A Little piece of Jimmy

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 : จิมมี่ในวัยเด็ก พบกับ ซาชารี่ เพื่อนสนิทคนเเรกของเขา

หลังจากที่จิมมี่ได้ลืมตามาดูโลก 4 ปี ไฮเซ่นพ่อของเขาก็ได้ย้ายมาอาศัยอยู่ที่บ้านหลังเล็กๆหลังหนึ่งใน Owen town ซึ่งเมืองนี้เป็นเมืองเล็กๆเเละ เเยกออกจากเมืองอื่นที่กระุจุกอยู่รวมกัน(ชนบท นั่นเอง)
==============================================
"No one to call, everybody to fear,
ไม่มีใครให้ร้องเรียก ทุกๆคนมีไว้ให้หวาดกลัว

Your tragic fate is looking so clear, yeah.
โชคชะตาที่น่าเศร้าของคุณมันช่างดูออกได้ง่ายดาย ,ใช่แล้วล่ะ

OOoooohhh, it's your fuckin' nightmare!!!
OOoooohhh,มันคือฝันร้ายอย่างที่สุดของคุณไงล่ะ !"
"ว้ากก! ไม่นะ! ม่ายย!" จิมมี่ได้ตะโกนเสียงดังลั่นในขณะที่เขาหลับอยู่ ทำให้ไฮเซ่น ต้องรีบวิ่งมาดูเเละปลุกเขา

"นี่ จิมมี่! ตื่น นี่ลูกกำลังฝันร้ายอยู่นะ ตื่นได้เเล้วเห้ย"ไฮเซ่นจับตัวจิมมี่ให้ลุกขึ้นจากเตียง
"โอยยย ฝันบ้าฝันบอไรวะเนี่ย น่ากลัวชิบหายยย" จิมมี่โอดครวญเเละได้เล่าเรื่องความฝันให้พ่อเขาฟัง
"ไร้สาระน่ะลูก เอ้า ไปเเต่งตัวไปโรงเรียนได้เเล้ว"ไฮเซ่นได้เเต่สายหัวเกี่ยวกับสิ่งที่จิมมี่เล่า เพราะมันดูไร้สาระทั้งปวง
"ก็มันน่ากลัวจริงๆนี่หว่า" จิมมี่ได้เเต่บ่นในขณะที่เขากำลังเเต่งตัวไปโรงเรียน

หลังจากที่จิมมี่เเต่งตัวเสร็จเเล้วเขาก็บอกลาพ่อของเขา เพื่อที่จะไปโรงเรียนครั้งเเรก
=======================================================
เด็กชายจิมมี่ ซัลลิเเวน อายุ 5 ขวบ ได้ออกเดินทางจากบ้าน ไปที่โรงเรียน St.Polna ซึ่งอยู่ไม่ห่างจากบ้านของเขานัก เเละไม่นาน เขาก็ถึงโรงเรียน 

"เฮ้ !นายคนนั้นน่ะ ชื่ออะไร เราเห็นนายมาทางเดียวกับเราเลย" มีเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ที่ดู สุภาพเรียบร้อย อายุใกล้เคียงกับจิมมี่เรียกจากด้านหลัง
"อ๋อ ฉันชื่อจิมมี่น่ะ เเล้วนายล่ัะชื่อะไร??" จิมมี่ก็ตอบไปด้วยความสุภาพเช่นกัน
"ฉันชื่อ ซาชารี่ ยินดีที่ได้รู้จักนะ" เด็กหนุ่มก็ตอบไปตามนั้น
"เเมร่ง ชื่อนายมันเรียกยากเสียจริงๆ เรียกนายว่า เเซคกี้ ละกันนะ " จิมมี่ได้บอกซาชารี่ไป จากนั้น เขาก็เดินเข้าโรงเรียนด้วยกัน
ณ โรงเรียนเเห่งนี้ มีเด็กจากต่างเมืองเต็มไปหมด เนื่องจากในสมัยนั้น มีโรงเรียนน้อยมาก เเม้กระทั้งในตัวเมือง ก็ไม่ได้มีเยอะอะไรเลย หนำซ้ำ เด็กที่มีเรียนก็เต็มไปหมด 
 

ตอนอยู่ในโรงเรียน ซาชารี่มักจะโดนเพื่อนกลั่นเเกล้งมาโดยตลอดเนื่องจาก มีนิสัย เรียบร้อย สุภาพ ไม่ค่อยสุงสิงกับใครนัก 
จนถึงวันหนึ่ง ...

"เห้ยย เจ้าโง่ เเน่จริงก็มาเอาคืนสิ ฮ่าๆๆ ยิปปี้" เพื่อนของเขาได้กลั่นเเกล้งซาชารี่ตามเดิม เเต่ครั้งนี้ เขากลับเอากระเป๋า เเละรองเท้า ไม่สิ รวมถึงทรัพสินอันน้อยนิด ของเขาไปซ่อนด้วย ทำให้ ซาชารี่ นั่งร้องไห้ฟูมฟายอยู่คนเดียว

"เห้ย เจ้าเเซคกี้ เป็นอะไร หน้าตาดูไม่ประกอบเอาซะเลย" จิมมี่ที่เดินผ่านมา เห็นเขาห้องไห้

"โดนเพื่อนเเกล้ง! พวกเขาเอาทุกอย่างของฉันไปซ่อนน่ะ ฮือๆ"ซาชารี่ พูดไป ร้องไห้ไป

"ผลัก! ไอบ้า กะไิอเรื่องเเค่นี้เนี่ยนะ เข้มเเข็งหน่อยเซ่ ดูนะ เราจะไปเอาคืนให้ดู! " จิมมี่ได้ต่อยไปที่หน้าของซาชารี่เเละพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอันก้าวร้าว เเละ เขาก็เดินจากไป ส่วนซาชารี่ก็ร้องไห้ต่อไป

ณ ยามสนธยา ใกล้ยามโพล้เพล้ ซาชารี่ก็กำลังจะก้มหน้าก้มตาเดินกลับบ้านคนเดียวด้วยความสิ้นหวัง จนไปถึงหน้าประตูโรงเรียน 
"เห้ย! จิมมี่ นายไปทำไรมา ทำไมนายดูโทรมถึงเพียงนี้? นายไปหกล้มที่ไหนหรือ??? ไม่นะ!" ซาชารี่ เห็นจิมมี่นั่งอยู่ในสภาพที่ตาบวม เเละหัวโน มีเลือดซิบๆที่ปาก
"เออน่า! เจ้าเเซคกี้ ชั้นไปเอาของคืนมาให้นายได้ล่ะ" จิมมี่พูดอย่างพึงพอใจ เเล้วก็หยิบของของๆ ซาชารี่ที่ถูกเพื่อนขโมยไป
ซาชารี่รู้สึกดีใจมากที่ได้ของกลับคืนมา เขาก็ได้ชักชวนจิมมี่ ไปกินอาหารมื้อเย็นที่บ้านของเขา
"นี่จิมมี่ ขอบคุณมาก เราจะพานายไปกินข้าวที่บ้านของฉัน
"ที่ไหนล่ะ ฉันกลัวว่าพ่อจะเป็นห่วง" จิมมี่พูดออกมา เเต่ในใจของเขา เขาอยากไปมาก
"ใน Owen town นี่เเหละ ที่เป็นร้านขายดนตรีน่้ะ"
"เห้ย นั่นมันข้างบ้านเรานี่หว่า! เอาเป็นว่า ไป! ฮ่าๆ" จิมมี่ตอบด้วยความดีใจ เพราะเป็นครั้งเเรก ที่เขาจะได้กินอาหารกับคนอื่นที่ไม่ใช่ พ่อของเขาฃ
"งั้นก็ไำปกันเลย จิมมี่! " ซาชารี่ พยุงตัวจิมมี่เเล้วก็เดินกลับบ้านด้วยกัน

=============================================

ไม่นานนัก พวกเขาก็ไปที่บ้านของซาชารี่ประมาณ 1 ทุ่ม

 

"ซาชารี่ ลูกพ่อกลับมาเเล้วหรอ? เเต่เอ๊ะ นั่นใครน่ะ ทำไมดูสภาพเเย่ขนาดนั้นน่ะ" พ่อบุญธรรมของซาชารี่ ชื่อ บัดดี้ ได้ถามอย่างเป็นห่วง

"เขาช่วยเอาของคืนจากลูกน่ะพ่อ ชื่อจิมมี่ เป็นเพื่อนของผมเอง"ซาชารี่ตอบตามคำถามของพ่อ
บัดดี้มองไปที่ตัวของจิมมี่ เเล้วพิจารณาที่ตัวเขา เเละอุทานในใจ "ไม่นะ! เด็กคนนี้ จะเป็นที่รู้จักของคนทั่วโลกยามเขาเติบใหญ่ ตามคำทำนายของฑูตสวรรค์"

"อืมม จิมมี่งั้นรึ? ขอบคุณนะที่ช่วยลูกของเรา ป้ะ! ไปกินกันให้ท้องเเตกเลย พ่อทำกับข้าวไว้ล่ะ" บัดดี้พูดออ-กมาเเละพา ซาชารี่กับจิมมี่ไปกินอาหารมื้อเย็น

"เดี่ยวก่อนน! ขอให้พ่อผมมาด้วยได้ไหม?เขาอยู่ๆข้างๆ ที่นี่เอง" เขาถามไปที่บัดดี้ 

"ได้สิ"  บัดดี้ก็ตอบด้วยความเต็มใจ พวกเขาก็ได้พาไฮเซ่น พ่อของจิมมี่มาที่นี่

หลังจากที่พวกเขาได้กินกันอย่างอื่มหนำสำราญ ทั้ง จิมมี่ เเละ ซาชารี่ ก็ได้เเยกย้ายกันไปนอนที่บ้านของตน
เเต่ไฮเซ่นที่ยังอ่านหนังสืออยู่...

"ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! พ่อของจิมมี่อยู่ไหม??"เสียงเคาะประตูที่หน้าบ้านของไฮเซ่น ไม่รอช้า เขาก็ออกไปเปิดประตู
"อ้าว! นั่น บัดดี้ พ่อของซาชารี่นี่" ไฮเซ่นก็ได้ทักทายบัดดี้ เเละเเล้วพวกเขาก็ได้ถามไถ่ประวัติซึ่งกันเเละกัน จนถึง..

"นี่ ตอนชั้นเห็นเจ้าจิมมี่ครั้งเเรกน่ะ ฉันเห็นเเสงสว่างจ้าในตัวเขา  มันเหมือนเจ้าซาชารี่ ที่เก็บมันมาเลี้ยงเลย ตอนนั้นน่ะ กำลังเดินเตร็ดเตร่ไปทั่วเมือง ก็ได้ยินเสียงเด็กร้อง ก็เลยวิ่งเข้าไปดู เจอ เด็กทารกที่อยู่ใกล้ๆกลับกองขยะ หลังจากที่เข้าไปใกล้ๆ ก็มีเเสงสว่างจ้ามากๆ นั่นคือฑูตสวรรค์ เขาทำนายว่าเจ้าซาชารี่จะเป็นที่โด่งดังในอนาคตน้่ะ เเละเขาได้ให้คำทำนายไว้อีกว่า ช่วงที่เขาโด่งดัง ก็จะมีอีก 4 คนที่ถูกทำนายเช่นนี้เหมือนกัน" บัดดี้เล่ามาอย่างละเอียด

"จริงหรือ งั้นที่ฉันเห็นฑูตสวรรค์มาทำนาย เจ้าจิมมี่ตอนมัีนเพิ่งจะเกิดเหมือนกัน" ไฮเซ่นตอบด้วยความภูมิใจ หลังจากนั้น พวกเขาก็นั่งคุยจนฟ้าสาง...
 .
..===================================================================