ลำดับตอนที่ #259
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #259 : เผ่ามิ้งค์
เจ้ามังกรรูปวาดค่อยๆปีนขึ้นไปและยังส่งเสียงหอบน่าสงสารออกมา
"ไปเลยเจ้ามังกร"
"แกทำได้"
"เดินหน้าริวโนสึเกะ"
กลุ่มหมวกฟางหลายคนร้องเชียร์ อุซปตั้งชื่อเล่นมันว่าริวโนสึเกะ
"ยังมองไม่เห็นด้านบนเลย พวกซันจิขึ้นไปได้ยังไงกันนะ"ลูฟี่ถามมองซามูไร"จะว่าไปเดินทีพวกนายมีธุระอะไรที่ไซกันงั้นเหรอ? คินเอมอน คันจูโร่"
ซามูไรอธิบายว่าพวกเขาออกจากวาโนะคุนิมาที่โซที่เป็นจุดหมายดั้งเดิม พวกเขาต้องยืนยันความปลอดภัยของโมโมโนะสุเกะและไรโซ นินจาที่แยกกันระหว่างทาง
"อะไรนะ เจ้านั่นเป็นนินจาจริงๆเหรอ?"ลูฟี่ อุซปตาเป็นประกาย โซโล ลอว์ แฟรงกี้ต่างก็สนใจ
"อะไรเนี่ย?"คิรัวร์เหงื่อตก
ตอนนั้นเองพวกเขาก็เห็นบางอย่างร่วงมาจากข้างบน
"เอเตเตๆๆๆ"
มันเป็นลิงสวมหมวกบนหัวและชุดสูท
"เจ้านั่นจะชนเราแล้วหลบเร็ว!!!!"
"คาถาปิดตาทายซิใครเอ๋ย"
ทุกคนหลบ แต่คันจูโร่กับคินเอมอนเอาแต่เล่นปิดตาทำให้ลิงชนพวกเขาร่วงตกจากหลังริวโนสึเกะลงไปด้านล่าง
"แย่ล่ะสิ พวกนั้นร่วงลงไปแล้ว!!"ลูฟี่ร้อง
"คินเอมอน คันจูโร่!!!"อุซปตะโกนเรียก
ไม่มีใครตอบ
"หรือว่าจะร่วงลงไปในทะเลแล้ว?"คิรัวร์กล่าว
"งั้นพวกเราก็ต้องไปช่วยพวกนั้น"อุซปกล่าว
"พวกเราไม่เป็นไรขอรับ ล่วงหน้าไปก่อนได้เลยขอรับ แล้วพวกกระผมจะรีบตามไป"
"หมายความว่ายังไง นายเป็นเพื่อนเรานะ เราจะลงไปรับ"
"เฮ้ย เจ้ามังกรหันกลับ"โซโลกล่าว
แต่เจ้ามังกรหอกแฮ่กพยายามหันแต่ไม่ได้
"ดูเหมือนมันจะหันกลับไม่ได้"คิรัวร์กล่าว
พวกเขาตัดสินใจไปต่อ และพวกเขายังได้ยินเสียงตะโกนของลิงใส่พวกคินเอมอนที่เข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาติ
ริวโนสึเกะยังปีนขึ้นไปจนตะวันเริ่มตกดิน มันใกล้จะถึงบนยอดแล้ว ลูฟี่เกือบจะตกแต่คิรัวร์จับเขาไว้ทัน
ริวโนสึเกะดันตัวมาถึงบนยอดหลังของช้างยักษ์ได้สำเร็จ
"สำเร็จแล้ว!!!!!"
"ริว"ริวโนสุเกะเริ่มกลับไปเป็นรูปวาด
"เขาจะกลับไปเป็นรูปวาดแล้ว"โรบินพูดมีน้ำตาไหลออกมา ทำให้คิรัวร์มองอึ้งๆเล็กน้อย
"เฮ้ย เดี๋ยวสิ"
"น่าสงสาร"เซียร์กล่าว
"ริวโนสุเกะ"แฟรงกี้ร้องไห้
ริวโนสุเกะกลับไปเป็นรูปวาดบนพื้น
"ริวโนสุเกะ!!!!!"กลุ่มหมวกฟางทุกคนร้อง ยกเว้น คิรัวร์ โซโล โมเน่และลอว์
"ไร้สาระ"ลอว์กล่าว
"บ้าบอชะมัด"คิรัวร์กล่าว
"ก็แค่ภาพห่วยๆ”โซโลเสริม
“จริงด้วย”โมเน่กล่าว
"ฉันได้ยินนะเฟ้ย ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้เลยเจ้าพวกบ้า!!!!"อุซปตะโกนใส่ทั้ง4คน
"พวกเราเข้ามาในดินแดนปริศนาคงหันหลังกลับไม่ได้แล้ว สนใจสิ่งที่อยู่ข้างหน้าและตั้งสติเอาไว้"คิรัวร์กล่าว
ทุกคนเดินไปที่ประตูเมือง ยกเว้นโรบินที่อยู่ด้านหลังวางดอกไม้ที่หลุมศพของริวโนสุเกะก่อนจะตามไป
"นี่มันประตูสำหรับเข้าประเทศนี้"โซโลกล่าว
"มีหอสังเกตการณ์ด้วย แต่ไม่เห็นยามเลย"คิรัวร์กล่าว
ลูฟี่ปีนขึ้นไปบนยอดหอคอยเพื่อดูพื้นที่ทั้งหมด อุซปวิ่งตามเขาไป ส่วนคนอื่นเดินเข้าประตูทางเข้า
ลูฟี่กับอุซปเห็นป่าขนาดใหญ่ที่มีต้นไม้ใหญ่ที่เหมือนปลาวาฬอยู่อีกฝั่ง
"นี่คือบนหลังของช้าง สุดยอด!!!"ลูฟี่ตะโกน
คนอื่นมองประตูที่โดนทิ้งร้างและมีร่องรอยความเสียหาย และพื้นก็ขรุขระเดินได้ลำบาก มีร่องรองปืนและแก๊ซ
"หวังว่านามิกับคนอื่นๆจะปลอดภัยนะ"วีวี่กล่าว
"ฉันแน่ใจ"คิรัวร์กล่าว
ทันใดนั้นเองก็มีบางอย่างพุ่งมาจากต้นไม้ เธอเป็นกระต่ายขาวรูปร่างมนุษย์และมีผมบลอนด์ สวมชุดสีส้มและผ้าคลุมสีเขียวด้านหลัง
เธอชื่อแครอท หนึ่งในกองกำลังของอินุราชิ
เธอคิดว่าพวกเขาจัดการลิงที่เฝ้าประตู
โซโลตวัดดาบใส่แต่เธอกับโดดลอยข้ามหัวเขากลางอากาศ
"เดินชมจันทร์"คิรัวร์คิดในใจ
"เปรี้ยง!!!"เธอหันกรงเล็บใส่ โซโลยกดาบรับและโดนช็อตไป
"หยุดก่อนแครอท!!!"เสียงหนึ่งดังทำให้กระต่ายสาวหันกลับไปมอง
พวกเขาเห็นจระเข้ยักษ์วิ่งเข้ามา บนหลังเป็นสุนัขผิวสีน้ำตาลอ่อน เธอมีจมูกแหลมและหางฟูแบบหมา
แต่ที่สำคัญคือเธอสวมกางเกงสีฟ้าและบิกินี่สีเขียวกับขาวของนามิอยู่ด้วย
เธอคือวัลด้า หนึ่งในกองกำลังของอินุราชิเช่นเดียวกัน
"พวกเขาคือเผ่ามิ้ง"ลอว์กล่าว
"เฮ้ย เธอสวมเสื้อผ้าของนามิ!!"คิรัวร์ตะโกน
"พวกเขาเป็นคนป่ากินคนละมั้ง"โรบินพูดยกแขนขึ้น
"อย่าพูดเรื่องน่ากลัวแบบนั้นสิ!!!!"อุซปตะโกน
ตอนนั้นแครอทก็โดดสูงลอยขึ้นฟ้า
"ดูเธอกระโดดสิ สูงอะไรขนาดนี้"แฟรงกี้ยกแว่นกันแดดขึ้น"พวกเขาทุกคนมีความสามารถทางร่างกายแบบนั้นเหรอ?"
"เป็นไงบ้าง? เห็นอะไรบ้างมั้ยแครอท?"
"ฉันเห็นแต่ว่ามันอาจสายไปแล้วก็ได้ อีกด้านหนึ่งของเมืองคุราอุมีผู้บุกรุกเข้าไปยังป่าวาฬ"
"ฉันก็คิดงั้นล่ะ ไปกันเถอะวานิ"วัลด้าบอกจระเข้อ้วน"ขึ้นมาแครอท"
"โอเค"แครอทร่วงลงมาที่พื้น
"พวกเราไม่มีเวลาไปส่งพวกเธอทุกคนนะ ทำตามที่ฉันบอกนะ"
"เอ๋?"
"เดินทะลุป่าไร้ทรัมพ์ทางด้านขวาและเลี้ยวซ้ายที่หนองน้ำลึก พวกเธอจะไปถึงป่าไร้แฟรงค์ พวกเธอจะเจอกับร่างของเพื่อนๆเธอที่นั่น"
"ร่าง!?"กลุ่มหมวกฟางตกใจ
"รออยู่ที่ป่าไร้แฟรงค์เดี๋ยวพวกเราจะกลับไปที่นั่น"วัลด้ากล่าวขณะจระเข้วิ่งไป
"ล้อเล่นแน่ๆ บอกฉันสิว่าเป็นเรื่องล้อเล่น!!!!"อุซปทรุดกับพื้นร้อง
แครอทลงมาบนหลังจระเข้
"คิดว่าพวกเขาจะเป็นอะไรมั้ย?"แครอทถาม
"นั่นคือกลุ่มโจรสลัดหมวกฟาง"วัลด้ากล่าว
"อะไรนะ!?"แครอทประหลาดใจ"พวกเขาจะตกใจแน่ๆ"
"แย่จริงๆแต่พวกเราก็ทำอะไรไม่ได้เลย สิ่งที่เกิดขึ้นแล้วก็ต้องให้มันเกิด"วัลด้ากล่าว"คนที่บุกรุกเข้าไปในป่าวาฬคือโจรสลัดหมวกฟางลูฟี่ เขาคือกัปตัน แต่ฉันมั่นใจว่าหน่วยอารักขาจะไม่ละเว้นเขาแน่"
"ฮือๆๆๆ พวกเขาถูกฆ่า!!!!"อุซปร้องไห้
"ฉันคิดว่าพวกเธอพูดถึงบรู๊คนะ"คิรัวร์กล่าว"เราต้องรีบรวบรวมข้อมูล"
"โทราโอะ เพื่อนของเธอต้องอยู่ที่นี่ด้วยใช่มั้ย?"โรบินหันไปถามลอว์
"ใช่"ลอว์ตอบ
"ติดต่อพวกเขาได้มั้ย?"
"ไม่ได้เลย"ลอว์กล่าว"ฉันไม่ได้คาดหวังว่าจะเจอกับพวกเขาอีก”
ลอว์ชะงักหยิบกระดาษออกมา
"ฉันเพิ่งนึกออก ฉันลืมไปว่ามีบีเบิ้ลการ์ด เป็นของต้นหนเรือของฉันเบโป้"ลอว์กล่าว
"อ้อ ใช่ นายมีหมีขั้วโลกพูดได้เป็นลูกเรือ เขาก็เป็นเผ่ามิ้งค์เหรอ?"อุซปถาม
"ใช่ เขามาจากที่นี่แหละ แต่เขาก็ไม่ได้จำเรื่องราวอะไรมากนักเกี่ยวกับเกาะนี้ เพราะเขาอกจากเกาะนี้ไปตอนยังเป็นเด็ก ฉันรู้จักเขามาสิบปีเชื่อใจได้อยู่แล้ว ถ้าอยากได้ข้อมูลน่าเชื่อถือกว่านี้ พวกเรามุ่งหน้าไปกันเถอะ"
"โอ๊ะ ฉันดูพื้นที่รอบๆนี้จากข้างบนแล้วล่ะ ถ้าตรงไปจะเจอเมืองเมืองหนึ่ง พวกเราไม่เป็นไรใช่มั้ย"
"ก็ยังดีกว่าไปกับสัตว์แปลกๆนะ ตามเขาไปเถอะ"
กลุ่มหมวกฟางตามลอว์ไป
____________________
พวกเขาตามไปจนเจอกลุ่มโจรสลัดฮาร์ทที่โผล่มา
“กัปตัน”เบโปะเข้ามากอด
“สุดยอดเลยหัวหน้า จัดการโดฟลามิงโก้ได้”ลูกเรือกล่าว
“ไม่หรอก คนที่จัดการน่ะหมวกฟางต่างหาก”
หลังจากนั้นพวกเขาก็เดินทางไปหาพรรคพวกกลุ่มหมวกฟางที่เหลือ แต่แล้วกลับโดนเผ่ามิ้งค์วัวกระทิงเข้าจู่โจม
"พอแค่นั้นแหละ หมอนั้นเป็นคนรู้จักของฉัน"เบโปะร้องขอ
"ระฆัง"ลูฟี่ยกหัวยืดไปด้านหลัง
"คนรู้จักหรือไม่ก็เป็นผู้บุกรุกมอ!!!!"
"ยางยืด!!!"
"กาลาวา!!!!!"
หัวทั้งสองพุ่งชนกัน สายฟ้าช็อตใส่ลูฟี่แต่มนุษย์ยางไม่เป็นไร
"ทำไมอิเลคโทรไม่ได้ผล"
"พวกเราคงต้องใช้กำลังหยุดแก!!!"ฌองบาร์ทกล่าว
"อย่ามายุ่งนะฌองบาร์ท"
กอริลลาจับแขนฌองบาร์ทฟาดพิ้น
"ให้ตายสิ มันเกินจะรับมือ"
"เขาแข็งแกร่งมาก"
"พอแล้ว หน่วยอารักขา!!!!!"จระเข้ที่วัลด้ากะบแครอทขี่วิ่งเข้ามา
"ของพริ้วไหว"แครอทโยนธงสีแดงไป
"กล้วย!!!"วัลด้าโยนกล้วย
รอดดี้หันไปชนธงสีแดง ขณะที่บีบีคว้ากล้วยมากิน การต่อสู้หยุดไปทันที
"เธอจัดการพวกเขาแบบนี้เรอะ"เบโป้กล่าว
ลูฟี่มองวัลด้าที่โดดลงมาจากจระเข้มองเขา
"หมา?"
"นายคือหมวกฟางลูฟี่สินะ?"วันด้ายกดาบพาดไหล่"ฉันชื่อวันด้า"
แครอทโดดลงมาข้างๆ
"เธอชื่อแครอท"วัลด้ากล่าว
"กระต่ายด้วย
"พวกเราไม่ทำอะไรนายหรอก อย่าขัดขืนเลย"
"มีสิ่งมีชีวิตแปลกๆเยอะเลยประเทศนี้ เหมือนช็อปเปอร์หลายพันคน"ลูฟี่กล่าว"รู้จักฉันเหรอ?"
"แน่นอน"
"แล้วพวกเขาเป็นอะไร ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยแต่พวกเขาโจมตีฉัน"ลูฟี่ชี้วัวกระทิงกับกอริลลา
"นั่นเพราะว่านายบุกรุกเข้ามาในป่าที่ห้ามเข้าน่ะสิ"วัลด้าเข้ามาใกล้เลียจมูกลูฟี่
"หวา ทำอะไรน่ะ?"ลูฟี่ถาม
"หน่วยอารักขาจะต้องไล่ผู้บุกรุกออกไปจากป่านี้ นั่นคืองานของพวกเขา"วัลด้ากล่าว
"งั้นฉันเข้ามาไม่ได้เหรอ?"ลูฟี่ถาม
"ไม่ ไม่ได้หรอก"วัลด้าหันไปมองต้นไม้"หน่วยอารักขา พวกเราจะนำเขาออกไปจากที่นี่ โปรดยกโทษให้เขาด้วย"
มีเงาตาเดียวจ้องมองจากบนต้นไม้
"ถ้าวัลด้าพูดแบบนี้ล่ะก็พอแค่นี้เถอะ รอดดี้ บีบี"
"เพโดร"วัลดากล่าว
"ทุกคนถอย!!!!"
เหล่าการ์เดี้ยนส์ที่ล้อมรอบลูฟี่อยู่ต่างโดดหายไปด้วยความเร็วสูง
"ฉันถูกล้อมเหรอ? ไม่รู้สึกตัวเลย"ลูฟี่กล่าว
"ดีนะที่ไม่ใช่คืนเดือดนหงาย"วัลดากล่าว
"หมวกฟางไม่ได้เจอกันนานเลยนะ!!!!"เบโป้กับพวกวิ่งเข้ามาหา"เฮ้ หมวกฟาง จำพวกเราไม่ได้เหรอ? พวกเราดูแลนายหลังมหาสงครามไง ตกใจนะเนี่ย"
"อ้อ หมีพูดได้ ลูกเรือของโทราโอะนี่"ลูฟี่กล่าว
"โทราโอะ? ไม่ใช่ พวกเราเป็นลูกเรือของทราฟาลก้า ลอว์ กลุ่มโจรสลัดฮาร์ท"เบโป้กล่าว
"ก็นั่นแหละ"ลูฟี่กล่าว
____________________
"ไม่ต้องสงสัยเมืองนี่ถูกโจมตี"เซียร์กล่าว
กลุ่มหมวกฟางเข้ามาในเมืองคุราอุที่พังเสียหายยับเยินและมีร่องรอยการต่อสู้
"เพิ่งเกิดเมื่อไม่นานนี้ด้วย"โรบินกล่าว
_______________________
วัลดาอธิบายลูฟี่ว่าไม่ถึง2อาทิตย์ก่อน ประเทศนี้ถูกทำลายโดยโจรสลัดที่ชื่อแจ็ค โจรสลัดลูกน้องของไคโด มาหาตัวนินจาที่ชื่อไรโซ วัลดาและแครอทยังจดจำภาพนองเลือดที่เกิดขึ้นได้
ตอนนั้นเองก็เกิดแรงสั่นสะเทือนไปทั่ว
"เกิดอะไรขึ้น?"ลูฟี่ถาม
"มันกำลังจะมีเรนเนปชั่น"
"ปีนต้นไม้"
กลุ่มโจรสลัดฮาร์ทวิ่งไปปีนต้นไม้
"ขึ้นมาบนวานิสิ ฉันจะพานายไปที่ไร้แฟรงค์"วัลดากล่าว"เพื่อนๆของนายอยู่ที่นี่"
"เยี่ยม งั้นซันจิกับคนอื่นๆก็อยู่ที่นั่น"
วัลดาหันไปทางอื่นสีหน้าแย่ลง
"มีอะไร? พวกเขาทั้งหมดอยู่ที่นั่นใช่มั้ย?"ลูฟี่ถาม แต่วัลดายังเงียบ
ลูฟี่โดดมาขึ้นหลังจระเข้
"ไปเลยวานิ"วัลดากล่าว
วานิวิ่งไปขณะที่พวกเขาเห็นงวงช้างจระเข้ปล่อยน้ำออกมาและไหลท่วมทุกที่
"จับแน่นๆ"วัลดากล่าว ขณะที่น้ำที่ไหลลงมาที่ป่าสูงขึ้น
ลูฟี่หายไป แครอทโดดไปหาตัวและช่วยเขาก่อนจะโดนฉลามกิน
แครอทโดดบนพื้นเล็กๆกลางน้ำ
"หมวกฟาง?"แครอทถาม
"เธอช่วยฉันไว้ ขอบใจนะ"ลูฟี่กล่าว
พวกเขากลับมาบนหลังวานิ วัลดาอธิบายลูฟี่เรื่องช้างยักษ์ที่ชื่อสุนิชา จะพ่นน้ำใส่ตัวเอง2ครั้งต่อวัน ผ่านระบบกางกลองน้ำที่ใจกลางเมืองให้กลายเป็นน้ำดื่มให้คนในประเทศ ปลาก็มากับน้ำทะเลทำให้พวกเขาไม่ขาดแคลนอาหาร
"เฮ้ หมวกฟาง"เบโปะไต่มาตามต้นไม้
"โอ้ะ เจ้าหมี!!"ลูฟี่กล่าว
"ฉันไปจากป่านี้ไม่ได้ ช่วยบอกเรื่องนี้กับกัปตันของพวกเราและพาเขามาที่นี่ได้มั้ย?"เบโปะกล่าว
"นายออกไปไม่ได้เหรอ? โอเค"ลูฟี่กล่าว
"ฝากด้วยนะ!!!"
"เบโปะเกิดที่นี่แต่เขาไปเป็นโจรสลัด เขาอยู่ภายใต้การดูแลของมาสเตอร์แคท ไวเปอร์ หัวหน้าของป่านี้"แครอทกล่าว
__________________
กลุ่มหมวกฟางคนอื่นขึ้นมาที่สูงเหนือน้ำทะเล โรบินคาดว่าช้างจะพ่นน้ำใส่ตัวเอง
มีแต่อุซปที่ขึ้นสูงเกินไป ไปอยู่บนหอคอย
อุซปใช่แว่นตาขยายส่องเห็นลูฟี่อยู่กับวัลดาและแครอท
"เฮ้ นั่นลูฟี่นี่!! อยู่ที่ชานเมือง เขาอยู่กับผู้หญิงที่เหมือนหมาและกระต่ายที่กระโดดสูงๆก่อนหน้านี้"อุซปตะโกน"เขากำลังถูกล่อล่วงไปยังที่ซ่อนของพวกมัน..."
จากนั้นอุซปก็เห็นแครอทเข้ากัดหูลูฟี่
"ลูฟี่กำลังถูกกิน!!!!!"
"อะไรนะ งั้นจริงๆแล้วพวกเขาก็คือ...."
"เผ่ามนุษย์กินคน"โรบินกล่าว
"ต่อให้เป็นเรื่องจริงลูฟี่ก็ไม่โดนกิน เขามีฮาคินะ"คิรัวร์กล่าว
______________________
ลูฟี่ถามเรื่องคนที่โจมตีประเทศนี้แจ็ค
วัลดาดล่าดรื่องข่าวของแจ็คที่เข้าโจมตีเรือส่งตัวโดฟลามิงโก้และจมเรือไปได้2ลำ ก่อนจะโดนโต้กลับ แม้จะไม่ได้รับการยืนยัน แต่วัลดามั่นใจว่าแจ็คยังมีชีวิตอยู่
วัลดาใช้ทางลัดให้วานิพุ่งไปทางลัดชนสิ่งกีดขวาง ก่อนที่ลอว์จะใช้พลังเทเลพอร์ตกลุ่มหมวกฟางมาโผล่ด้านหน้า
"พวกนายนั่นเอง พวกเราอยู่ที่นี่แล้ว มองเข้าไปในหมอกดีๆสิ"วัลด้ากล่าว
พวกเขามองไปในหมอกและด้านหลังเป็นประตูมใบไม้มีเผ่ามิ้ง2คนเฝ้า
"วันด้า พวกเขาเป็นใคร?"
"พวกเขาคือผู้บุกรุกเข้าไปที่ป่าวาฬ!?"
"พวกเขาไม่ได้ตั้งใจทำร้ายใคร ระฆังต้อนรับไม่ได้ดังขึ้นตามที่คาดไว้และพวกเขาคนหนึ่งก็หลงทางไปที่ป่าวาฬ"
เผ่ามิ้งค์ทั้งสองจ้องมองเงียบๆ
"เปิดประตูและบอกให้ทุกคนรู้ ว่ากลุ่มหมวกฟางอยู่ที่นี่แล้ว"วัลด้ากล่าว
"อะไรนะ!!? พวกเขาน่ะเหรอ"
ด้านในป้อมปราการ นามิหลับอยู่บนอกแกะเผ่ามิ้งค์ตัวใหญ่ เธอสวมชุดเดรสสีม่วง
แกะตัวนี้มีขนาดโตมาก ขนแกะสีขาวปกคลุม มีหน้าผิวสีดำ
เขาชื่อโยโม
"นามิ!!!!"
ช็อปเปอร์วิ่งเข้ามาสวมหมวกตัวเองและมีมงกุฎบนหัว สวมผ้าคลุมขนแกะ
"ลูฟี่ คิรัวร์และคนอื่นๆมาถึงที่นี่ พวกเขาปลอดภัย!!!!"ช็อปเปอร์ร้องไห้
นามิที่หลับอยู่ลืมตาขึ้นมา
"พวกเขามาแล้วเหรอ จริงเรอะช็อปเปอร์!!!?นามิถาม
"อื้อ พวกเขาอยู่ที่ประตูป้อมปราการ"ช็อปเปอร์กล่าว
หน้าประตูป้อมปราการ
"พวกเขาเป็นแขกคนสำคัญ เตรียมต้อนรับผู้ช่วยชีวิตผู้ยิ่งใหญ่ของเรา"
ประตูใบไม้เปิดออกและพวกเขาเห็นเผ่ามิ้งจำนวนมากมายแสดงความยินดี
"การ์จู!!!!"
"ยินดีต้อนรับกลุ่มหมวกฟาง
"โอ้ นี่มันเป็นบรรยากาศที่ดีอะไรอย่างนี้"ลูฟี่ยิ้มกว้าง
"ผิดจากที่คิดเลย"โมเน่กล่าว
"พวกเราไม่เคยได้ยินอะไรแบบนี้เลย"อุซปกล่าว
"ฉันว่าเผ่าของเธอเกลียดมนุษย์ซะอีก"คิรัวร์ถามวัลด้า
"เผ่าเหรอ? นั่นเป็นสิ่งที่คนไม่รู้จักเผ่ามิ้งค์คิดและกลัว สำหรับเราพวกนายก็คือลิงเผ่ามิ้งค์ที่มีขนน้อย พวกนายก็เหมือนเผ่ามิ้งค์แค่แตกต่างกันนิดหน่อย"
"อ้อ งั้นคนก็คือลิงเผ่ามิ้งค์"โซโลกล่าว
"ใช่แล้วล่ะ พวกเราตัดสินคนอื่นจากลักษณะของพวกเขา ไม่ใช่สายพันธุ์"
"การ์จู!!!"
"การ์จู!!!"ลูฟี่ร้องตาม
"พวกเราภูมิใจในมิ้งค์(ขน)ที่ปกคลุมร่างกายของพวกเรา แต่พวกนายเป็นมิ้งน้อยที่สวยงาม"วัลด้าเลียแก้มลูฟี่"พวกเราค่อนข้างชอบมาก"
"มิ้งค์น้อย?"
"นั่นคือคำเรียกที่พวกเราเรียกมิ้งค์ที่มีขนน้อยกว่าน่ะ"
"อย่างงี้นี่เอง"เซียร์พยักหน้าเข้าใจ
"ทุกคน!!!!!!"
พวกเขาหันไปเห็นนามิกับช็อปเปอร์วิ่งมาหา
"นามิ การ์จู"พวกเผ่ามิ้งพากันคลอเคลียนามิใหญ่
"พวกเขาเป็นมิตรมากตรงข้ามกับที่ได้ยินเลย"โรบินแสดงความเห็น
ช็อปเปอร์ดิ้นผ่านเผ่ามิ้งค์ทั้งหลายมาได้
"คิรัวร์!!!!"ช็อปเปอร์วิ่งมากระโดดเข้าหา คิรัวร์รับเรนเดียน้อยไว้"ฉันคิดถึงพี่ใหญ่มากเลย!!!"
"ช็อปเปอร์"คิรัวร์ยิ้มให้น้องชายตัวน้อย
"ฉันดีใจที่นายทำสำเร็จ!!!"ช็อปเปอร์ร้องไห้
"เฮ้ แล้วฉันล่ะ?"อุซปถามเพื่อนซี้เขา
"อุซป!!!!"ช็อปเกอร์กระโดดไปหาอุซป
"วีวี่!!!!"นามิกอดเพื่อนสนิทที่สุดของเธอพลางจูบปากทีนึง"ฉันดีใจมากที่เจอพวกเธอ!!!"
“อืม ฉันก็เหมือนกัน”เจ้าหญิงยิ้ม
"ฉันว่ามีใครคนหนึ่งดีใจมากกว่า"โรบินยิ้มมองไปทางคิรัวร์
นามิวิ่งไปหาสามีเธอและกระโดดเข้ากอด คิรัวร์หมุนตัวรอบหนึ่งและเปลี่ยนมาอุ้มเธอไว้ในท่าเจ้าสาว
"คิรัวร์คุง ฉันเป็นห่วงเธอมากนะรู้มั้ย"นามิกล่าว
"ฉันต่างหากล่ะเป็นห่วงเธอ"
"อืม"พวกเขาจูบกันนานหลายสิบวิ ก่อนที่คิรัวร์จะวางต้นหนเรืองแต่ยังกอดเธอแน่น
"ฉันคุยกับแฮนค็อก วีวี่ โรบิน เซียร์ แล้ว รีเบ็คก้า วิโอล่าและโมเน่เข้ากลุ่มเราอีก3คน"นามิยิ้มให้ สามีเธอนี่เหลือเกินจริงๆ
"ฉันไม่ได้ตั้งใจ พวกโรบินวางแผนกันเอง"
"แต่นายก็ยอมตามแผนและนอนกับพวกเธอ"นามิชี้
"เธอรับได้นะ?"คิรัวร์ถาม
"แค่เพิ่มอีกคน เรารับมือเธอตอนกลางคืนแทบไม่ไหว อีกอย่างแฮนค็อก วิโอล่าและรีเบ็คก้าไม่อยู่ที่นี่"
"สักวันภรรยาฉันจะอยู่พร้อมหน้าทุกคนตอนฉันได้เป็นจักรพรรดิท้องทะเล"คิรัวร์กล่าว"และเธอเป็นต้นหนเรือคนสำคัญของฉัน"
"อื้ม"นามิยิ้มจูบเขาอีกครั้ง
"โครกคราก!!!!"เสียงท้องร้องของลูฟี่ดังขึ้น ทำให้ทั้งคู่แทบหมดอารมณ์หวาน
"ฉันหิวแล้วนะ"ลูฟี่กล่าว"เฮ้ ซันจิ ขอข้าวหน่อย!!!"
"เฮ้ เจ้าเลือดกำเดา"โซโลตะโกนเรียก
"ซันจิ!!!!"อุซปตะโกน
ไม่มีเสียงตอบ ช็อปเปอร์ นามิ วัลด้า แครอท และเผ่ามิ้งค์สีหน้าแย่ลง
"นามิ?"คิรัวร์มองนามิที่ตัวสั่นเล็กน้อยและร้องไห้
"ซันจิเขา....."
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น