ลำดับตอนที่ #207
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #207 : ชิราโฮชิถูกลักพาตัว(RE2)
รัฐมนตรีฝ่ายขวาวิ่งมาแล้วเห็นความวุ่นวายภายในห้อง โซโลยกดาบรับตรีศูลของเนปจูนไว้
"อะไรเนี่ย!!!!"
เขาตกใจเมื่อเห็นโซโลรับตรีศูลเนปจูนไว้และเรื่องที่โซโลอยู่ที่นี่สู้กับทหารอยู่
"นักดาบนั่นออกมาจากคุกได้ยังไง"รัฐมนตรีฝ่ายขวาถาม
ซึ่งกรงที่ขังโซโลไว้โดนฟันขาดออกมา
โซโลฟันแล้วลงมายืนที่พื้น
"เป็นไปได้ยังไง เจ้านี่รับการโจมตีจากราชาเนปจูนที่เป็นเทพแห่งท้องทะเลได้ง่ายๆเลย"รัฐมนตรีฝ่ายซ้ายกล่าว
"ถ้าขัดขืนก็ต้องเจ็บตัวทั้งสองฝ่าย ยอมให้จับตัวแต่โดยดีเถอะโซริ"เนปจูนกล่าว
"โซโลเฟ้ย!!!"โซโลตะโกน
"ทุกคน โจมตีฟองที่หุ้มเจ้าพวกนั้นอยู่วะ"รัฐมนตรีฝ่ายขวาพูด"ถ้าไม่มีฟองช่วยเราก็จะได้เปรียบเพราะเป็นการต่อสู้ในน้ำ รีบจัดการซะ"
"ท่าจะไม่ดีแล้วครับ"บรู๊คกล่าว
"แบบนี้ไม่เข้าท่าแน่ นี่นามิ"อุซปเรียกนามิแต่ไม่มีเสียง"อ้าว ไปไหนแล้ว?"
ตอนนั้นเองก็เกิดฟองสบู่รอบด้านขยายใหญ่ทำให้ห้องนี้น้ำถูกเอาออกไปหมด
"เฮ้ย อะไรเนี่ย น้ำทะเลหายไปหมดเลยเรอะ"รัฐมนตรีฝ่ายขวากล่าว
"เสียใจด้วยนะ พอดีฉันไปเจอปะการังบั๊คลี้อันใหญ่เข้า"ข้างนามิคือปะการังรูปกระบองเพชรสีชมพูขนาดยักษ์
"เฮ้ย ใหญ่เว่อร์ไปเปล่าเนี่ย"อุซปร้อง
"เอาล่ะ มาต่อกันเลยดีมั้ย"โซโลเอาดาบวาโดอิจิมอนจิไว้บนไหล่
"รอก่อนๆ เราจะเป็นคู่มือให้เองจามอน"เนปจูนกล่าว
"อะไรกัน อย่างเจ้านี่ไม่ต้องถึงมือฝ่าบาทหรอกขอรับ"รัฐมนตรีฝ่ายขวากล่าว
"ไม่ หมอนี่เก่งมาก เราไม่อยากให้มีคนบาดเจ็บไปมากกว่านี้จามอน"เนปจูนกล่าว
เนปจูนยกตรีศูลและแทงเข้าใส่โซโล
"กร็อบ!!!"ทุกคนได้ยินเสียงกระดูก
"อ๊าก!!!!"เนปจูนปล่อยตรีศูลลงพื้น
"ราชา!!!!!"
_________________________
"เอาล่ะรีบเตรียมตัวเถอะ เราจะออกไปข้างนอกกันเดี๋ยวนี้เลย"ลูฟี่กล่าว เขาเห็นด้วยกับคิรัวร์
"อ๊ะ เอ๊ะ เดี๋ยวนี้เลยเหรอคะ แต่ว่าเรายัง คือว่าเรายัง"
"ยังอะไรอีกเล่า"
"คือว่ามันกระทันหันไปหน่อย เราก็เลยยังไม่ได้เตรียมใจน่ะคะ ขอเวลานิดนึงนะคะ"
"เฮ้อ แค่ไปเดินเล่นทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้ ไม่ไหวเลย"ลูฟี่นั่งลงเตียง"ฉันล่ะเกลียดเธอซะจริงๆ"
"แงๆๆๆๆ อ๊ะ"ชิราโฮชิร้องไห้ แต่คิรัวร์ก็ว่ายพุ่งขึ้นมาลูบหน้าผาก ทำให้เธอหยุดร้อง
"หยุดได้แล้วลูฟี่"เขากล่าว
"รู้แล้วฉันจะรอแล้วกัน รีบตัดสินใจซะ"ลูฟี่กล่าว
_______________________
เหล่าทหารต่างล้มลงไปกันหมดและราชาโดนจับมัดด้วยโซ่เหล็ก
"พวกนายทำอะไรลงไปเนี่ย!!"ปั๊กปากุกล่าว
"จะยังไงก็เถอะ ทำเกินไปแล้วละเฟ้ย"อุซปร้อง
"ใช่แล้วครับ หัดมีสำนึกซะบ้างสิครับ"บรู๊คตะโกน
"พวกนายไม่ใช่เรอะที่เริ่มสู้ก่อนน่ะ ก็ผิดกันทั้งคู่แหละเฟ้ย"โซโลตะโกน
"พวกฉันแค่กะจะขู่แล้วก็ชิ่งหนีเฟ้ย"อุซปตะโกน
"เฮ้อ อุตส่าห์คิดว่าจะได้ชมวิวแล้วก็ช็อปปิ้งสงบๆนะเนี่ย"นามิกล่าว
ตอนนี้เนปจูนและทหารองค์รักษ์หลายคนโดนจับมัดไว้หมด ขณะที่โซโลกับอุซปกำลังเถียงกัน
"ก็ลงมือไปแล้วมันช่วยไม่ได้นี่หว่า"โซโลกล่าว
"ก็ช่วยไม่ได้นี่นะ ก็เลยยึดวังริวงูเล่นเหรอ นี่มันนิสัยเสียชัดๆเลย"อุซปกล่าว
"แปลว่ายอมให้พวกมันจับตัวดีกว่าสินะ?"โซโลกล่าว
"ก็บอกว่าฉันอยากจะขู่แล้วก็ชิ่งหนีไปยังไงเล่า"อุซปกล่าว
"แต่หนีรอดไปก็ไม่รู้แถมลูฟี่ก็ไม่อยู่ด้วยนี่นา"เซียร์กล่าว
"เออสิไม่อยู่ หมอนั่นกับคิรัวร์หายไปไหนแล้วเนี่ย?"อุซปถาม
"ไม่รู้ครับ"บรู๊คกล่าว วีวี่ส่ายหัว เธอถือสร้อยพยายามติดต่อแต่เขาไม่รับสาย"เกิดอะไรขึ้น"
"พวกฉันน่ะรีบมากจริงๆเพราะงั้นช่วยบอกมาดีๆเถอะ"นามิไปจับหน้าทหารยามให้มองหน้าเธอ
"ใช่ คิรัวร์คุงกับลูฟี่อยู่ที่ไหน?"เซียร์ถาม
"ห้องสมบัติอยู่ที่ไหน?"นามิถาม
"หยุดเลยนะ!!!!"อุซปตะโกน
"เอ๊ะ ทำไมล่ะ"นามิหันมามองตาใสซื่อ
"แล้วเธอจะแอ๊บแบ๊วทำไมเล่าหัดดูสถานการณ์บ้างสิ"อุซปตะโกน
"ทุกท่านครับเวลาแย่ๆต้องฟังเพลง--"
"โป๊ก!!!!"เซียร์ตีหัวบรู๊ค
"ไม่ใช่เวลามาร้องเพลงยะ!!!"เซียร์ตะโกน
"ฝ่าบาทเนปจูนท่านเป็นอะไรรึเปล่า ไม่นึกเลยว่าจ้าวแห่งท้องทะเลจะมาเสียท่าแบบนี้"
"พอดีสะโพกเราเคล็ดก็เลยสู้ไม่ได้น่ะ"เนปจูนกล่าว"สรุปว่าแก่ แพ้หมดรูปเลยจามอน ขอโทษนะ"
"ถ้ารีบทำลายฟองทิ้งแต่แรกกลายเป็นการต่อสู้ใต้น้ำก็คงจะดี แต่กลับกลายเป็นว่าน้ำถูกดันออกไปหมดเลย"รัฐมนตรีฝ่ายขวากล่าว
"ลำบากใจจริงๆ"รัฐมนตรีฝ่ายซ้ายกล่าว
"เฮ้ย พวกแก ถ้าองค์ชายฟูคาโบชิ องช์ชายริวโบชิ องค์ชายมันโบชิกลับมาเมื่อไหร่ละก็รับรองว่าพวกแกจะต้องเสียใจ!!!!"รัฐมนตรีฝ่ายขวาตะโกนใส่กลุ่มหมวกฟาง
"ที่แน่ๆตอนนี้เราคงอยู่ที่เกาะมนุษย์เงือกไม่ได้แล้ว เรือซันนี่อยู่ที่ไหน พอพบแล้วเราจะออกเรือทันที"โซโลกล่าว
"แต่ตอนที่พวกเราบินทะลุเข้ามาที่เกาะนี้ฟองที่ครอบเรือไว้มันแตกหมดแล้วนะ"อุซปกล่าว
"ล็อคโพสเองก็มีอาการแปลกๆนะ ตั้งแต่ขึ้นเกาะมา เข็มมันไม่ชี้ไปที่ไหนนิ่งๆเลย"นามิยกเอเทอนอลโพสมาดู"วี่วี่ เธอพอจะรู้มั้ย?"
"ไม่รู้สิคะ ฉันไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน"วี่วี่กล่าว
"ให้ตายสิ เข็มทิศกระจอกแบบนั้นใช้นำทางในนิวเวิลด์ไม่ได้หรอก เจ้าพวกโจรสลัดซื้อบื้อเอ๊ย"รัฐมนตรีฝ่ายซ้ายกล่าว
"ไอ้นี่ใช้ไม่ได้งั้นเหรอ? หมายความว่ายังไงเนี่ย?"นามิถาม
"แก้มัดให้ฉันสิเดี๋ยวจะบอกให้"รัฐมนตรีฝ่ายซ้ายกล่าว
"ปิ๊งป่องๆๆๆ"
"องค์ชายฟูคาโบชิแน่ๆ"รัฐมนตรีฝ่ายขวากล่าว
___________________________
รัฐมนตรีฝ่ายขวาพูดถูก ที่ด้านนอกวังเป็นองค์ชายฟูคาโบชิที่กดออดเรียก
"แปลกจริงๆแฮะ พวกทหารมัวทำอะไรอยู่น่ะ?"ฟูคาโบชิกล่าว
"ฮัลโหล นั่นใครพูดน่ะ"เสียงโซโลดังขึ้นมา
"เฮ้ย อย่าไปรับสิฟะ!!!"อุซปตะโกน
"องค์ชายฟูคาโบชิช่วยพวกเราด้วย!!!"
"หุบปากซะพวกแก"
"องค์ชายริวโบชิ องค์ชายมันโบชิ"
"นี่มัน ท่านพี่ ต้องมีอะไรเกิดขึ้นในวังแน่ ล๊า ที โด"ริวโบชิกล่าว
"น้องก็ว่างั้น ท่านพ่อกับชิราโฮชิจะปลอดภัยมั้ยนะ"มันโบชิกล่าว
"เราเองฟูคาโบชิพูด เกิดอะไรขึ้นในนั้นอย่างงั้นเหรอ? ช่วยส่งทางเชื่อมลงมาที พวกเราจะได้เข้าไปข้างในได้"ฟูคาโบชิกล่าว
"ถ้าฉันเปิดแล้วจะเป็นไง? ให้เข้าไม่ได้หรอก"
"นายพูดอะไรของนายเนี่ย?"อุซปร้อง"เล่าเหตุการณ์ไปตรงๆสิ!!!!"
"จริงสิพวกนาย ห่วงเรื่องเคมี่ด้วยสิ ฉันไม่อยากซวยไปด้วยนะ"ปั๊กปากุกล่าว
"โซโลจินน่ากลัวจัง"เคมี่กล่าว
"คงเป็นใครสักคนในกลุ่มหมวกฟางสินะ"ฟูคาโบชิกล่าว
"ฟูคาโบชิ คนที่พูดก็คือนักล่าโจรสลัด โซโล ค่าหัว120ล้าน โซริ"
"โซโลเฟ้ยไอ้ราชางี่เง่า!!!!"โซโลตะโกนใส่
"ท่านพ่อ!!!"ฟูคาโบชิตะโกน
"คงได้ยินแล้วสินะ รวมเนปจูน ทหารในวังริวงู หัวหน้าทหารองครักษ์ แล้วก็ตาแก่ที่ปรึกษา--"
"ฉันรัฐมนตรีฝ่ายซ้ายต่างหาก!!"
"ฉันรัฐมนตรีฝ่ายขวานะ!!!"
"พวกเขาก็ถูกจับเหรอ"ฟูคาโบชิตะโกน
"ยังไงก็ตามพวกฉันมีตัวประกันเยอะเลย ถ้าเสียดายชีวิตของเจ้าพวกนี้ก็รีบไปเตรียมการให้พวกฉันออกเรือซะ ช่วยจัดการเคลือบเรือซันนี่ของพวกฉันให้เรียบร้อย แต่ตอนนี้อยู่ไหนไม่รู้ให้พวกแกไปหามาซะ จากนั้นก็ตามหาลูกเรือ มีหุ่นยนต์1ตัว หญิงมืดมนคนนึง ทานุกิ1ตัว กัปปะลามกตัวนึง และมังกรน้ำ1ตัว"
"โซโลคุงเอาพันล้านเบรีด้วย"นามิบอกเขา
"เฮ้ย เธอเนี่ยพอเลยเดี๋ยวเถอะ!!"อุซปตะโกน
"โยโฮ่ๆๆ กัปปะลามกเหรอ เป๊ะมากเหมาะเม็ง"
"มันใช่เวลาหัวเราะเหรอเจ้าบ้า!!!!"อุซปตะโกน
____________________
ด้านนอกวัง
"เรารับทราบเงื่อนไขแล้ว จะรีบจัดการให้พวกเจ้าทุกคนได้ออกจากประเทศนี้ให้เร็วที่สุด แต่ว่ามีข้อแม้ เจ้าต้องคืนตัวประกันทุกคนมาอย่างปลอดภัยนะ"
"ได้เลย"โซโลยอมรับ
"ท่านพี่!!!!"
"ไม่มีทางเลือกแล้ว สำหรับพวกเรา ทางเชื่อมนี้เป็นทางเดียวที่จะเข้าไปในวังริวงูได้ เพราะว่าวังน่ะถูกครอบไว้ด้วยฟองที่เหนียวกว่าที่อื่น จึงไม่มีทางเจาะเข้าไปได้"
กลับไปในวังโซโลจะวางสาย
"ขอพูดอะไรอีกอย่างโซโล น่ากระอักกระอ่วนอยู่ที่ต้องมาบอกในสถานการณ์แบบนี้ แต่เราติดหนี้จินเบอยู่จึงมิอาจปฎิเสธ"
"มีอะไร?"โซโลถาม
"อดีตเจ็ดเทพโจรสลัด จินเบ ชายชาตรีแห่งท้องทะเลได้ฝากคำพูดถึงหมวกฟางลูฟี่และนามิคาเสะ คิรัวร์ ทันทีที่พวกเจ้ามาถึงเกาะเขามีเรื่องอยากบอก จึงฝากคำพูดเอาไว้สองเรื่อง"
"จินเบเหรอ?"เนปจูนกล่าว
"จินเบ"
"ลูกพี่จินเบ"
"จะว่าไปนายเป็นเพื่อนกับจินเบนี่นา"
"คนที่ได้ลงข่าวในหนังสือพิมพ์พร้อมกับคุณลูฟี่และคุณคิรัวร์สินะครับ"บรู๊คกล่าว
"ถึงจะเป็นโจรสลัดแต่เขาเป็นยอดคนที่เกาะนี้ให้ความเชื่อถือ"เคมี่กล่าว
"ตอนนี้ลูฟี่ไม่ได้อยู่ด้วย ไว้ฉันจะบอกต่อเองนะ ว่ามา"โซโลล่าว
"อย่างแรกคืออย่าไปสู้กับโฮดี้ อีกอย่างคือจะรออยู่ที่ป่าแห่งทะเล สองอย่างนี้แหละ"
ฟูคาโบชิพูดแล้วเรือก็ลอยจากไป
"แกร็ก"โซโลเก็บหอยทากสื่อสารไป
"ป่าแห่งทะเล? โฮดี้?"โซโลสงสัย
______________________
"ก็อย่างที่บอกแหละ เราอยากให้พวกเจ้าช่วยตามหาลูกเรือกลุ่มหมวกฟางให้เจอ"
"รับทราบขอรับ"
ฟูคาโบชิแจ้งทหารทั่วเมือง ทำให้ข่าวแพร่อย่างรวดเร็ว
__________________________
"นี่ รู้ข่าวหรือยัง มันทำลงไปได้ พวกโจรสลัดหมวกฟางมันยึดวังริวงูเอาไว้น่ะ"
"มันต้องการอะไรกันแน่นะ"
"ไม่จริงน่า พวกเขาดูเป็นคนดีแท้ๆจะทำอย่างงั้นได้ยังไงกันล่ะ"นางเงือกกล่าว
"ไม่อยากจะเชื่อเลย"
"ไม่อยากจะเชื่อเลย"
"แต่ฉันเชื่อนะ"
"เขาไม่เชื่อต่างหากล่ะ"
"ถ้าไม่เชื่อแล้วไง"
"เรื่องที่มีคนลักตัวนางเงือกไปจากอ่าวนั่น ดูจากคำทำนายแล้วคงเป็นฝีมือพวกมันแน่ เรื่องมันชักจะเอียงไปทางนั้นแล้วนะ"
"พวกมันเผยธาตุแท้ออกมาจนได้"
"เหมือนจะมีพวกหมวกฟาง2คนอยู่ที่หลังร้านเมอร์เมดคาเฟ่น่ะ ตอนนี้ทหารยามเข้าไปจับแล้วด้วย"
"อ๊ากกกก!!!!!"
เสียงร้องทำให้ทุกคนหันไปมองเห็นช็อปเปอร์ในร่างแปลงโดดออกมา แต่เขาดูต่างไป ตัวสูงและมีหัวกับปากกว้าง แขนขาเขาดูมีกล้ามเนื้อมากขึ้น
"นี่มันตัวอะไรน่ะ"
"แปลงร่างได้เรอะ"
"กังฟูพ้อยต์ ย๊าๆๆๆ"ช็อปเปอร์ต่อยเตะพวกทหารไปเรื่อยๆ
"ซันจิกำลังพักฟื้นอยู่ อย่าเข้ามายุ่งนะฮะฉ๊า หมายความว่าไงคิดจะให้ไปวังริวงู คิดจะจับพวกฉันล่ะสิ"ช็อปเปอร์กล่าว
"พวกแก"ซันจิเดินออกมา
"ซันจิอย่าเพิ่งขยับตัวสิ"ช็อปเปอร์กล่าว
"เธออยู่ที่วังริวงูใช่ไหมเจ้าหญิงเงือกน่ะ?"ซันจิถาม
"ใช่ เธออยู่ที่นั่นแหละถามทำไม?"
"ถ้างั้นฉันจะไป"ซันจิกล่าว
"นายจะไปที่นั่นเรอะ!!!นี่นายไม่เข้าใจรึยังไง ถ้าเธอสวยจริงละก็นายได้ตายคาที่แน่!!!!!"ช็อปเปอร์ตะโกน
"ตายก็ยอมฟะ"ซันจิกล่าว
______________________
วังริวงูหอคอยโคคาคุ
"นี่ ไปได้ยัง ไปข้างนอกกันเถอะ"ลูฟี่กล่าว
"ขอโทษคะ เราคงไปไม่ได้"ชิราโฮชิกล่าว
"อะไรของเธอเนี่ย ไหนบอกว่ามีที่ที่อยากไปไงเล่า"ลูฟี่กล่าว
"แต่ว่าถ้าเราทำเรื่องที่เห็นแก่ตัวแบบนั้นคนอื่นๆในปราสาทจะเดือดร้อนไปด้วยคะ"ชิราโฮชิกล่าว
"ถ้าต้องอยู่ในนี้ตลอด10ปี เป็นฉันน่ะคงบ้าไปแล้วล่ะ เพื่อตอบแทนเรื่องอาหารฉันกับคิรัวร์จะไปกับเธอเอง"ลูฟี่กล่าว
"อยากไปที่ไหนล่ะ?"คิรัวร์ถาม
"เอ่อ คือ...ป่าแห่งทะเล"ชิราโฮชิตอบ"ถึงอยากไปแต่คงได้แค่ฝัน ถ้าออกไปจริงๆก็เหมือนเราทำเรื่องที่เห็นแก่ตัว ฮือๆๆ"
"ทำไมแค่พูดว่าอยากไปไหนแล้วต้องร้องไห้ด้วยเล่า"ลูฟี่กล่าว
"ขอโทษคะ มันต้องใช้ความกล้ามากเกินไป ได้โปรดอย่าโกรธเราเลยนะคะ ท่านลูฟี่น่ากลัวจัง แงๆๆๆ"ชิราโฮชิยกมือปิดตาร้องไห้ไปหลบหลังคิรัวร์ที่บังไม่มิด
"เธอนี่น่ารำคาญชะมัดเลย"ลูฟี่กล่าว
"ตึง!!!"ตอนนั้นเองเกิดเสียงดังสะเทือนไปทั่ววังทำให้ชิราโฮชิไปซ่อมใต้ผ้าห่ม
"อะไรน่ะเสียงดังเมื่อกี้?"ลูฟี่ถาม"มีอะไรบินมาใส่รึไง?"
______________________
ด้านนอกวังบางอย่างถูกโยนพุ่งใส่วัง
"เสียงอะไรเนี่ย?"เซียร์กล่าว
"ฝะ...ฝีมือใครกัน หรือว่าจะเป็นเดคเคนอีกแล้ว เสียงมาจากหอคอยโคคาคุจามอน ชิราโฮชิตกอยู่ในอันตราย ที่นั่นมีทหารอยู่มั้ย?"เนปจูนถาม
"ไม่ครับ ทุกคนถูกมัดไว้ที่นี่หมดเลยครับ"ทหารคนนึงตอบ
"ว่าไงนะ นี่พวกโจรสลัด ช่วยไปดูแทนพวกทหารที่ว่าองค์หญิงปลอดภัยมั้ย"เนปจูนบอกกลุ่มหมวกฟาง
"หา พูดอะไรเนี่ย"เซียร์ถาม
"ท่านเนปจูน บอกที่อยู่ขององค์หญิงให้พวกมันรู้จะดีเหรอครับ"
"มีทางเลือกที่ไหนละจามอน"เนปจูนบอกทหาร"หอคอยอยู่ทางตะวันออกเฉียงเหนือของปราสาท พวกเจ้ารีบไปดูให้ที เร็ว!!!!"
"ทำไมพวกฉันต้องทำตามที่ตัวประกันสั่งด้วย?"โซโลถาม
"หุบปาก ชิราโฮชิเป็นลูกสาวคนเดียวของเรานะ มีเหตุให้เธอถูกจ้องเอาชีวิตตลอดเวลา ถ้าลูกสาวเราเป็นอะไรขึ้นมา เราจะส่งพวกเจ้าลงไปนอนสุดก้นทะเลเลย!!!!"เนปจูนตะโกน
"กร็อบ!!!"
"อ๊าก!!! หลังฉัน!!"เนปจูนร้อง
"สภาพนี้ไม่ไหวมั้ง"เซียร์กล่าว
"สรุปคือองค์หญิงเงือกสินะครับ ถ้าใช่ละก็ผมจะรีบไปหาเดี๋ยวนี้ จากนั้นขอดูกางเกงในหน่อยคงจะได้ใช่ไหมละครับ โยโฮ่ๆๆๆ"บรู๊คพูดแล้ววิ่งไป
"เฮ้ เดี๋ยวก่อนสิบรู๊ค!!!"อุซปตะโกน
"นายไม่รู้ที่เลยไม่ใช่รึไง"นามิตะโกน
"น่าหนักใจจริงๆ ไอ้เจ้านั่นมันวิ่งไปด้วยแรงตัณหาชัดๆเลย องค์หญิงต้องเจออันตรายอีกอย่างหนึ่งแน่"รัฐมนตรีซ้ายกล่าว
"เดี๋ยวก่อนเจ้าโครงกระดูก จะมัดเอาไว้แบบนี้ก็ได้ แต่ช่วยพาฉันไปด้วย ฉันเป็นผู้รับผิดชอบหอคอยโคคาคุ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับองค์หญิงฉันคงนอนตายตาไม่หลับแน่ๆ"รัฐมนตรีขวากล่าว
บรู๊คหันกลับไปมองรัฐมนตรีขวา
"นี่คุณก็คงจะ"บรู๊ควิ่งเข้าไปยกรัฐมนตรีขวาพาดบ่าวิ่งไป"ชอบเหมือนกันสินะครับ"
"จะบ้าเรอะ!!!!"
"พวกวิตถาร!!!!"รัฐมนตรีซ้ายกล่าว
"ไม่ใช่เฟ้ย!!!!"รัฐมนตรีขวายังปฎิเสธ
"คุณซันจิผมขอตัดหน้าก่อนนะครับ โยโฮ่ๆๆๆ"บรู๊คตะโกน
______________________
"ต้องเป็นการโจมตีของเดคเคนอีกแน่ เราต้องหาทางซ่อนเธอให้พ้นจากสายตา และไม่ต้องห่วงนะเราจะปกป้องเธอ ฉันสัญญา"คิรัวร์กล่าว
"จริงๆนะคะ"
"แน่นอน"คิรัวร์ส่งยิ้มให้และเจ้าหญิงเงือกวางใจญาติคนนี้มาก หน้าของเธอร้อนผ่าว
"ตึกตักๆๆ"หัวใจเธอเต้นดัง
"ระ เราเป็นอะไรไปเนี่ย"ชิราโฮชิคิด
"งั้นก็ไปกันเลย ฮี่ๆๆ ฉันคิดวิธีดีๆออกแล้วล่ะ"ลูฟี่ยิ้ม
_____________________
ทางเดินไปหอคอย บรุ๊ควิ่งแบกรัฐมนตรีขวาไปด้วย
"องค์หญิงเงือกปลอดภัยดีรึเปล่าครับ?"บรู๊คร้อง
"นี่โครงกระดูก ดูที่รอบๆหอคอยสิ"รัฐมนตรีขวากล่าว
บรู๊คเห็นรอยแตกหลายแห่งที่หอคอย
"เกิดเรื่องบ้าๆนี่ขึ้นได้ยังไง ทุกทีมีแต่มีดไม่ก็ขวานลอยมานี่ เป็นเสียงโจรสลัดมนุษย์ลอยมาชนหอคอยอย่างงั้นเหรอ!!!"รัฐมนตรีขวากล่าว
ที่เห็นคือเหล่าโจรสลัดที่นอนอยู่ที่พื้นหรือฝังติดกำแพงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด
"โห ชั่วช้าอะไรปานนี้ มันไม่ใช่คนแล้วฟานเดอร์ เดคเคน"รัฐมนตรีขวากล่าว
"เอ๋ ฟานเดอร์ เดคเคนเหรอ"บรู๊คกล่าว
ตอนนั้นเองพวกโจรสลัดก็เริ่มลุกขึ้นมา
"แบบนี้ชักท่าไม่ดีแล้ว พวกมันกำลังลุกขึ้น นี่แปลว่าทัพศัตรูบุกมาถึงหอคอยโคคาคุที่ไม่เคยมีใครผ่านเข้ามาได้อย่างงั้นเหรอ มันมาแบบไม่ให้ตั้งตัว ฝ่าบาทตกอยู่ในอันตราย องค์หญิงตกอยู่ในอันตราย!!!"
ภายในห้องชิราโฮชิ
"เสียงที่โจมตีมาน่ะเงียบลงไปแล้ว ไปกันเถอะยัยใจเสาะ"
"คะ..ค่ะ ฝากทีนะเมกาโล่"ชิราโฮชิกล่าว
"ตึงๆๆ"พวกโจรสลัดด้านนอกเห็นประตูถูกดันจากข้างใน
"ตึง!!!!"ประตูเปิดออกพร้อมบางอย่างพุ่งออกมา
ลูฟี่อยู่บนหัวเมกาโล่มีฟองสบู่ครอบตัวไว้ ตัวชิราโฮชิตอนนี้ซ่อนอยู่ในปากของเมกาโล่ที่พยายามซ่อนเธอไว้หลังฟันอย่างทรมาณ
และคิรัวร์ถูกขอให้อยู่ในปากข้างๆเธอด้วย
"เอ๋!!!!"รัฐมนตรีขวากับบรู๊คมองเหตุการที่ไม่คาดคิด
"ไปเลยเจ้าฉลาม"ลูฟี่ตะโกน
"ชาห์"มันร้องอย่างเจ็บปวดแน่นท้อง
"เมกาโล่!!!?"รัฐมนตรีขวาร้อง
"คุณลูฟี่!!!!"บรู๊คร้อง
"ไปให้ถึงป่าแห่งทะเลเลย!!!!!"ลูฟี่ตะโกน
รัฐมนตรีขวากับบรู๊คหายจากอาการตะลึง ขณะที่เมกาโล่ว่ายไปไกล
"เดี๋ยวสิคุณลูฟี่"บรู๊คร้อง
"หยุดก่อนเมกาโล่ แกจะไปไหนน่ะ?"รัฐมนตรีขวาร้อง
"ท่านพ่อ ท่านพี่ ทุกคนในวัง ขอโทษนะคะที่เราออกมาโดยไม่ขอก่อน จะกลับมาให้ทันอาหารเย็นนะคะ"
"ฮ่าๆๆๆ ไปเดินเล่นกันเลย!!!"ลูฟี่ตะโกน
บรู๊คกับรัฐมนตรีขวามองฉลามว่ายจากไป
"อะไรของแกฟะเมกาโล่ ทำไมเปิดประตูหอโคคาคุเอาไว้แบบนี้ห๊ะ นี่ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับองค์หญิง....โครงกระดูกเร็วเข้า รีบไปดูองค์หญิงเร็ว!!!"
"ใช้อย่างกับเป็นเบ๊เลยนะครับ"
ทั้งสองเข้ามาแล้วมองภายในห้องที่ว่างเปล่า
"ไม่อยู่ องค์หญิงชิราโฮชิไม่อยู่!!!"
"เอ๋!!? องค์หญิงเลือกไม่อยู่เหรอครับ?"
"เรื่องใหญ่เลยล่ะปัญหาระดับชาติเลย เกิดขึ้นเมื่อไหร่ ใครเป็นคนทำ นี่ต้องเป็นการชักพาตัวแน่ๆเลย"
"ลักตาตัว!!!!"บรู๊คร้อง
"องค์หญิง"รัฐมนตรีร้องไห้
ในตอนนั้นเองโจรสลัดที่โดนโยนเข้ามาในห้องคนนึงฟันเข้ามาด้านหลัง แต่บรู๊คชักดาบรับไว้ได้
"เดี๋ยวสิ คุณคิดจะทำอะไรกันครับ"บรู๊คฟันโจรสลัดคนนั้นล้มลง
ในขณะเดียวกันพวกโจรสลัดที่ถูกโยนเข้ามาต่างก็ลุกขึ้นแล้ว
"บอกมาซะว่าสวิตท์ทางเชื่อมระหว่างเกาะมนุษย์เงือกกับวังริวงูอยู่ไหน"
"สวิตท์เหรอ?"
"เจ้าโครงกระดูกรีบกลับลงไปหาราชาเนปจูนเร็ว เราต้องรีบแจ้งท่านเดี๋ยวนี้โดยด่วนเลย"
"พวกฉันต้องทำตามคำสั่งอย่างไม่มีทางเลือก ต้องทำตามที่พวกมันสั่งพวกฉันถึงจะรอดไปได้"
"พวกมันเหรอ?"บรู๊คกล่าว
"รีบบอกมาซะ!!!"
"ถ้าแกไม่บอกพวกฉันถูกมันฆ่าแน่!!!!"
___________________
ซันจิเตะอัดพวกทหารล้มลงพื้นหมด
"จัดการหมดซะเรียบไม่มีเหลือสักคน"
"ฟู่"ซันจิเป่าลมบุหรี่
"้ขายังไม่ได้ทำอะไรแย่ๆกับเราเลยนะ"ช็อปเปอร์กล่าว
"บ้าจริงทั้งที่พวกมันคือความหวังที่จะพาฉันไปวังริวรู ดังบอกว่าจะจับใส่กุญแจมือซะได้"ซันจิกล่าว
ชาวเมืองเงือกมองดูอยู่
"พวกโจรสลัดหมวกฟางนี่"
"ตัวอันตรายชัดๆ"
"ดูสิ คนที่มามุงน่ะเขากลัวพวกเรากันหมดแล้ว จนลูกตาเหมือนปลาใต้ทะเลเลยเห็นมั้ย"ช็อปเปอร์กล่าว
"เลิกบ่นเถอะน่า ในเมื่อลงมือไปแล้วก็ช่วยไม่ได้นี่"ซันจิกล่าว
"นายนั่นแหละคิดก่อนทำซะบ้างสิ!!!"
"แต่ครึ่งนึงเป็นฝีมือนายนะ ด้วยกังฟูนั่น เอ๊ะ นายเก่งขึ้นเยอะเลยนะ"
"ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ ฉันก็ไม่ดีใจหรอกนะไอ้เจ้าบ้าเอ๊ย"
"อ๊าย!!!!"
"เสียงของเลดี้"ซันจิรีบวิ่งไปทางนั้น
"มีคนเจ็บที่ชายหาด"
"พวกนายน่ะมาจากเขตเมืองมนุษย์เงือกนี่เกิดอะไรขึ้น"
"ไปตามหมอมาเร็ว"
"ฉะ...ฉันเป็นหมอนะ"
ช็อปเปอร์รีบวิ่งตามไปและต้องตกใจเหมือนกับซันจิที่มาถึงก่อน
"ฮาจิ เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?"ซันจิถาม มองฮาจิที่มีธนูปักหลังเต็ม
"ฮาจิ นี่พวกเราเองนะ อะไรกันน่ะ บาดเจ็บซะขนาดนี้ เกิดอะไรขึ้นกับนายกันแน่?"ช็อปเปอร์ถาม
"พวกนายเองเหรอ ดีใจจังที่เจอ หมวกฟางอยู่รึเปล่า?"ฮาจิถาม
"ไม่ได้อยู่ที่นี่หรอก เดี๋ยวก่อนนะ ขอทำแผลก่อนแล้วกันนะ"ช็อปเปอร์กล่าว
"ไปรวมกลุ่มกับพวกซะ เร็วเข้า พวกนายอย่าเข้ามายุ่งกับเรื่องที่เกาะนี้จะดีกว่า ออกไปจากเกาะมนุษย์เงือกซะ อีกเดี๋ยวพวกโจรสลัดมนุษย์เงือกรุ่นใหม่จะบุกเข้ามาเล่นงานเกาะนี้ พวกมันจะทำลายราชวงศ์ริวงู"ฮาจิกล่าว
____________________
ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้
ที่เขตเมืองมนุษย์เงือก
ฟองสบู่ขยายใหญ่ขึ้นมาคลุมมนุษย์ทั้งหมดในรังของกลุ่มโจรสลัดมนุษย์เงือกรุ่นใหม่
"พวกมนุษย์นี่ยุ่งยากเป็นบ้าเลย"
"หายใจในน้ำก็ไม่ได้ มนุษย์นี่เป็นสัตว์ชั้นต่ำจริงๆ"
"โฮๆๆๆ ฟังนะเหล่าโจรสลัดใต้อาณัติของโฮดี้โจนเอ๋ย พวกแกโชคดีรู้มั้ยที่จะได้มีส่วนร่วมในศึกประวัติศาสตร์ในครั้งนี้"
"ฟานเดอร์ เดคเคนเหรอ? จากเรือฟลายอิ้ง ดัชแมนนั่นรึ?"
"กัปตันเรือผีสิงต้องสาปนั่นเหรอ?"
"โฮๆๆๆ สบายใจได้ ฉันเป็นลูกหลานไม่ใช่ผีสางที่ไหน ถึงฉันจะถูกสาปเหมือนกันก็เถอะ ฉันเป็นมนุษย์เงือกแต่ว่าว่ายน้ำไม่ได้ เอาเป็นว่าฉันจะแสดงพลังอันชั่วร้ายที่มาพร้อมกับคำสาปมาโตะมาโตะให้ดูก็แล้วกัน"เดคเคนชี้โจรสลัดคนนึง"โอเค เอาแกก็แล้วกัน ก้าวออกมาเจ้ามนุษย์"
"เอ๋?"โจรสลัดคนนั้นชี้ตัวเอง
"โฮดี้!!!!!!"
เสียงตะโกนดังขึ้น ทุกคนหันไปมองเห็นฮาจิเดินเข้ามาในห้อง เขาดูเหมือนเดิมทุกอย่าง แต่เขาต้องใช้ไม้ค้ำเพื่อเดิน แขน3ข้างพันผ้าพันแผลไว้ เขาบาดเจ็บหนักจากการปกป้องเรือซันนี่
"นิว พวกแกจะทำจริงๆเหรอ?"ฮาจิชี้หน้าโฮดี้ถาม"หยุดทำอะไรบ้าๆนี่ซะ"
"คุณฮาจินี่"
"คุณฮัจจัง"
"คุณฮาจิ"โฮดี้กล่าว
"เอเนอจี้สเตียรอยด์เป็นยาที่มีแต่ผลร้ายกับร่างกาย มนุษย์เงือกจะทำลายเกาะมนุษย์เงือกเองทำไม อย่าดูถูกเนปจูนผู้ยิ่งใหญ่นะ"ฮาจิตะโกน
"คุณฮาจิ พอซะทีจะได้มั้ยครับ ผมจะไม่ฟังความเห็นของคุณอีกต่อไปแล้ว ไม่ใช่ลูกเรือโจรสลัดที่ผมหลงใหลแล้ว คุณมันขี้ขลาด ตอนนี้ยุคสมัยมันเปลี่ยนไปแล้ว ผมต้องใช้เกาะเงือกเพื่อทำให้มนุษย์มันรู้สำนึก แต่ว่าเนปจูนเป็นตัวเกะกะ คนที่สอนว่าพวกเราคือเผ่าพันธุ์อันสูงส่งก็คือคุณเองนะ"
"แต่ว่าคุณอารอนน่ะแพ้ไปแล้ว!!!!"ฮาจิตะโกน"เดคเคน เฮียวโซ พวกแกก็เป็นไปด้วยเหรอเนี่ย ตอนนั้นพวกแกไม่ไปตามที่คุณอารอนเรียกตัวแท้ๆ ทำไมตอนนี้มาช่วยเจ้าพวกนี้ล่ะ?"
"ช่วยเหรอ?"เฮียวโซหยุดดื่มเหล้า"ฉันถูกจ้างมาต่างหาก เพื่อเงินไงล่ะ ก็เจ้าอารอนน่ะมันขี้เหนียวก็เลยจ้างฉันไม่ได้ไงล่ะ อารอนมันมีปัญญาหาได้แค่นักดาบอย่างซาริลกับแก น่าอนาทสิ้นดี"
"บาโฮๆๆๆ ฮาจิจากกลุ่มอารอนเหรอ? ช่างน่าคิดถึงดีนะ ตอนนั้นกัปตันของแกคิดจะเอาฉันไปเป็นลูกน้องนั่นรู้มั้ย ที่มันพูดน่ะบ้าสิ้นดี ฉันไม่ใช่คนที่จะไปเป็นลูกน้องใครหรอกนะจะบอกให้ ซึ่งโฮดี้เข้าใจตรงจุดนี้ดี"
"คุณอารอนมีความทะเยอทะยานและพลังที่น่านับถือ แต่เขาในตอนนั้นขาดปัญญาที่จะใช้มัน สมัยที่พวกคุณอาละวาดอยู่ในท้องทะเลพวกผมยังเป็นเด็กที่อายุไม่พร้อมจะเป็นโจรสลัด ตอนนี้จึงเป็นการรวมตัวของยุคพวกผม ซึ่งผมเตรียมอย่างรอบคอบและจะไม่ทำให้พลาดซ้ำรอยเดิม ผมคือคนที่จะมาสานต่อปฎิธานของอารอน แต่กลับถูกอดีตลูกเรือมาต่อว่าเรื่องแผนแบบนี้มันตัดกำลังใจเกินไปมั้งคุณฮาจิ แถมตอนนี้หมวกฟางลูฟี่ที่เคยบดขยี้ความทะเยอทะยานของพวกคุณก็อยู่นี่แล้ว แล้วคุณน่ะไม่คิดจะทำอะไรบ้างเลยรึ?"
"ถึงฉันจะเคยอยู่กลุ่มอารอน แต่พวกเขาก็ยังยอมรับเรียกฉันว่าเพื่อน หมวกฟางลูฟี่คือผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิต ฉันอยากจะไปหาเขาตอนนี้เลยด้วยซ้ำ แต่ตราบใดที่ปฎิธานของอารอนยังเหลืออยู่ฉันก็ไม่มีหน้าไปเจอพวกเขา"
"นับมนุษย์เป็นเพื่อนเนี่ยนะ ไร้สาระ คุณนี่น่าผิดหวังจริงๆ"โฮดี้กล่าว
เดคเคนเข้ามาแตะไหลด้านหลังของฮาจิ
"ล็อคเป้าแล้วนะฮาจิ บาโฮๆๆ ลืมวิถีแห่งโจรสลัดไปแล้วรึยังไง ถ้าอยากจะพูดอะไรก็ต้องใช้กำลังตัดสินเท่านั้นไม่ใช่รึไง"
เดคเคนโยนมีดไปในอากาศ ฮาจิงงในตอนแรกแต่แล้วมันก็พุ่งมาปักที่ไหล่ฮาจิ
"อ๊าก!!!!"
"อะไรกัน เห็นชัดว่าปาไปทางอื่น"
"ปักโดนเจ้าปลาหมึก"
ฮาจิล้มลงพื้น
"นับตั้งแต่ที่ฉันแตะตัวแก แกก็ตกเป็นเป้าของฉันแล้ว ไม่ว่าฉันจะขว้างอะไรไปทางไหน สิ่งนั้นจะบินได้เหมือนนกและพุ่งเข้าหาแกที่เป็นเป้าอย่างเต็มแรง คำสาปมาโตมาโตะไง"
"อ๊าก!!!!"ฮาจิร้องออกมา
"แน่นอนว่ายังมีทางป้องกันอยู่หลายวิธี มาลองกันหน่อยดีกว่า"เดคเคนเอาลูกธนูจากลูกน้อง
"อย่านะ ลูกธนูมากขนาดนั้น ถ้าเรื่องพลังของแกฉันเคยได้ยินมา นี่โฮดี้ มันคิดจะฆ่าฉันจริงๆนะ ช่วยหยุดเดคเคนทีสิ"
"ก็บอกแล้วไงคุณฮาจิ ฟานเดอร์ เดคเคนน่ะไม่ใช่ลูกน้องของผม เราเป็นพันธมิตรโจรสลัดที่เท่าเทียมกัน ที่สำคัญคุณมันก็ขวางหูขวางตา เป็นแค่ไอ้ขี้ขลาด"
"โธ่เว้ย!!!!"ฮาจิวิ่งหนีให้เร็วที่สุดไปที่ทางออก
"เอาล่ะ ไปโลด!!!!"เดคเคนโยนธนูมากมายขึ้นฟ้าและพุ่งตรงไปหาฮาจิ
"ฮ่าๆๆๆ"
"บาโฮๆๆๆ ดีมาก หนีเข้า ไม่ว่าจะไปที่ไหน จะไปที่ใด จะหนีไปไหนยังไง มันก็จะบินเข้าเป้า!!!!"
ฮาจิว่ายออกมาในทะเลแม้ขาจะหัก
"โธ่เว้ย ในน้ำก็หนีไม่พ้นเหรอเนี่ย"
ฮาจิพยายามหลบลูกธนูมากมาย แต่ลูกธนูก็พุ่งทิ่มแทงหลังเขา
"อ๊ากกกก!!!!!"
โจรสลัดมนุษย์ได้ยินเสียงร้องฮาจิก็สยดสยอง
"บาโฮๆๆ จำนวนเป้าที่จำไว้ได้เท่ากับจำนวนฝ่ามือ ก็สองนั่นเอง มือขวาที่ไม่เคยล้างความทรงจำเลยตั้งแต่10ปีก่อน คือเมมโมรี่ตอนที่ได้สัมผัสตัวองค์หญิงชิราโฮชิแห่งอาณาจักรริวงูยังไงล่ะ เข้าใจรึยัง ทั้งความรักและอาวุธของฉันที่ขว้างไปจะไล่ตามคนที่เป็นเป้าไปจนสุดนรก นี่ละพลังของฉัน!!!!"เดคเคนกล่าว
โจรสลัดเงือกรุ่นใหม่โห่ร้อง
"สุดยอด!!!"
"แบบนี้ถึงไม่ต้องโผล่หน้าไปให้กองทัพเนปจูนคอยตามจับ แต่ก็ยังทำตัวเป็นสโต๊กเกอร์ได้เรื่อยๆงั้นสินะ"
"ถูกต้องแม่นแล้ว บาโฮๆๆๆ"เดคเคนหัวเราะ
"ฉลาดแกมโกงชะมัด"
"เอาล่ะโจรสลัดมนุษย์ คงเข้าใจพลังของเดคเคยแล้วนะ"โฮดี้เดินมาหามนุษย์"ซึ่งนี่จะเป็นแผนการขั้นที่1 ว่ากันว่าไม่มีใครรุกล้ำเข้าไปในวังริวงูได้ แต่ก็มีคนปาสิ่งของเข้าไปในนั้นได้มาตลอด10ปี ซึ่งก็คือฟานเดอ เดคเคนคนนั้น"
"บาโฮๆๆๆ"เดคเคนยังหัวเราะอยู่
"สรุปว่าแผนในครั้งนี้ จะให้เดคเคนปาพวกแกเข้าไปในฐานะสิ่งของ ตรงดิ่งเข้าไปหาองค์หญิงเงือกในวังริวงู ซึ่งจุดหมายที่แกจะไปคือกำแพงสุดแข็งของหอคอย จากนั้นพวกแกก็เปิดประตูวังจากด้านใน หน้าที่ของพวกแกคือทำให้พวกฉันเข้าไปข้างในได้"
"จะบ้าเรอะ ถ้าเกิดทำแบบนั้น..."
"พวกฉันต้องกระแทกกำแพงตายกันพอดีสิ"
"ก็เออสิ เพราะงั้นฉันถึงได้เลือกใช้มนุษย์ที่ไร้ค่าอย่างพวกแกไงล่ะ สำหรับที่นี่พวกแกมีค่าน้อยกว่าทาสด้วยซ้ำไป ใครที่รอดจากการกระแทกก็ไปทำหน้าที่ให้สำเร็จ ถ้าไปได้สวยฉันจะปล่อยพวกแกเป็นอิสระ แต่ถ้าพวกแกทิ้งหน้าที่ ฉันจะโยนพวกแกออกไปนอกฟอง รู้ไว้ซะไอ้พวกชั้นต่ำ!!!"
______________________
บรู๊ควิ่งกลับมาพร้อมรัฐมนตรีขวา
"ท่านเนปจูนขอรับ เกิดเหตุลักพาตัวขึ้นขอรับ องค์หญิงถูกใครไม่รู้ลักพาตัวไปแล้ว"รัฐมนตรีขวาตะโกน
"แล้วก็ที่หอคอยมีโจรสลัดโผล่มาเพียบเลยละครับ เอาเป็นว่าเราโดนบุกแล้วครับ เราโดนบุก!!!!!!"บรู๊คตะโกน
"บุก? ได้ยังไงกัน มีแต่ทางเชื่อมที่ผ่านเข้าวังมาได้นะ"วี่วี่กล่าว
"ถูกลักพาตัวเหรอ ชิราโฮชิน่ะนะ ใครหน้าไหนมันบังอาจ!!!!"เนปจูนร้อง
"จ๊าก!!"
"ศัตรูบุกตอนนี้ เอาไงดีล่ะรองกัปตัน?"โซโลหันไปถามคิรัวร์
"ทำไมต้องเป็นตอนนี้ฟะ พวกเราเองก็ถือเป็นศัตรูที่บุกมานะ ทำยังไงดีล่ะที่นี่ ไม่ต้องตอบฉันก็ได้"
"ฟันทิ้ง"คิรัวร์ตอบ
"บอกว่าไม่ต้องตอบไงเล่าเจ้าบ้า!!!!"อุซปตะโกน
"พวกฉันต้องทำเพื่อความอยู่รอด"
"ขอเพียงเปิดประตูวังได้ก็พอแล้ว"
"มากันแล้ว!!!!"
กลุ่มหมวกฟางต่างเตรียมพร้อมสู้
______________________
ด้านลูฟี่ คิรัวร์และชิราโฮชิหลบหนีออกจากวังริวงูได้สำเร็จ
"เธอน่ะออกมาจากปากเจ้าฉลามได้แล้วมั้ง"ลูฟี่กล่าว
"ไม่ละคะ ขอฉันอยู่ในนี้ต่อดีกว่า"ชิราโฮชิกล่าว
"เป็นไง ไม่ได้ออกมาตั้ง10ปี"คิรัวร์กล่าว
"ใจเต้นตุกๆเลยค่ะ ฉันทำเรื่องแย่มากๆเข้าซะแล้ว"
"แย่ตรงไหนกันน่ะ แค่ออกมาข้างนอกเอง เธอนี่พิลึกคน"ลูฟี่กล่าว
ชิราโฮชิมองวิวทิวทัศน์เมืองที่เธอไม่เห็นมา10ปี
"การทำแบบนี้เรียกว่าการผจญภัยสินะคะ"
"ถ้าเธอตื่นเต้นก็แปลว่าใช่"คิรัวร์กล่าว
พวกเขายังบินต่อไปโดยเมลกาโลฝืนกลั้นอมชิราโฮชิไว้ในปาก
"เธอบอกว่าป่าแห่งทะเลใช่มั้ย มันคืออะไรเหรอ มีอะไรสนุกๆรึเปล่า?"ลูฟี่ถาม
"สุสานน่ะคะ ตั้งแต่สร้างขึ้นฉันก็ยังไม่เคยได้ไปสักครั้งเลยละคะ เป็นที่ที่อยากไปมาตลอด10ปีนี้เลยคะ"ชิราโฮชิกล่าว
___________________________
ป่าแห่งทะเลที่มีตึกปะการังขนาดใหญ่ที่สร้างเป็นสุสานไว้และมีคนนั่งอยู่ด้านหน้า
"10ปีแล้วรึเนี่ย ตั้งแต่เหตุวุ่นวายบนเกาะมนุษย์เงือกจากเหตุลอบสังหารตอนกลางวันแสกๆนั่น ช่างผ่านไปเร็วเหลือเกิน เหล่าเจ้าชายต่างก็เติบโตขึ้นมาเป็นนักรบที่เข้มแข็ง องค์หญิงชิราโฮชิก็ยังต้องอยู่ในหอคอย"
คนที่นั่งอยู่คือจินเบที่หน้าตาไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสักนิด
"แต่ทุกคนยังไม่ลืมอุดมการณ์ของท่านไปหรอกนะครับ ราชินีโอโตฮิเมะ"จินเบกล่าว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น