ลำดับตอนที่ #275
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #275 : ลูฟี่ VS คาตาคุริ
ย้อนอดีต
เปโดรควักตาขวาออกมาเพื่อลดอายุขัยน้อยลง
"มาๆๆ ใจเด็ดไม่เบานี่ งั้นลดให้เหลือ50ปีก็แล้ว ไปใช้ชีวิตต่อซะ"
หลังจากนั้นเรือก็พาเปโดรออกจากเกาะ
"หึๆๆ ไม่เลวเลยนี่ ตอนนี้แกเหลืออายุเท่าไหร่? เมื่อโดนดึงอายุขัยไป50ปีก็เหมือนกับว่าแกได้ใช้ชีวิตมา77ปีแล้ว ที่นี้จะอยู่ต่อไปอีกสักกี่ปีกันนะ"
"อย่างน้อยข้าก็เลือกที่ตายของตัวเองได้แล้วกัน"เปโดนโดนจับใส่กุญแจมือไว้
"กลุ่มโจรสลัดน็อกซ์นี่ ความหมายของชื่อคือราตรีสินะ เป็นชื่อที่ฟังดูไม่ชวนฮึกเหิมเอาซะเลยนี่นา"
เปโดรนึกถึงสมัยเด็กที่เขาเคยขอโรเจอร์และโอเด้งพาเขาออกทะเลไปด้วย แต่โรเจอร์ให้เขารอไปก่อน เพราะราชาโจรสลัดเหลือเวลาไม่นาน เขาพูดทิ้งท้ายไว้
"ทุกคนต่างก็มีช่วงเวลาที่เหมาะแก่การออกโรงของตนเองทั้งนั้น"
ไม่นานข่าวการตายของโรเจอร์ก็มาถึงหูของเปโดร แต่เขายังจดจำคำพูดนั้นของโรเจอร์ไว้
"เคยได้ยินไหมว่าไม่มีราตรีใดที่นำไปสู่รุ่งอรุณ ดังนั้นราตรีในที่นี้ก็มีความหมายไม่ต่างจากคำว่าช่วงเวลาก่อนรุ่งอรุณ"
"รุ่งอรุณของโลกที่พวกท่านเฝ้ารอ หากตัวข้าพอจะมีส่วนช่วยให้มันเกิดขึ้นได้ข้าก็ยินดี ด้วยเวลาที่เหลืออยู่ข้าน่าจะพอทำได้แน่"
กลับมาปัจจุบัน
"เปโดร!!!!!!!!"
"ไม่จริง พี่เพรอส!?"
"แค่กๆๆๆ"ช็อปเปอร์และบรู๊คหลุดจากขนมลูกกวาด
ลูกกวาดที่ยึดเกาะเรือซันนี่ไว้สลายไป
"ทำอะไรลงไปน่ะเปโดร!!!"จินเบกล่าว
ทางด้านกลุ่มโจรสลัดบิ๊กมัมตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
"บุตรชายคนโต ท่านเพรอสเพโร!!!"
"อย่าบอกนะว่าโดนระเบิดของอีกฝ่าย!!?"
"เฮือก แค่กๆ"บรู๊คไอออกมา
"อ๊า นึดว่าจะต้องตายซะแล้ว"ช็อปเปอร์กล่าว
"พวกนาย!!"จินเบวิ่งมาดู
"เปโดร!!!"แครอทพยายามจะไปหาจุดที่เปโดรระเบิดตัวเอง แต่นามิจับเธอไว้
"ไม่ได้นะแครอท เขาเพิ่งช่วยพวกเราไว้นะ ก่อนจะถึงตอนนี้โอกาสรอดของพวกเรายังเป็น0อยู่เลย"
"ฮือๆ"แครอทร้องไห้
"บินได้ไหมคิรัวร์?"
"เตรียมการเรียบร้อยแล้ว"
"ออกเรือได้เลยทุกคน!! ถ้าปล่อยให้โอกาสนี้เสียเปล่าพวกเราคงไม่มีหน้าไปเจอกับเปโดรแน่"
"ปล่อยใบเรือไว้แบบนั้นเลย"นามิกล่าว
ช็อปเปอร์ บรู๊ค ได้สติแล้วใช่มั้ย!? ใช้คูเดอเบิร์สท์ไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือ"
"หือ!? จินเบ"ช็อปเปอร์กลับร่างเบรนพ้อยต์เห็นจินเบก็แปลกใจ
"บอกวิธรมาเร็วฉันจะจัดการเอง"
"พวกแกแต่ล่ะคนจะได้ใจกันมากเกินไปแล้ว"คาตาคุริพูดและตัวเริ่มกลายเป็นโมจิ
"เรือทุกลำเตรียมปืนใหญ่เล็งที่เรือศัตรู แก้แค้นให้ท่านเพรอสเพโร!!!"
"ออกไปซะกลุ่มโจรสลัดบิ๊กมัม!!!"แครอทโดดเข้าใส่คาตาคุริ
"อิเล็กทริคัล!!"
แต่คาตาคุริยกเท้าเหยียบหลังแครอทลงพื้น
"ตราบใดที่ฉันยังอยู่ พวกแกไม่มีทางออกเรือได้หรอก"
"แครอท!!!"ลูฟี่วิ่งเข้าไป
"เรือจะต้องออกได้!!!"ลูฟี่รัวหมัดชกใส้คาตาคุริ"ฉันคือกัปตันของเรือลำนี้"
"ถ้าแกมีฝีมือพ่อไล่ฉันไปได้ล่ะก็นะ"
"หมัดยางยืด เอเลแฟนต์กัน!!!"ลูฟี่ชกหมัดฮาคิใส่แต่ไม่ได้ผล ถึงอย่างงั้นเขาเอามือใหญ่จับคาตาคุริไว้
"อย่างนี้นี่เอง จริงอยู่ว่าถ้าทำแบบนั้นฉันก็จะขัดขวางพวกแกไม่ได้อีก"
"ถึงจะรู้ก็หยุดไม่ได้หรอกน่า"
"ยิงๆๆๆ"
"ไปกันเลย ถึงไม่ค่อยน่าเชื่อว่าเรือจะบินได้ก็เถอะ"จินเบกล่าว
"หมับ!!"บิ๊กมัมคว้าจับเรือ
"หยุดนะ เค้กอยู่ไหน เค้กแต่งงาน!!!"
"อ๊ะ นั่นมัน....นามิเห็นเงาบางคนในกลุ่มควันลุกขึ้น
"เป..."
"แฮ่กๆ เวรเอ๊ย บัดซบ เสียวสันหลังวูบเลย ไม่นึกเลยว่าเกราะแคนดี้จะถูกทำลายหมดได้"เป็นเพรอสเพโรที่รอดมาได้แต่เสียแขนไปข้างหนึ่ง
แครอทกัดฟันกรอดเมื่อเห็นศัตรูเพื่อนเธอรอด
"นามิ!!"ลูฟี่ตะโกนเรียก
"ปล่อยช้าน!!!"มือลูฟี่ยืดเข้ากระจกจับบรูเล่ไว้
"คิรัวร์ จินเบ บรู๊ค ช็อปเปอร์ แครอท!!"
"บรูว์เล่ นี่หรือว่า..."
"ฉันจะกลับมาแน่นอน ฝากที่เหลือด้วยนะ!!"
ปืนใหญ่พุ่งลอยมาหา
"คู เดอ เบิร์ส!!!"
"นี่อามองค์พูด เรือศัตรูหนีขึ้นไปบนฟ้าแล้ว"
"บนฟ้าเรอะ!?"
"ลูฟี่หายไปไหนน่ะ?"
@@@@@@@@@@@@@@
ลูฟี่พาคาตาคุริเข้ามาในโลกกระจก
"ใช้ได้เลยนี่"คาตาคุริกล่าว
"ถ้าเป็นที่นี่ล่ะก็เราจะสู้กันได้เท่าที่อยากเลย"
"เพล้ง!!!"ลูฟี่ทุบกระจกแตก
"โอ้ว ทางกลับไปที่เรือ!!!"
คาตาคุริลุกขึ้น ทั้งสองเตรียมสู้กัน
@@@@@@@@@@@@@@@
"ไม่จริงคุณเปโดร"บรู๊คทรุดลงร้องไห้"ถ้าพวกเราแข็งแกร่งกว่านี้สักหน่อย"
"แง เปโดร!!!!"
ท่ามกลางฝนที่ตกลงมาทุกคนพากันร้องไห้ ยกเว้นคิรัวร์กับโมเน่ที่มองกระจกที่ลูฟี่ลากคาตาคุริเข้าไปและทุบให้แตก
"อย่าร้องไห้ต่อหน้าศัตรู เราต้องควบคุมสติให้ได้"จินเบตะโกนขึ้น
"คุณจินเบ พูดแบบนั้นได้ยังไงครับ?! คุณรู้จักคุณเปโดรน้อยที่สุดในพวกเรา แล้ว..."
"ฉันแค่บอกว่าอย่าเสียสมาธิ ด้านหลังพวกเรามีกำแพงชายฝั่งอยู่ เขารู้อยู่แล้วว่ามันอันตรายจึงเตรียมพร้อมที่จะสละตนเอง นี่คือชัยชนะของเปโดร รู้รึเปล่าว่าศัตรูเสียหายไปขนาดไหน มันเป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ความแข็งแกร่งของพวกนายทำให้บิ๊กมัมจนมุม ไม่ได้ยินเสียงของเปโดรรึไง ไปเลย!! ลูฟี่รู้สึกได้ทันทีและตัดสินใจจัดการศัตรูทั้งหมดด้วยตัวเอง คาตาคุริค่าหัวมากกว่า1พันล้าน ยังไม่จบแค่นี้หรอก เรายังอยู่ในท็อตโตะแลนด์ เราจะจัดการราชินีของประเทศนี้ บิ๊กมัม และศัตรูสามารถโจมตีเราได้จากทุกทิศทาง จนกว่าจะออกจากดินแดนของบิ๊กมัมได้ พวกนายห้ามเสียสมาธิ เปโดรไม่ได้พูดแบบนั้นเหรอ!!?"
"ผมขอโทษครับ ผมขาดสติไปหน่อย"บรู๊คกล่าว
"ย๊าก!!!"ช็อปเปอร์กลายร่าง"นามิ บอกเส้นทางมาเลย"
"อือ"นามิหยิบกระดาษออกมา"ซันจิกับคนอื่นจะมาหาเราที่เกาะโกโก้ เราต้องไม่พลาด จะมีลมมาเร็วๆนี้ ลมส่งท้ายทางกราบขวา"
"หักขวาเต็มตัว"จินเบหมุน
"จับลมทางกราบขวาแล้วไปทางตะวันตก เราจะไปทางที่สั้นที่สุด"
"รับทราบ"ช็อปเปอร์กล่าว
"ผมจะไปเติมโคล่าเองครับ"บรู๊คกล่าว
"ฉันจะเฝ้ายามเอง"แครอทโดดไปบนเสากระโดงเรือ
"ฉันจะตรวจสอบกระแสน้ำเอง"จินเบกล่าวฃ
แครอทส่องกล้องแล้วเห็นเรือทาร์ตจำนวนมาก
"พวกนั้นมาทาง6นาฬิกา"
"คิดว่าจะนานกว่านี้ซะอีก"
"เรือรบก่อนหน้านี้....คนเหรอ?"แครอทส่องกล้องดู"ปะ...เป็นไปไม่ได้"
"เค้กแต่งงาน!!!!"
"บิ๊กมัมเดินบนน้ำ"
"บ้าน่า เป็นไปไม่ได้"จินเบกล่าว
"ไม่ใช่น้ำ นั่นมัน ลูกกวาด เธอเดินอยู่บนลูกกวาดขนาดใหญ่"แครอทกล่าว
"ลูกกวาดงั้นเหรอ?!"นามิกล่าว
"หมายความว่า"ช็อปเปอร์กล่าว
"คนที่ทำเรื่องแบบนี้ได้ ต้องเป็นหมอนั่น"แครอทกล่าว
เพรอสเพโรนั่งอยู่บนหมวกของบิ๊กมัม
"เปโรริ ลูกกวาดปลิงทะเล ซุสอยู่ไหนกันนะ? เป็นหน้าที่ของหมอนั่นที่จะพามาม๊าข้ามทะเลนี่ แต่ก็ไม่เป็นไร มีเหตุผลให้มันชดใช้แล้ว"
เพรอสสร้างแขนขวาที่เสียไปจากแรงระเบิดด้วยลูกกวาด
"ฉันใช้ลูกกวาดแทนแขนขวาที่ขาดไปได้ แต่...ทุกครั้งที่ฉันมองที่มือขวา มันจะละลายตอนที่ฉันดื่มชาร้อนช่วงบ่าย ฉันจะจำไว้...ไอ้หน้าของเสือจากัวร์นั่น ใช่มั้ยนโปเลียน? ไม่มีอะไรน่าอับอายไปกว่านี้แล้ว"
"หมวกฟางเป็นอาชญากรของประเทศเรา พวกนั้นจบแน่"นโปเลียนกล่าว
"จะทรมาณเพื่อนของมันยังไงดีนะ"เพรอสกล่าว
@@@@@@@@@@@@@@
ซันจิ พุดดิ้ง ชิฟฟ่อนยังเดินทางไปด้วยพรมเหาะ และซันจิได้ทราบข่าวที่น่าตกใจจากชิฟฟ่อน
"อืม...ถ้างั้นลอร่าจังจากธริลเลอร์บาร์คคือคนทำช็อกโกแลตสินะ"
"ใช่แล้ว ลอร่าคือรัฐมนตรีช็อกโกแลตที่เกาะโกโก้ ตั้งแต่เธอไป ที่ตรงนั้นก็ยังว่างอยู่"
"ทำไมล่ะ?"
"เพราะทุกคนไม่ยอมรับน่ะสิ ใช่มั้ยล่ะพุดดิ้ง"
"ก็เพราะ...พี่ลอร่าเป็นรัฐมนตรีช็อกโกแลตเพียงคนเดียวที่เมืองช็อกโกแลต และหวังว่าพี่จะกลับมาสักวัน"
"ฉันรู้ว่าหมายถึงอะไร แต่ว่า...
พวกเขาลอยผ่านเรือเล็กลำนึงไป
"อะไรน่ะ นั่นมันลูกสาวของฉัน เฮ้!!!!"
แต่พรมเหาะลอยผ่านไปโดยไม่ได้สังเกต
"ไปซะแล้ว ชิฟฟ่อน"
"โธ่ นี่ ออกมาจากตรงนั้นได้แล้วพุดดิ้ง"
"มะ..ไม่มีทาง ฉันใส่ชุดแต่งงานอยู่ ถ้าฉันนั่งบนพรมกับเจ้านั่น คนจะคิดว่าเราพึ่งแต่งงานกัน"
"อะไรน่ะ!?"ชิฟฟ่อนมองไปรอบๆ
"ไม่มีใครเห็นหรอกแล้วมันก็น่ารำคาญด้วย"
"ฉันรู้สึกไม่ค่อยดี แต่อย่าตกลงไปละกัน"
"หะ หุบปาก"
"อะไรกันเนี่ย เขาเป็นห่วงเราด้วย"
"คิดอะไรของแก ฉันจะตกหรือไม่ตกก็ไม่ใช่เรื่องของแก"
"นั่นเกาะโกโก้!!"ชิฟฟ่อนชี้ไปข้างหน้า
"เอาล่ะ ถึงปุ๊บก็เริ่มทำเค้กกันเลย"
"นี่ ได้ยินที่ฉันพูดรึเปล่า ซันจิ....ขา"
@@@@@@@@@@@@@@@@
"ปืนกลเหยี่ยว!!!!!"ลูฟี่ระดมชกหมัดใส่คาตาคุริ
"อย่าบอกนะว่าท่านคาตาคุริโดนอยู่ฝ่ายเดียว"
"เปรี้ยงๆๆ"หมัดฮาคิของคาตาคุริต่อยสวนมาหยุดหมัดลูฟี่ไว้หมด
ในที่สุดลูฟี่ก็หยุดโจมตี
"ฉันกำลังติดตามเรื่องของแก ผิดรึไง? แต่วิธีนี้ทำให้มีประสิทธิภาพมากขึ้น"
"เปรี้ยงๆๆๆ"คาตาคุชิชกหมัดรัวสวนไปบ้าง ที่ต่างกันคือคาตาคุริมีหมัดโมจินับสิบ
ลูฟี่ยกแขนป้องกันและโดนอัดไปกระแทกกำแพง
"สมเป็นท่านคาตาคุริ"
"หมวกฟางมีแค่2แขน แต่ท่านคาตาคุริมีเป็นโหล"
คาตาคุริหยุดแล้วลูฟี่ตกลงพื้นมาก่อนจะลุกขึ้นยืน
"ฉันว่าแกคงรู้แล้ว ที่ฉันบอกเรื่องความสามารถ ฉันทำได้ดีกว่าทุกอย่าง แกด้อยกว่าฉันทั้งความเร็วและพลัง"
ลูฟี่ใช้เกียร์2และพุ่งเข้าใส่
"ยานไม่แพ้โมจิหรอก"
ทั้งสองหายตัวไปโผล่ที่ต่างๆ พวกลูกน้องบิ๊กมัมมองตามทั้งสองไม่ได้
"เปรี้ยง!!!!"ลูฟี่โดนอัดไปกระแทกกำแพงอีก
ลูฟี่ลุกขึ้นมา แล้วคาตาคุริก็เห็นอนาคต
"จะแสดงพลังต่อไปอีกเหรอ?"
ลูฟี่เอานิ้วกัดที่ปาก
"ยอมแพ้ได้แล้ว"
"หมัดยางยืด เอเลแฟนท์กัน!!!"
ลูฟี่ยกหมัดคนยักษ์ใส่คาตาคุริ แต่เขาชกสวนด้วยหมัดที่ใหญ่กว่าหลายเท่า
"ตูมมมมม!!!"ลูฟี่โดนอัดลอยไปกระแทกกำแพง
"ประมาณนี้สินะ เอเลแฟนท์กันน่ะ"
@@@@@@@@@@@@@@@@
"ท่านพุดดิ้ง"
"อ๊ะ รัฐมนตรีฟูพ่อง ท่านชิฟฟ่อน"
"ไม่ต้องตดใจค่ะ พี่ชิฟฟ่อนไม่ใช่ตัวการหลักในการก่อกบฑครั้งนี้ คนร้ายคือแก๊งเบจ สามีของเขาต่างหาก"
พุดดิ้งกับชิฟฟ่อนตกลงว่าควรใส่กุญแจมือเพื่อให้เห็นว่าขู่ให้มาช่วยทำเค้ก
"เอ่อ ท่านพุดดิ้งครับ เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ผมได้ยินมาหมดแล้วครับ ไม่นึกเลยว่างานแต่งงานที่แสนจะมีความสุข กลับถูกทำลายจนย่อยยับเพราะเจ้าหมวกฟางที่บุกเข้ามากับการทรยศของเบจเสียได้"
"ค่ะ แต่เรื่องมันก็เกิดไปแล้วคงทำอะไรไม่ได้หรอก"
"แล้วก็ยังมีโทสะของมาม๊าอีก"
"ใช่ค่ะ โทสะและความหิวของท่านรุนแรงจนอาจถึงขั้นทำลายประเทศนี้ได้เลย เตรียมตัวเรียบร้อยรึยัง?"
"เมื่อ1ชั่วโมงก่อนกุ๊ก31คนจากเกาะโฮลเค้กได้ถูกส่งตัวมาที่นี่แล้วครับ"
"ทั้งที่ท่านพุดดิ้งผู้เป็นเจ้าสาวน่าจะเป็นคนที่เสียใจที่สุดในวันนี้แท้ๆ"
"ไว้ใจได้เลยจ๊ะ ฉันจะไม่ปล่อยให้มาม๊าทำลายประเทศนี้หรอก"
"ท่านพุดดิ้ง กำลังรออยู่เลยครับ!!!"
"ท่านพุดดิ้ง เตรียมการเบื้องต้นเรียบร้อยหมดแล้วครับ"
หน้าเธอคือหัวหน้าพ่อครัว31คนแห่งเกาะโฮลเค้ก
ช็อกโกลาทาวน์ โรงงานขนมหวาน
"ฉันมีเรื่องอยากขอร้องชาวเมืองทุกคนหน่อย"
พุดดิ้งพูดกับเหล่าฝูงชนที่มารวมตัวหน้าโรงงาน
"นี้คือการทำเค้กที่มีชีวิตเป็นเดิมพันเพื่อกำหนดชะตากรรมขิงประเทศนี้ เราต้องใช้สมาธิในการทำอย่างเต็มที่ ดังนั้นระหว่างที่เรากำลังทำเค้กห้ามไม่ให้ใครเข้ามาในโรงงานเด็ดขาด และไม่ว่าจะมีใครโผล่มาก็อย่าให้เขาเข้ามาในโรงงานเชียวล่ะ"
"ได้เลย จัดให้ตามนั้นเลยครับท่านพุดดิ้ง"
"พยายามเข้านะครับ"
"เท่านี้ก็คงไม่มีใครรู้แล้วว่าซันจิอยู่ที่นี่ด้วย"
"หัวกน้าพ่อครัวทุกคนช่วยเข้ามาข้างในทีละคนด้วยนะ"
พุดดิ้งเข้าไปก่อนและกุ๊กตามเข้าไปในโรงงานมืดๆ
"หัวหน้าพ่อครัวจากครัวหมายเลข1เข้ามาแล้วครับ"
"พรืด!!!"เขาโดนดึงความทรงจำออก
ภายในโรงงาน
"เฮ้อให้ฉันลงหน่อย"
"เอ้า ฮึม"พรมเหาะคลายให้เขาหลอก
"เพื่อไม่ให้เสียเวลาฉันเลยร่างแบบเค้กอต่งงานระหว่างที่ซ่ออยู่ในพรมจนเสร็จ"
"นายจำแบบได้ด้วยเหรอ!?"
"ก็สวยใหญ่น่ะนะ"
"เอ๋!? แค่รูปร่างเค้กนี่ยังพอว่า แต่นายรู้ส่วนผสมทั้งหมดได้ยังไงเนี่ย"
"จากกลิ่นของเค้กไง"ซันจิจุดบุหรี่
"เอ้า เร็วเข้าจะช้าไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว"พุดดิ้งเข้ามาในชุดแม่ครัว
"พุดดิ้งจังในชุดแม่ครัวน่ารักสุดๆ"
พุดดิ้งล้มลงเป็นลมเพราะคำชม
"ท่านพุดดิ้งเป็นอะไรไปคะ?"
"มาทำให้เต็มที่กันเถอะครับท่านสามี"กุ๊กบอกซันจิ
"ฉันเอาความทรงจำเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นออกไปจากสมองของพวกกุ๊กแล้ว พูดง่ายๆคือพวกเขาเข้าใจว่าพิธีดำเนินไปอย่างเรียบร้อยและพวกเราก็แต่งงานกันแล้วด้วย"
"แต่สภาพอากาศผิดปกติทำให้เค้กเสียหาย มาม๊าจึงโกรธจัดและมาม๊าจึงโกรธจัดและพวกเราก็เลยต้องมาทำเค้กใหม่กัน"
"นี่คือเรื่องราวที่ฉันเขียนทับลงไป ส่วนความทรงจำตอนทำเค้กของพวกเขานั้นยังใหม่ๆสดๆอยู่ น่าจะเป็นประโยชน์ได้แน่"
"อย่างนี้นี่เอง"
"อะ....ภาพร่างกับสูตรนี้ใครเป็นคนเขียนกันแน่!?"
"ถ้ามีตรงไหนผิดช่วยบอกฉันด้วยนะ"ซันจิกล่าว
"ท่านสามีคุณเป็นคนเขียนเองเหรอครับ?"
"นี่มันสมบูรณ์แบบเลย ขนาดรสชาติแฝงที่ท่านสตรูเซ็นใช้เวลาคิดตั้ง1สัปดาห์คุณก็ยังเดาถูกด้วย"
"เคยได้ยินข่าวลือว่าคุณมีฝีมือก็จริง แต่นี่มันจะสุดยอดเกินไปแล้ว"
"จะว่าไปการทำเค้กก้อนนี้ก็จะกลายเป็นผลงานแรกที่พวกท่านทำร่วมกันในฐานะสามีภรรยาสินะครับ"
"มันก็จริงแฮะ ชักจะเขินแล้วเนี่ย"
พุดดิ้งไฟลุกที่หัวล้มลงพื้น
"เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ? ท่านภรรยา?"
"หยุดเถอะ เดี๋ยวก็ตายกันพอดีหรอก"
"ภรรยา"
"กรี๊ดดด!! โดนเรียกว่าสามีภรรยาด้วยอ๊ะ!!"
"ถ้าทำตัวเป็นสามีล่ะก็ฉันจะปลิดชีพแกแน่ ซันจิ...ขา"
"รีบไปหาวัตุดิบพวกนี้มาอย่างด่วนเลยนะ นมที่ไขมันยังไม่แตกตัว ชูการ์บีท กล้วย งาดำ...."
"ครับ"
"นี่เป็นการแข่งกับเวลา ชิฟฟ่อนจังจะรับหน้าที่อบเค้กชิฟฟ่อนก้อนยักษ์ ส่วนพุดดิ้งจังจะเป็นคนปรุงช็อกโกแลต ทั้งสองคนขอให้ทำทุกอย่างให้เสร็จภายใน2ชั่วโมง40นาที ฝากด้วยนะ หลังจากนั้นค่อยใส่ส่วนผสมลับของฉันเข้าไป ฉันจะแสดงให้เห็นว่าสุดยอดแห่งความหวานที่แท้จริงที่จะทำให้คนไปถึงจุดสูงสุดแห่งความสุขได้เป็นยังไง"
"สุดยอดแห่งความหวานที่แท้จริง"
"อีก3ชั่วโมงให้หลังเราจะออกเรือ แล้วปล่อยให้เค้กเย็นลงบนเรือ พร้อมกับทำการแต่งหน้าเค้กไปด้วย สุดยอดเค้กชิ้นนี้จะต้องเสร็จสมบูรณ์ก่อนที่เรือของพวกเราจะเจอกับเรือซันนี่"
"อย่างนี้นี่เอง ไม่มีการเสียเวลาเปล่าสินะ"
"แต่จะให้รีบทำขนาดนั้น--"
"ต้องทำได้สิยะ อยากให้มาม๊าทำลายประเมศนี้จนราบรึไง"
"ขอโทษคร้าบ เราจะทำสุดฝีมือครับ"
"ดีล่ะ เริ่มทำอาหารได้!!!"
"เพื่อผู้มีพระคุณของลอร่า ฉันจะทำให้ได้ เค้กชิฟฟ่อนที่ฟู่ฟ่องราวกับจะลอยขึ้นสวรรค์"
"อดทนอีกหน่อยนะพวกนาย ฉันจะโชว์อาหารเชิงรุกให้เห็นเอง"
"ต้องช่วยคุณซันจิกับเพื่อนๆให้หนีไปได้ ด้วยช็อกโกแลตแสนหวานของฉัน"
โลกกระจก
"ยังมีชีวิตอยู่สินะพี่เพรอส"
"หึๆๆ ก็รอดมาได้หวุดหวิดน่ะนะ ตอนนี้ฉันกับมาม๊ากำลังไล่ตามเรืออยู่ เจ้าพวกนี้มันหนีเก่งชะมัด"
"อืม ฉันเข้าใจสถานการณ์แล้ว"
"ช่างเป็นวาระสุดท้ายที่งี่เง่าชะมัด ไอ้เจ้าเพโดรนั่นน่ะ เฮ้ย ฟังอยู่รึเปล่าหมวกฟาง"
"เฮ้ บรูว์เล"
"เฮือก อา พี่ชาย"
"คิดจะนอนไปถึงไหนกัน ถ้าเธอมัวแต่หลับพวกทหารก็เคลื่อนทัพไปไหนไม่ได้สิ ตอนแรกเห็นห้าวนักหนาก็นึกว่าจะปกป้องพวกลูกเรือได้ซะอีก แต่สารรูปกัปตันตอนนี้ก็อย่างที่เห็น พาพวกทหารไปแล้วจุดไฟเผาเรือมันซะ ดูเหมือนเจ้าพวกนั้นยังปลอดภัยดีอยู่"
"ได้เลยจ้าพี่ชาย"
ลูกบิ๊กมัมสองคนวิ่งมา
"พี่บรูว์เล เราเจอกระจกบานนึงที่เชื่อมไปถึงเรือของหมวกฟางแล้ว น่าจะยังมีเหลืออยู่อีกบานสอนบานด้วย"
"ดีล่ะ ไปกันเถอะ วางเพลิงให้พวกมันแตกตื่นวุ่นวายจากนั้นก็ปล่อยให้โดนมาม๊าขยี้ไปซะ วี๊ วิๆๆ"
"เหวอ!!!"ลูกบิ๊กมัมแฝดหลบหมัดยางยืดของลูฟี่
"เอากระจกมานี่นะ อย่าแตะต้องพวกพ้องฉัน!!!"ลูฟี่วิ่งไปหาทั้งสองคน
แต่คาตาคุริยืดขาโมจิกระแทกเขาลงพื้น
"จะสู้ตัวต่อตัวกับฉันไม่ใช่รึไงหมวกฟาง?"คาตาคุริถาม
"ฮ่าๆๆๆ"ทั้งสองพี่น้องหัวเราะ
"แกนั่นแหละอย่าได้บังอาจแตะต้องพวกน้องชายและน้องสาวที่น่ารักของฉัน!!!"
คาตาคุริแยกขาโมจิหลายขาเตะลงมา ลูฟี่ลุกขึ้นวิ่งหลบ
"กระจก!!!"ลูฟี่เห็นเศษกระจกวิ่งไปคว้าและหลบลูกเตะโมจิต่อ
@@@@@@@@@@@@@
กลางทะเลในเขตท็อตโตะแลนด์ เสียงลูฟี่ดังผ่านกระจก
"นามิ จินเบ ได้ยินฉันมั้ย ใครก็ได้ช่วยตอบหน่อย"
"ลูฟี่ นี่ฉันเองปลอดภัยดีนะ!?"
"หวา มันยิงมาอีกแล้ว!!!"
"ยังมีกระจกเหลืออยู่บนเรือใช่มั้ย ในห้องนอนชายกับห้องน้ำน่ะ ทุบให้หมดซะ เอาให้แตกละเอียดไปเลย"
"พูดอะไรของนายน่ะ!? ถ้าทำแบบนั้นนายจะกลับทางไหนกันเล่า!?"
"ฉันเองก็ไม่รู้ แต่เดี๋ยวก็หาทางได้เองแหละน่า ฉันจะหาทางกลับไปเองให้ได้"
"อ๊า ห้องน้ำไฟไหม้แล้วเอาน้ำมาเร็ว แย่แล้วมีธนูเพลิงพุ่งออกมาจากกระจก แถมยังมีลูกปืนใหญ่ยิงมาจากทางทะเลอีก!!"
"วี้ๆๆ"
"ฮ่าๆๆๆ"
"หยุดนะพวกแก ไอ้พวกบ้า.....ตูม!!!"ลูฟี่วิ่งไปหาพวกบรูว์เล่แต่โดนคาตาคุริเระขวางอีก
"ลูฟี่ เป็นอะไรรึเปล่า!?"
"ใครที่อยากไปลุยบนเรือตามฉันมา!!"เพรอสตะโกน
"โอ้ว!!!"
"รีบทุบกระจกให้หมดเร็วเข้า พวกศัตรูจะแห่กันไปทางนั้นแล้ว ฉันคนเดียวหยุดพวกมันไม่ได้แน่ ขอให้ฉันมีสมาธิกับเจ้าฟมอนี่คนเดียวทีเถอะ"
"ทุกคนรีบทุบกระจกทั้งหมดบนเรือ!!"คิรัวร์สั่ง
"นามิแย่แล้ว!!!"แครอทร้อง"แบบนี้หนีไม่พ้นแน่"
"คลื่นยักษ์!!!!"
"ฮัลโหล ขอโทษนะลูฟี่ พวกฉันคงไม่รอดแล้วล่ะ"นามิพูดขึ้น
"ที่ว่าไม่รอดแล้วนี่หมายความว่ายังไง เกิดอะไรขึ้นทางนั้นกันแน่ เฮ้ พวกนาย"
"เค้ก!!!"บิ๊กมัมตะโกน
"ควบคุมน้ำไม่ได้"คิรัวร์ฟันดาบลงน้ำแต่ไม่เกิดอะไร
"บิ๊กมัมทำเป็นโฮมมี่ ไม่ได้ผลหรอก ถ้าโดนเข้าจังๆพวกเราจบสิ้นแน่"จินเบตะโกน
"จริงสิ ใช้คูเดอเบิร์สเร็ว!!!"
"ใช้ไม่ได้หรอกครับ โคล่าไม่พอแล้ว!!!"
"เปโดรขอโทษนะ อุตส่าห์เสียสละให้พวกเรารอดแท้ๆ"
"อย่าพึ่งแตกตื่น ทำตามที่ฉันสั่งซะ!!!"
"เค้กแต่งงาน!!!"
"เดี๋ยวๆๆ เดี๋ยวก่อนสิ หยุดก่อนเถอะมาม๊า ถ้าทำแบบนี้เดี๋ยวเค้กก็จบไปด้วยสิ"เพรอสกล่าว
"เร็วเข้า"คิรัวร์สั่ง
"ได้!!!"
"มาม๊า!!!"
แครอท บรู๊คและจินเบต่างไปดึงเชือกใบเรือ
"แบบนี้โอเคไหมครับคุณคิรัวร์!!"
"นั่นแหละ"คิรัวร์พูดขณะที่หลับตามีแสงส่องจากดาบ
"แต่ว่าจะบ้าบิ่นเกินไปแล้วนะครับ ควบคุมใบเรือทั้งหมดด้วยตัวคนเดียวเนี่ย"
"นามิ ลมเป็นไงบ้าง"
"ลมแรงกำลังจะพัดมาจากทิศใต้ คิดจะทำอะไรน่ะคิรัวร์คุง"
"จินเบหัวเรือกลับเลย"
"ได้"
"ล้อเล่นรึเปล่า จะหันหัวเรือกลับไปทำไมกันล่ะ?"
"เราจะพุ่งเข้ากรีนรูมกัน"จินเบตอบ
"แล้วมันหมายถึงอะไรกันเล่า ทำไมต้องเดินเรือเข้าหาคลื่นด้วยจินเบ คิรัวร์คุง!!"
"อ้อ กรีนรูมนี่หมายถึงสรวงสวรรค์สินะครับ"
"ด็อกเตอร์ ผมจะไปหาที่โลกนั้นแล้วน้า!!"
"จบสิ้นแล้ว ไม่ไหวหรอก นี่ไม่ได้เล่นโต้คลื่นกันอยู่ซะหน่อย"
"ทุกคนเกาะเรือแน่นๆ ฝากด้วยนะจินเบ"
"เจ้าก็อย่าพลาดล่ะ"
"ตูมมมมมม!!!"คลื่นยักษ์พุ่งถล่มใส่เรือ
นามิหลับตาแต่เธอลืมตาเมื่อเห็นว่ายังไม่ตาย
"ที่นี่คือโลหหน้างั้นเหรอ สวยจังเลย"
"กรีนรูมคือช่องว่างในเกลียวคลื่นที่จะก่อตัวขึ้นแค่พริบตาเดียวในยามที่คลื่นม้วนตัวขึ้น สำหรับเด็กๆเผ่ามนุษย์เงือกแล้วมันคือสนามเด็กเล่นอย่างดีเลยล่ะ"
"พวกเราอยู่ในคลื่นเหรอเนี่ย!!!!"
"จะฝ่าไปล่ะนะ เกาะไว้ให้มั่น!!!"
"เหวอ!!!!"
"เรามีทั้งเรือที่ดีและต้นหนที่ดีอยู่แล้ว ถ้ามีนายท้ายเรือที่ดีด้วยล่ะก็เรือลำนี้จะไร้เทียมทานแน่นอน"
"สุดยอด ควบคุมเรือสลูปได้ยังกับเป็นแขนขาตัวเองเลย เพิ่งเคยเห็นนายท้ายเรือระดับนี้เป็นครั้งแรกนี่แหละ"
"ยอดไปเลยจินเบ!!!!"
"พวกเราจะรอดแล้วใช่มั้ยเนี่ย"
"เค้กแต่งงาน"
"ฮ่าๆๆๆ เอาเถอะ จมไปซะให้หมดก็ดีไอ้พวกหนอนแมลง"
"ทางนี้เพรอสเพโร เฮ้ คาตาคุริ ทางเราจัดการทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้ว"
"หา!! เฮ้ คิรัวร์ นามิ บรู๊ค จินเบ!!!"
"อ้าว แหม นี่พวกฉันว่ากำลังจะบุกไปที่เรือพอดีเชียวน้า ทุกคนยกเลิกการบุกได้ ดูเหมือนเรือนั่นจะจมอยู่ก้นทะเลแล้วล่ะ"
"เอ๋ แปลกนะคะพี่ ที่อีกด้านของกระจกยังไม่เห็นภาพก้นทะเลเลย?"
"เพล้งงง!!!"
"กรี๊ดดด กระจกแตกแล้ว"
"พี่คะ จู่ๆกระจกมันก็..."
"คุณคิรัวร์ทุบกระจกทำไมครับ!!?"
"คิรัวร์ เดี๋ยวลูฟี่ก็กลับมาไม่ได้หรอก"
"เพล้งๆๆๆ"กระจกบานอื่นแตกด้วยทหารเกราะของคิรัวร์
"นี่เป็นคำสั่งของกัปตันนะ!!!!"คิรัวร์ตะโกน
"ดูสิ กระจกที่น่าจะเชื่อมกับเรือแตกไปเรื่อยๆแล้ว"
"เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?"
ลูฟี่หอบมองพวกบิ๊กมัมกำลังแปลกใจ
"พี่คะ นี่มันอะไรกัน?"คนนึงถามบรูว์เล
"เจ้าพวกนั้นยังมีชีวิตอยู่เหรอ แปลกจังแฮะ"
"เรือคงจมลึกจนกระจกแตกเพราะแรงดันน้ำล่ะมั้ง ฮ่าๆๆ"
"เฮ้ ลูฟี่ ฉันมีเรื่องจะบอกช่วยถอยห่างจากศัตรูหน่อย"
"ช็อปเปอร์พวกนายปลอดภัยดีเหรอ!?"
"อื้ม!!"
"ทุกคนปลอดภัยดีจ๊ะลูฟี่"
"เฮ้ย เจ้าหมวกฟาง!!!"
"เกิดอะไรขึ้นเหรอ!? ฉันได้ยินเจ้าลูกกวาดบอกว่าเรือซันนี่จมไปแล้ว"
"ตอนแรกพวกเราก็นึกว่าจะจมแล้วล่ะ แต่จินเบเค้าสุดยอดมากเลย"
"คุณลูฟี่ครับ พวกเราทุบกระจกทุกบานบนเรือแล้วนะครับ"
"งั้นเหรอ เยี่ยมเลย"
"เท่านี้พวกศัตรูก็จะบุกมาหาเราไม่ได้แล้ส แต่คุณเองก็จะกลับมาไม่ได้เหมือนกันนะครับ"
"อืม แบบนี้แหละดีแล้ว ฉันจะหาทางทำอะไรสักอย่างเอง"
"ตอนนี้ซันจิกำลังทำเค้กอยู่ที่เกาะโกโก้และพวกเราก็กำลังมุ่งหน้าไปที่นั่น อย่างเร็วสุดใช้เวลาประมาณ10ชั่วโมงกว่าๆ สรุปคือเราจะไปถึงประมาณตี1ครึ่งคืนนี้ เข้าใจนะ พอโค่นหมอนั้นได้แล้วให้นายหากระจกเชื่อมไปถึงเกาะโกโก้เลย ไว้เจอกันที่นั่นนะ"
แต่แล้วลูฟี่โดนโมจิมาเกาะขาไว้
"ลูฟี่?"
"เปรี้ยงงง!!!"
คาตาคุริเตะลูฟี่ทำกระจกแตกเป็นเสี่ยงๆ ลูฟี่อมบางอย่างไว้โดยยืดปากจับแน่นและโดนมนุษย์โมจิเตะอีกครั้ง
ลูฟี่ เกิดอะไรขึ้นเหรอ?"
ลูฟี่หลบขาโมจิอ้วนที่เตะลงมา
"โมจิต้นหลิว"คาตาคุริสร้างขาโมจิหลายขาระดมเตะลงมาและเตะโดนลูฟี่ล้ม
ที่ออกจากปากคือเศษกระจกที่เหลือ
"รีบมาเจอกันเร็วๆนะพวกนาย ฉันคงไปถึงก่อนแล้วก็ต้องนั่งรอจนเงกแหงๆ"
"โอ้ว!!!"
"ไว้เจอกันนะ....เพล้งง!!!"ลูฟี่ทุบกระจกที่เหลือ
"จากนี้ไปแกจะพูดว่าฉันไม่คิดจะมาตายในที่แบบนี้หรอกน่า อยากให้นั่นเป็นคำพูดสั่งเสียของแกจริงๆเรอะ"คาตาคุริยกตรีศูลขึ้นมา
"ฉันไม่คิดจะมาตายในที่แบบนี้หรอกน่า"ลูฟี่พูดอย่างที่คาตาคุริบอก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น