ลำดับตอนที่ #144
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #144 : หายตัวไป!!?(RE2)
"ย๊ากกก!!!!"
"เปรี้ยงๆๆ"วีวี่ฟาดโซ่ดันนักดาบที่พูดเหมือนบรู๊คไปที่กำแพง
อีกสามคนจ้องมองฮอกแบค
"งานค้นคว้าซอมบี้อะไรกันล่ะฮอกแบค ฉันสืบดูแล้ว นายเป็นคนทำให้คนตายที่อยู่บนเกาะนี้คืนชีพขึ้นมาใช่มั้ย!?"นามิกล่าว
"เฮ้! นามิพูดตรงประเด็นไปแล้วนะ"อุซปกล่าว
"โฮ่ๆๆ จนป่านนี้แล้วอยากจะสงสัยอะไรก็เชิญตามสบาย ว่าแต่มีหลักฐานรึเปล่าล่ะ?"
นามิชี้ไปที่ซินดี้จัง
"ฉันได้อ่านข่าวการตายของผู้หญิงคนนั้นแล้ว วิคตอเรีย ซินดี้ เธอประสบอุบัติเหตุตายตั้งแต่เมื่อ10ปีที่แล้ว"
"พวกแกแอบเข้าไปในห้องนั้นมาเหรอ!!? ตอบมา!!!!"
ทั้งสามคนไม่ตอบอะไรแต่ก็เป็นคำตอบพอแล้ว
"หนอยๆ ไม่ใช่แค่ห้องวิจัยนะ แม้แต่ห้องนั้นก็ด้วย ซินดี้จัง ซามูไรริวมะ จัดการส่งพวกมันไปที่โลกแห่งเงาเดี๋ยวนี้เลย!!!"
"รอเดี๋ยวก่อนขอรับ!!!"ช็อปเปอร์ร้อง
"จงไปโลกแห่งเงามืดที่ไม่มีแสงสว่างให้เห็นอีก ราตรีพิฆาตได้เริ่มขึ้นแล้ว"ฮอกแบคไม่สนใจพูดต่อไป
"แหม่ เป็นผู้หญิงที่สวยจริงๆเลยนะครับ บิวตี้ฟูล คือผมเห็นคนสวยๆเป็นไม่ได้เลยละครับ แต่ผมไม่มีลูกตานี่นาก็เป็นมัมมี่นี่"
"แหม่ ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ"นามิกล่าว
"ขอผมดูกางเกงในหน่อยได้มั้ยครับ"
"ใครจะให้ดูล่ะยะ!!!"
"เปิดช่องว่าง!!"ซามูไรแทงดาบใส่ท้อง วีวี่รีบยกดาบกัน
"เปรี้ยง!!!!"แต่แรงกระแทกอัดเธอกระเด็น
"กรี๊ดดด!!!"วีวี่กระเด็นล้มลงพื้นข้างพวกนามิ
"วีวี่!!!"ทั้งสามตะโกน
"วิธีพูดแบบนี้ เหมือนตานั้นไม่มีผิดเลย"วีวี่กล่าวขณะลุกขึ้นมา
"โฮ่ๆๆ คราวนี้คนละระดับกับซอมบี้ที่พวกแกเคยเห็นมานะจะบอกให้ หมอนี้เป็นเจเนรัลซอมบี้ที่มีร่างกายพิเศษกว่าใครๆ ชายผู้มาจากแคว้นวาโนะคุนิที่อยู่ในนิวเวิร์ล ในสมัยก่อนไม่รู้จริงหรือหลอกแต่เขาคือซามูไรในตำนานที่ว่ากันว่าฟันมังกรที่บินอยู่บนฟ้าขาดสองท่อน"
"คราวนี้แย่แน่ๆเลย"
"อย่าเข้ามานะ!!!"ช็อปเปอร์ตะโกน
"ย๊ากกกก!!!!"วีวี่กลายร่างเป็นครึ่งสัตว์ไทเซราท็อปทันที
"ฝากด้วยนะวีวี่!!"นามิตะโกน
"ลุยเลย!!!"อุซปตะโกน
"ดาบ5แฉก!!!!!!"วีวี่พุ่งเข้าไปแทงใส่ริวมะ
"เฟี้ยว!!!!"
แต่เกิดสายลมรุนแรงแล้วริวมะไปยืนอยู่ด้านหลังพวกเขา
"คุณซินดี้ช่วยเปิดทางเดินที่อยู่ตรงนั้นหน่อยได้มั้ยครับแล้วก็ผมขอมื้อดึกด้วยคนนะครับ"
"อะไรน่ะ นึกว่าถูกดาบฟันแล้วแท้ๆ"
"ตกใจหมดเลย คิดจะทำอะไรกันแน่เนี่ย"
"นี่มันยังไงกัน?"
"อะไรก็ช่างเถอะน่า รีบหนีตอนนี้ดีกว่านะ ประตูเปิดอ้าอยู่"อุซปกล่าว
ทั้ง4รีบวิ่งไปที่ประตู แต่ทว่า...
"ฉัวะ!!!!!"ทั้ง4โดนฟันขณะก้าวเท้าไป
"เยี่ยมมาก คนที่ถูกยอดฝีมือฟันจะเดินฮัมเพลงไปได้อีก3ก้าว จึงจะพึ่งรู้ตัวว่าถูกคมดาบฟันไปแล้ว"ฮอกแบคกล่าว
"ฮัมเพลง3ก้าวด่าวดิ้น ท่าฟันปลายคันศร"ซามูไรริวมะเก็บดาบเข้าฝัก
_________________
"มีใครอยู่มั้ย ขอรบกวนหน่อยนะ!!"ลูฟี่ตะโกน
"เร็วไปแล้วเจ้าบ้า!!"ซันจิกล่าว
"เฮ้ย ประตูล็อค....ตึง!!!"ลูฟี่ดึงทำกลอนประตูพัง
"เปิดได้แล้ว"ลูฟี่เปิดประตูเข้าไป
"เปิดแบบนี้เลยเหรอ"โซโลพูด ทุกคนเดินตามเข้าไป
"เก็กโค โมเลีย รีบๆโผล่หัวออกมาเดี๋ยวนี้!!!!"ลูฟี่ตะโกน
"ห้องนี้มันห้องอะไรน่ะ?"แฟรงกี้ถาม
"รู้สึกจะไม่มีใครอยู่นะ"
"เฮ้ย ไม่มีใครอยู่เลยเหรอ!!!!"ลูฟี่ตะโกนเดินไป"เก็กโค โมเลีย!!!!"
"คฤหาสน์หลังเบ้อเริ่มเทิ้ม ไม่มีคนรับใช้อยู่เลยสักคนรึไง"
"ห้องเละเทะเหมือนพุ่งตะลุมบอลจบไปหมาดๆเลยนะเนี่ย คงไม่ใช่คุณนามิหรอกนะ"
"บูฮิๆๆๆ"พวกเขาได้ยินเสียงหัวเราะแปลกๆของสตัฟฟ์หมูบนกำแพง
"ทั้งที่รู้จักชื่อของเจ้านายแต่ก็ยังกล้าเหยียบเข้ามาอีก ใจถึงไม่เบาเลยนี่หว่า"
"เฮ้ย มีหมูงอกจากกำแพงด้วยแฮะ"ลูฟี่กล่าว
"ยังเร็วไปที่จะตกใจ ออกไปต้อนรับแขกกันหน่อยซิพวกแก!!!"
พวกของในห้องต่างกระโจนออกมาล้อมรอบกลุ่มหมวกฟาง
"เฮ้ยๆ พวกนี้ก็ซอมบี้เหรอเนี่ย"ซันจิกล่าว
"สำหรับบนเกาะนี้ถึงจะมีตัวพิสดารกว่านี้โผล่มาก็คงไม่แปลกแล้วล่ะนะ"โรบินกล่าว
"โอ้โหถูกใจชะมัดเลย!!!"ลูฟี่ตะโกน
"ผัวะ!!!!"ซันจิยกเท้าเตะซอมบี้จากในรูปภาพ
"เอาคุณนามิกับวีวี่จังไปซ่อนไว้ไหนบอกมา!!!"ซันจิตะโกน
"อ้าปากกว้างแบบนี้ไม่ดีเลยนะ อุตส่าห์หน้าตาสวยแท้ๆ"
"เอ๋ จริงเหรอ?"
"แต่ว่าโผล่ออกมาจากกรอบรูปก็ไม่ไหวหรอกนะ ทวิสต์!!!"
"กรี๊ดดดด!!!!"สาวซอมบี้กรีดร้องเมื่อโดนหักกระดูกทั้งตัว
"อิตโตริว เพลิงผลาญ"
"ร้อนนนนน!!!!!"พวกซอมบี้หลายตัวหนีเตลิดเมื่อเจอไฟ
"เคร้ง!!!!"ดาบที่แทงแฟรงกี้หักไป
"พังหมดเลย อะไรกันเจ้าหมอนี้ตัวมันเป็นเหล็กรึไง"
"หมับ!!!!"
"อย่าๆๆ นี่มันตัวอะไรกันแน่เนี่ย"
"นี่แกเป็นพรรคพวกของเจ้าพวกอ่อนแอนั้นเหรอ"
"เยส....ตูม!!!!"แฟรงกี้จับหัวพวกมันชนกัน
"แฮ่!!!"ฝูงซอมบี้พุ่งมาหาโซโล
"วิชา2ดาบนิงิริ"
"นิงิริเหรอ แล้วซูชิล่ะอร่อยไหม?"
"จรัสแสง!!!!!"โซโลพุ่งเข้าฟันพวกมันกระเด็น
"มันเป็นบ้าเลยแฮะเกาะเกาะนี้"
"หลบไปหลบมาอยู่ได้ไอ้บ้านี่"เจ้าพรมหมีพยายามฟันใส่ลูฟี่
"ถ้าไม่มาเกะกะพวกเราก็คงได้เป็นเพื่อนกันแล้วแท้ๆ บาซูก้ายางยืด"ลูฟี่โดดชกเข้าที่หัวมัน
"ตึง!!!!"มันพุ่งชนกระแทกกำแพงฝังเข้าไป
"พรมหนังหมี"เจ้าหมีสตัฟฟ์มองทุกคนโดนจัดการ
"เก็บกวาดเรียบร้อย"
"ยัง ยังไม่หมด"แฟรงกี้พูด ทุกคนมองเจ้าหมูประดับบนกำแพง"เหลืออยู่นั้นอีกตัวนึง"
เจ้าหมูเหงื่อตก
________________
ด้านพวกนามิโดนจับใส่โลงศพ
"เอาล่ะ เอาพวกมันไปได้แล้ว โฮ่ๆๆ"
ซอมบี้ตัวเล็กยกโลงศพออกไป
___________________
กลุ่มหมวกฟางเอาเจ้าหมูลงมาที่พื้น แต่ที่แปลกคือซันจิหายไป
"เอ่อ ถ้า4คนนั้นล่ะก็ตอนนี้นอนกลับปุ๋ยอยู่ที่ห้องรับรองที่เตรียมเอาไว้ครับ ดีจังนะครับที่ปลอดภัย"
"ไม่ต้องมาอำเลย"คิรัวร์กล่าว
"จริงๆนะครับบูฮิ ไม่เชื่อก็ไปดูเองเลยครับ ขึ้นบันไดนั้นแล้วเดินตรงไปเลยครับ"
"หือ? เดี๋ยวก่อนสิ"แฟรงกี้เริ่มมองไปรอบๆ
"หือ?"ทุกคนก็เริ่มสังเกตเห็น
"นายกุ๊กคิ้วม้วนไม่อยู่นี่นา"แฟรงกี้กล่าว
"ตะกี้ยังอยู่เลยนี่นา แว็บไปไหนอีกล่ะเนี่ยซันจิ"
"ฮิๆๆๆ"
"อย่าหัวเราะสิ"
"บูฮิๆๆๆ"
"แอบเล่นงานตอนที่ไม่ทันรู้ตัวอย่างงั้นสินะ เสียเพื่อนไปคนนึงซะแล้ว"
"นี่นาย"
"แต่ก็นั่นสิ ถ้าซันจิก็ช่างเถอะ"
"แต่ว่าคฤหาสน์ซอมบี้แบบนี้น่ะ การช่วย4คนนั้นออกมาอาจจะต้องแข่งกับเวลามากกว่าก็ได้"โรบินกล่าว
"บูฮิๆ นี่พวกแกกะอีแค่เก่งนิดเก่งหน่อยอย่าพึ่งได้ใจไป ที่จริงกำลังขวัญเสียที่จู่ๆเพื่อนก็หายไปใช่มั้ยล่ะ สมน้ำหน้า"
"ตอนนี้นอกจากพึ่งลางสังหรณ์คงไม่มีทางอื่นแล้วสินะ"
"เฮ้ย นี่พวกแกที่จริงกำลังกลัวอยู่--"
"ถึงจะข่มขู่พวกนี้ไปก็คงไม่ยอมบอกความจริงให้พวกเรารู้แน่นอน"
"งั้นก็เอาเจ้าหัวหมูนี่แหละนำทางซะเลย"
"เอ๋!!!!"
"แหะๆๆๆๆ"พวกซอมบี้ตนอื่นหัวเราะ
"เอาเลย ไปเลย"
"นี่พวกแก..."เจ้าหมูมองคนอื่นๆ
"ไปเลย แล้วรู้ซึ้งถึงความน่ากลัวของเจ้านายของเรา"
"เจ้านายที่แท้จริงของพวกเราคือ7เทพโจรสลัดเก็กโค โมเลีย โอ๊ย พอพูดก็รู้สึกหนาวขึ้นมาทันที"
"แค่พูดก็เหมือนแข็งไปทั้งตัวเลย"
"พรรคพวกที่หายไปรับรองเลยว่าไม่ได้ตายดีแน่ พวกของแกจะค่อยๆหายไปทีละคนสองคน แกต้องเสียใจภายหลังแน่ๆเลย 7เทพโจรสลัดเก็กโค...อ๊ะ ไม่สิ เมื่ออยู่ต่อหน้าพลังที่แท้จริงของนายท่านล่ะก็พวกแกจะต้องหวาดกลัวที่ช่วยใครไม่ได้เลย"
"พล่ามอยู่ได้หนวกชะมัด งั้นแกก็ไปบอกไอ้บ้าที่ชื่อโมเลียนั่นเลย ถ้าพรรคพวกของฉันเป็นอะไรไปล่ะก็ ฉันจะถล่มมันให้เดี้ยงไปพร้อมกับเกาะนี้เลยคอยดู"
"เหวอ!!!!"
"ส่วนซันจิถึงปล่อยไปก็คงไม่ตายอยู่แล้ว เอาล่ะไปเถอะ"ลูฟี่กล่าว
ทุกคนเดินต่อขณะที่แฟรงกี้หยิบเจ้าหมูติดมือไว้ช่วยนำทาง
"จะลากฉันไปด้วยจริงๆเหรอพวกแก พูดอะไรซะบ้างสิ!!!!!"
กลุ่มหมวกฟางขึ้นบันไดผ่านเข้าอุโมงค์ไป
"เรียนเจ้านายที่เคารพ ดูเหมือนว่าจะมีพวกน่ากลัวเข้ามาในคฤหาสน์แล้วครับ เหล่าซอมบี้ขวัญผวากระเจิงหมดแล้วครับ"
ในห้องมีบุหรี่ของซันจิตกอยู่
______________
ด้านพวกโซลเยอร์ซอมบี้กำลังล้อมรอบคฤหาสน์ไว้
"ล้อมคฤหาสน์เอาไว้!!!"
"อย่าปล่อยให้พวกโจรสลัดออกไปได้แม้แต่คนเดียว!!!"
แต่ดูเหมือนไม่ตั้งใจทำงานเพราะพวกมันกำลังเต้นระบำฉลองกับพวกซอมบี้ในป่าอยู่
_________________
อับซารอมเข้ามาในห้องที่มีโลงศพเก็บไว้ แต่มันต่างกันตรงที่โลงศพพวกนี้ต่างดูดีกว่าของที่เคยเห็น
"เอาล่ะ เหยื่อสำหรับค่ำคืนนี้ย่างกรายเข้ามาในเขตของพวกเราแล้ว คืนนี้พวกเจ้าจงออกไปอาละวาดให้สะใจไปเลย จงตื่นขึ้นมาเหล่าเจเนรัลซอมบี้ทั้งหลาย
พวกซอมบี้ที่สวมมากสวมขุดเกราะหรือหมวกกัปตันโจรสลัดต่างลุกขี้นมา
"จงคืนชีพเหล่านักรบแห่งยุคโบราณ โจรสลัดหมวกฟางมีทั้งหมด11คน จงล่าและนำหัวของพวกมันไปถวายให้กับนายท่าน ไปได้ เหล่าเจเนรัลซอมบี้ผู้กล้าหาญทั้งหลาย"
เหล่าเจเนรัลซอมบี้เริ่มเดินออกไป
"ไม่ว่าพวกมันจะหนีไปถึงที่ไหนก็จงไล่ตามพวกมันไปซะ ไม่มีใครสู้พวกเจเนรัลซอมบี้ได้หรอก"
ซอมบี้ที่ดื่มเหล้าและสวมชุดกัปตันโจรสลัดเดินออกมาช้า
"มัวโอ้เอ้อะไรอยู่ได้ล่ะกัปตันโจน เดี๋ยวชื่อเสียงที่กระบือไกลไปทั่วแผ่นดินก็ร้องไห้หรอก"
"ได้ๆ จะไปล่ะ"กัปตันโจนเดินไปโบกมือลา
"ให้ตาย หมอนี้ไม่ไหวเลย"
"ท่านอับขา แต่งงานกันเถอะนะค่ะ"ฮิปโปสีชมพูสวมชุดแต่งงานที่อยู่หลังประตูพูด
อับซารอมได้ยินแล้วสะดุ้งเฮือก
"แว้ก!!! ลอร่า นี่เธอรีบๆออกไปสู้เดี๋ยวนี้เลยฉันเป็นผู้บัญชาการนะเฟ้ย!!!"อับซารอมชี้ให้ตามตัวอื่นไป
"งั้นแต่งกันก่อนสิค่ะ"
"ไหงงั้นล่ะฟะ!!!"
ลอร่าวิ่งผ่านอับซารอมไปปิดประตูโบสถ์และล็อคไว้
"หึๆๆๆ"ลอร่าหัวเราะ
"ปิดประตูล็อค ทำอะไรเนี่ยฟะ?"อับซารอมถาม"นี่เธอคิดจะขัดขืนคำสั่งอับซารอมจ้างสุสานเหรอ?"
"ก็มาแต่งกันก่อนสิคะ"ลอร่าเดินเข้ามาหา อับซารอมถอยหลังไป
"พูดบ้าๆน่า ฉันเป็นมนุษย์นะ ฉันจะเอาเจ้าสาวที่เป็นมนุษย์เท่านั้นนะ เธอเป็นหมูป่าตัวเมียนะ แถมเป็นซอมบี้ด้วย ตายแล้ว มีกลิ่นแล้ว"
"อ๊ะ!!"ลอร่าชี้ไปด้านข้าง
อับซารอมหันไปมองทางนั้น
ลอร่าหยิบกระดาษทะเบียนสมรสออกมาวางบนโต๊ะและทาสีลงบนนิ้วอับซารอม
"ย๊าก!!!"
"อย่านะเฟ้ย!!!"อับซารอมดึงมือกลับมาทัน
"นี่เธอทำไมถึงทำอะไรที่น่ากลัวแบบนี้ ไอ้นั้นสันใบสมรสไม่ใช่รึไงไปเอามาจากไหน จู่ๆมัดมือชกจดทะเบียนสมรสหน้าตาเฉยเลย"
"ริมฝีปากที่ดินเถื่อนนั้นทนไม่ไหวแล้วเอานิ้วมาซะดีๆเลย"ลอร่าพุ่งมาแต่อับซารอมหลบไปด้านข้าง
"ตึง!!"ลอร่าชนกับกำแพง
"เลิกบ้าได้แล้วนะ ฉันไม่ยอมให้สัตว์ที่ตายไปแล้วมาหลอกหลอนไปชั่วชีวิตหรอกนะ"
"วิทธยายุธเจ้าสาวจูบสาบานรัก!!!"
"วิทธยายุธเจ้าสาวกอดสาบานรัก!!!"
แต่อับซารอมโดดหลบไปได้
"ฉันอยากตาย!!!!"
"เธอก็ตายไปตั้งแต่ปีมะโว้แล้วไม่ใช่รึไงเล่า!!"
"ต่อให้กลายเป็นซากศพซอมบี้ที่เน่าเปื่อย แต่ความรักที่มีต่อท่านอับจะมั่นคงไปชั่วนิบนิรันดร์"
"ฉันบอกแล้วไงว่าฉันน่ะ!!!"อับซารอมยกหใัดชก แต่ลอร้าคว้าไว้ได้
"ขอรับนิ้วนี้ไปนะค่ะ"
อับซารอมใช้กำลังจับลอร่ายกขึ้นไปกระแทกกลับหัว
"โอ๊ย สาหัส"อับซารอมจะหนี
"คิดว่าจะหนีฉันพ้นเรอะ รักเถอะ!!!"ลอร่ากระโดดเอาร่างใหญ่ทับอับซารอมไว้
"วิทธยายุธเจ้าสาวเลิฟเอแท็คสาบานรัก!!!"ลอร่าคว้ามือเขาขึ้นมา"ตัดใจซะดีๆ มาจดทะเบียนกันเถอะ อ๊าย!!!!"
ลอร่าโดนเตะลอยกระเด็นล้มลงพื้น
อับซารอมลุกขึ้นยืนหอยหายใจ
"เดี๋ยวก่อนลอร่าตั้งใจฟังให้ดีด้วยนะ ฉันน่ะนะเลือกผู้หญิงที่จะมาเป็นเจ้าสาวของฉันเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ถึงจะใจแข็งแต่ก็สวยงาม ดูบอบบาง เป็นมนุษย์ผู้หญิงตัวเป็นๆเลยด้วย"
"ฮะๆๆ สุดท้ายก็แห้วเหมือนกับทุกทีนั่นแหละ"
"พูดบ้าๆดูซะ หล่อนเป็นโจรสลัดที่ขึ้นมาบนเกาะนี้ เธอสวยเหมาะสมจะเป็นเจ้าสาวของฉันมากเลย"
"ไม่มีทางหรอกยะ นังผู้หญิงนั้นฉันจะกำจัดมันเอง"ลอร่าวิ่งออกไปตามล่า
"เดี๋ยว หยุดก่อนลอร่า!!!!"อับซารอมพูดวิ่งตามไป
__________________
"ตาแก่เมื่อกี้บอกว่าที่พวกเราโผล่มาที่นี่เพราะถูกเก็กโค โมเลียหมายหัวเอาไว้สินะ ที่นายกุ๊กนั้นหายไปอาจจะเกี่ยวข้องกับโมเลียก็เป็นได้"
"บูฮิๆๆๆ"
"เจ้ากุ๊กงี่เง่านั้นทำตัวเองชัดๆ แต่ว่าไม่นึกว่าที่แบบนี้จะมี7เทพโจรสลัดอยู่ด้วย"
"แล้วเจ้าโจรสลัดนั้นจะขโมยเงาของคนอื่นไปทำไมกัน"แฟรงกี้สงสัย
"ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกัน"
"ฉันไม่รู้เรื่องพวกนั้นหรอกนะ!!!"เจ้าหมูโกหก
"ฉันรับปากกับลุงคนนั้นไว้แล้วว่าจะช่วยอัดเจ้าโมเลียอะไรนั้น เรื่องอื่นไว้ทีหลังละกันนะ"
"บูฮิๆๆ บอกแล้วไงว่าพรรคพวกของแกที่หายไปไม่มีใครปลอดภัยสักคน จะว่าไปแล้วนี่ก็ไม่ใช่เวลามาห่วงคนอื่นด้วยซ้ำไป ป่านนี้คง บูฮิๆๆ"
"ผัวะ!!!"ลูฟี่ชกใส่เจ้าหมู
"บูฮิอะไรของแกอยู่ได้ นำทางให้ดีๆหน่อยไอ้เจ้าหมูบูฮิ"
โซโลหยุดเดินหันไปมองด้านหลัง
"มีอะไรเหรอ?"แฟรงกี้ถาม
"เปล่า คงคิดไปเอง"โซโลกล่าว
ไกลออกมาแมงมุมลงมาตามใยมองกลุ่มหมวกฟาง
________________
"นี่ คุมาซี่ๆ"
"ครับ"
"เดี๋ยวสองพี่น้องริสกี้จะขนศพมาที่นี่ นายไปรอรับและส่งต่อไปที่แดนซ์ฮอลของนานท่านที เข้าใจนะ"
"อา..."
"ตกลงว่าเข้าใจหรือไม่เข้าใจเนี่ย"
"ครับ"
"ไม่ต้องพูดจะได้มั้ย ไม่น่ารักเอาซะเลย ส่วนฉันจะไปคุมหน่วยเก็บกวาดสมบัติที่อยู่บนเรือลำนั้น ถ้ามีอะไรรีบมารายงานทันทีเข้าใจไหม?"
คุมาซี่พยักหน้ารับ
"นั่นแหละ พอหุบปากแล้วน่ารักขึ้นเยอะเลย"เพโรน่าเดินไป
"ไปดีมาดีนะครับ"คุมาซี่พูดขึ้นมา
"นี่นาย ใครใช้ให้พูดออกมาห๊ะ!!!"
_________________
"หนึ่งสองๆๆ"
"ของมาส่งจ้า ของมาส่งให้เจ้านาย"
"จ้าๆๆๆ"
แต่แล้วเจ้าซอมบี้จิ๋วสองตัวทำพลาดหกล้มและโลงศพกระเด็นไปล้มลงพื้น
"ตายแล้ว พลาดซะแล้ว ของที่จะไปส่งให้เจ้านายเป็นไงบ้าง"
พวกเขาเห็นพวกนามิออกจากโลงมานอนด้านนอก
"แย่แล้วฝ่าโลงเปิดอยู่"
"ที่นี้คือ..."ช็อปเปอร์ได้สติ
"แย่แล้ว ฟื้นแล้ว รีบไปทุบเร็วทุบให้ตาย!!!"
"ตายก็แย่น่ะสิ"
"งั้นก็ปางตาย แค่ปางตายก็พอ!!!"
ทั้งสองคนถือมีดพุ่งเข้ามาแต่โดนวีวี่ยกดาบฟาดกระเด็นล้มลงพื้น
"อุซป นามิ แข็งใจไว้นะลืมตาขึ้นสิ"
"นี่พวกเรา...จำได้ว่าโดนซามูไรนั่น....หมอนั้นใช้สันดาบฟันหรอกเหรอเนี่ย"อุซปมองแผลที่ท้อง
"ดูเหมือนพวกนั้นยังไม่อยากให้เราตาย"วีวี่กล่าว
"รู้สึกฝนจะตกนิดหน่อยนะ"นามิก้าวออกมาจากโลง"พื้นดินมันแฉะๆ"
"ฉันก็ไม่รู้ แต่กระรอก2ตัวนี้กำลังแบกโลงศพนี้ไปที่หหนสักแห่งหนึ่งอยู่"ช็อปเปอร์ชี้พวกมัน
"เฮ้ย ไอ้นี้มันโลงศพนี่หว่า!!!"อุซปร้อง
"แย่แล้ว ฟื้นกันหมดทั้ง4คน"
"แย่แล้วต้องเรียกพรรคพวกมาช่วย"
มันทั้ง2ตัววิ่งหนีไป
"ตรงนี้รู้สึกจะเป็นหลังคฤหาสน์นะ ดูจากห้องวิจัยของฮอกแบคที่อยู่ชั้นบนสุดนั้น พวกเราถูกพามาไกลพอควรเลย"
"ดูข้างหลังสิ ฝั่งตรงข้ามมีตึกท่าทางน่ากลัวอยู่อีกหลังด้วย"ช็อปเปอร์กล่าว
"นั่นมันอะไรน่ะ หลังคฤหาสน์ยังมีสิ่งก่อสร้างใหญ่โตมโหฬารอีกเหรอเนี่ย"อุซปกล่าว
"อุซป ช็อปเปอร์ วีวี่ ฉันรู้แล้วว่าที่นี่เป็นที่แบบไหน"นามิไปยืนตรงกำแพง
"อะไร ตกลงมันเป็นอะไรกันแน่น่ะ?"ทั้งสามคนเดินเข้ามา
"ที่นี่น่ะคือระเบียงที่เชื่อมระหว่างสิ่งก่อสร้างนั่นกับคฤหาสน์ยังไงล่ะ"
"ระเบียงเชื่อมเหรอ ฉันว่ามันกว้างไปหน่อยมั้งยังกับป่าเลย"อุซปกล่าว"ไม่สิ จะบอกว่าป่าก็ประหลาดอยู่ดีนะ แล้วพวกเราหมดสติถูกจับใส่โลงแบบเมื่อตะกี้ก็แปลว่าพวกเรากำลังจะถูกแบกไปส่งที่สิ่งก่อสร้างที่อยู่ตรงโน้นสิเนี่ย"
"อาจจะพาพวกเราไปดัดแปลงเป็นซอมบี้ก็ได้"นามิโดดลงมาจากกำแพง
"ดีนะเนี่ยที่ฟื้นขึ้นมาก่อน รีบหนีกันดีกว่า"
"รีบหนีเดี๋ยวนี้เลย"
"เดี๋ยวก่อนสิ แบบนี้ก็ขาดทุนแย่สิ โดนหลอกให้ตกใจจนร้องเสียงหลงวิ่งพล่านหนีซะขนาดนั้นได้ยังไง"
"พูดบ้าอะไรของเธออยู่น่ะห๊ะ"
"เซ็นเซอร์เตือนภัยของฉันส่งสัญญาณเต็มที่เลย"
"เราต้องรีบหนีเดี๋ยวนี้นะ!!"วีวี่กล่าว
"สมบัติไม่ได้อยู่ที่นี่"
"เลิกคิดเรื่องที่ซ่อนสมบัติแล้วรีบหนีเถอะน่า"วีวี่กล่าว
"บ้าน่า ฉันรู้หรอกน่า ฉันเองก็กลัวเหมือนกันนั่นแหละ"ตาของนามิกลายเป็นเบรี
"แต่ตาไม่ได้พูดแบบนั้นสักนิด!!!"ทั้งสามตะโกน
"งั้นจะหนีไปไหนล่ะข้างหน้าหรือว่าข้างหลัง?"นามิถาม
"จะให้ย้อนกลับไปทางคฤหาสน์ฉันก็ไม่อยากจะเจอกับเจ้าซามูไรนั่นด้วยแล้วสิ"
"ถ้าอยากหนีเลี่ยงเจ้านั่นดีกว่า"วีวี่ยอมรับ เพราะรู้ซามูไรนั่นเหนือกว่าเธอมาก
"แต่ว่าถ้าไปต่อข้างหน้าอาจจะเจอคนที่น่ากลัวกว่านั่นอีกก็ได้นะ"ช็อปเปอร์กล่าว
ตอนนั้นเองช็อปเปอร์ก็หันมาเห็นบางอย่างทางขวามือ เป็นเพนกวินสามตัวเดินมาหันหลังให้
"เอ๊ะ อะไรกันน่ะสัตว์ป่าท่าทางน่ารักพวกนี้"นามิกล่าว
"1"ตัวแรกเป็นเพนกวินผมสีบลอนและบอลสีน้ำตาลบนหัว
"2"ตัวที่สองเป็นเพนกวินที่มีรอยเย็บที่ปากเต็มและสวมหมวก
"3"ตัวที่สามเป็นเพนกวินที่หน้าเหมือนสุนัขแก่ๆ ปิดตาข้างซ้ายไว้ สวมหมวกสไตล์ชายหาดสีแดงขาว
"สวัสดีพวกเราคือ...."
"คู่หู่เพนกวินซอมบี้....ไม่ใช่สิ"
"ทรีโอ ต้องทรีโอฉันพึ่งมาใหม่"
"เฮ้ย ใครถามฟะเรื่องราวของคณะพวกแกเนี่ย"อุซปกล่าว
"และที่อยู่ข้างหลังพวกเธอก็คือผองเพื่อนซอมบี้ของพวกเราเอง"
ทั้ง4คนหันไปมองด้านหลังก็เห็นซอมบี้เต็มไปหมด พวกเขาถูกล้อมไว้แล้ว
"ยินดีต้อนรับสู่สวนของท่านเพโรน่า!!!"
"นี่มันสวนสัตว์ประหลาดเรอะ!!!!!"ทั้ง4ตะโกน
"เอาเลย จัดการพวกมันเลยดีกว่า"พวกซอมบี้วิ่งเข้ามา
"เนบิวล่า สตอร์ม!!!!
"ฉัวะๆๆๆเปรี้ยงๆๆ"ดาบสายลมพวกมันกระเด็นไป
"วีวี่"ทั้งสามร้องต่างหลบหลังเธอ
"นามิ อุซป ช็อปเปอร์ ฉันจะสกัดพวกนี้ไว้เองรีบไปหาที่หลบ!!"วีวี่กล่าว
"ตกลง"
พวกนามิรีบวิ่งไป ขณะที่วีวี่เริ่มเข้าจัดการพวกซอมบี้
"อ๊ากกกก!!!!"
"ยัยนี้เก่งชะมัด"
"เราจะจัดการยัยคนใช้โซ่นี่เอง ที่เหลือไปจัดการพวกอ่อนแอนั่นซะ!!"
"รับทราบ"
ซอมบี้หลายตัวผ่านเธอไปรวมถึงเพนกวิน3ตัว
"เนกาทีฟๆๆ"ในตอนนั้นเองวิญญาณติดลบลอยลงมาจากด้านบน
"อะไรน่ะเจ้าพวกนั้น"วีวี่มองดู
"ฮิๆๆ"พวกมันหัวเราะแต่วีวี่ไม่สนใจ
"เนบิวล่า เชน!!!!"วีวี่ให้โซ่พุ่งไปแทงทะลุผ่านมันไป
"ผลุบ"เนกาทีฟทะลุผ่านตัววีวี่
"เรามันไม่ได้เรื่อง"วีวี่ทรุดลงพื้นมือตกอยู่ในอาการศซึม
"หมับ!!!!"พวกซอมบี้คว้าเธอเอาไว้
"เยี่ยม พาไปหานายท่านเลย"
วีวี่โดนพวกซอมบี้เอาตัวไป
______________________
สามจอมอ่อนโดนพวกซอมบี้ไล่ตามมา
"แย่แล้ว พวกซอมบี้ไล่ตามมาแล้ว"อุซปกล่าว
"วีวี่หายไปไหนเนี่ย!!!!"นามิตะโกน
"แย่แล้ว อุซปใช้ไฟเร็ว!!!!"ช็อปเปอร์ตะโกน
"จริงด้วยสิพวกนี้เป็นซอมบี้ ท่าไม้ตายกระสุนเพลิง"
"ตูมมมม!!!!"อุซปยิงกระสุนระเบิดใส่พวกซอมบี้
"ไงล่ะเอาไปอีก.....เปรี้ยง!!!!"อุซปจะยิงแต่ซอมบี้เพนกวินสองตัวเข้ามาเตะเขาล้มลง
"อุซป!!!!"ช็อปเปอร์วิ่งเข้าไปหา
"ช็อปเปอร์ระวังข้างหลัง"นามิตะโกน
หมีแพนด้าโยนลูกตุ้มเหล็กมาหาเขา
"อ๊ากกกกก!!!!!"ช็อปเปอร์กระเด็นไป
"อุซป ช็อปเปอร์"นามิตะโกน
"เธอเองก็ต้องโดนด้วย!!!!"ฮิปโปถือดาบเข้ามาฟันด้านหลัง
"เปรี้ยง!!!!"แต่เพนกวินตัวที่3เข้ามาเตะฮิปโปกระเด็นไป
"นี่เจ้าคนใหม่ทำอะไรกับพวกเดียวกันน่ะ"
"ศัตรูคือผู้หญิงคนนั้นต่างหากเตะผิดคนแล้วนะ"
"สุภาพสตรีคนนี้เป็นใครมาจากไหนฉันไม่รู้หรอก ถึงแม้นี่จะเป็นการขัดคำสั่งของเจ้านายก็ตาม แต่ถึงตายฉันก็จะไม่เตะผู้หญิงเด็ดขาด"
"ใครข้องใจก็เข้ามาได้เลย ไอ้พวกซอมบี้เน่าเหม็น"
_____________________
"พามาแล้วครับนายท่าน"
วีวี่เข้ามาและสังเกตเห็นโซโล
"โซโล!!!"
"วีวี่ ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่"โซโลถาม
"ฉันโดนไอ้วิญญาณบ้านั้นเล่นงาน นายนั่นแหละ ทำไมโดนพวกนั้นจับมาได้"วีวี่ตะโกน
"หยุดเสียงดังซะที พวกแกอยู่ต่อหน้าเก็กโค โมเลีย หนึ่งใน7เทพโจรสลัดนะ"ซอมบี้กล่าว
"ยัยนี้...ที่เข้ามาพร้อมกับพวกอ่อนแอนั้นเหรอ"โมเลียถาม
"ใช่แล้วครับ แต่ยัยนี้เป็นนักสู้ที่เก่งใช้ได้เลย"ฮิลดอนกล่าว
"แก....ฉันจะฆ่าแกทิ้งแน่ฮิลดอน!!!"วีวี่ตะโกน
"ฮึๆๆ โรโรโนอา โซโล นักล่าโจรสลัด วีวี่ เจ้าหญิงโจรสลัด เงาของพวกแกน่ะขอให้ฉันเถอะ"โมเลียกล่าว
"ว่าไงนะ!!!"
"เปิดไฟ!!!!"
"แว็บ!!!!"ไฟถูกฉายทำให้เงาของทั้งสองขยายใหญ่
โมเลียเอากรรไกรยักษ์ตัดเงาของวีวี่ออกไป
"อึก..."วีวี่หมดสติไป
"เฮ้ นี่แกทำ...."โซโลพูดได้แค่นั้นก็โดนตัดเงาไปอีกคน
______________________
"เฮ้พวกนาย โซโลหายไปแล้ว"คิรัวร์กล่าวขึ้น
"จริงด้วยนะ"แฟรงกี้กล่าว
"หลงทางอีกรึไงนะ"ลูฟี่กล่าว
"ฮิๆๆๆ"เจ้าหมูหัวเราะ
"อ้าว เฮ้ย ไปไหนแล้วเนี่ย!!!!"ลูฟี่ตะโกนเรียกหาตัวโซโล เขาชกใส่เจ้าซอมบี้หมู
"เฮ้ย เจ้าหมู นี่แกเล่นตุกติกอะไรอีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย พูด!!!"
"ฉันก็บอกไปตั้งแต่ต้นแล้วไงว่าฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้น บูฮิๆๆ"
"ปากไม่รู้แต่หัวเราะ ฉันคงจะเชื่อแกหรอกนะ"แฟรงกี้กล่าว
"แปลกจริงๆเลยนะ ไม่มีเสียงสักแอะ ถูกฆ่ารัดคอรึเปล่าเนี่ย"โรบินกล่าว
"วงจรความคิดของเธอมีแต่เรื่องอัปมงคลอยู่อย่างเดียวรึไง!!!!!"แฟรงกี้ตะโกน
"ประหลาดแฮะ แม้แต่โซโลก็หายไปด้วย?"ลูฟี่กล่าว
"หายหัวไปไหนกันนะ โซโลและซันจินี่ไม่ไหวเลย?"ตอนนี้ลูฟี่เอาชุดเกราะอัศวินสีทองที่เจอมาสวมเล่น
"โป๊ก!!!"แฟรงกี้ตบใส่ลูฟี่จากด้านหลัง แต่ลูฟี่ใส่เกราะอยู่เลยไม่เป็นไร
"ในเวลาแบบนี้ยังเล่นอะไรบ้าๆอีกนะนาย"แฟรงกี้กล่าว
"ก็เจอชุดเกราะตั้งอยู่ตรงโน้น การเอามาสวมคือความโรแมนติคของลูกผู้ชายไม่ใช่รึไง"ลูฟี่ตะโกน
"หา โรแมนติคเหรอจริงของนาย"แฟรงกี้กล่าว
"นั่นไม่จริงเลย"คิรัวร์พูดเดินไปพร้อมโรบิน
"คนอย่างนายมีร่างกายเป็นเหล็กแล้ว นายก็ลืมสิ่งสำคัญในใจไปรึไง"ลูฟี่กล่าว
"ยกโทษให้ฉันด้วยนะ ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะเปลี่ยนหัวใจให้แข็งกระด้างเหมือนเหล็กเลยแท้ๆ"แฟรงกี้หยิบกีต้าออกมาเล่น"ลมที่พัดผ่านหัวใจในเวลาที่เสียสิ่งสำคัญบางอย่างคือลมชอกช้ำ ลองฟังดูนะ การเดินทางของไซบอร์กเหล็กไหล"
"พวกนี้เข้าใจสถานการณ์บ้างไหมเนี่ย?"เจ้าหมูมองดูพูดขึ้น
"นี่ ข้างหน้ามีห้องโถงด้วยล่ะ"คิรัวร์พูดและหยุดเดินกระทันหัน
"บูฮิๆๆๆ"เจ้าหมูหัวเราะ
"หรือว่าที่นี่คือ..."โรบินกล่าว
"คิรัวร์ โรบิน แล้วพวกอุซปล่ะ!!!"ลูฟี่กับแฟรงกี้วิ่งตามมา
"ไม่เห็น ที่สำคัญกว่า"โรบินกล่าว
พวกเขามองห้องโถงที่ดูเหมือนสนามกีฬาและกระโจมที่เหมือนของคณะละครสัตว์
"ลึกเข้าไปในห้องโถงนี่ก็คือข้างนอกแล้ว"โรบินกล่าว
"ยังไงกันแน่นะที่นี่"
"ยังกับสนามประลองเลย"
"บูฮิๆๆ ไม่ใช่สถานที่สบายแบบนั้นหรอกนะ"เจ้าหมูกล่าว
ในตอนนั้นเองอัศวินเกราะเหล็กพุ่งลงมาจะแทงใส่แฟรงกี้ แต่คิรัวร์สังเกตเห็น
"แฟรงกี้ข้างบน!!!"คิรัวร์ตะโกน
"เหวอ!!!"แฟรงกี้หลบและดาบแทงลงพื้น ที่โผล่มาคืออัศวินเหล็ก มันคือเจเนรัลซอมบี้
"ใครน่ะ?"โรบินถาม
มันลุกขึ้นยืนดึงดาบออกมาพื้น
"โห เสื้อเกราะเดินได้แฮะ"ลูฟี่ตาเป็นประกาย
"ต้องเป็นซอมบี้แน่ เจอหอกแทงลำตัวแต่ยังเคลื่อนไหวได้อยู่"คิรัวร์กล่าว
"เป็นซอมบี้แต่ดังใส่เกราะซะเต็มยศ จะหลอกใครก็ให้มันน้อยๆหน่อยเถอะแก
"เคร้ง!!!!"ซอมบี้หุ้มเกราะพุ่งเข้ามาฟันใส่แฟรงกี้ แต่เขายกแขนเอาแฟรงกี้สตาชิลด์ป้องกัน
แฟรงกี้กับซอมบี้หุ้มเกราะต่อสู้ มันพยายามฟันดาบใส่ แต่แฟรงกี้หลบได้
"สตรองไรท์!!!!"แฟรงกี้ชกกำปั้นโดนลำตัวมันเต็มๆ
ซอมบี้หุ้มเกราะกระเด็นไป แต่ใช้เท้ายันตัวเองไว้ได้ มันตวัดดาบเป็นรูปXส่งคลื่นดาบมาหาแฟรงกี้
"ตูมมม!!!!"แฟรงกี้หลบได้แต่ผนังด้านหลังโดนฟัน
"ผนังมัน...."
แฟรงกี้ยกมือซ้ายเตรียมยิงกระสุน
"กะอีแค่วิชาดาบแค่นั้น เวพอนเลฟท์"
"ตูม!!!!"ซอมบี้หุ้มเกราะโดนกระสุนระเบิดกระเด็นไปล้มลงพื้น
แต่แล้วมันกลับลุกและพุ่งมาหาแฟรงกี้ใหม่ เขาตกใจแต่ยกสตาร์ชิลด์ป้องกัน
"ฉัวะ!!!"แต่ครั้งนี้ซอมบี้สามารถฟันผ่านทำให้เขาบาดเจ็บทรุดลงพื้นได้
"เฮ้ย แฟรงกี้!!!!"ลูฟี่ตะโกน
ซอมบี้หุ้มเกราะเดินมาหาพวกเขา
"หมับ!!!!"แต่แฟรงกี้เข้ามาจับหัวซอมบี้หุ้มเกราะจากด้านหลัง
"ฉันไม่ยอมแพ้เด็ดขาด ไอ้พวกคนตายอย่างแกเนี่ย!!!!"แฟรงกี้โยนซอมบี้หุ้มเกราะไปกระแทกพื้น
แต่ว่ามันก็ยังลุกขึ้นมาอีกครั้ง
"ยังจะลุกขึ้นมาอีกแน่ะ"ลูฟี่กล่าว
"เอาไม่อยู่แฮะ เจ้านี้มันผิดกับซอมบี้ที่ผ่านมาลิบลับเลย"แฟรงกี้กล่าว
"บูฮิๆๆ ที่นี่เข้าใจหรือยังล่ะ นี่แหละคือความน่ากลัวที่แท้จริงของซอมบี้ล่ะ"
"ไอ้เจ้านั้นไปอยู่ซะไกลเลย"ลูฟี่มองเจ้าหมูที่ไปยืนห่างตรงทางเดินที่พวกเขาพึ่งออกมา
"ถึงจะโจมตีใส่ยังไงก็ไม่รู้สึกเจ็บปวด เหล่าเจเนรัลซอมบี้ที่ถือเกราะสวมอาวุธถือเป็นยอดฝีมือที่มีชื่อเสียงโด่งดังสมัยที่ยังมีชีวิตอยู่ทั้งนั้น บูฮิๆๆ นายกองอัศวินจากแคว้นใหญ่ อาชญากรผู้ชั่วร้าย ซามูไรในตำนาน โจรสลัด มือปืนรับจ้าง ทุกคนล้วนกลายเป็นนักรบที่มีร่างกายเป็นอมตะ นำหน้าอย่างพวกแกไม่มีทางเอาชนะได้หรอก พวกเพื่อนๆของแกน่ะไม่มีใครได้อยู่รอดปลอดภัยแม้แต่คนเดียวแน่ สมน้ำหน้า"
"ไอ้ตัวแสบ"
"ซอมบี้กำแพง"เจ้าหมูกล่าว
ซอมบี้ที่เหมือนกำแพงพุ่งลงมาปิดทาง
"อ้าว ทางถูกปิดเฉยเลย"ลูฟี่กล่าว
"ที่ถูกปิดน่ะไม่ใช่แค่เฉพาะข้างหลัง"คิรัวร์กล่าว
ด้านหน้าพวกเขาเหล่าเจเนรัลซอมบี้เดินเข้ามาเต็มไปหมด
"โอ้โห!!"ลูฟี่ร้อง
"ถ้าจะให้พูดจากประสบการณ์ที่ผ่านมางานนี้สงสัยจะงานช้างซะแล้วละมั้ง"แฟรงกี้กล่าว
"มีพวกเสื้อเกราะเต็มไปหมดเลย"ลูฟี่กล่าว
"ขนาดแค่ตัวเดียวถล่มเข้าไปซะขนาดนั้นแล้วมันยังไม่สะเทือน ขืนต้องรับมือหมดทั้งกองล่ะก็พวกเรามีหวังหมดแรงก่อนแน่ๆ"
"งั้นเหรอ ก็จริงของนาย นี่ยังไม่ใช่ศึกนัดตัดสินซะด้วย"ลูฟี่กล่าว
"ถ้าตีฝ่าห้องโถงนี่ไปได้ น่าจะออกไปที่สวนกลางได้นะ"โรบินกล่าว
"ดีล่ะ งั้นพวกเรา4คนออกไปเจอกันที่โน้น ระวังอย่าให้ใครหายตัวไปอีกนะ"ลูฟี่กล่าว
"ฮึๆ นั่นสินะ"โรบินกล่าว
"จัดการ!!!!"เหล่าซอมบี้พุ่งเข้ามา
"ไปได้!!!!"
"สตรองไรท์!!!!"แฟรงกี้โดนปล่อยแขนชกใส่ซอมบี้ตัวใหญ่
"เทรนเต้ฟลูเร่!!!"โรบินสร้างมือจัดการซอมบี้3ตัวที่จะเข้ามาฟันเธอ
"หลีกไป!!!!"ลูฟี่ยกหมัดชกอัดพวกซอมบี้กระเด็นเปิดทาง
"เจ๋ง ตอนนี้แหละ"ลูฟี่รีบวิ่งไป
"วิชาดาบเดี่ยว พร36ประการ!!!"
คลื่นดาบพุ่งเข้ามาแต่ลูฟี่หลบได้ทัน
"ท่าแบบนี้โซโล"
แต่มันเผยว่าเป็นซอมบี้ที่มีหนวดสั้นๆ ศีรษะมีผ้าพันแผลมัดไว้ สวมเสื้อสีเหลืองและผ้ามัดเอวสีแดงสลับดำ สวมเกราะเอวแทนกางเกง
"บาดแผลที่กลางหลังคือความอับอายของนักดาบ แต่ฉันดังมีแผลเต็มไปหมดเลย"
"ใครน่ะ ไม่ใช่โซโลหรอกเหรอ?"ลูฟี่ถาม
"ชื่อของฉันคือจิโกโร่"
แต่แล้วมีบางอย่างเข้ามาคว้าตัวลูฟี่จากด้านหลัง
"จ๊ากกกก!!!!!!"
"วิชาดาบเดียว ดาบเพลิงสีชาด!!!!"
"ตูมมมมมม!!!!!"เปลวเพลิงสีแดงพุ่งเป็นทางยาวแผดเผาเหล่าเจเนรัลซอมบี้ไปหลายสิบตัว
"ฉัวะๆๆๆ"คิรัวร์ฟันพวกซอมบี้ที่คิดเข้ามา
"สายน้ำชูริเคน!!!"
ดาวกระจายคลื่นน้ำเข้ามา คิรัวร์กระโดดหลบไปได้
"ดาบงูขาว"
นินจาหญิงชุดสีดำทั้งตัวพกดาบคาตานะเข้ามาแทงดาบใส่
"เคร้ง!!!!!"คิรัวร์ยกดาบรับไว้
"เธอเป็นใคร?"
"ฉันคือมากะ นินจาจากตระกูลโอสึกิ"
"เคร้งๆๆๆ....เพลิงผลาญ"
ซอมบี้หญิงไวพอจะหลบคลื่นดาบเพลิง
คิรัวร์รีบวิ่งหนีไป
"คิดจะหนีงั้นเหรอคะ!!!"ซอมบี้พูดสุภาพ
"ทั้งคำพูดและวิชาต่อสู้เหมือนกับวีวี่เลย"คิรัวร์คิดในใจ
"คิรัวร์!!!!"เขาได้ยินเสียงตะโกนเห็นโรบินเหวี่ยงตัวเองมาตามทาง
คิรัวร์คว้ามือและเราเหวี่ยงตัวไปทาง เขาใช้ขาแกว่งดาบฟันซอมบี้ที่ขวางทาง
"แฟรงกี้"คิรัวร์ตะโกน
แฟรงกี้กำลังโดนพวกซอมบี้ล้อมอยู่ เขารีบยกมือขึ้นมาจับขาเค้าข้างนึง คิรัวร์ต้องใช้ขาข้างเดียวกับอีกมือสู้
พวกเขาข้ามพวกเจเนรัลซอมบี้มาได้และวิ่งต่อไป แต่พวกมันยังไล่ตามมา
"ออนเชเฟลอร์ สแลม!!!"โรบินตีพวกมันอัดใส่กำแพง
"เฟรชไฟเยอร์"แฟรงกี้พ้นไฟเผาพวกมัน
"เตรียมถังน้ำ"
"ซ่า!!!!"ซอมบี้เทถังน้ำดับไฟตัวเองไป
"อะไรกัน!!!!"แฟรงกี้ตกใจ
"วิชาดาบเดี่ยว เพลิงมังกร!!!!"
เปลวเพลิงพุ่งเป็นคลื่นมังกรเผาพวกมันด้วยไฟที่รุนแรงจนพวกมันไม่มีโอกาสได้เอาน้ำดับไฟ
พวกเขาวิ่งออกมาด้านนอกห้องโถงได้แต่ลูฟี่หายไป
"แล้วลูฟี่ล่ะ?"โรบินถาม
"ไอ้เจ้าบ้านั้นดังเอาเกราะมาใส่เล่นจนไม่รู้ว่าอยู่ไหน"
"บ้าชะมัด อย่าบอกนะว่าเจ้าหมอนั้นก็หายตัวไปอีกคน"
ทั้งสามหยุดมองไปข้างหลัง
"แต่ว่าเราจะรออยู่ที่นี่ไม่ได้นะ ซอมบี้พวกนั้นน่ะกำลงจะตามมาแล้ว"โรบินกล่าว
"เฮ้ย เจ้าหมวกฟาง"แฟรงกี้ตะโกน
"จ๊าก!!!! มันเจ็บไม่ใช่รึไงเจ้าบ้า ปล่อยสิ!!!!"
พวกเขาได้ยินเสียงคุ้นหูมองโลงศพที่ถูกดึงไปตามสายโซ่สะพาน มีใยแมงมุมหนาสีขาวหอหุ้มไว้
"เสียงนั่นมัน"โรบินกล่าว
"ลูฟี่"คิรัวร์กล่าว"เจ้าบ้านั่นทำอะไร"
"หมายความว่าหมวกฟางอยู่ในนั้นเหรอ ไปเร็ว"
"เออ"คิรัวร์กับโรบินรีบวิ่งตามแฟรงกี้ไป
"เจ้าหมวกฟาง!!!!"แฟรงกี้ตะโกนเรียก ทั้งสามพยายามไล่ตามโลงศพ
"ไม่ให้ตามไปหรอก"
มีบางอย่างตกลงมาด้านหน้าพวกเขา มันคือแมงมุมยักษ์ที่มีหน้าเหมือนลิง
"ฮ่าๆๆ สไปเดอร์มังกี้ผู้ลือชาก็คือฉันไงล่ะ"
"แมงมุมยักษ์เหรอ"
"ไอ้นี้มันหลุดสายพันธุ์แมลงไปแล้ว สัตว์ประหลาดชัดๆ"
"บอกว่าให้ปล่อยไงล่ะไอ้เจ้าบ้า ปล่อยสิ!!!!"โลงศพที่เสียงลูฟี่ดังออกมาเข้าตึกอีกฝั่ง
"โอ๊ะ ได้อีกคนแล้ว"แมงมุมกล่ว
"เสร็จกันโลงศพนั่น นี่พวกแกคิดจะทำอะไรกับหมอนั่นกันแน่?"แฟรงกี้ถาม
"สบายใจได้เลย ไอ้ที่ว่าจะทำอะไรนั่นอีกเดี๋ยวพวกแกก็จะได้เจอเหมือนๆกัน ถ้าจะห่วงก็ห่วงตัวของพวกแกเองดีกว่า ข้างหน้ามีฉันอยู่ ส่วนข้างหลังก็มีกองทัพนักรบสวมเกราะ คราวนี้พวกแกสิ้นชื่อหมดทั้งกลุ่มแน่นอนทีเดียว!!!"
__________________
ขณะเดียวกันที่เรือซันนี่
เซียร์มองออกไปนอกหน้าต่างเสากระโดงเรือและเห็นพวกซอมบี้โผล่มาที่เรือ
เซียร์รีบเปิดหน้าต่างโดดลงมาที่ดาดฟ้าเรือ
"พวกแกเป็นใคร?"
พวกซอมบี้ไม่สนและพยายามบุกขึ้นเรือ
"วอลคาโน บลาส!!"
เซียร์ยิงธนูพุ่งไประเบิดใส่พวกมันกระเด็น พวกนี้กระจอกแต่มีจำนวนเยอะมาก
"ถอยไปซะพวกแก!!!!"เซียร์ตะโกน
"เนกาทีฟฮาโล!!!"
ในตอนนั้นเจ้าโกสต์ลอดผ่านตัวเซียร์ไปทำให้เธอทรุดลงพื้น
"ฉันไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว"
"เธอมันดาร์ดเอลฟ์นี่"เพโรน่ามองเธอ"จับเธอ น่ารักมาก เธอต้องมาเป็นตุ๊กตาตัวใหม่ฉัน"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น