คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #81 : บททดสอบลูกนอล(RE2)
โซโล เซียร์
นามิและโรบินเดินเข้ามาในป่าอัปเปอร์ยาร์ด ต่างมีจุดประสงค์ต่างกันไป
โรบินต้องการค้นหาประวัติศาสตร์ นามิค้นหาสมบัติ และโซโลอยากสู้กับพระเจ้า
"เทพที่ว่ามันอยู่ที่ไหนเหรอ?"โซโลถาม
"ถ้าเป็นเทพ
ก็อาจจะมองเห็นการเคลื่อนไหวของพวกเรากันตั้งนานแล้วมั้ง"โรบินกล่าว
"ถ้าอีกฝ่ายยอมโผล่หน้ามาเองเรื่องมันน่าจะง่ายขึ้นนะ"โซโลกล่าว
"แต่ว่าไม่โผล่มาก็ดีแล้วล่ะ
ต้องบอกสักกี่ครั้งถึงจะเข้าใจ
เทพบนเกาะนี้มันน่ากลัวสุดๆเลยนะ"นามิพูดนึกย้อนไปถึงตอนที่โจรสลัดคนนั้นโดนแสงทำลายหายไป
"โอ
พระผู้เป็นเจ้า ได้โปรดอยู่เฉยๆด้วยเถอะนะคะ
แล้วจากนั้นก็ขอให้พวกเราตามหาสมบัติพบด้วย"นามิอธิษฐานหวังว่าพระเจ้าจะช่วยเธอ
"ฉันว่าพระเจ้าไม่สนหรอกนะ"เซียร์กล่าว
"ยังมีหน้ามาโลภอีก"โซโลบ่น
เขาสงสัยว่าอย่างไหนแกร่งกว่าระหว่างความกลัว รักตัวกลัวตายหรือความโลภของเธอ
โซโลมองไปทางแม่น้ำเมฆสีขาวข้างๆ
"ยังไงก็เถอะ
เดินเรียบแมน้ำไปเรื่อยๆแบบนี้คงไม่จบซะที"โซโลกล่าวแล้วเสนอ"ลองข้ามแม่น้ำไปอีกฟากดูดีมั้ย"
"มันก็ไม่เลวนะ"โรบินเห็นด้วย
"แต่ว่า
จะข้ามไปยังไงล่ะ ใช้เถาวัลย์ข้ามไปอีกฟากเหมือนกับเมื่อกี้เหรอ? หรือว่าจะต้นไม้"นามิถาม
พื้นดินที่เธอเหยียบปริแตกทำให้เธอล้มตกลงแม่น้ำ
"ซ่า!!!"ฉลามท้องฟ้าโผล่ขึ้นมาจะกินเธอ
"เปรี้ยง!!!!!"โซโลยกเท้าเตะใส่ฉลามท้องฟ้ากระเด็นไปและผลักนามิถอยไป
นามิจะล้มเพราะโซโลผลักเธอแต่โรบินใช้พลังงอกมือมาจับเธอไว้
นามิทรุดเข่าลงพื้น
"ตรงนี้เองก็มีเรอะ
น่าเบื่อจริงๆ"โซโลกล่าว
"ไม่ไหวแน่ๆ
ฉันไม่อยากข้ามแม่น้ำพรรค์นี้เลย
ใครจะยอมหาเรื่องเอาตัวไปเป็นเหยื่อฉลามท้องฟ้ากันเล่า"นามิตะโกน
"แต่ว่า
ขืนเดินเรียบแม่น้ำไปเรื่อยๆแบบนี้
มันก็ไม่แน่ว่าจะข้ามไปอีกฟากนึงได้ซะหน่อย"โซโลกล่าว
"บอกว่าไม่ก็ไม่สิ"นามิไม่ยอมไป"ฉันน่าจะอยู่กับคิรัวร์คุง..."
"บางทีเธอน่าจะอยู่"โซโลบอกเธอ"ถ้ากลัวขนาดนั้นล่ะก็อย่าตามมาแต่แรกสิ"
โซโลกับนามิต่างจ้องกันและกันขณะที่โรบินโดดลงมาขัดจังหวะพวกเขา
"นี่"โรบินเรียกขณะคุกเข่าลูบพื้นดิน"พื้นนี่มัน.."
"พื้นมีอะไรเหรอ?"นามิถาม
"ดินนี่นา"โรบินลูบเศษดินในมือเธอ
"แหงอยู่แล้วนี่
ก็มันเป็นพื้นนี่นา"นามิกล่าว
"ที่นี่เป็นเกาะท้องฟ้านะ"โรบินเตือน
"จริงด้วยนะ"เซียร์เอาเท้าทุบพื้น"ไม่นุ่มเลยสักนิด"
"ฉันรู้อยู่แล้ว"นามิกล่าว"นี่เป็นสิ่งที่ฉันกับคิรัวร์คุงเห็นเมื่อคราวก่อนที่มา"
"ยังไงก็เถอะ
มันคงเป็นเกาะที่แปลกน่าดูเลยสำหรับเกาะแห่งท้องฟ้า
อย่างน้อยค่อยคุ้มค่าพอที่จะตรวจสอบหน่อย"โรบินกล่าว
___________________
"อาชญากรระดับ2รึ
รู้อะไรเรื่องก็อดบ้างล่ะ"เสียงเกดาซดังจากบททดสอบบึง
"บททดสอบที่เลือก
พวกเราจะเป็นผู้มอบให้กับมันเอง"ชูร่าบอกขณะรออยู่ในบททดสอบเชือก
"สำหรับพวกแกไม่มีทางให้หันกลับ ความผิดก็คือมีชีวิตอยู่อย่างโง่เขลา"ซาโตริพูดอยู่ในบททดสอบลูกบอล
"และสุดท้ายต้องตายอย่างน่าอนาท"เบอร์ก้ากล่าว
"บนสวรรค์ไม่มีเส้นทางแก่ผู้ที่ชอบทำอะไรง่ายๆ"โอมพูดจากบททดสอบเหล็ก
"บึง"
"เหล็ก"
"ลม"
"เชือก"
"ลูกบอล"
"จงเลือกบททดสอบมาหนึ่งอย่าง!!"เทพคุมกฎทั้ง5พูดพร้อมกัน
"จะเอายังไง?"อุซปถาม
"ลูกบอลละกัน
ลูกบอล"ลูฟี่เลือก
"ทำไมล่ะลูฟี่?"อุซปถาม
"ก็มันน่าสนุกดีนี่นา"ลูฟี่กล่าว
"เนี่ยนะเหตุผล!? บททดสอบนะ
มันจะสนุกได้ยังไง"อุซปร้อง
"แต่เราก็ต้องเลือกสักอันนึง"วีวี่กล่าว
"ไม่สิ
แต่ฉันก็เห็นด้วยที่เลือกลูกบอล อย่างน้อยก็ท่าทางจะไม่โหดสักเท่าไหร่
คิดว่างั้นนะ แต่ว่าถ้าเป็นบึงละก็"อุซปกล่าว
อุซปนึกภาพตัวเองจมหายไปในบึง
"รู้สึกว่าถ้าจมไปครั้งนึงคงไม่มีทางขึ้นมาได้อีกเลย"อุซปกล่าว
"งั้นเหล็กล่ะ?"ลูฟี่ถาม
อุซปนึกภาพก้อนเหล็กยักษ์ตกลงมาทับพวกเขา
"ไม่เอา
ต้องอันตรายแหงๆ"อุซปส่ายหัว
"งั้นลมล่ะ?"ลูฟี่แนะนำ
อุซปนึกภาพเรือเจอพายุและโดนกลืนหายไปในทะเล
"นั่นน่ากลัวเข้าไปใหญ่"อุซปร้อง
"งั้นเชือกล่ะ?"ลูฟี่ถาม
อุซปนึกภาพตัวเองปีนไต่ไปบนเชือกยาว
แต่เมื่อมองลงไปก็พบว่าตัวเองอยู่สูงเสียดฟ้า
"ไม่ไหวๆ
กลับจะยิ่งน่าระแวงเข้าไปใหญ่เลย"อุซปกล่าว
สุดท้ายคือลูกบอล
เขานึกภาพพวกเขาถูกลูกบอลไล่ตามและทับพวกเขา
"รู้สึกถึงอะไรที่มันกลมๆนุ่มๆ
แต่อาจจะน่ากลัวที่สุดก็ได้"อุซปกล่าว"คงต้องระวังตัวไว้ก่อนล่ะนะ"
"เราไม่มีเวลามาลังเลแล้วนะ
มาถึงนี่กันแล้วแท้ๆ"ซันจิกล่าว
"ลูกบอล
ลูกบอลนี่แหละ"ลูฟี่ร้อง
"ตกลงแล้วนะ"วีวี่กล่าว
"แต่อย่าประมาทล่ะ
ที่นี่คือเกาะแห่งเทพอยู่เหนือพื้นขึ้นมา10,000เมตร
จะเกิดอะไรขึ้นมันก็ไม่แปลก"ซันจิกล่าว
"ไปกันเลย
ลูกบอล!!!!"ลูฟี่ตะโกน
วีวี่ขับไปทางอุโมงค์ลูกบอลและเข้าไปในอุโมงค์ยาวมืดสนิท
"มืดสนิทเลย"วีวี่กล่าว
"นี่
จะเป็นแบบนี้ได้รึเปล่า?"ลูฟี่สงสัย
"อะไรเหรอ?"อุซปถาม
"มีทางเข้า4ทางใช่มั้ยล่ะ? อาจจะมีอันที่ถูกแล้วก็อันที่ผิดอยู่ด้วย"ลูฟี่กล่าว
"เอ๋ อะไรกัน
ทำไมมาบอกเอาป่านนี้เล่า ขืนพลาดขึ้นมาจะเป็นยังไง"อุซปกล่าว
"ถ้าพลาดขึ้นมา
นั่นสินะ คงร่วงจากเกาะท้องฟ้ามั้ง"ลูฟี่กล่าว
"พูดบ้าๆ
ใครจะยอมร่วงลงไปล่ะ สูงจากทะเลสีขาวตั้งหมื่นเมตรเชียวนะ
ระหว่างร่วงลงไปน่ะระลึกชาติได้ตั้งหลายรอบ
จะร่วงลงไปก็ต้องมีขอบเขตกันบ้างสิ"อุซปกล่าว
"อย่าพูดอะไรบ้าๆได้ไหม
พวกนายจะ--"ซันจิจะพูด
แต่ในตอนนั้นการาสุมารุก็ออกมาจากอุโมงค์
พบว่าเรือแล่นออกมาในทางที่ไม่มีมิลกี้โร้ด ขณะที่อีก3ทางมีมิลกี้โร้ดให้ไปต่อ
"อา!!!!!!!!"ทั้ง4คนต่างร้องขณะที่การาสุมารุตกลงไปด้านล่าง
"ไม่นะ
ไม่จริงใช่มั้ย!!!!"อุซปร้อง
พวกเขาตกลงไปด้านล่างผ่านเมฆไปชนกับมิลกี้โร้ดด้านล่างอย่างรุนแรง
แต่ยังปลอดภัยดี
"แฮ่กๆๆ
ระ...เรายังไม่ตาย"วีวี่กล่าว
"รอดจนได้"ซันจิกล่าว
"นึกว่าต้องร่วงจากความสูงหมื่นเมตรซะอีก"อุซปกล่าว
"ฮะๆๆๆๆ"ลูฟี่หัวเราะเพราะสนุกขณะที่ซันจิยกขาเตะเขา
"เป็นเพราะนายพูดอะไรเป็นลางขึ้นมานั่นแหละลูฟี่
เจ้าบ้า"อุซปตะโกน
"กลัวแทบแย่
นึกว่าจะตายแล้วซะอีก"ลูฟี่กล่าว
ตอนนี้ทุกคนเริ่มมองไปสภาพแวดล้อมรอบตัว
"ยังไงก็เถอะ
ที่นี่มันยังไงกัน?"ซันจิสงสัย
"ลูกบอลไง"ลูฟี่กล่าว
"ทั้งหมดทำจากเมฆเกาะ"วีวี่กล่าว
รอบตัวพวกเขาเต็มไปด้วยลูกบอลสีขาวลอยอยู่มากมาย
"ฮะๆๆ สุดยอด
เหมือนหิมะก้อนใหญ่เลย ที่นี่แปลกดีแฮะ สนุกจัง"ลูฟี่กล่าว
อุซปยังนอนตัวสั่นงกอยู่ที่เดิม
"บนต้นไม้มีมิลกี้โร้ดไหลอยู่ด้วย"
"ว่าแต่นี่จะเป็นการทดสอบแบบไหนนะ"ลูฟี่กล่าว
"ไม่รู้
ถ้าไม่มีอะไรเลยก็คงจะดีที่สุดน่ะนะ แต่ว่าคงไม่เป็นแบบนั้นแน่"ซันจิกล่าว
"เราน่าจะเจอคนที่เรียกว่าเทพคุมกฎแล้วนะคะ
แต่ฉันยังไม่เห็นใครเลย"วีวี่กล่าว
"ไม่แน่เราอาจจะทายถูกกันก็ได้นะ
ที่นี่แหละ ถ้าเราเลือกไปทางอื่นละก็ป่านนี้อาจจะเจอดีไปแล้วก็ได้"ลูฟี่กล่าว
"จริงด้วย
อาจจะเป็นอย่างงั้นแหละ"อุซปกล่าว
"เนอะ"ลูฟี่ยิ้ม
"เจ้าบ้าอย่าประมาทสิ
ใครจะเตรียมทางสบายให้อาชญากรกันเล่า หัดคิดกันซะบ้างสิ อาจจะมีกลไกอะไรบางอย่างเหมือนกับเมื่อตะกี้ก็ได้
ยังไงก็ไปกันต่อเถอะ"ซันจิกล่าว
"คอแห้งชะมัดเลยมาดื่มชากันเถอะ"ลูฟี่กล่าว
"อื้อ นั่นสินะ
เอาข้าวเกรียบในเป้นายมากินด้วยล่ะ"อุซปกล่าว
"ได้อยู่แล้ว"
"พวกคุณ..."วีวี่เริ่มโกรธที่พวกเขายังทำใจเย็น
"กินข้าวเกรียบท้องฟ้าสักแผ่นคงไม่เป็นไรมั้ง"ลูฟี่กล่าว
"กินเลยๆ"อุซปสนับสนุน
"ไม่ได้คะ
ฟังนะคะ
ระหว่างที่ฉันขับเรืออยู่พวกคุณต้องระวังซ้ายขวาให้ดีด้วย"วีวี่บอกพวกเขา
"แน่นอนครับวีวี่จัง"ซันจิยิ้มกว้างเอาหน้ามาใกล้เธอ
"ไม่ต้องหันมาทางนี้เลย"วีวี่กล่าว
ทั้ง4คนไม่ทันได้สังเกตลูกบอลด้านบนที่มีคนนั่งอยู่
"แล่นมาสูงขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย"อุซปกล่าว
"แต่ว่าแปลกจังแฮะ
เห็นบอกว่ามีเทพคุมกฎทั้งหมด4คน ส่วนทางเข้าก็มีอยู่4ทาง
แต่ละทางมันน่าจะเชื่อมต่อไปยังเจ้าพวกนั้นนี่นา"ซันจิคิดในใจ
"อุซปพาส!!!"
"เอาล่ะๆ"
ลูฟี่กับอุซปกำลังกินข้าวเกรียบไปพร้อมโยนลูกบอลเมฆเกาะเล่น
"เลิกเล่นได้แล้ว!!!!"วีวี่ตะโกนเหลืออด
การเล่นจบลงเมื่องูโผล่ออกมาจากบอลเมฆพุ่งเข้าหาอุซป
"งู!!!!"อุซปยังหันหัวหลบทัน
"เจ้าบ้านี่
ไปทางโน้นไป"ลูฟี่เตะบอลเมฆงูกระเด็นไปไกล"ตกใจแทบแย่"
พวกเขาไม่ได้รู้ว่าซาโตริกำลังเฝ้ามองอยู่
พวกเขาเห็นลูกบอลลอยมาด้านหน้า
"เตะไปให้ไกลๆเลย"อุซปบอก
ซันจิพูดยกขาถีบใส่บอลเมฆ
"บรึ้มมมม!!!!"
บอลเมฆระเบิด
ทั้ง4ต่างโดนระเบิดเข้าไป
"มีระเบิดเมฆด้วย"ทั้ง4กล่าว
"ลูกบอลพวกนี้มันยังไงกันแน่นะเนี่ย!!!!!"อุซปร้อง
"โฮะๆๆ
ลุ้นดีออกว่าจะมีอะไรโผล่ออกมา"เสียงซาโตริดังขึ้นมา"ชื่อของเมฆนั่นก็คือเมฆตกใจ"
ลูกบอลที่ซาโตรินั่งอยู่ลอยลงมาให้ทั้ง4เห็น
"อุตส่าห์เลือดบททดสอบลูกบอลของฉันจนได้
ฉันหวังว่าจะได้เจอเพื่อนผมน้ำเงินพวกนายอีก ฮะๆๆๆ"
"อะไรเนี่ย
เจ้าลูกชิ้นหมูนี่"ซันจิกล่าว
"เหมือนลุงโตโต้เมื่อก่อนเลยคะ"วีวี่ออกความเห็น
"ฮะๆๆ"ซาโตริเต้นอยู่บนบอลเมฆ
"หรือว่านายคือเทพคุมกฎเหรอ?"ซันจิถาม
"แกคือบททดสอบลูกบอลเหรอ?"ลูฟี่ถาม
ซาโตริเต้นไปมา
"ไม่ต้องมาเต้น
แกเป็นใครกันแน่!!!!"ซันจิตะโกนถาม
"โฮะๆๆ"ซาโตริยังเต้นต่อ
"อะไรกัน
ท่าทางหน้าโง่กว่าที่คิดซะอีก"อุซปกล่าว
"แต่เห็นโคนิสกับคุณลุงบอกว่าร้ายกาจมากไม่ใช่เหรอ?"ลูฟี่ถาม
"เฮ้
เจ้าลูกชิ้น พวกคุณนามิปลอดภัยดีใช่ไหม?"ซันจิตะโกนถาม
"เหยื่อบูชายัญน่ะเหรอ
เรื่องนั้นฉันไม่รู้ด้วยหรอก ปล่อยทิ้งไว้เดี๋ยวก็ตายเองแหละ
ถึงจะโชคดีหนีไปได้สุดท้ายก็ต้องตายอยู่ดี"ซาโตริกล่าว
"ว่าไงนะ!!!"ซันจิเดือดดาล
"พวกแกน่ะเป็นห่วงตัวเองก่อนดีกว่านะ
ขอบอกไว้ก่อนนะถ้าเอาชนะฉันไม่ได้ละก็ไม่มีทางไปต่อด้วยล่ะ โฮะโฮ"
ซาโตริกระโดดจากลูกบอลลอยมาหาพวกเขา
"มาแล้วล่ะลูฟี่"อุซปชี้ซ่อนอยู่หลังร่ม"เอาเลย
สอยมันเลย"
"ดีล่ะ
จะสอยให้ร่วงเลยคอยดู"ลูฟี่หันแขนไปด้านหลังแล้วเริ่มหมุน"หมัดปืน...."
"โอ้
คิดงั้นเหรอ"ซาโตริลอยไปด้านข้างเหมือนรู้ก่อนแล้ว
"ยางยืด!!!"ลูฟี่ยืดแขนชกออกไปและพลาด
ซาโตริเข้ามาใกล้ยื่นมือมาจับหน้าลูฟี่
"โฮะๆๆ"ซาโตริหัวเราะ
จากนั้นบางอย่างพุ่งจากมือซาโตริ"ปัง!!!!"
ลูฟี่โดนผลักกระเด็นออกไปจากการาสุมารุ
พุ่งไปกระแทกใส่ต้นไม้ยักษ์อย่างรุนแรง
"ลูฟี่!!!!"ทั้ง3ตะโกน
ลูฟี่ร่วงตกหล่นลงพื้น
"ลูฟี่ เฮ้
ไม่เป็นไรใช่มั้ย โดนซัดแค่นั้นไม่มีผลอะไรกับนายหรอกน่า"อุซปร้อง
"ซัดเหรอ?"ซาโตริพูดทำให้พวกเขาหันไปมอง"มันก็ไม่เชิงซะทีเดียวหรอกนะ"
"แล้วมันต่างกันตรงไหน!!!"ซันจิวิ่งเข้าไปเตะใส่
"เตะสูงจากทางด้านขวา"ซาโตริเดินหลบไปทางซ้าย
"ว่าไงนะ"ซันติยกเท้าเตะและไม่เฉียดซาโตริเลย
"พลังที่มอบให้กับผู้บำเพ็ญตนดท่านั้นก็คือการอ่านใจ"ซาโตริกล่าว
"บ้าน่า
เจ้านี้มันรู้การเคลื่อนไหวของเราล่วงหน้าเหรอเนี่ย"ซันจิคิดในใจ
ซาโตริยื่นมือมาจับหน้าของซันจิ
"ตึง!!!"ซันจิโดนบางอย่างพุ่งออกจากมือทำให้เขากระเด็นลงไปกระแทกพื้นข้างลูฟี่
"ซันจิ!!!!"อุซปตะโกนมองซันจิที่โดนจัดการอีกคน
"เฟลมแอร์โร!!"วีวี่ยิงปืนใส่ซาโตริ
แต่อีกฝ่ายโดดหลบไปได้
"บ้าจริง
เขาเร็วขนาดนั้นได้ไง"วีวี่สบถ
ไม่ทันไรซาโตริก็โผล่มาด้านหลังวีวี่
"แกร็ก!!!"ปลายดาบมีมีดแหลมโผล่ออกมา
"ฟุ่บ!!!"วีวี่ฟันใส่แต่เขาหลบได้ง่ายๆ
"ตูม!!!"เขายื่นมือมาใกล้หน้าเธอ
และส่งเธอพุ่งออกจากเรือ
"กรี๊ดดดด!!!!"เธอลอยกระเด็นไปกระแทกพื้นใกล้ลูฟี่กับซันจิ
"วีวี่!!!!!"อุซปตะโกน
"มันต่างจากการซัด"ซาโตริมาอยู่ด้านหลังอุซปยื่นมือไปทางหัวเขา"อิมแพ็ค!!"
"ตูม!!!"อุซปกระเด็นออกจากเรือตกไปจุดเดียวกับเพื่อนๆ
"เพราะว่ามันเป็นการทำลายจนถึงกระดูกของร่างกาย"ซาโตริกล่าว
"ซันจิ วีวี่
อุซป ไม่เป็นไรนะ?"ลูฟี่ลุกขึ้นมานั่งหยิบหมวกฟาง
"ยังไหวคะ"วีวี่ลุกขึ้นมา
"เออ ไม่เป็นไร
แต่เจ้าบ้านั้นมันยังไงกันแน่?"ซันจิสงสัย
"ไม่รู้เหมือนกันแหละ
ประเมินเจ้านั้นไม่ได้เลย"ลูฟี่กล่าว
"โฮะๆๆ
ชื่อของฉันก็คือซาโตริ หนึ่งในเทพคุมกฎ ผู้รับใช้ก็อดเอเนลผู้ปราดเปรื่อง
และเป็นผู้รับผิดชอบป่าวงกตแห่งนี้"ซาโตริแนะนำตัว
"ป่าวงกตเหรอ?"ลูฟี่ถาม
"ใช่แล้ว
หมายถึงป่าแห่งนี้ยังไงเล่า
แล้วก็..."ซาโตริเหยียบตัวแล่นเรือให้การาสุมารุแล่นไปต่อ"ไอ้ที่หลงเข้ามาก็คือเรือของพวกแก"
"เฮ้ย
เรือแล่นไปเองเฉยเลย"ลูฟี่กล่าว
"จากนี้ไปเรือลำนี้จะค่อยๆแล่นไปตามมิลกี้โร้ดของป่าแห่งนี้
และสุดท้ายก็จะไปโผล่ยังทางออกเพียงแห่งเดียวของป่านี้ คิดว่าคงเข้าใจแล้วสินะ
ถ้าไร้เรือไดอัลก็เท่ากับไร้หนทางไปยังแท่นบูชายัญ ก่อนที่จะเป็นแบบนั้นพวกแกต้องตามหาเรือให้พบแล้วรีบขึ้นไป
แน่นอนว่าเมฆตกใจที่มีอยู่มากมายที่นี่ แล้วฉันก็คงไม่ยอมให้ผ่านไปได้หรอกนะ
ไม่ยอมง่ายๆ ขอต้อนรับสู่ดินแดนศักดิ์สิทธิ์ต้องห้ามต้องห้าม
โอกาสรอดจากป่าวงกตของบททดสอบลูกบอลนี่ มีอยู่แค่10%"
"โอกาสรอดมีอยู่แค่10%เหรอ?"อุซปกล่าว
"โฮะๆๆๆ"ซาโตริหัวเราะ
_______________________
ที่แท่นบูชายัญ
คิรัวร์ได้เอาฉลามท้องฟ้าที่เขากับโซโลจัดการได้
"ฉันจะผ่ามันเนื้อมันออกเอาไปทำอาหาร"คิรัวร์บอกช็อปเปอร์"นายไปซ่อมเรือ
ฉันจะตามไปหลังทำเสร็จ"
"โอเค"ช็อปเปอร์เดินเข้าไปในห้องเก็บของเอากล่องเครื่องมือของอุซป
"ฉันดีใจที่คิรัวร์อยู่ที่นี่
ฉันอยู่ในอันตรายแน่ถ้าคนอื่นทิ้งฉันไว้ตามลำพัง"กวางเรนเดียร์คิดในใจ
ช็อปเปอร์หยิบกล่องเครื่องมือสีแดงเดินออกไปซ่อมเรือ
"คิรัวร์ไม่กลัวบ้างเลยล่ะ? เราอยู่บนแท่นบูชายัญในป่าน่ากลัวกับก็อดที่น่าสะพรึงกลัวและเทพคุมกฎที่น่ากลัว"ช็อปเปอร์กล่าว
"มากกว่าที่นายคิด"คิรัวร์คิดในใจ
แต่เขาต้องทำให้เรนเดียร์น้อยหายกังวล
"ฉันไม่กังวลเพราะรู้ว่าเรารับมือได้
โซโลจัดการได้ทุกอย่างและนามิอยู่กับเขารวมทั้งโรบินและเซียร์
ฉันรู้พวกเขาจะปลอดภัย ลูฟี่ วีวี่ อุซป และซันจิกำลังมุ่งหน้ามาที่นี่
เราก็แค่รอจนกว่าทุกคนจะกลับ"คิรัวร์กล่าว
"ใช่
ฉันไม่จำเป็นต้องกลัว คิรัวร์ก็อยู่ด้วย พอคนอื่นกลับมาถึงเราก็ออกไปจากเกาะน่ากลัวนี้"ช็อปเปอร์พึมพำ
คิรัวร์กลับไปทำงานขณะที่ช็อปเปอร์ไปซ่อมเรือ
ช็อปเปอร์เอาแผ่นไม้ออกมาและเปลี่ยนร่างเป็นเฮฟวี่พ้อยต์
เริ่มตอกตะปูลงในเรือส่วนที่เสียหาย
"โป๊กๆๆ...เปรี้ยง!!"ความซุ่มซ่ามทำให้ช็อปเปอร์ตีค้อนโดนนิ้วมือตัวเอง
"อ๊าก!!!"ช็อปเปอร์ร้องและโยนค้อนหลุดมือไป
"ช็อปเปอร์นายไม่เป็นไรนะ"คิรัวร์เดินมาถาม
"ฉันสบายดี"ช็อปเปอร์พูดขณะเป่าลมใส่นิ้วที่พองแดง"แค่โดนนิ้ว....ไม่เจ็บเลย"
"ระวังด้วย"คิรัวร์เตือน"ไม่อยากให้ทำร้ายตัวเองนะ"
"อืม"ช็อปเปอร์พยักหน้าแล้วจะทำงานแต่ค้อนเขาหายไป"ค้อนอยู่ไหนเนี่ย?"
"ตรงโน้น"คิรัวร์ชี้
เขาเดินมาเห็นค้อนตกไปอยู่ที่บันไดล่างสุด ใกล้กับฉลามท้องฟ้า
"ตะ...ต้องรีบไปเอา
แต่ว่า..."ช็อปเปอร์ตัวสั่น
_______________________
"โฮะๆๆๆ"ซาโตริหัวเราะโดดไปมาบนบอลเมฆ"ถ้าไม่รีบละก็เรือจะค่อยๆเข้าไปในป่าวงกตนะ"
"เฮ้
ถ้าไม่รีบตามเรือไปละก็มีหวังคลาดสายตาแหงๆเลย
ถ้าคลาดสายตาในป่านี้ละก็มีหวังตามหาลำบากแหงๆเลยะ"อุซปพูดเริ่มวิ่งตามเรือ
"เดี๋ยวสิอุซป
ถ้าเราคลาดสายตากันก็ไม่ต่างกันหรอก"ซันจิหันไปมองกัปตัน"ลูฟี่
แล้วนายล่ะ?"
"พวกนายน่ะไปหยุดเรือเอาไว้ก่อนเถอะน่า"ลูฟี่หักนิ้วเตรียมสู้มองซาโตริ"ฉันจะจัดการเจ้าลูกบอลนั่นเอง"
"แน่ใจเหรอว่าจัดการเองได้?"ซันจิถาม
"อื้อ
ไม่เป็นไรหรอก"ลูฟี่กล่าว
"ช่วงถ่วงมันไว้ด้วยนะคะ"วีวี่กล่าว"พวกเราจะรีบไปเอาเรือ"
"โฮะๆๆ
จะทำได้เร้อ รู้สึกเป็นสุขและภูมิใจในตัวเองจริงๆ"ซาโตริหัวเราะเยาะ
"จะยังไงก็เถอะ
ต้องทิ้งคนเอาไว้คอยหยุดเจ้าตุ๊กตาล้มลุกนั่น"ซันจิคิดในใจ
"อย่าทำอะไรไม่คิดนะ
เจ้านั่นมันใช้พลังประหลาดด้วย
ไว้หยุดเรือได้แล้วจะรีบกลับมา"ซันจิพูดแล้วเขากับวีวี่วิ่งตามอุซปไป
"อย่าขยับจากตรงนั้นนะเจ้าลูกบอล"ลูฟี่เริ่มหมุนแขนไปมาและยืดแขนขึ้นไป
"ใช่กิ่งไม้งั้นเหรอ"ซาโตริอ่านใจรู้การเคลื่อนไหวล่วงหน้า
มือลูฟี่จับกิ่งไม้และหดแขนกลับให้ตัวเขาขึ้นมาด้านบน
"หมัดปืน..."ลูฟี่จะชกซาโตริ
"ท่าเหมือนเมื่อกี้เลย"ซาโตริเตรียมรับมือการโจมตี
"ยางยืด!!!"ลูฟี่ยืดแขนไปและซาโตริหมุนตัวหลบอย่างรวดเร็วและคว้าแขนลูฟี่ไว้
"โฮะๆๆ"ซาโตริหัวเราะและดึงแขนให้ลูฟี่โดนดึงตัวมาทางนี้
"หวา!!!!!"ลูฟี่ร้องเมื่อซาโตริหมุนตัวไปมาให้ลูฟี่วนเป็นวงกลมและกระแทกเขาใส่ต้นไม้
ลูฟี่ตกลงจากต้นไม้
แต่ยืดขาไปเกาะกิ่งไม้ไม่ให้ตัวเองตกพื้นได้
"เป็นอะไรไป
ไหนบอกว่าจะจัดการกับฉันยังไงล่ะ"ซาโตริกล่าว
"อื้อ บอกว่าจะทำก็จะทำให้ได้"ลูฟี่กล่าว
เขายืดแขนผ่านซาโตริไปจับกิ่งไม้ด้านหลังและส่งตัวเองไป"คราวนี้แหละไม่พลาดอีกแน่
หมัดปืน..."
"แกล้งทำเป็นต่อยแต่เตะงั้นรึ"ซาโตริกล่าว
"แส้!!!"ลูฟี่ยืดขาเตะใส่
"หวานหมู"ซาโตริโดดทำให้ขาลูฟี่พุ่งผ่านไป
"อีกทีนึง"ลูฟี่ยืดขาเตะใส่แต่ซาโตริหลบและจับขาลูฟี่ไว้
"หมัดปืน.."ขณะที่โดนดึงเข้าไปลูฟี่ก็ยกหมัดยืดใส่
แต่ก่อนจะชก
ซาโตริก็หันมือมาทางหน้าของลูฟี่ และหลบหมัดที่ชกเข้ามาด้วย
"ปึ้ง!!!"ลูฟี่หงายหลังจากแรงกระแทก
ลูฟี่ที่อ่อนแรงโดนซาโตริจับไว้หมุนตัวเขาไปรอบๆและส่งเขาไปกระแทกต้นไม้
หัวฝังลงไปในลำต้น
ซาโตริโดดเข้ามาหาลูฟี่และยื่นมือมาจับหน้าลูฟี่
"ปึ้งๆๆๆ"ซาโตริอัดกระแทกไปเรื่อยๆ
ทำให้หน้าลูฟี่ฝังลงไปลึกขึ้น
อุซปวิ่งผ่านป่าพยายามหาการาสุมารุ
"อยู่ที่ไหน?"อุซปมองหาอย่างกระวนกระวาย"ไปไหนแล้วการาสุมารุ
เราต้องรีบไล่ตามเรือไปให้ทัน"
อุซปวิ่งมาเจอต้นไม้ยักษ์ด้านหน้า
"โธ่เว้ย
จากตรงนี้จะไปรู้ได้ยังไง"อุซปพูดและตัดสินใจปีนต้นไม้
ด้านซันจิกับวีวี่วิ่งอยู่พื้นที่ใกล้กัน
"ระวังตัวด้วยลูฟี่
เทพคุมกฎคงไม่ธรรมดาแน่ รีบๆหาเรือให้พบแล้วไปจากที่นี่ซะจะดีกว่า"ซันจิวิ่งตามอุซปที่ไต่ขึ้นต้นไม้
__________________
ลูฟี่พยายามดึงหัวออกมาจากต้นไม้
"อะ...เอาไม่ออก"
"โฮะๆๆ
ดื้อด้านจริงนะ"ซาโตริกล่าว
ลูฟี่ดึงหัวออกมาไม่ได้
ซาโตริโดดไปมาบนลูกบิลเริ่มมองหาอีก3คน
"เอาล่ะ อีก3คนที่เหลืออยู่ไหนนะ
ไม่ปล่อยให้หนีไปได้แม้แต่คนเดียวแน่"ซาโตริหันไปเห็นซันจิกับวีวี่วิ่งผ่านป่า"เจอแล้วๆ"
อุซปปีนต้นไม้เพื่อหาเรือแมรี่
ขณะที่ซันจิกับวีวี่อยู่พื้นดิน
"อุซป
เห็นเรือเราไหมคะ?"วีวี่ถาม
"อืม"อุซปใช้แว่นเขาค้นหาและเห็นเรือการาสุมารุ"เจอแล้วล่ะ"
"บอกมาเลย"ซันจิตะโกน
"ข้างหน้าของนาย
ปีนต้นไม้ที่อยู่ถัดไปอีกสองต้นนะ เรือกำลังจะไหลลงเนิน"
"เข้าใจแล้ว"ซันจิร้อง
ทั้งวีวี่และซันจิต่างเริ่มปีนต้นไม้
"โฮ่ๆๆ"ซาโตริยืนอยู่บนลูกบอลที่ลอยมาด้านหลังอุซป
"เจ้าบ้านั่น"อุซปสบถ"มันคิดจะทำอะไรน่ะ"
"ไปเลย"ซาโตริเตะลูกบอลพุ่งไปข้างหน้าและผ่านอุซปไป
"อันตราย วีวี่
ซันจิ"อุซปตะโกนเมื่อเห็นลูกบอลพุ่งไปหาพวกเขา"ลูกบอลลอยไปทางโน้นแล้ว"
"ว่าไงนะ
ลูฟี่ทำอะไรอยู่เนี่ย!?"ซันจิหยุดปืนมองข้ามไหล่เห็นลูกบอลลอยเข้ามา
"ดึ๋งๆ"แต่แล้วลูกบอลกับโดนลูกบอลอันอื่นกระดอน2ครั้งกลับไปทางอุซป
"บอลต๊กกะใจจู่โจม"ซาโตริกล่าว
"อุซปหลบเร็ว!!!!"ทั้งสองตะโกน
"เล็งเราไว้รึเนี่ย!?"อุซปโดดไปด้านหลังพยายามหลบลูกบอล
แต่เขาไม่เร็วพอทำให้จมูกยาวเขาโดนลูกบอล"ระเบิดแน่"
"ผลุบ"ดอกไม้โผล่มาจากลูกบอล"ดอกไม้เรอะ?"
"พลาดรึเนี่ย"ซาโตริผิดหวัง
อุซปร่วงตกลงจากกิ่งไม้ไปกระแทกพื้นอย่างรุนแรง"โครม!!!"
"คุณอุซป!!!"วีวี่ร้อง
"เจ้าบ้า"ซันจิตะโกน
"โฮ่ๆๆๆ"ซาโตริหัวเราะ
ทางด้านลูฟี่ในที่สุดก็ดึงหัวตัวเองออกจากต้นไม้ได้สำเร็จ
ลูฟี่มองไปรอบๆและเห็นซาโตรินั่งบนลูกบอลจากระยะไกล
เขาวิ่งไปตามกิ่งไม้ไปทางนั้น
"เจ้าบ้าเอ๊ย!!!
หมัดปืนกล"ลูฟี่ตะโกน
เขาโดดขึ้นบนลูกบอลและโดดไปหาซาโตริ"ยางยืด!!!!"
แต่ซาโตริหลบหมัดปืนกลได้
และหมัดของลูฟี่ชกใส่ลูกบอลมากมาย วีวี่ตกใจ
"อย่านะคะคุณลูฟี่"วีวี่ร้องห้าม"อย่าชกใส่ลูกบอลแถวนั้นเด็ดขาด"
"เอ๋?"ลูฟี่สงสัย
มองลูกบอลมากมายรอบๆกระดอนไปมาทั่วไปหมด"อะไรเนี่ยๆ"
"แย่ล่ะสิ
สายเกินไปซะแล้ว!!!!"อุซปร้อง
"ไม่นะ"วีวี่กล่าว
"ระวังตัวด้วย
มันลอยมาทุกทิศทางเลย"ซันจิตะโกน
"โฮ่ๆๆ
ตลกดีจังพวกแกเนี่ย"ซาโตริกล่าว เขากระโดดไปบนลูกบอลขึ้นไปที่สูง
หลบรอดลูกบอลต๊กกะใจจำนวนมากได้
ลูกบอลลอยเข้ามาหาซันจิ
ซันจิรีบหลบ
"หอก"ซันจิมองหอกมากมายที่โผล่มาจากลูกบอล
"ปู"ซันจิหลบปูที่ยกก้ามมาใส่เขา
_____________________
ทางด้านอุซปเห็นลูกบอลพุ่งมาหาตน
"ทีเดียว4ลูกเลย!!!"อุซปร้องและก้มหัวลง
ก่อนที่ลูกบอลจะพุ่งไปกระแทกต้นไม้และต่อเนื่องติดกัน4ลูก
"กา"นกสีแดงโผล่มาจากลูกบอลทำให้อุซปแปลกใจ
"กา"นกสีฟ้าโผล่มา
มันตัวใหญ่กว่าและร้องเสียงสูงกว่า
"กา"นกสีเหลืองโผล่มาตัวใหญ่กว่าทั้งสองตัวและร้องเสียงสูงขึ้นอีก
"กา"นกสีเขียวตัวใหญ่ที่สุดและร้องเสียงสูงที่สุด
"อะไรน่ะ? พลาดอีกแล้วเหรอ?"อุซปแปลกใจ"ไม่สิ
น่าจะบอกว่าเลือกถูกมากกว่า"
"กา!!!!!"นกทั้ง4ร้องพร้อมกัน
"ไม่น่าลนลานเลยแฮะ
อะไรกัน จะให้ฉันร้องเพลงด้วยงั้นเหรอ? เอาสิ
ฟังแล้วอย่าตกใจซะล่ะ คนเขายิ่งเรียกฉันว่าโจรสลัดนักร้องอยู่ด้วย ดีล่ะ..."
"แก๊ง"นกสีชมพูเคาะระฆังหมดเวลา
"ยังไม่ได้ร้องเลยนะเฟ้ย"อุซปประท้วง
แต่แล้วเขาก็เห็นนกทั้ง4ล้อมรอบเขาและเริ่มตบตรีใส่"ผัวะๆๆๆๆ"
_______________
"ร้อนๆๆๆๆ"ลูฟี่กำลังวิ่งหนีลูกบอลไฟพร้อมก้นที่มีไฟลุก"น้ำๆๆๆๆ"
"แม่น้ำ"ลูฟี่กระโดดหนีลงมิลกี้โร้ดเพื่อใช้น้ำดับไฟ
แต่ฉลามท้องฟ้าขนาดเล็กอยู่ตรงนั้นและอ้าปาก
ลูฟี่ตกไปอยู่บนปากมัน ก้นเขาโดนฟันแหลมมันเต็มๆ
"เจ็บ"ลูฟี่ร้องพุ่งออกจากปากฉลามท้องฟ้า
ควันลอยออกมาจากก้น ลูฟี่ตกใส่มิลกี้โร้ด
และยังทะลุผ่านตกใส่แม่น้ำด้านล่าง"ร่วงแล้ว"
"ลูฟี่
อย่าตกลงไปที่แม่น้ำข้างล่างนะ"ซันจิตะโกนจากบนกิ่งไม้"มันอาจจะไม่มีก้นก็ได้"
ลูฟี่ยืดแขนไปคว้าเถาวัลย์ยืดตัวกลับขึ้นไปได้
สุดท้ายเขาก็ยืดแขนเปลี่ยนเถาวัลย์โหนตัวเล่นไปและโหร้องเหมือนทาซาน
"จะบ้ารึไงฟะ!!!!"ซันจิตะโกน
"ไม่ใช่เวลามาเล่นนะคะ"วีวี่ตะโกน
__________________
"ค้อนอุซปๆๆๆหนังยางอุซป
ค้อนอุซป"
อุซปจัดการนกทั้ง4ตัวได้ด้วยค้อนของเขา
นกทั้ง4ต่างนอนหมดสภาพ
"โฮ่ฮี้โฮ่!!!!"อุซปหันไปเห็นลูฟี่กำลังโหนตัวเล่นเหมืนทาซาน
"จริงสิ
มีวิธีนั้นอยู่
ตอนนี้ถึงเวลาทดสอบแล้ว"อุซปพูดหยิบอุปกรณ์ออกมาและปีนขึ้นไปบนต้นไม้
"มีวิธีเด็ดๆด้วยเหรออุซป?"ซันจิถาม
อุซปยืนอยู่โดยสวมเข็มขัดสีน้ำตาล
มีลายสีแดงทั่ว
"มีสิ
คนเขาเรียกฉันว่าโจรสลัดนักประดิษฐ์มือหนึ่งเชียวนะ จะแสดงให้ดู
อาวุธใหม่ล่าสุดของฉัน"อุซปกล่าว"อุซปโห่ฮี้โห่"
"อะไรล่ะนั่น?"ซันจิกับวีวี่มองเข็มขัดประหลาด
"เอาน่า
คอยดูละกัน"อุซปพูดแล้วใช้แว่นตาหาเรือการาสุมารุ"เจอแล้ว
อีกฟากของแม่น้ำข้างหน้าพอดี"
อุซปยกแว่นตาและจับเข็มขัด
"เซ็ทอัพ"ตะขอพุ่งออกจากช่องที่เข็มขัดไปพันเข้ากับกิ่งไม้ด้านบน
อุซปดึงเชือกให้เกาะกิ่งไม้แน่น
"คิดจะทำอะไรน่ะ?"ซาโตริที่อยู่ด้านบนมองอย่างสงสัย
"ดีล่ะ
ที่นี้ก็ไปถึงเรือการาสุมารุได้แล้ว"อุซปพูดอย่างมั่นใจ"ขืนเรือเข้าไปในป่าลึกมากกว่านี้คงเอาคืนมาได้ยาก
จะปล่อยให้หลุดมือไปไม่ได้"
"ความคิดเยี่ยมเลยคะ"วีวี่กล่าว
"ไม่เลวนี่นา
ระวังลูกบอลด้วยล่ะ"ซันจิเตือน
"ไม่มีเวลาแล้ว
เรียกฉันว่าทาร์ซานเจ้าป่าสิ ไปล่ะนะ อุซปโห่ฮี้โห่"
อุซปพุ่งไปข้างหน้าพร้อมปล่อยเสียงร้อง
"หือ?"ซาโตริมองอุซปกำลังลอยไปหาเรือ
อุซปพาตัวยืดไปถึงใกล้การาสุมารุ
"ดีมาก พอดีเลย
ขึ้นไปแล้วหยุดเรือเอาไว้นะ"ซันจิกล่าว
แต่ซันจิกับวีวี่ก็เห็นว่าอุซปเจอปัญหาบางอย่าง
"เป็นอะไรไป
รีบๆขึ้นเรือสิ"ซันจิตะโกน
"ไม่ได้
คือว่าฉัน...ลืมสนิทเลยอ่ะ เชือกมันล็อคตายกับเข็มขัดอยู่
ขืนเป็นแบบนี้คงลงไปข้างล่างไม่ได้แหงๆ"
อุซปโดนดึงกลับไปและลอยไปถึงกิ่งไม้ที่เขากระโดดมาและพยายามเอื้อมมือไปจับ
"อีกนิดๆๆ"อุซปคว้าไม่ได้สุดท้ายก็ลอยโหนไปอีก
ซันจิกับวีวี่ต่างกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ
"ไอ้พวกงี่เง่า..."ซันจิกับวีวี่สุดจะทน
พวกเขามาเล่นอะไรเวลาแบบนี้
"ไง
อุซป"ลูฟี่โหนตัวมาใกล้อุซป"นายเองก็สนุกใหญ่เลยนี่ โห่ฮี้โฮ่"
"คงมีเรื่องต้องคุยกันสักหน่อยแล้ว"ซันจิกล่าวมองโจรสลัดงี่เง่าทั้งสอง
"ตุบตับๆๆๆผัวะๆๆๆเพี้ยะๆๆเปรี้ยงๆๆ"
____________________
อุซปกับลูฟี่ต่างมีใบหน้าบวมและช้ำจากฝีมือของวีวี่กับซันจิ
ซันจิสูบบุหรี่ม้วนใหม่
ส่วนวีวี่หยิบผ้ามาเช็ดเลือดที่เปื้อนมือ
ลูฟี่กับอุซปปากอ้วนพองและมีแต่รอบฟกช้ำบนหน้า
"ฟังนะ
ฉันจะลืมเรื่องเมื่อกี้ก็ได้ ต่อไปฟังฉันพูดให้ดีๆล่ะ"ซันจิกล่าว
"ครับ
ขอโทษด้วยครับ"ลูฟี่พูดด้วยปากบวมๆ
"ขอโทษจริงๆครับ"อุซปกล่าว
"ยังไงก็เถอะตอนนี้เราอย่าเพิ่งไปนึกถึงเรื่องเรือเลย
พวกเรา4คนจะโจมตีใส่เจ้านั่นพร้อมๆกัน จะเทพคุมกฎหรืออะไรไม่รู้ล่ะ
ถ้าโดนรุมโจมตีล่ะก็ต้องมีช่องว่างให้เล่นงานได้แน่ๆ"ซันจิกล่าว
"จะล้มฉันงั้นเหรอ!?"เสียงซาโตริดังขึ้นมา
กลุ่มหมวกฟางตกใจเมื่อได้ยินเสียงและเริ่มมองหาว่าเทพคุมกฎอยู่ไหน
"เขาอยู่ไหน?"วีวี่มองไปรอบๆ
"เจ้าบ้านั่นไปไหนแล้ว?"ลูฟี่สงสัย
ซาโตริพลิกตัวลงมาจากเหนือหัวลงมาหาซันจิ
เขาหันกลับมาเวลาเดียวกับที่ซาโตริวางมือบนหน้าอกเขา
"อิมแพ็ค"
"เปรี้ยง!!!"ซันจิกระเด็นไปกระแทกต้นไม้ด้านหลังล้มลงพื้น
"ซันจิ!!!"ลูฟี่
วีวี่และอุซปตะโกน
"โฮ่ๆๆ
ชีวิตนั้นเป็นทุกข์"ซาโตริมองพวกเขา"เอาล่ะ เหลืออีก3คน"
____________________
อีกฟากหนึ่งของเกาะ
มีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆวิ่งผ่านป่ายักษ์
เธอสวมหมวกขนสัตว์ที่ซ่อมผมสีน้ำตาลและสวมเสื้อน้ำตาลอ่อนที่มีปีกสีขาวเล็กๆด้านหลัง
เธอวิ่งเข้าไปในถ้ำใหญ่ที่เกิดจากช่องว่างตรงรากไม้
ขณะที่เด็กวิ่งเข้าไป
โรบินเดินนำกลุ่มมาใกล้และจากมุมของเธอมองไม่เห็นพวกเธอ
ภายในถ้ำต้นไม้เด็กผู้หญิงทรุดเข่าลงและเริ่มขุดดินที่ไม่แข็งเหมือนข้างนอก
เข้าไปในกระเป๋าเธอ
ด้านนอกโรบินก็ปีนขึ้นไปบนรากไม้และยื่นมือช่วยดึงนามิขึ้นมายืนบนรากไม้ด้วย
"ขอบใจนะ"นามิกล่าว
โซโลเดินมาข้างหลังทั้งสองคน
ใต้ต้นไม้เด็กผู้หญิงได้ยินเสียงจากนอกถ้ำ
นามิรู้สึกเหมือนเห็นบางอย่าง
เธอหันไปมองโซโล
"นี่
เห็นบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่ทางด้านโน้นรึเปล่า?"นามิถาม
"งั้นเหรอ"โซโลไม่รู้ปีนขึ้นบนรากต้นไม้
"นี่
พวกเธอไม่เห็นอะไรบ้างเลยเหรอ?"นามิถาม
"ไม่เห็นมีอะไรนี่นา"เซียร์ส่ายหัว
"ฉันเองก็ไม่เห็นนะ"โรบินตอบ
"เธอคงจะเห็นลิงเข้าละมั้ง?"โซโลกล่าว
"ลิงเหรอ?"นามิทวน"นั่นสิ"
"นี่
เราลองไปตรวจสอบชายฝั่งอีกฟากนึงดูมั้ย?"โรบินเสนอขึ้นมา
"ไม่เอา
ถ้าถูกฉลามเล่นงานอีกจะทำยังไง"นามิปฎิเสธ
"จริงๆเลย
ช่วยไม่ได้แฮะ"โซโลกล่าว
"น่าเป็นห่วงคิรัวร์คุงกับช็อปเปอร์ที่แท่นบูชานะ"เซียร์กล่าว
"อย่างพวกนั้นน่ะไม่เป็นไรหรอก"โซโลกล่าว
____________________
ที่แท่นบูชายัญ
คิรัวร์กับช็อปเปอร์มองค้อนที่ตกลงๆไปด้านล่างใกล้กับพวกฉลามท้องฟ้าที่ว่ายวนอยู่ตรงนั้น
"ไม่ต้องห่วงช็อปเปอร์
ฉันจะไปหยิบมาให้"คิรัวร์กล่าว
"ไม่"ช็อปเปอร์ปฎิเสธ"ฉันจะไปเอามาเอง"
"แน่ใจนะ?"คิรัวร์ถาม
"ฉันเป็นลูกผู้ชาย"ช็อปเปอร์ตะโกน"ฉันเองก็ต้องพยายาม"
"เข้าใจแล้ว"คิรัวร์นั่งลงบนบันไดใกล้กับฉลามท้องฟ้าที่เขาตัดมัน"ลงไปให้เร็วและเงียบที่สุดเท่าที่ทำได้"
ช็อปเปอร์ปีนไปเกาะราวบันไดและค่อยๆเลื่อนตัวลงไป
"ถ้าพวกมันไม่รู้ตัวก็คงจะดี
ค่อยๆๆ"
ช็อปเปอร์เดินลงไปถึงบันไดขั้นสุดท้ายและค่อยๆเดินไปหยิบค้อนมาได้
"สำเร็จ
ที่นี้ก็ซ่อมเรือได้แล้ว"ช็อปเปอร์พูดเบาๆยิ้มกว้าง
"กาๆๆ"นกตัวนึงบินเหนือหัวช็อปเปอร์ส่งเสียงร้องทำให้เขาตกใจ
"จ๊าก!!!!!...อุ๊บ!!"ช็อปเปอร์กรีดร้องก่อนจะรู้ตัวว่าเขาอยู่ไหนยกมือปิดปาก
คิรัวร์ค่อยๆลุกขึ้นยืนเอามือจับดาบ
ขณะที่ครีบฉลามปรากฏด้านหลังช็อปเปอร์
"ซ่า!!!"ฉลามท้องฟ้ากระโดดพุ่งขึ้นมาอ้าปากจะกินช็อปเปอร์
"โดดช็อปเปอร์"คิรัวร์ตะโกน
ช็อปเปอร์โดดจังหวะที่มันยกปากกัด
เขาพบตัวเองนั่งอยู่บนปากของฉลามท้องฟ้า
มันสะบัดตัวและพลิกตัวทำให้ช็อปเปอร์กระเด็นลอยไปที่เรือโกอิ้งแมรี่
"ซ่า...ก๊าซซซซ!!!!"ฉลามท้องฟ้ากระโดดจากทะเลขึ้นมาหาพวกเขา
"จ๊าก!!!!!"ทั้งช็อปเปอร์ร้อง
"เพลิงผลาญ"คิรัวร์ฟันดาบออกไป
เปลวเพลิงพุ่งไปลุกท่วมใส่ร่างมัน
ฉลามท้องฟ้าที่โดนย่างสดได้ที่ลอยผ่านเรือตกลงไปในทะเล
"เฮ้อ"ช็อปเปอร์ถอนหายใจ
"นายกล้าหาญมากช็อปเปอร์"คิรัวร์ชมเขาที่กล้าลงไปเอาค้อน
"หุบปากนะ!!!!"ช็อปเปอร์ตะโกนแล้วเริ่มเต้น"ฉันเป็นลูกผู้ชายนะ
ถึงพูดแบบนั้นฉันก็ไม่ดีใจหรอกนะ"
"อืมๆ"คิรัวร์พยักหน้าไปงั้นๆ"นายอยากกลับไปทำงานหรือกินซูชิ"
"ซูชิคืออะไร?"ช็อปเปอร์ถาม
"ปลาดิบ"คิรัวร์กล่าว
"ฟังดูไม่น่าอร่อย"ช็อปเปอร์กล่าว
"ตลกน่า
เมื่อก่อนสมัยฉันเดินทางล่าค่าหัวเจอร้านแผงลอยซูชิพอดีและฉันก็เรียนมาด้วย
ฉันอาจมีฝีมือทำอาหารไม่มากเหมือนซันจิ แต่แค่ตัดเนื้อและห่อรอบๆก็สบายมาก
ฉลองการสู้กับฉลามท้องฟ้าด้วยการกินปลาท้องฟ้าดูเหมาะสมดีไม่ใช่เหรอ?"คิรัวร์กล่าว
"ฉันอยากลอง"ช็อปเปอร์ร้อง
พวกเขาเดินขึ้นบันไดเชือกไปบนดาดฟ้าเรือ
"พรึ่บๆๆ"ตอนนั้นเองนกสีม่วงยักษ์บินผ่านต้นไม้มาหาเรือโกอิ้งแมรี่
สัญชาตญาณของคิรัวร์เตือนทันที
เขาหันไปมองเห็นชายกับนกที่ดูคุ้นตา
"ช็อปเปอร์
กลับไปขึ้นเรือและอยู่ที่นั่นไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น"คิรัวร์สั่งเสียงเฉียบขาด"เรามีแขกไม่รับเชิญมาหา"
ช็อปเปอร์หันมามองคิรัวร์แล้วเห็นนกยักษ์ที่บินมาพร้อมเทพคุมกฎ
"ไป"เขาบอกเอามือจับดาบเล่มอื่นๆ
"ว๊าก!!!"ช็อปเปอร์รีบหนีขึ้นเรือ
คิรัวร์มองชูร่าที่ฟูซาบินลงมามาใกล้เขา
"เยี่ยม
เหมือนวันนี้จะเป็นโชคดีของฉัน"ชูร่ากล่าว
"หวัดดีชูร่า"คิรัวร์พูดเสียงเรียบ"ฉันกำลังปรุงฉลามท้องฟ้าที่พึ่งจับได้
แต่นายกับนกพ่นไฟมาพอดี ช่วยปรุงอาหารให้ฉันแล้วจะให้ครึ่งหนึ่ง"
"นี่เป็นวิธีที่ชาวทะเลสีฟ้าร้องขอชีวิตพวกเขางั้นเหรอ?"ชูร่าถาม
"ฉันไม่ได้ร้องขอชีวิตฉัน"คิรัวร์บอกเขาเสียงโกรธ"เป็นเพียงข้อเสนอ
เราไม่จำเป็นต้องสู้กันเมื่อเราสามารถนั่งลงและพูดคุยกันได้อย่างคนมีอารยธรรม"
"แกคิดจริงเหรอว่าฉันจะยอมรับเรื่องนี้หลังแกทำให้เราอับอายต่อหน้าก็อดเอเนล"ชูร่าตะคอก"แกทำให้พวกเรา5คนเหมือนตัวตลก
ฉันไม่นึกว่าแกจะโง่ติดกับดักนี้ ฉันคิดว่าแกเป็นหนึ่งใน4คนเข้าประตูมาช่วยเพื่อนของนายที่เป็นเหยื่อบูชายัญ
ฉันเสียดายที่พวกเขาเลือกบททดสอบลูกบอลของซาโตริแทนบททดสอบเชือก
แต่ฉันโชคดีที่ได้เจอแก"
"อื้อ
ฉันอยู่นี่"คิรัวร์พยักหน้า
"น่าจะมีชาวทะเลสีฟ้า10คน
4คนเข้ามาทางประตู เหยื่อบูชายัญที่หายไปอีก4 เหลือแกกับสัตว์ตัวนั่น"
"ระวังหน่อย
สัตว์ที่นายว่าเป็นเพื่อนฉัน"คิรัวร์ขุ่นเคือง
ชูร่าแปลกใจมองช็อปเปอร์ที่แอบอยู่หลังเสามองพวกเขา
"พูดบ้ารึไง?"ชูร่าถาม
"ฉันไม่ได้หวังว่านายจะเข้าใจ"คิรัวร์กล่าว
"ความสามารถของนายก่อนหน้านี้สร้างความสนใจให้กับก็อดเอเนล
และเขาบอกให้ฉันพาแกไปพบท่าน
ฉันจะยินดีมากถ้าได้พาแกไปพบก็อด....แบบเป็นชิ้นๆ"ชูร่ากล่าว
คิรัวร์ตั้งท่าเตรียมสู้
"ฉันสงสัยว่าก็อดจะว่ายังไงถ้านายแพ้"คิรัวร์กล่าว
__________________
โรบินคุกเข่าเอามือจับพื้นหินที่แตกร้าว
คนส่วนใหญ่จะเดินตรงไปโดยไม่สนใจอะไร แต่โรบินเป็นนักโบราณคดี
"ถ้าไปข้างหน้าต่อละก็
อาจจะมีเงื่อนงำอะไนเพิ่มก็ได้"โรบินกล่าว
"เธอกำลังหาอะไรเหรอ?"นามินั่งอยู่บนรากไม้ถามโรบิน
"เงียบ"โซโลพูดพร้อมจับวาโดอิจิมอนจิ"เอาเถอะน่าอย่าขยับล่ะ"
"เอ๋?"นามิมองโซโลรู้สึกได้ถึงความเครียด
โรบินก็เงยหน้าขึ้นมาเพราะรู้ตัว
"ซ่า!!!!"จระเข้ท้องฟ้าสีน้ำตาลโผล่มาจากใต้มิลกี้โร้ดเหนือหัวพุ่งลงมาหานามิ
"ดาบวายุ"เซียร์ใช้เวทสร้างดาบลมพัดลอยตกทะเลไป
ทั้งสามมองนามิทรุดเข่าลงพื้นด้วยความกลัว
"ระวังตัวหน่อยสิ"เซียร์บอกเธอ
"ขอบใจนะ"นามิกล่าว
__________________
"เขี้ยวหิน"วีวี่ตวัดวงแหวนหลายครั้ง
แต่ซาโตริหลบได้หมดและยื่นมือมาใกล้หน้าเธอ
"อิมแพ็ค"
"กรี๊ด!!!"วีวี่โดนส่งกระเด็นไป
"วีวี่"อุซปตะโกน
"เหลือแค่2คน
โฮ่ๆๆ"ซาโตริโดดมาหาอุซป
"กระสุนไข่เน่า
กระสุนซอสพริก"อุซปยิงลูกหนังใส่ซาโตริ แต่เขาหลบได้หมด
"เป็นการโจมตีที่ไร้สาระสิ้นดี"ซาโตริเข้ามาประชิดวางมือที่หน้าอก"อิมแพ็ค"
"เปรี้ยง!!!!"อุซปโดนส่งไปกระแทกต้นไม้รากต้นไม้นอนบาดเจ็บ
"วีวี่
อุซป"ลูฟี่ร้อง หันไปมองซาโตริที่ไปยืนบนลูกบอล
"โฮ่ๆๆ"ซาโตริโดดขึ้นเตะลูกบอล
ลูกบอลกระดอนไปโดนอันอื่นๆ ส่งลูกบอล4ลูกลอยมาหาลูฟี่
"บรึ้มๆๆ!!!!"แรงระเบิดของลูกบอลทำให้ลูฟี่ร่วงตกจากกิ่งไม้ลงไปกระแทกพื้น
ซาโตริมองกลุ่มหมวกฟางทั้ง4ที่เผชิญหน้าบททดสอบลูกบอลและโดนตนส่งไปนอนบนพื้น
ขณะเดียวกับการาสุมารุก็ยังแล่นต่อไป
ความคิดเห็น