ลำดับตอนที่ #245
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #245 : สิ่งที่ถูกลืมในเดรสโรซ่า
ลอว์เผชิญหน้ากับโดฟลามิงโก้และอิชโช
ลอว์ดึงนักวิทยาศาสตร์ชั่วกลับมาขณะที่จ้องโดฟลามิงโก้
"ฉันไม่คืนไอ้หมอนี่กับโมเน่ให้แกแล้ว เพราะแกไม่รักษาสัญญาตามที่ตกลงไว้โดฟลามิงโก้!!!"ลอว์ตะโกน"ถือว่าการแลกเปลี่ยนนี่เป็นโมฆะ"
"พูดบ้าอะไรของแกน่ะ!! อุตส่าห์ถ่อมาถึงนี่แล้วนะ!!!"ซีซ่าร์ตะโกน
"หึๆๆๆ นี่น่ะเหรอคำพูดที่ใช้กับคนที่เป็นนายแกมาเป็น10ปีน่ะ ปล่อยหมอนั้นซะลอว์ ซีซ่าร์มันเป็นลูกน้องที่แสนน่ารักของฉัน"โจ๊กเกอร์กล่าว
"โจ๊กเกอร์"ซีซ่าน้ำตาไหล
"คุณอิชโช คนที่อยู่กับลอว์คือซีซ่าร์ คลาวด์ครับ"
"งั้นเรอะ นักวิทยาศาสตร์ในคดีแก๊สพิษนั่นน่ะเรอะ แต่ในเมื่อหมอนั้นเป็นลูกน้องของเจ็ดเทพโจรสลัดก็คงต้องปล่อยไป เป็นนิรโทษกรรม"
"แกเองเรอะฟูจิโทระที่ถูกเกณฑ์เข้ามาเป็นพลเรือเอกด้วยการเกณฑ์ทหารโลก"โดฟลามิงโก้มองอิชโช"ได้ยินกิตติศักดิ์แกมาเยอะเลย ว่าพลังแกกับเรียวคุกิวน่ากลัวอย่างกับสัตว์ประหลาด"
"ขอบคุณที่ชม รู้สึกเป็นเกียรติ"
"หึ เป็นพวกชอบตีหน้าเซ่อเหรอ?"โดฟลามิงโก้ถาม
"ถึงฉันจะเป็นทหารหน้าใหม่ในกองทัพก็ตาม แต่ก็รู้ว่าคุณเคยทำอะไรไปบ้าง ถึงจะไม่รู้เบื้องลึกหนาบางอย่างชัดเจน แต่ก็ได้รับรายงานว่าตัวคุณที่เป็นเจ็ดเทพโจรสลัดได้ฝ่าฝืนข้อห้ามอะไรไปบ้าง ที่คุณคนนั้นเรียกคุณไปว่าโจ๊กเกอร์นั่น
"อ๊า!!"ซีซ่าร้อง
"เป็นสมญานามด้านไหนเหรอ?"
"หึๆๆ ถ้าคิดจะตรวจสอบฉันขอแนะนำเอาไว้ก่อนเลยว่าให้เตรียมใจแล้วก็ระวังหลังเอาไว้ให้ดี ว่าแต่ว่ากองทัพเรือจะตัดสินโทษในครั้งนี้ของลอว์ยังไงเหรอ?"
"ถ้าว่ากันตามเรื่องที่ร่วมมือกับกลุ่มหมวกฟางที่ทางการไล่ล่าอยู่ก็ต้องมีความผิด แต่ถ้าพวกนั้นมาในฐานะลูกน้องของคุณลอว์ ก็ไม่ผิด"ฟูจิโมระยกไม้เท้าขึ้น"ท่าทีของทางเราขึ้นอยู่กับคำตอบของคุณ ว่าเราต้องจับกุมคุณกับกลุ่มหมวกฟางรึไม่?"
"อะไรฟะ ไอ้วิธีตัดสินนั่น แบบนี้แค่โกหกก็ถือว่าเจ๊สเลยไม่ใช่เรอะ!!!!!"ซีซ่าร์ตะโกน
"ตอนนี้แผนที่วางไว้พังหมดแล้ว ทางเราก็ตกเป็นเป้า ในสภาพอย่างงี้ขืนถอยกลับไปที่เดรสโรซ่าก็มีแต่จะทำให้สถานการณ์แย่ลง ต้องซื้อเวลาไว้"
"หมวกฟางไม่ได้เป็นลูกน้องของฉัน เป็นพันธมิตรกันอย่างในข่าวนั่นแหละ"ลอว์ตะโกน
"ฮะๆๆ แกนี่ไม่รู้จักโกหกซะบ้างเลย"โดฟลามิงโก้หัวเราะ
"ถ้างั้นก็ต้องปลดออกจากตำแหน่ง เขียนลงเป็นข่าวมันคงจบลงแค่นั้นอยู่หรอก"อิชโชชักไม้เท้าที่ด้านในเป็นดาบ
เขาตวัดดาบแล้วเกิดคลื่นพลังสีม่วงลอยขึ้นไปบนฟ้าทำให้ทุกคนมองขึ้นไป มีแสงบางอย่างกำลังลงมา ตอนแรกมันเล็กแต่ก็ขยายใหญ่ขึ้น
"โกหกน่า"ลอว์กล่าว"อุกกาบาต!?"
เป็นอุกกาบาตจากอวกาศที่กำลังตกลงมา
"เฮ้ย ล้อกันเล่นรึเปล่าเนี่ย!?"แม้แต่โดฟลามิงโก้ก็ประหลาดใจ
"หนีเร็ว!!!!"ทหารเรือรวมทั้งซีซ่าร์ต่างวิ่งไปซ่อนตัวในพุ่มไม้
"รูม"ลอว์สร้างโดมขึ้นมาและฟันตัดอุกกาบาต แยกเป็นสองท่อนไปหาอิชโชกับโดฟลามิงโก้
โดฟลามิงโก้ตวัดมือแยกมันเป็นเสี่ยง อิชโชตวัดดาบเกิดคลื่นพลังสีม่วงหยุดอุกกาบาตไว้
"ตูมมมมมม!!!!"
เกิดระเบิดอย่างรุนแรงและฝุ่นควันเข้าปกคลุม ทหารเรือและซีซ่าร์เห็นมีแต่อิชโช โดฟลามิงโก้และลอว์ยืนอยู่บนเสากลางหลุมยักษ์
"จอมพลเรือมันอบรมแกแบบไหนกันวะ ไอ้หมาจรจัดเอ๊ย!!!!!"
"ตาจะมองเห็นรึเปล่าคงไม่ใช่ปัญหาเลยสักนิด"ลอว์กล่าว
"ขอบคุณที่ชม แค่อยากทดสอบฝีมือน่ะ ต่อจากนี้จะขอจับกุมคุณละนะ อย่าว่ากันเลยนะคุณลอว์"อิชโชกล่าว
"อย่าหลงละเมอไปละว่าถ้าใช้วิธีแบบนี้แล้วจะหนีรอดไปจากฉันได้น่ะ"โดฟลามิงโก้กล่าว
__________________________
แฟรงกี้วิ่งไปในรูปแบบรถถัง ขณะที่วีวี่กับเซียร์วิ่งตามเขา หุ่นยนต์คุยหอยทากสื่อสารกับคิรัวร์
"ทุ่งดอกไม้? จะไปที่นั่นทำไม?"
"ว่าแต่นายเถอะไปเรื่อยเฉื่อยอยู่ไหนมา?"
"ฉันไปช่วยใครบางคนไว้"
"ทางนี้ใกล้จะหาโรงงานเจอแล้วละนะ แต่ว่ายังทำลายโรงงานนั่นทันทีไม่ได้ มีพวกคนงานอยู่ที่นั่น ต้องช่วยออกมาก่อน"
"ไม่น่าประหลาดใจ โดฟลามิงโก้เป็นคนประเภทนั่น โดยเฉพาะความสามารถพี่สาวโมเน่ที่เปลี่ยนคนให้เป็นของเล่น แต่เราไม่มีเวลาแล้ว เจ้าโดฟลามิงโก้มัน"
"เออ ฉันอ่านฉบับพิเศษแล้วล่ะ โดนเจ้าโดฟลามิงโก้มันหลอกเข้าอย่างจังเลย ถ้ามันเอาตัวซีซ่าร์ไปได้แผนของเราพินาศหมดแน่"แฟรงกี้กล่าว
"เขาน่าจะวางกับดักที่โรงงาน พวกนายระวังตัวด้วย"
_____________________
ที่กรีนบิท อุซป โรบิน เซียร์ โมเน่และเผ่าทอนทาต้าเจอแรงสั่นสะเทือนจากอุกกาบาต อุซปเล่าเรื่องที่ใช้ฮาคิราชันทำให้โจรสลัดมนุษย์เงือกรุ่นใหม่สลบ
"อ้อ แล้วฉันก็ยังเอาชนะผู้หญิงหิมะคนนี้และทำให้เธอเป็นลูกน้องได้"อุซปยังโม้
"นี่ๆ"โมเน่เริ่มไม่พอใจ
โรบินดื่มชาหลายอึกขณะอุซปเอาความดีความชอบของสามีเธอ
พวกเขายังคุยกันขณะที่อุซปชี้ไปยังรูปปั้นโนแลนด์ที่พวกเขาเห็นที่จายา
"รูปปั้นนั่นมองบลัง โนแลนด์งั้นเหรอ?"
"ใช่แล้ว คุณน่าจะรู้จักเขาอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ"เลโอพูดขณะอุซปวางเลโอลง"เมื่อ400ปีก่อนมีนักพฤกษศาสตร์มนุษย์ตัวโตมาเยือนอาณาจักรแห่งนี้ ในช่วงนั้นบรรพบุรุษของพวกเรากำลังลำบาก เพราะถูกมนุษย์ตัวโตนิสัยไม่ดีเข้ามาก่อกวน เขาได้ร่วมต่อสู้จนได้ชัยชนะกลับมา เขาก็คือฮีโร่ในตำนานของทอนทาต้า"
"ตอนนี้อุโซแลนด์พูดชื่อของเขาพร้อมบอกว่าเป็นลูกหลาน ผมน้ำตาแทบไหลเลย"คนแคระอีกคนร้องไห้
"เป็นคนไม่ดีเลย"สามสาวมองอุซปอย่างสมเพช
"แต่ก็ช่วยให้พวกเรารอดนะ เดี๋ยวกินข้าวเอาของฝากเสร็จค่อยกลับนะ"อุซปกล่าว
แต่มันไม่ง่ายเมื่อเหล่าคนแคระพูดถึงแผนการกำจัดดองกี้โฮเต้
"อุโซแลนด์ๆๆๆ"
อุซปยิ้มกว้างด้วยสีหน้าตกตะลึงและเหงื่อตกเมื่อเขาผูกตัวเองกับเรื่องใหญ่แล้ว
__________________
ที่เรือซันนี่ นามิ บรู๊ค ช็อปเปอร์และโมโมโนะสุเกะเจอโจร่าเข้าโจมตี และทำให้พวกเขากลายเป็นภาพระบายสี จนต้องหนีห่างจากเรือ โจร่าใช้พลังเปลี่ยนเรือให้กลายเป็นภาพวาด
___________________
ที่ห้องพักผู้แข่งขันของโคลอสเซียม
"ไม่ต้องมารักษาฉัน ฉันจะกลับไปทั้งอย่างงี้แหละ"
เป็นริคกี้ที่ไม่ยอมตามเจ้าหน้าที่ไปห้องรักษา
"ผู้เข้าแข่งริคกี้ แบบนี้ไม่ได้นะ ยิ่งคุณเป็นแขกด้วย การรักษาให้ผู้เข้าแข่งทุกคนเป็นงานของพวกผมนะครับ"
"รักษาเหรอ? จัดงานฆ่าคนให้คนดูยังจะมารักษาบ้าอะไรอีก!!!"
"เลือดในหัวคุณไหลไม่หยุดเลย ถอดหน้ากากให้รักษาก่อนเถอะ"พนักงานกล่าว
"อย่ามาแตะหน้ากากฉัน"เขาผลักพนักงานออกไป
แต่เขาทรุดลงพื้น ตรงหน้าเขาคือรีเบ็คก้า
"แผลคุณสาหัสมาก ยอมให้เขารักษาเถอะ"รีเบ็คก้ากล่าว
ริคกี้เงียบก่อนจะลุกขึ้นเดินไป
"หลบไปฉันเดินเองได้"เขาผลักพวกพนักงานที่อยู่รอบๆ
"เข้าไปข้างในแล้วลงบันไดนะ"
ขณะที่เดินไปริคกี้เห็นภาพเด็กผู้หญิงคนนึงวิ่งไปหาชายคนหนึ่งหัวเราะคิกคัก
"ขอโทษนะรีเบ็คก้า"เขากัดฟันกรอดขณะรีเบ็คก้ามองดูเขา
____________________
ในห้องรับรองของดองกี้โฮเต้แฟมิลี่
เบลลามี่มีผ้าพันแผลที่หัวหลังรักษาแผลจากการแข่งและอยู่ในห้องดูการแข่ง
ไดอาแมนเต้เข้ามาในห้องและส่งกระดาษใบหนึ่งให้เขาอ่าน
"หมวกฟางกำลังแข่งทัวนาเม้นต์อยู่นะ ไดอาแมนเต้"
"เอาไว้ฆ่าหลังงานก็ได้"
"โจ๊กเกอร์สั่งให้ฉันไปฆ่าหมวกฟางงั้นเหรอ?"เบลลามี่กล่าว
"ดอฟฟี่นี่ใจอ่อนเป็นบ้าที่ยังให้โอกาสคนแพ้การประลอง คงทำได้ใช่ไหมเบลลามี่ งานลอบสังหารนี่ของง่ายๆ ไว้จบการประลองแล้วก็ไปจัดการซะนะ"
"เฮ้ย เบลลามี่ พยายามเข้าสิ!!!"
"เท่านี้แกก็จะได้เป็นหนึ่งในผู้บริหารของแฟมิลี่เรา"
______________________
บาโธโลมีโอเดินถือกระเป๋าเหล็กติดป้ายอันตรายหรือห้ามแตะไว้เต็มเดินมาหาคาแวนดิชที่กำลังทานอาหารพร้อมชมการแข่ง
"ได้ยินว่าแกหมายหัวลูซี่อยู่ใช่ไหมคาแวนดิช?"บาโธโลเมโอถาม
"บาโธโลเมโอเรอะ? ยินดีด้วยที่ได้เข้ารอบ ส่วนเรื่องลูซี่น่ะไม่เกี่ยวกับนาย"
"ไม่มั้ง หมอนั่นน่ะไม่ใช่คนที่แกจะฆ่าได้หรอก"บาโธโลเมโอพยายามขโมยเนื้อจากจานของคาแวนดิช แต่คาแวนดิชเอาส้อมขวางไว้
"งั้นเรอะ? นายก็ด้วยละมั้ง คนทั้งโลกจับตามองอยู่ แต่ยังไงก็เป็นเหยื่อของผม จะไม่ยกให้ใครแน่"คาแวนดิชกล่าว"ไม่เว้นแม้แต่นายด้วย ถ้ามาเกะกะจะเจ็บตัวเอานะ"
"หึๆๆ กลัวแล้วๆ แต่ทางนี้มีความหลังฝังใจลึกซึ้งนะ"
ใกล้ๆรีเบ็คก้าเฝ้าดูลูฟี่ขี่กระทิงคลั่งป่วนไปทั่วสนามประลอง เธอหัวเราะเมื่อมีคนเชียร์เขา
กระทิงเผลอไปขวิดโดนไฮรูดีนแห่งเผ่าคนยักษ์และไม่สะเทือนเลย
"กล้าท้าทายฉันเรอะ!!!!"
ไฮรูดีนชกหมัดลงไปจัดการกระทิงคลั่งหมอบไป
ลูฟี่ใช้เกียร์2โดดไปตรงหน้าไฮรูดิน และใช้หมัดฮาคิชกหน้าไฮรูดินล้มลงหมดสติไป
ลูฟี่แบกเอาเจ้าวัวไปนอกสังเวียนก่อนจะสู้ต่อ
นักมวยปืนใหญ่ทำลายล้าง ฮิเดโอแห่งเผ่าแขนยาว ชกหมัดส่งร่างไฮรูดินออกจากสนามไปด้วย จากนั้นชกหมัดระเบิดส่งนักสู้หลายคนตกไป
____________________
ทางด้านโซโลกับวิคก้า
"น่าตกใจเกินไปแล้ว นายนี่หลงทางเก่งจนเหลือเชื่อเลย"
"หนวกหูเฟ้ย ผิดนิดผิดหน่อยอย่ามาบ่นนักเลย"
"นิดหน่อยเรอะ ไอ้แบบนี่เขาเรียกนิดหน่อยงั้นเหรอ? นายน่ะวิ่งไปคนละทางกับที่ฉันบอกให้ไป ทั้งหมด27ครั้ง พอบอกให้วิ่งขึ้นบันไดนายก็วิ่งลงหน้าตาเฉย31ครั้ง แบบนี้เขาไม่เรียกนิดหน่อยแล้วล่ะ แทนที่เราจะเข้าใกล้ทุ่งดอกไม้ดังกลายเป็นห่างออกไปทุกที"
พวกเขายังโต้เถียงกันต่อไป
__________________________
อิชโชชักดาบฟันก่อคลื่นสีม่วงขึ้นไปด้านบนเรียกอุกกาบาตลงมาอีก
"รูม!!!"ลอว์สร้างโดมก่อนฟันอุกกาบาตแยกเป็นชิ้นๆไป
"สมแล้วที่เป็นเจ็ดเทพโจรสลัด"อิชโชกล่าว
"ให้ตายสิเจ้าบ้าฟูจิโทระ หมอนั่นมันเป็นเหยื่อของฉันนะ กระสุนด้าย!!"
ลอว์หลบและเอาดาบกันกระสุนด้ายก่อนโดดจากหลุมและวิ่งเข้าป่า เขาวิ่งผ่านเศษต้นไม้ยักษ์ที่พุ่งลงมากระแทก และในที่สุดลอว์ก็หยุดเมื่ออิชโชมายืนขวางด้านหน้า และโดฟลามิงโก้ยืนอยู่บนรากไม้ด้านหลัง
____________________
โคลอสเซียม
อิเดโอชกหมัดระเบิดใส่ลูฟี่ ลูฟี่หลบหลีกและหมัดส่งชายสองคนตกไป ลูฟี่ใช้ฮาคิยกหมัดประจัญหน้ากับอิเดโอะ
"ตูมมมม!!!!"
เกิดระเบิดขึ้น ทำให้ลูฟี่กับอิเดโอถอย ขณะที่หลายคนตกสังเวียนไป ทันใดนั้นหมวกเกราะลูฟี่หายทำให้เขาเอาผ้าคลุมมาปิดหน้า ทันใดนั้นเองดอนชินเจียวก็วิ่งเข้าหาลูฟี่โดยใช้ฮาคิราชันทำให้คนที่ขวางทางสลบไป
ลูฟี่มองแจน นักฆ่าสวมหมวกเม็กซิโกที่แย่งหมวกเกราะของเขาไป ลูฟี่วิ่งไล่ตามแจนที่กำลังไล่เก็บอาวุธต่างๆจากนักสู้ที่ล้มลงไป ดอนก็ไล่ตามเขามา
ด้านแจนสามารถรวบรวมอาวุธทั้งหมดในสนามมาครองจนกลายเป็นกองเหล็กเหนือหัวได้
"มาตัดสินกันลูซี่ ไม่สิ หมวกฟาง ลูฟี่"
"ในเมื่อความแตกแล้วก็ช่วยไม่ได้ ยังไงก็ต้องเอาหมวกคืนก่อน"ลูฟี่ยืดแขนไป
แจนโยนอาวุธหลายเล่มทำให้เขาต้องรีบหลบ อาวุธไปโดนผู้เข้าแข่งคนอื่นหลายคน
"ต้องขอบใจแกเมื่อ2ปีก่อน ฉันถึงหาเงินได้เยอะแยะเลย"
"ขอบใจฉันเหรอ?"
"ก็พวกนักโทษไม่รู้ตั้งกี่คนที่แกกับนามิคาเสะพาหนีออกมาจากคุกยักษ์อิมเพลดาวน์ยังไงล่ะ"แจนตอบ
"ฉันกะว่าจะเก็บพวกแกที่เป็นกลุ่มแหกคุกให้ครบทุกคน"แจนพูดยังโยนอาวุธไปเรื่อยๆ"ตัวตลกพันเหรียญบากี้ นักรบแห่งท้องทะเลจินเบ เซอร์คล็อกโคไดล์ อิวานคอฟ ราชากะเทย ชิริวแห่งสายฝน ถ้าล่าพวกแกได้หมดรับรองฉันดังแน่"
"อิวาจังจะสบายดีมั้ยนะ"ลูฟี่พูดขณะหลบอาวุธไปเรื่อยๆ
"ไม่ใช่เฉพาะพวกแก ฉันจะล่าพวกโหดๆที่หนีจากเลเวล6ที่ทางการปิดข่าวไม่ให้โลกรู้ด้วย"แจนพูดขณะที่อาวุธลดลง"ฉันรู้ที่อยู่ของมันหมดแล้ว"
แจนหยุดเมื่ออาวุธที่เขาขว้างโดนท้องของชินเจาเข้า ลูฟี่เดินไปเอาหมวกเหล็กคืน ขณะที่ชินเจียวโดดเอาหัวโหม่งส่งแจนออกไปนอกสังเวียน
"แกหนีไม่รอดแล้วหลานของการ์ป!!!"ชินเจียวตะโกนขณะลูฟี่ใส่หมวกเหล็กตามเดิม"จงชดใช้ซะหมวกฟางลูฟี่ ปู่ของแกมีความผิดฐานทำให้ชีวิตฉันป่นปี้ไปหมด มันชิงทั้งพลังทั้งความทรงจำในวัยเยาว์ของฉันไป"
"ก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่รู้เรื่องไปบอกปู่โน้น"ลูฟี่ตะโกนกลับใส่ชินเจา
"ต่อให้การตายก็ยังชดใช้ไม่สาสมกับสิ่งที่มันทำหรอก ฉันจะทำให้มันรู้สึกสูญเสียชนิดตายทั้งเป็นเลย เตรียมใจไว้ซะ"
"เอาล่ะงั้นมาลุยกัน เกียร์2"ลูฟี่หมอบลงทำให้ร่างกายมีไอร้อน
ชินเจียวตบมือสร้างคลื่นพลังรอบตัวเขา
"ไม่ได้แค้นหรือว่าอะไรหรอกนะ แต่ถ้าไม่สู้ก็คงชนะเลิศไม่ได้ ฉันจะไม่ยกผลเมระเมระให้คนอื่นอย่างเด็ดขาด"
"ฉันจะจบชีวิตของแกที่นี่เดี๋ยวนี้แหละ
ไซกับอิเดโอกำลังชกอยู่คั่นกลางระหว่างทั้งคู่ อิเดโอโดนชินเจียวต่อยกระเด็นตกไป และไซโดนลูฟี่เตะส่งออกนอกสังเวียนไปทั้งคู่
พวกเขายกหมัดที่มีพลังฮาคิราชันทั้งคู่ เกิดคลื่นกระแทกส่งทุกคนออกนอกสังเวียนไป ผู้ชมมองดูด้วยความตกใจ
"คุณสมบัติแห่งราชัน ฮาคิแห่งราชันปะทะกันงั้นเรอะ"ไดอาแมนเต้กล่าว
"บล็อกCเหลืออยู่แค่2คนครับ"กัชประกาศ
"ฮิยะโฮ่ๆๆ ใช้ฮาคิแห่งราชันได้ด้วยเรอะ ฝันจะเป็นราชาอะไรงั้นเหรอ?"
"ราชาโจรสลัดไง"ลูฟี่ตอบ
"เพ้อเจ้อ ผู้มีคุณสมบัติแห่งราชันน่ะ ในทะเลแห่งนี้มีไม่รู้ตั้งเท่าไหร่ ยังต้องตัดสินกันอีกยาว ผู้ที่อยู่บนจุดสูงที่สุด เหนือกว่าเหล่าราชาด้วยกัน นั่นแหละถึงจะเป็นราชาโจรสลัด"
ลูฟี่โดดหลบชินเจียวที่โหม่งพื้นให้พื้นสั่นสะเทือนปริแตก
"แกไปเรียนฮาคินั่นมาจากใคร?"
"เรย์ลี่"ลูฟี่ตอบ
"เจ้านั่นยังอยู่อีกเรอะ? น่าโมโหสิ้นดี"ชินเจียวยกขาเตะใส่ ลูฟี่ยกแขนกันไว้"ฉันไม่อยากจะนึกถึงเรื่องเก่าๆอีกแล้ว"
ลูฟี่กระโดดถอยไปขณะที่ชินเจียวร้องไห้ออกมา
"ตอบมาซิหมวกฟาง แม้อยากลืมแต่ก็ยังเห็นอยู่ตรงหน้า เป็นสมบัติของตัวเองแต่ก็เอื้อมไม่ถึง มีนรกขุมไหนที่ทรมาณขนาดนี้บ้าง"เขาถามก่อนจะร้องไห้ใหญ่
"อะไรกันเนี่ย โจรสลัดในตำนานดอนชินเจียวกำลังร้องไห้อยู่"
"สว่านชินเจียวคือฉายาในอดีตที่คนเคยเรียก แต่เดี๋ยวนี้ไม่ ตอบมาซิ การ์ปมันทำอะไรกับฉันเอาไว้บ้าง"
"ก็บอกแล้วไงว่าเรื่องพวกนั้นน่ะฉันไม่รู้ด้วย"
"ในเมื่อแกมีเลือดของไอ้ชั่วการ์ปนั่นไหลเวียนอยู่ อย่าคิดนะว่าแค่ไม่รู้แล้วฉันจะยอมปล่อยไปน่ะ"
แขนของชินเจียวถูกเคลือบด้วยสีดำเพราะฮาคิ
"ตลอด30ปีฉันได้แต่เก็บความแค้นนี้เอาไว้"ชินเจียวพุ่งไปชกใส่ลูฟี่ ลูฟี่โดดหลบไป
__________________
ด้านนอกโคลอสเซียมมีกลุ่มทหารเรือนำกำลังมาปิดล้อม
ซันจิ คิรัวร์ วิ่งมาเจอคินเอมอนหลังแยกกับไวโอเล็ต
"ข้ารอไม่ได้แล้ว ต้องไปที่บ้านของเล่นเพื่อช่วยคันจูโร่โดยเร็วที่สุด"
"โคลอสเซียมถูกทหารเรือล้อมไว้ ฉันเดาว่าพวกเขารอพวกโจรสลัดออกมา ฉันจะเข้าไปบอกให้ลูฟี่รู้เขาจะได้ไม่เดินออกมา"
คิรัวร์ใช้เดินชมจันทร์โดดขึ้นฟ้าข้ามการปิดล้อมเข้าไปในโคลอสเซียม
ด้านซันจิกับคินเอมอนเห็นทหารผมส้มยาวร่างสูงสวมหน้ากากเหล็กไว้ถือดาบเล่มโต เขาคือพลโทใบมีดฉลามแบสทีล เดินผ่านไปนั่งลงกล่องถามพวกทหาร
"ยังไม่มีใครออกมาจากโคลอสเซียมเลยสักคนอย่างงั้นเหรอ?"
"ไม่มีครับ"
"พวกที่แพ้จากบล็อกAกับบล็อกBมีตั้งไม่รู้กี่ร้อยคนนะ ทำไมถึงไม่มีออกมาสักคน
"แม้แต่พลโทเมนาร์ดที่แฝงตัวไปเป็นผู้เข้าแข่งก็ยังติดต่อไม่ได้เลย"
"เอาแต่ใจตัวเองชะมัดเจ้าเด็กนั่น มันเกิดอะไรขึ้นในโคลอสเซียมนั่นกันแน่นะ?"แบสทีลกล่าว
คิรัวร์ลงมาบนหลังคาโคลอสเซียมเห็นลูฟี่คว่ำชินเจียวลงพื้นลากไป แต่ชินเจียวยังลุกขึ้นมาและสู้ต่อได้ และเอาแต่พูดถึงความแค้นที่การ์ปทำไว้กับเรื่องสมบัติ
_____________________
ในอีกแห่งหนึ่งของเมืองแฟรงกี้ วีวี่ และทหารขาเดียวมุ่งหน้าไปยังเนินดอกไม้
"เมื่อ10ปีก่อนที่เดรสโรซ่าได้ยึดมั่นตามกฎสองข้อที่ตั้งขึ้น นับตั้งแต่โดฟลามิงโก้ขึ้นครองบัลลังก์"
"กฎ2ข้อเหรอ?"
"ใช่แล้วล่ะ ข้อแรก อาณาจักรจะดับไฟตอน0นาฬิกา ห้ามประชาชนออกมาเดินข้างนอก กฎข้อที่2 ของเล่นห้ามเข้าไปในบ้านของมนุษย์ ส่วนมนุษย์ก็ห้ามเข้าไปในบ้านของของเล่น"
"ทำไมล่ะ? เห็นสนิทสนมกันดีนี่นา"แฟรงกี้สงสัย
"คงเป็นเส้นแบ่งระหว่างสิ่งประดิษฐ์กับสิ่งมีชีวิตนี่แหละ"วีวี่กล่าว
"ถึงฉันจะชินแล้วก็เถอะนะ แต่ของเล่นแบบพวกนายเนี่ยเป็นตัวอะไรกันแน่ ทั้งพูดเองได้ คิดเองได้ คนที่สร้างพวกนายขึ้นมาเนี่ย ต้องเก่งระดับเวก้าพังค์เลยนะเนี่ย"
ทหารขาเดียวยังคงเงียบ แต่แล้ว...
"อ๊าย ใครก็ได้เรียกตำรวจที!!!"
พวกเขาเห็นคู่ชายหญิง และฝ่ายหญิงโดนของเล่นที่มีหัวคล้ายฟักทองดึงกระโปรงเธอ
"ของเล่นตัวนี่พังแล้ว มันป่วยเป็นโรคมนุษย์"
"ฟังกันก่อนสิ ไม่ใช่นะ นึกให้ออกทีเถอะ นี่ฉันไง"
"ปล่อยนะ น่าขยะแขยง"
"จู่ๆเป็นอะไรของเขาเนี่ย ก่อนนี้ยังดีๆอยู่เลย"
"ขอร้องล่ะช่วยนึก--"ของเล่นโดนแฟนของหญิงสาวต่อยล้มลง
"ปล่อยแฟนฉันได้แล้ว!!!"
ตำรวจเข้ามาเอาตัวของเล่นไป
"เอสต้า!!!!"ของเล่นตะโกน"ฉันคือคนรักของเธอยังไงล่ะ เธออย่าไปคบกับคนแบบนั้นสิ"
"นั่น อะไรน่ะ"วีวี่มองอย่างหวาดกลัว แฟรงกี้ก็กังวล
ตำรวจเอาตัวของเล่นไปยังตึกเล็กๆที่เขียนว่าโรงแยกส่วน
"อย่านะ ไม่นะ ปล่อยฉันนะพวกแก ฉันเป็นมนุษย์นะ!!!!"
ของเล่นถูกโยนตกลงไปยังหลุมลึกด้านล่างและประตูก็ปิดลง
"อะไรกันเรื่องเมื่อกี้"แฟรงกี้กล่าว
ใกล้ๆพวกเขามีเด็กเล่นกับหมาของเล่น
"ขอขี่หลังหน่อยวอนโปโกะ"
"ไม่เอาโฮ่ง ตัวเธอหนักจะตายโฮ่ง"
"จะไปเรียกเขามานะ"ทหารขาเดียวกล่าว
ทหารขาเดียวเดินไปคุยกับผู้หญิงและพาสุนัขของเล่นมาหาพวกเขา
"สบายใจได้ เขาเป็นของเล่นเหมือนกัน"ทหารขาเดียวกล่าว
"แต่ครึ่งเดียวนะ"แฟรงกี้กล่าว
"ยะฮู้ เข้าใจน่าวอนโปโกะ!!!"หมาของเล่นร้อง
"นายเป็นใครเหรอ?"ทหารขาเดียวถาม
หมาของเล่นหันกลับไปมองแม่ที่คุยกับลูกและพูดด้วยเสียงของผู้ใหญ่
"ฉันเป็นพ่อของเด็กคนนั้น เป็นสามีของผู้หญิงข้างๆ ฉันชื่อมิโร ไม่ใช่วอนโปโกะ"
"หา!?"แฟรงกี้งง
ทหารของเล่นเดินไปหาแม่ลูก
"เจ้าหนู เธอมีพ่อรึเปล่า"
"เอ๋ ผมไม่มีพ่อหรอก"
"คุณล่ะมีสามีไหม?"
"ไม่มีหรอกจ๊ะ แล้วก็ไม่ได้แต่งงานด้วย ก็มีออกบ่อยไม่ใช่เหรอ?"
วีวี่กับแฟรงกี้งงหนักเมื่อพวกเขาไปแล้ว ทหารขาเดียวกลับมาบนไหล่แฟรงกี้เดินทางต่อ
"นี่หุ่นทหาร นี่นายอยากจะให้พวกฉันเห็นอะไรเหรอเนี่ย?"แฟรงกี้ถาม
"พูดสั้นๆ ประเทศนี้มีทั้งผู้ที่ถูกลืมและผู้ที่เป็นฝ่ายลืม พวกเราเหล่าของเล่นต่างเคยเป็นมนุษย์มาก่อน"
"เอ๋!!!?"
"ผู้ใช้พลังคนนึงที่โดฟลามิงโก้พามาเมื่อ10ปีก่อนเป็นคนทำให้พวกฉันกลายเป็นของเล่น"
"งั้น นายเองก็...."วีวี่จะถาม
แต่ด้านหน้าพวกเขาก็เห็นเนินเขายัก์ที่มีตัวอักษรใหญ่ว่าทุ่งดอกไม้
"ดูนั่นสิ เห็นทุ่งดอกไม้แล้ว ไปถึงแล้วฉันจะเล่าทุกอย่างให้ฟัง"ทหารขาเดียวกล่าว
______________________
ทางด้านลอว์ยังหลบหนีจากเศษต้นไม้ที่โดฟลามิงโก้ปาเข้าใส่ และฟูจิโทระก็ส่งอุกกาบาตมาอีก
"บรึ้มมมม!!!!"
"ตรู๊ดๆๆๆๆ"
"ยัยนามิทำไมไม่รับสายนะ"ลอว์กล่าว
____________________
ที่อาณาจักรทอนทาต้า เลโอนำกองกำลังคนแคระออกไป ขณะที่คนแคระต่างร้องเรียกชื่ออุโซแลนด์ เลโออธิบายว่าดองกี้โฮเต้เอาตัวแรงงานคนแคระ500คนกับเจ้าหญิงมันเชอร์รี่ไป ซึ่งพวกเขาจะไปยังโรงงานที่อยู่ใต้ดินโคลอสเซียมคอร์ริดา
"เราจะไปใต้ดินโคลอสเซียมได้ยังไง"โมเน่ถาม
"ด้วยวิธีนี้"เลโอกล่าว
พวกเขาตามเลโอไปและพบสนามบินเผ่าทอนทาต้า
"ว้าว กองทัพแมลง"อุซปกล่าว
"แหม่ น่ารักจังเลย"โรบินกล่าว
"ลูฟี่กับช็อปเปอร์ต้องชอบแน่"เซียร์กล่าว
"กาบุ คุณเบียง"เลโอเรียกคนแคระสองคน
กาบุคือคนแคระกินผลด้วงกวางเข้าไป
เบียงคือคนแคระกินผลผึ้งเข้าไป
"อุโซแลนด์ โรบิแลนด์ เซียร์แลนด์ โมเน่แลนด์ พอดีพวกนายตัวใหญ่เลยจะให้นั่งรถสำหรับ20คนไปนะ"
เบียงเรียกจิ้งจอกสีฟาขนหางฟูมาให้พวกเขาขี่
"ว้าว เจ๋งไปเลย ยังกับโซฟาของพระราชาแน่ะ"อุซปกล่าว
"ขนสวยจังเลยนะ"โรบินกล่าว
"อืม เยี่ยมไปเลย"เซียร์พูด
"เผ่าทอนตะต้ามีความสามารถใช้ประโยชน์จากธรรมชาติรอบตัวอยู่แล้ว"โมเน่กล่าว
"เอาล่ะทุกคนไปกันเถอะ ไปพร้อมกับอุโซแลนด์ฮีโร่ของพวกเรา ไปช่วยพรรคพวก500คนที่ถูกจับไว้กลับมา"
"โอ้!!!!"
หน่วยบินแมลงและจิ้งจอกต่างเข้าสู่อุโมงค์ไปยังโคลอสเซียม
"ฉันควรจะเล่าเรื่องนี้ไว้"
"เอ๋?"อุซปมองไปรอบๆ
โรบินมองลงไปเห็นพระราชาโผล่ออกมาจากรหน้าอกของเธอ
"โผล่มาได้ไง?"เธอสงสัย
"คิรัวร์ต้องไม่พอใจแน่"อุซปคิดในใจ
"คุณกันโจ"โรบินกล่าว
"สวัสดี ฉันกันโจหัวหน้าเผ่าทอนตะต้า ขอบใจนะที่มาช่วยกันครั้งนี้"
"ขอแนะนำนะลุง ออกจากตัวเธอด่วน"อุซปเตือน"เธอมีสามีแล้วแถมหวงภรรยาสุดๆด้วย"
กันโจโดดลงบนมือของโรบิน
"ฉันเห็นว่าพวกเธอยินดีสละชีวิตเพื่อศึกนี้ ก็เลยอยากจะเล่าให้ฟังเอาไว้"
"เอ่อ ไม่ได้จะทำขนาดนั้น"อุซปคิดในใจ
"ช่วงนี้เผ่าทอนตะต้าถูกดองกี้โฮเต้โดฟลามิงโก้รังควานไม่หยุดหย่อน ที่จริงปัญหาระหว่างกันไม่ได้เกิดขึ้นแค่ในช่วง10ปีนี้หรอกนะ แต่เป็นเรื่องที่เกิดในประวัติศาสตร์ตั้งแต่เมื่อ900ปีก่อน"
________________________
ทหารขาเดียวพาพวกแฟรงกี้ ซึ่งมีประตูลับลงไปใต้ดิน และเมื่อลงไปก็จะได้ยินเสียงกล้าหาญของเหล่าภูติ
"ขอแนะนำให้รู้จัก"ทหารขาเดียวกล่าว
"หัวหน้า!!!!"
"หัวหน้ากำลังรออยู่เลย"
"ขอบใจที่มานะทุกคน"
ใต้ดินนี่เป็นศูนย์บัญชาการกองกำลังต่อต้านโดฟลามิงโก้ กองทัพราชาริคุ
"มีหุ่นของเล่นท่าทางเก่งมาด้วย"คนแคระสังเกตแฟรงกี้
"ตอนเป็นคนเขาจะตัวใหญ่ขนาดไหนกันนะ"
"สมเป็นวันตัดสินจริงๆ"
"คนแคระ ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลย"วีวี่คุกเข่าลง"หวัดดีจ๊ะ"
"หวัดดีครับพี่สาว"
"ว้าว น่ารักจังเลย"วีวี่ถือคนแคระไว้ในมือ
"นี่คือเหล่าคนแคระที่จะมาร่วมต่อสู้ พวกเขาคือเหล่าคนแคระจากอาณาจักรทอนทัตต้า"
"คนแคระเหรอ?"แฟรงกี้ถาม
"เขาแรงเยอะไม่แพ้พวกนายเลยล่ะ แถมเคลื่อนไหวรวดเร็วจนมองไม่ทัน คนในเมืองเลยเรียกพวกเขาว่าภูติ"
"งั้นคนที่ขโมยดาบของโซโลไปก็..."แฟรงกี้กล่าว
"เร็วหน่อยสิ เดี๋ยวนายต้องกลับไปที่เรือไม่ใช่เหรอ?"
พวกเขาหันไปเห็นโซโลที่นั่งอยู่หน้าจอกับวิคก้าบนหัวมองดูการแข่งโคลอสเซียม ในทีวีเป็นลูฟี่ที่หลบหมัดของชินเจียว
"อย่าเสียท่าให้มันสิลูฟี่!!!"โซโลตะโกน
"หลีกหน่อยสิพี่ชายฉันมองไม่เห็น"คนแคระกล่าว
"โซโล"ทั้งสองร้อง
"โธ่เว้ยเจ้าบ้านั่น มีงานประลองใหญ่ทั้งทีทำไมไม่ชวนเราบ้างฟะ เห็นแล้วมันคันไม้คันมือ"
"อ๊ะ หัวหน้า"วิคก้าหันมาเห็นพวกเขา
"อ้าว พวกนายมาที่นี่ได้ไง?"โซโลหันมามอง
"ฉันต่างหากที่อยากจะถาม"วีวี่กล่าว
"หัวหน้า พวกเราสรุปข้อมูลที่ได้จากหน่วยข่าวกรองแล้วครับ"
"เรารู้ความเคลื่อนไหวของศัตรู รวมทั้งของชูก้าแล้วด้วย แล้วก็ เรื่องน่าตกใจที่เกิดในวันตัดสินนี่"
"ฮือๆ ใช่ครับ อยู่ๆฮีโร่ในตำนานก็ปรากฎที่ทอนทัตต้า พวกเขาชื่ออุโซแลนด์ เซียร์แลนด์ โรบินแลนด์ครับ แหล่งข่าวบอกว่าพวกเขากำลังมาที่นี่ ยิ่งกว่านั้น เขายังมีพรรคพวกคนอื่นๆด้วย ชื่อว่า ลูฟี่แลนด์ คิรัวร์แลนด์ โซโลแลนด์ นามิแลนด์ ซันจิแลนด์ ช็อปเปอร์แลนด์ วีวี่แลนด์ แฟรงค์แลนด์ กระดูกแลนด์"
"ฝีมืออุซปแหง"กลุ่มหมวกฟางต่างคิดตรงกัน
"เอ่อ โซโลแลนด์ก็คือฉันนี่แหละ"โซโลกล่าว
"ส่วนฉันแฟรงแลนด์"
"วีวี่แลนด์จ๊ะ"
"โอ้ ยอดไปเลย!!!!!"คนแคระร้อง
"เฮ้ย ไม่ใช่เวลามาทำแบบนี้นี่ ฉันต้องรีบกลับไปหาพวกนามิที่เรือซันนี่"โซโลกล่าว
"หือ เรือซันนี่เหรอ?"แฟรงกี้ถาม
_______________________
"ลุยเลยท่านลูฟี่"คินเอมอนร้องเชียร์ลูฟี่ที่สู้กับชินเจียว
"จะไปเชียร์เขาทำไมเล่า"ซันจิตบหัวคินเอมอน
"แต่ว่าท่านซันจิ ลูกผู้ชายน่ะสู้แล้วต้องชนะ"
"นายจะไปช่วยพรรคพวกที่บ้านของเล่นไม่ใช่เหรอ? จะไม่ช่วยแล้วรึไง?"ซันจิถาม
"อ๊ะ จริงด้วยขอรับ"
________________________
ภายในโคลอสเซียม
"ฮ่าๆๆๆ"เบอร์เจสหัวเราะเดินมาทางด้าน คาแวนดิช บาโธโลมีโอ คิรัวร์และรีเบ็คก้าที่ต่างดูการแข่งบล็อกCอยู่
"เบอร์เจส"คิรัวร์ คาแวนดิชและบาโธโลมีโอกล่าว
"เห็นว่าสู้กันมันหยดเลยใช่มั้ย หือ ใครกันน่ะเจ้าเปี๊ยกนั่น"เบอร์เจสมองดูลูฟี่
________________________
ที่เรือซันนี่
พวกนามิยังโดนทำให้กลายเป็นศิลปะอยู่ ก่อนที่ลอว์จะติดต่อเข้ามา
"ฟังนะ พวกนายวนเรือมาที่กรีนบิทเดี๋ยวนี้ ฉันจะฝากซีซ่าร์ไว้กับพวกนาย ตอนนี้ฉันไม่ว่างพอจะอธิบาย รีบมาที่กรีนบิทซะ"
_______________________
ที่กรีนบิท ลอว์ยังหนีไปเรื่อยๆแต่เขาพลาดโดนเส้นด้ายของโดฟลามิงโก้เข้ามาเฉือนไหล่ทรุดลงพื้น
"หึหึหึ เปล่าประโยชน์ลอว์ เมื่อกี้แกเรียกใครมางั้นเรอะ รีบส่งหัวใจของซีซ่าร์คืนมาซะ"
"ไม่"ลอว์ปฎิเสธ
"แกมาฮึดสู้เอาตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์หรอก หมวกฟางกับนามิคาเสะที่เป็นพันธมิตรสำคัญของแกน่ะ ตอนนี้มันไปไล่งับเหยื่อที่ฉันวางเอาไว้อยู่ ตอนนี้พวกมันอยู่บนเวทีงานประลองในโคลอสเซียม มีแต่พวกเก่งๆที่มาจากทุกมุมโลก พวกนอกกฎหมาย พวกนักฆ่า ถ้าแพ้เมื่อไหร่ก็ได้ไปทัวร์นรกแน่ หึๆๆ มันไม่มีทางออกมาจากโคลอสเซียมนั่นได้แล้ว"
ลอว์กัดฟันกรอดขณะลุกขึ้น
"พันธมิตรแกจบสิ้นแล้ว ลอว์"โดฟลามิงโก้กล่าว
______________________
ลูฟี่กับชินเจียวปะทะหมัดกันหลายครั้ง
"แสตมป์ปืนกลเจ็ทยางยืด"
"ไอ้เด็กเปรต"
ทั้งสองคนต่างรัวเตะขาปืนกลใส่กัน แม้ลูฟี่ใช้เกียร์2แต่ชินเจียวก็ตามความเร็วทัน
เกิดคลื่นกระแทกจากหมัดทั้งคู่หลายครั้ง คนดูต่างร้องเชียร์
"ฮิโยะโฮโฮ ทำได้ไม่เลวนี่"ชินเจียวกล่าว
"ลุงเองก็เก่งไม่เบานี่"ลูฟี่กล่าว
"แกว่ายังไงนะ!!! เมื่อกี้แกพูดว่ายังไงนะ!!! แกว่าฉันเก่งเรอะ อย่ามาดูถูกกันนะ!!!!"ชินเจียวตะโกน
"อะไรเนี่ย แค่ชมว่าเก่งเฉยๆเอง"
"ก็นั่นแหละที่ถือว่าเป็นการดูถูก ฉันในตอนนี้ไม่ต่างจากหมาป่าที่ไร้เขี้ยวเล็บหรอก ไม่สิ เป็นแค่พระหัวล้านที่เสียสว่านไป"
ดอนชินเจียวเล่าให้ฟังถึงสมบัติมหาศาลที่เขารวบรวมมาได้ทั้งชีวิตฝังไว้ใต้พื้นน้ำแข็ง และสิ่งที่เปิดได้คือสว่านของชินเจียว
แต่หลังสู้แพ้การ์ป ซึ่งหมัดการ์ปทำให้สว่านของชินเจียวแบนไป ทำให้เขาไม่สามารถเปิดพื้นน้ำแข็งเอาสมบัติตัวเองได้อีก
ชินเจียวพูดดูถูกเอส ทำให้ลูฟี่ใช้เกียร์3ขยายมือและทุบใส่หัวชินเจียวที่พุ่งมากระแทก
ทุกคนต่างมองดูหัวชินเจียวกลับมางอกยาวแหลมเหมือนเดิมและตกลงไปผ่าแยกสังเวียนออกสองส่วน
"ผู้ชนะคือลูซี่ครับ!!!!!"
"ลูซี่ๆๆๆๆ"
"ไม่นึกไม่ฝันว่าลูซี่จะมาไกลขนาดนี้ เป็นการปิดฉากที่น่าตกใจจริงๆ"
"ลูซี่บ้าอะไรฟะ เสียงเชียร์น่ารำคาญชะมัด เอ้า รีบกลับมาให้ไวล่ะ คราวนี้แกหนีไม่รอดแน่หมวกฟาง"
"ฉันเคยบอกแล้วนะว่าจะไม่ให้แกฆ่าเจ้านั่น คาแวนดิช"บาโธโลมีโอกล่าว
"ถ้ามาเกะกะผมก็จะฆ่านายด้วยบาโธโลมีโอ"คาแวนดิชกล่าว
ด้านหลังเบลลามี่ยืนพิงกำแพงอยู่เงียบๆ
ในตอนนั้นเอง คิรัวร์ก็โดดลงจากหน้าต่างลงไปยังทางกลับเข้าโคลอสเซียมที่ผู้เข้าแข่งบล็อกCกำลังเดินกลับมา
"เฮ้ย นั่นมันเจ้านามิคาเสะ คิรัวร์!!!"คาแวนดิชตะโกนและวิ่งตามไปทันที"ไอ้คนที่ฉันอยากฆ่าที่สุด!!!"
"ว่าไงนะ คะ...คิรัวร์!!!"บาโธโลมีโอร้องและวิ่งตามไป
"เฮ้ สาวน้อย เธออยู่บล็อกเดียวกับหมอนั้นไม่ใช่เหรอ รู้สึกจะใช้ชื่อว่าไค"เบอร์เจสมองรีเบ็คก้า"หมอนั้นเป็นอดีตเจ็ดเทพโจรสลัดเชียวนะ ขอให้โชคดีแล้วกัน ฮ่าๆๆๆ"
เบอร์เจสหัวเราะแล้วเดินออกไป
"นามิคาเสะ คิรัวร์"รีเบ็คก้ากล่าว
"หมวกฟางแล้วก็นามิคาเสะเหรอ?"เบอร์เจสกล่าว"หึ วี้ฮ่าๆๆๆ น่าสนุกแฮะ"
"เราจะเลื่อนการประลองของบล็อกDไปอีก15นาทีเพื่อซ่อมเวทีนะครับ"
ลงไปด้านล่าง ลูฟี่เดินเข้ามาและเจอคิรัวร์ที่กำลังรอเขาอยู่
"อ้าว ว่าไงคิรัวร์"ลูฟี่ทักทาย
"หมวกฟาง!!!! นามิคาเสะ!!!!!"คาแวนดิชวิ่งตรงมาทางนี้
"คราวนี้แกหนีไม่รอดแน่ ดูแรนดัล!!!"คาแวนดิชชักดาบออกมา
คิรัวร์ชักดาบชินโซริวออกมาและพุ่งเข้าหาคาแวนดิชเหมือนกัน
"เปรี้ยง!!!!!"เกิดคลื่นกระแทกจากการปะทะของสองนักดาบ
"อั๊ก กำลังแขนบ้าอะไรเนี่ย"คาแวนดิชคิดในใจ
"โห ฝีมือดีเหมือนกันนี่"คิรัวร์กล่าว
"หนอย อย่ามาดูถูกันนะ ย๊าก!!!!!"
ทั้งสองสู้กันขณะที่บาโธโลมีโอเดินมาถึงพอดี
"คาแวนดิชคลั่งอีกแล้ว"
นักสู้สองคนคุยกัน
"ไอ้พวกบ้านั่นมันตีกันทำไม"
"เห็นว่าหมวกฟางอะไรนี่แหละ"
"หมายถึงหมวกฟางนั่นน่ะเหรอ ไอ้โจรสลัดที่ไปช่วยพี่ชายในมหาสงครามน่ะ ถ้าเป็นฉันน่ะช่วยได้อยู่แล้ว"
บาโธโลมีโอสร้างบาเรียอัดไอ้นักสู้หนวดปลาหมึกฝังติดกำแพง
"ทำอะไรของแกน่ะ หยุดนะเฟ้ย ฉันเป็นขุนนางจากโดเอเลน่าเลยนะเฟ้ย!!!!"
"เมื่อกี้แกล้อเลียนและหัวเราะเยาะใครฟะ?"บาโธโลมีโอพูด
เขาปลดบาเรียและเอามือจับลิ้นของมันไว้
"ฟังนะแก รุ่นพี่ลูฟี่หมวกฟาง คือผู้ที่จะมาแบกรับยุคสมัยนี้ เขาคือว่าที่ราชาโจรสลัด ฉันเห็นมากับตา เมื่อ2ปีก่อนที่โล๊กทาวน์ในอีสต์บลู ที่ลานประหารในตำนานที่โจรสลัดโรเจอร์ตาย ตอนที่เขาตะโกนออกมาอย่างสุดเสียง"
บาโธลีโอสมัยเป็นอันธพาลอยู่ที่ลานกว้างในโล๊กทาวน์เมื่อ2ปีก่อน
"ฉันคือคนที่จะได้เป็นราชาโจรสลัด!!!!"
"เอ๋!!?"บาโธโลมีโออ้าปากค้าง
"ทันใดนั้นท้องฟ้าก็คำรามแล้วก็ผ่าลงมาช่วยให้เขารอดชีวิต"บาโธโลมีโอร้องไห้ออกมา"ฉันเห็นปาฎิหาริย์นั่นมากับตา ตั้งแต่นั้นมาฉันก็คอยติดตามข่าวของกลุ่มหมวกฟาง อลาบาสต้า, เอนิเอส ล็อบบี้, อิมเพลดาวน์ และเหตุชวนตะลึงที่มารีนฟอร์ดอันแสนประทับใจ"
เมื่อ2ปีก่อน บนเรือโจรสลัด บาโธโลมีโอเอาใบค่าหัวกลุ่มหมวกฟางประดับไว้ในห้อง
"บอสครับ เอาไงกับพวกทหารเรือที่เรากระทืบไปครับ"
"จับโยนลงทะเลไปเลย"
"ฉันเป็นแค่หัวหน้าแก๊งธรรมดาที่คุมเมือง150เมืองตามดินแดนแถบบ้านเกิดของตัวเอง แต่ด้วยความที่หลงใหลรุ่นพี่ลูฟี่ ฉันจึงออกทะเลในที่สุด"
บาโธโลมีโอดึงมีดมาจ่อที่ลิ้นเจ้าปลาหมึก
"เอ้า ไหนลองพูดใหม่ทีซิ แบบที่เมื่อกี้พูดเหมือนไอ้สวะอย่างแกเก่งกว่ารุ่นพี่ลูฟี่ของฉันน่ะ ลิ้นไหนที่แกใช้พูด ห๊ะ!? อย่างแกจะไปมีปัญญาอะไร อย่างแกน่ะก็แค่หนอนแมลง!!!"
"ฉัวะ!!!!"
"บาโธโลมีโออาละวาดใหญ่แล้ว!!!"
ทางด้านคิรัวร์หลบและใช้มือขวาฮาคิจับดาบของคาแวนดิชไว้
"หนอย ปล่อยนะ"
คิรัวร์เหวี่ยงดาบส่งคาแวนดิชไปกระแทกกำแพง
บาโธโลมีโออยู่หลังเสาหินมองดูอยู่
"อยากเข้าไปคุยด้วยแต่ก็ไม่กล้า ประหม่าจนก้าวขาไม่ออกเลยเรา แผลที่ใต้ตานั่นต้องใช้แน่ น้ำตาร่วงจนมองไม่ชัดเลย ไอ้เจ้าหัวกระหล่ำปรีเฮ็งซวย อยากฆ่ามันเพื่อปกป้องรุ่นพี่ลูฟี่จริงๆ"
"เฮ้ย...ไอ้กระหล่ำปรี ไม่ไหว กัดลิ้นเลย"
"เฮ้ย หมวกฟาง"
ลูฟี่กับคิรัวร์หันไปเห็นชินเจียว ไซและบูเดินมา โดยที่บูพยุงชินเจียวไว้
"ฟังอะไรนิดนึง ปู่ฉันบอกว่ามีเรื่องอยากจะพูดกับแกน่ะ"ไซกล่าว
"ปู่จ๋าทำใจดีๆไว้นะ"
"เฮ้ย พอดีน่า ฉันชนะแล้วนี่"ลูฟี่กล่าว
"ไม่ใช่...."
"เราเลิกแค้นการ์ปแล้ว เราอยากจะขอบคุณเจ้าเด็กน้อยนี่"
"ให้ฉันได้พูดขอบคุณสักคำ"ชินเจียวยกหัวลงโดนพื้นเกิดรอยแยก ทั้งลูฟี่ คิรัวร์และคาแวนดิชต่างหลบ
"หนีเร็วคิรัวร์!!!!"ลูฟี่วิ่งไป ทำให้คิรัวร์รีบตามไป
"หยุดก่อนเจ้าหลานของการ์ป"
"หยุดนะเจ้าหมวกฟาง!!!!"คาแวนดิชไล่ตาม
พวกเขาวิ่งผ่านบาโธโลมีโอไป
"ว้าว เฉียดผ่านเราซะใกล้เลย รอผมด้วย"
"เฮ้ย จะสู้กันก็อย่าหนีสิ"
"ทำยังไงดี อยากคุยด้วยจังเลยทำตัวไม่ถูกแล้ว รอผมด้วยคร๊าบ!!!!"
ชินเจียวมองลูฟี่กับคิรัวร์วิ่งจากไป
"เพื่อขอบคุณที่ทำให้ได้สว่านคืน เราจะมอบให้กองทัพฮัปโปอยู่ใต้อาณัติเขา"
"ช่วยรอก่อน"ชินเจียวเดินตามไป
"ไอ้เจ้าพวกนี้มันอะไรกันเนี่ย ขี้ตื้อชะมัดเลย"ลูฟี่กล่าว
ในตอนนั้นเองรีเบ็คก้าก็ดึงคิรัวร์ไป
"นี่เธอ..."คิรัวร์กล่าว
"ฉันชื่อรีเบ็คก้า ศัตรูพวกนายเยอะจังนะ ตามฉันมานี่เถอะ ไค ลูซี่"
"ขอบใจมากนะ"ลูฟี่กล่าว
"ว่าแต่เธอน่ะหูดูแปลกๆนะ"รีเบ็คก้ามองหูของคิรัวร์ที่แหลมนิดหน่อย
"อ้อ มันมีเหตุนิดหน่อยน่ะ"คิรัวร์กล่าว
"นามิคาเสะ หมวกฟาง!!!!!"
"ไอ้เจ้ากระหล่ำปรีอีกแล้ว"
"ทำไมไม่ปล่อยเราไว้ตามลำพัง"คิรัวร์เอื้อมมือจับดาบจะจัดการ
"ฉันจัดการเขาเอง"รีเบ็คก้าปล่อยมือจากคิรัวร์และวิ่งไปหาคาแวนดิช
"คุณเองก็จะขวางทางผมด้วยเหรอ?"คาแวนดิชถาม
รีเบ็คก้าคว้าข้อมือคาแวนดิชที่ไม่ระวังตัวไว้และโยนเขาข้ามไหล่เธอส่งลงไปกระแทกพื้นภายในไม่กี่วินาที
"โห ยอดเลย"
"เธอเก่งกว่าที่คิด"คิรัวร์กล่าว แม้เธอจะทำได้เพราะคาแวนดิชประมาทก็ตาม
"มาเร็ว"รีเบ็คก้าวิ่งไป ทั้งสองคนรีบตามไป ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะคุ้นหู
"ซีฮ่าๆๆๆ ถ้าอย่างงั้นไอ้เจ้าชิริวมันก็พอกันแหละ"
พวกเขาหยุดมองเบอร์เจสที่ถือหอยทากสื่อสารคุยอยู่
"แต่ว่าฉันเชื่อไอ้เจ้าอาโอคิยินั่นไม่ลงจริงๆ"เบอร์เจสตอบก่อนสังเกตลูฟี่กับคิรัวร์"เดี๋ยวก่อนนะกัปตัน ฉันเจอหมวกฟางกับเนตรแดง"
หอยทากสื่อสารหันมา มันมีลักษณะคล้ายกับหนวดดำ
"หือ แกอยู่ตรงนั้นเองเหรอ!!? เจ้าหมวกฟาง นามิคาเสะ"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น