ข้าจะต้องหลุดพ้น คอยดู!

ลำดับตอนที่ #3 : กลับสู่เมืองเว่ย(เพื่อเริ่มปฏิบัติการการแก้แค้นตระกูลหยางและพบคนรู้จัก)

   ไง พวกเจ้าเหล่านักอ่านทุกคน ข้าเฟยเทียนคนเดิม
เพิ่มเติมคือ...
ข้าหลงป่าเว้ยยยย!!!
ฮึ่ย บัดซบเอ้ย ไม่เคยคิดเลยว่า ข้า อดีตแม่ทัพสวรรค์
ผู้เก่งกาจนามว่า เฟยเทียนผู้นี้ จะต้องมาหลงอยู่ในป่า
เช่นนี้ ข้าเสียจายยย กระซิกๆ ฮือออ
 มันพอจะมีหนทางบ้างมั้ยนะ อืม หากข้าบินได้ก็คงดี..
เอ๊ะ! เดี๋ยว เดี๋ยวนะ นี่ข้าลืมวิชาเซียนเหินไปได้อย่างไรกัน ข้านี่ช่างโง่เขลาเสียจริง
เมื่อคิดได้ข้าก็ใช้วิชาเซียนเหินลอยขึ้นไปบนฟ้า แล้วมองหาเมืองเว่ยบ้านเกิดของข้าทันที
"อ๊ะ นั่นไง ข้าเจอเมืองเว่ยแล้ว รีบไปเลยดีกว่า อิๆ"
ว่าแล้วข้าก็ใช้วิชาเหินนภาเร้นเงา หรือก็คือ สามารถเหาะเหินเดินอากาศได้โดยที่ไม่มีผู้ใดสามารถมองเห็นหรือสัมผัสถึงผุ้ใช้วิชานี้ได้แม้แต่เงา ยกเว้นก็แต่ผู้ที่มีลมปราณขั้นเซียนขึ้นไป ซึ่งในดินแดนนี้ยังไม่มี
เหินทะยานกลับไปเมืองเว่ย
 อืม พวกเจ้าคงสงสัยสินะว่าข้ากลับไปที่เมืองเว่ยทำไม คำตอบก็คือ...
ไปแก้แค้นโว้ยยย!!!
ฮึ ถึงพวกเจ้าจะเห็นว่าข้าหล่อแบบนี้ แต่ขอบอก 
ข้า-แค้น-ฝัง-ลึก-สุด-สุด
ข้าได้จดรายชื่อของผู้ที่ดูถูกเหยียดหยามและกลั่นแกล้งข้าเอาไว้ในบัญชีหนังหมาที่อยู่ภายในหัวข้าหมดแล้ว โดยเฉพาะไอ้พวกตระกูลหยางทั้งหลาย
เฮอะ ถึงแม้จะเป็นเจ้าผู้นำตระกูลหน้าบางเป็นหนังตี...ของข้า ซึ่งเป็นพ่อของข้า ข้าก็ไม่เว้น เพราะข้าได้ถือว่าข้าในฐานะคนตระกูลหยางได้ตายไปแล้วโดยฝีมือของคนในตระกูลและพ่อแท้ๆของตน เพราะงั้นข้าก็ขอตัดสัมพันธ์กับตระกูลหยาง และเปลี่ยนแซ่เป็น
มู่หลง ซึ่งเป็นแซ่เก่าของข้าตอนที่ยังเป็นแม่ทัพสวรรค์ นามเต็มคือ มู่หลงเฟยเทียน
.
.
.
   ข้าทะยานเข้าเมืองมาโดยที่ไม่มีผู้ใดรู้ ข้าเลือกหยุดที่ตรอกมืดๆแห่งหนึ่งซึ่งไม่มีคนอยู่แถวนั้น แล้วแกล้ง
เนียนเดินออกมาจากตรอกแล้วเดินไปปะปนกับฝูงชน
แต่ถึงอย่างนั้น หน้าตาของข้าก็ทำให้ข้าเป็นจุดเด่นอยู่ดี ก็อย่างนี้แหละน้า ก็คนมันหล่ออ่ะ
ข้านึกขึ้นได้ว่าข้าไม่มีเงิน งืมๆ ทำไงดีล่ะ 
อ้อ ใช่ ข้าสามารถขายสมุนไพรที่ได้มาจากการเดินหาทางออกจากป่าได้นิ
อืมมม ด้วยหน้าตาและชุดของข้า ทุกคนคงมองว่าข้าเป็นคุณชายจากตระกูลใหญ่ตระกูลใดตระกูลนึงแน่นอน เพราะงั้นไม่น่าจะมีปัญหาเวลาเดินเข้าร้านสมุนไพร
 คิดได้ดังนั้นข้าจึงเลือกเดินเข้าไปยังร้านสมุนไพรขนาดกลางร้านหนึ่ง เมื่อข้าเดินเข้าไปคนงานในร้านก็ออกมาต้อนรับข้าอย่างดี
"ยินดีต้อนรับคุณชาย ไม่ทราบว่ามาซื้อหรือมาขายขอรับ"
"ข้ามาขาย"
"เช่นนั้นเชิญตามข้ามาขอรับ"
เฟยเทียนเดินตามคนงานต้อนรับไปยังห้องๆหนึ่ง
ซึ่งมีผู้เป็นเถ้าแก่ร้านนั่งอยู่ในนั้น
"เรียนเถ้าแก่ คุณชายท่านนี้ต้องการขายขอรับ"
"เช่นนั้นรึ อา คุณชาย เชิญๆ เชิญนั่งก่อนเลย"
"ข้าน้อยขอตัว"
"อืมๆ เจ้าไปเถอะ"
เถ้าแก่ร้านเชิญเฟยเทียนนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ตรงข้ามกับตนแล้วรินชาให้เฟยเทียน
เฟยเทียนมองเถ้าแก่วัยกลางคนตรงหน้าอย่างพิจารณา ออร่าพลังที่แผ่ออกมาจากตัวเถ้าแก่ช่างไม่ธรรมดา คาดว่าคงอยู่ขั้นยอดยุทธเป็นแน่
เถ้าแก่เพียงยิ้มให้เฟยเทียนบางๆจากนั้นจึงพูดขึ้น
"ไม่ทราบว่าคุณชายนำสิ่งใดมาขายให้แก่ร้านเราหรือ"
"ข้านำสมุนไพรมาขาย ขอข้านำมันออกมาก่อน"
เฟยเทียนหยิบสมุนไพรออกมาจากกระเป๋าเป้ที่ตนสร้างมาจากหนังของเสือดำลายเมฆขาวแล้วนำมาวางบนโต๊ะ เถ้าแก่ที่เห็นสมุนไพรพวกนั้น ดวงตามีแววตกใจพาดผ่านแต่ก็เพียงเสี้ยววินาทีก่อนจางหายไป แต่มีหรือจะหลบสายตาของเฟยเทียนไปได้
"นี่เป็นสมุนไพรทุกชนิดที่ข้าต้องการขาย ขายอย่างละสิบต้น มีหญ้านภา โสมหยางร้อยปี โสมหยินร้อยปี
ดอกน้ำค้างสวรรค์ หญ้าฟ้ากระจ่าง
ทั้งหมดนี้เป้นราคาเท่าใดรึ"
"ช่างน่าตกใจที่ท่านมีสมุนไพรพวกนี้ เพราะมันต้องเข้าไปเก็บยังส่วนลึกสุดของป่าอสูรทมิฬที่มีสัตว์อสูร
ระดับปราณขั้นเชี่ยวชาญอยู่เต็มไปหมด ท่านเก็บมันด้วยตัวคนเดียวรึ"
"หืม.. แล้วท่านว่ายังไงล่ะ เถ้าแก่"เฟยเทียนพุดด้วยน้ำเสียงยียวนกวนประสาท น่าตบด้วยเท้า
"ท่านคงเข้าไปเก็บมันคนเดียวสินะ"
"ปิ้งป่อง ถูกต้องเลย"
"เหตุใดคนอายุน้อยเช่นคุณชายจึงมีระดับลมปราณที่มหาศาลเกินวัยนัก"
"เพราะข้าเก่ง เอาล่ะ ข้าถามท่านบ้าง ท่านรู้ได้อย่างไรว่าข้านั้นเข้าไปในเก็บสมุนไพรในป่าคนเดียว"
"เพราะข้าจำใบหน้าของท่านได้ยังไงล่ะ คุณชายหยางเฟยเทียน"
"เฮอะ อย่าได้เอ่ยเเซ่นั้น ตอนนี้ข้าแซ่มู่หลง นาม
มู่หลงเฟยเทียน"
"หึๆๆ เช่นนั้นรึ"
"ใช่ เอาล่ะ เล่นมากเกินไปแล้วนะลุงฟาง"
"ฮ่าๆๆ นั่นสินะ ยินดีที่ได้พบอีกครั้งนะ เจ้าหนู"
"ก็นะ ครั้งสุดท้ายก็เมื่อสี่ปีที่แล้ว ข้าก็คิดไว้อยู่แล้วล่ะ
ว่าคงต้องโดนฆ่าทิ้ง แต่ใครจะรู้ หุๆๆ ว่าข้าน่ะไม่ได้ไร้ค่าและก็อยู่ในป่านั้นได้สบายๆเลยล่ะนะ เหอๆๆ"
"เจ้าหายหน้าไปสี่ปี ข้าเหงานัก ไม่มีใครมาคอยกวนประสาทข้าเช่นเจ้า"
"ตอนนี้ข้าก็กลับมาแล้วไง กลับมาครั้งนี้ข้าเลื่อนระดับปราณเป็นขั้นปรมจารย์ขั้นหนึ่งแล้วนะ พอดีโชคดีเจอผลรุ้งสวรรค์เข้าน่ะ อ้อ ข้านำน้ำทิพย์สวรรค์มาฝากท่านด้วยนะลุงฟาง"
พูดจบก็หยิบน้ำเต้าที่ห้อยอยู่ข้างเอวส่งให้เถ้าแก่หรือลุงฟางนั่นเอง
"โอ้ ขอบใจๆมากนะ เจ้าหนู แล้วกลับมาครั้งนี้เจ้าจะเอายังไงล่ะ หืมมม"
"เห เอายังไงน่ะหรือ ก็แก้แค้นยังไงล่ะ หึๆๆ ครั้งนี้คงต้องยืมกำลังของท่านแล้วน้าท่านลุง เพราะข้าอยากจะป่วนกิจการของพวกมันซะหน่อย"
"เอาเถอะ ตามสบาย ยังไงเจ้าก็พักที่นี่เถอะส่วนสมุนไพรพวกนี้ทั้งหมดเป็นเงิน 2700 เหรียญทอง
เอ้านี่"เถ้าเเก่หรือลุงฟางโยนถุงเงินที่มีเหรียญทอง
2700 เหรียญให้กับเฟยเทียน 
"งั้นข้าขอออกไปจัดการธุระสักหน่อยนะลุงฟาง"
"เข้าใจแล้ว"
พูดจบเฟยเทียนก็เดินออกไปจากร้านสมุนไพรทันที

  เอาล่ะ มาถึงช่วงตอบคำถาม พวกเจ้าคงสงสัยสินะว่าข้ารู้จักกับลุงฟางได้ไง เรื่องก็มีอยู่ว่า เมื่อข้าอายุห้าขวบหลังจากการวัดพลังผ่านไปหนึ่งอาทิตย์
ข้าเกิดเบื่อ เลยแอบออกไปเที่ยวเล่นนอกจวน
ข้าเเอบเข้าไปเที่ยวเล่นยังป่าอสูรทมิฬชั้นนอกซึ่งมีแต่สัตว์อสูรลมปราณก่อกำเนิดจนถึงแรกกำเนิด
จนไปเจอกับลุงฟางที่บาดเจ็บหนักนอนสลบอยู่ คาดว่าน่าจะเป็นเพราะเข้าไปหาสมุนไพรยังป่าชั้นในสุดแล้วบาดเจ็บจากการต่อสู้กับสัตว์อสูร ข้าจึงช่วยรักษา
จนเมื่อผ่านไปประมาณหนึ่งก้านธูป(ครึ่งชั่วโมง)
ลุงฟางก็ฟื้นขึ้นมา เมื่อรู้ว่าข้าช่วยรักษาก็ขอบคุณข้าใหญ่เลยล่ะนะ แล้วตั้งแต่นั้นมาข้ากับลุงฟางก็รู้จักกันเรื่อยมา....

***********************************************
จบแล้วค่า~ เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยน้า