จะบ้าตาย ข้ากลายเป็น...แมว

ลำดับตอนที่ #1 : จากไป๋เสวี่ยหลงกลายเป็นเสี่ยวไป๋

   ณ เเดนสวรรค์
ภายในถ้ำแห่งหนึ่งซึ่งเต็มไปด้วยไอศักสิทธิ์มากมาย
   ปรากฏเป็นภาพของมังกรตนหนึ่งซึ่งมีเกร็ดสีเงินแต่เมื่อกระทบกับเเสงจะมีประการสีรุ้งออกมา
กำลังฝึกบ่มเพาะพลังศักสิทธิ์เพื่อเลื่อนขั้นขึ้นเป็นมหาเทพ เมื่อใกล้จะทะลวงผ่านไปยังขั้นมหาเทพ
ร่างของมังกรก็เปล่งแสงเจิดจ้าออกมาและเมื่อแสงจางลง มังกรตนนั้นก็หายไปเสียแล้ว...

  เปลือกตาเล็กสีขาวบริสุทธิ์ค่อยๆขยับและเปิดออกช้าๆ เผยให้เห็นดวงตากลมโตสีฟ้าน้ำทะเลที่แฝงไว้ซึ่งความเย่อหยิ่งและทระนงตน ร่างเล็กสีขาวค่อยๆยืนขึ้นช้าๆแล้วก้มลงมองสำรวจร่างกายของตน
  แต่แล้วเมื่อได้เห็นร่างกายของตนร่างเล็กก็ชะงักค้างอึ้งตะลึงงัน ก่อนจะร้องออกมาเสียงดัง

"แง๊ววววววว (ไม่จริ๊งงงงงง)"

  สวัสดีพวกเจ้าทุกคนข้ามีนามว่า ไป๋เสวี่ยหลง เป็นเทพมังกรเงินผู้ยิ่งใหญ่ เรื่องมีอยู่ว่า ขณะที่ข้ากำลังฝึกบ่มเพาะพลังศักสิทธิ์เพื่อเลื่อนขั้นขึ้นเป็นมหาเทพอยู่นั้น ก็เกิดแสงสว่างเจิดจ้าโอบล้อมตัวข้าไว้ สติของข้าค่อยๆดับลง และเมื่อรู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่ในร่างของ
แมว!!! ใช่แล้วพวกเจ้าฟังไม่ผิดหรอก ข้าอยู่ในร่างแมว ช่างเป็นอะไรที่ข้ารับไม่ได้ยิ่งนัก ฮืออออ แต่ในเมื่อมาแล้วก็จงอยู่ไป เอาล่ะมาเข้าเนื้อเรื่องต่อเถอะ

 ข้ารู้สึกว่าตัวของข้าถูกยกให้ลอยขึ้นโดยมือคู่หนึ่ง
และแล้วตัวข้าก็มาตกอยู่ในอ้อมกอดของใครคนหนึ่งที่อุ้มข้าขึ้นมา มือของคนผู้นั้นลูบลงบนหัวข้าอย่างอ่อนโยน

 จ จ จ เจ้า เจ้า ช่างบังอาจนัก กล้ามาลูบหัวอันศักสิทธิ์ของเทพมังกรอย่างข้า เจ้า เจ้า อา...รู้สึกดีจัง..
 ถึงเเม้ว่าข้าจะพูดไปเช่นนั้นก็เถอะ  หากแต่เสียงที่ดังออกไปก็เป็นเสียงร้องแง๊วๆของแมวอยู่ดีนั่นแหละ

 "หึๆๆ"

 หือ เจ้า มีอันใดน่าขันกัน หยุดหัวร่อนะ ท ที่ข้าเป็นเชนนี้ก็เพราะสัญชาตญาณของแมวต่างหากเล่า
อา... นั่นเจ้าลูบที่ใดกัน
 ข้ารู้สึกสบายตัวนัก สบายอย่างมาก จนในที่สุดข้าก็
หลับไปในที่สุด...

(เสนาบดีฝ่ายขวา หมิงจิ่วเซียน)

  สวัสดี ยินดีที่ได้รู้จักพวกเจ้า ข้า หมิงจิ่วเซียน เป็นเสนาบดีฝ่ายขวาของฮ่องเต้ และยังพ่วงตำแหน่งเจ้าของของเจ้าแมวน้อยที่เพิ่งหลับไปในอ้อมกอดของข้าด้วย ซึ่งข้าตั้งชื่อมันว่าเสี่ยวไป๋ เมื่อสามเดือนก่อนข้าพบมันนอนไม่ได้สติอยู่ที่แถวๆหน้าจวนข้า จึงเก็บมันมาเลี้ยงดู มันมีนิสัยค่อนข้างเกียจคร้าน วันๆหากไม่กินก็นอน แต่เเล้ววันนี้ขณะที่ข้ากำลังทำงานอยู่โดยที่มันนอนอยู่บนโต๊ะตัวเล็กกลางห้องทำงานข้าก็ได้ยินมันร้องเสียงดังจึงได้เดินไปดู สีหน้าของมันช่างน่าขันยิ่งนัก คงฝันร้ายสินะ ข้าจึงอุ้มมันขึ้นมากอดแล้วลูบหัวให้มันผ่อนคลาย มันส่งเสียงร้องออกมาแง๊วๆเสียงดังเหมือนกับกำลังโวยวายและดิ้นเล็กน้อยแต่ไม่นานก็เคลิ้มจนหลับไป
อืม... ข้ารู้สึกว่าวันนี้มันแปลกไปนิดหน่อย...มั้ง...

(จบ)

  "แง๊วววว(เฮ้ออออ)" ข้าถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ข้าอยู่ที่นี่มาได้เจ็ดวันแล้วล่ะนะ ข้าเริ่มปรับตัวได้เเล้วนิดหน่อย ส่วนเจ้าของข้า ข้ามารู้ทีหลังว่าชื่อ
หมิงจิ่วเซียน เป็นเสนาบดีฝ่ายขวาแห่งแคว้นหนานที่ข้าและเจ้านั่นอยู่ในตอนนี้

หมับ ลูบ ลูบ

นั่นปะไร นึกถึงไม่ทันไรก็โผล่มาเสียแล้ว แถมยังบังอาจมาลูบหัวลูบหางข้าอีก แต่ช่างเถอะ ข้าเริ่มชินเสียแล้วล่ะนะ เฮ้ออออ
 
"หืม เป็นอันใดรึ เสี่ยวไป๋ เจ้าไม่สบายรึไม่ เหตุใดจึงได้ทำท่าทางเหมือนถอนหายใจเช่นนั้นเล่า"

เป็นสิ ข้าเป็น เป็นมากด้วย ข้ายังคิดไม่ตกเรื่องที่ว่าจะกลับไปยังร่างของตนและแดนสวรรค์ได้อย่างไร
เจ้าตอบได้มั้ยเล่าเจ้ามนุษย์

"บ่นอันใดของเจ้ากัน หลายวันมานี้เจ้าบ่นมากยิ่งนัก
รู้รึไม่ว่าท่าทางของเจ้าช่างน่าขันน่ะ ฮะๆๆ"

หึ่ย เจ้ามนุษย์นี่ หากไม่ต้องการออกความเห็นก็เงียบไปเสียก็ไม่มีผู้ใดว่าเจ้าเป็นใบ้หรอกนะ ฮึ ไปดีกว่า
อยู่กับตัวกวนประสาทเช่นเจ้าแล้วข้าปวดเศียรยิ่ง

  ว่าแล้วก็ลุกออกจากตักของชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของทันที แล้วเดินส่ายก้นเชิดหน้าจากไป
 หมิงจิ่วเซียนมองท่าทางเช่นนั้นเเล้วหัวร่อด้วยความขำขันในตัวแมวน้อยของตน

  ข้าเดินออกมาด้วยความโมโห และด้วยความที่มัวแต่เดินเชิดหน้าไม่มองทาง ทำให้ไม่เห็นสระน้ำข้างหน้า
และแล้วข้าก็รู้สึกเหมือนเหยียบโดนอากาศ จากนั้นร่างข้าก็ตกลงไปยังสระน้ำหนาวเย็น

แง๊ววววว ตูม!!!

สติของข้าค่อยๆดับลงเรื่อยๆ เสียงสุดท้ายที่ข้าได้ยินคือเสียงเรียกชื่อข้าด้วยความตกใจ

"เสี่ยวไป๋!!!"

อา... ตัวข้าในตอนนี้ช่างอ่อนแอนัก แม้แต่เดินอยู่ดีๆ(แน่ใจอ่ะ)ก็ยังตกลงไปในน้ำได้ แล้วอย่างนี้
 ข้าจะใช้ชีวิตในร่างแสนอ่อนแอนี่ โดยมีชีวิตรอดกลับไปยังแดนสวรรค์ได้ไหมหนอ...
.
.
.



***********************************************
จบแล้วค่า~ ช่วยเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยน้า บ๊ายบาย