เกิดใหม่เป็นจิ้งจอกเก้าหางในโลกแฟนตาซีครับผม(Yaoi)

ลำดับตอนที่ #2 : มีหางครบเก้าหางแล้วครับผม

"ระวัง!" เสียงของเรนดังขึ้นทำให้ผู้ที่กำลังจะโดนแทงจากข้างหลังรู้ตัว
และหันไปปัดดาบทัน เรนที่เห็นว่าชายชุดม่วงเริ่มไม่ไหวจึงโยนป็อบคอน(?)ทิ้งและกระโดดลงไปสู้ด้วยอีกคน ทั้งหมดมองผู้มาใหม่อย่างตกใจ เรนอาศัยจังหวะนั้นร่ายเวทย์ใส่ชายชุดดำทั้งหมดทันที 
ตูม อัก อ๊อก
เวทย์ที่เรนร่ายโดนชายชุดดำเข้าเต็มๆจนกระอักเลือดนอนสลบเหมือดไป
เมื่อจัดการชายชุดดำที่น่าจะเป็นนักฆ่าเรียบร้อยแล้ว เรนจึงเข้าไปค้นตัวพวกมันทุกคน และผลที่ได้ก็คือ พวกมันทุกคนมีรอยสักรูปงูพันหนามกุหลาบจางๆอยู่ที่ต้นคอซึ่งหากไม่เพ่งมองตรงนั้นนานๆก็จะไม่สังเกตเห็น
เรนเค้นข้อมูลจากในหัวที่ได้รับพรจากพระเจ้าทันที พบว่ารอยสักนี้เป็นรอยสักที่องค์กรนักฆ่าที่มีชื่อว่า อสรพิษกลืนหนาม เมื่อค้นตัวพวกมันเรียบร้อยแล้ว
เรนก็หันไปมองชายชุดม่วงที่มองมาอย่างสงสัยและ หวาดระแวง เรนเห็นแบบนั้นก็หัวเราะออกมาเบาๆแล้วกล่าวแนะนำตนกับชายชุดม่วง "สวัสดี ข้ามีนามว่าเรเวน รึเจ้าจะเรียกว่าเรนก็ได้นะ และก็นะเจ้าไม่ต้องทำท่าทางระแวงข้าแบบนั้นหรอก ข้าก็แค่ผ่านมา(จริงดิ)และพบเรื่องน่าสนุกเข้าก็เลยแอบดูอยู่น่ะ จนเมื่อเจ้าเริ่มไม่ไหวข้าเลยออกมาช่วยก็แค่นั้นเองจริงๆนะ"ชายชุดม่วงขมวดคิ้วนิดหน่อยจากนั้นจึงกล่าวแนะนำตัวบ้าง
"ต้องขอขอบคุณท่านมาก ข้ามีนามว่า ยูริเอล"ในดวงตาของยูริเอลยังมีความระแวงอยู่นิดหน่อย จึงไม่ได้บอกนามที่แท้จริงของตนไป
เรนยิ้มดวงตาฉายแววรู้ทัน "ข้ารู้ว่าเจ้าไม่ไว้ใจข้าเลยไม่ยอมบอกนามที่แท้จริง แต่ว่าเจ้าน่ะระวังตัวไว้หน่อยดีกว่านะ เพราะดูเหมือนจะมีคนต้องการกำจัดเจ้าจนถึงกับต้องจ้างนักฆ่าจากองค์กรอสรพิษกลืนหนามที่เป็นองค์กรนักฆ่าที่ลึกลับที่สุดในโลกมาฆ่าเจ้าเลยนา เจ้าคงไปเหยียบหางใครเข้าล่ะสิ........องค์ชาย....."คำสุดท้ายพูดเสียงแผ่ว หากแต่คนที่ฟังอยู่ก็ยังคงได้ยิน ดวงตาของยูริเอลฉายแววตื่นตระหนกและ
หวาดระเเวงยิ่งกว่าเดิม เรนที่เห็นแบบนั้นก็หัวเราะออกมาเสียงแผ่วและนำนิ้วชี้ขึ้นมาแตะตรงริมฝีบางบางสวยของตนส่งเสียง"ชู่ว"ออกมาเบาๆ
เกิดสายลมพัดพาล้อมรอบตัวของเรนและเมื่อมองดูอีกครั้งก็ไม่เห็นร่างของคนที่ควรจะอยู่ตรงนั้นแล้ว ดวงตาของเจ้าชายหรือยูริเอลมองไปยังที่ๆเรนเคยอยู่ ดวงตาฉายแววสนุกและสนใจ พึมพำออกมาว่า "แล้วข้ากับเจ้าจะต้องได้เจอกันอีกแน่...เรน..."
.
.
.
เรนมาโผล่ที่หน้าป่ามายาซึ่งเป็นบ้านของตน เรนคืนร่างเป็นจิ้งจอกและเดินเข้าป่าไป ระหว่างที่เดินเข้าไปในป่าเพื่อไปยังบ้านของตน เรนถูกกลิ่นหอมหวานที่ลอยมากับสายลมดึงดูดจึงได้หันไปมองที่มาของกลิ่น
เมื่อหันไปมองจึงพบว่าเป็นผลไม้ลูกหนึ่งซึ่งขึ้นอยู่ที่ริมบ่อน้ำขนาดเล็ก ตัวผลเป็นสีรุ้งเเละส่องประกายออกมา น่าแปลกที่ไม่มีสัตว์อสูรตนใดสังเกตเห็น เหมือนมีแรงดึงดูด เรนเดินเข้าไปเพื่อกินมัน เมื่อกัดเข้าไปคำแรกรสชาติของมันช่างหอมหวานราวกับน้ำทิพย์สวรรค์ เรนจึงกินมันหมดอย่างรวดเร็ว เมื่อกินหมดแล้วเรนรู้สึกว่าร่างกายร้อนราวกับถูกเผาไหม้ 
ความเจ็บปวดถาโถมเข้ามาราวกับสายน้ำไหล เรนดิ้นอยู่กับพื้นด้วยความเจ็บปวด ปากส่งเสียงกรีดร้องออกมาอย่างทรมาน และแล้วสติของเรนก็ค่อยๆดับลง...........................
.
.
.
ผ่านไปหลายชั่วโมง เรนรู้สึกตัวในที่สุด แต่แล้วก็ต้องตกใจกับร่างกายของตนซึ่งตอนนี้อยู่ในร่างคนครึ่งสัตว์หรือก็คือร่างที่สองของตนนั่นเอง
ผมสีเงินที่เคยสั้นเพียงต้นคอตอนนี้กลับยาวสยายถึงสะโพกและนุ่มลื่นราวกับเส้นไหมและเปร่งประกายเมื่อต้องแสงเเดด หางที่เคยมีเพียงสามหางตอนนี้กลับเพิ่มขึ้นเป็นเก้าหาง พลังเวทย์ในกายเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล ซึ่งสามารถใช้ได้โดยไม่มีวันหมด หน้าตาที่เคยงดงามน่ารักตอนนี้กลับงดงามเย้ายวนใจและเฉี่ยวคมขึ้น
เรนสำรวจร่างกายตัวเองและได้ผลสรุปว่าน่าจะเป็นเพราะผลสีรุ้งที่ตนกินเข้าไปอย่างแน่นอน เรนยืนขึ้นจากพื้นและรีบเดินกลับบ้านไปหาแม่ของตนในทันที......
.
.
.
เมื่อเรนกลับมาถึงบ้าน เฮเรนผู้เป็นแม่มองเรนด้วยความตกใจและรีบถามถึงการเปลี่ยนแปลงของเรนทันที เรนจึงตอบไปตามตรง เฮเรนตกใจในสิ่งที่ได้ฟัง
"เรน เจ้าช่างโชคดียิ่งนัก ผลไม้สีรุ้งที่เจ้ากินเข้าไปคือผลประกายรุ้งที่หมื่นปีจะมีเพียงผลเดียวเท่านั้น ช่วยทำให้ผู้ที่กินมันมีพลังเวทย์มหาศาล
ช่างเป็นโชคของเจ้าจริงๆเลยลูกแม่"พูดจบก็ยิ้มด้วยความดีใจในความโชคดีของลูกของตน
"อืม ท่านแม่ข้าเหนื่อยแล้วนะขอรับ ข้าขอไปนอนได้มั้ยอ่า~"เรนอ้อนแม่ของตน เฮเรนยิ้มเอ็นดูลูกของตน
แล้วจึงปล่อยให้ไปนอน........
.
.
.
เรนตื่นมาในตอนเช้าของวันใหม่ วันนี้เรนตั้งใจว่าจะไปเดินเล่นในป่าชั้นในสุด (บ้านของเรนอยู่ในป่าชั้นกลางนะคะ) เรนที่ตื่นขึ้นมาไม่เห็นแม่ของตนก็คิดว่าคงจะไปทำธุระที่ไหนสักแห่ง ตนจึงเดินเข้าไปในป่าชั้นในสุดทันที 
เมื่อเดินเข้ามาแล้วเรนก็ได้ยินเสียงต่อสู้ดังขึ้นไม่ไกลมากนักและด้วยความเผือก เอ้ย! สงสัยเช่นเคยเรนจึงรีบไปแอบดูยังที่ที่ใกล้กับจุดที่เกิดการต่อสู้ในทันที....
.
.
.
ไม่ไกลกับจุดที่เกิดการต่อสู้มากนัก เรนหลบอยู่ในดงต้นไม้ที่มีใบปกคลุมไปทั่วทั้งต้น
ภาพตรงหน้าของเรนคือกิลนักผจญภัยที่มีคนในกิล
มากมายกำลังต่อสู้กับมังกรเพื่อจะจับไปเป็นสัตว์อสูรในพันธสัญญาของกิลพวกตน
เรนมองดูภาพนั้น ด้วยความที่เผ่าพันธ์ของตนเป็นสัตว์เทพ จึงมีนิสัยชอบช่วยเหลือผุ้ที่กำลังลำบากและเพราะนิสัยนี้ของเผ่าพันธ์จึงทำให้แม่ของเรนได้พบรักกับพ่อจนมีเรนออกมา แต่หลังจากนั้นไม่นานพ่อของเรนก็ตายลงเพราะถูกพวกปีศาจฆ่า
เรนมองดูไปเรื่อยๆ ยังไม่โง่พอที่จะเผยตัวออกไป
ไม่นานกิลนักผจญภัยก็พ่ายแพ้รีบหนีออกไปจากป่าทันที ส่วนมังกรเองก็ได้รับบาดเจ็บอย่างหนักแต่ไม่ถึงขั้นสาหัส มังกรตัวนั้นแปลงเป็นร่างที่สองที่มีบาดแผลอยู่ทั่วทั้งตัวและไม่นานก็ล้มลงสลบเหมือดไปตามระเบียบ เรนที่เห็นดังนั้นก็รีบเข้าไปช่วยรักษาบาดแผลให้กับมังกรหนุ่ม จากนั้นก็พาตัวไปในถ้ำที่อยู่ไม่ไกลมากนัก เรนวางร่างของมังกรหนุ่มลง แล้วจึงออกไปหาอาหารมากินระหว่างรอมังกรหนุ่มฟื้น......
.
.
.
เรนกลับเข้ามาในถ้ำอีกครั้งพร้อมกับผลไม้ที่เก็บมา
เมื่อเรนนั่งลงบนพื้น มังกรหนุ่มก็ฟื้นขึ้นมาพอดี
ตุบ
"เจ้าเป็นใคร" มังกรหนุ่มกดตัวเรนลงกับพื้นแล้วล็อกแขนเอาไว้(หวาย~ จะทำไรหนูเรนอ่ะ) พร้อมกับสำรวจเร็นไปด้วย แล้วก็ต้องตกตะลึงในความสวยงามของเรน เส้นผมสีเงินที่แผ่สยายอยู่บนพื้น หน้าตาที่งดงามเย้ายวนใจ หูเเละหางทั้งเก้าที่มีสีขาวบริสุทธิ์
ริมฝีปากบางสวยสีแดงสด ลำตัวที่เล็กบางและเอวที่คอดกิ่งซึ่งได้แม่มาหมด เรนที่นอนกระพริบตาปริบๆอยู่บนพื้นโดยมีมังกรหนุ่มคร่อมอยู่ เมื่อเห็นท่าทางที่ดูตกตะลึงกับอะไรสักอย่างจึงแกล้งกระแอมไอและบอกให้มังกรหนุ่มปล่อยตน
"ปล่อยข้าได้แล้วมั้ง ข้าอุตส่าห์ช่วยเจ้าไว้แต่เจ้ากับทำแบบนี้กับข้า คือ?"
"อะ ข..ข้าขอโทษด้วย ข้านึกว่าเจ้าเป็นพวกที่ทำร้ายข้าต้องขอบคุณเจ้าด้วยที่ช่วยข้า"
"อ้อ ไม่เป็นไรหรอก ข้าชื่อเรเวน จะเรียกเรนก็ได้"
"อ้อ ข้าชื่อว่าลูคัส เรียกข้าว่าลูก็ได้"พูดไปก็หน้าแดงไป เรนที่มองอยู่ก็ถามด้วยความสงสัย
"เป็นอะไรน่ะเจ้า ไม่สบายรึ"พูดจบก็เอาหน้าผากไปนาบกับหน้าผากของอีกฝ่าย มังกรหนุ่มหน้าแดงขึ้นกว่าเดิม เรนผละออกมาแล้วขมวดคิ้ว
"เอ๊ะหน้าผากเจ้าก็ไม่ร้อนนี่ แล้วทำไมถึงหน้าแดงล่ะ
"ไม่..ไม่มีอะไร"
"เช่นนั้นข้ากับเจ้าเป็นเพื่อนกันแล้วนา ข้าคงต้องรีบกลับแล้วเดี๋ยวท่านแม่เป็นห่วง เจ้าก็ดูแลตัวเองดีๆล่ะ"พูดจบก็ยิ้มให้มังกรหนุ่มจากนั้นก็มีสายลมพัดพา แล้วร่างของเรนก็หายไป
มังกรหนุ่มที่ตอนนี้อยู่เพียงลำพังพึมพำกับตนเสียงแผ่ว "ดูเหมือน....ข้าจะหลงรักเจ้าเข้าเเล้วล่ะ...เรน..."
.
.
.
.............................................................................
ค่า~ จบแล้วน้า กับตอนที่สอง ช่วยเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยน้า บ๊ายบายค่า~