[OS/SF] B.A.P Alldae - StayStrongDaeHyun

ลำดับตอนที่ #5 : BangDae 'Excuse Me' 100%

Title : Excuse me

Couple : Bangdae

Rate : ??

 

 

'ติ๊ด.. ติ๊ด..'

 

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น พลางทำให้คนที่อยู่บนเตียงขมวดคิ้วเพราะเสียงที่ดังขึ้ยได้รบกวนเวลาพักผ่อนอันเเสนสุข

นิ้วเรียวสวยเอื้อมมือไปกดปิดนาฬิกา ที่กำลังเเผดเสียงดังไปทั่วห้อง ก่อนจะลุกออกจากเตียง แล้วบิดขี้เกียจให้หายง่วง

 

 

อา... กี่โมงเเล้วน่ะ

 

 

สายตาคมเพ่งมองไปที่นาฬิกา

 

 

 

เจ็ดโมงครึ่ง..

 

 

 

ไช่ว่าเขาพิศวาสตื่นเช้าหรอกน่ะ แต่เขาก็เป็นมนุษย์คนนึงที่ต้องหาเงินเเละทำงาน

 

 

 

'ไอ แอม อะ เเบด แมน'

 

 

คิม ฮิมชาน

 

 

นั่นไง.. เห็นไหมล่ะ ตื่นปุ๊บได้งานปั๊บ 

 

 

ผมกรอกตาไปมาสักพักก่อนจะเลื่อนสไลด์หน้าจอกดรับโทรศัพท์จากเพื่อนสนิทเเละลูกน้องในคราวเดียวกัน

 

 

 

"ฮัลโหล.."

 

ผมกรอกเสียงนิ่งๆลงไปในโทรศัพท์โดยไม่ห่วงว่าปลายสายจะรู้สึกยังไง เพราะมันเป็นเรื่องปกติของเขา ที่จะพูดจาด้วยน้ำเสียงแบบนี้

 

 

"คุณผู้กำกับบังครับ งานด่วนเว้ยยยย!! ลุกจากเตียงเมิงมาเดี๋ยวนี้ กูรอเมิงอยู่เนี่ยเร็วๆ แม่งเป็นหัวหน้าเเล้วสบายเลยน่ะครับเเหม!!"

 

 

 

"อ้าว ไอ้นี่ อยากโดนย้ายไปประจำอยู่หลังเขาก็ไม่บอกกูดีๆน่ะเมิง" แหม กว่าผมจะได้ตำแหน่งมามันลำบากน่ครับ

 

 

 

"คุณบังครับ คุณเพื่อนอันประเสริฐ คุณผู้กำกับสุดเท่ห์ครับ เชิญเสด็จเข้าห้องประชุมด่วนได้เเล้วครับ ข้าน้อยท่านนี้ได้ปูพรมเเดนให้เรียบร้อยเเล้ว.."

 

 

ประจบจริง...

 

 

"อย่ามาพูดดีกับกู เเล้วงานด่วนไรถึงเรียกกูไปด่วนขนาดนั้น"

 

 

 

"เอาอีกแล้วว่ะ  เครื่องเพชรในงานแสดงที่โซลโดนขโมยไปว่ะ" ใบหน้าคมขมวดคิ้วก่อนจะเผยยิ้มมุมปากนิดๆ

 

 

 

"หึ  เพราะจับกันไม่ได้สิน่ะ เรื่องถึงขนาดให้กูลงพื้นที่เอง"

 

 

ได้เวลาไล่ล่าแมวขโมยเเล้ว...


------------------------------------- 10%---------------------------------------

ในคอนโดหรูใจกลางกรุงโซล ใบหน้าหวานของเด็กหนุ่มที่อยู่ในชุดนักศึกษากำลังยิ้มกว้างกับผลงานล่าสุด

เครื่องเพชรราคาหลายล้านที่กำลังส่องประกายวิบวับต่อหน้าเขา 

 

 

หึ

 

 

 

 

ของแบบนี้มันสวยตรงไหน...

 

 

 

กริ๊ง..

 

 

 

เสียงออดหน้าห้องทำให้ชายหนุ่มต้องละสายตาไปจากของตรงหน้า ก่อนจะไปเปิดประตูให้กับใครบางคน

 

 

 

 

 

มาแล้วสิน่ะ...

 

 

 

 

 

 

"ผมกำลังรอคุณอยู่เลย ย..อื้อ!!"

 

 

 

 

ก่อนจะสิ้นเสียงทักทายจบ ร่างสูงของอีกคนที่อยู่หน้าประตูก็ถลาลงมาผลักเขาให้ติดกับกำแพงห้อง แล้วรีบประกบริมฝีปากตนกับริมฝีปากอิ่มของเขา ท้ายทอยของเขาถูกกดไว้ให้รับกับจูบที่เร้าร้อน ราวกับริมฝีปากเขากำลังมอดไหม้ไปกับความร้อนเเรงของคนตรงหน้าเป็นเวลาเนิ่นนาน 

 

 

 

"อ..อื้อ" เสียงท้วงอื้ออึงอยู่ในลำคอทำให้ยงกุกต้องละจากริมฝีปากอิ่ม

 

 

 

 

"รู้ตัวไหมว่าไปทำอะไรผิดไว้.." เสียงทุ้มที่กำลังคลอเคลียอยู่รอบๆซอกคอทำให้เขาต้องย่นคอหนี

 

 

 

 

"......." รู้สิ.. ทำไมเขาจะไม่รู้หล่ะ

 

 

 

 

"ไม่ตอบ?? เดี๋ยวนี้ดื้อหรอ จอง แดฮยอน" ก็น่ะ.. แค่เป็นเเมวที่อยากกระตุกหนวดเสือ

 

 

 

 

"ยงกุกโกรธแดฮยอนหรอ" เสียงหวานพูดพร้อมกับช้อนตามองอีกคนอย่างยั่วยวน

 

 

 

 

"แล้วมันน่าโกรธไหมหล่ะ??"

 

 

 

"ก็ยงกุกเดี๋ยวนี้ไม่มีเวลาให้แดฮยอนเลย อยากอยู่กับยงกุกบ้าง" พูดเสร็จ เขาก็เข้าไปจูบปลายคางของอีกคนอย่างออดอ้อน ก่อนจะซบหัวตัวเองลงกับอกกว้าง

 

 

 

 

"โดยการไปขโมยเครื่องเพชร ให้ตำรวจเขาตามจับวุ่นอ่ะน่ะ?" เขารู้ว่ามันเสี่ยง แต่อดีตจอมโจรอย่างเขายากนักที่ตำรวจจะตามจับตัวได้ แต่ก็แค่อดีตน่ะนะ เขาเลิกแล้วหล่ะ เพราะคนตรงหน้าปราบพยศเขาจนสิ้นฤทธิ์ แต่ก็อย่างว่า ไช่ว่าจะสิ้นลาย.. เป็นเเมวขโมยไม่ได้ ก็เป็นแมวยั่วนี่แหละ สนุกไม่ต่างกัน(?)

 

 

 

 

 

"คึ ยงกุกก็รู้ตำรวจพวกนั้นตามจับเเดฮยอนไม่ได้หรอกน่ะ" กระดุมเสื้อของยงกุกค่อยๆถูกปลดด้วยมือลูกแมวน้อยตรงหน้า

 

 

 

 

"....." สายตาคมจ้องมองลูกแมวน้อยที่กำลังอ้อนเจ้าของ

 

 

 

 

"แม้แต่ยงกุกเองก็ยังจับแดฮยอนไม่ได้เลย..."นิ้วเรียวไล้วนอยู่บนหน้าท้องที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเเข็งเเรงที่เขาชอบนักหนา

 

 

 

 

"แดฮยอนพูดถูกไช่ไหม ไม่งั้นยงกุกคงลากแดฮยอนเข้าคุกไปแล้ว.. " มือเล็กที่กำลังซุกซนเลื้อยต่ำลงไปเรื่อยๆ จนยงกุกต้องหายใจติดขัดขึ้นชั่วขณะ

 

 

 

 

"หึ!! ร้ายนักน่ะ พรุ่งนี้อย่าหวังเลยว่าจะได้ลุกไปไหน" ริมฝีปากของยงกุกเข้าไปกระซิบข้างหูของเขาก่อนจะขบเบาๆ

 

 

 

 

"อ..อ้ะ! ยงกุก"

 

 

 

 

"แมวมันดื้อ ต้องกำราบทั้งคืน"











--------------- Cut --------------------------------

"ไอ แอม อะแบดเเมน"

 

 

 

 

 

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ทำให้ยงกุกที่กำลังนอนกก(?)แมวน้อยต้องละออกจากร่างบาง คิ้วเข้มขมวดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์

ใครโทรมาเเต่เช้าว่ะ!!

 

 

 

'คิม ฮิมชาน'

 

 

 

เขาสัญญากับตัวเองเลย เขาจะย้ายฮิมชานให้ไปอยู่เเถวชายเเดน ไม่ต้องติดต่อเขาอีกเลย

นิ้วเรียลกดสไลค์หน้าจอกับโทรศัพท์เครื่องหรู ก่อนจะกรอกเสียงลงไปอย่างเหนื่อยหน่าย

 

 

 

"มีไร"

 

 

 

"มึง รู้ข่าวยัง?? มีคนรายงานกูว่าเครื่องเพชรถูกขโมยถูกส่งคืนเจ้าของเเล้วว่ะ"

 

 

 

 

"อื้อรู้เเล้ว" ก็เขาเองนี่เเหละเอาไปส่งคืนเจ้าของเองกับมือ

 

 

 

"ทำไมมึงรู้เร็วจังว่ะ ไอ้เหี้ยยย มึงมีสายสืบคนไหนนอกจากกู บอกมา!!" ฮิมชานตะโกนลั่นโทรศัพท์ ทำให้คนปลายสายอย่างเขาต้องยกโทรศัพท์ออกจากหู ถ้าเเมวน้อยเขาตื่นน่ะ ฮิมชานมึงตาย

 

 

 

 

"อื้อ ยงกุกตื่นเเล้วหรอ.." นั่นไง.... เสียงงัวเงียๆของร่างที่แต่ก่อนนอนข้างๆเขา ตอนนี้ได้ย้ายตัวเองมานอนทับเขาเรียบร้อยเเล้ว 

 

 

 

 

"บัง เสียงค..!!" ก่อนจะได้ยินเสียงน่ารำคาญของเพื่อนรัก(?) เขากดวางสายอย่างไม่ใยดี ก่อนจะสนใจไปที่หัวทุยๆของใครอีกคนที่กำลังเกยซบอยู่ตรงอกเขาอย่างออดอ้อน

 

 

 

"ทำไมตื่นไวจังครับ?" จมูกโด่งกดไปหอมเส้นผมนุ่ม

 

 

 

"อื้อ ผ้าห่มมันไม่อุ่น"

 

 

 

 

 

อา...

 

เขาก็พอรู้น่ะว่าแดฮยอนเป็นเเมวที่ขี้หนาว แต่ผ้าห่มที่ห่มมันก็หนาอยู่น่ะ...

 

 

 

 

"???"

 

 

 

 

"แดฮยอนว่าห่มเนื้อยงกุกอุ่นกว่า.."

 

 

Fin



Talk : ไรต์ขอโทษ ไรต์ลืมรหัส 5555 เพิ่งไปเปิดสมุดบันทึกเจอ ให้อภัยเราด้วยน่ะ ฮือออ ฮ่าๆ 
ลืมเปลี่ยนว่าตอนนี้อัพ 100% แล้ว 555 น่าตบอีกหล่ะ อยากได้คู่ไหน คอมเมนมา ปิดเทอมเเล้ว ว่างเเล้ว 555
น่ะ