One piece Another Nakama 2

ลำดับตอนที่ #243 : โคลอสเซียม

"วันนี้ที่โคลอสเซียมแห่งนี้มีเหล่ายอดฝีมือของนิวเวิร์ลมารวมกัน แต่ว่าทางเราก็ใช่ว่าจะยกรางวัลล้ำค่าให้กันง่ายๆ ถ้าคิดว่าชิงไปได้ก็ลองดู นักสู้ในคราวนี้ไม่ใช่ระดับธรรมดา ผู้ที่รอต้อนรับผู้ท้าชิงก็คือ เหล่าสมาชิกของแฟมิลี่

ภาพมอนิเตอร์เริ่มฉายภาพของระดับหัวหน้าของดอลกี้โฮเต้แฟมิลี่

"ซินญอร์ พิงค์"

"กรี๊ดดด!!!"

"เดลลิงเจอร์!!!"

"โอ้!!!!"

"ลาวจี"

"เฮ!!!"

"มัคไวส์!!!"

"ไวส์ๆๆ"

"และวีรบุรุษแห่งโคลอสเซียม มิสเตอร์ดีอามานเต้"

"เฮ!!!!!!!!"

"กรี๊ดดดด!!!"

"ดีอามานเต้ๆๆๆ"

______________________

"ทำไมผลเมระเมระไปอยู่กับโดฟลามิงโก้ได้?"คิรัวร์ถาม

"อย่างที่รู้กันจะไม่มีผลปีศาจชนิดเดียวกันออกมาในช่วงเวลาเดียวกันน่ะนะ แต่ว่าถ้าผู้ใช้พลังผลปีศาจตายไป ดูเหมือนผลปีศาจชนิดนั้นก็จะเกิดใหม่ ณ ที่ใดที่หนึ่งบนโลก คือว่าหลังเอสหมัดอัคคีตาย ผลเมระเมระก็ไปเกิดใหม่ในที่ที่ไม่มีใครรู้และนายน้อยของพวกฉันไปพบเข้า"

ลูฟี่ยกหมัดชกใส่กัน

"ไอ้เจ้าหมอนั่น"

"เอาผลปีศาจสายโรเกียมาเป็นของรางวัลการแสดงโชว์แบบนี้นายน้อยก็เหลือเกินจริงๆ ถ้าฉันได้พลังนั่นมาครองบ้าง ชีวิตคงพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือแน่"

"ใครจะยอมให้คนอย่างแกกินฟะ!!!"

"จริงสิ เอสกับนายน่ะเป็น--"แฟรงกี้พูดไม่ทันจบ

"ฉันอยากได้ผลเมระเมระนั่น!!!!"

"หึหึ"คิรัวร์หัวเราะเบาๆ

"จริงด้วย ให้นายกินดีไหมนะแฟรงกี้?"ลูฟี่ถาม

"ไม่ล่ะ ฉันยังอยากว่ายน้ำได้อยู่"แฟรงกี้ปฎิเสธ

"วีวี่อยากได้ผลเมระเมระไหม?"คิรัวร์ถาม

"ไม่ละคะขอบคุณที่ชวน"วีวี่ปฎิเสธ

"ลูฟี่กินผลปีศาจไปแล้วฉันยังอยากว่ายน้ำได้อยู่"คิรัวร์กล่าว

"แต่จะให้ใครไม่รู้ได้พลังของเอสไปน่ะฉันไม่ยอมหรอก!!!"ลูฟี่กล่าว

"ของดูต่างหน้าสินะ แต่เมื่อนึกถึงที่โดฟลามิงโก้พูด นี่ต้องเป็นกับดักแน่"แฟรงกี้กล่าว

"แล้วจะทำไงดีคะ?"วีวี่ถาม

"ฉันคงพูดได้แค่เราไม่ควรจะปล่อยโอกาสนี้ไป"แฟรงกี้ประกาศ

"ครั้งนี้ฉันเห็นด้วย"คิรัวร์กล่าว"ฉันจะไปตามหาคนอื่นๆ พวกนายคอยดูลูฟี่ด้วย"

"โอเคค่ะ"วีวี่กล่าว

"ถ้างั้นลุยกันโลด"แฟรงกี้กล่าว

"โอ้!!!

แฟรงกี้กับวีวี่ตามลูฟี่ไป คิรัวร์วิ่งแยกออกไป

"ไอ้พวกโง่ ถ้าอยากได้แล้วได้มาง่ายๆคงไม่มีใครตายหรอก อย่าดูถูกระดับของโคลอสเซียมนัก"

______________

ฝั่งที่ไล่ตามภูติปริศนาที่ขโมยชูซุยไป

"ภูติอะไรกัน แค่หัวขโมยไม่ใช่เรอะ?"

โซโลมาหยุดตรงถนน4แยก

"หายไปไหนแล้ว?"โซโลพูดใช้ฮาคิสังเกต"ทางนี้เรอะ"

โซโลวิ่งต่อไปมีซันจิไล่ตามมา

"บอกให้หยุดไง แค่ดาบเล่มเดียวเองช่างมันเถอะ"

"ช่างกับผีสิ!!!"

ตอนนั้นเองเสียงเพลงดังขึ้นดึงดูดความสนใจของซันจิ

"อ๊ะ นั่นมัน..."

"เจอภูติแล้วเรอะ?"โซโลมองตาม

"ภูมิเรอะ? ไม่ใช่หรอก นั่นเทพธิดา

ซันจิเห็นหญิงสาวผมสีน้ำตาลอมดำและดวงตาสีส้ม สวมชุดเดรสสีขาวกับลายจุดสีม่วง เธอมีดอกไม้ที่เส้นผมและคาบดอกกุหลาบไว้ในปาก

เธอชื่อไวโอเล็ต

เธอเริ่มเต้นระบำอย่างเร่าร้อน สายตาซันจิจับจ้องที่เธอ

"นั่น...ซันจิ โซโล!!!"คิรัวร์วิ่งมาเจอพวกเขา

คิรัวร์เห็นสายตาซันจิจ้องไปยังสาวนักเต้นบนเวที

"เฮ้ ไอ้เลือดกำเดา"คิรัวร์ด่าเรียกมันแต่ซันจิไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น

"ให้ตายสิ"คิรัวร์กอดอกมองดู

"งดงามเหลือเกิน!!!"

"เร่าร้อนอะไรปานนี้"

"บราโว"

"การเต้นของเธอนี่ที่1ในโลกเลย!!!"

ไวโอเล็ตเอาดอกกุหลาบที่คาบไว้โยนมาทางฝูงชน

ซันจิยื่นมือรับดอกกุหลาบ แต่แล้วมันลอยผ่านเขาไปตกในมือคิรัวร์

"ทำไมเทพธิดาอย่างเธอ--"

"สาวเมืองนี้เขาชอบเอามีดแทงผู้ชายนะ รู้ใช่มั้ย?"โซโลถาม

"ฉันไม่โดนแทงง่ายๆหรอก"คิรัวร์กล่าว

ไวโอเล็ตขยิบตาให้คิรัวร์ ขณะที่ซันจิหัวใจแทบทะลุเพราะนึกว่าขยิบให้กับตัวเอง

เมื่อพวกเขาหันไปด้านหลังก็เห็นว่าโซโลหายไป

"ซวยล่ะ คลาดกับเจ้านั่นซะแล้ว โธ่โว๊ย ไอ้หัวมอสจอมหลงทาง!!!!"

ซันจิเงียบไปเล็กน้อยแล้วเดินไป

"ดีล่ะสบจังหวะพอดี ปล่อยมันไว้บนเกาะนี้แหละ เราไล่กวดมันเต็มที่หมดแรงจะตามแล้ว"

"เฮ้ เดี๋ยวก่อนซันจิ"คิรัวร์เก็บดอกกุหลาบวิ่งตามเจ้ากุ๊กไป

พวกเขาเดินมาที่ถนนที่เต็มไปด้วยคู่รักหวานแวว

"งั้นลูฟี่เข้าโคลอสเซียมไปเพื่อชิงผลเมระเมระสินะ เห็นชัดว่าเป็นกับดัก"ซันจิกล่าว

"ห้ามหมอนั้นได้ซะที่ไหน"คิรัวร์กล่าว

"ว่าแต่แถวนี้มีแต่คู่รักสวีทกันเต็มไปหมด น่าอิจฉาจริงวุ้ย"ซันจิพูด

"อืม น่าจะพาวีวี่มานะ"คิรัวร์พูดอย่างเสียดาย

"ทำไมแกถึงรวบทีเดียว5คนฟะ!!!"

คิรัวร์ก้มหัวหลบเท้าซันจิ

"นายมันก็ไม่มีใครเอา"

"ว่าไงนะไอ้จิ้งเหลน!!!"

"โทษนะคุณคนนั้น คนที่สบตากันเมื่อครู่สินะ"สาวนักเต้นคนเดิมเดินเข้ามา

"โอ้"ซันจิไปยืนอยู่ด้านหน้าคิรัวร์กางแขนออก"ไวโอเล็ต--"

ไวโอเล็ตวิ่งผ่านเขาไปอยู่หน้าคิรัวร์และจับมือเขาจ้องหน้า

"ขอร้องล่ะช่วยกอดฉันเอาไว้ด้วยเถอะคะ"ไวโอเล็ตกล่าว

ฮาคิสังเกตของคิรัวร์สัมผัสถึงคนที่วิ่งมาทางนี้ เขากอดไวโอเล็ตไว้และเธอจูบเขาเมื่อมีทหารยามวิ่งมา

"ยัยนั่นหายไปไหนแล้วละเนี่ย"

"น่าจะใช้ประตูหลังออกมาที่ถนนคู่รักแน่ ยังไปไหนได้ไม่ได้หรอกน่า อย่าให้หนีออกจากเมืองได้!!!

พวกยามวิ่งจากไป ไวโอเล็ตถอนปากจากคิรัวร์

"ขอบคุณคะเหมือนพวกนั้นจะไปแล้ว"ไวโอเล็ตกล่าว"ฉันไวโอเล็ต ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่ช่วยเหลือฉัน"

ไวโอเล็ตจะเดินจากไปแต่คิรัวร์จับไหล่เธอไว้

"แน่ใจนะว่าไม่ต้องการความช่วยเหลือ?"

"อย่ายุ่งกับฉันเลยคะ ผู้ชายที่เกี่ยวข้องกับฉันในอดีตทุกคน--"

"ใช่ ทุกคนมีความสุขสินะครับ"

"...ฉันใช้มีดแทงพวกเขาเพราะรักเรามันร้าวราน"

"ฉันยังอยากช่วยถ้าทำได้"

ไวโอเล็ตมองคิรัวร์ก่อนจะโผเข้ากอด

"ฉันอยากออกไปยังเมืองข้างน่ะคะ มีคนที่ฉันอยากฆ่าอยู่"

คิรัวร์เดินมากับไวโอเล็ต โดยมีเสียงกุ๊กสาปแช่งเขาเดินตามมาด้านหลัง

ไวโอเล็ตเดินเคียงข้างโดยใส่ผ้าคลุมหัวไว้มีสีหน้ากังวล คิรัวร์จับไหล่เธอ เธอยิ้มและเอาหัวหนุนไหล่ของเขาไว้

"ขออย่าให้คนอื่นรู้เรื่องนี้เลย"คิรัวร์คิดในใจ

___________________

"ที่นี่เรอะโคลอสเซียม"

"ใหญ่จัง!!!!"

"โชว์การต่อสู้แบบไหนกันนะ เสียงเชียร์สนั่นเลย"

"หยุดนะ!!!!!!"

พวกเขาหันไปเห็นพวกตำรวจวิ่งไล่ตามทหารของเล่นขาข้างเดียว

"จะก่อเรื่องไปถึงไหน"

"ยอมมอบตัวซะไอ้ทหารของเล่นจอมวายร้าย!!!"

"ไม่โดนหรอกไม่โดน"ทหารของเล่นหลบหลีกปืนไรเฟิลจากตำรวจไปมา"เจ็ตวอล์ค!!!"

ทหารของเล่นโดดด้วยความเร็วสูงไปอยู่ตรงหน้าต่างกรงของโคลอสเซียม

"ดูซะเจ้าพวกทึ่ม ขาฉันอยู่ในโคลอสเซียมแล้ว พวกแกน่ะรู้กฎใช่มั้ย โคลอสเซียมน่ะห้ามตำรวจหรือทหารเรือเข้าไปยังไงล่ะ ต่อให้เห็นอาชญากรอยู่ในโคลอสเซียม ก็ห้ามกระทำการใดเด็ดขาด ที่นี่ยึดถือแต่กฎของดองกี้โฮเต้เท้านั้น ถ้าแกลั่นไกละก็แกเองนั่นแหละจะกลายเป็นอาชญากร ไสหัวไป!!"

ตำรวจทั้งสองตัดใจเดินจากไป

เมื่อพวกเขาไปแล้วทหารของเล่นโดดลงมาตรงหน้าลูฟี่กับพรรคพวก

"โอ้ กลุ่มผู้สูงอายุ ให้ผมช่วยถือของไหมครับ?"

"อะไรเนี่ยๆ อยู่ก็มารยาทดีขึ้นมาซะงั้น"แฟรงกี้กล่าว

"ฮะๆๆ เป็นทหารที่ตลกดีแฮะ"

"แหม่ๆ ตลกดีงั้นเรอะ แล้วแบบนี้ล่ะ งั้นนี่ละครับ"ทหารของเล่นล้มลงแสดงตลก

"ฮะๆๆๆ"

"นี่ลุงช่วยหลบไปหน่อย"แฟรงกี้กล่าว

ทหารของเล่นลุกขึ้นและหน้าแดงอาย

"ผมขวางทางเรอะ เสียมารยาทจนได้"

"หน้าแดงเป็นลูกตำลึงเชียวนะ นายเนี่ยเป็นพวกจริงจังดีนะเนี่ย"

"ไม่ใช่อย่างงั้นสักหน่อย ของเล่นมีหน้าที่ทำให้คนสนุกสนาน ของเล่นที่จริงจังน่ะไม่มีหรอกครับ"

"การเปิดรับสมัครสำหรับบุคคลทั่วไปในรอบนี้กำลังจะปิดแล้วนะคะ!!! แต่คนทั่วไปคงไม่เข้าร่วมหรอก กระจอกทั้งนั้น!!!"

"นี่ลูฟี่ ดูเหมือนถ้าจะเข้าแข่งขันต้องไปสมัครทางโน้น"

"งั้นเหรอ ฉันจะแข่งด้วยขอสมัคร"ลูฟี่เดินเข้าไปลงชื่อ

สาวหน้าโต๊ะรับสมัครมองดูลูฟี่เคราะคุณปู่

"นี่ปู่ ตรงนี้รับสมัครผู้เข้าแข่งขันนะ"

"อื้อ ฉันจะสมัคร"

"บ้ารึเปล่า"

"รู้รึเปล่าว่าวันนี้ใครลงแข่งบ้าง

"นี่ลูฟี่ ฟังนะ ช่วยรักษาสัญญาข้อหนึ่งสิ เธออยากแข่งก็ตามใจ แต่อย่าเปิดเผยตัวเชียวล่ะ"

"วีวี่พูดถูก ต้องเก็บตัวจริงเราเป็นความลับ"แฟรงกี้กล่าว

"งั้นชื่ออะไรล่ะ?"

"ลู--"

"โป๊ก!!!"แฟรงกี้กับวีวี่ตีหัวเขา

เวลาต่อมาลูฟี่สวมป้ายชื่อว่า"ลูซี่" ผู้เข้าแข่งหมายเลข556

ลูฟี่เดินเข้าไปประตูกรง ผู้หญิงปิดประตูกรงล็อคไว้

"ตั้งแต่ตรงนี้ไปเข้าได้เฉพาะผู้เข้าแข่งนะ ตามมาคะ"

"ลุยได้ตามสบายนะ แต่อย่าให้เด่นมากไปนักล่ะ"แฟรงกี้กล่าว

"ไว้ใจได้เลย ฉันจะเอาผลเมระเมระของเอสคืนมาให้ได้"ลูฟี่กล่าว เขาเดินตามผู้หญิงคนนั้นไปห้องพักผู้เข้าแข่งขัน

แฟรงกี้กับวีวี่หันไปเห็นหุ่นทหารของเล่นขาเดียวมองรายชื่อผู้เข้าแข่ง แต่ไม่ได้สนใจมากเดินเข้าประตูหน้าโคลอสเซียม

___________________

ทางด้านคิรัวร์ ไวโอเล็ตและซันจิมาที่ร้านอาหารที่ซันจิเข้าไปใช้ห้องครัวโดยใช้กำลังบังคับ

"ขอบคุณมากคะ อาหารของคุณอร่อยที่สุดเท่าที่ฉันเคยกินเลย"

"ไม่เป็นไรคุณไวโอเล็ต กุ๊กคนนี้เขายินดีตายมากกว่าปล่อยให้คนหิวตาย"คิรัวร์พูดตัดบทไม่ปล่อยให้ซันจิได้พูด

ทันใดนั้นก็มีตำรวจวิ่งมา ไวโอเล็ตคว้าแขนคิรัวร์และวิ่งไปถนนอื่น ซันจิรีบวิ่งตามไป

_____________________

ลูฟี่เดินเข้ามาในห้องพักโคลอสเซียมแล้วมองผู้เข้าแข่งขันนับร้อย ชายหลายคนจ้องมองลูฟี่ที่ตัวเล็กมากจนเป็นแกะดำ

"ใช้อาวุธอะไรก็ได้ใช่มั้ย?"

เขาหยุดเดินเมื่อมีเงาชายร่างใหญ่ยืนอยู่ตรงหน้า

"เฮ้ย ไอ้เด็กสวมเคราปลอม นี่คือสังเวียนต่อสู้ไม่ใช่สนามเด็กเล่นนะ"

"เฮ้ อย่ารังแกเด็กน่าสปาตั้น"นักสู้คนอื่นพยายามห้าม

"พวกอ่อนแอแบบนี้ฉันเกลียดที่สุด!!!!"สปาตั้นจะโจมตีลูฟี่

ลูฟี่คว้าแขนสปาตั้นจับเขาทุ่มลงพื้น

"แกคนที่ก่อเรื่องสินะ"เจ้าหน้าที่คนนึงเดินเข้ามา"แกโดนตัดสิทธิจากการแข่งแล้ว"

"เอ๋!!!?"ลูฟี่ร้อง

"เฮ้ คนที่เริ่มก่อนน่ะเป็นไอ้ตัวใหญ่นั่นต่างหาก ถ้าจะมีคนถูกตัดสิทธิก็ควรเป็นมันสิ!!!"

คนที่พูดเป็นชายผมยาวสีส้มหางม้า ผมตกมาปิดตาด้านซ้าย สวมกางเกงสีดำและลวดลายหัวกะโหลกบนตัว 

คนที่สองเป็นชายตัวโตมีผมสีน้ำตาลและลำตัวไม่มีสะดือ สวมผ้าคลุมสีเขียวและมีลายสักหมายเลข13

คนสุดท้ายเป็นชายชราร่างใหญ่ยักษ์ที่มีเคราหนาและหัวล้าน ที่หัวเขามีรอยสักเลข12 สวมเสื้อผ้าสีขาวและผ้าคลุมสีเขียวอ่อน

เขาคือไซ บู และดอนชินเจาแห่งฮาโนคุนิ

"เอาล่ะ สปาตั้นโดนตัดสิทธิ์"

"ขอบคุณนะ"ลูฟี่กล่าว

"ไม่ต้องขอบคุณหรอก"บูกล่าว

"ฮ่าๆๆ"ไซหัวเราะออกมา"ไม่จำเป็นต้องขอบคุณหรอก....ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้นะไอ้สวะ!!!!"

อยู่ๆไซก็จะเข้ามาหาเรื่อง

"ไม่จำเป็นต้องปฎิเสธคำขอบคุณขนาดนั้นก็ได้น่าพี่"บูห้ามพี่ชาย

ยังมีผู้เข้าแข่งขันโดดเด่นหลายคน ชายตัวเล็กกับชายตัวใหญ่ มือสังหารจากประเทศเพื่อนบ้านฟังค์ บราเธอร์ส

มีชายตัวสูงใหญ่กล้ามเนื้อเยอะ สวมผ้าคลุมและมงกุฎที่ศีรษะ เขาคือพระราชาอาณาจักรโพรเดนซ์ พระราชานักสู้ อลิซาเบอร์โร่ที่2

ข้างกายเขามีชายกล้ามเนื้อเยอะ เตี้ยกว่า สวมแว่นตากลมดำและหนวดหนา เขาคือเสนาธิการดารุมะของอาณาจักรโพรเดนซ์

และยังมีชายชุดดำหน้าโหดๆ จอมบั่นคอ สเลย์แมน อาชญากรสงครามระดับA

ชายตัวสูงหัวล้านถักผมเปียร์ที่มีแผลฟันที่หน้าผากกับชายสวมเสื้อผ้าทะเลทราย อับดุลเลาะห์และเจ็ท

ชายตัวสูงใหญ่สวมเสื้อผ้ากัปตันสีแดง ผมสีทองและเคราหนา นักผจญภัยสังหารหมู่จอมปลอม นักเดินเรือโอลัมบัส

และยังมีอีกคนที่มีผู้เข้าแข่งหลายคนรู้จักแต่ไม่ได้อยู่ในห้องนี้

ไฮยีน่า เบลามี่ ผ่านมา2ปี เขามีผมสีทองและสวมแว่นกันแดด มีรอยแผลเป็นที่ใบหน้า

ลูฟี่เดินไปเลือดชุดเกราะและสวมเกราะหนาทั้งตัว

"เฮ้ นายคนนั้นน่ะไม่ได้นะ มันมีน้ำหนักจำกัดสสำหรับ1คนอยู่"

เขาเป็นชายกลามเนื้อเรียบ ผิวขาว ผมสีบลอนด์สวยงาม สวมหมวกคาวบอยสีดำและเสื้อสีขาว รองเท้าบู๊คสีน้ำตาล มีดาบงาม1ใน21ดาบชั้นยอด ดูแรนดัล

"ชื่อของผมคือคาแวนดิช แต่คงไม่จำเป็นต้องแนะนำตัวสินะ ก็เพราะว่าโลกนี่ไม่มีใครหรอกที่ไม่รู้จักผม"

เหล่าผู้หญิงพากันมองเขาอย่างหลงใหล ขนาดที่ลูฟี่คุยกับเจ้าหน้าที่

"คุณน้ำหนักเกินนะครับ"

"อะไรนะ"

"กลับมานี่นะ ห้ามเดินหนีตอนฉันกำลังพูดกับนาย!!!!"

ลูฟี่เดินกลับมาคุย โดนตอนนี้เขาเหลือแค่เกราะหัวกับลำตัวเท่านั้น

"คึกคักกันใหญ่เลย"

"นี่คือโชว์ คนดูต่างต้องการที่จะเห็นเลือด"

คาแวนดิชอธิบายต่อไปว่าเขาเข้าสู่นิวเวิร์ลเมื่อ3ปีก่อน สาวๆนิยมเขามาก แต่1ปีต่อมาในมหาสงครามมารีนฟอร์ด ทั้งโลกหันไปจับตามองลูฟี่กับคิรัวร์ที่ร่วมสู้กับกลุ่มโจรสลัดหนวดขาว ยังมีรุกกี้อื่นที่ถูกเรียกว่ายุคสมัยที่เลวร้ายที่สุด

"ผมเกลียดกลุ่มหมวกฟาง โดยเฉพาะไอ้เจ้านามิคาเสะ คิรัวร์ ฉันเกลียดมันที่สุด หลังสงครามสาวๆของผมต่างหันไปนิยมเจ้านั่น ดูนั่น!!!!"

คาแวนดิชถือใบประกาศจับคิรัวร์ที่โดนกรีดรูปภาพด้วยความริษยา ชี้ไปยังเจ้าหน้าที่สาวที่บางคนถือใบค่าหัวของคิรัวร์ติดตัว

"ว้าว ท่านคิรัวร์นี่หน้าตาน่ารักจังเลย"

"เห็นว่าเคยสู้กับมิฮอร์คและเอาชนะเก็กโค โมเลียด้วยนะ"

"อยากให้เขามาประลองด้วยจัง"

"เหมือนกับกระต่ายเลย"

"โอ้โห คิรัวร์เนี่ยคนนิยมสุดๆเลยแฮะ"ลูฟี่กล่าว

"เพราะงั้นผมจะฆ่าให้หมด จะฆ่ารุ่นน้องที่ขวางหูขวางตาผมไม่ให้เหลือ!!!!"

"แบบนั้นเขาเรียกแค้นผิดเรื่องแล้วละมั้ง"ลูฟี่กล่าว

"จะว่ายังไงก็ช่าง ถ้าทำให้โลกกลับมาสนใจผมได้ จะรุกกี้รุ่นน้องสักกี่สักกี่คนผมก็จะฆ่าให้หมด!!!!"

ลูฟี่หันไปคุยกับเจ้าหน้าที่แล้ว

"ถ้าชุดนี้โอเค"

"แจ๋วเลย"

"เมื่อเป็นแบบนั้นแกก็จะได้เลิกทำเมินไง!!!!"คาแวนดิชตะโกน

เวลาต่อมาลูฟี่มองรูปปั้นที่สวมเกราะหัวแบบเดียวกับเขาที่ชื่อไครอส

"อย่างงี้นี่เอง สุดท้ายก็แต่งออกมาเหมือนลุงคนนี้"ลูฟี่กล่าว

"สนใจคนคนนั้นยังงั้นเหรอ?"สาวน้อยถาม

"เธอเป็นใคร?"ลูฟี่ถาม

เธอเป็นเด็กสาวผิวเรียบเนียนขาว เธอตัวเตี้ยกว่าลูฟี่ มีผมสีชมพูอ่อน สวมชุดเกราะบิกินี่ที่ปิดเฉพาะส่วนสำคัญ สวมผ้าคลุมไหล่สีเขียวออกฟ้า หมวกเกราะแบบโรมัน ถือดาบและโล่ขนาดใหญ่

"ฉันรีเบ็คก้า เป็นนักดาบน่ะ เมื่อกี้ขอบใจนะ ฉันเกลียดเจ้านั่นสปาตั้นน่ะ"

"อ้อ ไม่ต้องขอบใจก็ได้นี่"

รีเบ็คก้ายิ้มและอธิบาย

"รูปปั้นนี่คือชายที่เป็นตำนาน เขาเป็นนักดาบที่แกร่งที่สุดในประวัติศาสตร์ของโคลอสเซียม ชื่อไครอส ชนะการประลองแบบไร้พ่าย3,000ครั้ง ตลอดการต่อสู้เขาถูกศัตรูฟันเพียงแค่ครั้งเดียว"

"โอ้โห เก่งขนาดนั้นเลยเรอะ"

"เห็นว่าเขาสู้เรื่อยมาจนถึงเมื่อ20ปีก่อน แต่ไม่มีใครเคยพบเขาและบางครั้งก็สงสัยว่าเขามีตัวตนจริงรึเปล่า มีเพียงรูปปั้นที่เป็นสิ่งบอกตัวตน"

นักรบรอบข้างพากันล้อเลียนรีเบ็คก้า

"พวกนั้นพูดอะไรน่ะ"ลูฟี่ถาม

"อย่าไปสนใจเลย"

รีเบ็คก้ามองดูรูป

"วันนี้ฉันจะแข่งเป็นครั้งสุดท้าย พอได้พลังของผลเมระเมระมาไว้ในมือ ฉันจะไปจัดการโดฟลามิงโก้"

"เอ๋ มิงโก้เรอะ?"

"คุณอยู่บล็อกไหนเหรอ?"รีเบ็คก้าถาม

"บล็อกCน่ะ"ลูฟี่ตอบ

"ดีจัง ฉันบล็อกC ถ้าจบการแข่งรอบแรกแล้วเรารอดทั้งคู่ก็คงดีนะลูซี่"

เวลาต่อมาลูฟี่ไปดูการแข่งบล็อกA

ซึ่งการแข่งจบอย่างรวดเร็ว ชายร่างสูงใหญ่ถอดถุงกระดาษเผยว่าเขาคือเบอร์เจสแห่งกลุ่มโจรสลัดหนวดดำ

วีวี่กับแฟรงกี้มองดูจากที่นั่งคนดู ที่น่าแปลกคือหุ่นทหารขาเดียวตาเขามา

"นั่นคนที่เราเจอที่โล๊กทาวด์ แชมเปี้ยนเบอร์เจส"วีวี่กล่าว

"นึกว่าลูฟี่จะชนะการแข่งง่ายๆซะอีก ท่าทางจะมีคู่ต่อสู้ที่คาดไม่ถึงรออยู่ซะแล้ว"แฟรงกี้กล่าว

"เอาล่ะงั้นเราไปทำงานดีกว่าค่ะ"วีวี่กล่าว

"เดี๋ยวก่อนจะผมจะไปด้วย"ทหารขาเดียวกล่าว

"ฉันไม่มีเวลาว่างมาเถลไถลหรอกนะ รู้ไหมสมาชิกดองกี้โฮเต้อยู่ที่ไหนจะได้ไปอัดหาที่อยู่โรงงาน"แฟรงกี้ถาม

"มะ ไม่ได้นะ ห้ามพูดที่นี่"

"ทำไมล่ะ?"

"แฟรงกี้ มองไปรอบๆ"วีวี่เตือน

พวกเขาเห็นสายตาคนดูต่างมองพวกเขาด้วยความไม่พอใจ

"เปลี่ยที่ก่อนเถอะ จะพูดจาก้าวร้าวแบบนั้นที่นี่ไม่ได้นะ"

"นี่แกเป็นใครกันแน่?"แฟรงกี้ถาม

_________________________

ด้านลูฟี่ได้เจอกับเบลลามี่อีกครั้ง

"แกมันคนที่เจอที่เจอที่จายานี่ ถ้าจำไม่ผิดชื่อ มาโล่"

"เบลลามี่โว๊ย"

"เออ ทำไมแกมาอยู่ที่นี่ได้เนี่ย?"

"ก็แล้วไง ฉันไม่ใช่คนของจายาอยู่แล้วนี่ จะอยู่ไหนก็เรื่องของฉัน อีกอย่างโดฟลามิงโก้เป็นโจรสลัดที่ฉันหลงใหลมาตั้งแต่เด็กแล้ว ฉันไม่สนผลเมระเมระหรอก แต่ฉันก็มีเหตุผลที่ต้องชนะเลิศให้ได้อยู่"

"งั้นแกคงต้องสู้กับฉันอีกแล้ว"ลูฟี่กล่าว

"ฉันน่ะต่างจากเมื่อก่อนแล้ว หมวกฟาง ฉันไปที่เกาะท้องฟ้ามาแล้ว ถึงจะเสียพรรคพวกไป แต่มันก็พลิกมุมมองต่อฉันเลย"

"นี่แกคงไม่ได้ทำอะไรพวกที่อยู่บนเกาะนั่นใช่ไหม

"ฮี่ๆๆ"เบลลามี่หัวเราะขยับแว่นขึ้น"ก็ไม่รู้สิ"

เบลลามี่เดินไปทางบันไดเข้าสู่สังเวียน

"ยังไงก็ช่าง ตอนนี้ฉันไม่ได้แค้นอะไรแกแล้ว เพื่อข้ามคลื่นยักษ์ที่จะมาถึงในไม่ช้า ฉันจะขึ้นไปอยู่บนเรือของโดฟลามิงโก้ ฉันเลิกหัวเราะเยาะแกแล้วล่ะ"

_____________________

ทางตะวันออกเฉียงเหนือที่ร้านแห่งหนึ่ง โรบิน เซียร์ อุซป โมเน่และซีซ่าร์ปลอมตัวอยู่

"กรีนบิทเหรอ ไม่แนะนำสักเท่าไหร่ พวกคุณเป็นนักวิจัยไม่ก็นักสำรวจอย่างงั้นสินะ"

"อืม ก็ประมาณนั่นแหละคะ"โรบินกล่าว

"ถ้าไม่สำคัญขนาดต้องเอาชีวิตไปเสี่ยงก็อย่าไปดีกว่านะ"

"สะพานนั่นน่ะดูแข็งแรงเอาเรื่องอยู่นะ"โรบินกล่าว

โรบินมองไปทางสะพานเหล็กที่มีสนิทขึ้นและมีที่กั้นขวางไว้

"อื้อ เป็นสะพานเหล็ก แต่ดูนั่นสิ อย่างที่เห็นตรงหน้าทางเข้านั่นแหละ เดี๋ยวนี้ไม่มีใครใช้แล้ว รอบๆกรีนบิทมีฝูงปลานักสู้ว่ายวนเวียนอยู่น่ะนะ ก่อนที่ปลาพวกนี้จะมาผู้คนยังกล้าสัญจรไปมาอยู่ แต่นั่นมันก็200ปีมาแล้ว"

"ชูโรๆๆๆ เจ้าของร้านปลานักสู้นี่คือ?"ซีซ่าร์ถาม

"มันเป็นปลามีเขานิสัยดุร้าย ถ้ามีเรือเข้าไปใกล้รับรองว่าจมแน่นอนเลย และด้วยเหตุนี้เลยมีการเอาเหล็กมาเสริมสะพาน แต่ว่ามันก็เปล่าประโยชน์น่ะ"

"เปล่าประโยชน์ เดี๋ยว ไอ้ปลาพวกนั้นมันพังสะพานเหล็กได้เชียวเหรอ?"อุซปถาม

"ก็นะ ไม่รู้สะพานอยู่ในสภาพไหน มีแต่คนเคยไปที่รู้ แต่ไม่เคยมีใครได้กลับมาเลย"

"นี่ทราฟ รีบเปลี่ยนสถานที่ส่งตัวด่วนเลย"อุซปบอกลอว์

"ใช่แล้ว ใครอยากจะถูกพาไปที่นั่นกัน เจ้าบ้าเอ๊ย!!!"

"ฉันไม่เปลี่ยน"ลอว์พูดพลางจิบชา"กว่าจะมาถึงนี่เราวุ่นวายมามากแล้ว ที่สำคัญฉันกังวลสถานการณ์ของประเทศมากกว่า ขนาดราชาสละบัลลังก์กระทันหัน แต่ทำไมในเมืองถึงดูสงบสุขนัก ซึ่งมันผิดกับที่คาดไว้สุดๆเลย"

"มันแปลกจริงๆ"โมเน่ก็ประหลาดใจไม่น้อย

"ตอบมาเธอรู้อะไร"ลอว์จ้องข่มขู่

"คนที่ใกล้ชิดโดฟลามิงโก้ที่สุดคือ3เสนาธิการและเวอร์โก้ เขาอาจรู้ความลับบางอย่าง"โมเน่พูดถึงคนตาย

"มืดแปดด้าน"เซียร์กล่าว

"มันจะไม่เป็นไรเหรอ!!!!"อุซปถาม

"เธอคิดว่ายังไงโร..."เซียร์จะหันไปถาม

"ชู่ว!!"

โรบินเอาหมวกมาบังปิดบังหันหน้าหนีไม่ให้สบตา เซียร์มองด้านหลังเห็นชายสวมคนสวมชุดขาวเดินผ่าน พวกเขาเป็นชายสวมหน้ากาก พวกเขาตัวสูงตระหง่านกว่าคนปกติ

"CP0"ลอว์กล่าว

"ซะ ไซเฟอร์โพล!!?"เซียร์ตกใจ

"องค์กรหน่วยข่าวกรองที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก ไซเฟอร์โพล เอจิส0"โมเน่กระซิบเบาๆ"พวกนั้นมาทำไม"

"เธอน่าจะรู้ไม่ใช่เหรอ"ลอว์แซวเล่น แต่งานนี้เธอไม่รู้จริงๆ

"วะ...."อุซปจะร้องแต่เซียร์ปิดปากเขาไว้

"พวกนั้นเกี่ยวข้องกับCP9เหรอ?"เซียร์ถาม

"ระดับน่ะสูงกว่าองค์กรนั่นอีก พวกนั้นออกเคลื่อนไหวที่ไรไม่เคยเกิดเรื่องดีๆหรอกนะ"โรบินกล่าว

"เราจะรออีกนานไหม"โมเน่ถาม

"เราจะเคลื่อนไหวในไม่ช้า"ลอว์กล่าว

________________________

"จับได้แล้ว"โซโลพุ่งไปคว้าดาบชูซุยไว้ได้

แต่เขาผลัดตกจากตึกตกลงพื้น เจ้าภูติที่มีถุงใหญ่อยู่ก็ลอยตกมากระแทกโซโล

"โอ๊ย แย่แล้ว โดนมนุษย์เห็นเข้าแล้ว ต้องรีบหนีแล้ว"

___________________________

คินเอม่อนโดนคนของดองกี้โฮเต้ล้อมไว้

"พวกเจ้าเป็นใครกัน ข้าน้อยเป็นเพียงชายชราเท่านั้น"

"ไอ้โกหก นั่นมันผมมัดจุกชัดๆ แกคือซามูไรจิ้งจอกเพลิงคินเอมอนไม่ผิดแน่ เราได้รับการยืนยันว่าแกอยู่ในเหตุการณ์ที่พังค์ฮาซาร์ดและได้กลับมาที่นี่ ถ้ายังแคร์ชีวิตของเจ้าโคจูโร่ก็ตามมาซะโดยดี"

____________________

คิรัวร์เดินโดยมีไวโอเล็ตกอดแขน ซันจิเดินตามมา 

คิรัวร์รู้สึกว่ามีหลายคนที่ตามพวกเขามาตลอด

"บลูชิลด์"คิรัวร์สร้างแผ่นกระดานลอยตัวขึ้นไปบนหอคอย

"เปรี้ยง!!!!"คิรัวร์เตะนักซุ่มยิงและคว้าปืนไรเฟิลไว้ในมือ

คิรัวร์ลอยกลับมาหาไวโอเล็ตกับสกาเล็ต

"สุดยอดเลยคะ"ไวโอเล็ตกอดแขนเขาไว้

"ฮึ้ย"ซันจิตัวลุกไฟด้วยความอิจฉา

_____________________

ที่เรือซันนี่ นามิ ช็อปเปอร์กำลังเล่นกับโมโมะที่ทำตัวเป็นโชกุนนอนหนุนตักนามิ

บรู๊คมานอนหนุนตักนามิแล้วโดนทุบ

"ไม่ชอบเลย"

มีเสียงดังมาจากในเรือ

"เสียงใครน่ะ!!!"ช็อปเปอร์ร้อง

"มีคนอื่นอยู่ที่นี่!!!!"บรู๊คร้อง

_________________________

โคลอสเซียม บล็อก B ชายคนนึงที่อัดพลโทเมนาร์ดเดินเข้าสนามท่ามกลางความรังเกียจของคนดู

เขาเป็นชายผมสีม่วง สวมผ้าคลุมขนสัตว์สีม่วง มีวงแหวนทองติดที่จมูก เอามือซุกไว้ไว้กางเกง ฟันของเขามีเขี้ยวสองอันยาวออกมา

เขาคือบาโธโลเมโอ กัปตันกลุ่มโจรสลัดบาโธคลัป ค่าหัว150ล้านเบรี

นอกจากนี้ยังมีชายร่างใหญ่ เคราดำยาวและผมโมฮอร์ค ใช้ลูกตุ้มเป็นอาวุธ เขาคือแทงค์ หัวหน้ากองกำลังป้องกันของเดรสโรซ่า

นักสู้เผ่าขายาวสวมชุดชายหาด มีผมสีฟ้าเข้มและกางเกงลิงคล้ายแฟรงกี้เมื่อ2ปีก่อน นักสู้เจ้าคุนโด บลูกิลลี่

และสุดท้ายก็มนุษย์เงือกผิวเหลืองสวมชุดสีขาว เขาตัวสูง มีกล้ามเนื้อและผมยาวสีฟ้าอ่อนกับเคราโค้ง เขาคือนักสู้คาราเต้ แฮ็ค

ชายสวมเกราะหัวและผ้าคลุมคล้ายสู้ฟี่ แต่เกราะหัวเขาปิดหน้าไว้หมด อดีตกลาดิเอเตอร์ ริคกี้

ในการแข่ง ดากามะ แทงค์ และนักสู้หลายคนปกป้องพระราชาเอลิซาเบ็ธโรที่กำลังชาร์จหมัดที่ว่ากันว่าถล่มปราสาทได้ในทีเดียว เสียแต่ต้องใช้เวลาชาร์จนาน

"ทำแบบนั้นได้ด้วยเรอะ"ลูฟี่กล่าว

"ก็นะ ไม่มีกฎห้ามนี่นา"คาแวนดิชกล่าว

คาแวนดิชอธิบายว่าหวังว่าจะมีรุกกี้ยุคเลวร้ายที่สุดโผล่มาสักคนเพื่อจะได้ฆ่าพวกเขา แต่การแข่งนี้พวกเขาลงชื่อปลอมและปลอมตัวมาแข่งได้อย่างเบอร์เจส

ในตอนนั้นชายหัวล้านร่างสูงใหญ่ก็เดินเข้ามาด้านหลังพวกเขา

"โอ้ นี่เป็นสถานที่เฝ้าดูที่ดีเลยนะ ยังไงก็ตามตอนนี้การ์ปเป็นยังไงบ้าง หมวกฟางลูฟี่คุง"

"อ้าว รู้จักปู่ของฉันด้วยเหรอตาลุง"

"หา!!!?"คาแวนดิชจ้องมองลูฟี่ด้วยความตกใจ

"นานมาแล้วคุณการ์ปเคยเกือบจะฆ่าฉัน"ดอนพูดแล้วลูบหัวล้านๆตัวเอง"ฉันสาบานว่าจะล้างแค้นมันไปถึงรุ่นหลาน"