คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [SF]BangDae - งอน 2/2
Couple : BangDae
Title: งอน
Chapter : 2/2
แดฮยอนที่กำลังร้องไห้อย่างหนัก ใบหน้าหวานที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา จมูกเเดงก่ำ หน้าตาของเเดฮยอนตอนนี้ดูไม่จืดเลย
สายตาเศร้าเหม่อลอยมองเหม่ออกไปนอกบานกระจกใส นานเท่าไรเเล้วที่เขาร้องไห้แบบนี้ แต่ไม่นานร่างบางก็ต้องสะดุ้งตื่นออกจากภวังค์
ออด.. ออด..
เสียงออดหน้าห้องดังขึ้น ร่างเล็กกำลังช่างใจว่าจะไปเปิดประตูดีไหม ถ้าเป็นยงกุก...
เขายังไม่พร้อมจะเจอหน้าคนใจร้าย
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง สายตาเหลือบไปมองชื่อที่ปรากฎอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์
‘พี่ฮิมชาน’
“แดฮยอนครับ เปิดประตูคอนโดให้พี่หน่อย”
ร่างเล็กถึงกับรีบวางโทรศัพท์แล้วรีบวิ่งไปเปิดประตูก่อนจะโผกอดคนตรงหน้าอย่างรวดเร็ว
“ฮึกๆๆ พี่ฮิมชาน ฮยอน..ก.งเกลียดยงกุก ฮือ..” ร่างเล็กซุกหน้าลงบนอกแกร่งของฮิมชานก่อนจะร้องไห้อย่างหนัก มือหนาลูบผมของร่างเล็กอย่างอ่อนโยน
“ฟังน่ะแดฮยอน เลิกร้องไห้แล้วกลับไปกับพี่” แดฮยอนจับมือคนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะพาขึ้นมาบนรถหรูที่จอดอยู่ชั้นจอดรถ
“พี่ฮิมชานจะพาฮยอนหนีกุก ไช่ไหม” ร่างเล็กที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำตามองฮิมชานอย่างหน้าสงสาร ฮิมชานทำได้แต่ยิ้มให้คนตัวเล็กอย่างโอนโยนที่สุด
‘ไอ้ยงกุกน่ะ ไอ้ยงกุก ถ้ากูไม่เห็นมึงเป็นเพื่อนรักกูพาแดฮยอนหนีแน่’ ฮิมชานคิดในใจพร้อมกับเคืองแค้นพื่อนรักของตัวเองที่ทำให้แดฮยอนร้องไห้หนักขนาดนี้
StarBabyz Café
ฮิมชานจอดรถข้างๆร้านของตัวเอง ก่อนจะเปิดประตูให้แดฮยอนลงมา แต่เหมือนคนตัวเล็กตรงหน้าเขาไม่ขยับเขยื้อนกายลงมาสักนิด
“อ้าว ฮยอนทำไมไม่ลงมาครับ หืม?” ฮิมชานถามด้วยความสงสัย
“พี่ฮิมชานพาฮยอนหนีมาใกล้ขนาดนี้เดี๋ยวกุกตามเจอ” น้ำเสียงเศร้าของแดฮยอนเอ่ยขึ้นเมื่อกล่าวถึงคนรักของตน
“คิดจะหนีไอ้ยงกุกจริงๆหรอฮยอน ลงมาเถอะ พรุ่งนี้พี่พาหนีไปไกลกว่านี้ก็ได้ ดึกแล้ว” ฮิมชานพยายามพูดเกลี่ยกล่อมแดฮยอน เพราะถ้าแมวตัวนี้ดื้อ พูดยังไงก็ไม่ยอมฟัง
ร่างเล็กจึงยอมก้าวลงมาจากรถช้าก่อนจะตรงเข้าไปในร้านที่ปิดไฟมืด
“ฮยอนเข้าไปในร้านก่อนเลยน่ะ เดี๋ยวพี่เอารถไปจอดหลังร้านก่อน” ที่ร้านของฮิมชานจะพูดว่าร้านเต็มปากก็ไม่ถูก พราะถึงชั้นล่างจะเป็นร้านกาแฟ แต่ข้างบนมันก็เป็นที่อยู่ของเขา มันจะมีความสุขมากกว่าถ้าเขาได้อยู่กับสิ่งที่เขารัก
แดฮยอนพยักหน้าเล็กน้อย ใบหน้าหวานมองไปรอบๆร้านที่เต็มไปด้วยความมืดมีเพียงแค่แสงไฟสลัวๆที่ส่องเข้ามาจากไฟถนน ความมืดทำให้ความเศร้ากลับมากอบกุมจิตใจ
คิดถึงยงกุก...
แต่ก็น้อยใจยงกุก....
น้ำตาเอ่อคลอที่ดวงตาใสอีกครั้ง ร่างเล็กพยายามเดินไปหาสวิตส์ไฟของร้าน
หมับ!
แรงโผกอดจากด้านหลังที่คุ้นเคย
“คิดจะหนีกุกไปจริงๆหรอ” เสียงตัดพ้อของของยงกุกเอ่ยขึ้น คนที่พูดเเบบนั้นมันต้องเป็นเขาไม่ไช่หรอ
“กุกจะมาสนใจฮยอนทำไมอ่ะ กี่อาทิตย์แล้วอ่ะที่กุกไม่สนใจฮยอน” น้ำตาที่คิดว่าหยุดไหลไปแล้วกลับไหลออกมาอีกครั้ง อาการสั่นเทาของคนตัวเล็กทำให้ยงกุกใจหายอย่างห้ามไม่ได้
“แล้วทำไมไม่ถามหล่ะ ว่าอาทิตย์ที่ผ่านมากุกทำอะไร ทำเพื่อใคร”
“กุกก็มีแต่งานๆ ไม่ก็แต่งเพลงที่กุกชอบ แค่ครึ่งวันกุกไม่อยู่บ้านฮยอนก็คิดถึงตายอยู่แล้ว แต่หลายอาทิตย์ที่ผ่านมาฮยอนเห็นหน้ากุกแค่ตอนนอน ฮึกๆๆ กุกไม่รักฮยอนแล้วหรอ” ร่างเล็กสั่นเทาอย่างรุนแรง
“ที่หายไปเพราะฮยอนทั้งนั้น” ร่างสูงของยงกุกจับคนตัวเล็กที่อยู่ข้างหน้าหันมาเผชิญหน้ากลับตัวเอง
“ฮึกๆ คนบ้า จะโทษฮยอนหรอ”
“อืม โทษความรักที่กุกมีให้ฮยอนมากกว่า” ร่างสูงยิ้มอย่างโอนโยนให้แดฮยอนก่อนจะมีแสงไฟส่องไปที่ผนังสีขาวของร้าน ปรากฏภาพต่างๆของเขากับยงกุกอยู่ด้วยกันมาตลอด 2 ปีที่ร่างสูงคอยแอบถ่าย แม้แต่เวลานอน รวมๆแล้วทุกกิริยาบถที่เขาทำมาตลอดเวลาที่อยู่ร่วมกับยงกุก เสียงเพลงดังออกมาแผ่วเบา เพลงที่เขาไม่เคยได้ยินจากที่ไหน เพราะเพลงนี้เป็นเพลงที่ยงกุกแต่งเอง ดนตรีทุกท่วงทำนองที่สอดประสานกันอย่างลงตัว ทุกคีย์ทุกโน๊ตที่ถูกแต่งขึ้นมาจากความรัก 'ความรักของยงกุกที่มีกับเเดฮยอน'
ท่ามกลางแสงไฟที่ดับลงทีละดวงๆ..
เหมือนกับความหวังที่ค่อยๆหายไปเช่นกัน...
ในโลกที่ทุกอย่างหยุดนิ่ง….
เมื่อผมอยู่คนเดียว ผมก็คิดถึงคุณ…
คุณปกป้องผมเอาไว้ในความมืดมิด…
ด้วยรอยยิ้มที่แสนสดใส…
เพราะมีคุณ จึงมีผมอยู่ตรงนี้...
ผมจะปกป้องทุกอย่างที่เป็นคุณ...
Forever With You (With You With You With You)
ผมจะอยู่เคียงข้างคุณเสมอไป….
Forever With You (With You With You With You)
คุณจะไม่มีวันเดียวดาย…
จับมือผมไว้นะ…
ผมจะอยู่กับคุณ…
“กุก รักฮยอนน่ะรักมากด้วย เพลงนี้กุกแต่งให้สำหรับฮยอนเลยน่ะ ฮยอนชอบไหม”
“ฮึกๆๆ ชอบมากสิ ชอบบมากด้วย”
“ร้องอีกแล้ว ฮยอนของกุกขี้แง” ยงกุกยีหัวคนตัวเล็กอย่างเอ็นดูก่อนจะปิดตาคนตัวเล็ก
“กุกเล่นอะไรอีก ฮยอนมองไม่เห็น” แดฮยอนปัดป่ายไปทั่วทางเดิน
“ใกล้ถึงแล้วฮยอน อย่าพึ่งดิ้นสิ กุกไม่ทำให้ฮยอนเจ็บตัวหรอกน่ะ” เสียงทุ้มขี้เล่นของร่างสูงกระซิบอยู่ข้างๆร่างเล็กอย่างอามรณ์ดี
“ถึงแล้วครับ” มือหนาปล่อยออมาจากใบหน้าหวาน ดวงตาสวยที่ติดบวมหน่อยๆเพราะผ่านการร้องไห้อย่างหนักมา ก็ได้ลืมตาขึ้นมาช้าๆ
เค้กก้อนโตสวยงามปรากฏอยู่ตรงหน้าของแดฮยอน ดสงตากลมไล่อ่านตัวอักษรทุกตัวอักษรที่ถูกเขียนบนหน้าเค้ก เมื่ออ่านจบทำให้เเดฮยอนต้องร้องไห้มาอีกครั้ง แต่ไม่ได้ร้องไห้เพราะความเศร้าแต่มันเต็มใบด้วยความสุข ความสุขที่แดฮยอนหวังมาทั้งชีวิต หัวสมองของเเดฮยอนตอนนี้เเทบทำอะไรไม่ถูก หัวใจข้างซ้ายกำลังเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง
“Will you Marry me?”
ร่างสูงจ้องตาของร่างเล็กอย่างอ่อนโยนระหว่างที่รอคำตอบของร่างเล็กอย่างใจจดใจจ่อ
แดฮยอนเม้มปากแน่นก่อนจะยิ้มกว้างให้ยงกุก
“yes,I do”
ยงกุกยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินเข้าไปโอบกอดแดฮยอน แล้วสวมแหวนเพชรไว้ที่นิ้วนางข้างซ้ายให้แดฮยอนอย่างแผ่วเบา มือของเขาสั่นไปหมด ถึงแม้เขาจะเป็นCEOที่เต็มไปด้วยความั่นใจแม้จะอยู่ต่อหน้าคนเป็นร้อย แต่สำหรับแดฮยอนเพียงแค่แดฮยอนคนเดียวทำให้เขาสั่นได้ขนากนี้ ใบหน้าของร่างสูงโน้มลงมาใกล้กับใบหน้าหวานของร่างเล็กก่อนจะประกบริมฝีปากตัวเองลงไปที่กลีบปากนุ่มอย่างอ่อนโยน ลิ้นหน้าสอดเข้าไปในโพรงปากของร่างเล็ก เกี่ยวตวัดกว้านไปทั่วโพรงปากเพื่อตักตวงความหวานของร่างเล็กให้มากที่สุด ลิ้นเล็กพยายามเกี่ยวตวัดตอบสนองกับลิ้นหนาไม่หยุดเช่นกัน ความหวานที่มอบให้กันและกันที่ดูท่าทีจะไม่หยุดง่ายๆ ทำให้คิม ฮิมชานเจ้าของร้าน ย้ำ! เจ้าของร้านต้องกระแฮ่มเบาๆ ร่างทั้งสองผละออกจากกันทันที แดฮยอนได้แต่ก้มหน้างุดเพราะความเขิน
“ข้างบนมีไอ้บัง จะไปต่อกันไหมครับ” ฮิมชานอดที่จะแซะเพื่อนตัวเองไม่ได้ แหม! เมื่อกี้แทบจะกลืนกินอยู่แล้ว
“มีห้องว่างด้วยหรอว่ะ ขอห้องนึงดิ”
เพี๊ยะ!
ฝ่ามือของแดฮยอนตีไปที่ไหล่ยงกุกอย่างแรง
“บ้าหรอกุก งือออ” ใบหน้าของแดฮยอนแดงซ่านจากคำพูดของยงกุก
“ฮ่าๆ แดฮยอนครับลองชิมฝีมือเค้กไอ้ยงกุกมันหน่อย มันอุตส่าห์มาหัดทำกับพี่” ฮิมชานถือเค้กมาให้แดฮยอนที่อยู่ตรงหน้า
“หา? กุกทำเค้กเองหรอ” แดฮยอนหันไปมองคนรักที่กำลังยิ้มอายๆอยู่ข้างๆ
“ที่กลับดึกเพราะหัดทำเค้กนี่แหละฮยอน” ร่างสูงเอามือเกาหัวอย่างเคอะเขิน
“งื้อออ กุก ฮยอนจะทานเค้กกุกให้หมดเลย!!!”
“กุกว่าอย่าดีกว่าน่ะฮยอน” ยงกุกห้ามคนตัวเล้กนี้ไว้ ถึงแม้เขาจะกลับบ้านดึกๆดื่นๆเพราะฝึกทำเค้กกับฮิมชาน แต่มันไช่จะสำเร็จ
“ทำไมอ่ะกุก ฝีมือกุกฮยอนจะกิน กุกไม่ต้องอายหรอก” รอยยิ้มสดใสของแดฮยอนเกินจะต้านทาน ยงกุกเลยต้องยอมลดละความพยายามที่จะห้าม มือเล็กของแดฮยอนตักเค้กเข้าปากก่อนจะเคี้ยวมันช้าๆ
“เป็นไงบ้างฮยอน” ใจของยงกุกหล่นไปยันตาตุ่ม ลุ้นระทึกว่าคนตัวเล็กข้างหน้าจะตอบมาว่าอย่างไร
“อร่อยยย*0* เหมือนพี่ฮิมชานทำเลย” แดฮยอนตักทานเค้กไม่ยั้ง ก่อนจะมีสายตางงๆของยงกุกส่งไปให้ฮิมชาน
ฮิมชานยิ้มเล็กๆก่อนจะบอกใบ้ที่ปากแบบไม่มีเสียงว่า
'กลัวเพื่อนไม่ได้เเต่งงาน'
ยงกุกถึงกับยิ้มกว้าง เกิดมาเพิ่งรักฮิมชานมากขนาดนี้แหละว่ะ ถ้าไม่ติดมันชอบเเต๊ะอั๋งเเฟนเขากับชอบขัดจังหว่ะ มันจะเป็นเพื่อนที่ประเสริฐมาก-*-
จบเเล้วสำหรับบังเเด้ 5555555 พี่กุกกี้คนดีของน้อง สุดท้ายน้องก็ถวายเเมวให้พี่ทานอยู่ดี ถึงน้องจะงอนพี่อยู่
พี่บังอุตส่าห์ง้อน้องเเด้ด้วยเค้กอีกแล้ว 555 แต่เป็นเค้ก will you marry me?
อยากมีคนขอเเต่งงานเเบบนี้บ้าง -/- 5555 ต่อไปเอาคู่ไหนดีรีดเดอร์ บอกได้เลยเค้าจะเเต่งตามใจรีด
ขอบคุณทุกคอมเมนต์น่ะจ๊ะ น่าย้ากกกมาก >< เดี๋ยวไรท์ไปปั่นฟิคยาวต่อก่อน 555 ฟิคยาวยังไม่ถึงไหนเลย ถถถถ
อ่านให้สนุกน่ะรีดเดอร์ทุกคน
ความคิดเห็น