Siser กลุ่มนี้มีด้วยเหรอ!!!

ลำดับตอนที่ #3 : บททดสอบสำหรับผู้ถูกเลือก 1

เก็ทที่ยังคงมองวิตที่กำลังสู้กับชายผมขาวอยู่นั้น ตอนนี้เขายังคงลังเลอยู่ว่าจะใช่อาวุธชิ้นนี้ดีไหม แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น



“ เอาหละตัดสินใจได้แล้วหละ ฉันจะสวมนายหละนะ ” แล้วเก็ทก็สวมโครบัสไปที่มือขวาของเขา



วูบ!!! แสงสีน้ำเงินที่มือข้างขวาของเขา



“ ข้าขอบอกอะไรอย่างนะ ท่านจะไม่สามารถถอดข้าออกได้อีก ” ว่าแล้วเก็ทก็รู้สึกว่าเหมือนมีของเหลวบางอย่างไหลเวียนอยู่ในสนับมืออันนี้ “ อย่าห่วงไปเลยท่าน ตอนนี้การหล่อหลอมเสร็จเรียบร้อยแล้ว ”



“ หาว่าไงนะ!!! ตายหละแม่เห็นเข้าชั้นตายแน่ แง้ แง้ ๆๆ ” เก็ทวิ่งร้องไห้วิ่งไปวิ่งมารอบ



ผัวะ!!! ร่างของวิตที่โดนชายผมขาวแทงเข้าที่ท้องแผลที่หน้าอกเลือดกระฉูดออกมาอีก ชายผมขาวยกมือขึ้นมาแบไว้ที่หน้าวิต แสงสีขาวค่อย ๆ มารวมอยู่ที่มือของชายผมขาวจนกลายเป็นลูกบอลที่มีแสงสว่างจ้าขนาดเท่าลูกเทนนิส  “ เอเทน่า ”



เปรี้ยง!!! บอลแสงลูกนั้นพุ่งไปโดนเต็มหน้าผากของวิต ทำให้วิตหงายหลังพุ่งดิ่งลงสู่พื้น ( อีกครั้ง >.<  )



“ 555555 เจอเวทเอเทน่าเข้าไปไม่มีทางรอดแน่ ” ชายผมขาวหัวเราะเยาะวิตแล้วหันหน้ามาทางเก็ท



“ โอ๊โอ่ วอมกับหมอนั้นซะนานเกือบลืมแกเลย ” ชายผมขาวค่อย ๆ ลอยลงมายืนที่พื้น



“ หืม…สวมมันแล้วเหรอ สงสัยคงต้องตัดมือแกกลับไปด้วยซะแล้วมั้ง 55555555 ” ชายผมขาวหัวเราะด้วยความสะใจ



“ แกคิดว่าฉันจะใส่มันเฉย ๆ เหรอ ย้าก!!!!! ” ตาของเก็ทกลายเป็นสีขาวพร้อมทั้งระเบิดพลังออกมา วูป!!! แล้วสติของเก็ทก็หายไป



“ มืด….มืดจังเลย ที่นี่ที่ไหนเนี่ย ” เก็ทอยู่ในที่ที่มืดมิดรอบด้าน (เหมือนวิตเลย >.<)



“ เจอกันได้แล้วนะนายท่าน ” ชายหนุ่มรูปงานหน้าตาดีสูงพอประมาณ สวมเสื้อทักซิโด้กับกางเกงขายาวสีขาว เดินออกมาจากความมืด



“ โครบัส……โครบัสเหรอ ” เก็ทถามหนุ่มรูปงามคนนั้น



“ ใช่คับ ”



“ พร้อมจะไปยังห้องทดสอบแล้วยังคับ ” โครบัสถามอย่างสุภาพ



“ อืม ดูจากสภาพวิตเมื่อกี้คงไม่มีเวลาแล้วนะ ว่าไหม ” เก็ทตอบกับด้วยท่าทางที่เป็นมิตรไมตรี



“ อืม ” โครบัสยิ้มให้ แล้วความมืดก็หายไปกลายเป็นทางเดินยาวใต้ดิน ( เหมือนของวิตอีกแล้วหละ T.T )



“ ปะ นายท่านตามข้ามา ” โครบัสเดินนำหน้าไป



“ อืม นี่ไม่ต้องเรียกชั้นว่านายทง นายท่านก็ได้นะ หรือ นาย แก อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่นายท่านหนะ ฟังดูแล้วมันตะหงิด ๆ หูยังไงก็ไม่รู้หนะ ” เก็ทที่เดินเข้ามาใกล้ ๆ โครบัสบอกเขาเพราะรู้สึกว่ามันห่าง ๆ ยังไงไม่รู้เขาไม่ค่อยชอบ



“ ครับ ” โครบัสตอบ



“ เฮ้!!! ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไร ” เก็ทเอ็ดใส่โครบัส



“ ก็ได้   อืม     เป็นไงครับ ” โครบัสบอก



“ เฮ้อพูดยากแฮะ เอางี้ให้เข้าใจง่าย ๆ เลยนะดูปากฉัน……เรา…….เป็น……..เพื่อน…….กัน เข้าใจไหม ”



คำพูดเมื่อครู่ทำให้โครบัสถึงกับอึ้งไปเลย เขาหยุดเดิน



“ เป็นอะไรไปเหรอ??? ” เก็ททำหน้า งง งง ใส่โครบัส



“ เปล่า เพียงแค่ไม่เคยมีใครที่พูดแบบนายมาก่อนเลย เพื่อน เพื่อนเหรออยากได้ยินคำนี้มานานแล้วเหมือนกันนะ ก็ตั้งแต่ที่ข้าถูกสร้างมาไม่เคยมีใครเรียกข้าว่าเพื่อนเลย ขอบใจนะ ” โครบัสเริ่มพูดเป็นกันเองกับเก็ทแต่เขาก็อดที่จะปลื้มไม่ได้ที่ อยู่ ๆ ก็มีคนมาขอให้เป็นเพื่อน ยิ้มที่มาจากใจของเขาแสดงขึ้นบนหน้าทำให้เก็ทถึงกับอึ้งยิ้มนั้น



“ เก็ท เก็ท เสียเวลามามากพอแล้วรีบไปต่อเถอะ ” โครบัสเรียกสติเก็ทคืนมา



“ 55555 เราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ เอ้านี่ ” เก็ทยื่นนิ้วก้อยให้โครบัสที่กำลังจะเดินต่อ



“ ทำอะไรหนะ??? ” โครบัสงงที่เก็ทยื่นนิ้วก้อยมาให้เขา



“ อิอิอิ สัญลักษณ์แห่งมิตรภาพไง เขาเรียกว่าเกี่ยวก้อย ” เก็ทยิ้มยิงฟันให้โครบัส



โครบัสยื่นนิ้วก้อยมาก้อยรับกับนิ้วของเก็ท “ เพื่อนกัน ” โครบัสยิ้มหลับตาปี๋ทำให้หน้าตาที่ดูดีของเขานั้นดูแล้วดียิ่งกว่าเดิม



แล้วเขาทั้งสองก็เดินคุยกันต่อจนมาถึงสุดทางเดิน ดูเหมือนการสนทนาของเขาทั้งสองเหมือนกับเพื่อนที่รู้ใจกันมากว่า 10 ปี เพราะทั้งสองคุยไปหัวเราะไปตลอดทางทำให้บทสนทนาของเขาทั้งสองไม่ขาดตอน ด้วยเหตุนี้จึงทำให้ทั้งสองสนิทกันอย่างรวดเร็ว



“ อ๊ะ อ้าวไรท์มาอยู่ที่นี่ได้ไง ” โครบัสมองเห็นไรท์ที่กำลังยืนกอดอกพิงฝาอยู่หน้าประตู



“ หืม เฮ้ย!!!! นายเข้ามาในนี้ได้ไงโครบัส นี่มันส่วนจิตใจของวิตนะ ” ไรท์ที่เงยหน้าขึ้นมาเจอโครบัสก็ตกใจสุดขีด



“ อ๊ะ เฮ้ยไม่จริง ” ทั้งสองเหมือนจะนึกอะไรออกจึงตะโกนออกมาพร้อมกัน “ จิตสัมพันธ์ ”  ทั้งสองอ้าปากค้าง



“ มีอะไรกันเหรอ แล้วเมื่อกี้อะไรนะ จิตอะไรพัน พัน นะ ” เก็ทที่งงกับบทสนทนาของทั้งสองพูดแทรกขึ้น



“ เก็ทรีบเข้าไปในห้องทดสอบเร็ว ไม่งั้นร่างนายได้ตายก่อนแน่ ” โครบัสพูดเป็นเชิงสั่ง



“ อืม ขอบใจนะเพื่อน ” เก็ทที่ยื่นหน้าออกมาจากประตูยิ้มให้โครบัสก่อนที่จะเข้าไปในห้องทดสอบ



“ โชคดีนะเพื่อน ” โครบัสพูดไล่หลังเก็ทที่ปิดประตูไปแล้ว



“ นานแล้วนะที่เราไม่ได้เจอกันเลย ” ไรท์หันมามองโครบัส



“ อืม ใช่นานมากเลยจนชั้นเกือบจำหน้านายไม่ได้แหนะ ” ไรท์บอกหลางจ้องมาที่โคลบัส



“ ดูท่าคู่นี้จะไม่ธรรมดานะ ” โคลบัสบอกพลางจ้องกลับ



“ เออ เออ พอแล้วอย่าจ้องข้าอย่างนั้นซิ นายก็รู้เรื่องมันผ่านมาตั้งนานแล้ว ” ไรท์ชิงตัดหน้าพูดก่อนที่โครบัสจะพูด



“ นายจ้องหน้าชั้นก่อนไม่ใช่เหรอ ” โครบัสสวนกลับ



“ เออ ก็ได้วะ เรามาญาติดีกันไม่ได้เหรอหา ” ไรท์พยายามที่จะไม่จ้องไปที่หน้าโครบัส



“ ชั้นไม่มีปัญหาอะไรว่าแต่นายเหอะหลบหน้าทำไม ” ไรท์ทำท่าทางขรึม



“ ยอมรับเลย ก็ได้ชั้นยังไม่พอใจนายอยู่แต่ว่าเจ้านายของเรา เป็นสหายที่คำธรรมนายบอกไว้นะ ” ไรท์อ้างเหตุผลขึ้นมา



“ ชั้นรู้ ก็ชั้นบอกแล้วไงว่าชั้นไม่มีปัญหา เอ้า ” โครบัสยื่นนิ้วก้อยให้ไรท์



“ เอ่อ งี้เซ้ ” ไรท์เกี่ยวก้อยรับทันที



……………………………………………………………………………………………………………………

“ ว้าก!!!! ” เมื่อเก็ทปิดประตูเขาก็ทิ้งดิ่งลงสู่พื้น



ตุบ!!!  เก็ทตกลงมาอย่างแรงก้นกระแทกพื้น  “ โอ้ย!!! เจ็บ เจ็บ อะไรกันเนี้ย ”



“ โห กว้างจัง ” ห้องขนาดใหญ่และยาวค่อนข้างมืดเพราะรอบด้านมันเป็นหินที่ก่อกันเป็นชั้น ๆ จนปิดทุกด้านไม่เว้นแม้แต่พื้น จึงทำให้พื้นดูขรุขระ



“ แรงโน้มถ่วงเปลี่ยนไปเหรอ? ” เก็ทมองขึ้นไปบนเพดานเห็นประตูที่เขาเปิดเข้ามาอยู่สูงมาก แล้วเขาก็สามารถยืนตามปกติได้



“ เอ๊ะ!! ” เก็ทที่เดินมาตามทางมองเห็นอะไรบางอย่าส่องแสงอยู่ที่พื้น



“ เอ๋ สวยจัง ” เก็ทหยิบผลึกที่ส่องแสงขึ้นมาดู  



แวบ!!!  แสงสว่างสีเขียวเจิดจ้าไปทั่วห้องมันขาวโพลนไปหมด มันสว่างนานอยู่ช่วงหนึ่งแล้วจึงก็หายไป  



คลื่น ๆ ๆ ๆ เสียงที่ดังมาจากตรงหน้าเขาทำให้พื้นสั่นสะเทือนไปทั่ว



“ หวววาาา อะไรกันเนี้ย ” เก็ทพยายามยืนตั้งหลักแล้วมองไปที่เบื้องหน้าของเขา



“ โฮ้ โฮ้ ” เสียงคำรามดังขึ้น ปรากฏเป็นภาพสัตว์ประหลาดตัวหนึ่งที่ออกมาจากเงามืดเบื้องหน้าเก็ท ลักษณะของมันเหมือนหมาป่าแต่ด้วยขนสีน้ำเงินที่อยู่บนหลังของมันนั้นแข็งและแหลมราวกับเม้นทำให้ดูเหมือนกับว่ามันเป็นสัตว์พันธุ์ผสมระหว่างหมาป่ากับเม้น ไม่ได้หมดเพียงแค่นั้นมันยังคงมีกรงเล็บที่แข็งแรงและแหลมคมของหมาป่าอยู่และด้วยรูปร่างที่ใหญ่ของมันจึงทำให้มันดูหน้าเกรงขาม



“ หว๋าาาาา อะไรกันนี่ ” พูดยังไม่ทันจบสัตว์ประหลาดตัวนั้นก็กระโจนเข้าใส่เก็ททันที แต่ด้วยสติของเขาทันให้เขาเบี่ยงตัวหลบได้ทัน



“ ฟู่ เกือบไป โอ้ย ” เก็ทเอามือไปแต่ที่ไหลปรากฎเป็นรอยเลือดติดที่มือของเขา



“ อ้าว นี่เราอยู่ในโลกในจิตใจไม่ใช่เหรอ เลือด เลือดมันออกได้ไงเนี่ย เฮ้ย!!!! ” เก็ทที่กำลังคิดในใจอยู่นั่นเองก็ต้องกระโจนไปด้านข้างอีกที เพราะสัตว์ประหลาดมันหันกลับมาตะปบเขา



“ สู้กับมันไม่ไหวแน่ โกยหละหว่า ” เก็ทรีบวิ่งไปตามทางอย่างสุดแรงเกิด แต่เจ้าสัตว์ประหลาดตัวนั้นมันก็ยังไม่วายวิ่งไล่หลังเก็ทมา แต่ด้วยความเร็วของมันก็ไม่เป็นเรื่องยากเลยที่จะทำให้มันตามเก็ททัน มันวิ่งไล่มาอยู่ทางข้างขวาของเก็ท แล้วมันก็ชูเล็บที่แหลมคมที่หน้าซ้ายของมันขึ้น แล้วขวั่นเก็ท เก็ทก้มหัวหลบอย่างรวดเร็ว พร้อมกับพุ่งตัววิ่งต่อไป แต่มันก็ไม่หยุดยังคงวิ่งตามเก็ทมาอย่างรวดเร็ว  



“ เฮ้ย!!! ” เก็ทสะดุดหินที่วางยื่นขึ้นมาจนล้มลงไป สัตว์ประหลาดมันกระโดดมาตะปบเก็ทไว้ทันที ขาหน้าทั้งสองของมันยันไหล่ของเก็ทไว้เพื่อไม่ให้เขาดิ้น



“ โฮ่!!!! ” มันร้องคำรามออกมาก่อนที่จะงับหัวเก็ท



“ ว้าก!!!! ”



งับ!!!!



“ เฮือก!!! กะกินตูเลยเหรอเนี้ย ” เก็ททำหน้าซีด ดีที่เขาเบี่ยงคอหลบได้ทัน



“ แก ชั้นไม่ยอมแพ้แกหรอก ” เก็ทเอามือทั้งสองข้างมาจับที่ขาที่มันกดไหล่เขาไว้ แล้วเขาก็ออกแรงยกมัน



“ โฮ้!!! ” เจ้าสัตว์ประหลาดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด มีควันออกมาจากขาข้างที่เก็ทจับอยู่ “ โฮ้!!! ” มันร้องขึ้นมาอีกทีก่อนจะชักขาออก



“ หืม 5555 เข้าใจแล้ว ” เก็ทกัดฟันยิ้ม



“ กลัวไอ้นี่ใช่ไหม อิอิอิ ” เก็ทยื่นผลึกแก้วไปที่หน้าของสัตว์ประหลาด มันกระโดดหนีทันนี ดูเหมือนมันจะโกรธเอามาก ๆ มันทำตาขวางแล้วตาก็ค่อย ๆ เป็นสีแดง เส้นเลือดปูดขึ้นที่หน้าของมัน “ แฮ่……..!!! ”





“ ขู่เป็นหมาไปแล้วเว้ยเฮ้ย………..อ้า!!! ” เก็ทหน้าซืดเมื่อเห็นเจ้าสัตว์ประหลาดมันยืนขึ้นตั้งขนที่หลังแล้วเอาหัวก้มไปที่หว่างขาของมันแล้วมันก็นั้งยองลงมาก่อนจะเอาเท้าหน้ากอดเข่าไว้ แล้วก็ค่อย ๆ  กลิ้งมาทางเขา



“ Rolling Attack ( ลูกบอลปีศาจ ) ” เสียงจากลำโพงดังมาจากมุมห้องด้านหนึ่ง



“ ใครวะ!!!  เฮ้ยมาแว้ววววววว ” เก็ทวิ่งหนีลูกบอลปีศาจสุดแรงเกิด



“ ถามว่าใครเหรอ ตูเอง ต๊อบวอสไง ” นักเขียนบอก



“ ยุ่งอะไรด้วยเล่า  แฮก ๆ ๆ ” เก็ทยังคงวิ่งหนีมันตาเหลือก แต่มันก็ยังคงกลิ้งตามมาอย่างไม่หยุดยั้ง



“ ก็ตูอยากบอกนี่หว่า ”



“ อะไรวะ ตามจิ๊งไอ้ตัวนี้ ” เก็ทวิ่งวนไปรอบ ๆ ห้องพร้อมกับถือผลึกแก้วไว้ตลอดเวลาแต่ไม่สามารถใช้มันได้เลย บางที มันวิ่งด้วยความเร็วสูงมาก ๆ เขาก็ต้องเบี่ยงตัวหลบบ้าง กระโดดหลบบ้างทำให้ห้องโดยรอบพรุนเป็นรูเต็มไปหมดจากการชนของมัน



“ แฮ่ก ๆ ๆ ๆ ไม่ไหวแล้ว ทางออกอยู่ไหนวะ ” เก็ทวิ่งช้าลงเรื่อย ๆ ด้วยความล้าของร่างกายเขา ช้าลงเรื่อย ๆ ๆ ๆ ๆ จนลูกบอลปีศาจกลิ้งมากระแทกเขากระเด็นไปติดฝาห้องอย่างแรง ผลึกหลุดมือเขาไปตอนโดนชนมันกระเด็นไปด้านตรงข้ามของเขา ในสภาพแบบนี้เขาไม่มีทางหนีลูกบอลปีศาจได้เลย ลูกบอลปีศาจกลิ้งมาหาเก็ทด้วยความเร็วสูง



เอี๊ยดดดดดดด  มันเบลคพร้อมกับตีวงกลิ้งกลับไปทางที่มันพุ่งมา



“ หืม ” เก็ทมองดูมันที่กำลังกลังไปทางผลึก



“ อ้อ  เอ๊ะ ” เก็ทเหลือบไปเห็นฝาข้างซ้ายมือของเขามันเหลื่อมล้ำออกมานิดหนึ่ง มันดูไม่เหมือนฝาด้านอื้นเลยที่มีระดับพอดีกัน นี่ถ้าเขาอยู่ในมุมอื่นคงมองไม่เห็นแน่ เพราะมันเหลื่อมออกมานิดหน่อย แต่จุดที่สังเกตเห็นชัดที่สุดคือมันไม่มีรอยพลุนเหมือนกับผนังด้านอื่นเลยแต่กลับเป็นรอยแตกแทน ด้านในรอยแตกเป็นเหมือนปูนที่หล่อปิดเอาไว้แล้วถูกวางทับด้วยหินอีกชั้น



ลูกบอลปีศาจพุ่งไปหาผลึกเปล่งแสงนั้น มันพุ่งไปถึงก่อนที่ผลึกจะโค้งตกลงมา แล้วผลึกก็ตกลงมาโดนลูกบอลปีศาจพอดี



ตูม!!!! เกิดการระเบิดขึ้น ผลึกแก้วกระเด็นกลับมาหาเก็ท



“ อ้อ ถึงว่าหาทางออกไม่เจอ ” เก็ทกัดฟันยิ้มพร้อมกับพุ่งตัวไปหยิบผลึกแก้ว ลูกบอลปีศาจ หลังจากที่กระเด็นจากแรงระเบิดเมื่อครู่ พอมันตั้งหลักได้มันก็พุ่งมาทางเก็ทด้วยความเร็ว



“ เอ้า เอาไป ”เก็ทขว้างผลึกแก้วไปทางหินเหลื่อมล้ำ เขาขว้างแบบตรง ๆ เพื่อทำให้ดูเหมือนเขาวิ่งไปที่จุดนั้น

ลูกบอลปีศาจกลิ้งปัดโค้งกลับแล้วพุ่งไปทางผลึกแก้วส่องแสงนั่น



ตูม!!! เสียงระเบิดดังขึ้นพร้อมกับทางที่เปิดออก ผลึกแก้วตกอยู่หน้าประตูทางออกนั่น เจ้าปีศาจกระเด็นไปติดข้างฝา มันลุกขึ้นมายืนพร้อมกับจะตั้งท่าใช้ โรลิ่ง แอ็ทแท็ค แต่แล้วมันก็ล้มลง ร่างของมันค่อย ๆ หายไป



เก็ทที่ยังเจ็บอยู่พยายามวิ่งไปที่ประตู เพื่อไม่ให้เสียเวลาเขาวิ่งเข้าไปในประตูสุดแรงเกิด



วูบ!!! ประตูที่เขาวิ่งเข้ามาหายไปเหลือไว้เพียงความมืดและเส้นทางเบื้องหน้าที่เขาต้องวิ่งต่อไปโดยไม่มีจุดสิ้นสุด