ลำดับตอนที่ #155
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #155 : อันตรายพลังเอื่อยเฉื่อย การกลับมาของจิ้งจอกเงินฟอกซี่(RE2)
เป็นเวลา2สัปดาห์หลังจากออกจากธริลเลอร์บาร์คและบรู๊คได้เป็นสมาชิกใหม่ของกลุ่ม พวกเขามาเจอเกาะสปาร์ ซึ่งเป็นเกาะรีสอร์ทที่ได้รับความนิยมสูง
ที่สระว่ายน้ำแห่งหนึ่ง นามิสวมชุดบิกินี่สีชมพูนอนบนเก้าอี้สระว่ายน้ำ ข้างๆเป็นโรบินสวมบิกินี่สีขาวพร้อมกระโปรงสีเหลืองและหมวกสีชมพูอ่อน
ด้านขวาสุดเป็นวีีวี่สวมชุดวันพีชสีฟ้าดูน่ารักแบบเรียบง่าย
นามิเหยียดแขนขึ้นและตะโกน
"สุดยอดเลย"นามิกล่าว
"ฮึๆๆ พอออกจากทะเลหมอกฟลอเรี่ยนไทรแองเกิ้ลปุ๊บก็เจอรีสอร์ทแบบนี้ปั๊บเลยเนอะ"โรบินกล่าว
"เราน่าจะพักกันบ่อยๆแบบนี้บ้างนะคะ"วีวี่กล่าว
"ใช่ไหมล่ะ"นามิยิ้มที่ทั้งสองเห็นด้วย
"รู้สึกเป็นเกียรติมากที่คุณชื่นชอบนะครับ"
พวกเธอหันไปมองชายผมบลอนด์สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและเสื้อกั๊กสีดำและบริกรณ์ เขายังสวมแว่นตาและไว้หนวดเล็กยาวๆ
"เรือสปาร์ไอซ์แลนด์ของเรามีสระน้ำอุ่น12สระ..."
ซันจิอยู่ที่สระน้ำอุ่นลอยผ่านจ้องสองสาว
"สระน้ำวน3สระ สระสำหรับเล่นกระโดดน้ำ"
ที่สระกระโดดน้ำ อุซปทำหลอกช็อปเปอร์ว่าจะโดดจากที่สูง ช็อปเปอร์ไม่กล้ามองหันหลังปิดตา อุซปวิ่งลงจากที่สูงมาโดดลงที่ต่ำกว่า แต่ช็อปเปอร์โดนหลอกว่าอุซปโดดจากที่สูง
"โห"ช็อปเปอร์ตรบมือ
"แถมยังมีน้ำตกเอาไว้สำหรับนั่งสมาธิ"
โซโลนั่งหลับตาทำสมาธิใต้น้ำตก
"ตามด้วยห้องอาบโคล่าและน้ำนมรวมทั้งหมดกว่า50แบบเลยทีเดียวครับ"
แฟรงกี้นั่งอยู่ในห้องอาบโคล่า ขณะที่บรู๊คดื่มนมอยู่นอกห้องอาบน้ำนมและเรอออกมา
"นอกจากนี้สำหรับท่านที่อยากเล่นเกมส์ เราก็มีปิงปองน้ำและคาสิโนน้ำเตรียมไว้ให้"
มีสระที่มีโต๊ะปิงปองและโต๊ะรูเล็ต
"ป็อกๆๆ"เซียร์กำลังเล่นที่โต๊ะปิงปองและเคลื่อนไหวเร็วกว่าคู่แข่งและชนะตลอด
ด้านคิรัวร์กำลังเล่นรูเล็ตโดยที่ฝั่งเขามีเหรียญกองอยู่จำนวนเกิน10ล้านเบรี
"สเตรเฟลช!!!"
"ไม่จริง!!!"
"จ่ายมาซะดีๆ
(ฮิๆๆๆ)ฝาแฝดเจมินี่หัวเราะ ความจริงเขาให้พวกเธอใช้ร่างวิญญาณแอบดูไพ่ผู้เล่นอื่น
"สำหรับอาหารเรามีภัตตาคารเตรียมไว้ให้พร้อมทั้งเชฟฝีมือชั้นหนึ่ง เตรียมอาหารหลาหลายเมนูให้ท่านรับประทาน"
"โอ้โห"ลูฟี่มองจานเนื้อมากมายตรงหน้าในภัตตาคารหรูของรีสอร์ท
"ขอเพียงแค่ได้ช่วยผ่อนคลายความเหนื่อยล้า กระผมโดรันในฐานะผู้ดูแลก็ไม่มีอะไรจะปลายปลื้มไปกว่านี้แล้ว สำหรับแขกที่โชคดีอาจจะมีโอกาสได้เห็นรุ้งทรงกรดกับฝนลูกกวาดด้วยนะครับ"
"อ้อ ปรากฎการณ์ทางธรรมชาติที่ว่ากันว่าเป็นอัญมณีแห่งท้องทะเลสินะ"
"แต่ฉันได้ยินว่ามันไม่ได้ปรากฏให้เห็นมาตั้งหลายปีแล้วนี่นา"
"เพราะงั้นผมถึงได้บอกว่าสำหรับแขกผู้โชคดียังไงล่ะครับ"
"หือ?..."นามิสังเกตท้องฟ้า
"มีอะไรเหรอครับคุณ?"โดรันถาม
"บางทีเราอาจจะได้เห็นฝนลูกกวาดก็ได้นะ"
"กิรุๆๆๆ มีอารมณ์ดีนะครับ"
"ก็ไม่แน่หรอกนะคะ"วีวี่ยิ้มอย่างมีเลศนัย
"เปิดกิจการรีสอร์ทในน่านน้ำแถบนี้คงลำบากหลายอย่างเลยนะ"โรบินกล่าว
"ที่นี่เป็นรีสอร์ทที่รัฐบาลโลกอนุญาติอย่างเป็นทางการ มีรายได้หมื่นล้านเบรีต่อปี จึงไม่มีปัญหาแต่ประการใด เพราะเรามีระบบรักษาความปลอดภัยที่เพียบพร้อม ผมจึงสามารถรับประกันความปลอดภัยของประชาชนที่มาใช้บริการของเราได้เลย"
"หมื่นล้านเบรีต่อปี!!?"นามิตกใจ
โดรันเดินมาด้านหลังกระซิบหูโรบิน
"แน่นอนรวมทั้งพวกคุณโจรสลัดด้วย กิรุๆๆ"โดรันกล่าว
"ขอบคุณที่อุตส่าห์บอกนะ"โรบินกล่าว
"ถ้าทำให้รู้สึกไม่ดีก็ขออภัย จะโจรสลัดหรือกองทัพปฎิวัติขอแค่มีเงินมาจ่ายผมถือว่าเป็นแขกของเรานะครับ กิรุๆๆๆ"
โดรันเดินออกไปปล่อยให้สามสาวอาบแดดต่อ
"ฮึๆๆ พวกเธอเนี่ยเหมือนกันเลยนะ"โรบินกล่าว
"หมื่นล้านเบรีๆๆๆ"นามิพูดไม่หยุด
________________________
ลูฟี่ ช็อปเปอร์และอุซปยืนอยู่ตรงหน้าก้อนสบู่ที่วางไว้พื้นสระน้ำ
"พร้อม...ไปได้!!!"
ทั้งสามวิ่งไปและกระโดดเหยียบก้อนสบู่ไหลไปตามพื้น ขณะที่พวกเขาเล่น มีสาวน้อยผมสีน้ำตาลทรงหางม้า สวมเสื้อสีเหลือง บนเอวเธอมีสัตว์ที่หน้าเหมือนแรคคูนเกาะอยู่
ทั้งสามแล่นไปด้วยก้อนสบู่ได้ไม่นานก็ล้มลงทำให้สาวน้อยหัวเราะ
กลุ่มเมฆดำเข้าปกคลุมท้องฟ้า จากนั่นลูกกวาดก็ตกลงมา
"นี่มัน อะไรเนี่ย?"ลูฟี่ถาม
ช็อปเปอร์จัดหนึ่งในนั่นแล้วหยิบใส่ปาก
"นี่มันลูกกวาดนี่นาหวานด้วย"
"ฝนลูกกวาดสินะ แถมตกใส่เฉพาะตรงนี้ด้วยเรานี่โชคดีจริงๆเลย"
"โชคดีชะมัดเลย"ลูฟี่อ้าปากกว้างกินลูกกวาด
"อย่ากินมากเกินไปไม่งั้นแย่แน่"คิรัวร์เตือน
แต่คำเตือนเขาช้าไป ฝนลูกกวาดตกลงมาต่อเนื่อง ทำให้กระเพาะและปากลูฟี่มีลูกกวาดเต็มจนปากหนักยืดลงพื้น
"เจ้าบ้าเอ๊ย!!!!"อุซปตะโกน
"ฉันพยายามเตือนแล้ว"คิรัวร์กล่าว
หลังจากนั้นทั้ง3ก็ไปเล่นสไลเดอร์ซ้อน3ลงมา ระหว่างนั้นสาวน้อยคนเดิมก็ขี่สิ่งที่เหมือนยางาร่าน้อยผ่านพวกเขาไป ทำให้พวกเขาเสียหลักหัวโหม่งพื้นสระ
"ฮะๆๆ พวกนายนี่บ้าจังเลยเนอะ"
ทั้งสามดึงตัวเองขึ้นมาแล้วเห็นตัวที่เหมือนยางาร่าน้อย
"ตัวอะไรเนี่ย?"อุซปถาม
"ปุ้ง!!!"เกิดควันสีขาว ยางาร่าบลูหายไป แต่กลายเป็นแรคคูนที่มีครีบที่หลังและหาง มันโดดขึ้นไปเกาะสาวน้อย
"นี่เป็นทานุกิทะเลชื่อว่านุกี้"สาวน้อยแนะนำ"แปลงร่างเป็นอะไรก็ได้ทุกอย่างเลย"
"นุกิๆๆ"มันแปลงร่างอีกกลายเป็นเพนกวิน แล้วกลายเป็นนกสีแดง
"โอ้โห เจ๋งชะมัดเลยแฮะ"ลูฟีกับอุซปร้อง
"ปุ้ง!!!"มันคืนร่างเป็นทานุกิ
"เขาบอกว่าเด็กคนนี้มีชื่อว่ารีนะล่ะ"ช็อปเปอร์กล่าว
"อ๊ะ ทานุกิพูดภาษาคนได้ด้วย"รีนะกล่าว
"ฉันไม่ใช่ทานุกิสักหน่อยนึงกวางเรนเดียร์ต่างหาก"ช็อปเปอร์ตะโกน
"เอ๊ะ"
"อย่าเอ๊ะแล้วก็เงียบสิ"
"โครกคราก"ท้องของรีนะร้องขึ้นมา
"นี่เธอหิวข้าวอยู่เหรอ?"ลูฟี่ถาม
"อืม"
"อ๊ะ กินไหม"ลูฟี่หยิบเนื้อจากกระเป๋ากางเกงให้"ถึงจะไม่ใช่ปิ่นโตโจรสลัดก็เถอะ"
"โจรสลัด จริงเหรอ?"รีนะถาม
"ฉันชื่อลูฟี่ ชายที่จะเป็นราชาโจรสลัดให้ได้เลย"
"ฉันเป็นหมอประจำเรือช็อปเปอร์"
"กัปตันอุซปเป็นพลซุ่มยิง"
"เอ๋ ในบรรดาพวกโจรสลัดก็มีคนที่น่าสนใจอย่างพวกนายอยู่ด้วยเหรอเนี่ย"
"นุกิๆๆๆ"
"ขอบใจนะ งั้นจะกินล่ะนะค่ะ อ๊ะ ลืมพี่สาวสนิทเลย"
"หือ พี่สาวเหรอ?"
พวกเขาหันไปเห็นสาวน้อยอายุราว10ปีกำลังใช้โน๊ตบุ๊คและถือสมุดจดเหมือนค้นหาอะไรบางอย่าง
"พี่ซาโยะ!!!!"รีนะเรียก
___________________
สักพักกลุ่มหมวกฟางก็พารีนะกับซาโยะมากินข้าวที่โต๊ะด้วยกัน รีนะกินเกือบเท่าลูฟี่ ขณะที่ซาโยะกินแค่แซนวิชเท่านั้น
"กินเก่งจังเลยนะ"นามิกล่าว
"กินทุกอย่างเลยแฮะเจ้านี่"
"ทานุกิทะเลน่ะกินไม่เลือกอยู่แล้วล่ะ"
"งั้นนี่ล่ะ ฮิๆๆๆ"
"จะบ้าเรอะ!!!"
รองเท้าแตะตกลงข้างนุกี้ทำให้มันแปลงร่างเป็นรองเท้าแตะตามไปด้วย
"ว้าว"อุซปกับช็อปเปอร์ตรบมือ
"อะไรน่ะเจ้านั่น"ซันจิถาม"อะไรนะ แปลงร่างเป็นอะไรก็ได้เนี่ยนะ"
"ก็นะ"ลูฟี่ยืนยัน
ซันจิมีไอพ่นออกมาจากจมูก
"สาวสวย"ซันจิร้องขอนุกกิ"แปลงร่างเป็นสาวสวยให้ฉันดูหน่อย"
"นุกิ"นุกี้แปลงร่างเปลี่ยนเป็นตัวทานุกิร่างผู้หญิงยืนสองขา
"ทำไมเราถึงได้ขออะไรโง่ๆแบบนั้นออกไปเนี่ย"ซันจิเข่าทรุดลงพื้น
"ดูคุณนามิที่อยู่ตรงโน้น"ซันจิชี้ไปที่นามิ"แปลงเป็นคุณนามิให้ฉันที"
"หือ?"นามิหันมามอง
"ปุ้ง!!"นุกี้แปลงเป็นนามิให้ตามที่ซันจิปรารถนา
"โอ้โห!!!!...ตัวเล็กชะมัด"
จริงๆแล้วเป็นนามิที่มีขนาดแค่2-6นิ้ว
"ฮือๆ ทำไมเราถึงได้โง่ซ้ำซ้อนขนาดนี้ก็ไม่รู้"ซันจิพูดแล้วหยิบนามิ-นุกี้ขึ้นมา"แต่ถึงจะตัวเล็ก คุณนามิก็คือคุณนามิ คุณนามิคร้าบบบ!!"
"เจ้าบ้า!!!!"นามิเข้ามาทุบหัวซันจิ
"เนอะ มีแต่คนเพี้ยนๆทั้งนั้นเลย"
"อืม"ซาโยะไม่หัวเราะมองที่สมุดโน๊ต
"ต้องไปแล้วเหรอ?"รีนะถาม
"อืม"ซาโยะลุกขึ้นยืน
"ขอบคุณสำหรับอาหารค่ะ"
"อืม จะไปกันแล้วเหรอ?"
"ค่ะ อาหารอร่อยมากเลย"ซาโยะกล่าว
นุกี้วิ่งกลับมาบนไหล่ของรีนะ
"สนุกมากเลยขอบคุณนะลูฟี่"
"อ้าว จะไปแล้วเหรอทานุกิทะเล"
"ทางนั้นเหรอยะ?"นามิตบหัวลูฟี่
"เฟๆๆๆๆ"เสียงหัวเราะดังขึ้น
ทุกคนหันไปมอง ไม่ใช่ใครนอกจากจิ้งจอกเงินฟอกซี่ พร้อมทั้งแฮมเบิร์กกับปอเช่
"กำลังตามหาอยู่พอดีเลย เฟๆๆๆ"
"ฮุๆๆๆ"แฮมเบิร์กหัวเราะ
"ตามตื้ออยู่ได้!!!!"รีนะตะโกน
"นึกไม่ถึงว่าจะหนีมาไกลถึงที่แบบนี้ นับถือความกล้าเลยทีเดียว ทีแรกว่าจะจับตัวให้จบๆไป แต่ช้าก่อน ตอนนี้ฉันกำลังเจอคนหน้าตาคุ้นเคยอยู่แถวนี้พอดี"ฟอกซี่หันมามองกลุ่มหมวกฟาง
"ไม่นึกไม่ฝันว่าจะมาเจอพวกแกที่นี่ไอ้หมวกฟางเอ๋ย ไม่ได้เจอกันซะนานเลย"ฟอกซี่กล่าว
"นายเป็นใครน่ะ?"ลูฟี่ถาม
จิ้งจอกเงินได้ยินแล้วเข่าทรุดจิตตกไปทันที
"มันไม่รู้จักฉัน มันจำฉันไม่ได้"
"ตายแล้วหัวหน้าอย่าซึมไปเลยนะค่ะ"ปอเช่พยายามปลอบ
"ฮุๆๆๆ"
"หรือว่านายคือ"ลูฟี่นึกถึงเกมส์เดวี่แบ็คไฟท์"ที่โดนโซโล ชาช่าและซันจิอัดตอนนั้น"
"จงใจแน่ๆ มันจะต้องจงใจตอกย้ำแน่ๆ"
"หัวหน้าค่า!!"ปอเช่ร้อง
"ฮุๆๆ"
"เฮ้ ไอ้หมวกฟาง"ฟอกซี่ลุกขึ้นยืน"เรื่องที่แกทำให้ตำนานไร้พ่ายของฉันต้องมัวหมองกับเรื่องที่แกเอาธงที่ภาคภูมิใจของเราไป อย่าบอกนะว่าลืมไปหมดแล้วน่ะ"
"เฮ้ย นึกออกแล้วไอ้จิ้งจอกหัวแยก"
"จิ้งจอกเงินฟอกซี่ต่างหากเล่า!!!"ฟอกซี่ตะโกน
"ลูฟี่ระวังนะ เจ้าหมอนี่มันปล่อยลำแสงประหลาดได้ด้วย"อุซปกล่าว
"เอาเถอะ รู้ว่ามันทำอะไรได้บ้างก็ไม่มีอะไรต้องกลัวหรอก"ซันจิกล่าว
"เฟๆๆๆ ตอนนี้ฉันไม่ใช่คนเก่าอีกแล้ว"ฟอกซี่กล่าว
จากนั่นทั้งสามก็โดดหายไปในเครื่องหัวฟอกซี่ที่ผิวเป็นกระจกทั้งหมด
"กระจกเหรอ?"
"มิลเลอร์บอลหมุนความเร็วสูง"
"ลำแสงเอื่อยเฉื่อย"ฟอกซี่ปล่อยลำแสงใต้เครื่อง กระจกเล็กๆส่องกลับมาใส่หัวกระจกฟอกซี่และสะท้อนไปทั่ว
กลุ่มหมวกฟางทุกคน รวมทั้งซาโยะ รีนะและนุกี้ต่างโดนลำแสงไป
"แย่แล้วสิ"อุซปร้องเสียงเอื่อยเฉื่อย
"เฟๆๆๆ"ฟอกซี่หัวเราะออกมาจากเครื่องเดินไปหาเด็กผู้หญิงทั้งสอง
"ใครที่โดนลำแสงเข้าไปมันจะต้องเอื่อยเฉื่อยเป็นเวลา30วินาที ขอล่ะนะ"ฟอกซี่เอาสมุดไปและเดินกลับไปหาแฮมเบิร์กกับปอร์เช่"นึกออกหรือยังล่ะเจ้าหมวกฟาง"
ฟอกซี่ดีดนิ้วแล้วช่องระบายอากาศมีไอพุ่งออกมาและส่วนพื้นที่พวกเขาเหยียบหุบลงไป ใต้พวกเขาลงไปเป็นทะเล
"เฟๆๆ อีก10วิพวกแกดิ่งลงทะเลแน่นอน"
"9...8...7"
ตอนนั้นเองแฟรงกี้กับบรู๊คก็เดินกลับมาจากห้องอาบน้ำ
"โอ้ น้ำร้อนได้ที่เลยนะครับ รู้สึกผิวเนียนนุ่มกันเลยทีเดียวเชียว แต่โครงกระดูกมีผิวซะที่ไหนล่ะ โยโฮ่ๆๆๆ"
"หือ?"แฟรงกี้หันไปเห็นกลุ่มหมวกฟางคนอื่นๆต่างเคลื่อนไหวช้าๆ"เล่นอะไรของพวกนายอยู่น่ะ?"
ครบ30วินาทีทำให้ทุกคนต่างดิ่งตกลงไป
"แฟรงกี้ บรู๊ค จัดการพวกนั้นที!!!"ลูฟี่ตะโกน
"เอ๋?"ฟอกซี่มองทั้งสองคน
"เวพ่อนเลฟ"
"ตูม!!!!!"พวกฟอกซี่โดนระเบิด ทำให้เขาปล่อยสมุดโน๊ตของซาโยะ
_____________________
โซโลลืมตาตื่นจากการทำสมาธิรู้สึกว่าได้ยินเสียงบางอย่าง
______________________
แขกคนอื่นๆเห็นควันและระเบิด
"เกิดอะไรขึ้นน่ะ"
"ตายแล้วหนีเร็ว"
"ไปที่เรือ!!!"
____________________
"อ๊า!!!!"ซาโยะกับรีนะกรีดร้องเพราะกำลังตกลงไป
ลูฟี่ยืดแขนมาคว้าตัวพวกเธอและนุกี้ไว้โดยใช้มืออีกข้างเกาะขอบรีสอร์ท
"เซียนเฟลอร์"
โรบินสร้างตาข่าย100มือช่วยหยุดทุกคนที่กำลังตกไว้
"ทุกคนเป็นอะไรรึเปล่า ตกใจหมดเลย"บรู๊คก้มลงมาดู
ลูฟี่ยืดตัวเองกลับขึ้นมาด้านบน ตามด้วยโรบินและคนอื่นๆ
"สุดยอดเลยลูฟี่"รีนะกล่าว
"อ้อ ฉันเป็นมนุษย์ยางน่ะ ไม่แพ้ไอ้หัวแยกนั่นอยู่แล้ว"
"หนอย นี่แกได้พวกเพิ่มงั้นเรอะเจ้าหมวกฟาง"ฟอกซีตะโกน
"หัวหน้า โครงกระดูกเดินได้ค่ะ"ปอร์เช่กล่าว
ฟอกซี่ ปอร์เช่และแฮมเบิร์กกลับไปที่หัวกระจกจิ้งจอกเงิน
"เราจะใช้มิลเลอร์บอลอีกครั้งนึง"ฟอกซี่กับปอร์เช่โดดกลับเข้ามาตามด้วยแฮมเบิร์ก
"แต่หมวกเขาทำให้ปิดประตูไม่ได้
"เจ้าบ้าทำอะไรอยู่น่ะรีบปิดเร็วเข้า
"เพล้ง!!!"แฮมเบิร์กปิดประตูแรงไปทำให้กระจกแตกหมด
"บาซูก้ายางยืด!!!!!"ลูฟี่ยืดหมัดไปด้านหลังและพุ่งมากระแทก
โจรสลัดฟอกซี่ทั้งสามกระเด็นไปและร่วงจมลงทะเล
______________________
แขกมากมายกำลังวิ่งกลับไปที่เรือ
"เร็วๆๆๆ"
"ใจเย็นก่อนนะครับทีละคนครับ"
"อย่าลืมเด็กและสัตว์เลี้ยงด้วย"
โซโลกำลังเดินกลับไปที่สระน้ำ...แต่เขาหลงทางอีกแล้ว
"แตกตื่นอะไรน่ะพวกนั่น"โซโลมองเห็นเรือมากมายแล่นออกไป
_____________________
ตอนนี้กลุ่มหมวกฟางกำลังคุยกับสองพี่น้องหลังช่วยชีวิตไว้
"คือฉันมีเรื่องอยากจะถามพวกเธอหน่อยได้ไหม"นามิถาม
"อะไรเหรอ?"รีนะถาม
"สมุดพกนั่น ที่ฟอกซี่หมายตาอยู่คือนั่นสินะ"นามิกล่าว
"ฟอกซี่"
"โจรสลัดเมื่อกี๊ไง จริงอยู่ว่าเจ้าพวกนั่นก็เล่นงานเราเหมือนกัน แต่พูดไปแล้วที่เจ้านั่นหมายตาอยู่คือสมุดพกของพวกเธอมากกว่า"
พวกเธอเหลือบมองกันแล้วนามิยิ้มให้
"ถูกใช่มั้ยล่ะ"
"อันนี้คือสมุดพกที่เขียนสูตรการสร้างอัญมณีน่ะ"
"สูตรการสร้างอัญมณี"
"รีนะ"
"เอาน่าพี่เชื่อหนูเถอะน่า ถึงคนพวกนี่จะเป็นโจรสลัดเหมือนกันแต่ท่าทางไว้ใจได้แถมเก่งด้วย ลำพังแค่พวกเราสองคนอาจจะไม่สำเร็จก็ได้จริงมั้ยล่ะ"
"อื้อ"ซาโยะพยักหน้ายื่นสมุดพกที่ในนั่นเขียนตัวเลขคณิตศาสตร์ไว้มากมาย
"อันนี้คือสมุดพกของคุณพ่อ"รีนะกล่าว
"โห สุดยอดมีแต่ตัวเลขทั้งนั้นเลย"นามิกล่าว
"คุณพ่อของพวกเราเป็นนักประดิษฐ์ และตัวเลขพวกนั้นก็คือสูตรการสร้างอัญมณี"รีนะกล่าว
"พวกเธอดูตัวเลขนี่รู้เรื่องด้วยเหรอ?"
"พี่ซาโยะดูแล้วเข้าใจ แต่หนูน่ะไม่เข้าใจเลยสักนิดนึง"
"เห เก่งจังเลยนะซาโยะจัง อันนี้...แผนที่แถวนี้นี่นา"นามิมองแผนที่ที่กำกับXไว้ที่รีสอร์ทแห่งนี้
"เครื่องหมายไอร้อนกับกากบาทอย่างงั้นเหรอ"อุซปกล่าว
"อันนั้นเป็นโน๊ตลับ เข้าใจว่านั่นจะเป็นคำใบ้สู่การสร้างอัญมณี"รีนะกล่าว
"เอ๋ เนี่ยเหรอ"นามิกล่าว
"ในสูตรน่ะจะเขียนอธิบายการสร้างอัญมณีเอาไว้แค่99%เท่านั้นแหละคะ"ซาโยะกล่าว
"แปลว่าอีก1%ที่ขาดอยู่ในคำใบ้นี่สินะ"คิรัวร์ถาม
"ค่ะ"
"ไอร้อนนี่บ่อน้ำร้อนเหรอ? ถ้างั้นเครื่องหมายกากบาทนี่ก็หมายถึงเรือสปาร์ไอแลนด์น่ะสิ"นามิกล่าว
"อืม พวกเราก็คิดแบบนั้นถึงได้แอบมาที่นี่ยังไงล่ะ
"ไม่เบาเลยนะ"นามิพูดยื่นสมุดพกคืนให้
"แต่ว่าพอลองหาดูก็ไม่พบเบาะแสของสถานที่ดังกล่าวนี่เลยละคะ"ซาโยะกล่าว
"วิธีสร้างอัญมณีโดยใช้สมุดพกแค่เล่มเดียวฉันนึกภาพไม่ออกเลยจริงๆนะ"โรบินกล่าว
"แต่พวกฟอกซี่ก็ไล่ตามสมุดพกนั่นมาจนถึงนี่ก็แปลว่ามันอาจจะจริงก็ได้นะ"นามิกล่าว
"โกหกมากกว่า"รีนะกล่าว
"เอ๋?"นามิมองรีนะ
"รีนะ"ซาโยะกล่าว
"ต้องโกหกแน่ๆ ของแบบเนี่ยจะสร้างอัญมณีขึ้นมาได้ไง คุณพ่อทั้งบ้าแล้วก็พูดโกหก คนอะไรบ้าจริงๆ คนอย่างคุณพ่อหนูเกลียดที่สุดเลย!!!!"
รีนะจับสมุดพกแน่น
_________________________
หมู่บ้านรีนะเมื่อ3ปีก่อน
หมู่บ้านเล็กๆแห่งหนึ่ง รีนะกับซาโยะนั่งอยู่ที่โต๊ะในบ้าน ชายผมและหนวดน้ำตาลที่มีนุกี้เกาะหลังอยู่เปิดประตูเข้ามา ในมือเขามีด้วงสีทองอยู่
"คุณพ่อ"
"กลับมาแล้วเหรอคะ"
"ฮะๆๆ"รูเบิร์ต พ่อของรีนะกับซาโยะเดินเข้ามา"ซาโยนาระเรื่องใหญ่ๆ"
"อะไร?"รีนะถาม
"ด้วงทองคำยังไงล่ะลูก ว่ากันว่ามันจะปรากฏตัวพร้อมกับความหายนะของหมู่บ้าน ทำไงดีๆๆ"
"คุณพ่อ"
"หา?"
"สีลอกออกหมดแล้วล่ะ"ซาโยะพูด มองสีที่ระบายลงไปเลอะออก มันเป็นแค่ด้วงธรรมดา
"ฮะๆๆ มีคนโง่เชื่อด้วยแฮะ"พวกเด็กในหมู่บ้านล้อเลียนรูเบิร์ต
"เดี๋ยวเถอะ"รีนะตะโกน
พวกเด็กๆวิ่งหนีไปยังหัวเราะเยาะ รูเบิร์ตไม่ได้โกรธแต่หัวเราะ
"ฮ่าๆๆๆ ดีแล้วล่ะๆ"
"เอ๋?"รีนะหันมามอง
"ก็ดีแล้วไม่ใช่รึไง หมู่บ้านไม่เกิดหายนะดีแล้วที่เป็นแค่เรื่องโกหก ฮ่าๆๆๆ"
รูเบิร์ตมาอาศัยอยู่หมู่บ้านนี้ที่เป็นบ้านเกิดของภรรยาและลูกๆเขา ภรรยาเขาจากไปแล้ว ทำให้รูเบิร์ตเลี้ยงซาโยะกับรีนะมาตามลำพัง
"การค้นคว้าเนี่ยนะจะสามารถช่วยหมู่บ้านของพวกเราได้เลยเชียวล่ะ ทุกคนจะสามารถใช้ชีวิตได้โดยไม่ขัดสนอีกต่อไป"
"ค้นคว้าอะไรเหรอคะคุณพ่อ?"ซาโยะถาม
"อ้อ อัญมณีไง ทำให้มีอัญมณีออกมา ฮะๆๆ"รูเบิร์ตกล่าว
"อัญมณีเนี่ยมันเสกออกมาได้ที่ไหนเล่าคุณพ่อ"
รูเบิร์ตมองลูกสาวครู่นึงแล้วหัวเราะอีกครั้ง
________________________
"ฮิๆๆๆ พ่อของพวกเธอนี่น่าสนใจดีแฮะ"ลูฟี่หัวเราะ
"น่าสนใจบ้าอะไรพ่อใจร้ายแบบนั้นน่ะ"รีนะตะโกน
"ทำไมล่ะ?"นามิถาม
"3ปีก่อน พ่อออกไปทำงานค้นคว้าแล้วก็ไม่กลับมาเลย พวกเราถูกทอดทิ้ง ดังนั้นพวกเราจึงอยู่กันแค่2คน ถึงจะถูกล้อเลียนยังไงก็ต้องกัดฟันอดทนอยู่ต่อไป"
"ลำบากน่าดูเลยนะคะ"วีวี่พูดอย่างเห็นใจ
"คุณพ่อไม่อยู่แล้ว เขาตายไปแล้ว คิดซะว่าแบบนั้น จนเมื่อเดือนก่อน จู่ๆนุกี้ก็กลับมาพร้อมคาบสมุดพกเล่มนี้ ในสมุดพกแนบจดหมายมาด้วย รู้ไหมว่าเขียนว่ายังไง ลูกพ่อ ทั้งสองคนช่วยกันทำงานค้นคว้าของพ่อให้สำเร็จด้วยนะ งี่เง่าใช่มั้ยล่ะ"
พวกเขาไม่รู้ว่าด้านบนต้นปาร์มมีหอยทากสื่อสารดักฟังอยู่
"งานค้นคว้าที่แลกกับที่ทิ้งพวกเราไปตั้ง3ปีเนี่ยนะ ทำไมต้องถูกจ้องเอาชีวิตจนต้องถ่อมาถึงทะเลอันตรายแบบนี้ด้วย บ้า บ้าที่สุด คำพูดของคนแบบนั้นหนูไม่อยากเชื่อแล้ว อัญมณีนั่นก็โกหกถึงต้องกลบเกลื่อนแบบนี้ สิ่งที่เหลือไว้ให้ชิ้นสุดท้ายคือปริศนาแบบนี้เนี่ยนะ"
ซาโยะมองรีนะที่เศร้าสร้อยมองสมุดพก คิรัวร์สังเกตเห็นความผิดปกติ
"มีบางอย่างที่พี่สาวรู้แต่รีนะไม่รู้รึเปล่า"คิรัวร์คิดในใจ
"พ่อของพวกเธอนี่น่าสนใจจริงๆด้วยแฮะ"ลูฟี่กล่าวขึ้น"ฉันก็อยากเห็นอัญมณีนั่น
ซาโยะกับรีนะมองลูฟี่อย่างประหลาดใจ
ทั้งสองมองกลุ่มหมวกฟางที่เหลือเห็นว่าพวกเขามีสีหน้าจริงจัง
"นี่พวกนายได้ฟังที่ฉันพูดบ้างรึเปล่าเนี่ย?"รีนะถาม
"โอ้ อยู่นี่เอง"ในที่สุดโซโลก็มาถึง
"ช้าชะมัดเลยโซโล"ลูฟี่กล่าว
"ว่าแต่ไม่ใช่ว่ามาหาสมบัติกันหรอกเหรอพวกเธอ?"อุซปถาม
"ไม่ใช่ฉันพี่สาวต่างหาก ฉันมาเป็นบอดี้การ์ดอย่างเดียว"
"บอดี้การ์ดเนี่ยนะ"กลุ่มหมวกฟางทวน
"เพราะพี่สาวบอกว่ายังไงก็ต้องไขความลับนี่ให้ได้ ฉันเลยตามมาปกป้องพี่สาวด้วยยังไงล่ะ"
"ทำอะไรกันอยู่น่ะพวกนาย?"โซโลถาม
"ต้องมีอยู่แน่เลยค่ะวิธีการสร้างอัญมณีน่ะ"
กลุ่มหมวกฟางมองซาโยะอย่างแปลกใจ
"หนูเชื่อว่ามันมีอยู่จริงๆ"
"พี่ซาโยะ"รีนะกล่าว
_____________________
ในห้องลับมีคนกดปุ่มสีแดง
______________________
ซาโยะมองรีนะแล้วยิ้มให้
"ทุกคนค่ะโปรดช่วยพวกเราด้วยคะ--"
พื้นใต้เท้าเธอเปิดออกแล้วซาโยะตกลงไปแล้วมันก็ปิดลง แฟรงกี้รีบคว้าตัวรีนะเพราะอาจมีกับดักอยู่ก็ได้
"พี่ซาโยะ!!!!"
"ฝีมือใครกัน!!!!"วีวี่ถาม
"ฉันไม่รู้"เซียร์กลา่ว
"กิรุๆๆ เด็กอยู่ในมือผมแล้ว ถ้าอยากได้ตัวคืนก็ทำตามที่ผมพูดซะ"
"โดรัน"นามิกล่าว
"มันเป็นใครกันน่ะ?"ช็อปเปอร์ถาม
"ผู้ดูแลของเรือลำนี้"
"ว่าไงนะ?"ซันจิถาม
_________________________
"กิรุๆๆๆ ไปไขความลับของสมุดพกเล่มนั่นมาก็แล้วกัน นั่นคือสิ่งแลกเปลี่ยนกับสาวน้อย กิรุๆๆๆ"
_________________________
"เสร็จกัน ไม่ได้มีแค่พวกฟอกซี่กลุ่มเดียวหรอกเหรอเนี่ย ทำไงดีล่ะลูฟี่?"อุซปถาม
"อืม?"ลูฟี่ครุ่นคิด
"เมื่อลูฟี่คิดแผนมันไม่เคยมีเรื่องดี"คิรัวร์คิด
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น