Empire Online ภาค มหาสงครามดาวเบสเทีย

ลำดับตอนที่ #313 : ตอนที่ 1 กลับบ้าน

ตอนที่ 1

     ภายในยานเรือธงของกองทัพเบสเทีย มีลานประลองให้ทหารได้ฝึกซ้อม และมีบาเรียที่แข็งแกร่งมากกางไว้ เพื่อป้องกันพลังที่อาจจะแผ่ออกมาได้ เวลานี้2เจ้าชายกำลังสู้กันอย่างดุเดือด ท่ามกลางผู้ชมที่เป็นทหารนับหมื่น และอีกนับล้านจากยานรบลำอื่นที่ถ่ายทอดสดทางจอมอนิเตอร์

     "เปรี้ยงๆๆๆเคร้งๆๆๆ......!!!!!!"

     ดาบของเคียวที่ลุกติดเพลิงสีทองฟาดฟันใส่อเล็กซ์อย่างหนักหน่วง แต่อเล็กซ์ใช้ดาบสั้น2เล่มรับไว้ได้อย่างคล่องแคล่ว

     "ถ้าคิดว่าคนชนะเป็นใคร ก็เร่เข้ามาแทงกันได้เลย"ด้านโต๊ะพนันก็กำลังครึกครื่น มีคนนับพันลงเงินพนันแทงข้างเคียวกับอเล็กซ์

     "แทงอเล็กซ์1ล้านโกลด์ค่ะ"มิโฮเดินเข้ามาและวางถุงเงินขนาดใหญ่ไว้ เจ้าของโต๊ะพนันตาโตและเหงื่อตก ถ้าอเล็กซ์แพ้ก็กำไรงาม แต่ถ้าอเล็กซ์ชนะ เขาหนี้ท่วมหัวแน่

     ดาบเพลิงมังกรทองนิลกาล

     เท้ามายาหมาป่า

     "ครืนนนนนน....ตูมมมม!!!!"คลื่นดาบเพลิงพุ่งกลืนอเล็กซ์หายไป เปลวเพลิงทำลายบาเรียหายไปครึ่งนึงและทำให้บาเรียมีรอยแตกร้าวเต็มไปหมด

     "ฟุ่บ....ฉึก!!!!!!"อเล็กซ์หายตัวมาอยู่ด้านหลังเคียวและแทงใส่เคียวกลางหัวใจอย่างไม่ลังเล

     "อ๊ากกกกก...ตึงงง!!!!"

     เคียวโดนแทงและยังโดนสายฟ้าช๊อตร่างล้มลงพื้นไป เลือดจำนวนมากไหลนองพื้น ก่อนที่บาดแผลเขาจะฟื้นฟู

     "เปรี๊ยะๆๆๆ......!!!!!"หลายคนที่แทงข้างเคียวตะโกนให้เขาลุกขึ้นมา แต่เขาลุกไม่ได้เพราะสายฟ้าทำให้ทั้งร่างเขาชาไปหมด

     "อเล็กซ์เป็นผู้ชนะ!!!!"กรรมการประกาศผู้ชนะ

     "ให้ตายสิ ถ้าใช้พลังเต็มที่ได้ ข้าชนะเจ้าแน่อเล็กซ์"เคียวบ่นหลังอเล็กซ์สลายเวทไป และช่วยดึงแขนให้เขาลุกขึ้นมา เคียวปฎิเสธไม่ได้ว่า แม้พลังเวทของเขาจะเหนือกว่าอเล็กซ์มาก แต่ทักษะต่อสู้อเล็กซ์เหนือกว่า เขามักถนัดใช้เวทอาละวาดมากกว่า

     "ไปหาอะไรทานกันเถอะพี่ หิวแล้ว"ทั้งสองเดินออกจากห้องประลองไป

     ด้านมิโฮและคนที่พนันข้างอเล็กซ์เดินเข้ามาหาเจ้าของโต๊ะพนันกับพวกที่กำลังคิดจะหอบเงินหนี แต่มิโฮสั่งให้พวกทหารล้อมไว้

     "เอ้า จ่ายเงินข้ามา3ล้านโกลด์"มิโฮแบมือ ที่เงินสูงเพราะอัตราต่อรองของอเล็กซ์สูงกว่าเคียว คนอื่นเริ่มทำตาม มันเริ่มเหงื่อตก

     "ขะ..ข้าไม่มีเงินมากขนาดนั้นหรอก"

     "อ้องั้นเหรอ"มิโฮยิ้มส่งสายตามัจจุราชให้มันและดีดนิ้วทีนึง

     "ฟุ่บ!!!"กลุ่มคนจำนวนนึงปรากฎตัวขึ้น

     "เรียกพวกข้าหรือขอรับท่านมิโฮ"แวมไพร์ในชุดคลุมดำกล่าว พวกนี้คือหน่วยล่าสังหารในสังกัดของมิโฮ

     "ถ้าไม่มีเงินมาจ่าย ก็จ่ายด้วยเลือดแทนแล้วกัน จัดการ!!!!"

     เหล่าแวมไพร์แยกเขี้ยวและพุ่งเข้าดูดเลือดไอ้คนพนันกับพวกทั้งผู้ชายและผู้หญิง หลังพวกมันต้องทนกินเลือดในถุงมาเป็นเดือน

     "ไม่นะ...ม่ายยยย!!!.....อ๊ากกกกกกกกกก!!!!!!!"

     มิโฮเดินออกจากห้องประลองไป เหตุการณ์ในครั้งนี้ทำให้แทบไม่มีใครกล้าเปิดวงพนันอีกเลย ถ้าไม่ได้อเล็กซ์ช่วยรับรอง

     กองทัพเบสเทียเดินทางกลับมาถึงดาวเบสเทีย โดยใช้เวลาเดินทางเดือนนึง ซึ่งถือว่าน้อยมาก เพราะตั้งแต่ปลายสุดขอบกาแล็กซี่จนถึงที่นี่ ตามปกติต้องใช้เวลากว่า3เดือน

     กองทัพลงจอดที่สนามบินอวกาศของกองทัพในเมืองหลวงดาร์คสเฟีย และเริ่มทำการเดินสวนสนาม เพื่อเฉลิมฉลองชัยชนะของจักรวรรดิ ประชาชนต่างโห่ร้องด้วยความยินดี

     เคียวกับอเล็กษ์ยืนเด่นบนรถเวทมนตร์ที่กำลังขับอย่างช้าๆ โบกมือให้กับชาวเมืองที่โห่ร้องเรียกชื่อเขาไม่หยุด โดยเฉพาะผู้หญิง

     "ยิ้มหน่อยสิอเล็กซ์"เคียวมองอเล็กซ์ที่อาย เพราะมีผู้หญิงนับหมื่นมองเขา ด้วยสายตาเหมือนมองเหยื่ออันโอชะ เคียวหันไปส่งรอยยิ้มกระชากใจสาวให้ชาวเมืองทั้งหลาย

     "กรี๊ดดดดดดด!!!!!! ท่านเคียวขา!!!!!"เสียงผู้หญิงนับหมื่นดังกึกก้องกว่าเดิม ทำให้พวกผู้ชายต้องพากันยกมือขึ้นปิดหู

     "หึหึๆ....."เคียวกำลังจดจำใบหน้าของสาวสวยในเมืองที่ตนหมายตาไว้ หลังงานเลี้ยงจะได้พาเธอไปนอนที่โรงแรม

     "อ๊ายยย!!! ท่านเคียวของเดี้ยน(?)"แต่ทันใดนั้น เคียวก็รู้สึกได้ถึงสายตาอีกนับร้อยที่มองมาทางเขา มันทำให้เขารู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาทันที จนเอาแขน2ข้างมากอดแขนแน่น

     "เป็นไรไปครับพี่เคียว"อเล็กซ์ถาม หลังเห็นเคียวท่าทางแปลกๆ

     "ปะ..เปล่า เมื่อกี้รู้สึกสะอิดสะเอียนขึ้นมาน่ะ"

     การสวนสนามดำเนินไปอีก1ชั่วโมงและสิ้นสุดลง จากนั้นก็มีการจัดงานฉลองกันอย่างสุดเหวี่ยง จากการที่จักรวรรดิเบสเทียยึดครองจักรวรรดิศัตรูได้ทั้งหมด

     เคียวกับอเล็กซ์เป็นจุดสนใจในงานเลี้ยง มีสาวเข้ามารุมล้อมนับ10คน ด้านอเล็กซ์พยายามเว้นระยะห่างจากพวกผู้หญิง ผิดกับเคียวที่กอดสาวและจูบไม่ซ้ำหน้ากว่า30คนไปแล้ว

     "ท่านเคียว ท่านอเล็กซ์ ฝ่าบาทเรียกพวกท่านให้ไปพบที่ห้องพะยะค่ะ"นายทหารคนนึงเดินเข้ามากล่าวขึ้น

     "คงเป็นเรื่องที่เราจัดการที่มั่นสุดท้ายของกองทัพพันธมิตรได้มั้ง รีบไปกันเถอะ จะได้รีบกลับมาสนุกกับสาวๆต่อ"

     พวกสาวๆยอมหลีกทางให้เพราะเป็นคำสั่งของจักรพรรดิ พวกอเล็กซ์รีบวิ่งไปที่ปราสาทด้านหลังพระราชวัง

     ภายในปราสาทส่วนลึกสุด ซึ่งแทบจะร้างไร้ผู้คนทั้งที่กว้างออกขนาดนี้ ชายหนุ่มทั้งสองกำลังเดินตรงไปยังห้องพำนักของจักรพรรดิแห่งเบสเทีย

     "ที่นี่เงียบเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ ไม่มีการป้องกันอะไรเลย"เคียวกล่าว ปราสาทส่วนลึกสุด เป็นเขตอยู่อาศัยของเชื้อพระวงศ์ ไม่ว่าใครก็ห้ามเข้ามา และตอนนี้ญาติพี่น้องของเขาส่วนมากก็กำลังทำงานอยู่ดาวอื่น บางคนที่เด็กเวลานี้ก็เรียนหนังสืออยู่ ส่วนพวกจักรพรรดินีถ้าไม่ทำสงคราม ธุระส่วนตัว ก็...คงไม่ต้องบอกหรอกมั้ง

     "เดี๋ยวทุกคนก็กลับมากันแล้ว ท่านแม่อยู่รึเปล่านะ"อเล็กซ์นึกถึงวาลาเดีย

     "เข้าไปก็รู้เอง ถึงแล้ว"เคียวพูดไม่ทันไร พวกเขาก็มาถึงห้องทำงานของจักรพรรดิเบสเทีย เคียวเปิดประตูเข้าไป

     "อืม....อ๊า!!!!"

     พวกเขาเข้าไปในห้อง ก็เห็นท่านพ่อบังเกิดเกล้าของพวกเขากำลังสนุกอยู่บนเตียง กับหมาป่าสาวและสฟิงสาวอยู่ มือของพ่อเขาอยู่ไม่สุข รวมทั้งปากที่ซุกไซร้คอวาลาเดียอยู่ ทั้งคู่ไม่แปลกใจเพราะเห็นจนชินตาแล้ว

     "กลับมาแล้วเหรอ เคียว อเล็กซ์"ดาร์คปล่อยมือจากวาลาเดียและสฟิงสาว พวกเธอนอนแผ่ร่างบนเตียงขนาดใหญ่ และหอบด้วยความเหนื่อยล้า

     "พวกเจ้าไม่ไปร่วมงานฉลองเหรอ พี่น้องเจ้ากว่าครึ่งไปร่วมงานแล้วนะ"

    คำพูดของพ่อทำให้พวกเขาทั้งคู่ชะงัก นึกว่าติดธุระกันซะอีก แต่ทุกคนกลับมาถึงบ้านก่อนพวกเขาแล้ว

     "ไม่ล่ะท่านพ่อ ข้าไม่ชอบเต้นรำ"อเล็กซ์กล่าว สิ่งเดียวที่เขาเกลียดในงานเลี้ยงคือการเต้นรำ เพราะเขาเต้นได้ห่วยแตกมากเลย

     "ข้าอยากไปร่วมนะ จะได้หาสาวมานอนเป็นพันคนแบบพ่อ"เคียวหลอกด่าพ่อตัวเอง

     "ถึงตอนนั้นข้าคงมีเป็นหมื่นแล้วล่ะเคียว"ดาร์คยิ้มรับ อเล็กซ์ถอนหายใจกับนิสัยเจ้าชู้ของทั้งพี่และพ่อ

     "อเล็กซ์มานี่สิจ๊ะ"วาลาเดียมาอยู่ด้านหน้าเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เธอโอบแขนกอดเขาเต็มแรง หน้าเขาซุกลงในหน้าอกใหญ่ของเธอ ที่สำคัญเธอยังไม่ได้ใส่ชุด เคียวหันมามองทันที

     "อึก..ท่านแม่ ข้าหายใจไม่...."อเล็กซ์พยายามร้องเรียก แต่แม่เขาไม่สนใจ

     "เงียบน่า แม่ไม่ได้กอดลูกตั้งนานแล้วนะ เป็นถึงลูกจักรพรรดินีหมาป่าคนนี้อดทนหน่อยสิ"

     "วาลาเดีย อย่างน้อยก็ใส่ชุดก่อนสิครับ และช่วยปล่อยอเล็กซ์ก่อนด้วย"ดาร์คพูดแล้ว ชุดไปรเวทนึงก็สวมทับตัววาลาเดีย เธอยอมปล่อยลูกเป็นอิสระ เคียวก็รู้สึกเซ็งเพราะวาลาเดียมีเรือนร่างตรงกับสเป็คเขาทุกอย่างเลย

     "เคียว"ดาร์คหันไปมองลูกชายอีกคน

     "ตูมมมมมม!!!!!"ร่างของเคียวเกิดระเบิดอย่างรุนแรง เคียวกระเด็นไปกระแทกผนังห้อง ร่าง

เขาไหม้เกรียมและบาดเจ็บสาหัส ก่อนที่บาดแผลจะเริ่มฟื้นฟู

     "ไม่ไหวเลยเคียวเนี่ย"วาลาเดียบ่น ไม่ใช่แค่เธอ แต่เคียวมองจักรพรรดินีหลายคนด้วยสายตาหึ่นกระหาย แม้เขาจะไม่กล้าแตะต้องก็ตาม ซึ่งสำหรับดาร์ค แม้เป็นลูกตัวเองเขาก็ไม่ให้มองภรรยาตัวเองด้วยสายตาแบบนั้นเด็ดขาด

     "อุ๊บ หนักมือไม่เปลี่ยนเลยนะเสด็จพ่อ"เสียงของเคียวเปลี่ยนไป ร่างที่ลุกขึ้นมากลายเป็นจิตของชิโร่

     "ไม่ได้เจอกันนานนะชิโร่ ไม่เห็นเจ้าออกมาเลยตั้งแต่สู้กับข้าครั้งก่อน จริงๆก็ไม่เรียกว่าสู้หรอกนะเพราะว่าเจ้า...."

     "ย๊ากกกกก!!!!!"ชิโร่ตวัดปล่อยคลื่นดาบสีทองใส่ดาร์คที่ยังนั่งอยู่บนเตียงลวนลามสฟิงสาวอยู่

     "เปรี้ยง!!!..ตูมมมมมม!!!!!"

     แต่คลื่นดาบไม่ทันถึงตัวดาร์ค ร่างนึงพุ่งเข้ามาและใช้มือฟาดใส่คลื่นดาบสีทอง คลื่นดาบพุ่งกลับไปกระแทกใส่ชิโร่เต็มๆ

     "โดนโอริวจัดการซะก่อน"ดาร์คยิ้ม มองมังกรทองสาวที่โผล่มาอย่างกระทันหัน

     "ไม่เป็นไรใช่ไหมค่ะท่านดาร์ค"โอริวถาม

     "ผมไม่เป็นไร แต่ก่อนอื่น..."ดาร์คหยุดพูดไปแค่นั้นและมือพุ่งเข้าไปดึงแขนมังกรสาว โอริวล้มตัวลงมานอนหนุนตักดาร์ค

     "ชิเรียน่า ช่วยถอยไปก่อนครับ"ดาร์คกันไปบอกภรรยาสฟิงสาวของเขา เธอยังเคลิ้มอยู่แต่ก็ยอมลุกออกไป ดาร์คจะให้ความสำคัญกับพวกโอริวที่อยู่กับเขามานานตั้งแต่สมัยยังไม่ได้เป็นจักรพรรดิ มากกว่าภรรยาคนอื่น

     "ท่านดาร์คค่ะข้าต้อง....."โอริวจะค้านเพราะต้องไปสั่งสอนลูกตน

     "ไม่ต้องห่วงครับ ชิโร่หนีไปไหนไม่ได้หรอก"

     ชิโร่โดนวาลาเดียกางบาเรียคลุมตัวไว้อยู่ แถมยังเป็นบาเรียชนิดพิเศษที่ทำให้เขาย้ายจิตสลับกับเคียวไม่ได้ด้วย

     "เข้าใจแล้วค่ะ"โอริวยกหัวขึ้นมาจูบดาร์ค จากนั้นทั้งสองก็เริ่มมีอะไรกัน วาลาเดียกับอเล็กซ์มีท่าทีเฉยเมย ส่วนชิโร่ที่โดนขังไว้กำลังตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว เขากำลังนับถอยหลังเวลาที่พ่อแม่เขาทำกิจกรรมบนเตียงเสร็จ

     ไม่กี่นาทีต่อมา โอริวก็แต่งตัวและเดินเข้ามาหาลูกตน วาลาเดียสลายบาเรียไป มือของพญามังกรทองพุ่งเข้าไปจับหัวบีบหน้าชิโร่ไว้ เริ่มได้ยินเสียงกระดูกที่ร้าว

     "อั๊ก..โอ๊ยท่านแม่....จะฆ่ากันรึไง"ชิโร่โดนโอริวลากพาออกไปนอกห้อง

     "แม่บอกเจ้าแล้วใช่ไหม ว่าถ้าเจ้าเข้าไปทำร้ายท่านพ่ออีก แม่จะจับเจ้าไปทำเป็นปุ๋ยฝังดินให้ต้นไม้โตซะเลย"โอริวพูดด้วยเสียงหวานพร้อมรอยยิ้ม ชิโร่หน้าซีดเพราะรู้สึกว่าแม่เขาไม่ได้ล้อเล่น

     "ท่านแม่ยกโทษให้ด้วย ข้าผิดไปแล้ว"ชิโร่ขอร้องอ้อนวอนด้วยสีหน้าที่แสดงความหวาดกลัวคนคนนี้อย่างไม่ปกปิด

     "เสียใจนะ ข้าไม่รับฟัง"โอริวปฎิเสธพร้อมกับประตูที่ปิดลง

     "ตึงงงงง!!!!!!!"

     "อ๊ากกกกกกกกก!!!!!/ทะ...ทำไมข้าต้อง...!!!!"

     ทุกคนในห้องได้ยินเสียงบางอย่างที่กระแทกพื้น ทำให้ทั้งปราสาทสั่นสะเทือน เสียงร้องโหยหวนของชิโร่ดังลั่นสลับกับเคียวไม่หยุด

     ไม่นานนักโอริวก็เดินกลับเข้ามาในห้อง ทุกคนเห็นโอริวกำลังใช้ผ้าเช็ดคราบเลือดที่เปื้อนมือเธอ อเล็กซ์ตัวสั่นด้วยความกลัวพญามังกรทองในสภาพที่โกรธอยู่

     "ดาร์ค รีบไปร่วมงานเลี้ยงที่พระราชวังหน้าได้แล้วนะค่ะ ไม่งั้นข้าโกรธแน่"โอริวพูดเสียงหวาน พร้อมทั้งแผ่รังสีอำมหิตออกมา

     "ได้สิครับ แต่ก่อนอื่น....ฟุ่บ!!!!!"โอริวโดนดาร์คใช้เวทวาร์ปเธอมานั่งเตียงข้างดาร์ค จักรพรรดิเบสเทียร่ายมนตร์ใส่หัวโอริวอย่างรวดเร็ว

     "อ๊ะ...บ้าจริง!!!.....อือ....."สติของโอริวเรืองราง ก่อนจะสลบไปในอ้อมแขนเขา พร้อมกับรังสีอำมหิตที่สลายไป ดาร์คสร้างโซ่ดำมาพันธนาการเธอไว้อีกชั้น

     "ชิเรียน่า รีบพาเคียวไปห้องพยาบาล วาลาเดียพาโอริวไปกักตัวไว้หน่อย"ดาร์คสั่งอย่างชำนาญ ราวกับคุ้นเคยเรื่องนี้เป็นอย่างดี

     "ค่ะx2!!!"

     วาลาเดียกับชิเรียน่าแต่งตัวและพาตัวโอริวไปขังตามคำสั่ง เวลาโอริวโกรธแล้วมีเรื่องทุกที ดาร์คจึงต้องกักตัวเธอไว้วันนึงหรือ2 บางครั้งถึง3 เพื่อให้เธอยอมสงบลง และต้องมีคนที่แข็งแกร่งกว่าโอริวคอยเฝ้า ซึ่งมีอยู่ไม่กี่คน และปัญหาเรื่องนี้ส่วนใหญ่ก็เกิดจากชิโร่ หรือตอนที่เขาพลาดบาดเจ็บ'เล็กน้อย'จากทุกเรื่อง เมื่อก่อนก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว แต่พอเวลาผ่านไปพันปียิ่งอาการหนัก

     "ส่วนเจ้าอเล็กซ์ ลูกทำงานได้ดีมาก"ดาร์คกล่าวชม เขาสวมชุดในพริบตา พลางยื่นมือมาตบไหล่ลูกชาย

     "ข้าจะเลื่อนตำแหน่งเจ้ากับเคียวเป็นระดับกษัตริย์ และให้พวกเจ้าเลือกเมืองที่ต้องการปกครองได้เลย"

     "ขะ..ขอบคุณครับเสด็จพ่อ"อเล็กซ์ยิ้มกว้างกับคำชมของดาร์ค และยินดีกับรางวัลที่ได้มา

     "เอาล่ะ ที่นี่รีบไปร่วมงานเลี้ยงซะ ตัวเอกของงานไม่อยู่ทั้งสองคน งานเลี้ยงก็กร่อยพอดีสิ ถ้าไม่ไปข้าจะทำกับเจ้าแบบที่โอริวทำกับเคียวและชิโร่"ดาร์คสั่ง แววตาวาวโรจน์ขึ้นมาทันที

     "รับทราบครับ"อเล็กซ์รีบวิ่งออกจากห้องไปด้วยความเร็วสายฟ้าแล็บ

     อเล็กซ์กระโดดออกทางหน้าต่าง จะบินไปร่วมงานเลี้ยง สายตาเขาก็เห็นหญิงสาวคนนึงกำลังเดินเข้าปราสาทมา พอเขาเห็นว่าเป็นใครก็ร่อนลงไปยืนตรงหน้าเธอ หญิงสาวคนนี้มีร่างเล็ก สูงเพียง150ซม ผมสีดำเรียบยาว ปลายผมเป็นสีฟ้าอ่อน มีดวงตาสีดำดุจความมืด ผิวที่ขาวเนียนสวย สวมชุดราตรีสีดำ

     "ตกใจหมดเลยพี่อเล็กซ์!!!"เธอทำสีหน้าไม่พอใจ

     "เอาน่า"

     "ฮิๆ พี่อเล็กซ์ ยินดีต้อนรับกลับนะค่ะ"หญิงสาวกล่าวและถอนสายบัว

     "มาทำความเคารพหลังเรียกข้าเนี่ยนะ"

     "เพื่อเป็นมารยาทต่างหากละค่ะ แถมที่นี่ก็บ้านเราเอง"หญิงสาวพูดเสียงไร้เดียงสา ติดมาจากพ่อชัดๆ

     "ไม่ได้เจอกันนานนะออเรียน่า มาหาท่านพ่อสินะ ตอนนี้พ่อกำลังนอนกับพวกแม่วาลาเดียอยู่ และท่านพ่อไม่ชอบให้ใครไปรบกวน นอกจากท่านจะเรียกเข้าพบนะ"อเล็กซ์พูดอย่างรู้ทัน ออมิร่าหน้าขึ้นสีแดงด้วยความอาย พี่น้องของเธอต่างรู้ดีว่า ออเรียน่าเป็นลูกที่ติดพ่อมาก เพราะได้เชื้อจากแม่เธอมาเต็มๆ

     "ท่านแม่เซริวบอกให้ท่านพ่อลงไปเต้นรำกับท่านแม่ข้างล่างน่ะเพค่ะ ถ้าท่านพ่อไม่ไปภายใน1ชั่วโมง ท่านบอกว่าจะใช้กำลังมาพาตัวไป"

     "ถ้างั้นเจ้าก็รีบเข้าไปเถอะ ข้าไม่อยากเห็นเซริวร้องไห้จนน้ำท่วมหรอกนะ"อเล็กซ์พูด

     ก่อนหน้านี้มีเรื่องเกิดในปราสาท ซึ่งตอนนั้นกำลังจัดงานต้อนรับคณะทูตจากดาวอื่นอยู่ เซริวชวนให้ดาร์คไปเต้นรำขณะที่ดาร์คกำลังคุยกับพ่อค้าคนสำคัญ แต่เซริวตื้อไม่เลิกจนดาร์คเผลอหลุดปากด่าและไล่เธอไป ทำให้เซริวร้องไห้เสียงแปดหลอด น้ำตาเธอทำให้น้ำท่วมปราสาทในเวลาไม่ถึง1นาที ดาร์คใช้พลังสลายน้ำไปจึงไม่มีใครตาย แต่เขาลงมือช้าทำให้มีแขกในงานไม่ต่ำกว่าร้อยคนต้องเข้าโรงพยาบาล

     "ค่ะ ถ้างั้นหนูขอตัวก่อนนะ"ออเรียน่าเดินผ่านอเล็กซ์เข้าไปในห้อง อเล็กซ์เดินจากไป

     "ท่านพ่อค่ะ ท่านแม่ให้มาตาม.....ดาโกะ!!!"ออเรียน่าเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

     เธอมองหญิงสาวผมดำที่มัดผมแบบจีน สวมใส่ชุดไปรเวทสีขาวปนชมพู สะพาบดาบคาตะนะยาวไว้ด้านหลัง1เล่ม เธอเป็นลูกสาวของดาร์คกับซากุยะ ดาโกะกำลังกอดแขนพ่อพูดอ้อนอยู่

     ดาโกะหันมามองออเรียน่าเพียงชั่วครู่และหันกลับไปอ้อนพ่อต่อ

     "ท่านพ่อ แม่อยากให้พ่อไปเต้นรำกับท่านในงานเลี้ยงค่ะ และถ้าท่านพ่อว่าง...ช่วยเต้นรำกับหนูหน่อยนะค่ะ"

     "ได้สิลูกพ่อ"ดาร์คลูบหัวลูกรัก ดาโกะหน้าแดงเล็กน้อย

     ออเรียน่าตกใจและอ้าปากค้าง ไม่ใช่แค่แม่ดาโกะให้มาตามพ่อแบบเดียวกับแม่เธอ นี่ยังคิดให้ท่านพ่อเต้นรำด้วยอีก

     "ตึงๆๆ....!!!!!"

     "เดี๋ยวก่อนดาโกะ แม่ของข้าก็ให้มาตามพ่อไปเต้นรำเช่นกันนะ"

     ออเรียน่าทนไม่ไหวที่ทั้งสองคุยกันเหมือนไม่เห็นเธอมีตัวตน จึงเดินเข้ามาประชิด แรงกระทืบเท้าของมังกรทำให้พื้นแตกร้าว

     "เอาน่าออเรียน่า เดี๋ยวพ่อเต้นกับเซริวทีหลังก็ได้"

     "ท่านพ่อ แต่ข้าต้องได้เต้นรำกับท่านพ่อด้วยและข้าต้องได้ก่อน"

     "ข้าเข้ามาขอท่านพ่อก่อนแล้วนะออมิร่า"ดาโกะทำสีหน้าไม่พอใจ พวกเธอ2คนต่างเป็นลูกติดพ่อ และไม่ชอบหน้าอีกฝ่ายตั้งแต่เด็กแล้ว แถมออเรียน่าก็มีอคติไม่ชอบแม่ของดาโกะและแม่คนอื่นที่เป็นมนุษย์โลก

     "หึ เจ้าใช้วิชาลวงตาผ่านเข้ามาอีกแล้วสินะ ถึงผ่านเข้ามาโดยที่ข้าไม่เห็น"ออเรียน่าพูดเสียงเรียบ

     "ใช่ ถ้าแค่นี้ทำไม่ได้ก็ไม่สมเป็นลูกสาวของท่านพ่อน่ะสิ"ดาโกะพูดด่าเธอทางอ้อม เพราะออเรียน่าไม่ค่อยถนัดวิชาลวงตานัก

     "เจ้า..บังอาจนัก..."สาวมังกรเริ่มแยกเขี้ยว

     "คิดสู้กับข้าเหรอ"ดาโกะแผ่จิตสังหาร มือของเธอจับดาบด้านหลังและเริ่มชักออกมาทีละนิด

     "หยุด!!!"

     "ครืนนนนน......."จิตสังหารของสองสาวสลายหายไปทันที

     "ถ้าพวกเจ้าอยากได้อะไรแล้วมันเป็นสิทธ์ของคนอื่น พ่อสอนแล้วใช่ไหมว่าต้องทำยังไง"

     "แย่งชิงค่ะ!!!!"สองสาวพูดพร้อมกัน

     "ดี ไปที่งานเลี้ยงและข้าจะให้พวกเจ้าสู้กัน ใครชนะก็ให้แม่พวกเจ้าเต้นรำกับข้าก่อน ส่วนเรื่องที่พวกเจ้าจะขอข้าเต้นรำ ข้าให้แค่คนเดียว พ่อจะได้ดูด้วยว่าฝีมือพวกเจ้าพัฒนาแค่ไหนแล้ว หึหึๆ..."

     ดาร์คเดินออกจากห้องไป สองสาวยังใช้สายตาพวกเธอจ้องมองกัน เหมือนมีสายฟ้าสองสายช๊อตใส่กัน งานนี้ยอมแพ้ไม่ได้

_____________________________

ขอลูกดาร์คกับเฟนีย่า ดาร์คกับกราบรีเอล ดาร์คกับอาเธน่า ดาร์คกับโรซ่า และลูกคาเรนกับลูท ลูกเลโอกับเฮร่าครับ(2อันหลังจำเป็นมาก)