คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #64 : มิสเตอร์วัน(RE2)
"มันคืออะไรกันน่ะ
พูลตันที่ว่า?"มีมี่ไม่เข้าใจ
"อาวุธโบราณ"คล็อกโคไดล์กล่าว"ว่ากันว่าเพียงนัดเดียวเท่านั้นก็สามารถทำลายเกาะทั้งเกาะได้"
"อาวุธโบราณ?"มีมี่ถาม"ของพรรค์นั้นในอาณาจักรนี้
ท่านพ่อรู้เรื่องอยู่ก่อนแล้วสินะ"
"ความลับที่ได้รับการบอกเล่าสืบต่อในหมู่ราชา"จาคากล่าว
"มันจะต้องอยู่ในประเทศนี้แน่
นั่นก็คือเป้าหมายที่แท้จริงของฉัน
ถ้ามีมันละก็ฉันต้องสร้างกองทัพที่แข็งแกร่งที่สุดได้อย่างแน่นอน"คล็อกโคไดล์กล่าว
"ทุกอย่างที่แกทำก็เพื่อสิ่งนี้สินะ"จาคากล่าว
"ถ้าฉันได้เป็นราชาแห่งอาณาจักรนี้
การควบคุมพวกโจรสลัดก็จะกลายเป็นเรื่องจิ๊บจ๊อยเลยทีเดียว เมื่อมีกำลังมาก
รัฐบาลโลกเองก็ต้องยอมก้มหัวให้แน่"คล็อกโคไดล์กล่าว
"รัฐบาลโลกน่ะไม่มีทางยอมให้แกทำแบบนั้นได้หรอกน่า"คอบร้ากล่าว
"นั่นสิ
เพราะอย่างนั้นฉันถึงต้องมีพูลตันยังไงเล่า"คล็อกโคไดล์กล่าว
"ฉันไม่รู้หรอกนะว่าแกไปได้ยินชื่อนั้นมาจากไหน
แต่ของพรรณ์นั้นฉันไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นแหละ ฉันไม่รู้ว่ามันมีจริงรึเปล่า? อยู่ที่ไหนในอาณาจักรนี้
แม้แต่ฉันเองที่เป็นราชายังไม่รู้เลย"
"งั้นเหรอ
มันก็อาจจะเป็นแค่เรื่องโกหกก็จริง แต่มันอาจจะเป็นเรื่องจริงก็ได้
และฉันก็มีความรู้ที่จะปลุกอาวุธโบราณขึ้นมา"คล็อกโคไดล์กล่าว
มิสออลซันเดย์หรี่ตามองคล็อกโคไดล์เล็กน้อน
____________________
ด้านนอกพระราชวัง
กองทัพและพวกคณะปฏิวัติเริ่มต่อสู้กันที่ลานกว้างกลางเมือง เสียงดังมาถึงในวัง
"ได้ยินว่าคล็อกโคไดล์มันแขวนพระราชาของเรา"
"ต้องช่วยท่านคอบร้าให้ได้"
"ทหารทั้งหมดรวมพลบุกเข้าไปเลย!!!"
"แต่ว่ามีมือโผล่มาจากประตูแบบนี้เราก็พังประตูเข้าไปไม่ได้สิ
"ถ้าเราทำอะไรสักอย่างกับมือนั้นก็ไม่เป็นไรแล้วนี่"
_______________________
เสียงพวกทหารดังมาถึงด้านใน
คล็อกโคไดล์เริ่มจะหงุดหงิด
"หนวกหูจริงพวกแมลงวัน
ตามแผนของฉันอีก20นาทีพวกคณะปฏิวัติจะบุกมาถึงลานกว้าง และการต่อสู้ก็จะเริ่มขึ้น
หลังจากนั้นก็คืออีกครึ่งชั่วโมงประมาณบ่าย4โมงครึ่ง
คนทั้งหมดตรงลานกว้างนั้นก็จะต้องถูกยิง"
"นี่แกเอาจริงเหรอเนี่ย?"คอบร้าถาม
"รัศมีการทำลายล้างกว้างถึง5กิโลเมตร
ถ้ามองตรงนี้ก็จะเห็นได้ชัดเจนแน่นอน"คล็อกโคได์กล่าว
"อย่าทำแบบนั้นนะ!!!!"มีมี่ร้อง
"พวกทหาร
พวกคณะปฏิวัติ ทุกคนจะตายเรียบไม่เหลือ
แล้วการต่อสู้ก็จะจบลงตลอดกาล"คล็อกโคไดล์พูดต่อไป พระราชาตัวสั่นระริกเมื่อคิดถึงคนที่ต้องตาย
คล็อกโคไดลมองมีมี่"เธอคงดีใจสินะ
เพราะยังไงเธอก็อยากจะยับยั้งการจลาจลอยู่แล้วนี่
แทนที่จะทำลายวังให้ยุ่งยากเสียเวลา สู้ระเบิดพวกนี้ให้เละเป็นผุยผง
ฉันว่าน่าจะได้ผลเร็วกว่านะ"
"แกจะทำเรื่องชั่วช้าขนาดนั้นได้ยังไงกัน?"มีมี่จะพุ่งไปหาคล็อกโคไดล์แต่จาคาจับเธอไว้"ผู้คนพวกนั้นไปทำอะไรให้แกเจ็บช้ำรึไง
คนอย่างแก คนอย่างแกนี่มัน...."
"ไร้สาระ"คล็อกโคไดล์กล่าว
"หยุดนะ
แกจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร!!!!"มีมี่ตะโกน
"ท่านมีมี่"จาคาหยุดเธอที่พยายามเข้าไปหาคล็อกโคไดล์
"เอาล่ะ
มิสเตอร์คอบร้า
ฉันเปลี่ยนคำถามก็ได้"คล็อกโคไดล์หันมามองพระราชา"ที่ซ่อนของโพเนกลีฟ
บอกมาว่าอยู่ที่ไหน?"
"โพเนกลีฟ
ทำไมแกถึงรู้?"มีมี่กล่าว
"ถ้าฉันบอกทางให้กับแก..."คอบร้าจะให้คล็อกโคไดล์ไว้ชีวิตประชาชน
"พูดว่าไงนะ"คล็อกโคไดล์ไม่คิดจะให้ต่อรอง
"ไม่สิ....ฉันจะพาแกไปเอง"
"ท่านพ่อ"มีมี่กล่าว
"ฮ่าๆๆๆๆ
สมแล้วที่เป็นแกคอบร้า ฉลาดดีนี่"คล็อกโคไดล์กล่าว
"พอกันที!!"จาคาชักดาบตนออกมา"ข้าทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว"
______________________
ประตูตะวันออกเฉียงใต้
"อูย
นี่มันแผลอะไรกันเนี่ย
ทุกคนกำลังสู้จนจะตายอยู่แล้วนะ"อุซปที่จับหมวกช็อปเปอร์เดินไปกล่าว"แขนก็หัก
จมูกก็เบี้ยว ฉันนี่มัน..."
"อย่าพูดมากเลย
เดี๋ยวปากแผลก็เปิดอีกหรอก"ช็อปเปอร์บอกเขา
"รู้แล้วน่า"
"หึ
ว่าแต่นายยังไม่ตายสินะ"ซันจิเดินมาด้านหลังกล่าวขึ้น
"ซันจิ!!!"ทั้งสองร้อง
อุซปทรุดลงกับพื้น
"ว่าแต่การต่อสู้ของนายกับมิสเตอร์ทูเป็นไงบ้าง?"อุซปถาม
"ชนะแหงอยู่แล้ว
เอ้า!!"ซันจิโยนแว่นตาของอุซปคืนให้
"โอ้
แว่นของฉัน"อุซปเอากลับไปสวมที่หัว"นายอุตส่าห์ไปเอาคืนให้ฉันสินะเนี่ย
ขอบใจนายมากเลยนะซันจิ
"เพล้ง!!!"แว่นตาข้างนึงร่วงตกลงมา
มันพังแล้ว
"เฮ้ย เดี๋ยวสิ
มันพังแล้วนี่นา เจ้าบ้า นี่มันรุ่นใหม่ล่าสุดที่ได้มาจากนอธต์บลูเชียวนะ
นายรู้ไหมว่าแว่นนี่ราคาเท่าไหร่กันน่ะโธ่"อุซปร้องคร้ำครวญ
"เฮ้ ดูนั่นสิ"ซันจิบอกพวกเขา
พวกเขามองไปเห็นคนจำนวนมากกำลังขี่ม้าและอูฐมุ่งหน้ามาที่อัลบานา
"นั่นต้องเป็นพวกกองหนุนของพวกคณะปฏิวัติแน่"ซันจิกล่าว
"ยังมีมาเพิ่มอีกเหรอเนี่ย"ช็อปเปอร์กล่าว
"ท่าทางจะใช่
ท่านมีมี่คงหยุดพวกคณะปฏิวัติไม่ได้สินะ"ซันจิกล่าว
"ฮึ้ย
เจ็บใจนัก"อุซปกล่าว
"อู"มาสึเกะร้องจากข้างหลัง
"นี่นายไปซ่อนที่ไหนมากันล่ะเนี่ยมาสึเกะ?"อุซปถาม
"รีบไปที่วังเร็ว
ท่านมีมี่อาจจะต้องการกำลังเสริมก็ได้นะ"ซันจิกล่าว
"ได้เลย"ช็อปเปอร์รีบตามไป
"เฮ้
อุซปรีบมาเร็วๆสิ"
"เฮ้
มาซึเกะของขี่หน่อยสิ"อุซปพยายามเกาะหลังมาซึเกะที่เดินไปโดยไม่สนใจเขา"ดูฉันสิแผลเต็มตัวไปหมดแล้ว
อย่ามาทำเป็นเมินกันนะ"
________________________
"เคร้งๆๆ"โซโลตวัดดาบใส่มิสเตอร์วันหลายครั้ง
แต่เขาใช้แขนที่เป็นใบมีดป้องกันได้
"เปรี้ยง!!!"มิสเตอร์วันยกขาขึ้นมาทำให้โซโลต้องหลบการฟันไปด้านข้าง
"ฟุ่บ!!!"มิสเตอร์วันตวัดแขนฟันแต่โซโลก้มหลบ
เขายกเท้าขึ้นมาฟันแต่โซโลยกดาบกันไว้ และถอยออกมาก่อนจะเก็บดาบ
"จริงสิ
ฉันนึกหน้านายออกแล้วล่ะ อยู่ในความทรงจำส่วนลึก
รู้สึกว่าแกจะมีค่าหัวอยู่แถวๆทะเลเวสต์บลู แกคือเจ้าของฉายานักฆ่าสินะ
แล้วทำไมตอนนี้ถึงต่อสู้รับใช้เจ้าสุนัขคล็อกโคไดล์นั่นล่ะ?"โซโลถาม
"......"แต่มิสเตอร์วันไม่พูดอะไร
"เข้าไปเลียแข้งเลียขามัน
มันจะหาเหยื่อดีๆมาให้แกรึไง"
"นี่แก..."มิสเตอร์วันโกรธ
"จับดาบซะ"โซโลเอาผ้าโพกหัวมามัดที่หัวและดึงดาบออกมา"แสดงศักดิ์ศรีของแกให้ฉันคนนี้ได้ดูหน่อย
วิชาสามดาบ..."
"สไปเดอร์"มิสเตอร์วันย่อตัวลงยกมือชนใส่กัน
"วัวคะนองศึก!!!"โซโลหันดาบสองเล่มชี้ไปที่มิสเตอร์วันเหมือนเขาวัว
"เคร้งๆๆๆๆ"โซโลพุ่งแทงใส่มิสเตอร์วัน
มีกำลังพอจะเจาะเนื้อได้
แต่ผิวเหล็กของมิสเตอร์วันทำให้จบลงด้วยการที่โซโลพุ่งผ่านมิสเตอร์วันที่ไร้บาดแผล
"ดูท่าร่างกายของแกคือใบมีดงั้นสินะ"โซโลกล่าวมองมิสเตอร์วัน"ถ้าตัดเหล็กไม่ขาดฉันก็คงไม่มีวันฟันแกได้"
"มันก็เป็นอย่างงั้นแหละ"มิสเตอร์วันกล่าวยืนขึ้น"การจู่โจมด้วยการฟันหรือแทงทำอะไรฉันไม่ได้หรอก"
"งั้นก็แย่ล่ะสิ
เพราะตอนนี้พลังของฉันยังตัดเหล็กให้ขาดไม่ได้
ก็ไม่มีทางชนะแกได้สินะ"โซโลกล่าว
"เหอะ
แล้วจะทำยังไง?"มิสเตอร์วัน
"อา
ฉันคงต้องขอบใจนายแล้วละนะ"โซโลพูดแล้วถอดเสื้อคลุมทะเลทรายไป
"ว่าไงนะ!!!"
"ฉันรอเวลานี้มานานแล้วล่ะ
จะได้มีโอกาสก้าวหน้ากว่าเดิมอีกขั้นนึง
เพราะว่า..."โซโลชักดาบยูบาชิริและซังไดคิเทสึออกมา"ถ้าฉันเอาชนะแกได้
มันก็แสดงว่าฉันเป็นชายที่สามารถตัดเหล็กขาดได้ยังไงล่ะ"
โซโลตั้งท่าดาบเตรียมพร้อมสู้
"หึ
เมื่อแกเอาชนะฉันได้งั้นเรอะ"มิสเตอร์วันพูดเย้ยหยัน"ความคิดสวะๆที่ไม่มีทางเป็นไปได้
ตั้งแต่ฉันกินผลซูปะซูปะเข้าไป
จนถึงเดี๋ยวนี้ไม่มีนักดาบคนไหนฟันฉันเข้าได้เลยสักคนเดียว
ยังไงนักดาบก็ไม่มีทางเอาชนะฉันได้"
"เออ
ฉันรู้อยู่แล้ว แต่ว่าความทรงจำนั้นของแกน่ะ แกเก็บมันไว้ในอัลบั้มซะเถอะ
ในอดีตแกเคยห้ำหั่นกับนักดาบมามากขนาดไหนฉันไม่สนหรอก
มันเป็นเพราะก่อนหน้านี้ฉันไม่เคยสู้กับแกมาก่อน"โซโลกล่าว
"เก่งให้เหมือนที่ปากว่าล่ะ"มิสเตอร์วันพูดแล้วพุ่งเข้ามา
"ขอบใจที่ชมนะ
เจ้าหัวเหม่ง"โซโลกล่าว
"เคร้ง!!!!"มิสเตอร์วันพุ่งเข้ามายกเท้าฟันแต่โซโลยกดาบรับไว้
"จะต้านฉันได้สักกี่น้ำ"มิสเตอร์วันกล่าว
"หมายถึงแกอย่างงั้นเหรอ?"โซโลล้อเลียน
มิสเตอร์วันสะบัดตัวออกไปและเปลี่ยนมือเป็นใบมีดฟันเข้ามา
"เปรี้ยง!!!!!.......เคร้ง!!!"โซโลยกดาบรับไว้และถูกมิสเตอร์วันผลักถอยไป
ก่อนที่เขาจะสะบัดดาบให้มิสเตอร์ถอยไป
มิสเตอร์วันยกขาแทงใส่แต่โซโลเอนหัวไปด้านหลังหลบได้และโดดพลิกตัวตีลังกาหลบขาที่ฟัน
"ตึง!!!"มิสเตอร์วันฟันกรงเล็บเข้ามาแต่โซโลโดดหลบข้ามหัวไปด้านหลัง
มิสเตอร์ฟันตวัดกรงเล็บใส่ แต่โซโลยกดาบกัน"เคร้ง!!!"
"เคร้งๆๆๆๆ...!!!!!"มิสเตอร์วันหันกรงเล็บใส่ไม่หยุดแต่โซโลยกดาบกันได้เรื่อยๆ
"พลั่ก!!!!"โซโลยกเท้าเตะท้องมิสเตอร์วันชะงักและแทงดาบโดนหน้ามิสเตอร์วันกระเด็นออกไป
โซโลเอาดาบวาโดอิจิมอนจิมาคาบไว้ในปากแล้วตั้งท่า
พุ่งเข้าใส่มิสเตอร์วัน
"เปรี้ยง!!!/อั๊ก!!!
"เพลงดาบปราบอสูร!!!!"โซโลพุ่งผ่านมิสเตอร์วันพร้อมฟันสามดาบลงไปอย่างรุนแรง
แต่ก็ทำให้มิสเตอร์วันเสียสมดุลเท่านั้น
โซโลไม่หยุดแค่นั้นกระโดดขึ้นมาอยู่เหนือมิสเตอร์วัน
"เพลงดาบปราบพยัคฆ์!!!"
"เปรี้ยง!!!!"โซโลฟันสามดาบใส่ลำตัวมิสเตอร์วันลงไปกระแทกพื้นฝุ่นควันคลุ้งไปทั่ว
โซโลกลับลงมาที่พื้นเก็บดาบไป
มองดูในกลุ่มควัน เงาของมิสเตอร์วันโผล่มาเดินออกมาจากกลุ่มควันโดยไร้บาดแผล
"ฉันเตือนแกแล้วนะ"มิสเตอร์วันกล่าว
"ช็อคอยู่เหมือนกันที่แกไม่ได้แผลเลยสักแผล
เกิดมาฉันพึ่งเคยเจอคนตอบสนองไวแบบนี้ครั้งแรกนะเนี่ย"โซโลกล่าว
"นั่นมันก็คงเป็นงั้น"มิสเตอร์วันตอบ"เพราะก่อนหน้านี้ฉันไม่เคยสู้กับแกมาก่อน"
"หึหึๆ"โซโลหัวเราะนิดๆ
มิสเตอร์วันพุ่งเข้ามาและเตะขาฟันโซโล
แต่เขาหลบไปด้านข้างได้ แต่หลังเท้าของมิสเตอร์วันก็ฟันกลับมาหาโซโลทันที
เขาเอาดาบรับไว้ทัน
"หมอนี่คือมนุษย์ใบมีด
ไม่ว่าจะฟันจากทางไหนก็คงไม่เข้า"
_____________________
ย้อนกลับไปช่วยเดินทางมายังเรนเบส
คิรัวร์ ซันจิ
โซโลและเซียร์ต่างฝึกฝนโดยการใส่ที่ถ่วงน้ำหนักที่ขาและแขน
ซันจิเน้นไปที่ขาเพราะเขาต้องฝึกวิชาเพิ่มความเร็วสูงให้สำเร็จ
ทางด้านโซโลกับเซียร์กำลังฝึกให้ตัดอากาศได้เหมือนที่คิรัวร์ทำ
"เราใส่เครื่องถ่วงน้ำหนักนี้ตั้งแต่เดินเข้าทะเลทราย
แต่เรายังสร้างคลื่นอากาศไม่ได้"โซโลบ่น
"ฉันว่าเหตุผลที่พวกนายทำไม่ได้เพราะยังเคลื่อนไหวไม่เร็วพอ"คิรัวร์กล่าว
"เรายังเร็วไม่พอเหรอ?"โซโลถาม
"ฉันคิดอย่างนั้น"คิรัวร์พูดหันไปมองซันจิ"นายไม่มีทางตัดอากาศด้วยเท้าได้
แต่การใส่ที่ถ่วงน้ำหนักตลอดเวลาจะทำให้นายใช้เทคนิคความเร็วสูงได้"
_____________________________
"เปรี้ยง!!!!"ดาบของโซโลตัดผ่านมิสเตอร์วันอีกครั้ง
แต่ก็ยังไร้รอยแผลอยู่
"ไม่เข้าใจอีกเหรอว่ามันไร้ประโยชน์
ถ้าตัดเหล็กไม่ได้ก็ไม่มีวันเอาชนะฉันได้"มิสเตอร์วันกล่าว
"ตา หู จมูก
ลิ้น กาย ใจ คือประสาทสัมผัสทั้ง6ของมนุษย์ ดี เลว ธรรมดา ความหม่นหมอง..."
"แกกำลังพูดอะไร?"มิสเตอร์วันสงสัยท่าทีที่เปลี่ยนไปของโซโล
"และพร36ประการ"โซโลกล่าวต่อแล้วยกดาบขึ้น"ตอนนี้ฉันกำลังเล็งลำกล้องปืนใหญ่ไปที่แกอยู่
แกเป็นแค่มนุษย์ใบมีด ทั้งระยะและพลังทำลายอาวุธของฉันเหนือกว่า"
"พูดอะไร?"มิสเตอร์วันวิ่งเข้าไปหาโซโล"ฉันเห็นแต่แกถือดาบเล่มเดียว"
"ดูไว้ให้ดี"โซโลพูดแล้วตวัดดาบเป็นแนวขวาง"วิชาดาบเดี่ยว
พร36ประการ!!!!"
"ฉัวะ!!!!"คลื่นดาบพุ่งวนเป็นวงกลมกระแทกใส่มิสเตอร์วันกลางอกกระเด็นไปกระแทกผนังบ้านฝั่งตรงข้าม"ตึง!!!!"
"ฮะๆๆๆ"โซโลหัวเราะเมื่อเห็นหลุมเป็นรูปมิสเตอร์วัน"ดูเหมือนฉันจะทำเกินไปหน่อย"
"ฉันยอมรับว่าไม่มีใครเคยทำแบบนี้มาก่อน"มิสเตอร์วันฟันผนังแตก
พุ่งเข้ามาโดยมีรอยแผลที่หน้าอก แต่ไม่มีรอยฟัน
"เคร้งๆๆ"โซโลยกดาบรับใบมีดแขนของมิสเตอร์วันไว้
"บ้าจริง
เรายังแข็งแกร่งไม่พอ"โซโลได้แต่เจ็บใจ
มิสเตอร์วันฟันเขาอีกข้างทำให้โซโลก้มหัวหลบวิ่งไปด้านข้าง
มิสเตอร์วันตามมาทันที
เขาประกบมือแล้วแบมือห้ันไปทางโซโลชนกับดาบ
"สปาร์คลิงพีค!!!"
"เคร้ง!!!!"โซโลใช้ดาบ2เล่มรับฝ่ามือมิสเตอร์วันไว้
"ฉับ!!!!"อาคารด้านหลังโซโลถูกตัดแยกเป็นเส้นตรงทันที
"ไอ้หมอนี่"โซโลร้องขึ้นในใจ
ตึกด้านหลังกำลังพังลงมา ขณะที่เขาต้านแรงดันมือของมิสเตอร์วัน
"กระเด็นไปซะ"มิสเตอร์วันผลักโซโลพุ่งไปกระแทกตึก
พร้อมกับเศษอิฐตึกจำนวนมากร่วงหล่นมาทับ
มิสเตอร์วันยืนอยู่บนถนนโดยมีรอยแผลที่หน้าอกซึ่งเป็นผลจากความพยายามของโซโล
"ถ้าเป็นการฝึกฝน
เจ้านี่ก็เป็นคู่ต่อสู้ที่เหมาะสมที่สุดแล้ว"โซโลคิดในใจขณะอยู่ในกองซาก"
โซโลยังจำคำพูดที่เขาบอกกับมิสเตอร์วัน
"เมื่อไหร่ที่เอาชนะแกได้
ฉันก็จะกลายเป็นชายที่สามารถตัดเหล็กให้ขาดได้"
"จนถึงเดี๋ยวนี้ยังไม่มีนักดาบคนไหนฟันฉันเข้าได้เลยสักคนนึง"มิสเตอร์วันกล่าว
โซโลสร้างรอยแผลให้มิสเตอร์วัน
แต่ยังไม่พอที่จะตัดเหล็กหรือทำให้เลืิอดออก
"ฉันยังขาดอะไรอยู่กันแน่"
______________________
ย้อนไปสมัยที่โซโลยังฝึกอยู่กับพ่อคุอินะ
เป็นเรื่องที่เกิดหลังคุอินะเสียชีวิต
"อาจารย์"โซโลวิ่งมาหาอาจารย์โดยมีดาบวาโดอิจิมอนจิของคุอินะสะพายอยู่ด้านหลัง"ที่บอกว่าในโลกนี้มีคนที่สามารถตัดเหล็กได้น่ะจริงเหรอครับ?"
"อ๋อ
มีจริงสิ"ชายผมดำใส่แว่นที่นั่งดื่มชาในห้องบอกเขา เขาคือพ่อคุอินะ โคจิโร่
โคจิโร่พาโซโลออกไปข้างนอกเพื่อสอนบทเรียนสำคัญ
"ฟังนะ
จงดูกระดาษนี่ให้ดีนะโซโล"โคจิโร่ถือกระดาษแผ่นนึงไว้แล้วโยนขึ้นเหนือหัว
"ย่า!!!"โคจิโร่ฟันดาบใส่กระดาษ
แต่มันไม่ขาด
"อาจารย์ไม่เห็นจะขาดเลย"โซโลเหงื่อตก
"ฟังนะโซโล
ในโลกใบนี้มีนักดาบที่ไม่เคยตัดอะไรขาดเลยอยู่
แต่ก็มีนักดาบที่สามารถฟันเหล็กให้ขาดได้ด้วยดาบเล่มเดียวกัน"
"......"โซโลแค่จ้องมองอาจารย์ไม่ค่อยเข้าใจ
"ดาบที่แข็งแกร่งที่สุด
คือดาบที่ฟันในสิ่งที่เราต้องการฟันและปกป้องในสิ่งที่เราต้องการปกป้อง"โคจิโร่อธิบาย"ดาบที่ฟันทุกอย่างให้ขาดได้เพียงแค่สัมผัสน่ะ
สำหรับฉันนั่นมันไม่เรียกว่าดาบหรอกนะ เข้าใจรึเปล่า?"
"......"โซโลเงียบคิดถึงที่อาจารย์บอกเขาก่อนจะเงยหน้ามองอาจารย์"อาจารย์ครับ
ผมอยากจะเป็นนักดาบที่ตัดได้ทุกสิ่ง"
"นี่โซโล
เธอฟังที่ฉันพูดรึเปล่า?"โคจิโร่เหงื่อตก
__________________________
"ครึ่กๆๆ"โซโลยกเศษตึกขนาดใหญ่ที่โดนหั่นพังขึ้นมาและลุกขึ้นยืน
"หึ
ฟันฉันเข้าให้ได้สิ แต่ก็คงเปล่าประโยชน์
เพราะแกฟันฉันไม่เข้าหรอก"มิสเตอร์วันกล่าว
"ก็ยากเอาการ
แต่ว่าคนอย่างแกคงไม่คิดว่าฉันจะฟันแกเข้าเลยสิท่า"โซโลพูดแสยะยิ้มมองมิสเตอร์วัน"เมื่อไหร่ที่ฉันสามารถตัดเหล็กได้
เมื่อนั้นฉันก็คงเอาชนะแกได้อย่างแน่นอน"
"โอ้อวดสิ้นดี"มิสเตอร์วันกล่าว
"ย๊าก!!!!"โซโลโยนเศษตึกใส่มิสเตอร์วัน
"ไม่มีสิ่งใดฟันฉันเข้าได้หรอก"มิสเตอร์วันยกแขนขึ้นเตรียมฟันตึกที่พุ่งลงมา
"ดาบที่ตัดอะไรก็ไม่ขาดงั้นเหรอ"โซโลคิดในใจจับดาบวาโดอิจิมอนจิเอาไว้"ถึงจะตัดอะไรไม่ได้แต่ตัดเหล็กได้
ไม่เห็นจะเข้าใจที่อาจารย์พูดเลย ความกดดันคือความลับของเพลงดาบ"
"อาตอมิคสปา!!!"มิสเตอร์วันกางแขนเขา
เศษตึกที่ลอยเข้ามาโดนตัดแยกเป็นสี่เหลี่ยมเล็กๆร่วงตกไป
"ต้องฟันแกให้เข้าให้ได้"โซโลวิ่งเข้ามา
ตัดอิฐที่ขวางทางและพุ่งเข้าใส่มิสเตอร์วันพร้อมดาบ3เล่ม
"เคร้งๆๆๆ"มิสเตอร์วันทำให้แขนเป็นใบมีดปกป้องตัวเองจากโซโล
โซโลยกดาบแทงใส่หน้าอก ส่งมิสเตอร์วันกระเด็นไปข้างหลัง
"ครืดด!!!"เท้ามิสเตอร์วันลื่นไปข้างหลัง
โซโลกระโดดยกสามดาบฟัน แต่มิสเตอร์วันยกขาใบมีดฟันขึ้นมา"เคร้ง!!!"
"เปรี้ยง!!!"โซโลแทงดาบส่งมิสเตอร์วันกระเด็นไปอีกครั้งแต่เขาเอามือยันพื้นพลิกตัวกลับมายืนได้
"แกร็ก!!"โซโลเอาดาบมาทาบที่คอและอีกดาบไว้บนหัวมิสเตอร์วัน
"เพลงดาบซางามิ!!"
"เคร้ง!!!"ดาบสองเล่มฟันที่คอเขา
มิสเตอร์วันกระเด็นล้มลงไปนอนแต่ยังปลอดภัยดี
"ท่าทางจะล้มแกยากแฮะ"โซโลกล่าว
"พอกันทั้งคู่นั่นแหละ"มิสเตอร์วันลุกขึ้นมา"อย่างที่เคยบอก
อย่าคิดว่าฉันคือนักดาบ
ถ้าอาวุธยังสามารถฟันแทงเข้าร่างกายแกได้ฉันก็ชนะอยู่ดี"
ใบมีดกลม4อันโผล่มาจากแขนมิสเตอร์วันแต่ละข้าง
"สไปโรออลโร!!!"ใบมีดบนแขนเริ่มหมุนรอบแขนเขาด้วยความเร็วสูง
"ถ้าไม่ใช่นักดาบ
งั้นเป็นนักขุดดินรึ?"โซโลวิ่งเข้ามา
"ฉันคือนักฆ่า"มิสเตอร์วันตอบ
"เคร้ง!!!!!!"ดาบ3เล่มของโซโลปะทะกับใบมีดสว่านของมิสเตอร์วันจนเกิดแสง
"ไฟแลบสว่างเลย
เจ้านี้หมุนด้วยความเร็วแค่ไหนเนี่ย"โซโลคิดในใจ
ใบมีดสว่านของมิสเตอร์วันชนะโซโลได้และทำให้โซโลอ้าแขนกว้างเปิดช่องว่าง
"อย่างฉันไม่เหมาะกับงานขุดดินอยู่แล้ว
เพราะฉันชอบเฉือนของตรงหน้าให้ขาดเป็นชิ้นๆมากกว่า"
"เสร็จกัน"
มิสเตอร์วันเอาสว่านฟันใส่หน้าอกโซโลโดนเฉือนทันที
โซโลเลือดพุ่งและกระเด็นไปด้านหลัง
โซโลทรุดลงกับพื้น
แต่มิสเตอร์วันพุ่งตามมายกหมัดที่มีมีดขวนสว่านใส่
"ผัวะ...ฉัวะๆๆๆ....อ๊ากกกก!!!!"โซโลโดนฟันและกระเด็นไปอีกครั้ง
"ถ้าพลาดเพียงนิดเดียวก็หมายถึงความตาย"มิสเตอร์วันพูดแล้วเปลี่ยนนิ้วมือให้เป็นใบมีดแล้วฟันหน้าอกโซโล
"ฉัวะ!!!!!...........ตึง!!!!"
โซโลโดนฟันใส่หน้าอกกระเด็นไปกระแทกเสาหินด้านหลังล้มลงพื้น
โซโลนอนคว่ำขณะที่นักฆ่าเลียเลือดที่มือ
"อึก..."โซโลนึกถึงมิฮอร์คแล้วพยายามขยับตัวลุกขึ้น
"ยังหายใจได้อยู่เรอะ"
"จะหันหลังให้ไม่ได้"โซโลพยายามลุกขึ้นมา
"ยังคิดจะสู้อีกเหรอ?"มิสเตอร์วันถาม
มองโซโลที่เลิกตัวมานั่งพิงเสาหอบหายใจเพราะแผลบนตัวเขา
"ฉันไม่บอกเหตุผลกับคนที่ไม่ได้เป็นนักดาบหรอก"โซโลกล่าว
"หึ
เรื่องพรรณ์นั้นฉันไม่สนหรอก
ซูเปอร์เบลด!!!"มิสเตอร์วันฟันมือใส่กลางอกโซโลเลือดพุ่งออกมา
เสาด้านหลังโซโลโดนตัดแยกเป็นส่วนๆ
"ตายอย่างสงบเถอะ"มิสเตอร์วันหันหลังเดินไป
"หนนี้แหละแกจะต้องเสียใจ"โซโลมองหินที่กำลังตกลงมา
ก่อนที่หินจะทับใส่เขา
มิสเตอร์วันเดินจากศัตรูไปพ่ายแพ้ไป
มิสเตอร์วันหันหัวบิดคอไปมา โซโลสร้างแผลที่หน้าอกเขาได้
โซโลเป็นคนแรกที่สร้างแผลให้เขาได้ แต่มันยังไม่พอจะฟันเขาได้
มิสเตอร์วันรู้สึกว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น
เขามองไปด้านหลังเห็นโซโลยืนอยู่กลางเศษหินและอิฐ
"ทำไมถึงยังลุกขึ้นมา
โดนแทงเข้าไปขนาดนั้น มันหลบเศษหินที่ร่วงลงมาได้หมดเหรอ?"มิสเตอร์วันมองโซโลด้วยความตกใจ
"หลบเศษหินงั้นเหรอ?"โซโลถามตัวเอง"ไม่ใช่
ฉันรู้ต่างหาก ที่ที่จะไม่ตกลงมา"
"ดาบ"โซโลนึกถึงดาบมองหินทางซ้ายมือ"อยู่ใต้ก้อนหินนั่นสินะ"
"อะไรกัน?"มิสเตอร์วันมองโซโลยกหินขนาดใหญ่ออกไป
โซโลหยิบดาบวาโดอิจิมอนจิขึ้นมาถือไว้
"แกเองก็รู้สึกแบบเดียวกันสินะ"โซโลนึกถึงตอนที่เคยสู้กับมิฮอร์ค
ที่เขาโดนฟันด้วยดาบดำ
ดาบที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกและสู้กับฮาจิในสภาพบาดเจ็บหนัก"ในความเงียบสงบจนกระทั่งได้ยินเสียงหัวใจของตัวเอง
และนี่ก็คือสิ่งที่เรียกว่าช่วงวิกฤติของชีวิตไง"
โซโลนึกย้อนไปเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนที่เขาหนีจากหินได้
"เรื่องหินที่ตกลงมาน่ะ
ไม่ใช่แค่มองดู แต่มันต้องลึกซึ้งกว่านั้น ไม่เพียงแค่สัมผัส
ยังต้องแยกแยะทุกอย่าง ลมหายใจ ลมหายใจของหิน ต้นไม้ก็มีลมหายใจของต้นไม้
ดินเองก็มีลมหายใจ เป็นแบบนี้เองรึเนี่ย"
"ฟังนะโซโล
ในโลกใบนี้มีนักดาบที่ไม่เคยตัดอะไรอยู่ด้วยนะ"คำพูดของอาจารย์ดังขึ้นมา
"ที่ว่าตัดอะไรไม่ขาด
เป็นการรับรู้ถึงลมหายใจอย่างงั้นเหรอ?"โซโลสงสัย
"แกจะทำอะไรของแก?"มิสเตอร์วันถาม"แกประมือกับฉันมากขนาดนี้
เลือดออกมากขนาดนั้น แกไม่น่าจะมีชีวิตอยู่ได้แล้ว"
โซโลหอบหายใจแล้วหันไปมองมิสเตอร์วัน
เขาไม่ได้ยินที่นักฆ่าพูดแต่ได้ยินอย่างอื่น
"ได้ยินแล้ว
ลมหายใจเหล็กของหมอนั้น ส่งต่อให้ดาบของฉัน"
โซโลยกดาบฟันไปที่ใบต้นปาร์มใกล้ๆ
ดาบของเขาฟันตัดมันไม่ได้
โซโลฟันดาบลงไปบนก้อนหินใหญ่
ตัวหินโดนตัดขาดครึ่งทันที
"เอาล่ะ
ได้เวลาปลิดลมหายใจของแกซะที"มิสเตอร์วันกล่าว
"เหลือแค่ว่าฉันจะสามารถตัดเหล็กให้ขาดได้รึไม่เท่านั้น"โซโลหันดาบไปทางมิสเตอร์วัน
"คิดจะใช้ดาบเล่มเดียวรับมือฉันเนี่ยนะ?"มิสเตอร์วันถาม
"ฉันจะไม่ตั้งรับอีกแล้ว"โซโลตอบ
"ทำใจแล้วรึ? ก็ดี"มิสเตอร์วันพุ่งเข้ามาหาโซโล"ตาย!!!"
โซโลเก็บดาบวาโดอิจิมอนจิเข้าฝัก
"เพลงดาบเล่มเดียว
ศิษย์อาจารย์ร่ำร้องเพลง"โซโลพูดแล้วชักดาบออกมา
"อาตอมิคสตอร์ม!!!!"มิสเตอร์วันฟันดาบเข้ามา
มิสเตอร์วันพุ่งไปยืนอยู่ข้างหลังโซโล
ขณะที่เขาเก็บดาบเข้าฝักไป
"ฉัวะ!!!!"มิสเตอร์วันถูกฟันเลือดพุ่งกระฉูดออกมา
เข่าเขาทรุดลงพื้น
"พูดให้ถูก
ฉันยังแข็งแกร่งได้มากกว่านี้"โซโลกล่าวกับมิสเตอร์วัน
"ในศึกครั้งนี้แกแข็งแกร่งขึ้นมามากจริงๆ"มิสเตอร์วันยอมรับ
"อึก..."โซโลเข่าทรุดลงพื้นแต่ยังประคองสติไว้
"ต่อไป....มันคิดจะตัดเพชรงั้นเหรอ?"มิสเตอร์วันถาม
"ตัดเพชร
ตัดทำไมให้เสียของ"โซโลตอบ
"ฮะๆๆ"มิสเตอร์วันหัวเราะเลือดไหลออกจากปากแล้วล้มลงพื้น
โซโลถอดผ้าโพกหัวตัวเองออก
อัลบานาเขตทิศเหนือ
การต่อสู้บนถนนเมดี้หน้าวัง ผู้ชนะ โซโล
ความคิดเห็น