คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter1 ความบังเอิญ
[Himchan part]
เช้าวันใหม่.....
เฮ้อผมเซ็งจริงๆเลยกับชีวิตประจำวันผมเนี่ย ทำไมมันน่าเบื่ออย่างนี้วันๆไม่ได้ทำอะไรนอกจากเรียน เรียน เรียนแล้วก็เรียนแล้วดูอย่างวันนี้สิผมต้องเดินแบกรายงานกองเท่าภูเขาคนเดียว มีเพื่อนอย่างแดฮยอนกับยงกุกเนี่ยมันไม่ได้ช่วยทำให้ผมดีขึ้นเลยซ้ำยังทำให้ผมเหนื่อยขึ้นด้วยเพราะพวกมันสองคนน่ะวันๆไม่ช่วยอะไรเลยคนนึงเอาแต่กิน(ขอโทษค่ะแด้ขาา-ไรท์เตอร์)ส่วนอีกคนก็เอาแต่นอน เฮ้อทำไมชีวิตผมต้องเป็นแบบนี้
ตุบ...
ดูเหมือนว่าผมจะเดินชนกับใครสักคนเข้าแล้วล่ะ
"โอ๊ย/โอ๊ย" ทั้งผมและคนที่ผมชนร้องขึ้นมาพร้อมกัน
"ขอโทษครับๆ ผมขอโทษนะครับพี่" คนที่ผมเดินชนรีบลุกขึ้นมาและขอโทษผม
"เอ่อไม่เป็นไรครับผมผิดเอง ผมเดินไม่ดูทางเอง" ก็ผมผิดจริงๆนี่ผมเดินไม่ดูทางเองมัวแต่เดินก้มหน้า
"เอ่อ พี่ครับ" เด็กคนนั้นเรียกผมพอผมเงยหน้าขึ้นมันทำให้ผมพอเบาใจหน่อยที่ไม่ใช่คนอื่นหรือพวกนักเลงแต่เป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนผมที่ผมรู้น่ะไม่ใช่เพราะผมรู้จักน้องเขาหรอกแต่เป็นเพราะเครื่องชุดนักเรียนที่น้องเขาใส่ต่างหากมันเป็นชุดโรงเรียนเดียวกับผม
"ครับ"
"กองกระดาษนี่ของพี่ใช่มั้ยครับ" น้องเขาชี้กองกระดาษรายงานผมที่ตอนนี้มันตกที่พื้นกระจายไปหมด
"เฮ้ยของพี่นี่ เอ่อใช่ครับ" ลืมไปได้ไงวะ ผมรีบก้มเก็บกองกระดาษรายงานนั่นอย่างรีบร้อน
"ผมช่วยพี่นะฮะ" น้องเขาก้มเก็บกระดาษรายงานให้ผม จนตอนนี้กระดาษรายงานนั่นมาอยู่ในมือผมหมดแล้ว
"ขอบใจมากนะ"
"ไม่เป็นไรฮะ ผมยินดีช่วยพี่เสมอ"
"แล้วนี่น้องจะไปโรงเรียนเลยมั้ย"
"ยังล่ะฮะ เดี๋ยวค่อยไป"
"งั้น.....พี่ไปโรงเรียนก่อนนะอย่าไปโรงเรียนสายล่ะ"
ในที่สุด!!!!!!!!!!!! ผมก็มาถึงโรงเรียนสักทีโอ๊ย ปวดแขนไปหมดแล้วผมมองกองกระดาษรายงานที่วางอยู่บนโต๊ะเรียนผม...สุดยอดแฮะกองเท่าภูเขาแต่ผมกลับยกมันมาได้โดยไม่มีคนช่วยถือ
"ฮิมชานเพื่อนเลิฟฟฟ" เสียงชะนีแถวไหนมันร้องล่ะเนี่ย
"เออว่าไงแดฮยอน" ผมว่าแล้วเชียวถ้าเป็นชะนีก็คงมีแต่แดฮยอนนั่นแหละ (ว๊ายแดหะยอนเป็ยชะนีไรท์มีเพื่อนแล้ว-ไรท์เตอร์)
"โห นี่แกยกมาจากบ้านคนเดียวเหรอวะฮิมชาน" แดฮยอนเงยหน้ามองกองกระดาษตรงหน้า
"เออดิ มีเพื่อนแต่เพื่อนไม่ยอมช่วยงานเลยสักนิด"
"งอนเหรอๆบันนี่" แหนะไอ้นี่ยังมาล้อเล่น
"บันนี่พ่อง"
"โว่ว แรงด่าพ่องด้วยอ่ะเจ็บ บันนี่รู้มั้ยแด้ขาเจ็บนะโดนบันนี่ด่าแบบนี้T^T" ถังขยะอยู่ไหนมีใครเห็นถังขยะมั้ยเวลานี้ผมต้องการถังขยะมากเพราะ.....อยากอ้วก!!! มันเล่นไปได้นะแด้ขากับบันนี่น่ะ
"เออว่าแต่ยงกุกอยู่ไหนน่ะหรือว่ายังไม่มา" หลังจากเล่นกับไอแด้มานานเริ่มสงสัยแล้วว่ายงกุกอยู่ไหนปกติพวกเราจะอยู่กันสามคนแต่ตอนนี้เหลืออยู่สองหรือว่าตื่นสายนะ
"กุกกี้โทรบอกแด้ขาแล้วล่ะว่าวันนี้อาจมาสายเพราะว่ามันเพิ่งตื่น" กุกกี้........................ มากินจุดกันมั้ยครับทุกคน
"ไอแด้เดี๋ยวฉันมานะไปเดินเล่นแปบ"
"กลับมาเร็วๆนะคะบันนี่" ถังขยะอยู่ไหนนน
โอ๊ยขนลุกพรึบเลยอ่ะเรียกบ้าๆอะไรวะไอแด้มีนะคะด้วย โอ๊ยๆๆบันนี่อยากจะบ้า เอ้ยฮิมชานอยากจะบ้าตายยย
ตุบ....
ใครเดินชนไหล่ผมเนี่ย
"ขอโทษนะครับรุ่นพี่" เอ...เสียงคุ้นๆนะเหมือนเคยได้ยินเสียงนี้มาก่อนลักษณะของคนตรงหน้าผมก็คุ้นๆเหมือนกันแต่ทันทีที่น้องเขาเงยหน้าขึ้นมานั่นแหละ!! ชัดเลย
"อ่าวน้องนี่เอง" เป็นทักน้องเขาด้วยรอยยิ้ม
"อ่าวพี่" เหมือนว่าน้องเขาจะจำผมได้ด้วยเช่นกัน
"บังเอิญจังเลยนะเจอกันอีกแล้ว"
"นั่นสินะพี่ ความบังเอิญที่ผมเจอพี่" มองดีๆเด็กคนนี้ก็น่ารักเหมือนกันนะ แก้มทั้งสองข้างที่ดูนุ่ม ดวงตาที่ใส รวมๆแล้วก็ดูดีมีเสน่ห์ไปอีกแบบ
"แล้วนี่จะเข้าห้องเรียนแล้วยัง"
"จะเข้าแล้วครับเอ้อว่าพี่ชื่ออะไรครับ เจอกันครั้งหน้าจะได้เรียกถูก"
"พี่ชื่อฮิมชาน คิมฮิมชาน อยู่ม.ปลายปี3 แล้วน้องล่ะ"
"ผมชื่อจุนฮง ชเวจุนฮง แต่พี่เรียกผมว่าเจลโล่แล้วกันนะผมอยู่ม.ปลายปี1"
"หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะเจลโล่"
ผมไม่รู้ว่าควรบอกยังไงดีแต่ผมก็รู้สึกดีนะที่เจอน้องชายอย่างเจลโล่ หวังว่าครั้งต่อไปเราคงจะได้เจอกันจริงๆนะเจลโล่
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาแล้วสำหรับตอนที่1 ฝากเรื่องนี้ไว้ในใจทุกคนด้วยนะคะ
ความคิดเห็น