ไลท์โนเวลจ๋าพี่มาแล้ว

           ไลท์โนเวลจ๋าพี่มาแล้ว

         By Mr. Hijack death ES.P.G.CA.lnc. 2014

         ในโลกที่ไร้ซึ่งแก่นสารนี้ สิ่งเดียวที่ทำให้ตัวผมอยากมีชีวิตอยู่นั้น มีเพียงแค่อย่างเดียวเท่านั้น… นั่นคือ “หนังสือ” มันคือสิ่งที่บันทึกเรื่องราวของผู้คนมากมายเอาไว้ โดยส่วนตัวแล้วหนังสือที่ผมชอบคงจะเป็นไลท์โนเวลล่ะมั้ง และถ้าจะพูดถึงไลท์โนเวลว่ามันคืออะไรอย่างงั้นเหรอ?

         มันก็คือบทประพันธ์ชนิดหนึ่งที่ถูกเขียนโดยมีเป้าหมายอยู่ในวัยรุ่นและเยาวชน ที่มีการติดตาม อะนิเมะหรือมังงะ

         อย่างใดก็ตามหรืออาจะเป็นเรื่องที่แต่งใหม่แต่มีความสอดคล้องที่สามารถนำไปสร้างเป็นอะนิเมะหรือมังงะ ได้ในภายหลัง โดยที่มานั้น คำว่า "ไลท์โนเวล" (ญี่ปุ่น: ライトノベル raito noberu ?) (อังกฤษ: wasei-eigo) เป็นคำเฉพาะถิ่น ถูกสร้างขึ้นโดยชาวญี่ปุ่น โดยมีการย่อคำเป็นคำว่าระโนะเบะ (ญี่ปุ่น: ラノベ ranobe ?) หรือ ระอิโนะเบะ (ญี่ปุ่น: ライノベ rainobe ?)

         ในประเทศญี่ปุ่น ไลท์โนเวล แบบ "ต้นตำรับ" นั้นได้มีการนำการใช้ฟุริงะนะเข้ามาใช้เป็นอย่างมากด้วยสองเหตุผล หนึ่งคือสำหรับนักอ่านวัยเยาว์ที่ยังไม่ชำนาญในตัวอักษรคันจิให้สามารถเข้าใจในเนื้อหาได้ สองคือในหลายๆ เรื่องของ ไลท์โนเวล ผู้เขียนมักจะสร้างคำอ่านฟุริงะนะขึ้นมาใหม่ ซึ่งไม่สามารถพบเห็นได้ในการใช้ภาษาญี่ปุ่นทั่วๆ ไป

         ในการเขียนไลท์โนเวลนั้น จะใช้เพียงแค่ประโยคสั้นๆ ในหนึ่งย่อหน้ามีเพียงแค่ 1 หรือ 2 ประโยคเท่านั้น ซึ่งทำให้การอ่านเป็นไปได้อย่างรวดเร็วยิ่งขึ้น โดยจะมีลักษณะโดยรวมดังนี้

        พล๊อตเรื่อง มีการวางพล๊อตที่มีส่วนคล้ายเกมส์หรือการ์ตูนอยู่มาก และมักมีกลิ่นของแฟนตาซีปะปนอยู่เสมอภาษาเข้าใจง่าย ดำเนินเรื่องไว มีตัวหนังสือน้อย กระชับฉับไว ไม่เน้นบรรยายหรือประโยคยืดยาวให้น่ารำคาญ ภายในรูปเล่มมีภาพประกอบแบบการ์ตูน-คอมมิคแทรกเป็นระยะ ๆ

         แต่ว่านี่คงจะไม่ใช่ทั้งหมดที่ผมชอบในไลท์โนเวลหรอกนะครับ… สิ่งที่ผมชอบจริงๆในไลท์โนเวลนั่นคือเหล่าสาวน้อยน่ารักพวกนั้นต่างหากล่ะ!!!

*

         หวัดดีครับตัวผมมีชื่อว่า เอคิ่น ลัสก์ เป็นนักศึกษาในมหาลัยแห่งหนึ่งในเมืองนี้ แต่ถึงแม้ว่าจะเป็นนักศึกษาก็เถอะนะไอ้การที่ต้องมาทำงานพิเศษเพื่องานอดิเรกแบบนั้นล่ะก็มันจะแปลกไปหน่อยไหมหว่า? แต่ไม่ว่ายังไงก็ต้องทำงานเพื่อเล่มที่ 4 ของน้องสาวของผมไม่น่ารักขนาดนั้นหรอกเฟ้ย?!  ที่จะวางขายในเดือนหน้า

         ร้านหนังสือที่ผมทำงานนั้นเป็นร้านที่เปิดมานานมากแล้ว ประมาณสามสิบปีเห็นจะได้ล่ะมั้ง คุณที่เป็นเจ้าของร้านของผมพอดีว่ารู้จักกับคุณปู่ของผมพอดีเลยเพราะงั้นถึงได้สามารถเข้ามาทำงานได้อย่างง่ายดายเลย โดยปรกติแล้วที่เมืองเล็กๆนี่น่ะไม่ค่อยมีใครเขาจ้างงานกันหรอกกันหรอกเพราะงั้นงานของที่นี่จึงมีให้เลือกได้น้อยมากๆ

         กริ๊ง!!!... “ยินดีต้อนรับครับ ไม่ทราบว่าเป็นสมาชิกของทางร้านรึเปล่าครับเนี่ย? ” หลังจากที่ประตูเปิดออกผมมักจะเห็นเธออยู่บ่อยๆเด็กสาวชั้นม.ปลายคนนี้คือลูกค้าประจำของเราเธอจะมาที่ร้านนี้เป็นประจำทุกๆสัปดาเพื่อมาซื้อหนังสือ แต่ว่าถึงจะรู้ว่าเธอมาซื้อบ่อยแค่ไหนผมก็ไม่เคยถามชื่อเสียงเรียงนามของเธอเลยซักครั้ง

         “เป็นสมาชิกค่ะ… ” เธอรีบตอบกลับมาด้วยท่าทางกระอักกระอวลทันที

         “งั้นคุณจะได้รับส่วนลดพิเศษจากทางร้านเราด้วยนะครับ เชิญเลือกได้ตามสบายเลยครับ” ผมรับตอบกลับไปตามารยาททันที

         “ค่ะ… ขอบคุณมากค่ะ” หญิงสาวรีบวิ่งไปที่ชั้นวางหนังสือทันที

         ร้านหนังสือของเราเป็นร้านที่ไม่ค่อยใหญ่มากเท่าไหร่ เป็นร้านที่อยู่ใกล้กับสถานีรถไฟของเมืองนี้ มีหนังสือที่ขายทั้งหมดก็… ประมาณแปดพันเล่มได้ล่ะ  ถึงแม้จะเป็นร้านที่อยู่ใกล้สถานีแต่ยอดขายของร้านเราก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก ลูกค้าส่วนใหญ่ก็จะเป็นพวกขาประจำทั้งนั้น เหมือนกับเธอคนนี้ยังไงล่ะ

         “นี่เธอ… กำลังหาเล่มไหนอยู่เหรอ? ”  ผมเดินไปถามเธอ หลังจากที่ทนไม่ได้ที่เห็นเธอกำลังก้มๆเงยๆอยู่นานสองนาน

         “อ๋อ!? ค… คค่ะ!!! ไม่เป็นไรหรอกค่ะเดี๋ยวจะพยายามหาเอง… ”

         “ไม่เป็นไรซะที่ไหนกัน! ” ผมตะโกนออกไปทั้งที่มันควรจะเป็นเรื่องเล็กๆ

         “หห… หวา!!!? … งงงั้น… ก็ได้ค่ะ” เธอก้มตัวลง ในตอนนั้นเองที่ผมได้พบกับคนที่น่าสนใจในโลกแห่งความเป็นจริง… ใบหน้าของเธอในตอนนี้ผมจะไม่มีวันลืมเลย…

         “ไลว์โนเลที่ชื่อ อสูรรับใช้ของยัยซึนดาเระน่ะค่ะ”

         “หานี่เธอ! ชอบอ่านไลว์โนเวลเหรอ? ”

         ฮือๆๆๆ!!!!.... ?!!! “ว่าแล้วเชียวว่าคุณจะต้องพูดแบบนี้”

          “อ้าว! ทำไมเหรอ? ”

         “จะว่าฉันเป็นพวกโอตาคุบ้าการ์ตูน!! เป็นพวกแมลงสาบ!! หรือว่าพวกขยะของสังคมน่ะสินะ! แต่ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะยังไงฉันก็จะรับมันเอาไว้ทั้งหมดนั่นแหละ … ก็…. … มันชอบนี่นา!!!!ฉันชอบไลว์โนเวลที่สุดในโลกเลย!!! … ”

         “เฮๆ… เบาๆหน่อยก็ดีนะแล้วอีกอย่างหนึ่ง… ไปหาที่คุยกันดีกว่า ดูดิคนเขามองมาทางเราเยอะแยะเลย” พอผมหันไปมองดูก็เห็นคนในร้านหันมามองแล้วเริ่มซุบซิบอะไรกันแล้ว คงจะคิดตูเป็นไอ้สว่ะ! ที่ทำเด็กสาวร้องไห้น่ะสินะ โถ่… ไม่น่าเลยตู!!...

         “ขอโทษค่ะๆ!!! … ” หลังจากที่ขอโทษได้ซักพักหนึ่งพวกเราก็ไปที่บ้านของผมเอง

*

            บ้านของผมนั้นอยู่ในซอยที่อยู่นอกเมืองออกมามากเลยล่ะ แถวๆนั้นเป็นบ้านของคนที่มีอันจะกินอะไรประมาณนั้นล่ะ ซึ่งต่างจากบ้านของผมลิบลับเลย ถึงแม้ขนาดของบ้านของผมจะใหญ่พอๆกันแต่ฐานะทางการเงินก็ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ สิ่งที่เป็นสมบัติชิ้นสุดท้ายที่พ่อแม่ของผมทิ้งไว้ก่อนที่ท่านจะเสียก็คือบ้านหลังนี้แหละ แต่ถึงจะเป็นมรดกก็เถอะแต่ก็เป็นของที่ได้มาจากปู่อีกทีล่ะนะ แล้วอีกอย่างหนึ่งเวลาทำความสะอาดก็ลำบากมากซะด้วยซิ!...   

           “นี่เราเดินกันได้ซักพักแล้วนะค่ะเราจะไปที่ไหนกันเหรอค่ะ?” ยึ๋ย!!... แย่แล้วซิ! ดันคิดอะไรคนเดียวจนลืมเรื่องของเธอไปเลย

         “อ้อ!... ตอนนี้เรากำลังไปที่บ้านของผมน่ะ” ในทันใดนั้นเองสิ่งที่ผมพลาดไปมันก็…

         “หา!!!... ” แก้มของเด็กสาวแดงขึ้นมาทันทีราวกับว่านี่มันคือกลไกลการทำงานแบบอัตโนมัติ

         “เอ๋!? เป็นอะไรเหรอ… ………………………………………….. หา!!! ไม่ใช่ๆ! แบบที่เธอคิดนะ” ผมรีบยกมือขึ้นแก้ตัวทันที แต่ว่ามันคงจะไม่ทันซะแล้วล่ะเพราะหลังจากนั้นเธอก็ปล่อยหมัดขวามาโดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว ‘ปึก!!!... .. . ’ เข้าที่ท้องของผมอย่างจัง …

         “หน่อยแน่แกไอ้โรคจิต! … คิดว่าฉันจะไม่กล้าจัดการแกงั้นเหรอ?... ” ผมล้มลงหมอบกับพื้นทันที… ยัยบ้า… …นี่แรงเยอะกว่าที่คิดซะอีก

          “นี่เธอฟังที่คนอื่นเขาพูดก่อนซิเฟ้ย!!... ” ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นในสภาพหมอบอยู่กับพื้นถนน

         “เอ๋!!! ”

         “………… ” แล้วสลบไปทั้งอย่างนั้น…

*

         นี่มันบ้าอะไรกันฟร้า!!!... ทำไมจู่ๆ ตูถึงได้โดนยัยเด็กบ้านั่นอัดเอาง่ายๆแบบนี้ว่ะ ว่าแต่นี่มันที่ไหนกันเนี่ย? ผมค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น …สายลมอ่อนๆจากที่ไหนซักแห่งโชยมาทำให้ผมค่อยๆรู้สึกตัวขึ้นมาและเริ่มมองเห็นว่านี่มันในห้องห้องหนึ่งดูเหมือนจะเป็นห้องรับแขกล่ะมั้ง หลังจากที่ลุกขึ้นได้ก็หันไปมองที่หน้าต่าง “ลมมันคงจะเข้ามาจากทางนั้นล่ะมั้ง?  … ว่าแต่ที่นี่มันที่ไหนกันเนี่ย? ทำไมฉันถึงได้มาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?... จำได้ว่าเราถูกยัยต่อยอยู่ที่ทางเข้าบ้านของเรานี่นา ” ในขณะที่ผมกำลังนั่งคิดอยู่คนเดียวนั่นเองก็มีเสียงของใครคนหนึ่งพูดขึ้น

         “ตื่นแล้วเหรอค่ะ… ” เสียงนั้นค่อยๆเดินเข้ามาใกล้

         “หานี่เธอ!!! ” ผมรีบลุกขึ้นทันที

         “ค่ะ!!?... ”

         “นี่เธอ! ที่นี่มันที่ไหนกัน?