องค์หญิงใบ้ (ไม่ใช่เสียหน่อย)

ลำดับตอนที่ #2 : งานเฉลิมฉลองวันเกิด+การทรมานขององค์หญิงใบ้(เปลี่ยนแปลงเนื้อหา)

 และแล้ววันเกิดของข้าก็มาถึง ท่านพี่ของข้าจัดงานให้ข้าเสียยิ่งใหญ่ พวกขุนนางน้อยใหญ่ต่างถูกเชิญมาร่วมงานวันเกิดของข้า และในตอนนี้ข้ากำลังแต่งตัวอยู่โดยมีนางกำนัลของข้าคอยช่วย

"องค์หญิงน้อยช่างงดงามนักเพคะ"

นางกำนัลที่แต่งตัวให้ข้าพูดออกมาอย่างชื่นชมความงามของตัวข้า ข้าเพียงพยักหน้ารับ

"เชิญเสด็จเถิดเพคะ องค์หญิงน้อย หากช้าจะสายเอานะเพคะ"

ข้าพยักหน้าเข้าใจ แล้วเดินไปขึ้นเกี้ยวที่เตรียมมาเพื่อรับข้าไปยังงานเลี้ยง

 เมื่อเกี้ยววางลงข้าจึงลงจากเกี้ยวแล้วเดินเข้าไปในงาน ขันทีที่รับหน้าที่ขานนามแขกที่เข้ามาในงานรีบทำหน้าที่ทันที
 
 "องค์หญิงน้อยเสด็จจจจจจ"

ทุกคนที่อยู่ในงานต่างมองมาที่ข้าอย่างพร้อมเพรียง
แล้วจึงถวายคำนับข้า

 "ถวายพระพรพะยะค่ะ/เพคะ องค์หญิง"

ข้าเพียงพยักหน้าตอบเป็นการบอกให้ทุกคนลุกขึ้นได้
ไม่นานท่านพี่ก็เสด็จมา

 "ถวายพระพรฝ่าบาท ขอจงทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นๆปี"

 ทุกคนกล่าวพร้อมกันเสียงดังก้อง ยกเว้นข้าที่เพียงย่อตัวลงโดยไม่ได้กล่าวอะไร 

"ลุกขึ้นได้"
"ขอบพระทัยพระยะค่ะ/เพคะ ฝ่าบาท"
"เซียนเอ๋อร์มานั่งใกล้ๆเรา"

ท่านพี่เรียกให้ข้าขึ้นไปนั่งใกล้ๆกับบัลลังค์ ซึ่งตั้งเก้าอี้รองลงมาเพียงขั้นเดียวเท่านั้น
สนมชายาและพวกขุนนางคุณหนูคุณชายส่วนใหญ่ต่างมองมายังข้าด้วยความอิจฉาในวาสนาของตัวข้าที่ได้เกิดเป็นน้องที่ฮ่องเต้รักและโปรดปรานมากที่สุด

"ต้องขอขอบคุณพวกเจ้าทุกคนที่มาในวันนี้ เอาล่ะมาเริ่มเฉลิมฉลองกันได้"
"ขอบพระทัยฝ่าบาทและองค์หญิงพะยะค่ะ/เพคะ"

แล้วทุกคนในงานก็เริ่มเฉลิมฉลองกันอย่างสนุกสนาน
พวกขุนนางน้อยใหญ่ต่างเข้ามาอวรพรและมอบของขวัญให้ข้าโดยแต่ละคนก็พาบุตรชายของตนเข้ามา
ทำความรู้จักกับข้าด้วย 

"องค์หญิงพะยะค่ะ นี่คือบุตรชายของกระหม่อม มีนามว่า จิงชงหยวนพะยะค่ะ"
ข้าเพียงพยักหน้ารับ
"นี่คือบุตรชายของกระหม่อมนามว่า อู่ชิงหยาง พะยะค่ะองหญิง"
ข้าก็เพียงพยักหน้าอีกครั้ง

ไม่ว่าแนะนำใครมาข้าก็เพียงพยักหน้ารับรู้ ซึ่งทุกคนต่างก็รู้ฉายาองค์หญิงใบ้ของข้าดี จึงมิได้โกรธเคืองอันใดในตัวข้านัก

ฟุบ ฟุบ ตูม กรี๊ดดดด!!! ว้าย!

แต่แล้วก็เกิดเหตุวุ่นวายขึ้น มีนักฆ่าจำนวนไม่ต่ำกว่าสิบคนบุกเข้ามา หนึ่งในนั้นจับตัวข้าเอาไว้ ผู้หญิงในงานต่างกรีดร้องออกมาอย่างตกใจแล้ววิ่งหาที่หลบกันใหญ่ องครักษ์เงาพากันปรากฏตัวออกมาปกป้องท่านพี่ ท่านพี่ตะโกนเรียกข้าอย่างตกใจ
 
"เซียนเอ๋อร์!!!"

นักฆ่าที่จับตัวข้าไว้ตะโกนพูดกับท่านพี่

"หากไม่อยากให้องค์หญิงตาย ก็มอบชีวิตของท่านมาเสีย ฮ่องเต้"

  เมื่อได้ยินดังนั้นข้ารู้สึกโกรธมาก โกรธพวกมันมากที่สุด บังอาจจะฆ่าท่านพี่ของข้ารึ อย่าได้หวัง

ข้าใช้ใช้ศอกที่แฝงลมปราณกระแทกเข้าไปที่ท้องของนักฆ่าที่จับตัวข้าไว้ทำให้มันปล่อยมือออกจากข้าแล้วนำไปกุมท้องของตนไว้ ข้าใช้ก้าวพริบตาฝ่าพวกมันออกไปหาท่านพี่แล้วกอดท่านพี่ไว้เเน่นแกล้งตัวสั่นด้วยความกลัว
 
ข้าใช้การส่งเสียงทางลมปราณแบบการเจาะจงไปยัง
หน่วยเงาทมิฬที่อยู่โดยรอบซึ่งเมื่อสามวันก่อนข้าได้รับมาจากท่านพี่ สั่งให้จัดการนักฆ่าพวกนี้เเละนำไปขังคุกใต้ดินเพื่อที่ข้าจะได้ไปเค้นความจากพวกมัน ไม่เกินครึ่งก้านธูป(15 นาที)นักฆ่าทั้งหมดก็ถูกจัดการและทำให้สลบ จากนั้นจึงนำยาพิษที่พวกมันซ่อนอยู่ในปากออกมา แล้วพวกมันก็ถูกนำไปยังคุกใต้ดิน

 เมื่อเหตุการณ์สงบลง ท่านพี่จัดการประกาศยกเลิกงานวันเกิดของข้าและงดว่าราชการพรุ่งนี้หนึ่งวัน
พวกขุนนางจึงพากันเเยกย้ายกลับไปยังจวนของตน
 ส่วนท่านพี่ก็อุ้มข้ากลับไปยังตำหนักของข้า แล้วอยู่กับข้าจนดึกดื่น จากนั้นจึงกลับไปยังตำหนักของตน
จริงๆแล้วท่านพี่จะนอนกับข้าที่ตำหนักแต่ข้าปฏิเสธไป เพราะถึงแม้ข้ายังเด็กและเป็นน้องแท้ๆของท่านพี่แต่ก็เป็นองค์หญิง และการที่ฮ่องเต้นอนที่ตำหนักขององค์หญิงก็ดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก เดี๋ยวพวกนางสนมชายาเหล่านั้นจะหาทางกลั่นเเกล้งข้าอีก ข้ายังอยากอยู่อย่างสงบนะและอีกอย่างหากท่านพี่นอนที่ตำหนักข้า ข้าจะแอบไปยังคุกใต้ดินเพื่อเค้นความจากนักฆ่าอย่างไรเล่า

 เมื่อทางสะดวกข้าจึงใช้วิชาพลางเงาผสานกับวิชาตัวเบาแล้วมุ่งหน้าไปยังคุกใต้ดิน ซึ่งมีคนในหน่วยเงาทมิฬสี่คนคอยเฝ้าอยู่เพื่อป้องกันการส่งคนมาฆ่านักฆ่าพวกนั้นปิดปาก ข้ามาถึงยังหน้าห้องที่คุมขังพวกมันอยู่
เงาทมิฬทั้งสี่รีบทำความเคารพข้าและพาข้าเข้าไปด้านในทันที 

กึก แอ๊ดดดด 

เมื่อมีเสียงเปิดประตูดังขึ้น พวกนักฆ่าที่ถูกโซ่ตรึงติดกับผนังภายในห้องขังต่างมองมายังข้าและเงาทมิฬทั้งสี่ที่ตามหลังข้าเข้ามาด้วยสายตาโกรธแค้น

"พวกเจ้ารู้รึไม่ว่านายข้าคือผู้ใด หากไม่รีบปล่อยข้า นายข้าจะต้องส่งคนมาฆ่าพวกเจ้า"
'และทุกคนที่โดนส่งมาก็จะเป็นเหมือนกับเจ้า'

ข้าตอบกลับด้วยเสียงลมปราณ พวกมันทุกคนสะอึก
เมื่อสิ่งที่ข้าพูดนั้นถูกต้อง 

'เอาล่ะ ข้าจะถามพวกเจ้า ตอบข้ามา ใครส่งพวกเจ้ามา หากไม่ตอบก็เตรียมรับการทรมานจากข้าได้เลย'
"ฮะๆๆ ฮ่าๆๆๆ เด็กอย่างเจ้าจะไปทำอะไรได้ อย่างมากคงได้เเค่ตีพวกข้าด้วยมือเล็กๆของเจ้านั่นแหละ
พวกข้าไม่บอกหรอกเว้ย ฮ่าๆๆๆ"

เงาทมิฬทั้งสี่ที่ได้ยินเเบบนั้นถึงกับส่ายหัวในความโง่เขลาของนักฆ่าพวกนั้นและได้เเต่ไว้อาลัยให้พวกมัน

'งั้นหรือ หึๆๆ ได้ ในเมื่อพวกเจ้าไม่บอก ก็เตรียมรับการทรมานเสียเถอะ'
'เฮย1 เอาของที่ข้าสั่งมา'

เฮย1 รีบเอาของที่ข้าสั่งออกมาให้ข้า เป็นยาพิษและยาแก้พิษขวดเล็กๆหลายขวด กับเข็มเงินหลายร้องเล่ม  ข้าจุ่มเข็มเงินลงไปในขวดยาพิษขวดนึงแล้วจิ้มลงไปบนผิวของนักฆ่าเเต่ละคนด้วยพิษคนละชนิด
เมื่อผลของพิษเริ่มแสดงออกพวกมันต่างส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนออกมา ผลของพิษแต่ละชนิดเเตกต่างกัน บางชนิดทำให้เจ็บปวดเจียนตาย บางชนิดทำให้ร้อนราวถูกไฟแผดเผา บางชนิดทำให้ตัวเย็นราวกับน้ำแข็ง บางชนิดให้ความรู้สึกว่าเกิดภาพหลอน
ข้าถามพวกมันอีกครั้งว่าใครส่งพวกมันมา เมื่อพวกมันไม่ตอบข้าจึงแทงเข็มพิษลงไปอีกครั้ง อีกครั้ง อีกครั้ง
และอีกครั้ง เมื่อลมหายใจของพวกมันเริ่มรวยรินข้าจึงแทงเข็มที่มียาแก้พิษลงไปจากนั้นจึงเริ่มแทงเข็มพิษลงไปเรื่อยๆ 

  ผ่านไปหนึ่งชั่วยามหนึ่งในพวกมันทนการทรมานไม่ไหวจึงได้สารภาพออกมา 
"...ข...ข้..ข้า..ย..ยอม..บอก..แล้ว.."
'ใครที่ส่งพวกเจ้ามา'
"ท..ท..ท่าน..ส..ส.เสน..นา..บดี.ฝ่าย..ซ..ซ้า..ย.."
'โอ้ ขอบใจที่บอก'
"..ด..ได้..โป...ร..ด..ฆ่า...ข้..า.."
'ได้สิ พวกเจ้าจัดการฆ่าพวกมันซะ ข้าจะกลับแล้ว'
"ขอรับ"

ฉัวะ ฉัวะ พรูดดดด

เสียงการฆ่าและเสียงเลือดที่พุ่งกระเซ็นไปทั่วห้องดังขึ้น ข้ากลับไปยังตำหนักของตนแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงของข้า
และข้าก็หลับลงไปในที่สุด...

แถมจ้า

เมื่อสามวันก่อน
ณ ป่าใหญ่เงียบสงบที่ห่างไกลจากวังหลวง

"ต่อไปนี้นางจะมาเป็นนายของพวกเจ้า"

ฮ่องเต้พูดกับหน่วยเงาทมิฬทั้งหมด หน่วยเงาทมิฬมองมายังซูเซียนแล้วหันกลับไปมองฮ่องเต้
พูดพร้อมกันว่า

"กระหม่อมขอปฏิเสธพะยะค่ะ กระหม่อมไม่อาจยอมรับองค์หญิงมาเป็นนายของกระหม่อม"

"เพราะอะไร"ฮ่องเต้ถาม
"เพราะองค์หญิงยังเด็กและเป็นสตรีพะยะค่ะ"
"โอ้ เช่นนั้นรึ เช่นนั้นพวกเจ้าจงเอาชนะนางให้ได้เสีย
จึงจะไม่ยอมรับนางเป็นนายของพวกเจ้าได้
เซียนเอ๋อร์พี่รออยู่ห่างๆนะ"
เพราะซูเซียนขอฮ่องเต้ไว้เช่นนี้ ตอนเเรกฮ่องเต้ไม่ยอม ซูเซียนจึงขอประลองกับฮ่องเต้ และฮ่องเต้ก็พ่ายแพ้ จึงต้องยอมในที่สุด
ซูเซียนพยักหน้ารับ แล้วหันไปยังหน่วยเงาทมิฬ

'เข้ามา'

พวกเงาทมิฬมองหน้ากัน สุดท้ายจึงมีคนหนึ่งพุ่งเข้าใส่ซูเซียน

ผัวะ ตูม

เพียงโดนซูเซียนเตะทีเดียวก็ปลิวไปไกลและสลบไป
พวกที่เหลือมองหน้ากันจากนั้นจึงพุ่งเข้าใส่ซูเซียน
หึ ซูเซียนแค่นยิ้ม และแล้ว...

ตุบ ตับ อ๊อก อ๊ากกก โอ๊ย ตูม ตุบ

หน่วงเงาทมิฬโดนซูเซียนยำจนเละ ตอนนี้กำลังนั่งคุกเข่าก้มหน้าด้วยความละอาย ซูเซียนมองไปยังพวกเขาทั้งหมดแล้วถามด้วยการส่งเสียงลมปราณ

'ทีนี้ยอมรับข้าเป็นนายแล้วหรือไม่'
"ขอรับ!!!"
'ดี จำไว้ว่าห้ามดูถูกหรือประมาทคู่ต่อสู้ เข้าใจมั้ย'
"เข้าใจขอรับ!!!"
'ดี'

และเรื่องราวทุกอย่างก็เป็นเช่นนี้แล...


***********************************************
จบแล้วค่า~ ช่วยเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยน้า~
บ๊ายบายค่า อิอิ