ปมร้าย...คลายรัก

บทที่ 1 หากันจนเจอ

 

หลายปีที่ผ่านมาหญิงสาววัย 26  ปี  เธอคือสุรีกาญจน์ หรือ เจนนี่  เฝ้ารอคอยให้ความฝันร้ายที่เกิดขึ้นในชีวิตของเธอได้หายไปสักที สิ่งที่มันเกิดขึ้นกับชีวิตที่แสนจะสวยงามของเธอมันโหดร้ายนัก โหดร้ายเกินไปกับผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง   สิ่งที่เกิดขึ้นมันก็เป็นเพียงแค่เรื่องที่ไม่ได้ตั้งใจ เพียงแค่ขาดสติวูบเดียวเท่านั้น  เท่านั้นเองที่ทำให้ชีวิตทั้งชีวิตของเธอไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้อีกต่อไป  5ปีที่ผ่านมาเธอพยายามจะลืมมันมาโดยตลอด แต่ก็ไม่สำเร็จ  ทุกวันนี้ฝันร้ายพวกนั้นก็ยังตามมาหลอกหลอนเธอได้อยู่ทุกค่ำคืน  

“เจนนี่”

เสียงของ วิลัย เพื่อนรักผู้แสนห้าวหาญของเจนนี่ร้องเรียกชื่อเธอข้ามโต๊ะทำงานของใครหลายต่อหลายคนส่งมายังเจนนี่ ส่งผลให้ทุกสายตาในบริษัทหันไปมองวิลัยเป็นตาเดียว  หล่อนได้แต่ยิ้มแห้งๆกลับไป ก่อนจะรีบเดินฉับๆตรงดิ่งมาหาเพื่อนเลิฟ

“ว่าไงวิลัย”

“ท่านประธานคนใหม่เรียกแกเข้าไปพบ” วิลัยกระซิบกระซาบข้างหูเพื่อนรัก  หลังจากที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องท่านประธานเมื่อครู่

“ท่านประธานคนใหม่?”

เจนนี่สะดุดหูกับคำว่าคนใหม่  หรือว่าที่เธอลางานเมื่อวานนี้ส่งผลให้เธอตกข่าวอย่างไม่น่าให้อภัย

“ก็ใช่น่ะสิ  ท่านประธานคนใหม่  ลูกชายท่านประธานคนก่อนเชียวนะยะ  เห็นว่าพ่อท่านไม่สบายหนักสงสัยโรคเดิมกำเริบก็เลยให้ลูกชายเข้ามาบริหารงานแทนน่ะ ทั้งหนุ่มแน่น  ทั้งหล่อ  ทั้งรวยแบบนี้  อายุเท่ากันอีก สเปคฉันสุดๆไปเลยล่ะแก”

นี่ลางานแค่วันเดียวมีเรื่องใหญ่โตแบบนี้เกิดขึ้นได้เลยหรือนี่

“แล้วท่านเรียกฉันไปทำไม...มีอะไรรึเปล่า”

เป็นไปตามสัญชาติญาณของพนักงานออฟฟิสที่พอเวลาหัวหน้าเรียกพบตัวแบบไม่มีสาเหตุแบบนี้มันอาจจะต้องมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่  ไม่แน่เธออาจจะโดนด่าเรื่องที่บังอาจลาในวันที่ท่านเข้ามาทำงานก็ได้ เธอจะถูกตัดเงินเดือนหรือเปล่านะ  เกิดขั้นร้ายแรงก็คงโดนไล่ออก  ไม่นะ! เธอพยายามนึกหาสาเหตุที่เธออาจจะทำผิดไปในบางประการ  แต่มันอะไรหรือ  มีไหมนะ

“ไม่รู้สิ  ฉันคิดว่าท่านคงอยากจะรู้จักพนักงานให้ครบทุกคนล่ะ  เมื่อวานนี้มีประชุมใหญ่แกไม่มาท่านคงอยากจะรู้จักแกมั้ง ไม่มีอะไรหรอก”

เจนนี่ไม่มีทางเลือกอื่นเลยที่จะบ่ายเบี่ยงไม่ไปพบท่านประธาน  เธอได้แต่รอลุ้นชะตากรรมของตัวเองว่าวันนี้พนักงานดีเด่นอย่างเธอจะโดนด่าว่าอย่างไรบ้าง  แต่พอฟังเหตุผลของยายเพื่อนรักว่ามาเมื่อกี้นี้ก็พอทำใจได้อยู่นิดหนึ่ง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ก่อนที่เธอจะได้ยินเสียงตอบรับจากท่านประธานว่า เข้ามา หรือใครอ่ะ,  หรือมาทำไม,  มาหาใคร,  ไปให้พ้น,  เยอะไปปล้าวว! ในใจตอนนี้กำลังเตรียมตัวยอมรับความเป็นไปของชีวิตอยู่อย่างทรมานเหลือเกิน  ท่านประธานจะว่าอะไรเรานะ  เธอได้แต่สรรหาคำที่ท่านจะเลือกมาด่าเธอ  ว่าคำนั้นมันจะเป็นคำว่าอะไร

“เข้ามาได้”

สามคำเท่านั้นที่ออกมาจากปากของท่านประธานคนใหม่ หัวใจของเธอก็พลันเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ ไปไกลแล้ว แล้วเธอก็รีบเปิดประตูเข้าไป วันนี้โชคเข้าข้างเธอจริงๆที่ไม่ได้สบกับสายตาพิฆาตของท่านประธานตั้งแต่ก้าวแรกที่เข้ามาในห้อง ไม่งั้นเธอคงแทบไม่มีกำลังขาเดินต่อแน่  แม้นเห็นเพียงแค่ศีรษะที่พ้นจากพนักพิงเก้าอี้มาไม่มาก เจนนี่ก็รู้สึกถึงพลังงานบางอย่างมันช่างดูน่าเกรงขามอะไรอย่างนี้ ราศีเจ้านายใหญ่โตแผ่ซ่านไปคับห้องเลยทีเดียว

“ท่านประธานเรียกฉันมา มีอะไรหรือคะ”

เธอขอเป็นผู้เปิดประเด็นก่อนแล้วกัน  ท่านประธานได้ยินเช่นนั้นจึงละสายตาจากวิวตึกระฟ้าข้างนอกมาสนใจคนภายในห้องแทน เขาหันเก้าอี้กลับมาหาคนอีกคนที่ยืนนิ่งราวกับรูปปั้นรอฟังคำบางคำที่จะออกมาจากปากของเขาเอง

“ฮะ!”

ทันทีที่เธอเห็นหน้าเขาเธอก็ถึงกับผงะ  หน้าตาของเขาชวนให้จิตใจของเธอย้อนเวลากลับไปนึกถึงอดีตที่แสนเลวร้ายครั้งนั้น นึกถึงคนๆหนึ่งที่เธอไม่อยากจะจดจำ  ภายในใจของเธอได้แต่ร้องขอโชคชะตาว่าขออย่าให้เป็นเขาคนนั้นเลย  เธอไม่อาจละสายตาจากเขาได้จริงๆ  เธออยากรู้ว่าเขาใช่คนนั้นจริงหรือเปล่า  ใจหนึ่งบอกว่าเป็นเขาแต่อีกใจก็รีบค้านขึ้นมาว่าไม่มีทาง ดวงตาของเธอที่ฉายแววออกมาส่งผลให้คนที่นั่งอยู่ได้พอสังเกตเห็นและรับรู้ถึงความรู้สึกข้างในจิตใจของหญิงสาวได้อย่างชัดเจน

“เคอะ..คุณ..”  เจนนี่ตะกุกตะกัก  ทำอะไรไม่ถูกแล้ว ไม่จริงใช่มั้ย...เขาก็แค่คนหน้าคล้ายเท่านั้นเอง  จะเป็นเขาไม่ได้เด็ดขาด  เขาไม่มีทางจะมาอยู่ที่นี่ได้ ไม่ใช่เขาแน่นอน เธอพยายามเฝ้าปลอบใจตัวเองไปแบบนั้น  และเธอคงไม่สามารถที่จะมองหน้าเขาได้อีกต่อไปแล้วในเวลานี้  เธอรีบกลับหลังหันไปในทันทีบางทีเขาอาจจะไม่ทันได้มองเห็นหน้าเธอก็ได้

“ไม่เจอกันนาน  ไม่รู้ว่าคุณจำผมได้หรือเปล่า?”

เสียงทุ้มๆนุ่มหูดังขึ้นอยู่ด้านหลังของเจนนี่  ใจของเธอเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ  มันวูบวาบไปทั้งตัว ยังไงบอกไม่ถูก สิ่งที่เขาพูดมายิ่งเป็นเครื่องยืนยันได้เลยว่าเธอไม่ได้พบกับคนหน้าคล้าย  แต่ตอนนี้เธอพบกับเจ้าตัวของเขาจริงๆ ภายในใจของเธอเต้นรัวไม่เป็นจังหวะมันคงกำลังกลัวกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นแน่

“ท่านประธานพูดเรื่องอะไรคะ เราไม่เคยเจอกันมาก่อนฉันจะจำคุณได้ยังไง”

อีกฝ่ายได้ยินเช่นนั้นก็ไม่มีเสียงตอบรับใดๆเกิดขึ้น เขาคงจำคนผิดเขาต้องคิดอย่างนั้นแน่  เธอคิดในใจ

“ผมว่าคุณน่ะ...ไม่เคยลืมผมด้วยซ้ำไปนะ”

“เอ่อ..ไม่ใช่หรอกค่ะ สงสัยท่านประธานจำคนผิดแล้วล่ะค่ะ”

เขาไม่ได้จำคนผิดแน่นอนเขายืนยันกับตัวเองได้  เธอคือคนที่เขาตามหามาโดยตลอด  ส่วนเจนนี่ก็พยายามจะวิ่งหนีปมร้ายๆภายในใจของเธอปมนี้ไปให้พ้นๆเหมือนกัน แต่ทำไมนะเธอถึงลืมมันไม่ลงซักที 

“5ปีที่ผ่านมา ผมตามหาคุณมาโดยตลอดแล้ววันนี้ผมก็เจอคุณจนได้”  น้ำเสียงของเขาดูหม่นๆ  เหมือนคนอมทุกข์มานานแสนนาน

“ขอโทษจริงๆค่ะ  ฉันไม่เคยรู้จักคุณมาก่อนจริงๆ”

ถึงเขาจะเป็นคนนั้นจริงๆแต่มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่เธอกับเขาจะต้องมารื้อฟื้นปมนั้นขึ้นมาอีก  เพื่อให้ทุกอย่างมันจบได้อย่างราบรื่นเราไม่ควรจะต้องมาข้องเกี่ยวอะไรกันอีกต่อไปแล้ว

“ผมไม่ได้จะตามมารั้งตัวคุณไว้หรอกนะ...ผมแค่อยากจะขอโทษคุณและรับผิดชอบเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้น...คือผม..ผม..ผมไม่ได้ตั้งใจ”

ไม่ได้ตั้งใจงั้นหรอ!  มันน่าจะดีกว่านี้นะถ้าเขาไม่ได้พูดสิ่งนั้นออกมา  เขาไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้นแล้วทำไมตอนนั้นเขาไม่ห้ามใจตัวเองล่ะ  แม้นเธอจะพยายามหักห้ามใจไม่ให้โกรธเขา แต่เรื่องความรู้สึกมันห้ามกันได้ลำบากนัก  อารมณ์ร้ายๆที่สั่งสมมาตลอดเวลา 5 ปี สิ่งที่เธอพยายามสะกดมันไว้ไม่ให้เล็ดลอดออกมาให้ใครได้เห็นมัน ก็ถูกปล่อยออกมาอย่างหยุดไว้ไม่ทันจริงๆ  เธอเผลอตัวหันหน้ากลับมาเผชิญหน้ากับเขาแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว และเมื่อตาสบกันสติของเธอก็วิ่งถลากลับเข้าสมองทันที และเธอก็ต้องหันหน้ากลับไปโดยอัตโนมัติอีกครั้ง

“คุณจะโกรธ  จะเกลียดผมยังไงก็ตามใจเถอะ  มันก็ควรจะเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว  แต่คุณรู้มั้ยตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่เคยมีวันไหนเลยที่ผมจะนอนหลับแล้วไม่ฝันเห็นเรื่องวันนั้น  ผมเสียใจกับมันมากและผมก็รู้ว่าคุณก็ไม่ได้เสียใจน้อยไปกว่าผม ผมขอโท่..”

“พอเถอะค่ะ...คุณไม่ได้ทำอะไรผิดทั้งนั้นล่ะค่ะ  และฉันก็ไม่ได้เสียใจอะไรด้วย ดิฉันกับคุณเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน  เราไม่เคยมีเรื่องอะไรทำให้ต้องรู้สึกผิดทั้งนั้นล่ะค่ะ  ถ้าคุณจะเรียกดิฉันเข้ามาคุยแค่นี้ล่ะก็..ดิฉันขอตัวค่ะ”  

“แต่ผมจำคุณได้...คุณสุรีกาญณ์!”
               เจนนี่หยุดกึก  นี่สรุปเขาจำเธอได้จริงๆงั้นหรือ?

“ผมไม่มีทางลืมคนที่ผมตามหามาโดยตลอดได้แน่”  ถึงกระนั้นก็เถอะเจนนี่ขอไม่รับรู้อะไรไว้ก่อนแล้วกัน  เธอตัดสินใจปฏิเสธเขาไปอีกครั้งว่า..

“ดิฉันต้องขอโทษจริงๆค่ะ ดิฉันไม่เคยรู้จักคุณมาก่อนจริงๆ”

“แต่ผมรู้..รู้ว่าคุณจำผมได้  แต่คุณแค่อยากลืมผม ลืมเรื่องวันนั้นให้หมด เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นมันคงเป็นเหมือนฝันร้ายของคุณและผมก็ไม่ได้หวังว่าคุณจะยกโทษให้ผมด้วย  ผมแค่อยากจะขอโทษคุณ  คุณจะให้ผมทำอะไรก็ได้ เพื่อให้คุณกับผมไม่มีเรื่องอะไรที่มันค้างคากันอีกต่อไป  แล้วเราก็จะได้สบายใจทั้งสองฝ่ายสักทีไง  คุณว่ามันไม่ดีหรอ...คุณเจนนี่”