คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #90 : ศึกตัดสินที่โบราณสถาน(RE2)
โคนิสเฝ้ามองดูพ่อของเธอโดนแสงจากฟ้ากลืนหายไปพร้อมอดีตทหารเทพ
แม้แต่วาสก็กลายเป็นหลุมที่ชายฝั่งอัปเปอร์ยาร์ด ไฟลุกไหม้บนหญ้าและต้นไม้ใกล้หลุม
พ่อของเธอตายไปแล้ว
แต่เธอยังมีชีวิตอยู่ พ่อที่เลี้ยงดูเธอมาโดนแสงกลืนหายไป
มันเป็นคำพิพากษาของพระเจ้า
ซูกัดริมฝีปากขณะที่น้ำตาไหลออกมา
ซูวิ่งเข้ามาพยายามปลอบเธอ โคนิสกอดสัตว์เลี้ยงไว้
"ไม่มีเวลาแล้ว
เอเนลมัน คิดจะกวาดล้างผู้คนที่อยู่บนท้องฟ้าทั้งหมด!!!! สกายเปียจะตกสู่ทะเลสีฟ้า
อาณาจักรนี้...กำลังจะหายไป"
"ตอนนี้
ไม่ใช่เวลาที่จะร้องไห้ ไม่มีเวลาแล้ว เราต้องทำเท่าที่ทำได้"โคนิสวางซูลงและลุกขึ้น"เราต้องไปบอกให้ทุกคนรู้"
หลังจากตัดสินใจ
โคนิสสวมถุงมือของเธอและสะพายปืนกระบอกโตเอาไว้ แล้วขึ้นเวฟเวอร์ของพ่อขับออกไป
"ซู!!!!"ซูมองอยู่บนรั้วกั้นท้ายเรือแมรี่
"ฝากทั้งสองคนด้วยนะซู
ยังไงฉันก็ต้องไปให้ได้"โคนิสได้สั่งสัตว์เลี้ยงของเธอในห้องเก็บของหน้าอุซปกับซันจิ
"ซูม!!!!"โคนิสเร่งเวฟเวอร์ไปยังเกาะแองเจิ้ล
"ต้องบอกให้ทุกคนรู้
ผู้คนบนเกาะจะต้องได้รับรู้ ถ้อยคำที่เขาเสี่ยงชีวิตเอามาบอก"
__________________________
"แฮ่กๆๆๆ"คิรัวร์หอบหายใจเหนื่อยล้าจากการสู้กับโอมและใช้พลังเนตรปีศาจ
"ช็อปเปอร์"คิรัวร์วิ่งมาหาช็อปเปอร์หลังจัดการโอมได้
เขาเห็นเรนเดียร์อยู่บนอิฐที่เขาวางเอาไว้
คิรัวร์คว้าช็อปเปอร์มาไว้ในอ้อมแขน"ที่เหลือก็เจ้างู
บาซูก้ากับเจ้าคนคุมสัตว์"
ใกล้ๆโครวยังสู้กับโฮลี่อยู่
มันเหลือบมาเห็นคิรัวร์ที่พึ่งสู้กับโอมเสร็จ
"เดี๋ยว
หยุดก่อน!!!"คิรัวร์หลบไม่ทัน โดนแน่
"โฮ่ง"โฮลี่ลงไปนั่งรอตามที่คิรัวร์สั่ง
ทำให้เอาทั้งสองตกตะลึง
"ใครสั่งก็ทำตามหมดเลยเรอะ!!!!"คิรัวร์กับโครวตะโกน
"โฮ่ง!!"โฮลี่ตอบรับ
"ฉันขอลองบ้าง
ไอ้หมา ตีหัวตัวเองให้สลบซิ"โครวสั่ง
"โป๊ก!!!!"โฮลี่ตีหัวตัวเองให้สลบล้มลงทันที
"ฮ่าๆๆๆ
ฉันคือบีสมาสเตอร์"โครวร้องดีใจ
"แกลืมสถานการณ์ไหมว่าเราเป็นศัตรูกัน"คิรัวร์ตวัดดาบเพลิงใส่
____________________
"ฮึ้ย
ต้องรีบช่วยนามิออกมา"โซโลหลบหลีกงูยักษ์
"นี่ไม่ใช่เวลาจะมาชักช้าซะด้วย"ไวเปอร์ยืนอยู่อีกด้านของงู"รีบๆตายได้แล้ว"
"ฟ่อ!!!!"งูคำรามพุ่งลงไปหาไวเปอร์
เขารีบโดดหลบขึ้นไปบนฟ้าและยิงเบิร์นบาซูก้าใส่ผิวหนังที่โซโลสร้างรอยแผลไว้
"เกะกะลูกตาจริง
รีบๆตายไปซะที"
"ตูมมมม!!!!"โซโลยิงเบิร์นบาซูก้าลากเป็นทางยาว
"ฟ่อๆๆๆ"งูยักษ์ขดตัวกลิ้งไปมาบนพื้นอย่างเจ็บปวด
โซโลวิ่งเข้ามาฟันใส่แผลเก่าของมัน
เลือดของมันพุ่งออกมา ในที่สุดมันก็บาดเจ็บ
___________________
"เกิดอะไรขึ้นข้างนอกเนี่ย?"นามิร้อง
ภายในกระเพาะงูเกิดการเขย่าไม่หยุดเพราะมันขดตัวไปมาจากบาดแผลที่ได้รับ
_______________________
ลงไปใต้ดินที่เมืองแชนโดรา
สายฟ้าบนร่างเอเนลหายไป เอเนลลดมือลง
"ทำอะไรของนาย!?"โรบินถาม
"ความเมตตาไง"เอเนลตอบเธอ"หนอนแมลงที่น่าสทเพชดิ้นรนต่อไปก็ทรมาณ
ฉันเลยหยิบยื่นความช่วยเหลือให้เพื่อปลดปล่อยมัน เพราะมันเป็นงานของพระเจ้า
ดูท่าเด็กสาวนั่นจะยังตั้งใจทำงานน่าดูเลย แต่ก็เหมาะสมกับงานเลี้ยงส่งท้ายแล้ว
จงสำนึกถึงความสิ้นหวังไปเถอะ"
"ผู้ชายคนนี้
เป็นผู้มีพลังสายโรเกีย"โรบินคิดในใจ
เธอร่วมงานกับคล็อกโคไดล์หลายปีและรู้ถึงความสามารถสายโรเกียได้
"เอาล่ะ
จวนจะหมดเวลาที่กำหนดไว้แล้ว
สะสางให้จบๆดีกว่า"เอเนลสรุป"แผนการสุดท้ายเองก็จวนจะเริ่มอยู่แล้วด้วย"
"แผนการสุดท้าย?"โรบินสงสัย
"หึหึๆๆ"เอเนลหัวเราะยกมือขึ้นอีกครั้ง"พระเจ้าเรียกหาพวกแกแล้ว
จงมารวมกัน เหล่าสามัญชนเอ๋ย"
"อึก..!!!"โรบินถอยกลับด้วยความเกรงกลัว
ขณะที่เอเนลแผ่พลังสายฟ้าออกมา
"ซังโกะ!!!!!"เอเนลตะโกน
สายฟ้าแผ่ขึ้นไปบนต้นถั่วยักษ์ สายฟ้าของเอเนลปกคลุมโดมที่โอมสร้างขึ้น
____________________
"ว๊าก!!!!!"โครวร้องเมื่อสายฟ้าแผ่ขึ้นมา
"อึก..."ไวเปอร์กัดฟันเมื่อเห็นพลังสายฟ้านี่
"อะไรน่ะ!!!"โซโลประหลาดใจ
"เฮ้ย!!"คิรัวร์ตกใจ"หรือเอเนลเจอโรบินแล้ว
______________________
เหนือขึ้นไปเซียร์ที่ขี่กริฟฟินอยู่
"นี่มัน.....กรี๊ด!!!!"เซียร์ตกใจก่อนที่เธอจะโชคร้ายเพราะสายฟ้าช็อตใส่เธอเต็มๆ
"กรี๊ดดดดดด!!!!!"
กริฟฟินและเซียร์ร่วงตกด้านล่าง
____________________
"ทำอะไรน่ะ!?"โรบินถาม
"ฮ่าๆๆๆ
เชิญมายังไงล่ะ ฉันเชิญพวกพ้องของเธอมาสู่แชนโดราแห่งนี้"เอเนลตอบ
"พลังพิเศษของผู้ชายคนนี้
ทำไมถึงได้รุนแรงขนาดนี้นะ"โรบินพูดกับตัวเอง
___________________
"เกาะบางอย่างไว้ซะ!!!"คิรัวร์สั่ง
เขาไปเกาะเศษอิฐใหญ่
"พื้นดินถล่มลงไป"โซโลกล่าว
"เอเนล
คนที่ทำแบบนี้ได้มีแต่เจ้านั่นคนเดียว"ไวเปอร์กล่าว
"ฟ่อ!!!!!"งูยักษ์โห่ร้องขณะตกลง
พวกเขาต้องเลี่ยงไม่ให้โดนงูกระแทก
"อะไรกัน
ข้างล่างนี่ยังมีโพรงงั้นรึ"ไวเปอร์มองผ่านโพรงเมฆไป ด้านล่างมีซากปรักอยู่
ขณะกำลังตกไป
คิรัวร์เห็นบางอย่างลอยลงมา
_______________________
"ฮ่าๆๆๆ
ถึงเวลาของฟินาเล่แล้ว!!!!"เอเนลหัวเราะเสียงดัง
_______________________
"พวกเรากำลังลอยอยู่"
"อื้อ
ไม่จบสิ้นซะที"นามิหันไปมองด้านล่าง"ลูฟี่ เกาะเวฟเวอร์ไว้แน่นๆ
ฉันจะเดินเครื่องรวดเดียวเลย"
"เฮ้ นี่เธอ
เกาะฉันเอาไว้นะ"ลูฟี่จับไอซ่าเอาไว้และไปจับท้ายเรือเวฟเวอร์"เอาล่ะ
ไปเลยนามิ"
"จะไปล่ะนะ"นามิกล่าว
"เดี๋ยว
ตรงที่นายจับน่ะ เป็นปากท่อไอพ่นนะ"ไอซ่าร้อง
"ซูม!!!!"ท่อพ่นควันออกมาทำให้ลูฟี่กระเด็นไป
"ว๊าก!!!!!"ลูฟี่กับไอซ่าร้อง
"อะไรเนี่ย
เจ้าพวกนั้นทำอะไร!!!!"กันโฟลมองตาแทบทะล้น
ขณะที่นามิยังขับเวฟเวอร์พุ่งผ่านเขาไป"ปีแอร์ย้อนกลับไป
ต้องไปช่วยสองคนนั้นก่อน"
แต่ปีแอร์หยุดก็ทำให้กันโฟลกระเด็นไปด้านหน้า
"กรี๊ด!!!!"นามิกรีดร้อง
เธอออกมาตามด้วยกันโฟล และปีแอร์ที่รีบบินตามเจ้านายมา
เมื่อนามิออกมาก็รู้ความจริงว่าพวกเขากำลังตกจากที่สูงหลายร้อยเมตร
เธอพยายามคุมเวฟเวอร์ไว้
"กำลังตกไปข้างล่างนี่?"
"แถมเร็วซะด้วย"กันโฟลกล่าวผ่านเธอไป"ปีแอร์ไม่ต้องห่วงพวกเรา
ฝากสองคนข้างในนั้นด้วย"
"ปิเอ!!!!"ปีแอร์บินพุ่งกลับเข้าปากนกไป
"ทำยังไงดีอัศวินประหลาด
ขืนเป็นแบบนี้มีหวังตกลงไปกระแทกกับข้างล่างแน่"นามิร้อง
"บอกว่าข้ามีนามว่ากันโฟลไง...กันโฟล"กันโฟลกล่าว
"นี่ไม่ใช่เวลามาพูดเรื่องนั้นนะ"นามิตะโกน"ไม่นะ!!!!"
_____________________
ซากปรักต่างร่วงตกลงมาด้านล่าง
โรบินยืนอยู่บนพื้นอย่างปลอดภัย
"ซากเมือง?"โรบินเงยหน้ามองข้างบน"ทำไมถึงมีซากตึกหล่นลงมาจากข้างบนด้วยล่ะ?"
จากนั้นซากปรักก็โดนยกออกไปและเธอเห็นคนที่อยู่ใต้ซาก
"คุณนักดาบ"โรบินกล่าว
"ซวยชะมัด"โซโลกล่าว
"หรือว่า...ตกลงมาจนถึงที่นี่"โรบินกล่าว
"บ้าเอ๊ย"โซโลยกซากปรักล้มลงพื้นไป"เกือบตายแล้วไง!!!"
"อื้อ
ตามปกติก็น่าจะตายแล้วล่ะ"โรบินยอมรับ
"อ้าว เธอเองเหรอ?"โซโลสังเกตเห็นโรบิน"ที่นี่มันที่ไหน?"
"เมืองขุมทองที่เราตามหาอยู่น่ะ"โรบินกล่าว
"ที่นี่เองรึเนี่ย"โซโลเดินไปหาเธอขณะมองไปรอบๆ"ไม่เห็นจะต่างกับที่อยู่ข้างบนเท่าไหร่เลย
แล้วเจอสมบัติรึเปล่า?"
"ไม่เจอ
ที่นี่ไม่มีขุมทองหรอก"โรบินตอบ"คิรัวร์คุงก็น่าจะตกมาด้วย
เขาปีนขึ้นต้นถั่วยักษ์ไปด้านบน"
"จริงสิ
คิรัวร์กับช็อปเปอร์ล่ะ?"โซโลถาม
"ตึงๆๆๆ"เศษซากชิ้นใหญ่ถูกทำลาย
เผยให้เห็นกริฟฟินกับเซียร์ที่ไหม้เกรียม
"กริฟฟิน
คุณมือธนู"โรบินเบิกตากว้าง
"เฮ้ย เซียร์"โซโลตกใจ
คิรัวร์อยู่ใต้พวกเขาเพราะรีบใช้พลังช่วยคว้าตัวไว้
"เธอเป็นอะไร?"โรบินถาม
"น่าจะโดนสายฟ้าที่พุ่งขึ้นมาช็อตใส่"คิรัวร์ตอบ
ทางด้านงูยักษ์พยายามดึงหัวขึ้นมาจากเมฆเกาะจนสำเร็จ
มันกระพริบตามองซากปรักรอบตัว
_____________________
"เหวอ.....ตึง!!!!"ลูฟี่กับไอซ่าพุ่งตกไปชนซากปรัก
"ฮา!!!"ไอซ่าลุกขึ้นมา
"เจ้างูยักษ์บ้า
ดันอาละวาดใหญ่เลย"ลูฟี่พูดยิ้มแย้ม"กลับมาทางเดิมอีกแล้ว"
"นายนี่บ้ารึเปล่า?"ไอซ่าตะโกนใส่"ใครที่ไหนเขาเกาะตรงท่อไอพ่นของเวฟเวอร์กัน
"ฮะๆๆ
โทษที"ลูฟี่กล่าว
"ทุกคนออกไปข้างนอกกันแล้วนะ
แต่พวกเรายังอยู่ข้างในกันไม่ใช่รึ!? เพราะนายแท้ๆเลย"
"ไม่ต้องห่วง"
"แล้วจะทำยังไง?"ไอซ่าถาม
"นั่นสินะ
งั้นพวกเราก็รีบออกไปทางรูทวารกันเถอะ"ลูฟี่พูดแล้วโดนไอซ่าชกใส่หน้า
"ก็บอกว่าไม่เอาแบบนั้นยังไงเล่า"
"ปิเอ!!!!"ปีแอร์บินเข้ามาหาพวกเขา
"ม้านี่"ลูฟี่กล่าว
"นกต่างหาก"ไอซ่าแก้ไข
"ปิเอๆๆ"ปีแอร์ร้องยกปีกขึ้นที่หัว
"จะให้พวกเราขึ้นขี่งั้นรึ?"ลูฟี่ถาม
"ปิเอ!!!"ปีแอร์ร้องและกลายร่างเป็นม้า
"นกกลายเป็นม้าแล้ว"ไอซ่าร้อง
"ฮิๆๆ
เอาล่ะนะ"ลูฟี่ยืดตัวไปขึ้นหลังปีแอร์
"แขนยืดออกได้!!!!"ไอซ่าร้อง
"กินผลโกมุโกมุเข้าไปเลยกลายเป็นมนุษย์ยางน่ะ"ลูฟี่ยืดแก้มเขา"แค่แขนน่ะมันต้องยืดได้อยู่แล้ว"
"นี่นายเป็นใครกันแน่?"ไอซ่าถาม
"โจรสลัด เอ้า
ไปกันเถอะ"ลูฟี่ยืดมือจับไอซ่ามาขึ้นหลังปีแอร์
"ว๊าก!!!!"ไอซ่ายังร้องอยู่
"จับไว้ให้แน่นๆล่ะ"ลูฟี่บอกแล้วไอซ่าพยักหน้าหงึกๆ"ดีล่ะ
ไปกันเลย!!!"
ปีแอร์วิ่งออกไป
"เอาเลยเจ้าม้า
เดินหน้าสุดกำลังไปที่ทางออก"
"ปิเอ!!!"
______________________
"เจ็บๆๆๆ"นามิลุกขึ้นมานั่ง"ขอบคุณมากนะอัศวินประหลาด"
"โชคดีที่ตกลงบนเมฆ"กันโฟลพูดพลางใส่หมวกเกราะ
"ทิ้งลูฟี่กับไอซ่าไว้จะไม่เป็นไรแน่เหรอ?"นามิถาม
"เชื่อใจปีแอร์เถอะ
ถ้ามันเอาจริงล่ะก็เป็นได้ทั้งม้าแล้วก็นกเลยนะ"กันโฟลกล่าว
"นี่
ที่นี่มันคือที่ไหนงั้นเหรอ?"นามิถาม
"ดูจากตำแหน่งรู้สึกจะเป็นใต้ดิน"กันโฟลลุกขึ้นยืน"ที่แบบนี้ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย
ที่นี่มันยังไงกัน?"
กันโฟลเอื้อมมือช่วยดึงนามิลุกขึ้น
"ขอบคุณมากนะ"นามิกล่าว
ดึงมือกันโฟลลุกขึ้นยืน
"ว่าแต่ที่อัปเปอร์ยาร์ดที่สถานที่แบบนี้อยู่ด้วยรึ"กันโฟลกล่าว
ไวเปอร์จ้องมองไปรอบๆซากเมืองโบราณ
"ไวเปอร์
ที่นี่มันที่ไหน?"โครวถามขณะลุกขึ้นยืน
"บ้านเกิดของพวกเรา...แชนเดียร์"ไวเปอร์รู้ว่าพวกเขามาที่เมืองโบราณแล้ว"ที่นี่คือสถานที่ที่เป็นเป้าหมายของพวกเรา
เมืองอันทรงเกียรติ ที่บรรพบุรุษเฝ้าปกป้องเอาไว้ แชนโดรา"
"ฟ่อๆๆ"เจ้าแห่งท้องฟ้าร้องคำราม
งูยักษ์เลื่อยๆไปรอบๆเมืองเพื่อหาอะไรบางอย่าง
"อย่างกับกำลังหาอะไรบางอย่างอยู่เลย"นามิมองดูงูยักษ์"ลูฟี่กำลังทำอะไรอยู่ข้างในอีกล่ะเนี่ย
"ฟ่อๆๆ"มันร้องออกมา
น้ำตาเริ่มไหลออกมา
"ร้องไห้อยู่ด้วย"นามิกล่าว
"ฟ่อ!!!!!!!"งูยักษ์ร้องตะโกนเสียงดัง
"คิดจะทำอะไร? เจ้าแห่งท้องฟ้า
เอะอะอะไรอยู่ได้"เอเนลพูดแล้วมีสายฟ้าที่มือเขา"เจ้างูน่ารำคาญเอ๊ย"
เอเนลยิงสายฟ้าไปปรากฎบนฟ้าเหนือหัวงู
"โง่เง่าสิ้นดี!!!"
"เอลธอร์(ทัณฑ์แห่งพระเจ้า)"
สายฟ้าพุ่งลงมากลืนร่างของงูยักษ์ไป
"ไอซ่า!!!!"ไวเปอร์ตะโกน
"แย่แล้วนามิ"โซโลร้อง"แบบนั้นไม่รอดแน่ๆ"
"ซวยล่ะสิ"คิรัวร์กล่าว
"โซโล คิรัวร์
โรบินเองก็ด้วย"นามิพูดมองพวกเขา
"อยู่นั่นเองเรอะ!!!!"โซโลตะโกน"เธอออกมาจากท้องเจ้านั่นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"
"ทำไมคุณต้นหนมาอยู่ที่นี่ล่ะ?"โรบินถาม
"ฉันออกมาได้ก็จริง
แต่ข้างในนั้นยังมีลูฟี่อยู่"นามิกล่าวก้มหน้าลง
"ทำไมเจ้านั่นถึง"
"ช่วยไม่ได้นี่นา
ก็มันเป็นไปแล้ว"นามิตะโกน
"ให้ตายสิ
ชอบก่อเรื่องอยู่เรื่อยเลย"โซโลตำหนิกัปตัน"ทำไมเจ้านั่นถึงเป็นแบบนั้นทุกทีเลยนะ"
"ฉันจะไปรู้เรอะ"นามิกล่าว
ร่างขนาดใหญ่ของงูยักษ์ตกลงพื้น
ไวเปอร์กับโครวมองด้วยความไม่พอใจ
"แค่ทีเดียว
เจ้าแห่งท้องฟ้าที่โดนบาซูก้ายิงเป็นชุดๆก็ยังไม่สะเทือนนั้น
แบบนี้ไอซ่าที่อยู่ข้างในก็คง..."ไวเปอร์กล่าว
"ไอซ่า...ฉันหวังว่าเธอยังรอด"โครวกล่าว
ควันรอบๆหายไปทำให้พวกเขาเห็นเอเนลด้านหลัง
"ตูม!!!!"ไวเปอร์หันไปยิงใส่ทันที
แต่เอเนลโดดหลบเลี่ยงเบิร์นบาซูก้าไป
"เมฆบอล"เอเนลโยนไดอัลจากกระเป๋าปล่อยควันสร้างเมฆบอลแล้วขึ้นไปนั่งบนนั้น
"เอเนล"ไวเปอร์กล่าว
"ฮะๆๆ
ทำอะไรน่ะ ไม่เสียมารยาทไปหน่อยรึนักรบแชนเดียร์?"เอเนลหัวเราะขนาดหมุนหอกสีทอง"อุตส่าห์หวังดีเชิญพวกแกมาที่บ้านเกิดแล้วแท้ๆ"
"แกร็ก!!!!"ไวเปอร์ชักบาซูก้าพร้อมยิง
"จู่ๆก็ลุยเลยรึ
รอแป๊บนึงสิ เกมมันยังไม่ทันจบซะหน่อย"เอเนลกล่าว
"เกมงั้นรึ?"ไวเปอร์ถาม
"ถูกต้อง
แค่เกมโง่ๆน่ะ ทั้งกับแกแล้วก็ผู้เข้าร่วมที่อยู่ด้านหลังนั่น"เอเนลกล่าว
นักรบแชนเดียร์หันไปมอง
เห็นกันโฟลเดินมาหาเอเนล
"ฝากช็อปเปอร์ เซียร์
แล้วก็กริฟฟินด้วย"คิรัวร์บอกนามิที่ซ่อนหลังซากปรัก ทั้งสามนอนอยู่ข้างเธอ
คิรัวร์ โรบิน
โซโลเดินไปทางเอเนล
"ยินดีต้อนรับเหล่าผู้ที่รอดชีวิตมาได้"เอเนลทักทายมอง6คนที่ยืนตรงหน้าเขา"มาถึงที่นี่สำเร็จจนได้นะ
ขอชมเชยจากใจจริงเลยล่ะ ฮะๆๆ อะไรกัน แค่หยอกล้อกันนิดหน่อยเอง 3ชั่วโมงหลังจากที่พวกแกเข้ามาที่เกาะแห่งนี้
ในจำนวน86คนจะมีคนรอดอยู่ได้สักกี่คน มันคือเซอไววัลเกมแบบนั้นแหละ
นั่นรวมถึงฉันคนนี้ด้วย ถึงมีผู้เข้าร่วมกลางคันด้วยแต่ก็อนุโลมให้
ที่ฉันคาดการณ์ไว้ จะมีคนรอดแค่7คน"
"7คนงั้นเหรอ? โซโล คิรัวร์
โรบิน อัศวินประหลาด ผู้ชายถือบาซูก้ากับกรงเล็บ แล้วก็เอเนลด้วย พวกนี้รวมกันก็ 7คนพอดีเลย"นามิคิดในใจ"ค่อยยังชั่ว
ไม่รู้ตัวสินะว่าเราอยู่ด้วย"
"อีก3นาทีก็จะครบ3ชั่วโมงที่ว่าแล้ว
สรุปก็คือตอนนี้ที่นี่ยังเหลืออยู่8คน ซึ่งคงจะดูไม่ดีแน่"เอเนลกล่าว
"ความแตกซะแล้ว"นามิร้องในใจ
"เทพจะพยากรณ์ผิดไม่ได้เด็ดขาด
จะต้องถูกเสมอ เอาล่ะ ใครจะเป็นคนที่หายไปดี จะจัดการกันเองมั้ย
หรือว่าจะให้ฉันเป็นคนลงมือเองโดยตรง"เอเนลถาม
"เธอว่ายังไง?"โซโลถามโรบิน
"ฉันไม่ยอมเด็ดขาด"โรบินตอบ
"คิรัวร์?"โซโลถาม
"ไม่มีทาง"คิรัวร์กล่าว
"ฉันก็เหมือนกัน"โซโลพูด
"ส่วนฉันไม่ต้องพูดถึง"ไวเปอร์กล่าว
"ฉันก็ไม่"โครวเสริม
"ข้าเองก็ค้านหัวชนฝา"กันโฟลกล่าว
ทุกคนต่างหันไปมองนามิ
"เหวอๆๆๆ!!!!"นามิร้องในใจหันหัวช็อปเปอร์ออกมาจากมุมซากปรักก่อนจะหันหน้าโผล่มา"นี่
เดี๋ยวก่อนสิ ฉันน่ะ..."
คิรัวร์กับโซโลยกดาบพวกเขา
โรบินยกแขนเธอขึ้น ไวเปอร์เล็งบาซูก้า โครวเตรียมใช้กรงเล็บ กันโฟลยกทวนขึ้น
"แกนั่นแหละที่ต้องหายไป"ทั้ง6คนต่างหันอาวุธใส่เอเนล
"หึหึหึ"เอเนลแค่หัวเราะเท่านั้น"โง่เขลาจริงๆ"
________________________
"ฮะๆๆๆ"เด็กสามคนกำลังเล่นบอลที่หาดแองเจิ้ลบีซ
เด็กคนนึงเตะพลาดไปทางศาลากลางแจ้งของโคนิส
เขาวิ่งไปเก็บลูกบอล เด็กอีกสองคนตามมา
"นี่ไง
บ้างหลังนี้ มีผู้หญิงสุดสวยออกมาดีดพิณที่หาดทรายอยู่บ่อยๆด้วยล่ะ"
"ใช่
ฉันรู้จักดีเลยล่ะ"เด็กผมน้ำตาลที่มาเก็บบอลพูด"ที่นี่เป็นบ้านที่คุณปากายากับลูกสาวที่ชื่อคุณโคนิสอาศัยอยู่
ทั้งสองคนเป็นคนดีมากเลยล่ะ บางครั้งยังเคยเลี้ยงข้าวกลางวันฉันด้วย"
"นั่นแหละผู้หญิงคนนั้นน่ะที่จริงเป็นคนเลวมากเลยนะ"เด็กผมทองบอกเด็กผมดำ"ทั้งพ่อทั้งลูกเลย"
เด็กเก็บบอลได้ยินก็ทิ้งลูกบอลลงพื้น
"ฉันเองก็เคยได้ยินเหมือนกัน
เห็นว่าช่วยเหลือพวกคนเลวจากทะเลสีฟ้าด้วย"เด็กผมดำกล่าว
"ไม่จริงน่า"เด็กผมน้ำตาลหันมาแย้ง
"ใช่แล้วล่ะ
ท่านพ่อของฉันก็บอกว่าเป็นคนเลวสุดๆ"เด็กผมทองกล่าว"ที่กล้าหักหลังก็อดล่ะ"
"พ่อนายพูด...เหรอ"เด็กผมน้ำตาลก้มหน้าลง
"จะว่าไปแล้วพ่อนาย..."เด็กผมทองกล่าว
"อื้อ
ก็พ่อของฉันอยู่ในกองทัพเทพนี่นา เห็นแม่บอกว่าต้องคอยรับใช้ก็อดอยู่ตลอด
แต่อีกเดี๋ยวก็จะได้กลับบ้านแล้ว
ฉันยังไม่เคยเห็นหน้าพ่อเลยด้วยซ้ำ"เด็กผมน้ำตาลบอกพวกเขา
"แต่ว่า
ได้รับใช้ก็อดคนนั้นเชียวนะ พ่อนายเนี่ยสุดยอดจริงๆเลย"เด็กผมทองกล่าว
"จริงเหรอ"เด็กผมน้ำตาลถาม
"แน่นอนอยู่แล้ว
ถ้าได้พบหน้าพ่อนายเร็วๆก็คงจะดีนะ"เด็กผมทองกล่าว
"อื้อ"เด็กผมน้ำตาลกล่าว
_______________________
โคนิสขับเวฟเวอร์ไปตามทะเลสีขาว
คำพูดของอดีตทหารเทพไหลเข้ามา
"สกายเปียจะตกสู่ทะเลสีฟ้า อาณาจักรนี้กำลังจะหายไป!!!"
โคนิสกัดริมฝีปาก
"จะให้ผู้ชายคนนั้นตายเปล่าไม่ได้
จะต้องไปบอกให้ทุกคนรู้"โคนิสตะโกน
_________________________
"ฮ่าๆๆๆๆ"เอเนลหัวเราะเยาะมองผู้รอดชีวิตทั้ง6คนที่จะเอาชีวิตเขา"จะให้ฉันคนนี้หายไปรึ? ล้อเล่นกันอีกแล้ว
ฮ่าๆๆๆ"
แม้ก็อดจะหัวเราะเยาะ
แต่ทั้ง6คนไม่คิดจะถอย
นามิที่เฝ้ามองอยู่เกรงกลัว
เธอรู้ว่าเขาจัดการซันจิกับอุซปง่ายดายแค่ไหน
"แย่แล้ว
เจ้านั่นมันตัวอันตรายสุดๆ"นามิกล่าว
"ฮ่าๆๆๆ
สมแล้วล่ะที่เอาตัวรอดจากเกมมาได้
แต่ว่าพวกแกน่ะ"มือของเอเนลที่จับคทาเหล็กสีทองมีสายฟ้าแล่นออกมา"คงจะยังไม่เข้าใจสินะว่ากำลังพูดกับใครอยู่
พวกแกยังไม่เข้าใจถึงความหมายของสิ่งที่เรียกว่าพระเจ้า"
กันโฟลกระชับทวน
มันโทราของเอเนลบอกว่าอดีตจอมเทพจะพุ่งเข้ามาก่อน
"ฮ่าๆๆ
ตาแก่ที่ปรารถนาความสุขของสกายเปีย สองนักรบที่ปรารถนาเพียงบ้านเกิด
พวกโจรสลัดที่หมายตาขุมทอง โลกนี้เต็มไปด้วยความทุกข์
ลูกแกะจะปรารถนาอะไรก็ช่างเถอะ แต่เดิมทีอาณาจักรแห่งนี้ก็มีสิ่งที่ผิดพลาดอยู่"
"ถ้ามีเวลาพล่ามเรื่องไร้สาระอยู่ละก็บอกที่อยู่ของกองทัพเทพมาซะ
เป้าหมายของแกคืออะไรกันแน่?"กันโฟลก้าวไปข้างหน้า หันทวนใส่เอเนล
"ความสุขชั่วนิรันดร์ไงล่ะ
กันโฟล"เอเนลตอบ
"ความสุขชั่วนิรันดร์?"กันโฟลไม่เข้าใจ
"ใช่
พระเจ้าเองพอหมดหน้าที่ก็ต้องกลับไปยังที่ที่ควรจะกลับไป"เอเนลกล่าว
"กลับรึ? จะไปจากสกายเปียอย่างนั้นรึ?"กันโฟลถาม
"ถูกต้อง"เอเนลยืนขึ้นแต่หันหลังให้พวกเขา"ฉันมีที่ที่จะต้องกลับไปอยู่
บนเกาะท้องฟ้าที่ฉันเกิดมา พระเจ้าจะถูกจัดให้อยู่ในที่แห่งนั้น"
"ที่แห่งนั้นเหรอ?"นามิทวน
"มนุษย์เรียกมันว่าแฟรี่วาส
ที่นั่นมีแผ่นดินอันกว้างใหญ่ที่มองออกไปได้ไกลสุดลูกหูลูกตา"เอเนลพูดนึกภาพพื้นสีเขียวกว้างใหญ่ไพศาล"นั่นแหละคือโลกแห่งความฝันที่ฉันต้องการ
แฟรี่วาสนี่แหละ ที่เหมาะสมกับฉันที่สุด!!!
การช่วงชิงแผ่นดินผืนเล็กๆอย่างอัปเปอร์ยาร์ดน่ะ มันไร้สาระสิ้นดี"
เอเนลหมุนคทาหันมาชี้พวกเขา6คน
"ฟังนะ
สาเหตุการแก่งแย่งของพวกแก มันมีรากลึกกว่าที่คิดซะอีก ลองคิดให้ดีๆสิ
ไม่ใช่เมฆแท้ๆ แต่ดันอยู่บนท้องฟ้า อาณาจักรที่อยู่บนฟ้านี่ต่างหาก
คือสิ่งที่ขัดแย้งกับธรรมชาติ ดินก็ควรเป็นดิน มนุษย์ก็ควรเป็นมนุษย์ พวกเจ้าก็ควรเป็นพระเจ้า
ทุกสิ่งต่างก็มีที่ที่ควรจะกลับไป"
"เป็นไปไม่ได้
นี่แก...."กันโฟลกล่าว
เอเนลกระโดดลงที่ยืนที่พื้น
"ใครบอกว่าเป็นไปไม่ได้กันล่ะ
ในฐานะพระเจ้าฉันก็แค่รักษากฎธรรมชาติ ใช่ แค่รักษามันเท่านั้นเอง ใช่แล้ว
มนุษย์ทุกคนน่ะ จะต้องถูกเขี่ยทิ้งตกลงไปจากท้องฟ้าแห่งนี้!!!"
ทุกคนต่างตกตะลึงกับคำพูดนี้
"เขาบ้าไปแล้ว"คิรัวร์คิดในใจ
"แกคิดจะลบล้างอาณาจักรนี้อย่างงั้นรึ!!?"กันโฟลถามด้วยมือที่สั่นระริก
"นั่นคือที่ธรรมชาติควรเป็น"เอเนลตอบ
"อย่าเพ้อเจ้อนักเลยเอเนล!! คำว่าจอมเทพน่ะก็แค่ตำแหน่งของผู้ปกครองอาณาจักรนี้!!!"กันโฟลตะโกน
"เหรอ
ที่ผ่านล่ะก็ใช่"เอเนลเอานิ้วแคะหู
"โลกที่มีมนุษย์อาศัยอยู่แห่งนี้
ไม่มีพระเจ้าอยู่จริงหรอกนะ!!!!!"กันโฟลตะโกน
"อดีตจอมเทพกันโฟล
ฮ่าๆๆๆ แกคงจะเป็นห่วงกองทัพเทพน่าดูเลยสิ"เอเนลพูดพลางนั่งลงพื้น6ปีก่อน
พอแพ้กองทัพของฉัน ลูกน้องแกทั้ง650คนที่ฉันรับฝากเอาไว้น่ะ"
เอเนลหยิบก้อนกรวดบนพื้นดินมากำไว้
"เพิ่งจะทำงานที่ฉันไหว้วานเอาไว้เสร็จเมื่อเช้านี้เอง
ที่เกาะแห่งนี้น่ะ บอกแล้วไง คนที่ยังอยู่รอดบนเกาะแห่งนี้คือ8คนที่อยู่ที่นี่เท่านั้น"เอเนลช็อตใส่กรวดป่นเป็นผงลงพื้น"น่าเสียดายจริงๆเลย"
"นี่แก"กันโฟลก้าวถอยหลังเมื่อรู้เรื่องลูกน้อง
"ฉันเองก็ไม่ได้ลงมือเพราะอยากจะทำเลยนะ พอพูดถึงเป้าหมายของฉันหลังจากนี้ให้ฟัง
ฮ่าๆๆ พวกมันก็หน้าเปลี่ยนสีลุยเข้ามาตายกันหมด"
"พวกนั้นยังมีครอบครัวอยู่ที่เกาะแองเจิ้ลนะ"กันโฟลกล่าว
"นั่นสินะ
ต้องรีบส่งครอบครัวตามไปอยู่ด้วยซะแล้วสิ"เอเนลกล่าว
กันโฟลควบคุมตัวเองไม่ไหวอีกต่อไป
"แก...ไอ้ปีศาจ!!!!"อดีตจอมเทพพุ่งตรงไปหาเอเนลเพื่อแก้แค้นให้ลูกน้อง
เอเนลลุกขึ้นยืนและโยนคทาขึ้นไปบนฟ้า
ทวนของกันโฟลแทงผ่านเอเนล
เขาแค่เปลี่ยนเป็นสายฟ้าโผล่มาด้านข้างกันโฟลยกสองนิ้วใกล้กัน
มีก้อนสายฟ้าเล็กๆออกมา
"5ล้าน...10ล้าน.....20ล้าน"เอเนลยืดนิ้วออกให้สายฟ้ายาวขึ้น
กันโฟลไม่อาจทำอะไรได้นอกจากนึกถึงอดีต
___________________
ย้อนอดีตกันโฟล
"คนผิดก็คือพวกเราเองไม่ใช่รึ"กันโฟลนั่งอยู่บนบัลลังก์จอมเทพในตำหนักเทพ"เหล่านักรบแห่งแชนเดียร์
ที่พวกเขาบุกรุกเกาะแห่งเทพอัปเปอร์ยาร์ดก็เพราะ
จะทวงเอาบ้านเกิดที่บรรพบุรุษเคยอาศัยอยู่กลับคืนมาเท่านั้นเอง"
"ปิเอ!!!"ปีแอร์ร้องอยู่ใกล้ๆ
"จอมเทพ
พูดอะไรแบบนั้นอีกแล้ว
มองดูสิครับ"ทหารเทพข้ารับใช้กล่าว"ความเป็นอยู่อันสงบของสกายเปียแห่งนี้ 400ปีก่อน
บรรพบุรุษของพวกเราอุตส่าห์ช่วงชิงอัปเปอร์ยาร์ดแห่งนี้มาได้สำเร็จ
หน้าที่ของพวกเราก็คือ สานต่อการต่อสู้ครั้งนี้สืบไป
ปกป้องความสงบของอาณาจักรไม่ใช่รึครับ แค่เจรจาเท่าที่ทำได้ก็พอแล้ว จะว่าไป
ก็ไม่จำเป็นต้องสงสารคนที่ไม่รู้จักความหวังดีพวกนั้นหรอกครับ"
กันโฟลเดินออกมายืนบนพื้นเมฆ
"400ปี
จะเป็นพวกเราหรือว่าพวกเขา การยอมรับความพ่ายแพ้นั้น
มันอาจจะใช้เวลามากเกินไปแล้วก็เป็นได้"
แต่แล้วเมฆดำก็เข้ามาปกคลุมสกายเปีย
"ศัตรูบุกๆๆ"
เหล่าเทพคุมกฎทั้ง5ของเอเนลทำลายกองทัพเทพได้ภายในไม่กี่นาที
กันโฟลนั่งอยู่บนบัลลังก์จอมเทพ
โดยมีปีแอร์ซ่อนหลังบัลลังก์ ทหารเทพเข้าไปดูทหารเทพที่บาดเจ็บบนพื้น
"แชนเดียร์บุกอย่างงั้นรึ?"
"ไม่ใช่แชนเดียร์ครับ"
"หมายความว่ายังไง?"
"เป็นคนที่ใช้ชื่อว่า
ก็อดเอเนล"
"ก็อดเอเนลเรอะ?"กันโฟลทวน
"มันจะมากไปแล้ว
ถึงกับกล้าใช้ชื่อว่าพระเจ้า"ทหารเทพกล่าว
แต่แล้วก็ปรากฎเงาร่างของซาโตริและดึงพวกเขาออกไปและโดนจัดการ"อ๊าก!!!!!"
กันโฟลหยิบง้าวของเขาลุกขึ้นยืน
ทหารของเขาได้ต่อสู้ปกป้อง แต่เขาต้องเข้าสู่สงครามแล้ว
กันโฟลเดินออกจากม่านมาพบกองทัพเทพของเขาโดนจัดการหมด
"นี่มัน..."
"กองทัพเทพรึ
กระจอกผิดคาดเลยนะ"เสียงจากด้านหลังดังขึ้น กันโฟลหันไปมองเอเนล
"แกคือ..."
"แต่เรื่องความภักดีต่อจอมเทพนี่ยอมรับเลย"
"เอเนลรึ?"
"แกเองรึจอมเทพ? ไม่สิ
อดีตจอมเทพ"เอเนลยกนิ้วที่มีสายฟ้าสีฟ้าออกมา
"หน่อยแน่ะ!!!"กันโฟลจะหันไปสู้กับเอเนล
แต่เอเนลแทงนิ้วใส่หน้าผากช็อตกันโฟลล้มลงพื้นไปอย่างง่ายดาย
"ท่านเอเนล
ตาแก่อดีตจอมเทพนี่ จะทำยังไงกับมันดีครับ?"โอมถาม
ขณะเขากับเทพคุมกฎอีก4คนยืนอยู่รอบ
"จับโยนทิ้งลงทะเลไปเลยก็ได้
มันแทบไม่มีแรงเหลือแล้ว"เอเนลสั่งเดินเข้าตำหนักเทพ"ฮ่าๆๆ
ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เป็นตำหนักที่ดีจริงๆแฮะ แต่ว่า
สิ่งที่ฉันต้องการก็แค่กองทัพเทพ จากนี้ไปคงต้องให้ช่วยทำงานกันบ้างล่ะนะ
ในฐานะสมุนของฉัน"
"นั่นมันพวกลูกน้องของข้า"กันโฟลยกมือขึ้น
"หุบปากเถอะ
แกน่ะไม่ใช่จอมเทพอีกต่อไปแล้ว"
กันโฟลถูกจับโยนลงไปจากเกาะท้องฟ้า
แต่ปีแอร์ได้บินลงไปช่วยชีวิตเขาไว้
_________________________
"20ล้านโวลด์.....แวรี่!!!"เอเนลช็อตสายฟ้าเข้าที่หัวกันโฟลอย่างรุนแรง
กลุ่มหมวกฟาง
นักรบทั้งสองของแชนเดียร์มองเอเนลจัดการกันโฟลอย่างง่ายดาย
ชุดเกราะของกันโฟลไหม้เกรียม อดีตจอมเทพล้มลงพื้น
"โลกนี้มีพระเจ้าอยู่จริง
นั่นก็คือฉันไงล่ะ"เอเนลกล่าว
"ผลปีศาจรึ?"โซโลกล่าว
"บางทีคงเป็นผลโกโระโกโระ(ผลสายฟ้า)"คิรัวร์กล่าว
"ในบรรดาผลปีศาจที่มีอยู่มากมาย
ถ้าจำไม่ผิด หนึ่งในพลังพิเศษที่กล่าวได้ว่าไร้เทียมทานก็คือ
พลังสายฟ้า"โรบินกล่าว
"สายฟ้า!? ของแบบนั้น
มนุษย์จะต่อกรด้วยได้ยังไง"นามิมองแล้วพูดอย่างหวาดกลัว
"เอาล่ะ
ถึงเวลาที่พยากรณ์ไว้แล้ว ที่นี้ก็เหลือแค่7คนแล้ว
เก่งมากที่อุตส่าห์รอดมาได้ ฮ่าๆๆ เอาล่ะ จะพาไปด้วยก็แล้วกัน
โลกแห่งความฝันที่ฉันกำลังจะออกเดินทางไป"เอเนลบอกพวกเขา"แฟร์รี่วาสไงล่ะ
เอาเป็นว่าจะพาพวกแกไปด้วยละกัน
"ว่าไงนะ?"โซโลถาม
"จากนี้ไปฉันตั้งใจจะสร้างอาณาจักรแห่งพระเจ้าขึ้นมาใหม่ที่นั่น
คนที่อาศัยอยู่ที่นั่นได้มีแค่มนุษย์ที่ถูกเลือกเท่านั้น"เอเนลกล่าว
"หมอนั่นพูดอะไรของมันเนี่ย?"นามิกล่าว
"พวกสมุนไร้ความสามารถที่ผ่านเซอร์ไววัลเกมแค่ไม่กี่ชั่วโมงนี่ไม่ได้
ถึงพาไปด้วยก็รังแต่จะลดระดับอาณาจักรลง"เอเนลกล่าว
"แล้วถ้า...ถ้าพวกเราปฎิเสธล่ะ?"โรบินถาม
"โรบิน"นามิร้อง
"ปฎิเสธ?"เอเนลเอียงหัวเหมือนเธอคิดบ้า"ทำไมล่ะ
ฉันตัดสินใจแล้วนะ
ขืนอยู่ที่นี่ต่อมีหวังร่วงลงไปถึงก้นนรกพร้อมกับอาณาจักรแห่งนี้แน่"
"มันก็จริง
ด้วยพลังพิเศษที่นายมีคงทำแบบนั้นได้แน่
แต่ว่าขืนซี่ซั้วทำลายอาณาจักรแห่งนี้ล่ะก็ สิ่งที่นายอยากได้นักหนา
อาจจะร่วงลงไปด้วยก็ได้นะ?"โรบินเตือน
"ระฆังทองคำน่ะเหรอ?"
"ใช่"
"ระฆังทองคำ?"นามิทวน
"ระฆังทองคำน่ะ---"
"ฮ่าๆๆๆ"เอเนลหัวเราะขัดโรบิน"ไม่ต้องห่วงหรอกน่า
ฉันวางแผนรับมือเอาไว้แล้ว พอมานึกย้อนถึงสิ่งที่เธอได้ทำลงไป
สถานที่ที่เป็นไปได้ก็มีแค่แห่งเดียว"
โรบินนึกได้ถึงตอนที่เธอมองต้นถั่วยักษ์
"ต้องเป็นสถานที่เดียวกับที่เธอคิดแน่นอน
ที่ที่ฉันนึกเอาไว้น่ะ คงผิดคาดสินะ คิดว่าถ้าใช้เงื่อนไขนั่นจะทำให้ฉันหยุดชะงักไปได้อย่างนั้นรึ? คิดตื้นเกินไปแล้ว"เอเนลยกประกายสีฟ้าไปทางโรบิน
"โรบิน!!!!"นามิตะโกน
"ฉันล่ะเกลียดผู้หญิงจอมวางแผนที่สุด"เอเนลพูดแล้วยิงสายฟ้าพุ่งใส่หัวโรบิน
"ดีชิลด์ดราโกลุค!!!"คิรัวร์รีบพุ่งเข้ามาขวางด้านหน้าโรบิน แขนของเขาปรากฎโล่เกล็ดตามด้วยโล่เหล็กสีฟ้าแหลมคมที่ใช้ฟันได้ด้วย มันต้านพลังสายฟ้าไว้
"เธอโอเคนะโรบิน?"คิรัวร์ถามขณะที่โล่มังกรที่แขนหดหายไป
"คิรัวร์คุง"โรบินเงยหน้ามองคิรัวร์ที่ช่วยเธอไว้ยิ้มเล็กน้อย"พลังชาวใต้สมุทรเรอะ"
"ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาศึกษาเรื่องชาวแอตแลนติสนะ"คิรัวร์กล่าว
"นั่นสินะ"โรบินหยุดคิดเรื่องนั้น
"โอ้
นี่แกยังไม่ตายเรอะ"เอเนลถามอย่างแปลกใจ
คิรัวร์ไม่พูดอะไรและพุ่งตรงเข้าไปหาเขา
"ดีกัลควอร์!!!!"คิรัวร์ฟันด้วยกรงเล็บมังกร
"ฉัวะ!!!"กรงเล็บฟันทะลุผ่านตัวเอเนลไป
"วิชา4ดาบ
พญามังกรเพลิง"
"ตูมมมมมม!!!!!!"
คิรัวร์ตวัดดาบชินโซริว
เท็นเซกะและเท้าวายุ หัวมังกรเพลิงใหญ่พุ่งเข้าระเบิดใส่เอเนล
"เปรี๊ยะๆๆ"ร่างสายฟ้าของเอเนลก่อตัวเป็นร่างมนุษย์อีกครั้งและหายไปไกล
"โซล!!!"
คิรัวร์โผล่มาด้านหน้าเอเนล
"ไม่มีประโยชน์หรอก"
"ย๊าก!!!!"คิรัวร์โดดเข้ามาใกล้ยกเท้าเตะ
"ไม่ใช้ดาบของแกเหรอ---"
"จาเวรินทันเดอร์"
"เปรี้ยง!!!!!"คิรัวร์เตะใส่หน้าคนที่เรียกตัวเองว่าพระเจ้าส่งกระเด็นไปกระแทกซากปรักขนาดใหญ่พังทลายลงมา
"เขา....อัดฉันได้"เอเนลตกตะลึง
คิรัวร์พุ่งเข้ามาจะเอาหัวเอเนล
"เปรี๊ยะๆๆๆ.....ซังโกะ!!!!"เอเนลแผ่สายฟ้าออกมา
"ตูม!!!!!"สายฟ้าแผ่ออกมา
"อ๊าก!!!!!"คิรัวร์โดนสายฟ้าเข้าไปทรุดลงพื้น
"เปรี๊ยะ!!!"แทบจะในทันที
เอเนลหายตัวเข้ามาจับหัวเขาได้
"ถึงจะต้านสายฟ้า
แต่ถ้าโดนจังๆก็จบ"เอเนลพูดอย่างเย็นชา
"พร108ประการ"โซโลตวัดดาบฟัน
"ฉัวะๆๆ"คลื่นดาบพุ่งเข้ามาตัดร่างเอเนลให้เป็นชิ้นๆ
แม้จะทำอะไรไม่ได้แต่ก็ทำให้เขาถอยมาได้
"ฉันบอกแล้วไงว่าจะจัดการเอง"คิรัวร์บอกโซโล
"หุบปาก
แม้แต่นายก็เทียบความเร็วของสายฟ้าไม่ได้"โซโลโต้กลับไป
"เราต้องใช้แผนต่อสู้ร่วมกันหาทางชนะเขา"โรบินพูดมองคิรัวร์"สู้กับเขาคนเดียวเท่ากับฆ่าตัวตาย"
"ได้"คิรัวร์กัดฟันกรอด
โซโลวิ่งเข้าไปหาเอเนลก่อนใครและยกดาบใส่
แต่เอเนลยกกระบองขึ้นมาป้องกัน
"ฝีมือดีนี่"เอเนลพูดขณะรับดาบของโซโล
"แกบ้าไปแล้วรึยังไง?"โซโลตะโกนและฟันดาบอีกจข้าง
แต่โดดขึ้นด้านบนหลบดาบของโซโล
"วืด....เปรี๊ยะ!!"โรบินยืดมือออกมาบนตัวเขา
แต่แล้วสายฟ้ากลับพุ่งมาช็อตใส่มือทันที
"กรี๊ด..!!!"โรบินต้องหยุดใช้พลังและทรุดกับพื้น
แขนของเธอไหม้เพราะสายฟ้า
"แกต้องตาย!!!"โครวตะโกน
เขาพุ่งเข้ามาพร้อมตวัดกรงเล็บเพลิง
"แกร๊ก...ตูม!!!!"ไวเปอร์เองก็ยิงเบิร์นบาซูก้าใส่เอเนลกลางอากาศ
"ฮ่าๆๆๆ
คาริ!!!!"เอเนลพูดแล้วเกิดฟ้าแล็บไปทั่ว
เอเนลดับเปลวไฟที่ลุกไหมใส่เขาและช็อตใส่โครวที่พุ่งมาฟันด้วย
"อ๊ากกก!!"โครวโดนสายฟ้าเข้าไปล้มลงพื้น
ขณะเดินเดียวเอเนลหมุนตัวถอยหลังลงไปยืนบนเพดานมองลงมาที่พวกเขา
"บ้าน่า
มันลบล้างเพลิงของบาซูก้าได้"ไวเปอร์กล่าว
"เหอะ
ยังไม่เข้าใจอีกสินะ พลังที่พวกแกใช้กันอยู่ในตอนนี้น่ะ
สำหรับฉันแล้วมันก็เท่ากับสิ่งที่ไร้ค่า"เอเนลกล่าว
"ทำให้เกิดฟ้าร้อง
อากาศก็เลยขยายตัวด้วยความเร็วเสียง มีพลังตั้งขนาดนั้น
ระดับของพลังมันต่างกันเกินไปแล้ว"นามิยกมือปิดหูเสียงฟ้าแล็บ"เจ้านั่นมันคือสายฟ้าจริงๆด้วยสิ"
"ไม่ไหวๆ
อุตส่าห์บอกว่าจะพาไปแฟร์รี่วาสด้วยกันแล้วแท้ๆเชียว"เอเนลบ่น"ฮะๆๆ ไม่เห็นจะต้องมาเข่นฆ่ากันเลยนี่นา"
โซโลชี้ดาบสองเล่มไปที่เอเนล
"แล้วใครบอกแกให้พาฉันไปที่นั่นมิทราบ!?"
"หือ?"เอเนลแค่มองเขา
"ย๊า!!!!"โซโลวิ่งเข้าใส่เอเนล"ฉันไม่สนใจโลกแห่งความฝันที่แกพูดถึงเลยสักนิด"
"โซโล
ไม่ได้นะโซโล!!!!"นามิพยายามห้าม"คู่ต่อสู้ร้ายกาจเกินไป"
"ไม่เจ็บตัวซะบ้างคงไม่รู้ซึ้งอย่างนั้นสินะ"เอเนลกระโดดลงมาจากซากปรัก"งั้นก็คงต้องโดนพระเจ้าลงโทษละนะ"
โซโลพุ่งฟันดาบใส่เอเนล
ดาบของเขาฟันซากปรักด้านหลังขาด แต่สายฟ้าอย่างเอเนลแค่แยกเป็นสองส่วนเป็นประกายสายฟ้าเท่านั้น
"ถึงพวกแกจะดิ้นรนยังไงก็ขัดขืนพลังอันยิ่งใหญ่ไม่ได้หรอก"เอเนลพูดขณะทิ้งกระบองลงพื้น"จะทำให้คนรู้สึกถึงความสิ้นหวัง"
เอเนลเอื้อมมือคว้าดาบสองเล่มของโซโลไว้
"การที่ความหวังทั้งหมดสูญสิ้นไปก็เท่ากับตาย
ฮะๆๆๆ"เอเนลหัวเราะ
"เปรี๊ยะๆๆๆๆ"สายฟ้าไหลผ่านดาบและช็อตใส่โซโล
"อ๊ากกก!!!!"โซโลร้องด้วยความเจ็บปวด
มันเผาไหม้เขา3วินาทีก่อนนักดาบจะทรุดลงพื้น
"โซโล"นามิร้อง
"สำหรับมนุษย์
ความตายนั้นน่ากลัวที่สุด"เอเนลยกเท่าเหยียบหัวโซโล"เพราะงั้นมนุษย์จึงยอมก้มหน้าติดดิน
วิงวอนขอความเมตตาจากพระเจ้า มันก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ
ที่สิ่งมีชีวิตล้วนแต่ยอมศิโรราบต่อหน้าความหวาดกลัว น่าสมเพชใช่มั้ย
แต่นั่นแหละคือสัญชาตญาณ"
"เปรี้ยง!!!!"คิรัวร์เสริมความเร็วที่เท้าด้วยโซลพุ่งเข้ามา
"หึ!!!"เอเนลระวังตัวอยู่แล้ว
หายตัวมาด้านหลังเขายกฝ่ามือใส่
"เปรี้ยง!!!!"แต่คิรัวร์ฉวยจังหวะยกเท้าถีบกลางอกให้เอเนลกระแทกฝังลงกำแพงซากปรักข้างๆโดยมีเท้าของเขาเหยียบหน้าอกไว้
"แก...ทำอะไร?"เอเนลถาม
"แกรู้จักหินไคโรบ้างมั้ยล่ะ?"คิรัวร์ถาม"เป็นหินพิเศษที่มีคุณสมบัติเหมือนทะเลหรือก็คือทะเลก้อนอัด
มันทำให้ผู้มีพลังผลปีศาจอ่อนแอลงได้"
คิรัวร์เอื้อมมือไปที่ดาบเขาแต่ไวเปอร์กระโดดเข้ามาบนหลังคิรัวร์เอามือพันไว้ที่หน้าอกเอเนล
"ฉันจะจบเรื่องนี้
ตายซะเถอะเอเนล"ไวเปอร์กล่าว
"อย่าดีกว่าน่า
ฉันรู้ดีอยู่แล้ว รีเจ็ทใช่มั้ย? ร่างกายเป็นแบบนั้นแกคงทนไม่ไหวแน่
ไม่พอใจอะไรเล่า แกเองก็อยากได้วาสไม่ใช่เหรอ?"
"หุบปากซะ
ฉันยอมตายได้"ไวเปอร์ตอบ"ถ้าสามารถพาแกไปนรกด้วยกันได้ละก็"
"อย่านะ!!!"เอเนลตะโกน
"รีเจ็คท์!!!!"
"ตูม!!!!"เอเนลเจอแรงกระแทกเหนือกว่าอิมแพ็ค10เท่าไปเต็มๆ
ร่างของเอเนลกระเด็นพังกำแพงซากปรักและล้มลงพื้น
"โค่นมันได้รึนี่"นามิกล่าว
เมื่อกี้คืออะไร?"คิรัวร์ถามขณะไวเปอร์ลงมาจากหลังคิรัวร์และจับแขนของตัวเองไว้
"รีเจ็คท์ไดอัล"ไวเปอร์ตอบ
คิรัวร์มองเอเนลก็รู้สึกได้ทันทีว่าหัวใจเขาหยุดเต้นไปแล้ว
แต่การต่อสู้ยังไม่จบ
ความคิดเห็น