[OS/SF] B.A.P Alldae - StayStrongDaeHyun

ลำดับตอนที่ #7 : (JaeDae) เบื้องหลัง

Note : อันนี้เป็นภาคต่อ'เด็กวิศวะVSเด็กสถาปัต' ใครยังไม่อ่านไปอ่านโล้ดเด้อ 555555 
ถ้ารีดอยากให้เเต่งคู่ไหน บอกมาได้เลย ถ้าจะตามฟิค @Lnsmilez ไรท์ชอบดองฟิค บางทีเเต่งเสร็จเเล้ว เเต่ไม่เอาลงก็มี 55 #โดนรีดตบ












มีเบื้องหน้า ก็ต้องมีเบื้องหลัง.....












คนเรามันมีเรื่องปิดบังก็เป็นเรื่องธรรมดา :)

 

 

 

 

 

 

หอพักมหาลัย  B.A.P

 

 

 

 

แกร๊กๆๆ

 

 

 

 เสียงไขห้องดังมา พร้อมกับร่างน้อยๆของใครบางคนที่กำลังเปิดประตูเข้ามาอย่างเบามือ ในมือถือของกินมากมายเข้ามาในห้อง

 

 

 

"อ้าว แดฮยอนมาทำไม"  และเหมือนรู้โดยอัตโนมัติ เจ้าของห้องอย่างยูยองแจที่กำลังนอนซมอยู่ที่เตียงดังขึ้น พร้อมกับพลิกตัวหันมามองอีกคน

 

 

 

"แดกลับก็ได้น่ะ" แดฮยอนหน้าบึ้งทันที่ที่ยองเเจทักเขาแบบนั้น คนอุตส่าห์เป็นห่วง!! กลับก็ได้ ชิ!! เรียลขายาวรีบก้าวฉับๆไปทางประตูพร้อมกับมือน้อยๆกำลังจะบิดประตูออกไป แต่ไม่ทันจะหมุนบานประตู

 

 

 

 

พรึ่บ!

 

 

 

 

"งื้ออ ไม่เอาเเมว จะอยู่กับเเมว" ยองแจรีบกระโดดออกมาจากผ้าห่มอย่างลืมป่วย(?)พร้อมกับใช้เรียวเเขนกอดแดฮยอนแน่น พร้อมใช้หัวทุยๆถูๆไถๆออดอ้อนแดฮยอน เห้อมม มุ้งมิ้งซะไม่มี แต่ก็กับเเฟนเท่านั้นเเหละครับ! คนอื่นอย่าหวังได้เห็น!

 

 

 

 

แต่แฟนใครว่ะ ตัวเล๊กเล็ก ไหล่บ๊างบาง แล้วก็ห๊อมหอม

 

 

 

การกระทำที่รวดเร็วพอๆกับความคิด ยองแจก็รีบฝังจมูกลงบนซอกคอของแดฮยอน สองมือก็ซักซนอยู่รอบเอวของเเดฮยอน

 

 

 

"อื้อ ย..ยองเเจ ปล่อย! จั๊กจี้" แดฮยอนร้องพร้อมกับดิ้นแหง่วๆอยู่ในอ้อมกอดของยองแจ มีองมีอื้อ ใจเย็นๆครับเเดฮยอน อย่าเพิ่งร้องตอนนี้ เก็บเสียงไว้คืนนี้ เดี๋ยวจะให้ร้องทั้งคืน..

 

 

 

 

ตั้งเเต่มีแฟนเป็นเเมวรู้สึกสมองคิดอกุศลขึ้นเยอะ... 

 

 

 

 

 

ก็แมวมันยั่ว... ยองแจไม่ผิดไช่ไหมครับ?

 

 

 

เอ้า! นี่ก็ดิ้นอยู่ได้ เริ่มจุกล่ะน่ะ แต่ดิ้นยังไงก็ไม่ให้หลุดหรอกเว้ยยยยย!!!

 

 

 

 

เพราะเวลาอยู่กับเมีย(?)แบบนี้ ยองแจต้องสู้ตายครับ...

 

 

 

 

 

 

แล้วยิ่งเวลาจะเคลมเมียน่ะครับ ต้องเเข็งแกร่งยิ่งกว่าช้างสาร

 

 

 

 

กว่าเมียจะยอมเล่นด้วยก็เล่นเอาหอบเลยทีเดียว ที่ผอมลงแล้วดูดีขนาดนี้ ก็ไม่มีไรหรอกครับ 

 

 

 

 

เคลมเมียพูดเลย(?) 

 

 

 

 

เอ้อ! ความจริงแล้ว เขากับแดฮยอนเป็นแฟนกันตั้งเเต่ปี1แล้ว แต่บอกใครไม่ได้เพราะนั้นเเหละครับ เขาน่ะคณะวิศวะ ส่วนแดฮยอนคณะสถาปัต มีเเค่เพื่อนไม่กี่คนเท่านั้นที่รู้ ถ้ารู้เรื่องใหญ่แน่นอน มันคงไม่ดีต่อเราสองคนด้วย เพราะงั้น เป็นsecret love น่ะดีเเล้ว รู้สึกตื่นเต้น(?)

 

 

 

 

 

"เมื่อเย็นนี้เจ็บมาก.." ยองเเจพูดพร้อมกับทำหน้าออดอ้อนแดฮยอนอย่างเต็มที่ แววตาน่าสงสารเหมือนหมาหงอยถูกส่งไปให้แดฮยอน 

 

 

 

 

 

 

"แล้วใครบอกให้มาหยามถึงถิ่นหล่ะ บอกให้อยู่เงียบๆก็ไม่เชื่อ" ใบหน้าสวยหันมาเผชิญหน้าของยองแจที่กำลังบอบช้ำน้อยๆเพราะฝีมือตัวเอง  มันน่านัก ถ้าไม่ไปกวนเขาถึงคณะ ก็ไม่ต้องมาเจ็บตัวเเบบนี้หรอกแหม

 

 

 

 

 

 

"ก็อยากจีบแดมันผิดป่ะครับ" 

 

 

 

 

 

 

"จะจีบทำไมอีก? ติดเเล้วไม่ไช่หรือไงเล่า-/-"

 

 

 

 

 

 

 

"เราจะได้เหมือนรักกันใหม่ๆไง จะได้ให้แดฮยอนรู้ ว่าแจรักแดฮยอนมากไงครับ" ยองเเจพูดพร้อมจุ๊บปากแดฮยอนเบาๆ 

 

 

 

 

 

 

 

"ซาดิสว่ะ" แดฮยอนก้มหน้างุดเพราะความเขินอาย เราอยู่ที่นี่กันสองคนไม่จำเป็นต้องปิดบังความรู้สึกของกันและกัน แต่ถ้าแดฮยอนทำแบบนี้ต่อหน้าคนทั้งคณะน่ะ เขาหวงตายเลย เพราะเขินทีใจยองเเจระทวยไปกองกับพื้นทุกที แก้มแดงๆนั่น ดวงตาที่เขินอายนั่น ริมฝีปากที่เจ่อๆน่าจับจูบนี่อีก หวงทุกอย่างอ่ะครับ อะไรที่เป็นของจอง แดฮยอน หวงหมด

 

 

 

 

 

 

ห้ามแย่ง!!

 

 

 

 

 

"ใครๆก็บอกว่าแจซาดิส.. ไม่งั้นไม่ได้แมวตัวนี้มาเป็นแฟนหรอก:)" ยองเเจยิ้มแฉ่ง มันก็จริงน่ะ ก่อนเป็นเเฟนกันหมัดแดฮยอนหนักยิ่งกว่าช้างถีบอีก ต่อยทีเเทบสลบ ถ้าไม่ทนทานเเบบเขา อย่าคิดลองของน่ะครับ 

 

 

 

 

 

 

"แล้วแผลเป็นไงบ้าง" ดวงตากลมจ้องแผลผมด้วยสายตาเป็นห่วง มือน้อยๆลูบหน้าผมอย่าเบามือ

 

 

 

 

 

"ไม่เจ็บหรอก หนักกว่านี้ก็โดนมาล่ะ"

 

 

 

 

 

"แดฮยอนขอโทษ" 

 

 

 

 

 

 

"เฮ้ย! ไม่ต้องขอโทษ เบามือเเล้วไม่ไช่หรือไงเล่า"ยองเเจรีบปฏิเสธอย่างทันควัน เมื่อเห็นเเววตารู้สึกผิดของแดฮยอน

 

 

 

 

 

 

"แต่ยองเเจก็เจ็บนี่"

 

 

 

 

 

"ไม่เท่าไรหรอก คืนนี้แรงเหลือเฟือ"

 

 

 

 

 

แรงเหลือเฟือ..

 

 

แรงเหลือเฟือ..

 

 

 

 

 

สมองน้อยๆประมวลผลคำพูดสองเเง่สองง่ามของยองเเจก่อนจะใช้ฝ่ามือฟาดเเรงๆไปที่ไหล่อีกคน

 

 

 

เพี๊ยะ!

 

 

 

 

 

"โอ้ยๆๆ แดฮยอนเจ็บๆๆ โดนเเผลหมดเเล้ว โอ้ยๆ" ยองเเจ(แสร้ง)ทำหน้าเหยเก ทำให้เเดฮยอนรีบเเหวกเสื้อของยองเเจตรงบริเวณที่ตัวเองตีว่าบอบช้ำแค่ไหน เเต่เมื่อพอเปิดออก ผิวขาวๆของยองเเจปราศจากรอยฟกช้ำ มีแค่รอยเเดงจางๆจากฝ่ามือของเขาทำให้แดฮยอนหันขวับไปมองค้อนให้กับยองเเจ

 

 

 

 

 

"ย๊า ยองเเจนี่หลอกแดหรอ!!"

 

 

 

 

 

"หึหึ แกล้งแดมันสนุกนี่" พูดจบเรียวเเขนเเกร่งจับเเดฮยอนนอนลงไปกับเตียงพร้อมร่างของตัวเองที่กดทับมาล็อคเเขนขาแดฮยอน เพื่อไม่ให้เเมวน้อยตัวนี้ดิ้นหนีไปไหนได้อีก

 

 

 

 

 

 

"ไอ้คนขี้เเกล้งครั้งหน้าจะต่อยให้จนลุกไม่ขึ้นเลย!!"แดฮยอนโวยวายเมื่อตัวเองกำลังเสียเปรียบ นอนอยู่ใต้ร่างของคนขี้แกล้ง โหย~ แดฮยอนครับ ถ้าไม่ชอบอยู่ใต้ร่างพี่ให้ออนท็อปก็ได้น่ะครับ ดีเหมือนกัน...

 

 

 

 

 

 

"ยิ้มไร แจ คิดไรอยู่ ไอ้คนทะลึ่ง" แดฮยอนที่เเทบฝังตัวเองลงเตียงนุ่ม จ้องยองเเจอย่าเอาเป็นเอาตามเมื่อเห็นรอยยิ้มที่มุมปากของยองแจ

 

 

 

 

 

 

"ก็คิดว่า..."ยองเเจหยุดพูดไปสักพัก พร้อมกับก้มหน้าเข้าไปใกล้ๆแดฮยอน

 

 

 

 

 

 

"???"

 

 

 

 

 

 

 

"วันพรุ่งนี้แดฮยอนก็ลุกไม่ขึ้นเเทนยองเเจไปก่อนน่ะครับ :) "

 

 

 

 

 

 

 

"อ..อื้อ!! ปล่อยน่ะเเจ!! ปล่อย!! อ๊า.. "

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

พรุ่งนี้เช้าต่อมา

 

 

 

 

"เฮ้ย! เฮียไปดูยองเเจกันไหม เมื่อวานเห็นไปหยามหนวดเเมวที่คณะสถาปัต" จุนฮงพูดขึ้นหลังเพื่อนเขาหายตัวไป ไม่ไช่โดนพญาเเมวข่วนจนหน้ายับไปแล้วหรอว่ะ...

 

 

 

 

 

"มึงจะไปดูทำไม?" เสียงรุ่นพี่ปีสี่อย่างบังยงกุก พูดขึ้น

 

 

 

 

 

 

"อ้าวเฮีย เฮียไม่ห่วงไอ้เเจมันเหรอ"

 

 

 

 

 

 

"คนที่ห่วงน่าจะเป็นเเดฮยอนมากกว่าน่ะ" ห๊า? เฮียจะบ้าเปล่าวว่ะ เมื่อวานไอ้เเจ้โดนซ้อมขนาดนั้นกลัวตีนเเมวเป็นรอยรึไง

 

 

 

 

 

"แต่เมื่อวานมันโดนซ้อมน่ะเฮีย" 

 

 

 

 

 

 

"พวกมันสองคนรักกันจะตามเมิงไม่เห็นเหรอ.." รักกันพ่องงงเฮียสิ  เลือดกระเด็นขนาดนั้น หรือว่า..

 

 

 

 

 

 

"เฮ้ย! เฮียผมตกข่าวไรไปป่าวว่ะ" จุนฮงพูดขึ้นพร้อมกับทำท่าลุกลี้ลุกลน ว็อท?? จุนฮงอยากรู้ครับ จุนฮงคนนี้ตกข่าวไรไป

 

 

 

 

 

"เรื่องของมันมึงจะไปยุ่งทำไม?" ยงกุกพูดขึ้นก่อนจะลุกหนีจุนฮง

 

 

 

 

 

"เฮ้ยเฮีย!! บอกผมก่อนนนนน!!"

 

 

 

 

 

 

"หุบปาก ไปคุมเด็กไปมึง เป็นผู้ชายอย่าขี้เสือกดิว่ะ" อ้าว... หล่อเเล้วเฮีย กวนตีนจังน่ะ มาให้อยากรู้เเล้วจากไป ก็จะไม่ให้เสือกได้ไง  แถมหลอกให้สงสัย แล้วยังหลอกด่าเต็มๆจังๆแบบนี้อีก จะให้จุนฮงอยู่นิ่งๆได้ไง แบบนี้มันต้องเคลียร์!! อยู่เฉยๆไม่ได้

 

 

 

 

 

ยงกุกไม่ทันจะเดินออกไปไกล จุนฮงก็รีบวิ่งไปขวางหน้า ก่อนจะ...

 

 

 

 

 

"เออ! ผมไปคุมน้องก็ได้ครับ!" พูดเสียงดัง  พร้อมโค้งคำนับ น้อมรับคำสั่งเเต่โดยดี

 

 

 

 

มันต้องแบบนี้สิจุนฮง อยู่เฉยๆๆได้ไง... ไปทำงานดิไป๊!!

 

 

 

 

 

ถุยยยยยยยยย!!









Talk : ไม่มีไรมาก ลงเเล้วไปแล้วน่ะ ฮ่าๆ หวังว่าจะชอบกัน ฟิคยาวยังไม่มีเวลาปั่นเลย โล่เเด้ 555 เค้ากะจะรีไรท์ใหม่ แต่งยากง่ะ มันเป็นเหมือนคำพูดสมัยก่อน 555555 มีไรติชมเข้ามาได้น่ะ เรารับหมดจะได้เอาไปพัฒนาฝีมือบ้าง 55555