อุบัติรัก ณ ขอบฟ้า

อุบัติรัก ณ ขอบฟ้า

               บทนำ

                ฉันชื่อ  นนท์  ฉันเป็นผู้หญิงนะ  พ่อของฉันเป็นคนตั้งให้เพราะอยากได้ลูกผู้ชายแต่ดันได้ลูกผู้หญิงซะงั้น  พ่อกับแม่แยกทางกันตั้งแต่ฉันอยู่มัธยมปลาย  ทั้งสองก็แยกย้ายกันไปคนละทิศคนละทาง  พ่ออยู่ที่อิตาลีกับภรรยาใหม่ที่เป็นฝรั่ง บริหารจัดการฟาร์มอยู่ที่นั่น  ส่วนแม่ฉันก็กลายเป็นคุณนายมีสามีเป็นเศรษฐีฝรั่งอยู่ที่อเมริกา  ส่วนฉันนะหรอใช้ชีวิตอยู่คนเดียวที่ไทย เหอะ!
             ทั้งพ่อทั้งแม่ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวมาเกือบจะสิบปีแล้วก็ไม่เคยกลับมาหาฉันเลยสักครั้ง  ฉันอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด  ฉันไม่มีญาติที่ไหนเลยสักคน  จะมีก็แต่ต้นที่คอยอยู่เคียงข้างฉันมาตลอดไม่เคยไปไหนเลย ฉันขาดความอบอุ่นจากครอบครัว  เขานี่แหละที่มาเติมความรักความอบอุ่นให้แก่ฉันจนฉันรักฉันไว้ใจและเชื่อใจเขา แต่ไม่คิดเลยว่าวันนี้สิ่งที่ฉันไม่ต้องการกลับมาถึง ต้นเขาทิ้งฉันไปอย่างไร้เยื่อใยและมีรักใหม่กับใครคนหนึ่ง
             ตอนนี้ฉันเรียนจบมีงานทำแล้ว  ฉันทำงานเป็นเลขาในบริษัทแห่งหนึ่ง  แต่เจ้ากรรมบริษัทที่ฉันทำอยู่กลับกลายล้มละลายและปิดตัวลงในที่สุด  พนักงานต่างตกงานกันเป็นระนาว  เป็นไงละฉันก็ดันตกมางานอีก ไปสมัครงานที่ไหนก็ไม่ผ่านเลยสักที่  ซวยจริงๆ  ที่แรกที่ฉันไปสมัครก็ไม่รับทั้งที่ติดประกาศรับสมัครพนักงาน   พอไปสมัครเท่านั้นแหละบอกว่าไม่รับแล้ว  แล้วไม่เอาประกาสออกใครจะไปรู้ละ  แล้วฉันก็ไปสมัครเป็นเลขาอีกที่แต่หัวงูจริงๆ  ผู้หญิงที่ไปสมัครพร้อมกับฉันแต่งตัวเปรี้ยวหุ่นดีก็ดันรับหน้าตาเฉย ทั้งๆ ที่ฉันประสบการณ์เต็มร้อย แต่ไม่เป็นไรหาที่อื่นก็ได้ เฮ้อ! ฉันทั้งเหนื่อยและท้อกับชีวิตเลยจริงๆ
                ทั้งพ่อทั้งแม่ก็ชวนฉันไปอยู่ด้วยแต่ฉันก็ไม่อยากไปนี่ ฉันน้อยใจมากที่พ่อกับแม่ทำกับฉันแบบนี้ ฉันล้มตัวลงนอนกับเตียงตัวเล็กที่ฉันนอนทุกวัน  มองไปยังภาพโปสเตอร์ที่เป็นภูเขาไฟฟูจิที่ติดอยู่ผนังห้อง  ภูเขาไฟและดอกซากุระมันชั่งงดงามมาก แต่ฉันตอนนี้กลับหมองหม่นไร้สีสัน ฉันมองภาพแล้วครุ่นคิดไปมา ญี่ปุ่นคือที่ที่ฉันอยากไปมากสักครั้งในชีวิตแต่ก็ไม่มีโอกาสสักครั้งเลยที่จะได้ไป จู่ๆ คิดไปคิดมาฉันก็นึกอะไรออก ใช่แล้ว!
                ในเมื่อที่นี่หาความสุขไม่ได้ก็ไปญี่ปุ่นเลยซิวะ เผื่อฉันจะเจออะไรที่มันดีขึ้นกว่าเดิมอะไรที่พอจะหาความสุขได้ หางานทำที่นั่นเลยดีกว่าท่าจะดี แต่ฉันไม่มีเงินไปนี่สิ ทำไงดี ช่างหน้าเศร้า

                กริ๊ง...กริ๊ง...

                เสียงมือถือดังขึ้นทำฉันสะดุ้งหลุดออกจากภวังค์  ฉันรีบหยิบขึ้นมาดู แม่โทร. มานี่เอง ฮัลโหลลล....

                แม่:  นนท์สบายดีไหมลูก ช่วงนี้ลูกเครียดหรือเปล่า ไม่ได้คุยกับแม่มาหลายวันแล้วนะ
                ฉัน:  แม่รู้ได้ไงว่านนท์เครียด (สงสัยแม่มีญาณทิพย์ ไม่ใช่และ...)
                แม่:  ลูกแม่นี่ก็ นนท์บ่นให้แม่ฟังนี่ว่าตกงาน ต้นทิ้งด้วย ลืมแล้วหรอ (โดนทิ้ง แม่อย่าพูดถึงได้ไหม) แล้วจะไม่เครียดได้ไงลูกแม่แม่รู้ดี (อืม ลูกแม่แม่รู้ดีมากแค่ไหนกัน) มาอยู่กับแม่ก็ได้นะลูก หรือจะไปช่วยพ่อทำฟาร์มก็ได้นะแม่ไม่ว่า นนท์อย่าโกรธแม่เลยนะ แม่ขอโทษที่ทิ้งลูกอยู่คนเดียวแม่รู้สึกผิดจริงๆ  แม่ก็อยากให้นนท์มาอยู่กับแม่คงจะสบายกว่าอยู่คนเดียวนะลูก
                ฉัน:  แม่ นนท์อยู่คนเดียวมาเกือบจะสิบปีแล้ว ลำบากมานานแล้ว แค่นี้นนท์อยู่ได้ไม่เป็นไรหรอก
                แม่:  นนท์...
                ฉัน:  นนท์ไม่โกรธแม่หรอก แต่นนท์อยากให้แม่รู้ไว้ว่า นนท์อยู่คนเดียวได้ นนท์อยู่ทางนี้นนท์สบายดี
                แม่:  ทุกอย่างขึ้นอยู่กับการสินใจของนนท์แล้วนะ นนท์ลูกแม่โตเป็นผู้ใหญ่แล้วแม่ดีใจที่มีลูกในวันนี้ แม่รักลูกนะ

                แม่วางสายไป ฉันร้องไห้ทั้งน้ำตาและปลอบตัวเองว่าฉันยังอยู่ได้ ฉันผ่านอะไรมามากมายในชีวิต แต่ฉันก็ควรต้องสู้ต่อไป  ฉันรู้แล้วในวันนี้ว่าถึงฉันจะอยู่คนเดียวในตอนนี้ฉันก็ยังมีพ่อมีแม่ที่คอยเฝ้ามองฉันอยู่ด้วยความรักและห่วงใยถึงแม้ฉันจะไม่ได้รับความอบอุ่นจากครอบครัวก็ตาม แค่รู้ว่าท่านทั้งสองรักฉันก็พอ...
                ฉันโทร. ไปหาแม่คราวนี้
                ฉัน:  แม่ นนท์ขออะไรสักอย่างสิ (แม่เงียบ) นนท์ขอเงินแม่หน่อยได้ไหม นนท์อยากจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ญี่ปุ่น
                แม่:  อะไรนะ นนท์คิดยังไงจะไปญี่ปุ่น คิดดีแล้วเหรอ ตัวคนเดียวนี่นะ มาอยู่กับแม่ไม่ดีกว่าหรอกหรือ

                ฉันตัดสินใจดีแล้วที่จะไปญี่ปุ่น ฉันบอกแม่ว่าอยากจะหนีจากที่นี่ หนีไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นั่น อยากเปลี่ยนแปลงชีวิตตัวเอง เปลี่ยนชีวิตให้ดีกว่าเดิม ฉันเองก็ไม่รู้ว่าฉันจะต้องเจอกับอะไรบ้าง ฉันจะทำให้ดีแค่ไหนไม่รู้แต่ฉันตัดสินใจแล้วที่จะไปและฉันก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมัน...

                สิ่งเหล่านั้นจะทำให้ฉันเรียนรู้...