ลำดับตอนที่ #52
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #52 : สละชีวิต
กลุ่มชาวเมืองกำลังช่วยพวกชาวเมืองที่ติดอยู่ในเค้ก ขณะที่กลุ่มบิ๊กมัมก็กำลังล่ากลุ่มโจรสลัดสองกลุ่ม
"ว่าไงนะเดี๋ยวก่อนสิ เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นในงานเลี้ยงน้ำชาเรอะโชโกลา!?"เคาท์นาวาโตริกล่าว"กลุ่มหมวกฟางงั้นเรอะ!?"
"เออ โดนมันเล่นซะเละเลย ทั้งพิธีแต่งงาน ทั้งเค้กแต่งงานพังเละหมดเลย แผนสังหารตระกูลวินสโม๊คก็โดนขวาง แถมเจ้าเบจนั่นยังทรยศเราแล้ววางแผนสังหารมาม๊าด้วย หนักสุดคือเจ้าเท็ดสร้างรอยแผลให้มาม๊าได้!!!
"ไอ้เจ้าเบจ ทั้งที่ฉันอุตส่าห์ยอมรับในฝีมือมันแท้ๆนัวร์!!!"
"อืม แต่ว่าระเบิดนั่นสุดท้ายแล้วก็ยังเป็นปริศนา"หญิงอ้วนตัวโต คอมโพก ลูกสาวคนโต
"ถ้าเจ้าพวกนั้นที่อยู่บนดาดฟ้าเหมือนเราเป็นคนวางระเบิดก็ไม่ต่างอะไรกับฆ่าตัวตาย ดูแล้วไม่น่าเป็นฝีมือพวกมันได้"โอเวนกล่าว
"แต่อย่างน้อยก็มีหนึ่งปริศนามรากระจ่างแล้วมูล ที่จริงคือระหว่างงานเลี้ยงน้ำชา การติดต่อสื่อสารกับคนในงานโดนตัดขาดหมดทุกเส้นทางเลยบง"
"ว่าแต่มีเรื่องอะไรที่ต้องรายงานรึ?"
"คือว่าระหว่างงานเลี้ยงน้ำชากลุ่มโจรสลัดไทโยที่จอดเรืออยู่ตรงฝั่งตะวันออก--"
"ใช่ พวกมันหนีไปแล้ว!!!"เพคอมโผล่มา
"เพคอม!!!"
"กลุ่มโจรสลัดมนุษย์เงือกทุกคนขนข้าวของหนีไปหมดเลย ไม่รู้พวกมันคิดอะไรอยู่กันแน่"
"เอ๊!!? จินเบน่ะเหรอ ออกจากกลุ่มเราแล้วไปเข้ากับกลุ่มหมวกฟาง!!!"
"พอมันรู้ชัดว่าโทสะของมาม๊าจะลามไปถึงพวกพ้องตัวเองด้วย เจ้าจินเบก็แสร้งทำเป็นยกเลิกการออกจากกลุ่มก่อนเพื่อจะได้เตือนพวกพ้องไว้แต่เนิ่นๆ"
"วางแผนได้รอบคอบสมเป็นจินเบจริงๆ"
"คาตาคุริ กองทัพของเราเคลื่อนพลไล่ตามหมวกฟางกับเบจไปแล้ว"ไดฟุกุบอก"ส่วนอีกกองกำลังหนึ่งก็กำลังบุกโจมตีเจอร์ม่าอยู่"
"ดีล่ะ บรูว์เล เธอมากับฉัน"
"แน่นอนอยู่แล้วพี่จ๋า ช่วยดับลมหายใจเจ้าหมวกฟางกับพวกทีเถอะ ฉันจะไม่ให้อภัยพวกมันเด็ดขาด เจ้าพวกนั้นใช้งานฉันซะอ่วมเลย!!"
"ฉันก็ตั้งใจจะทำแบบนั้นอยู่แล้ว ฉันจะเป็นคนเด็ดหัวหมวกฟางลูฟี่ด้วยตัวเอง ฉันรู้สึกได้เลยว่าเจ้านั่นจะกลายเป็นภัยคกคามต่อมาม๊าในอนาคตแน่ ก่อนที่จะเป็นแบบนั้นต้องรีบกำจัดทิ้งซะก่อน"
"ทุกคนรีบออกห่างจากเมืองเร็ว หนีไปให้ไกลที่สุด!!!"สมูทตี้วิ่งหนีบางอย่างมา
"ในเวลาแบบนี้นี่นะ"คาตาคุริหน้าซีด
"เกิดอะไรขึ้นพี่สมูทตี้?"มงดอร์ถาม
"รีบหนีเร็วมงดอร์ มาม๊าน่ะคลั่งแล้ว!!!"
พี่น้องชาร์ล็อตมองด้านหลังสมูทตี้เห็นบิ๊กมัมตรงมา
"อย่าบอกนะว่ามากำเริบเอาตอนนี้"มงดอร์กล่าว
"เค้กแต่งงาน!!!"บิ๊กมัมที่คลุ้มคลั่งใช้หมัดฮาคิทำลายเมือง
"เอาแล้วไงโรคโมโหหิวของราชินี!!!"
"กำเริบซ้ำในช่วงเวลาสั้นๆแบบนี้เลยเรอะ"
"เพิ่งจะนึกออกว่าเค้กแต่งงานโดนทำลายไปเลยอดกินสินะ"ไดฟุกุกล่าว
"ที่อยู่ในมือนั่นมัน..."
โอเปร่าร่วงตกลงพื้น
"พี่โอเปร่า โดนชิงอายุขัยไปแล้วเหรอ?"มงดอร์กล่าว
"เพราะเข้าไปขวางทางโดยไม่ทันคิดไงล่ะ ทุกคนอย่าเข้าไปใกล้นะ น่าจะรู้อยู่แล้วใช่มั้ย!! ถ้าจะหยุดอาการโมโหหิวของมาม๊า มีทางเดียวคือต้องมอบอาหารที่ท่านต้องการให้เท่านั้น"
เธอหันไปหาพวกกุ๊ก
"หัวหน้าพ่อครัวใหญ่อยู่ไหน!? เขาเป็นคนเดียวที่สามารถทำเค้กนั่นขึ้นใหม่ได้นะ"
แต่ที่พวกเขาเห็นคือพ่อครัวใหญ่ที่มีรอยบวมโตพันผ้าพันแผลไว้
"คือว่าท่านสตรูเซ็นเขา...ถึงจะช่วยชีวิตทุกคนได้ แต่เจ้าตัวกลับลงพื้นผิดท่า กว่าจะฟื้นตัวได้คงต้องใช้เวลาอีกหลายวันครับ"
"ว่าไงนะ!? แล้วเราจะหยุดมาม๊ายังไงเนี่ย"ไดฟุกุร้อง
"จะปล่อยให้ท่านอาละวาดกลางเมืองหลวงแบบนี้ไม่ได้ มาม๊า เค้กแต่งงานน่ะยังมีอยู่นะครับ!!"เพรอสเข้าไปพูดกับบิ๊กมัม
"พี่เพรอสพูดอะไรของพี่น่ะ!!!"
"ที่จริงเราทำเค้กก้อนสำรองเอาไว้แล้วมาม๊า สุดยอดเค้กของแท้ ทำด้วยวัตถุดิบที่คัดสรรค์มาเป็นอย่างดีอร่อยจนแทบห้ามใจไม่อยู่เลย ทั้งที่เราอยากให้มาม๊าได้กิน ไอ้พวกหมวกฟางกลับขโมยเค้กนั่นไปซะก่อน ตอนนี้เจ้าพวกนั้นกำลังมุ่งตรงไปที่ชายฝั่งทิศตะวันตกเฉียงใต้เพื่อจะหนีออกจากที่นี่"
"เค้กแต่งงาน"บิ๊กมัมพึมพำ
"ใช่แล้ว เจ้าพวกนั้นมีเค้กอยู่!!!"
"อย่างน้อยก็น่าจะพอได้ยินที่เราพูดบ้าง ถ้ายอมไปตามที่พูดก็เท่ากับยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว"
"ลูกไม้แบบนี้จะได้ผลแน่เหรอ?"สมูทตี้คิด
บิ๊กมัมยื่นหน้าเข้าไปใกล้และ"ถ้าโกหกล่ะก็เตรียมชดใช้ด้วยอายุขัยของแกได้เลย!!!!"
เพรอสได้ยินแล้วน้ำตาไหลออกมาทันที
"ซุส!!!"
"ครับ มาม๊า"
บิ๊กมัมขึ้นไปนั่งบนซุสพุ่งไล่ตามกลุ่มหมวกฟางไป
"เค้กแต่งงาน!!!!!"
"ซวยแล้วสิเรา"เพรอสทรุดลงพื้นไป
"ถึงจะล่อท่านไปได้ แต่ก็ยังมีปัญหาอยู่ดี"สมูทตี้กล่าว
"ถึงมาม๊าจะจัดการพวกหมวกฟางได้ก็ไม่มีเค้กให้กินอยู่ดี ถ้าท่านกลับมาเมื่อไหร่ชีวิตฉันจบสิ้นแน่!!!"เพรอสร้องสิ้นหวัง
"แต่อย่างน้อยก็ยังถ่วงเวลาได้นะ เราต้องรีบทำเค้กก้อนใหม่ในระหว่างนั้น ไม่อย่างนั้นทั้งเกาะมีหวังจบสิ้นไปด้วยกันแน่"สมูทตี้กล่าว
"ไม่ เป็นไปไม่ได้หรอก คิดให้ดีๆสิสมูทตี้ ต่อให้มีหัวหน้าพ่อครัวใหญ่สครูเซ็นอยู่ก็ต้องใช้เวลาไม่รู้กี่วันกว่าจะทำเค้กนั่นได้ พวกวัตถุดิบมายาที่ชิงมาจากประเทศต่างๆก็หมดเกลี้ยงไปแล้ว แถมคนที่ทำเค้กได้ยังอยู่ในสภาพหมดสติอีก ไม่มีทางทำเค้กใหม่ได้แน่ และที่เป็นปัญหายิ่งกว่านั้นคือมาม๊าเองก็ยังไม่ได้กินเค้กนั่นเลยแม้แต่คำเดียว"
"งั้นโจทย์คราวนี้เป็นอะไรล่ะ!?"
"เค้กแสนอร่อยในจินตนาการของมาม๊าที่เจ้าตัวเองก็ไม่เคยกินเลยสักครั้งไงล่ะ ของแบบนั้นไม่มีใครที่ไหนทำได้หรอก!!"
"แย่ล่ะสิแบบนี้ อย่างน้อยที่สุดเกาะแห่งนี้คงถูกทำลายแน่ ส่วนหลังจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้นฉันเองก็ไม่อาจคาดเดาได้เหมือนกัน"คาตาคุริกล่าว
ทุกคนเงียบกริบหมดหวังที่จะหยุดบิ๊กมัม
"ให้ฉันช่วยไหม?"
ทุกคนเห็นพุดดิ้งบินมาด้วยพรมเหาะของเธอ
"พุดดิ้ง!!!!"
"เค้กแต่งงานคราวนี้คือช็อกโกแลตชิฟฟ่อนเค้ก ถ้าเรื่องรสชาติช็อกโกแลตล่ะก็ฝีมือฉันไม่แพ้หัวหน้าพ่อครัวใหญ่แน่ ส่วนพี่ชิฟฟ่อนเองก็เป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องชิฟฟ่อนเค้ก ถ้าพวกเราช่วยกันต้องทำเค้กนั่นได้แน่"
"จริงเหรอพุดดิ้ง?"มงต์ดอร์ถาม
"แต่ตอนนี้ชิฟฟ่อนเป็นเมียของเบจที่เป็นศัตรูเรานะ"โอเวนกล่าว
"ฉันจะทำให้เขายอมฟังเอง"พุดดิ้งยกปืนขึ้นมา
"ออกมาแล้วพุดดิ้งร่างชั่ว!!!"
"ที่จริงวัตถุดิบสำหรับทำเค้กคราวนี้ เคยถูกนำมารวมกันไว้ที่เมืองช็อกโกลาทาวน์บนเกาะโกโก้ ซึ่งเป็นทางเข้าอาณาเขตของเรา ส่วนวัตถุดิบมายาก็มีสำรองเก็บไว้อยู่ พี่เพรอสถ้ามาม๊ากำจัดพวกหมวกฟางได้แล้ว ช่วยล่อท่านไปที่ช็อกโกลาทาวน์หน่อย ฉันจะช่วยรักษาท่านให้เอง"
"จริงเหรอ ขอบใจมากนะพุดดิ้ง!!!"เพรอสมีความหวังขึ้นมา
"ฉันโดนเจ้าซันจินั่นดูถูก ถ้ามาม๊าจะช่วยกำจัดเจ้าพวกนั้นให้ล่ะก็ ฉันก็คงต้องให้รางวัลตอบแทนท่านสักหน่อย"
@@@@@@@@@@@@@@@@@@
"เร็วเข้าทุกคน อีกเดี๋ยวพวกมันก็จะตามมาแล้วนะ!!!"
นามิชี้นิ้วสั่งขี่บนหลังจินเบขณะที่คนอื่นวิ่ง
"เธอนี่ ตัวเองขี่หลังจินเบอยู่แท้ๆอย่ามาวางท่าสั่งคนอื่นสิฟะ!!!"ลูฟี่ตะโกน
"ไม่เป็นไรเฟ้ย เพราะคุณนามิน่ารักยังไงล่ะ"ซันจิเถียง
"ฮะๆๆ"แครอทหัวเราะ
"ฉันน่ารักแถมยังอ่อนแอด้วยยะ"
"ไม่เห็นเกี่ยว"โมเน่ที่บินแยกอยู่บ่น
"จากตรงนี้เส้นทางที่สั้นที่สุดคือต้องฝ่าป่าแห่งการล่อลวงไปตรงๆ"เท็ดไม่สนสิ่งที่ต้นหนทำเพราะชินแล้ว
"อ๊ะ นั่นอะไรน่ะ?"นามิชี้ไปด้านหน้า
"โอยๆ"คิงบามกล่าว
"ไม่เป็นไรใช่มั้ยจ๊ะคินจัง?"ต้นไม้สาวกล่าว
"ตรงรอยเย็บมันเจ็บมากเลยอ๊ะเลดี้ทรี"
"อีกเดี๋ยวก็สมานกันแล้วจ๊ะ"
"คิงบามยังมีชีวิตอยู่สินะ!!!"
"อ๊ะ!!"
ตอนนี้ทุกคนขึ้นมานั่งบนหัวคิงบามให้พาวิ่งผ่านป่าล่อลวงอีกครั้ง
"พวกแกจำไว้เลยนะจุ โอย เจ็บๆ"
"คินจัง!!!"
"วิ่งเร็วดีจริงๆ"
"ก็เป็นราชาแห่งป่าล่อลวงนี่นะ ให้วิ่งทะลุป่าไปโดยตรงเลยก็ยังได้"คิรัวร์กล่าว
"อ้าว? นามิ วีเวิลการ์ดของลอร่าโดนแย่งไปแล้วไม่ใช่เหรอ?"
"แค่ใบเดียวน่ะ ฉันตัดแบ่งเป็น2ใบเผื่อไว้แล้ว"นามิกล่าว
"พบพวกมันตรงหน้าแล้ว จะทำการไล่โจมตีทันทีครับ"
"เป้าหมายอยู่ใกล้แค่นี้เอง จัดการพวกมันซะ!!!"
"เร็วเข้าคิงบาม ถ้าพวกมันไล่มาทันฉันจะฉีกรอยเย็บของนายเลยนะ!!!
"โหดเป็นบ้า"เปโดรกล่าว
กลุ่มบิ๊กมัมเห็นเงาขนาดใหญ่เห็นว่ามีบางอย่างเหนือหัวตน
"หือ? มีอะไรบินอยู่บนฟ้า?"
"เค้กแต่งงาน!!!!"บิ๊กมัมลอยต่ำลงมาด้วยซุสและถือหมวกนโผเลียนที่กลายเป็นดาบ
"เหวอ!!?"คิงบามร้อง
"บิ๊กมัม!!!"ลูฟี่ร้อง
"เอาเค้กมาให้ฉัน!!!"บิ๊กมัมตะโกน
"บิ๊กมัมมาที่นี่แล้ว!!!!"
"มาม๊ามาอยู่แนวหน้า แต่เขาท่าทางแปลกๆไป อย่าบอกนะว่า
"เค้กแต่งงาน รับไปซะหอกแห่งเอลบาฟ!!!"
"เอลบาฟ!?"คิรัวร์พึมพำและใช้ฮาคิสังเกต"หลบเร็วคิงบาม!!!!"
บิ๊กมัมฟันดาบแล้วเกิดคลื่นลมที่มองไม่เห็นพุ่งมาทะลวงคิงบามเป็นรอยแหว่ง ทะลุป่า เจาะผ่านภูเขาไปถึงทะเล
"นี่มันเหมือนการโจมตีของคนยักษ์ ทำได้ไง!?"
"คิงบาม!!!!!!"บิ๊กมัมตะโกน
"อ๊าก มาม๊ายกโทษให้ผมด้วยจุ ผมถูกพวกมันข่มขู่น่ะจุ!!!"คิงบามร้อง
"แย่ล่ะสิ ยัยนั่นจะโจมตีอีกรอบแล้ว ลงจากนี้ไปสู้มันเลยดีกว่า"
"ไม่ต้อง!!!"เท็ดตะโกน
"เดี๋ยวก่อนคิงบาม สาวคนเมื่อกี้เป็นใครน่ะ!? แฟนเหรอ?"
"เลดี้ทรี เธอเป็นคู่หมั้นฉันเองจุ"
"ถ้างั้นนายก็ต้องมีชีวิตรอดไปให้ได้สิ"
"จริงด้วยจุ จะมาตายที่นี่ไม่ได้!!"
"วิ่งไปเลยคิงบาม!!!"
"โอ้ว!!!"
"เธอนี่มันปีศาจชัดๆ"เปโดรกล่าวเมื่อเห็นนามิหลอกใช้ต้นไม้
"ไม่ไหวหรอก หลบดาบต่อไปไม่พ้นแน่ ฉันจะ..."ลูฟี่จะไปสู้แต่เท็ดจับไว้
"หยุดก่อนลูฟี่ฉันมีแผน"นามิบอก
"ปล่อยนะเท็ด!!!"ลูฟี่ตะโกน
"เค้กแต่งงาน"บิ๊กมัมกำลังจะฟันอีก
"แล้วจะให้ทำอะไรเล่า!!!"ลูฟี่ตะโกน
"แบล็คบอล!!!"
ฟองก้อนเมฆดำลอยเข้าไปหาซุส
"สายฟ้าย่อมชอบสายฟ้าด้วยกันอยู่แล้ว"นามิกล่าว
ดาบบิ๊กมัมฟันลงมา ในจังหวะนั้นซุสทิ้งบิ๊กมัมเข้าไปกินเมฆดำ ทำให้เธอฟันพลาดไป
"อร่อย!!!!"
ด้านบิ๊กมัมล้มกระแทกพื้น
"อ๊ะ มาม๊า!!!"
"อร่อยๆ"ซุสยังกินเมฆดำไม่สนใจเจ้านาย
"ทำอะไรของแกน่ะซุส!!!"โพรมีธีอุสตะโกน
"ไม่ได้การ มันคิดเรื่องกินอย่างเดียวเลย"นโปเลียนกล่าว
"เฮ้ ดูสิ เจ้าพวกนั้นมันหนีไปแล้วเห็นมั้ย!! จะเข้าไปในป่าแห่งการล่อลวงแล้ว!!"
"ถ้าเข้าป่าได้ก็จะเป็นทีของเรา เพราะคิงบามคือผู้ครองป่าแห่งนี้ไงล่ะ"
เหล่าโฮมมี่ในป่าเห็นคิงบามวิ่งมาทางนี้
"ท่านคิงบามนี่นา เปิดทางให้ท่านเร็ว!!!!"
"โอ้ ดูสิเห็นเรือซันนี่แล้ว"ลูฟี่ร้อง
"วิ่งเป็นเส้นตรงไปจนถึงชายฝั่งได้เลยสินะ"เปโดรกล่าว
"แผนของนามิยอดไปเลย"แครอทกอดเธอ
"สมแล้วที่เป็นคุณนามิ!!"ซันจิร้อง
"ถ้าบิ๊กมัมไม่ได้ขี่ซุสเราก็สลัดหล่อนหลุดได้แน่"จินเบกล่าว
"เจ้าเมฆนั่นชื่อซุสเหรอ?"
"อืม มันถูกสร้างขึ้นด้วยวิญญาณของมาม๊า"จินเบกล่าว
"อื้อ ฉันชื่อซุส"ซุสลอยเข้ามาใกล้
"ท่านซุส!!!"คิงบามร้อง
"ระวังด้วยนะมันแกร่งพอตัวเลย"จินเบกล่าว
"นี่ นี่เธอ เมฆสายฟ้าเล็กๆเมื่อกี้น่ะขอกินอีกหน่อยสิ"ซุสพูด
"เอ๋? แบล็คบอบน่ะเหรอ? มันอร่อยเหรอ?"
"ฉันไม่เคยกินเมฆสายฟ้าที่เข้มข้นและคล่องคอขนาดนี้มาก่อนเลย มีปะ? ยังมีอีกปะ?"ซุสถาม
"เฮ้ เจ้าเมฆ ที่สำคัญกว่านั้นขอฉันขี่นายหน่อยสิ"ลูฟี่กล่าว
"ไม่ได้หรอก มีแต่มาม๊าที่เป็นคนมอบวิญญาณให้ฉันเท่านั้นถึงจะขี่ได้"ซุสตอบ
"อะไรกัน เป็นแค่เมฆธรรมดาหรอกเหรอ"ลูฟี่ผิดหวัง
"ซุส ถ้างั้นมาเป็นทาสรับใช้ของฉันได้ไหม?"นามิชวน
"ได้คร้าบ!!!"ซันจิร้องเลือดกำเดาไหล
"เขาไม่ได้ถามนาย"คิรัวร์กล่าว
"ถ้านายยอมฉันจะสร้างแบล็คบอลให้กินทุกวันเลย!!"นามิชวนต่อ
"เอ๋!? จริงเหรอ!? จะทำไงดีน้าทำไงดี"ซุสครุ่นคิด
"ไม่มีความภักดีต่อเจ้านายเลยรึไง?"โมเน่ถาม
"อย่างเธอมีสิทธิว่าคนอื่นด้วยเหรอ"จินเบเหงื่อตก
"แต่ถ้าขโมยซุสไปได้จะเป็นประโยชน์มากเลยนะ"เท็ดแสดงความเห็น
"อืม ก็จริงนะ"ซันจิเห็นด้วย
"นายเคยขยายตัวเองเป็นเมฆสายฟ้ายักษ์ใหญ่ปกคลุมท้องฟ้าได้สินะ นั่นแท้สุดๆเลย"
"อ๊ะ จริงอะ ไม่เคยมีใครชมฉันขนาดนี้มาก่อน"
พวกเขาหันไปเห็นบิ๊กมัมที่พยายามไล่ตามมา
"ป่าแห่งการล่อลวง จงหยุดพวกมันเดี๋ยวนี้!!!"
เหล่าโฮมี่ในป่าต่างหันมามองทางนี้และเริ่มขวางทางพวกเขา
"หวา กลายเป็นป่าเจ้าปัญหาเหมือนเดิมแล้ว"ลูฟี่กล่าว
"เตะพวกมันให้กระเด็นแล้วฝ่าไปตรงๆเลยไม่ได้เหรอ?"ซันจิถาม
"ไม่ได้หรอก เพราะระหว่างที่ต่อสู้ป่าก็จะหลอกล่อจนเราจำทิศทางไม่ได้เลย"แครอทกล่าว
"ใช่ ป่าแห่งนี้ชอบหลอกมนุษย์เล่นเป็นที่สุด"จินเบกล่าว
"ถ้าเป็นคำสั่งของราชินีฉันเองก็ขัดขืนไม่ได้หรอกนะ แต่ว่า...หลีกไปซะ ฉันจะตายอยู่ที่นี่ไม่ได้จุ!!"คิงบามเตะพวกโฮมี่กระเด็น
"อ๊าก ทำไมทำแบบนี้ล่ะครับท่านคิงบาม!!!"
"เฮ้ย คิงบาม แกทรยศมาม๊าสินะ"โพรมีธีอุสลอยมาเหนือหัวคิงบาม
"ทะ ท่านโพรมีธีอุส!!!"
"แย่แล้วหนีเร็ว!!!"ทุกคนโดดหนีลงจากตัวคิงบาม
โพรมีธีอุสทับใส่คิงบามเผาผลาญคิงบามตายไป
"เจ้าต้นไม้!!!"
"เค้กแต่งงาน!!!"บิ๊กมัมตะโกน
@@@@@@@@@@@@@@@@@
เมืองหลวงสวีทซิตี้
"แล้วเบจล่ะ?"
"อีกไม่นานก็จะไล่ทันครับ"
"มีไฟลุกที่กลางป่าล่อลวง"
"คาดว่ามาม๊าน่าจะกำลังต่อสู้อยู่"
@@@@@@@@
มิลเลอร์เวิร์ล
"ทางนี้ที่โลกกระจกพี่มงต์ดอร์ ทหารหมื่นนายเตรียมการไว้แล้ว พร้อมที่จะโจมตีทุกเมื่อ วี่วี้ๆๆ"
"เข้าใจแล้ว ฉันจะติดต่อกลุ่มที่ไล่ตามเดี๋ยวนี้แหละ ช็อกโกแลต ชีส ลูกนัท เรือรบจากเกาะมากมาย กำลังคอยมองดูชายฝั่งตะวันตกเฉียงใต้ พวกเราจะไม่ปล่อยให้พวกหมวกฟางหนีไปได้เด็ดขาด"
"ครับ!!"
"ข่ายล้อมของแกจะเป็นแนวกั้นแรก แนวกั้นหลังจากนั้นจะเป็นเรือรบทาร์ตจากเกาะรสชาติและเกาะเหล้า เตรียมการที่ท่าเรือเอาไว้ รอสัญญาณเตือนจากทากอาณาเขต"
"รับทราบ"
@@@@@@@@@@@
ชายฝั่งตะวันตกเฉียงใต้ เรือซันนี่
"ในป่าเสียงดังจริงๆ"
"ก็อย่างที่คิดไว้ มาม๊าเป็นคนไล่ตามพวกมันด้วยตัวเอง เพราะงั้นโอกาสที่พวกมันจะมาที่นี่ได้คือศูนย์"
"นั่นสินะ"
"เอ่อ งั้นทำไมถึงมารอซุ่มโจมตีอยู่ที่นี่ละครับ?"
"เผื่อไว้ก่อน"
คาตาคุริรออยู่บนดาดฟ้าเรือและให้ทหารนำกระจกไปไว้ทุกห้องในเรือซันนี่
"ยิงๆๆ"
"ตูมๆๆ"
"พวกมันใช้รถถังทาร์ตกับพวกเรางั้นเรอะ แต่พวกเราใกล้ถึงชายฝั่งแล้ว พวกมันตามมาไม่ได้แน่ ฮะๆๆๆ"
"พี่เบจ"
"เหวอ ตกใจหมด!!!"เบจเห็นพุดดิ้งลอยมาด้วยพรม
"คุณพุดดิ้ง"เบจยกปืนเล็งใส่"พุดดิ้ง แค่เพราะเธอเป็นเด็กสาวฉันก็ไม่อ่อนข้อให้หรอกนะ"
"ฉันมีเรื่องจะคุยกับพี่ชิฟฟ่อน ให้เค้าออกมาเดี๋ยวนี้เลย!!"
"หา!?"
พุดดิ้งมองผ่านหน้าต่างในร่างเบจที่ชิฟฟ่อนอยู่
"พุดดิ้ง เธอมาทำอะไรที่นี่?"
ชิฟฟ่อนอธิบายเรื่องบิ๊กมัมให้ฟัง
"มาม๊าโมโหหิวอีกแล้วเหรอ?"
"ใช่ ฉันต้องการให้พี่ช่วยทำเค้ก"
"ฉันขอโทษนะพุดดิ้ง ฉันจะออกไปจากประเทศนี้เหมือนลอร่า ฉันไม่สนว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับมาม๊าหรือประเทศนี้แล้ว"
"ใช่ ถ้าเข้าใจแล้วก็ไสหัวไปซะทีพุดดิ้ง!!"เบจไล่เธอ
"เข้าใจผิดแล้ว เป้าหมายฉันไม่เกี่ยวกับมาม๊าหรือประเทศนี้ ถ้าพวกเราไม่รีบหยุดมาม๊า คนคนนั้กับเพื่อนพ้องของเขาต้องถูกฆ่าตายหมดแน่"
@@@@@@@@@@@@
ทางด้านบรู๊คกับช็อปเปอร์นั่งชาร์ปซับเมิร์ตไปเรือซันนี่ใต้น้ำ
"ขนาดแม่น้ำยังเต็มไปด้วยครีม ยุ่งยากจริงๆ แต่พวกเราก็เข้ามาข้างในได้แล้วนะครับ"
"มีความสุขจังเลยหวานสุดๆ!!!!"
"ผมไม่ชอบเลยครับมันเหนียวไปหมด ดูสิครับเลอะเต็มเลยด้วย เหวอๆอันตราย ขอโทษนะครับช่วยถอยไปด้วยครับคุณเจ้าทะเล"
เจ้าทะเลว่ายไปทางอื่น
"หืม บรู๊ค นั่นมันมนุษย์เงือกไม่ใช่เหรอ?"ช็อปเปอร์ถาม
"นางเงือก!!!?"
"เป็นผู้ชายน่ะ"
"อ้าว โธ่"
"ดูสิทางนั้น"ช็อปเปอร์มองอีกทาง"กำลังทำอะไรกันอยู่นะ ตกปลารึเปล่า?"
"ไม่ต้องหรอกครับพวกเราใกล้ถึงเรือซันนี่แล้วครับ"บรู๊คกล่าว
@@@@@@@@@
ชายฝั่งตะวันตกเฉียงใต้
กลุ่มหมวกฟางวิ่งไปที่เรือซันนี่โดยทิ้งเศษซากคิงบามไว้ ขณะที่จินเบอธิบายเรื่องอาการบ้าคลั่งของบิ๊กมัม
"โมโหหิว!!? มันคืออะไรล่ะนั่น?"
"เป็นอาการโมโหจนขาดสติน่ะ จนกว่าจะได้กินอาหารที่อยากกินหล่อนจะอาละวาดไปเรื่อยๆโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง และแทบไม่มีสติสัมปชัญญะแม้แต่น้อย"
"เค้กแต่งงาน!!!!"
"ดูเหมือนโจทย์คราวนี้จะเป็นเค้กแต่งงาน ต้นเหตุที่ทำให้กำเริบคือการอดกินเค้กแต่งงานสินะ ลูฟี่ เพราะนายทำเค้กพังนั่นแหละ แผนการก็สำเร็จด้วยดีไม่ใช่รึไง"
"ว่าแต่เค้กที่อร่อยขนาดนั้นน่ะคงมีอยู่ไม่เยอะหรอก"ลูฟี่กล่าว
"นี่นายแอบกินระหว่างปฎิบัติภารกิจด้วยเรอะ!!"
"ฉันเองก็ลองกินดูเหมือนกัน อร่อยมากเลยล่ะ"
"ยังไงก็ตามเอาเป็นว่ารีบหนีกันก่อน เรือน่าจะอยู่ไม่ไกลแล้ว"
"แต่ไอ้ป่านี่น่ะสิไม่รู้แล้วเนี่ยว่าเรายังวิ่งเป็นเส้นตรงรึเปล่า มีถนนอยู่มั้ยล่ะ?"
"อ๊ะ แม่น้ำนี่ เหมือนเคยเห็นมาก่อนเลย"แครอทกล่าว
"แต่ว่าสะพานนั่นน่าจะพังไปแล้วนี่นา"
"ถ้าทั้งป่าคือศัตรูของเราล่ะก็คงไว้ใจอะไรไม่ได้ทั้งนั้น เจ้าพวกนี้มันตั้งใจจะหลอกเราอยู่แล้ว หรือก็คือที่นี่ไม่น่าจะใช่ที่ที่เรารู้จักแน่ๆ"
"วีเวิ้ลการ์ดของลอร่าก็ใช้ไม่ได้แล้วเหมือนกัน"นามิกล่าว
"เพราะตัวมาม๊ากำลังไล่หลังเรามาติดๆไงล่ะ แต่ว่าอย่าหยุดให้เหยื่อล่อกับหมอนั่นเชียวนะนามิ"จินเบกล่าว
"อื้ม"นามิปล่อยเมฆสายฟ้าให้ซุสเรื่อยๆ
"อาหย่อยๆๆ"
"ถ้าซุสกลับไปหามาม๊าล่ะก็พวกเราไม่มีทางหนีทันแน่"
"กลับมาเดี๋ยวนี้ซุส!!!!"บิ๊กมัมตะโกน
"แย่แล้ว"
"ทำไมแกถึงกล้าขัดคำสั่งของมาม๊าซุส!!"
"ซุส ดูทางนี้สิจ๊ะ เวเธอร์เอ็กเลิศรส ข้างในมีเมฆสายฟ้าชุ่มฉ่ำอัดแน่นเลยนะ"
"อู่ว"ซุสน้ำลายไหล
"เฮ้ย เจ้าพระอาทิตย์กล้าดียังไงถึงมาเปาเจ้าต้นไม้ หมัดยางยืด ฮอร์คแกตลิง"
ลูฟี่ชกหมัดรัวใส่โพรมีธีอุสนับร้อยครั้ง แต่มันไม่เป็นไรเลย
"อะไรเนี่ย!? ฮาคิเกราะใช้ไม่ได้ผล"
"แบบนี้ก็สู้ยากยิ่งกว่าสายโรเกียอีกสิ"ลูฟี่ต้องวิ่งหนีต่อ
"กลับมาซะซุส!!!"
"กลับจ้า จะกลับอยู่แล้ว แต่ขอกินเมฆสายฟ้าอร่อยๆก้อนสุดท้ายก่อนนะ"
"พวกนายรีบข้ามแม่น้ำไปซะ"จินเบยืนอยู่ในแม่น้ำ
"จินเบ"
"ฝนโปรย"
"อ๊ากกกก!!!!"
"ได้ผลด้วย"
"แน่อยู่แล้ว ร่างของเจ้านั่นเกิดขึ้นจากเปลวไฟที่ถูกบีบอัดเข้าด้วยกัน คิดเสียว่าเป็นลูกไฟลูกใหญ่ที่พูดได้ก็แล้วกัน"
"แกนะแก"
พวกโฮมมี่สัตว์ป่าเริ่มเข้าโจมตี แครอทกับเปโดรป้องกันพวกที่เข้ามาโจมตี
"แกคือเปโดรสินะ"
เปโดรไล่ฟันตัวนั้นที่ถอยหนี ขณะที่แครอทก็ไล่ตามตัวที่โจมตีเธอเมื่อกี้
"เดี๋ยวก่อนเปโดร"จินเบห้าม"ลูฟี่หยุดแครอทไว้ด้วย"
"ห้ามแยกจากกันเด็ดขาด ไม่งั้นเราจะไม่ได้เจอกันอีกแน่ ป้องกันตัวเองแล้ววิ่งต่อไปเรื่อยๆก็พอ"
"เข้าใจแล้ว"
"ทานล่ะนะเมซรสเลิศ"ซุสอมกระบองคุริมะ
จากนั้นร่างซุสก็กลายเป็นสีดำและขยายใหญ่ขึ้น
"อาหย่อย!!!!"
"ไอ้เจ้าซุสทำอะไรของมันน่ะ"
"คุณนามิอย่าหยุดสิ ศัตรูจะไล่ทันอยู่แล้ว!!!"
"ดื้อด้านเหลือเกินนะพวกแก!!!!"บิ๊กมัมโกรธ
"ที่ด้านในตัวซุสมีเวเธอร์เอ็กของเราอยู่ ทุกคน วิ่งสุดชีวิตเลยนะ"นามิร้องบอก
"ได้เลย"
"ซุสบรีส!!!"นามิฟาดกระบิงลงมา
"เปรี๊ยะๆๆๆๆ"กระแสไฟฟ้าแผ่ออกมา
"ท่านซุส!?"
"เท็มโป!!!"
"ตูมมมม!!!!"
สายฟ้าระเบิดใส่พื้นดินพังทลายกลืนร่างบิ๊กมัมหายไป
@@@@@@@@
บนเรือแมรี่สังเกตเห็นสายฟ้าของซุส
"นี่มัน.."
"ดูเหมือนมาม๊าจะใช้ซุสปลิดชีพพวกมันสินะ เดี๋ยวมาม๊าก็จะมาที่นี่"เพรอสกล่าว
"จะ...จะไหวเหรอครับเนี่ย"บรู๊คกล่าว
"พวกลูฟี่"ช็อปเปอร์กล่าว
"พวกพ้องของแกน่าจะตายหมดแล้วนะ แล้วพวกแกจะทำยังไงต่อดีล่ะ?"
เรือซันนี่ถูกพวกบิ๊กมัมยึดไว้แล้ว
"ต่อให้เอาชีวิตเข้าแลกจนชิงเรือกลับไปได้ ก็จะไม่มีใครกลับมาที่นี่อีกแล้ว แต่ถ้าคิดจะใช้เรือดำน้ำนั่นหนี ฉันก็อาจจะพอเมตตามองข้ามพวกแกสองคนไปได้นา"
ทั้งสองมองหน้ากัน
"ไม่จำเป็นหรอกครับ"บรู๊คชักดาบ
"พวกแกน่ะไปให้พ้นเลย นี่คือเรือซันนี่ของพวกเรา"ช็อปเปอร์ใช้กังฟูพ้อยต์
@@@@@@@@@@@@@@
พุดดิ้งกับชิฟฟอนนั่งพรมเหาะมา
"ซุสกำลังอาละวาดอยู่ พวกนั้นจะปลอดภัยมั้ยนะ"
"ขอโทษนะพี่ที่ขอร้องให้ทำอะไรแบบนี้"
"ไม่เป็นไรหรอก เราก็ไม่ได้ทำเค้กด้วยกันมานานแล้วนะ และที่สำคัญ...."
ก่อนหน้านี้
"เบจ ฉันบอกแล้วไม่ใช่รึไง พวกนั้นน่ะเป็นผู้มีพระคุณที่เคยช่วยชีวิตลอร่าไว้"
"แต่ว่าชิฟฟอน...มันอันตรายเกินไปฉันเป็นห่วงเธอนะ"
"แค่พูดว่าขอบคุณนะที่ช่วยลอร่าไว้น่ะมันทำได้ง่ายนิดเดียว แต่ยามที่ผู้มีพระคุณมีภัยต่างหากที่จะพิสูจน์ว่าคำพูดของเรามีความจริงใจแค่ไหน!!"
"ก็จริงอยู่หรอกแต่ว่า--"
"นี่แหละที่เขาเรียกว่าการรักษาเกียรติไม่ใช่รึไงดาร์ลิ้ง ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฉันล่ะก็ฝากดูแลเพซด้วยนะ"
"ชิฟฟอน!!"
"คุณนาย!!!"
"พี่ค่ะอยู่นั่นไง คุณซันจิ...เค้า"
"นี่เธอฟังที่ฉันพูดอยู่รึเปล่า?"
"ไอ้เจ้าซันจิอยู่ตรงนั้นไง!!!"บุคลิกด้านชั่วออกมา
"ซะงั้น!!!"
@@@@@@@@@@@@@@@@@
"โห พลังรุนแรงชะมัด!!!"
"สายฟ้าใหญ่ขนาดนี้ปกติกระบองคุริมะคงสร้างไม่ได้หรอก"
"พลังทำลายขนาดนี้อาจจะจัดการเจ้าพวกนั้นหมดก็ได้!?"
"บิ๊กมัมหายไปไหนน่ะ!?"
"น่าจะโดนไปเต็มๆเลยนี่นา!!"
"อาจจะอยู่ตรงก้นหลุมยักษ์ก็ได้"
"ตึงๆๆ"
"เสียงฝีเท้ามาม๊า!? หยุดไม่อยู่จริงๆสินะ"
"เค้กแต่งงาน!!!!"
"ไม่ได้การเสียงบิ๊กมัมนี่นา เดี๋ยวคงปีนขึ้นมาแน่"
"ตึงๆๆ"แต่ก็ไม่ปีนขึ้นมา
"หลุมลึกเกินไปจนปีนขึ้นมาไม่ได้งั้นเหรอ!?"
"ไม่ หล่อนกำลังเดินตรงมาแน่"
บิ๊กมัมกำลังเดินบี้พื้นดินหนาตรงหน้ามาจริงๆ
"ไม่มีสิ่งใดหยุดบิ๊กมัมที่กำลังโมโหหิวได้หรอก"จินเบกล่าว
"เค้กแต่งงาน!!!!"พื้นดินมีรอยแยก
"ไม่จริง ผ่าพื้นดินมาเลยเหรอ!!!"
"เอาเค้กมาเดี๋ยวนี้!!!"บิ๊กมัมโผล่หัวขึ้นมา
"เหวอ!!!"
"หนีเร็ว!!!"
"เค้กอยู่ที่พวกแกใช่มั้ยหมวกฟาง!!!?"
"กลุ่มหมวกฟาง"พุดดิ้งเหาะพรมลงมาใกล้
"พุดดิ้ง ชิฟฟ่อน!!!"
"เฮ้ พุดดิ้ง เธอนี่มันกล้าหลอกพวกเราได้นะ"
"เห็นไหมล่ะ เราน่าจะจับนังนี่มัดตั้งแต่แรกแล้ว"เปโดรกล่าว
"จะสู้รึไง!!!"
"มะ...ไม่สู้หรอก ฟังที่ฉันจะพูดให้ดี"
"พุดดิ้งจัง ปลอดภัยดีสินะ โล่งอกไปทีที่ใบหน้าแสนน่ารักของเธอไม่มีริ้วรอย"ซันจิร้อง
พุดดิ้งช็อคน้ำลายฟูมปาก
"พุดดิ้งทำใจดีๆไว้"ชิฟฟ่อนกล่าว
"ตึงๆๆ..."บิ๊กมัมถึงพื้นแล้ว
"บิ๊กมัมกลับมาบนพื้นแล้ว"
"มาม๊า!!"
"ไม่มีเวลาแล้วพุดดิ้ง รีบเข้าประเด็นเลย"
"สภาพน่าทุเรศชะมัดเลยนะพวกแก ฉันไม่ช่วยพวกแกหรอกยะ ต่อให้หนีไปถึงเรือได้ก็เปล่าประโยชน์ มาม๊าจะไล่ตามพวกแกไปจนถึงสุดขอบโลก แล้วท่านก็จะส่งพวกแกลงไปนอนก้นทะเลกันหมด ฮ่าๆๆๆ"
"ว่าไงนะยัยบ้าเอ๊ย!!!"
"ไม่ๆ นี่เราพูดอะไรออกไปน่ะ"
มาม๊าเข้าใจว่าพวกนายเป็นคนขโมยเค้กที่ตัวเองอยากกินไป ต่อให้ข้ามทะเลไปถึงไหนท่านก็จะไล่ตามไปทุกที่แน่"
"เอ๋!?"
"ใช่แล้ว ดังนั้นซันจิจงมากับฉันซะ ฉันจะให้แกได้ลิ้มรสนรกบนดินที่แท้จริงด้วยการมองดูพวกพ้องถูกมาม๊าฆ่าต่อหน้าต่อตายังไงล่ะ ฮ่าๆๆๆ"
"ไม่ใช่แล้ว!? พูดอะไรของเธอเนี่ย!?"ชิฟฟ่อนร้อง
"ม่าย ฉันอยากหายไปจากโลกนี่จังเลย!!"
"ถ้าพวกเธอมาที่นี่เพื่อจะพูดเรื่องแบบนั้นก็ไปให้พ้นเลยไป!!"ลูฟี่ไล่
"เดี๋ยวก่อนเข้าใจผิดแล้ว ซันจิขาดำ พุดดิ้งบอกฉันเองว่านายก็ทำขนมเก่งเหมือนกัน"
"อืม ถ้าเป็นเรื่องอาหารล่ะก็ฉันเก่งหมดทุกอย่างนั่นแหละ"
"โอเค งั้นมาช่วยเราทำเค้กหน่อย ทำเค้กเพียงหนึ่งเดียวที่สามารถหยุดมาม๊าได้ แล้วท่านก็จะยอมปล่อยพวกนายไปแน่"
"ชิฟฟ่อน"
"เพื่อตอบแทนบุญคุณเรื่องลอร่า ฉันเองก็จะช่วยโดยเอาชีวิตเป็นเดิมพันเหมือนกัน"
"เฮอะ ถึงผลลัพย์มันอาจจะเป็นอย่างนั้น แต่ฉันน่ะต่างจากพี่ ฉันไม่ได้ทำเพื่อพวกแกหรอกนะ ก็แค่เค้กที่ฉันตั้งใจจะทำกินเองดันบังเอิญเป็นเค้กที่มาม๊าอยากกิน แล้วฉันก็ บะ บะ บังเอิญผ่านมาเจอพวกแกตรงนี้เท่านั้นเอง พะ พะ เพราะงั้นไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากให้นายตายเลยอุตส่าห์มาที่นี่เพื่อจะช่วยหยุดมาม๊าหรอกนะซันจิ...ขา"
"เปลี่ยนอารมณ์ไปมาจนตามไม่ทันแล้ว"เท็ดเหงื่อตก
"เข้าใจแล้วขอบใจมาก แล้วจะทำเค้กกันที่ไหนล่ะ?"
"ที่ช็อกโกทาวน์มีวัตุดิบอยู่ เราจะทำเค้กสุดกำลังแล้วใช้เรือขนมา จากนั้นก็ใช้เค้กนั่นดึงความสนใจมาม๊า แต่กว่าจะถึงตอนนั้นพวกนายต้องยื้อมาม๊าไว้ให้ได้ ถ้าออกเรือศัตรูก็จะโจมตีเข้ามาด้านหน้าด้วย แต่ฉันเชื่อนะว่าถ้าเป็นพวกนายต้องต้านพวกนั้นอยู่แน่"
"ได้เลย"
"พุดดิ้ง ชิฟฟ่อน!!!"บิ๊กมัมยกดาบนโปเลียน
"แย่แล้วหล่อนจัะใช้ท่านั้นอีกแล้ว!!"
"หลบเร็ว"
"ไปทำอะไรอยู่ตรงนั้น!!?"
"ลูฟี่ไว้เจอกันที่กลางทะเลนะ"
"ฝากด้วยล่ะ"
"ดาบจักรพรรดิ!!"
ตูมมมมมม!!!"
"พวกนั้นจะไหวมั้ยนะ"ชิฟฟ่อนกล่าว
"เดี๋ยวก่อนผิดทางแล้ว ราบิยัน บินกลับลงไปอีกรอบไปที่จุดเมื่อกี้ก่อน จากนั้นค่อยบินเป็นเส้นตรงไปที่ชายฝั่ง"
"รับทราบ"
พวกเขาบินกลับมาหากลุ่มหมวกฟาง
"ลูฟี่ ทุกคน ทางนั้นมีกำแพงนะ"พุดดิ้งกล่าว
"เอ๋? พุดดิ้ง!? พุดดิ้งโหมดคนดีนี่นา"
"ชายฝั่งอยู่ทางนี้"
"นึกว่าเราวิ่งเป็นเส้นตรงมาตลอดซะอีก"จินเบกล่าว
"เมมโมรี่ฟิล แฟลชแบ็ค"
พวกโฮมมี่นิ่งไปชั่วครู่ก่อนมีท่าทางแปลกๆ
"อ้าว ต้องรีบไปซื้อของแล้วสิ"
"โดนพี่ต่อยอ๊ะ!!"
"ได้เวลาพากมาเดินเล่นแล้ว"
"ลูกชายฉันหายไปไหน"
"ความทรงจำของคนที่เคยเป็นวิญญาณเหล่านั้น จะหลั่งไหลกลับมาในช่วงเวลาหนึ่ง ในระหว่างที่กำลังสับสนอำนาจของมาม๊าจะควบคุมพวกเขาไม่ได้เลย ถ้าอาศัยจังหวะนี้น่าจะหนีออกจากป่าได้แน่"
"งั้นเหรอ ขอบใจมากนะพุดดิ้งจัง"ซันจิขึ้นนั่งบนพรม
"กรี๊ดดด!! ทำไมถึงขึ้นมานั่งบนนี่กันยะซันจิ!!!"
"ก็ขึ้นมาตั้งแต่ตะกี้แล้ว"
"ละ...ลงไปว่ายน้ำเดี๋ยวนี้เลยนะคนบ้า!!"
"ดวงตาตอนโกรธก็งดงามเหมือนกันนะ"
"ยะ..อย่ามาล้อเล่นกับฉันนะ เดี๋ยวก็ฆ่าทิ้งซะเลยนี่!!"
"หือ!!?"ซันจิหันไปสังเกตเห็นบางอย่าง"บรู๊ค ช็อปเปอร์!!!"
เขาเห็นทั้งสองสู้กับพวกบิ๊กมัมบนเรือซันนี่
"หืม นั่นเรือของพวกนายใช่มั้ย!?"
"ใช่ กำลังโดนโจมตีอยู่ พวกนั้นล่วงหน้ามาดักทางก่อนสินะ"
"แย่ล่ะสิ พวกพี่ชายก็มาด้วย"
"ดูแล้วพวกทหารจะแพ้ทางแกน่าดูเลยนะ เจ้าโครงกระดูก"
"ก็ผมคนนี้คือโซลคิงนี่ครับ"
"ศัตรูโผล่มาจากกระจกแบบไม่จบไม่สิ้นเลย น่าจะมาจากกระจกในห้องของพวกเท็ด ถ้าทุบให้แตกจะโดนว่ามั้ยนะ"
"ถ้าทุบได้ก็ทุบไปแล้วค่อยไปขอโทษทีหลังดีกว่าครับ"
"จะไปขอโทษใครกันรึ เห็นสายฟ้าเมื่อกี้แล้วไม่ใช่รึไง ไม่มีใครรอดกลับมาที่นี่ได้หรอก"
"เกมตอบคำถามนี่มันน่าเบื่อซะจริง ผมน่ะตอบจนเอื่อมแล้วครับ เอาเป็นว่าช่วยลงไปจากเรือนี้ทีเถอะ เรือซันนี่เป็นเรือของพวกเราครับ!!!"
@@@@@@@@@@@@@@@
"เร็วเข้า ฉันเห็นชายฝั่งอยู่นอกป่าโน้นแล้ว!!!"ลูฟี่ตะโกน
"รอดแล้วพวกเรา พุดดิ้งกลายเป็นพวกเดียวกับเราแล้วจริงๆเหรอ!?"
"ไม่รู้เหมือนกัน ยังไงก็อย่าประมาทจนกว่าจะออกไปจากอาณาเขตบิ๊กมัมได้ก็แล้วกัน"นามิกล่าว
"เฮ้ย ซุส ทำไมถึงโจมตีใส่พวกเราด้วยฟะ!!!!"โพรมีธีอุสตะโกน
"โทษที ฉันไม่ได้ตั้งใจซะหน่อย แต่จะว่าไปเมฆสายฟ้านั่นอร่อยที่สุดเลยอ๊ะ"
"หา!!?"
"เค้กแต่งงาน"
@@@@@@@@@@@@@
"แบบนี้ดีแล้วเหรอ!? จะไม่กลับไปช่วยแน่นะ?"ชิฟฟ่อนถาม
"อืม ไม่ต้องห่วงเจ้าพวกนั้นหรอก พวกเรานี่แหละจะเสียเวลาไม่ได้แล้ว ไปทำเค้กที่อร่อยจนบิ๊กมัมต้องสิ้นสติกันเลย!!!"
@@@@@@@@@@@@
ทหารออกมาจากกระจกในห้องเท็ดเรื่อยๆ
"ทำพวกเราเสียกำลังทหารไปเยอะน่าดูเลยนะ"
"ว๊ากกก!!!"ช็อปเปอร์ร้อง"ทำอะไรน่ะ ต้องโดนเท็ดดุแน่ๆเลย"เพราะเท็ดไม่ชอบให้ใครเข้าไปในห้องเขา
"คุณช็อปเปอร์ไม่ใช่เวลาห่วงเรื่องนั้นนะครับ!!!"บรู๊คร้อง
"หึหึหึ อย่าโวยวายสิ ต้องมองโลกแง่ดีขนาดไหนกันเนี่ยถึงคิดว่าจะชิงเรือลำนี้คืนจากพวกเราได้?"
"อื้อ บ้าเอ๊ย!!"ช็อปเปอร์โดนจับไว้ด้วยลูกกวาด บรู๊คแแขนขาตรึงกับพื้นด้วยลูกกวาด
"เห็นได้ชัดๆอยู่แล้วว่าฝีมือพวกเรามันต่างกันขนาดไหน"
"ปะ แปลงร่างก็ไม่ได้!!"ช็อปเปอร์ร้อง
"ปล่อยตัวคุณช็อปเปอร์เดี๋ยวนี้เลยนะ!!!"บรู๊คตะโกน
"เจ้าโง่ แกช่วยอะไรมันไม่ได้หรอก ถ้าใครคิดสู้กับฉัน ฉันก็จะเปลี่ยนมันให้เป็นแคนดี้แมนแล้วเลียซะ ลูกกวาดจะเคลือบร่างแกทั้งร่าง จากนั้นก็จะแทรกซึมเข้าไปภายในร่างกาย ทำให้หายใจไม่ได้อีก จนต้องทรมาณถึงขีดสุด"
"แค่กๆๆ"ช็อปเปอร์หายใจไม่ออกแล้ว
"คุณช็อปเปอร์"
"จากนั้นเหยื่อก็จะตายหลังผ่านไป3นาที เพียงเท่านี้ก็เสร็จสิ้น ศพที่แสนจะหวาน แคนดี้แมน"
"หยุดนะ!!!"
"ฮ่าๆๆๆ จะเสียใจ ร้องไห้หรือกรีดร้องมันก็สายไปแล้ว จำไม่ได้หรือไงว่าฉันให้โอกาสพวกแกไปแล้วว่าจะยอมปล่อยพวกแกสองคนไปก็ได้ พวกแกน่ะดูถูกฉันเกินไปแล้ว คิดว่าฉันจะหวานหมูเหมือนลูกกวาดรึไง เกาะนี้ไม่ได้หวานหมูนักหรอก"
ลูกกวาดคลุมช็อปเปอร์ทั้งตัว
"คุณช็อปเปอร์!!!"
"หึๆๆ ใช้เสียงเข็มวินาทีนี่นับเวลาซะ"
"หวา!!"ลูกกวาดเริ่มคลุมตัวบรู๊คบ้าง
"วิธีตายแบบนี้ก็เหมาะกับเหยื่อหวานๆอย่างพวกแกดีนี่นา"
"เหวอ หยุดนะ ผมไม่อยากกลายเป็นอะไรหวานๆเลย"
"ฮ่าๆๆ พอแกกลายเป็นแคนดี้แมนฉันก็จะเลียแกซะ แผล็บๆ"
"เฮ้ พี่เพรอส"คาตาคุริเรียกมองป่าที่มีเสียงฝีเท้าหนักๆ
"มาม๊าสินะ เดี๋ยวต้องล่อให้ท่านไปหาพุดดิ้งที่เกาะโกโก้ให้ได้ ถ้าท่านรู้ว่าบนเรือนี่ไม่มีเค้กอยู่ล่ะก็ฉันมีหวังโดนฆ่าแน่"
แต่คาตาคุริก็เห็นภาพอนาคต
"ดูเหมือนจะมีอุปสรรคอื่นอยู่นะ"
"เค้กแต่งงาน!!"
"หือ!?"
พวกเขาเห็นกลุ่มหมวกฟางออกมา บิ๊กมัมไล่ตามมาติดๆ
"ถึงชายฝั่งแล้ว รีบไปที่เรือซันนี่เร็วเข้า!!!"
"พวกที่ถูกสายฟ้านั่นจัดการไปคือทหารฝ่ายเราเองสินะ"
กลุ่มหมวกฟางเห็นช็อปเปอร์กับบรู๊คกลายเป็นลูกกวาด
"บรู๊ค? ช็อปเปอร์? นั่นมันอะไรกันน่ะ?"
"ยังมีชีวิตอยู่เรอะหมวกฟาง นามิคาเสะ!!!"เพรอสตะโกน
"กลับไปโลกกระจกซะ ไม่อย่างนั้นในอีกไม่กี่วินาทีให้หลัง พวกแกทั้งหมดจะลงไปกองแทบเท้าหมอนั่นแน่"คาตารุริสั่ง
"โอ้ว!!!"
"โต๊ะแต่งหน้าอยู่ทางนี้"
"เร็วเข้า กลับเข้าไปในโลกกระจกกันก่อน"
"เจ้าพวกตัวยุ่งยากลวงหน้ามาดักรอก่อนแล้วสินะ คาตาคุริ เพรอสเพโร"เปโดรกล่าว
"หึๆๆ เก่งมากที่หนีมาถึงนี่ได้ ยอมรับว่าน่าประทับใจจริง"เพรอสกล่าว
"แคนดี้เมเดน"โลงศพลูกกวาดมีหนามแหลมโผล่มาเป็นกำแพงบัง
"วิ่งอ้อมไปขึ้นเรือซะ"
"ไม่ต้อง วิ่งตรงไปเลย"เท็ดกล่าว
"อะตอม เรย์!!!"เท็ดปล่อยคลื่นความร้อนละลายลูกกวาดไป
"เรดฮอร์ค"
คาตาคุริยืดหมัดโมจิชนกับหมัดลูฟี่
"พลังพิเศษของหมอนั่นเหมือนกับของลูฟี่เลย"แครอทกล่าว
"เค้กแต่งงาน!!!
"เอาไงดีลูฟี่ เท็ด เราโดนล้อมแล้วนะ"นามิถาม
ลูฟี่ ไล่คาตาคุริออกไปจากเรือซะ พวกเราจะหาทางออกเรือเอง"
"ไว้ใจได้เลย หมอนั่นเดินทางผ่านกระจกมาที่นี่สินะ หมัดยางยืดฮอร์คแกตลิง!!!"
"แครอท ถ้าเกิดอะไรไม่คาดฝันก็อย่าได้ตกใจเชียวล่ะ"เปโดรบอกแครอท โมเน่ที่อยู่ใกล้ๆฟังเงียบๆ
"เอ๋?"
"ข้าคิดมานานแล้ว ว่าพวกลูฟี่นี่แหละคือผู้ที่เผ่าเราและตระกูลโคสึกิเฝ้ารอมานานหลายศตวรรษ พวกเขาคือเหล่าคนที่จะนำโลกใบนี้ไปสู่รุ่งอรุณได้"
"หลายศตวรรษ!?"
"เฮ้ มงต์ดอร์ ให้เรือรบแล่นมาปิดล้อมชายฝั่งได้เลย"เพรอสพูดใส่หอยทากจิ๋ว
"รับทราบพี่เพรอส"
"ดูเหมือนเจ้าพวกหมวกฟางจะยังมีชีวิตอยู่สินะ"
"คูเดอ...อะไรนะ?"
"เรือลำนี้บินได้1กิโลน่ะสิ ถ้าออกเรือแบบปกติล่ะก็เราได้ถูกบิ๊กมัมจมเรือแน่"
"บิ๊กมัมมาแล้ว!!!"โมเน่ร้องรีบบินขึ้น
"แครอทไปช่วยเขาออกเรือซะ!!!"เปโดรตะโกน
"อื้ม!!"แครอทโดดขึ้นไป
"เจอแล้ว ฮ่าๆๆ มาๆๆๆ อยู่ตรงนั้นเองสินะ"บิ๊กมัมกล่าว
"เฮ้ บรู๊ค ช็อปเปอร์ ยังมีสติอยู่รึเปล่า ถึงจะออกเรือแต่ถ้าพวกนายตาย...หือ!?"
"นี่คือเรือจากทาร์ตจากเกาะแคนดี้ พบตัวกลุ่มหมวกฟางที่ชายฝั่งตะวันตกเฉียงใต้แล้ว"
"ทางนี้ทาร์คจากเดาะถั่ว รัฐมนตรีอามองค์พูด จะเริ่มต้อนพวกมันให้จนมุมเดี๋ยวนี้"
"แย่ล่ะสิ ทางทะเลก็มีกองเรือ ส่วนทางบกก็มีบิ๊กมัม"
"ใส่โคล่า3ถังสินะ"โมเน่แบกถังโคล่าไว้
"เหวอ!?"ลูฟี่โดนคาตาคุริต่อยกระเด็น
"ตึง!!!"เกิดบางอย่างทำให้เรือสั่นไหว
"อะไรกันเนี่ย!? ลูกกวาดเหรอ!?"
"เกิดอะไรขึ้น!?"นามิถาม
"แย่แล้วนามิเรือโดนลูกกวาดเกาะไว้"แครอทกล่าว
"ฮ่าๆๆ แคนดี้เว็บ ฉันน่ะเป็นพวกคลั่งความสมบูรณ์แบบอยู่แล้ว"เพรอสกล่าว
"ตรงนั้นไง ฝีมือเจ้านั่น!!"แครอทชี้
"ลูกกวาดพวกนี้มันอะไรกัน แบบนี้ก็ใช้คูเดอเบิร์สท์ไม่ได้สิ"
"ทำให้บรู๊คกับช็อปเปอร์กลับเป็นเหมือนเดิมเดี๋ยวนี้เลยนะเจ้ามนุษย์ลูกกวาด"ลูฟี่ตะโกน
"จะโดนมาม๊าขยี้เละก่อนหรือจะโดนปืนใหญ่ยิงจนจมทะเลก่อน!!!"
เปโดรวิ่งเข้าหาเพรอสฟัสใส่ แต่เพรอสยกไม้ลูกกวาดกันไว้
"โอ๊ะ มาทำอะไรตรงนี้เปโดร"
เพรอสเปยียบเปโดรตรึงไว้กับพื้น
"หึๆๆ รู้ไหมว่าค่าหัวฉันเท่าไหร่? 700ล้านเชียวนะ คิดเหรอว่าคนระดับแก..."
เปโดรเปิดผ้าคลุมให้เห็นระเบิดไดนาไมเต็มไปหมด
"เพียงเท่านี้เวทมนตร์ทั้งหมดของแกก็จะเสื่อมแล้วสินะ"
"ระเบิด? หยุดนะแกคิดอะไรอยู่เนี่ย?"
"เปโดร!?"แครอทร้องเรียก
"ข้าสังหรณ์ใจมานานแล้วว่านี่จะเป็นการเดินทางครั้งสุดท้าย"
"ลาก่อน"เปโดรจุดระเบิด
"หมายความว่ายังไงกันเปโดร?"
"สักวันเจ้าจะเข้าใจเอง ว่าการช่วยให้พวกลูฟี่มีชีวิตรอดไปจากที่นี่ได้เป็นงานที่สำคัญขนาดไหน ฟังให้ดีพวกเจ้าจะต้องเดินหน้าต่อไป"
"ตูมมมมมมมม!!!!"เกิดระเบิดรุนแรงกลืนทั้งเปโดรและเพรอส
"เปโดร!!!!!!"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น