ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Nice

    ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 Wild Life

    • อัปเดตล่าสุด 31 มี.ค. 48


    ฉันเป็นอะไร ทำฉันถึงเป็นแบบนี้ ไม่เข้าใจ

    ฉันไม่อยากได้เพื่อน ฉันไม่อยากได้เลย ทุกคนไม่เคยจริงใจกับฉัน คนพวกนั้นใส่หน้ากากของคนดีไว้

    ฉันเกลียดคนพวกนั้น  ฉันเกลียดจริงๆ

    ฉันก็เป็นคนแบบคนพวกนั้น ทำไมถึงไม่ใส่ใจกันบ้างเลย ทั้งที่ฉันก็ใส่ใจความรู้สึกคนพวกนั้น เข้าใจฉันไหม

    ฉันเกลียดจริงๆ ฉันเกลียด ฉันเกลียด แต่ถึงฉันจะเกลียดพวกเธอแต่ฉันก็หวังให้พวกเธอได้มีความสุข

    ฉันอยากให้พวกเธอมีเพื่อนที่ดี อยากให้ไม่ต้องเจอแบบฉัน เพราะฉันทำตัวไม่ดีเอง

    ฉันมีนิสัยแบบนี้จึงไม่มีเพื่อน ฉันเป็นคนเห็นแก่ตัว ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ ฉันขอโทษจริงๆ

    ฉันเกลียดตัวเอง!!  แต่ว่า...

    ฉันอยากเป็นแบบนี้ตลอดไป แม้บางคนบอกว่าจะไม่ดี แต่ฉันพอใจกับสิ่งที่มีอยู่  ฉันมีครอบครัว

    ฉันพอใจกับครอบครัวของฉันที่เป็นแบบนี้ ทั้งที่ชอบทะเลาะกัน ว่าดุกัน บางครั้งถึงกับมีการเล่นแรงกันก็มี

    ฉันพอใจที่เป็นแบบนี้ เพราะที่ทำไป ทุกคนต่างเข้าใจดีว่านั่นคือความห่วงใยที่ให้มาในรูปแบบหนึ่ง

    ฉันมีความสุขมาก ฉันได้ยิ้ม ได้ร้องไห้ ได้ร่วมความรู้สึกไปกับพวกเค้า

    ฉันชอบชีวิตของฉันแบบนี้จริงๆ ฉันรู้ดีอย่างบอกไม่ถูก อาจเพราะพวกเราร่วมผ่านทุกข์ สุขมาด้วยกัน

    ฉันดีใจจริงๆ ที่มีชีวิตอยู่ ดีใจที่ได้เป็นครอบครัวเดียวกับพวกเค้า คงไม่มีอะไรที่จะดีเท่านี้อีกแล้ว

    ฉันมีความฝัน ฝันอยากจะเป็นและใคว่คว้ามาให้ได้ มันเติมเต็มให้ชีวิตฉันได้อีกส่วนจริงๆ

    ฉันฝันอยากมีความสุขและการมีอาชีพที่ดี ให้สมเป็นลูกของพ่อและแม่ของฉัน

    ฉันพยายาม หนูจะพยายามค่ะ

    ฉันอยากอยู่อย่างนี้ อยากที่จะเป็นแบบนี้ มีความสุขแบบนี้ตลอดไป และตลอดไป...



    แต่ความรู้สึกของฉันก็ต้องเปลี่ยนไป ความรู้สึกดีๆ ที่ฉันมีให้แก่พวกเค้ามันหายไปไหน

    ฉันกำลังเศร้าใจ เสียใจ และกังวลซ้ำไปซ้ำมา หรือว่าฉันเป็นโรค PTSD กันนะ ล้อเล่น

    ฉันเปลี่ยนไป มาก... หลังจากเหตุณ์การนั้น เหตุการณ์ที่ยาวนาน และแสนสุขขถงฉัน

    ฉันกำลังศึกษาอยู่ระดับปริญญา ในคณะที่ฉันพอใจที่สุด ฉันเลือกคณะของฉันเองนะ

    ฉันไปอยู่สถานที่ใหม่ สถาบันการศึกษาใหม่พร้อมความมั่นใจสุดขีด

    ฉันต้องไปสถานที่ไกลจากครอบครัวมาก อยู่ต่างจังหวัด  

    ฉันมีบ้านที่ไม่ได้อยู่ในตัวเมือง แต่ก็ไม่ไกลนักจากตัวเมืองของจังหวัดนั้นนัก

    ที่นี่สวยมาก ครอบครัวฉันมาส่งฉันด้วย ฉันมีของไม่มากนักที่ต้องขนเข้าที่ซุกหัวหลบฝนแห่งใหม่

    มันเรียกว่าหอ ใครๆ ก็รู้จักแต่ไม่เท่าฉันแน่ ฉันหลบหลีกการตรวจของเจ้าหน้าที่ได้ตลอด แต่ก็คนเดียว

    วันๆ ของฉันก็ตื่นตอนเช้าอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็ต้องรีบวิ่งลงตึกไปเรียน แล้วขี่จักรยานอย่างสายผ้าแลบ

    ฉันสายทุกวัน เป็นประจำ จนอาจารย์และคนร่วมห้องของฉันตั้งฉายาให้ฉัน

    “  Wild Life ” มัน... เหมือนชื่อหนังสือการ์ตูนเลยแฮะ  ชีวิตของสัตว์ป่า หรือสายลมหันนะ

    รู้สึกดีจัง มีคนตั้งชื่อใหม่ให้ด้วย(?)

    ระหว่างทาง ฉันยกสมุดโน้ตขึ้นมาตรวจดูว่าต้องวันนี้ต้องทำอะไรบ้าง ฉันต้องจดทุกอย่างเพราะฉันความจำไม่ดี

    พอถึงห้อง “ Wild Life ” เฮ้ย ประสานเสียงกันเลย  แหะๆ ฉันหัวเราะ

    “นี่ๆ นั่งนี่สิ ” มีคนชวนฉันนั่งด้วยหรอเนี่ย  หน้าคุ้นๆ เธอชื่ออะไรน้า หอยหรอเปล่า

    “ ขอบคุณน่ะ ” ฉันพูดอย่างห่างเหิน

    “นี่ฉันชื่อ หรรฤทัยจ๊ะ ” หรรฤทัย ชื่อแปลกดี

    “ อืม หวัดดี” ฉันนั่งฟังอาจารย์ต่อ

    “ DRM-M-R-D-Z… ” หันสาร้องโน้ตเพลงพรปีใหม่ แบบดนตรีสากลซะด้วย ฉันเล่นเป็นแต่หนูมาลี

    ไม่ตั้งใจเรียน ฉันไม่ชอบคนไม่ตั้งใจเรียน มันรบกวนฉัน

    ฉันไม่ค่อยอ่านหนังสือนอกเวลาเรียนเท่าไร  มันน่าเบื่อ  ฉันคุยกับครอบครัวของฉันทุกวันมีความสุขจริงๆ เลย

    ฉันตั้งใจเรียนเกรดเทอมแรก็ออกมาใช้ได้ ครอบครัวฉันเฉยๆ ไม่แปลกใจกันเลย ก็ฉันมีน้อง 2 คนนี่นา

    จะเป็นภาระมาก็ไม่ได้ ฉันเลยแอบไปดีใจกับสุนัขพันธ์ทางที่บ้านแทน ฉันคิดถึงมันจัง

    ฉันดีใจที่ไม่ต้องพึ่งใครมาก ฉันได้ทุนจนจบปริญญาเอกของคณะนี้ ที่ได้เพราะไม่ค่อยมีคนสนใจ

    แต่ฉันต้องการมันมาก ฉันนั่งอ่านหนังสือกับเจ้าเหมียว นั่งเล่นแมว นั่งอ่าน นั่งนอน แทบไม่ได้อ่านเลย

    ในที่สุดก็ถึงเทอมใหม่ ปิดเทอมไปสนุกมาก ได้เที่ยวด้วย ฉันไปทะเลทุกปี ทุกเทอมไม่เบื่อ แต่ปีนี้ไปสวนน้ำกัน

    แต่ครั้งนี้ฉันไปกับครอบครัวหันสาด้วย พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันโดยปริยายเลย

    ก็น้องฉันคนนึงเป็นแฟนกับน้องหันสาเข้าให้น่ะสิ



    “ หรรฤทัย ที แคม มานี่ ” อาจารย์เรียก

    “ อาจารย์ค่ะ เธอไม่ผิดค่ะ” ฉันยกมือขึ้นพร้อมพูดขณะเดินเข้าประตู วันนี้หันสาไม่ยอมปลุกฉัน เธอรู้ว่าจะมีอะไรเช้านี้ ฉันสายโด่ง

    “ อาจารย์ก็รู้ว่าหัน... หรรรือ..” ชื่ออะไรน้า

    “หรรฤทัย” เพื่อนทั้งห้องพูดพลางหัวเราะเล็กๆ

    “ใช่ นั่นหล่ะ หรรฤทัยไม่มีทางทำอย่างนั้นได้แน่ค่ะ เมื่อคืนหนูนอนอยู่ตรงบันไดชั้น 5 ห้องหนูอยู่ชั้นบนสุด (9)”

    “แล้วไง กัลณาวิเศษ ไนซ์ คลอสสมาท” เต็มยศเลยชื่อ ชั้นเพื่อนๆ ต่างตะลึงก็ไม่มีใครเคยรู้ชื่อฉันนอกจากหันสา

    “แหะ ก็ไอ้จิ้งจกจะดองของอาจารย์ที่หายไปนะ อาจารย์ฝากรปภใช่ไหมค่ะ แมวมันเอาไปกิน” ตอนจบสั้นดีจริง

    “อาจารย์กับรปภขี้ลืมเองค่ะ” ฉันพูดต่อ

    “.......อืม ใช่ ถึงว่าไอ้ยิปซี่มันอิ่มมาเลย ดีมากอาจารย์จะให้คะแนนเธอสองคนเพิ่มถ้าคืนนี้พวกเธอมาหาอาจารย์”

    “...” นัดกันเงียบ

    “คืนนี้ไปไม่ได้แน่เลย ต้องทำการบ้านให้เสร็จไม่ใช่หรอ” ฉันบ่นอุบอิบ

    “เราว่าไปเถอะ มันคงดีกว่าแน่... มั้ง - -|| ” หันสาพูดไร ไม่รู้เรื่อง คงต้องรีบกับหอทำการบ้านแล้ว

    ทุกคนเป็นไรกันก็ไม่รู้ ท่าทางกลัวกันสุดขีด เห็นผีหรอ ฉันมองข้างหลัง ก็ไม่มีนี่หว่า



    ............

    “หันสา~~~ การบ้านเสร็จแล้วจ้า วิสกัสแมวน่ารักจัง” ฉันโดดขึ้นเตียงเตรียมตัวหลับ

    “ที่แท้นิสัยยัยไนซ์ คนนี้ก็บ้าบอนี่เอง ปิดไม่มิดจริงๆ” หันสาแมทฉัน อยู่ห้องเดียวกันแท้ๆ ฉันจำไม่ได้

    “คร่อก~~  ฟืด” น้ำลายยื้มดูดดังดี ฟังชัด

    “ไปหาจารชีวะกันได้แล้ว!! ” หันสาตะโกนใส่หู มีโทรโข่งด้วย พร้อมจริงๆ

    “ชีวะๆ ไปๆ จะไปผ่ากบ หรือศพจารใหญ่ หรือดูอะไรล่ะ ไม่เอาอยากกิน... ข้าวขาหมู” ดีใจจังเลย จะได้เรียนชีวะ แต่ก็หิวอ่ะ

    “ไอ้บ้า ไปหาจาร ไม่ได้ไปเรียน แล้วนี่ไม่ได้ไปหาของกินนะ” หันสาคิดในใจว่าไนซ์จะดูแลตัวเองโดยไมมีเธอได้ไหมเนี่ย

    “ก็ยังดี มีของดองเยอะ แต่ต้องหาไรกินก่อนน่ะ”

    ……………………

    “ = = ” …

    ยัยหันสาเล่าให้กอร์ฟฟัง ไอ้นี่ถ้าจะชอบหันสาคุยกันหลบๆ ซ้อนๆ แต่ก็อุตส่าไปเป็นเพื่อนหันสา คนดีซะไม่มี

    “ไปยัง มันน่าฟังจังน่ะ เรื่องแบบเนี้ยแต่ต้องขอบใจนายน่ะอุตส่าซื้อของกินให้ อิ่มจังตังค์อยู่ครบ เอิ๊กๆ~~”

    “ ไม่เป็นไรหรอกครับ”แป๊ด กอล์ฟหน้าแดง

    “แหะๆ” หันสายิ้มเจ้าเล่ห์

    หน้าแดงไมว่ะ  “มีไรจะบอก เรากำลังสาย ฉันไปล่ะ” วิ่งโลด

    ยัยไนซ์แพร่เชื้อแหง หันสาและกอล์ฟคิดดังๆ ในใจ

    เดาว่าสองคนนั้นต้องว่าอะไรฉันซักอย่างแหงๆ ไอ้คุณเพื่อนพวกนี้นี่  |ในที่สุดฉันก็มีเพื่อนแล้ว 2 คน ฉันดีขึ้นเพราะสองคนนี้จริงๆ|

    “ทันแป๊ะ” ฉันพูด

    “นั่งลงแล้วเอากบพวกนี้มาประกอบเป็นกระดูก 1 ตัวเป็นแบบจำลองการเรียนคาบหน้า เพื่อนๆ คัดเลือกเธอสองคนเลยนะ ?  แล้วเธอมาทำไม ปิยะภูมิ  อันสว่าง ” ยิงคำถามโป้ง จอด  สมองจารทำด้วยอะไรเนี่ย เลิศจริงๆ

    “เอ่อ มาช่วยเพื่อนครับอาจาย์” แล้วหันหน้ามาทางฉันทำไมอ่ะ

    “จารนั่นไม่ใช่ง่ายๆ นะ กว่าจะครบตัวต้องใช้เวลานานนะ” ฉันบอกจาร

    “ถึงได้ให้พวกเธอมาไง ความประพฤติดีสุด  อาจารย์ก็ไม่ได้สงสัยหรรษาเพื่อนเธอหรอก แค่ลองใจเธอตามที่พ่อเธอเล่าว่าเรื่องจริงไหมเท่านั้นเอง แล้วดีไหมละกัลณาวิเศษ ไนซ์ คลอสสมาท” จารศิษย์พ่อนี่นา

    “แหะ ชอบแกล้งเด็ก” |มันก็ดีอ่ะ ชอบ|ฉันหันหน้าหนีร้อง บูบู คาถาประจำตัว

    “คิกๆ”

    “ขำไรกันสองคนนั้น” หัวเราะเข้าไป

    “งั้นเรามาเริ่มกันเลยดีกว่าครับอาจารย์” กอล์ฟพูดทั้งทียังขำ

    คลำๆ แล้วเข็มจิ้มคว้านเชาะ Death  นั่งคำแล้วจิ้ม คำแล้วจิ้มอยู่ 5 ตัวก็มาต้มกบลอกเนื้อลอกหนังกันอย่างโรคจิต

    “หึหึ...” ฉันเผลพูดออกมาไม่รู้ตัว

    “ - -  ”  ทุกคนทำเป็นไม่ได้ยิน ก็ยัยไนซ์เป็นที่รู้กันทั่วม.แกเก่งชอบด้านนี้นัก

    “เอาหล่ะ พรุ่งนี้ต่อกันใหม่ กลับไปนอนได้” ผ่านไปได้3ชั่วโมงอาจารย์ก็พูดขึ้น

    “กอล์ฟเรียกไนซ์ดิ” หันสาพูด

    “จะดีหรือครับ” กอล์ฟพูด

    “อื้อ ดีไม่ใช่ไง” หันสาเดินตามอาจารย์ออกไป

    “ไนซ์ครับ ไนซ์  เอ่อ...” กอล์ฟพูดกะตุกกะตัก

    “เลิกทำได้แล้วครับ อาจารย์กับคุณหรรษาไปแล้วนะครับ”  กอล์ฟพูดพลางดูฉันนั่งทำความสะอาดกระดูกที่ต้องเตรียมตากพรุ่งนี้

    “นายเป็นใครกันนะ” ฉันจำไม่ได้ นายนี้รู้จักฉันได้ยังไงกัน

    “นายไม่ได้อยู่คณะเรานี่ ถึงฉันจะเรียนสองคณะ เอ๊ย ....... เอ่อ แบบว่าฉันไม่เคยเห็นหน้านายมาก่อนนะ”  ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย

    “??? เอ่อ ผมชื่อกอล์ฟครับเป็น.....”

    “อ๋อ แฟนหันสา จำได้ละ แล้วมาทำไรอ่ะ” ฉันพูดตัดบทจบ

    “อึก... เอ่อผมไม่ใช่.....”

    “กลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวแฟนรอนะจ๊ะ ไปก่อนเถอะเดี๋ยวตามไป” ตานี่เป็นโรคติดอ่างแน่เลย ต้องไปบอกให้คุณแฟนสั่งสอนซะแล้ว ฉันเก็บข้าวของทำความสะอาดแต่มันสะอาดแล้วตรงอื่น เลยสบาย

    ฉันกลับบ้านนอนสุขใจ เดี๋ยวนี้หอฉันเป็นบ้านอีกหนึ่งหลังไปแล้ว ก็ฉันมีเพื่อนที่ดีนี่คอยช่วยเหลือฉัน

    เหตุการณเมื่อเช้าก็ด้วยถ้าหันสาไม่บอก อาจารย์คงคิดว่าเราขโมยแน่ เพราะเรามักชอบของแบบนี้ ทึกจริงเรา

    “ห้องโล่ง หันสาหายไปไหน  ไหนบอกตามอาจารย์ออกมาก่อนไง(นายกอล์ฟเล่า) งั้นจัดห้องเลยพรุ่งนี้วันเสาร์นี พอดีเลย นอนเต็มอิ่มแน่” ฉันลงมือจัดห้อง

    “โหย…”  เริ่มท้อแฮะ ของหันสาจัดของบนโต๊ะจบ แล้วทำไมของฉัน 1 ชม. ยังไม่เรียบร้องซักทีเนี่ย ช่างมันล่ะ นอนๆ  พรุ้งนี้ต่อ

    “........” พระจันทร์ วันนี้สว่าง ฉันเดินไปที่ระเบียง

    “....”  มีคนอยู่ข้างล่างด้วย ใครกันไม่กลังผีกันไง เดี๋ยวหลอกแทนผีซะนี่  ซูมเลย

    “อืมๆ  !!! เฮ้ยนั่นมัน....”





    ------------------------------------------

    ไม่ค่อยสู้ดีนัก คิดว่าต้องแย่แน่ๆ นี่เป็นตอนแรกที่แต่งยังไงก็ช่วยแนะแนวกันด้วยนะคะ

    เขียนผิดถูก วกไปวนมา ต้องขอโทษจริงๆ ค่ะ ทีแรกจะแต่งเรื่องเศร้า เสียเลยฟังเพลงสนุก น้องเล่นเกมส์ข้างๆ อารมณ์เปลี่ยนเลย

    แล้วจาบอกว่าเป็นเดือนได้มั้ง ถ้าเกิดโชคร้ายกับเราคิดเรื่องไม่ออก บางทีอาจหนายเดือนด้วยอ่ะ



    แหะๆ  ฝากเนื้อฝากตัวด้วยน่ะค้า

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×