หัวหน้าคนงาน - คนหาบน้ำ

เนื้อเรื่อง

ครั้งแรกเลยนะครับทั่น ที่จะต้องเขียนงาน แบบที่มันจะต้องให้ข้อคิด และ ต้องแต่งแบบเป็นนิทานด้วย เพื่อเอาลงในนิตยสาร Thai Commerce นิตยสารสำหรับผู้บริหารที่แก่มากกกก..

แหม..จะให้วัยรุ่นอย่างเราแต่งอะไรแก่ๆ ก็ย่อมลำบากใจเป็นธรรมดา ลำพังแค่พูด-บอกอะไรแม่ตัวเอง ก็ไม่เห็นแม่จะเชื่อสักเท่าไร สอนหลาน สอนน้องนี่ไม่ต้องห่วง มันทำหูทวนลมตั้งแต่อ้าปากแล้ว

แต่ก็นะ งานก็คืองาน เขาสั่งให้ทำก็ต้องทำ ที่สุดก็เขียนเสร็จจนได้

แต่ผมว่ามันออกจะดูขาดๆ เกินๆ ไปในความรู้สึกของผมน่ะ หรือน้องนุ่งว่าไง ลองอ่านดูหน่อยสิ

----

มหาราชาชาวอินเดียผู้ที่รักและชื่นชอบในความงามของดอกไม้
พระองค์เพิ่งจะได้รับโอ่งทองคำใบใหม่สำหรับปลูกดอกบัวในสวนดอกไม้ของพระองค์จากเทวดา
พระองค์จึงออกคำสั่งให้คนสวนไปตักน้ำมาเติมให้เต็ม
โดยมอบหมายให้มีหัวหน้าคนงานคอยควบคุมงานแทนพระองค์
ตลอดระยะเวลาการหาน้ำมาเติมให้เต็มโอ่ง หัวหน้าคนงานมักจะออกคำสั่งกับคนสวนผู้หาบน้ำตลอดเวลา

“แกต้องไปเอาน้ำตรงบ่อนู้น น้ำบ่อนู้นมันมีมากกว่านะ”
“ใช้พาชนะสำหรับใส่น้ำที่มันใหญ่กว่านี้สิ จะได้ขนน้ำได้เยอะๆ”
“เดินให้มันรวดเร็วมากกว่านี้สิ จะเติมให้เต็มโอ่งไวๆ”
“เดินดีๆ สิ อย่าทำน้ำหก อย่างนี้เมื่อไรงานจะเสร็จสักที”
หัวหน้างานมักจะออกคำสั่ง จู้จี้ จุกจิก วุ่นวาย และตำหนิคนสวนผู้หาบน้ำอยู่อย่างนั้น
แต่เมื่อถึงกำหนดเวลา คนสวนก็สามารถเติมน้ำให้เต็มโอ่งทองคำได้ไม่บกพร่อง

ในวันที่มหาราชาเดินทางมายังสวนดอกไม้ เพื่อตรวจดูงานที่พระองค์ได้มอบหมาย พระองค์ทรงพึงพอใจมากที่ได้เห็นน้ำเต็มโอ่งทองคำอย่างที่พระองค์ต้องการ

แต่พระองค์ก็ทรงแปลกใจ ที่ได้เห็นว่าดอกไม้ในสวนของพระองค์กลับงามบานสะพรั่งมากกว่าที่เคย พระองค์จึงสอบถามเอากับคนสวนผู้หาบน้ำ

ได้ความว่า...
ตลอดเวลาที่คนสวนเดินหาบน้ำมาเติมในโอ่งทองคำ
..แม้ว่าเขาจะใช้ภาชนะที่เล็กไป จนทำให้น้ำหกไปบ้าง แต่นั่นก็เท่ากับเป็นการรดน้ำให้กับไม้ดอกสองข้างทาง
..แม้ว่าเขาเดินช้าไปบ้าง แต่นั่นก็เท่ากับเป็นการยืดระยะเวลาให้กับการรดน้ำ และ หากเร่งรีบมากจนเกินไป อาจเกิดอุบัติเหตุลื่นล้ม น้ำหก กลับจะทำให้งานล่าช้ามากขึ้นไปอีก
..หรือแม้กระทั่ง การใช้ภาชนะที่มีรอยรั่วไปบ้าง แต่นั่นก็เพราะเขาตระหนักดีว่าน้ำที่ไหลออกมา ก็ยังเป็นประโยชน์ต่อต้นไม้สองข้างทาง

ในโลกนี้ไม่มีอะไรสมบูรณ์จนไร้ที่ติ
และในความไม่สมบูรณ์ก็ยังมีด้านที่เป็นประโยชน์ หากเปิดใจ พร้อมที่จะมองในด้านดี

การทำงานที่เอาแต่ออกคำสั่ง โดยไม่เปิดใจ ไม่มองให้รอบด้าน อาจจะได้ผลตามที่ต้องการก็จริง
แต่การเปิดใจยอมรับ อาจได้ผลลัพธ์เกินกว่าที่คาดไว้
ในการทำงานร่วมกัน นอกจากจะต้องเปิดใจแล้ว ยังต้องมีความเคารพซึ่งกันและกันในระหว่างผู้ร่วมงาน การเอาใจเขามาใส่ใจเรา
คนก็มีทักษะ ความสามารถเชี่ยวชาญเฉพาะทางแตกต่างกันไป
และคนก็ต้องการความเข้าใจ กำลังใจในการทำงาน

จากในนิทาน จะเห็นว่า หากเปลี่ยนให้หัวหน้าคนงานไปหาบน้ำ งานก็จะไม่สำเร็จลุล่วง เพราะขาดความชำนาญ
หรือคนสวนหาบน้ำ หากเขาทนคำตำหนิของหัวหน้าคนงานไม่ไหว จนต้องทิ้งงานไป ก็จะทำให้งานก็จะยิ่งช้ามากขึ้นไปอีก

พระพุทธเจ้าทรงค้นพบว่า สรรพสิ่งย่อมพึ่งพิงกัน
ไม่มีใครเก่งไปหมดคนเดียวเสียทุกด้าน
และไม่มีงานใด ที่สามารถทำให้สำเร็จลุล่วงได้ด้วยคนเพียงคนเดียว

หวังว่าบทความชิ้นนี้คงจะเป็นประโยชน์ เป็นกระจกเงาสำหรับใครบางคน..

---

บรรทัดสุดท้ายก็ยังไม่วายจิกกัดชาวบ้านเขาอยู่ดีนะเรา เฮ้อ..ชั่วจริงๆ