ยังไม่ได้คิดค่ะ

ลำดับตอนที่ #4 : Past 3

Part 3 ครั้งแรกของชีวิต
เมื่อการที่ฉันรีบจะไปรอคุณแม่ที่หน้าโรงเรียนขนาดนี้ทำให้ฉันวิ่งชนคนฉันก็ต้องรีบขอโทษเขาให้จบๆไป เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นเพื่อที่จะขอโทษใครที่ฉันวิ่งชนฉันก็เจอหน้าของ....
พรีม : “อ่าว เจอกันอีกแล้วอ่ะสาวน้อย เธอจะรีบอะไรนักหนาวันนี้เธอวิ่งชนฉันเป็นรอบที่ 3 ของวันแล้วนะ หรือว่าจะเป็นบุพเพสันนิวาสที่ทำให้เรานั้นได้เจอกันอีกแล้ว” แม้ดูมันพูดสิบอกว่าเป็นบุพเพสันนิวาส
เจน : “บ้าล่ะสิ ฉันว่าบุพเพอาละวาดมากกว่ามั้งที่ทำให้ฉันวิ่งชนแต่นายคนเดียวเนี่ย” โอ๊ยฉันไม่เถียงกับนายนี่ดีกว่าฉันไปรอคุณแม่ที่หน้าโรงเรียนดีกว่า เมื่อคิดได้ดังนั้นฉันก็รีบวิ่งไปที่หน้าโรงเรียน แต่นายพรีมก็ตะโกนไล่หลังฉันมาอีกและฉันก็ได้ยินสิ่งที่นายนั่นมันตะโกนว่าฉัน
พรีม : “นี่เธอชนแล้วไม่คิดที่จะขอโทษฉันหน่อยเหรอ หน้าตาก็น่ารักแต่ทำไมไม่มีสมบัติผู้ดีบ้างเลยนะเนี่ย จะรีบไปไหนแม่คุณ นัดแฟนไว้หรือไง” นั่นแหล่ะคือสิ่งที่นายนั่นว่าฉัน ไม่มีสมบัติผู้ดี แต่ก็ขอบคุณนายนั่นที่ชมว่าฉันน่ารัก (เขิล) แต่ที่โกรธนายนั่นมากก็คือฉันไม่ได้นัดแฟนฉันไว้ เพราะฉันไม่มีแฟนเว้ย ไอ้บ้าพรีมพูดไม่รู้จักคิด
พอฉันกลับมาถึงบ้านฉันก็รีบกินข้าวอาบน้ำและก็ขึ้นมาทำการบ้านให้เสร็จเรียบร้อย เพื่อที่ฉันจะได้ไปนั่งดูซีรีย์เรื่องโปรดได้อย่างไม่ต้องกังวลอะไร และเมื่อฉันทำทุกอย่างเสร็จ ฉันก็ทำตามจุดประสงค์ที่ตั้งเอาไว้ว่าฉันจะไปดูซีรีย์เพื่อที่จะไปดู คิมฮยองจุง สุดที่ร๊ากกกกกกกของฉันอ่ะ เมื่อดูพี่คิมฮยองจุง จบแล้วฉันก็รีบเข้านอนเพื่อที่จะได้ตื่นแต่เช้าไปโรงเรียน เพราะคุณแม่บอกว่าพรุ่งนี้จะไม่ได้ไปส่งให้เดินไปขึ้นรถเมย์ที่หน้าปากซอย และฉันก็นอนหลับฝันดีอย่างมีความสุข เช้าวันใหม่ที่สดใสกับการขึ้นรถเมย์ครั้งแรกของชีวิตนังเจนคนนี้ ตื่นเต้นจังเลยว่าจะเป็นยังไงบ้าง และฉันก็ยืนรอรถประมาณ 5 นาที และในที่สุดรถเมย์ก็มาถึง ฉันก็เดินก้าวขึ้นไปบนรถซึ่งบนรถเมย์มีผู้คนยืนเบียดกันมาเหมือนเป็นปลากระป๋องและเมื่อรับคนที่ป้ายรถนี้ขึ้นไปอีกก็ยิ่งเบียดกันมากขึ้นอีก และพอคนขึ้นรถเสร็จรถก็ออกเคลื่อนไปข้างหน้าอย่างเร็วทำให้ฉันยั้งตัวเองไม่อยู่ชนคนข้างหน้าจนล้มลงไปข้างหน้าอีกหลายคน และคนบนรถก็มองมาทางที่ฉันที่เป็นต้นเหตุ จะมองอะไรกันนักหนาว่ะก็คนไม่เคยขึ้นรถเมย์นี่หว่า และอยู่ดีๆก็มีใครไม่รู้มาพยุงให้ฉันลุกยืนขึ้นและฉันก็หันหน้าไปขอบคุณเขาเป็นการเรียบร้อย แต่พอขอบคุณเสร็จก็มองหน้าคนที่เข้ามาช่วยแต่แล้วก็เจอ...
พรีม : “ เธอนี่มันซุ่มซ่ามไม่เลิกซะที เมื่อวานก็ชนฉันตั้ง 3 รอบ พอมาวันนี้ก็ชนซะคนข้างหน้าล้มไปด้วยอีกตั้งหลายคน เมื่อไรสาวน้อยจะเลิกซุ่มซ่ามซะทีน่า ให้ช่วยสอนป่ะ” ฉันเจอนายพรีมอีกแล้ว และนายนั่นยังขึ้นรถเมย์คนเดียวกันกับฉันอีกและก็ยังจะมาสอนให้ฉันเลิกซุ่มซ่ามซะอีก เชอะฝันไปเหอะว่าฉันนะจะเลิกซุ่มซ่าม
เจน : “ทำไมนายจะช่วยทำให้ฉันเลิกซุ่มซ่ามยังไง ไหนลองบอกมาสิ” ฉันลองพูดท้านายนั่นไปเผื่อว่าจะมีวิธีที่ทำให้ฉันเลิกซุ่มซ่ามจริงๆ ก็ได้
พรีม : “อย่างแรกเวลาที่เธอวิ่งเธอก็ช่วยมองทางที่เธอวิ่งด้วยจะได้ไม่ต้องไปชนคนอื่นให้มั่วอีก” นั่นไงมันว่าฉันไม่รู้จักมองทาง(ก็แกไม่รู้จักมองทางจริงๆน่ะแหล่ะ) มันจะมากไปแล้วน่ะนายพรีมปากเสีย
เจน : “เออ คราวหน้าฉันจะวิ่งแล้วมองดูทางให้ดีๆถ้าเห็นว่าเป็นนายน่ะ ฉันจะวิ่งชนให้สุดชีวิตเลยให้นายล้มหัวแตกไปเลย ฮึฮึ” ฉันตอบนายนั่นแบบโมโหและก็แบบกึ่งประชดนายนั่นไปด้วย
เฮ้ย..... และในที่สุดก็มาถึงโรงเรียนซะทียืดเบียดกันบนรถไม่พอยังต้องมายืนเถียงกับนายพรีมปากเสียนั่นอีก เมื่อยขาก็เมื่อย เมื่อยปากก็เมื่อย เฮ้ยเหนื่อยจริงๆ เมื่อลงจากรถเมย์ได้ฉันก็รีบเดินหนีนายพรีมไปให้เร็วที่สุด เพราะนายนั่นมันเป็นคนปากมากไม่รู้จะกัดฉันไปถึงไหน และเมื่อเข้าแถวเคารพธงชาติเสร็จและพอขึ้นมาบนห้องฉันก็บ่นอุบให้ยัยนิวฟังทันที
เจน : “นี่ยัยนิวแกรู้อะไรไหม เมื่อเช้าน่ะ ฉันขึ้นรถเมย์มาโรงเรียนฉันเจอไอ้นายพรีมสุดหล่อของแกด้วย” ฉันรีบบอกยัยนิวทันที
นินิว : “จริงเหรอแก วันหลังฉันจะได้ไปขึ้นรถเมย์แถวบ้านแกมาโรงเรียน อิอิ” แม้มันยังจะถ่อสังขารมาขึ้นรถเมย์ที่บ้านฉันเพื่อจะได้มาโรงเรียนพร้อมกับนายพรีมเนี่ยนะ ฮึ
เจน : “ฉันว่าแกอย่ามาเลยว่ะเมื่อเช้าฉันขึ้นมานะ ได้ยืนมาตลอดทางเลยอ่ะแล้วแถมยังยืนเบียดกันมายังกับปลากระป๋องอีกอ่ะ” นี่ฉันบอกยัยนิวด้วยความเป็นห่วงเลยน่ะเนี่ย
นินิว : “แม๊ ถ้าอย่างนั้นก็ดีสิแกฉันจะได้ยืนซบไหล่สุดหล่อของฉานนนมาตลอดทางเลย อ่ะแก” โอ้ ดูมันพูดค่ะทุกคน

เจน : “เออ ตามใจแกเหอะ จะซบไหล่หรือจะทำอะไรก็เรื่องของแกเหอะ แต่สำหรับฉันจะไม่ขึ้นรถเมย์อีกแล้ว ครั้งนี้จะเป็นครั้งแรก และครั้งสุดท้ายของชีวิต” ฉันรีบบอกยัยนิวทันทีว่านี่จะเป็นการขึ้นรถเมย์ครั้งสุดท้าย ถ้าแค่ขึ้นรถคันเดียวกันกับนายพรีมไม่เท่าไร แต่นี่ยืนเบียดกันยังกับปลากระป๋องไม่มีอีกแล้วชีวิตนี้ ลาก่อนรถเมย์จ๋า และหลังจากเล่าเรื่องบนรถเมย์ให้ยัยนิวฟังแล้ว ฉันก็นั่งเรียนไป เกือบหลับบางวิชาก็มี จนมาถึงคราบสุดท้ายของตอนกลางวัน และเมื่อกริ๊งหมดเวลาดังขึ้นฉันก็รีบวิ่งไปที่โรงอาหารกับยัยนิวทันที
นินิว : “นี่แกวันนี้คนเยอะอ่ะ แล้วถ้าเราไปซื้อข้าวมาแล้วเราไม่มีที่นั่งกินอ่ะจะทำไง” เออ จริงอย่างที่ยัยนิวพูดแล้วฉันจะนั่งตรงไหนอ่ะ
เจน : “ไม่เป็นไรหรอกแกเดี๋ยวเราไปขอกลุ่มอื่นนั่งก็ได้มั้ง” ที่ฉันพูดกับยัยนิวแบบนั้นฉันปลอบใจตัวเองนะจ๊ะ
เมื่อฉันกับยัยนิวไปซื้อข้าวระหว่างที่ยืนรอข้าวนั้นฉันก็มองหาโต๊ะเพื่อนั่งไปพลางๆ แต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะมีโต๊ะว่างเลย แล้วตอนนี้ก็ยังไม่ได้ข้าวอีกด้วยฉันหิวอ่ะ แทบจะกินหัวยัยนิวแทนข้าวแล้วเนี่ย และตอนนี้ฉันก็ได้แต่รอ รอ รอ จนในที่สุดก็ถึงคิวของฉันที่จะได้ข้าวแล้ว และเมื่อจานข้าวมาอยู่ในมือของฉันและยัยนิวแล้ว และปัญหาที่ตามมาก็คือโต๊ะกินข้าวยังไม่ว่างเลย พวกฉันจึงได้แต่ยืนรอต่อไป และในที่สุดก็เจอโต๊ะว่างแล้ว ฮ่า ๆๆๆ

by : NP ^___^ ฝากคอมเม้นท์หน่อยนะจร๊ แล้วก็รออ่าน PART ต่อไปในเร็ววันนี้ค่ะ