NC

คำเตือนเนื้อหานิยาย

นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหาหรือการใช้ภาษา
ที่ไม่เหมาะสม เยาวชนที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี
ควรใช้วิจารณญานในการอ่าน
กดยอมรับเพื่อเข้าสู่เนื้อหานิยาย

อ่านเงื่อนไขเพิ่มเติม
ปิด
ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    One piece Another Nakama 2

    ลำดับตอนที่ #121 : ร็อคเก็ตแมนด์เดินหน้า(RE2)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.02K
      33
      6 พ.ค. 62


    พวกเขาวิ่งมาถึงและเห็นขบวนรถทะเลวิ่งออกจากสถานีไปแล้ว
     
    "โรบิน!!!!!!"นามิร้องมองขบวนรถทะเลห่างออกไป
     
    "มาช้าไปสินะ"คิรัวร์กล่าว
     
    คิรัวร์นั่งลงกับพื้น ขณะที่นามิโผเข้ากอดเขาร้องไห้เหมือนเด็ก
     
    "เสียใจด้วยนะ"พาวลีย์กล่าว
     
    ตอนนั้นเองเจ้าหน้าที่สถานีสองคนเจ้าเดิมก็เดินมา
     
    "เจ็บเป็นบ้า ชายหญิงคู่นั้นคิดบ้าอะไรอยู่นะ"คนผอมกล่าว
     
    "จะคิดอะไรก็ช่างเถอะขบวนนั้นรัฐบาลเหมาไป ยังไงต้องโดนจับอยู่แล้ว"คนอ้วนกล่าว
     
    พวกเขาเดินมาเห็นพาวลีย์ นามิและคิรัวร์
     
    "โอ๊ะ คุณพาวลีย์นี่นา"คนอ้วนทักทาย
     
    "แล้วแผลนั่นไปโดนอะไรมา?"คนผอมสงสัย
     
    "ออกรถเร็วมากนะ"พาวลีย์กล่าว
     
    "อ๋อ เพราะผู้โดยสารมากันครบแล้วน่ะครับ"คนอ้วนกล่าว
     
    "ทะเลมันก็ปั่นป่วนเกินกว่าที่คาดไว้อีกด้วย ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็ อควาลากูน่าก็น่าจะมาเร็วขึ้นกว่าเดิมอีก ก็เลยขอให้ขบวนวิ่งออกไปก่อนน่ะครับ"คนผอมกล่าว
     
    พวกเขามองคิรัวร์กับนามิที่ยังนั่งกับพื้น
     
    "ที่นี่มันอันตรายนะครับ รีบอพยพไปที่เกาะอู่ต่อเรือดีกว่า"คนผอมแนะนำ
     
    "พวกคุณที่นั่งอยู่ก็ด้วยนะครับ"คนอ้วนกล่าว
     
    "นั่นสินะ ขบวนรถที่ออกไปแล้วมันหยุดไม่ได้หรอก มันก็พูดยากอยู่นะ แต่เอลิเอส ล็อบบี้เป็นสถานที่ซึ่ง....."
     
    "ต้องตามไปให้ได้!!!!"คิรัวร์ตะโกนลุกขึ้นมา
     
    "ใช่!!!"นามิร้อง
     
    "ยกโทษให้ไม่ได้ เจ้าพวกรัฐบาลงี่เง่า!!!"คิรัวร์หันมามองพาวลีย์"นี่ ขอยืมเรือหน่อย ขอลำใหญ่ๆแล้วก็แข็งแกร่งด้วย"
     
    "คิดจะออกทะเลในสภาพนี้งั้นเรอะ นี่นาย ไม่รู้ความน่ากลัวของอควาลากูน่าแล้วอย่ามาพูดอะไรบ้าๆนะ"
     
    "จะฝ่าไปให้ดู"นามิร้อง
     
    "มันไม่ใช่ระดับน้ำขึ้นสูงในแบบที่นายคิดไว้หรอกนะ จากนี้ไปทะเลจะบ้าคลั่งอย่างน่ากลัว จนไม่สามารถออกไปในทะเลได้ ทำแบบนั้นน่ะมันก็เหมือนกับไปตายนั่นแหละ"
     
    "แต่ว่าขนาดโรบินยังเอาชีวิตไปทิ้งเพื่อพวกเราเลยนี่"นามิกล่าว
     
    "โรบินจะตายถ้าเราไม่ทำอะไรเลย"คิรัวร์กล่าว
     
    "นามิคาเสะอันตราย!!!"พาวลีย์ตะโกน
     
    น้ำพุ่งเข้ามา คิรัวร์รีบคว้านามิวิ่งถอยมาจากชายฝั่ง พาวลีย์คว้าตัวเจ้าหน้าที่ทั้งสองวิ่งตามมาพวกเขาหลบคลื่นขึ้นมาบนบันไดมองดูคลื่นท่วมด้านล่าง
     
    "เกือบไป"คิรัวร์กล่าว
     
    "ขอบคุณนะคิรัวร์คุง"นามิกล่าว
     
    "คุณพาวลีย์ ขอบคุณมากครับ"คนผอมกล่าว
     
    "เกือบถูกทะเลลากตัวไปซะแล้ว"คนอ้วนกล่าว
     
    "ดูไว้ซะ ขนาดตารางบอกเวลาที่ใหญ่ขนาดนั้นยังถูกคลื่นซัดจนแหลก สภาพแบบนี้น่ะ ที่ผ่านมาไม่เคยมีมาก่อนเลยสักครั้งเดียว ความรุนแรนนี่มันอะไรกัน เข้ามาใกล้ก็ขนาดนี้แล้วงั้นเรอะ อควาลากูน่าหนนี้ ความเร็วคลื่นมันผิดปกติจริงๆ"
     
     นี่ขบวนรถทะเลที่โรบินนั่งไปจะไม่เป็นไรแน่นะ?"นามิถาม
     
    "ขบวนรถทะเลคงแล่นพ้นเขตพายุแบบฉิวเฉียดก่อนที่คลื่นยักษ์จะมาล่ะนะ"พาวลีย์ตอบ"ขอแค่ไม่ถูกซัดเข้าตรงๆก็ฝ่าคลื่นลูกใหญ่ได้อยู่"
     
    "นี่ เธอชื่อนามิหรือเปล่า?"ชายที่ถือกระดาษแผ่นนึงเดินลงมาจากบันได"ที่ลานกว้าวหน้าสถานีมีจดหมายถึงพวกเธอน่ะ พวกของเธอละมั้ง"
     
    "เจ้ากุ๊กหึ่นนั่นเขียนถึงแฟนคนอื่น เอามานี่เลย"คิรัวร์พูดแย่งจดหมาย"แต่เล็กขนาดนั้นยังหาเจออีกนะ"
     
    "มันถูกวางไว้ตรงนี้น่ะ"เขาชี้ตรงเสาที่มีลูกศรและข้อความถึงนามิกับวีวี่
     
    "ตาบ้านั่น"นามิโมโห
     
    คิรัวร์เปิดจดหมายมาอ่าน
     
    "เขียนว่าไงบ้างล่ะ?"นามิถาม
     
    "ช่วงครึ่งแรกเป็นจดหมายจากไอ้โรคจิต เนื้อหาอยู่ตรงนี้ อันนี้เซียร์ขีดเส้นเอาไว้ ทั้งสองแอบตามโรบินขึ้นขบวนรถทะเลไป และยังมีสองคนที่โดนจับ อุซปกับ....กุ๊ยตัวใหญ่ที่ทำผมทรงรีเจนท์?"
     
    "ก็มีแต่แฟรงกี้นั่นแหละ"พาวลีย์กล่าว
     
    "ใช่เลย"
     
    "มีแมลงโทรสารอยู่กับจดหมายด้วย"ชายที่เจอจดหมายถือแมลงโทรสารเล็กๆมาให้
     
    "ในขบวนรถทะเลต้องมีแมลงโทรสารสักตัวแน่ จะพยายามรีบติดต่อกลับมาเท่าที่ทำได้ ขอให้เก็บหอยทากสื่อสารที่ได้มาจากเมืองนี้อย่าให้ห่างตัว ใช่แล้วคิดว่าหอยทากนี่เป็น..."
     
    "แคว้กๆๆ"คิรัวร์ฉีกจดหมายทิ้งเป็นชิ้นๆไป
     
    "จะติดต่อกลับมาด้วยเจ้านี่สินะ"นามิถือหอยทากสื่อสารไว้
     
    "เจ้าพวกนั้นอ่านออกล่วงหน้าแล้วว่านิโค โรบินจะไปไหนงั้นรึ ยอดจริงๆ"พาวลีย์กล่าว
     
    "ถ้าทั้งสองไปอยู่บนรถไฟต้องรีบไปรวมพลด้วยให้เร็วที่สุด รีบตามหาโซโลกับลูฟี่เถอะ"คิรัวร์กล่าว
     
    "อื้อ พวกเราเองก็ต้องไปเอนิเอส ล็อบบี้ให้ได้"นามิกล่าว
     
    _________________
     
    ทางด้านขบวนรถทะเลที่วิ่งตรงไปเอนิเอส ล็อบบี้ ซันจิกับเซียร์อยู่ที่ระเบียงท้ายประตูตู้สุดท้าย
     
    "หนาวชะมัด พักตรงนี้ครู่นึงก็ไม่ได้เหรอเนี่ย"เซียร์กล่าว
     
    "เอาล่ะ ทำยังไงถึงจะลอบเข้าไปข้างในได้เนี่ย"ซันจิกล่าว
     
    "แอ๊ด"ตอนนั้นเองประตูก็เปิดออก เป็นเจ้าหน้าที่รัฐบาลคนนึง"แหม ข้างนอกพายุแรงมากเลย"
     
    "ลูกเตะก้านคอ!!!!"ซันจิเตะเจ้าหน้าที่คนนั้นกระเด็นเข้าไปในรถตู้กระแทกพื้น
     
    "อะไรน่ะ"
     
    "พวกแกเป็นใคร"
     
    คนของรัฐบาลต่างหยิบปืนเล็งพวกเขา
     
    ซันจิกับเซียร์เดินเข้ามาแล้วเริ่มเดินไป
     
    "หยุดนะ พวกแกคิดจะไปไหนกัน"
     
    "เห็นลูกเตะเมื่อกี้แล้วสินะ เจ้าพวกนี้ไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดาแน่"
     
    "เรื่องนั้นน่ะ"ซันจิพูดพลางจุดบุหรี่สูบ"มาพูดกันซึ่งๆหน้าแบบนี้ก็เขินแย่สิ"
     
    "ไม่ได้ชมสักหน่อย!!!!"
     
    "มาหยามกันได้นะ"
     
    "นี่ ไปแจ้งคุณลุจจิเร็วว่ามีผู้บุกรุกเข้ามา"
     
    "เดี๋ยวก่อน!!!"มีเสียงห้ามจากเหนือหัวซันจิกับเซียร์"ไม่ใช่เรื่องที่ต้องไปรายงานCP9สักหน่อยเลยนี่ ไม่ว่าจะเป็นผู้บุกรุกที่ป่าเถื่อนแค่ไหนก็ไม่เห็นต้องไปกลัวเลย ทำไมน่ะหรือ เพราะในตู้ขบวนนี้ แค่กๆๆ ควันเพียบเลย..ยังมีฉันอยู่ทั้งคนนี้"
     
    "คนที่พูดเป็นชายตัวสูงใหญ่ผิดธรรมชาติ ขายาวของเขาชิดผนังสูงไปเหนือประตู และแผ่นหลังติดกับเพดานตู้ขบวน เขามีผมสีขาว เคราสีขาวและหนวดปลาหมึกสีดำ สวมแว่นตาสี่เหลี่ยม
     
    "คุณเจอรี่!!!"
     
    ซันจิกับเซียร์เงยหน้ามองเขา
     
    "ฉันน่ะ เป็นราชาที่เก่งกาจจากเกาะคาราเต้ของเซาธ์บลูเชียวนะ ใช่แล้ว ฉันนี่แหละแชมเปี้ยนมวยสากล"
     
    "แล้วทำไมไม่เล่นคาราเต้ฟะ?"ซันจิถาม
     
    "จะเล่นลิ้นก็ไว้หลังจากได้เห็นหมัดฉันซะก่อนเถอะ"เจอรี่เอามือที่สวมนวมออกจากกระเป๋ากางเกง
     
    "เดี๋ยวก่อนอย่านะครับ!!!"คนของรัฐบาลร้องห้าม
     
    "เจอร์รี่ ออโรร่า ฟลิกเกอร์ แย็บ!!!"
     
    "ตูมๆๆๆ"เจอรี่ต่อยหมัดรัวๆลงพื้น แต่ซันจิดับวีวี่โดดลอดผ่านหว่างขาเจอรี่ไปด้านหลัง ลูกน้องเจอรี่โดนซะเอง
     
    "คุณเจอรี่ศัตรูอยู่ข้างหลังครับ...ผัวะ!!!"
     
    "หนีไปได้งั้นรึ"เจอรี่ก้มหัวลงมองพวกเขา"ไอ้หนู ถึงตัวฉันจะสูง แต่อย่าคิดนะว่าฉันจะเสียเปรี้ยบในตู้รถที่แคบแบบนี้"
     
    "เป็นครั้งแรกเลยนะที่ถูกคนเตือนระหว่างก้มดูผ่านเป้าเนี่ย"ซันจิกล่าว
     
    "มวยของฉันน่ะ ที่ยิ่งแคบก็ยิ่งได้เปรียบ เป็นสไตล์โยคะไงล่ะ"เจอรี่กล่าว"โยคะวันทู"
     
    ทั้งหมดที่เขาทำก็แค่ยกเท้ามาไขว้เหนือหัว
     
    "ช่วงชกยิ่งสั้นเข้าไปอีก!!!"ซันจิตะโกน
     
    "แบนั้นเรียกว่ามวยไม่ได้หรอก ฉันไม่รู้ด้วยว่ามันคืออะไร"วีวี่กล่าว
     
    "สครูว์ดร็อปคิ้ก!!!"เจอรี่หมุนตัวยาลกขาพุ่งเตะใส่พวกเขา
     
    "นี่แกไม่สนกติกามวยแล้วใช่มั้ย"วีวี่ตะโกน
     
    "เสียเวลาจริงๆ"ซันจิกระโดดขึ้นเหนือเจอรี่เตะลงมา"โบเชตต์!!!"
     
    เจอรี่โดนเตะหัวกระแทกพื้นหมดสติไป
     
    "ต่อไปก็พวกแก"วีวี่มองพวกเจ้าหน้าที่รัฐบาลที่ตกตะลึง
     
    ______________________
     
    ที่ตู้รถที่2 โคกี้กำลังอธิบายการป้องกันให้เหล่าCP9
     
    "ก่อนอื่นก็ตู้ที่7ท้ายขบวน เจ้าหน้าที่รัฐบาลที่รวมกันมานั้น จะเรียงลำดับไล่มาตามความเก่งกาจจนถึงตู้ที่5 จะมีทหารเรือรวม40นาย และนาวาเอกทีโบนจากศูนย์ใหญ่กองทัพเรือที่เป็นอดีตอัศวินจากราชอาณาจักร และถัดมาในตู้ที่4 ก็เป็นหัวหน้าเสบียงของรถขบวนนี้ นักสู้แห่งไซเฟอร์โพลหมายเลข7 แวนเซ่ และในตู้ที่3 ก็คือเนโร คนใหม่ของCP9อยู่ที่นั่น"
     
    เหล่าCP9ไม่มีปฎิกิริยาใดๆ
     
    "เอ่อ ยังไงก็ตาม  ถึงจะเป็นการส่งตัวก็ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องการลอบโจมตี เพราะทั่วทั้งขบวนรถมีกำลังรบพร้อมอยู่แล้วครับ"
     
    คิรัวร์และนามิกลับมารวมกลุ่มกับช็อปเปอร์และวีวี่และบอกเรื่องซันจิกับเซียร์
     
    "ถ้างั้นคุณเซียร์กับซันจิแล้วก็อุซปก็อยู่บนขบวนรถทะเล"วีวี่กล่าว
     
    "อุซปเองก็อยู่บนขบวนรถเดียวกัน ดีจัง"ช็อปเปอร์คิดในใจ
     
    "ก่อนจะไปที่เอนิเอส ล็อบบี้ ต้องหาลูฟี่กับโซโลให้เจอก่อน"คิรัวร์กล่าว
     
    "ดีล่ะ เข้าใจแล้ว"ช็อปเปอร์กล่าว
     
    "ต้องอยู่ทิศที่ปลิวไปแน่ ลองไปหาทางนั้นเถอะ"นามิกล่าวหันไปมองพวกช่างบนยางาร่า"รบกวนทุกคนด้วยนะ"
     
    "ทุกคน ฝากด้วยล่ะ!!!"ช็อปเปอร์ตะโกน
     
    "โอ้ว!!!"
     
    "วางใจเถอะ!!!"
     
    พวกกาเลร่าขึ้นบนยางาร่าพยายามตามหาทั้งสองคน
     
    "หมวกฟาง"
     
    "โรโรโนอา"
     
    "เราเป็นมิตรนะออกมาเถอะ"
     
    พาวลีย์ที่นั่งยางาร่าช่วยหาทรุดไป
     
    "หัวหน้า คงขยับตัวลำบากสินะไปพักก่อนเถอะ"ช่างที่ขี่ยางาร่าข้างๆกล่าว
     
    "เจ้าบ้าแค่นี้ไม่เท่าไหร่หรอก รีบหาทั้งสองคนซะ"
     
    "ครับ"
     
    "รายงานสถานการณ์ให้คุณไอซ์เบิร์กแล้วรึยัง?"พาวลีย์ถาม
     
    "ส่งคนสองคนไปรายงานแล้วครับ"
     
    ______________
     
    ด้านไอซ์เบิร์กฟังรายงานจากช่างทั้งสองลุกเดินไป
     
    "คุณไอซ์เบิร์กจะไปไหนครับ"ช่างถาม แต่ไอซ์เบิร์กไม่ตอบ
     
    ______________________
     
    "โรโรโนอา"
     
    "เจ้าหมวกฟาง ถ้าได้ยินก็ตอบด้วย"
     
    "ลูฟี่!!!!"
     
    "โซโล!!!!"
     
    "พวกนายอยู่ไหนล่ะเนี่ย"คิรัวร์ถามในใจ
     
    "เจ้าหมวกฟาง!!!"
     
    ___________________
     
    ด้านเจ้าหน้าที่สถานีสองคนวิ่งไปในเมือง
     
    "แฮ่กๆๆ นี่พวกดราต้องช่วยอีกแรงรึเนี่ย"คนผอมถาม
     
    "ตอนนี้ร้านค้าทั่วเกาะก็ปิดกันหมดแล้วนา"คนอ้วนกล่าว
     
    "เนื้อกับเหล้า"
     
    "ใช่ หาของกินมาให้เยอะๆเลยนะ"
     
    "ผู้หญิงคนนั้นท่าทางจะหิวจัด"
     
    "กินเยอะแบบนี้โตเร็วแน่"
     
    ________________
     
    ทุกคนพยายามตามหาแต่ก็ยังไม่เจอจนกระทั่งฝนเริ่มตกลงมา
     
    "ฝนตก"ช็อปเปอร์มองท้องฟ้า"แย่ชะมัด แค่ลมแรงก็ทำให้ตามหาลำบากอยู่แล้วแท้ๆ"
     
    "แย่แล้ว ดูทะเลสิ!!!"
     
    "นี่ เกิดอะไรขึ้น?"พาวลีย์เดินเข้ามา
     
    "คุณพาวลีย์ดูสิครับ"
     
    โคโระโระเองก็เฝ้ามองจากบนกำแพง
     
    "ยื่งระดับน้ำลดลงมากเท่าไหร่คลื่นที่ซัดมาก็จะใหญ่ขึ้นเท่านั้น เมื่อดูจากระดับน้ำที่ลดลงก็จะรู้ขนาดของคลื่นยักษ์"
     
    "จะปลิวแล้ว"จิมนี่เกาะเชือกใกล้กำแพง กอนเกาะเธออยู่
     
    "เอาล่ะ พอนึกดูว่าปีนี้น้ำจะลดลงแค่ไหนกันก็ปรากฎว่า ดูไว้ซะจิมนี่"
     
    "ยอดเลย"จิมนี่ร้อง
     
    พวกเขามองน้ำทะเลที่หายไปหมดเหลือแต่พื้นดิน ไกลออกไปเป็นคลื่นยักษ์
     
    "เหมือนกับว่าทะเลมันเหือดแห้งไปเลย หลายสิบปีที่ผ่านมา ขนาดฉันเองก็ยังไม่เคยเห็นมาก่อนเลย
     
    "น้ำลดถึงขนาดนี้เลยงั้นรึ"พาวลีย์กล่าว
     
    "พึ่งเคยเห็นแบบนี้เป็นครั้งแรก"
     
    "จะมีคลื่นใหญ่ขนาดไหนมากันล่ะเนี่ย ด้านหลังเมืองถูกกลืนไปหมดแน่"พาวลีย์กล่าว
     
    "ด้านหลังเมืองคงไม่มีใครอยู่แล้วสินะ"
     
    "ถ้ายังอยู่ล่ะก็ตายแน่"
     
    "ฟิ้วๆๆๆ"มีเสียงสายลมพัดดังขึ้น แต่ไม่มีเสียงคลื่น
     
    "เสียงทะเลเงียบไปแล้ว"
     
    "อ๊ะๆๆ ดูสิๆ ป้ามีอะไรอยู่ด้วยล่ะ"จิมนี่กล่าว
     
    "ฮะๆๆ งั้นรึ"
     
    "มีอะไรอยู่ระหว่างบ้านสองหลังนั่นด้วย นี่ ดูสิๆ"
     
    "คุณโคโระโระ"คิรัวร์กล่าว
     
    "เธอมันแม่สาวโจรสลัดนี่"โคโรโระกล่าว
     
    "พี่สาวโจรสลัด นี่ ดูตรงนั้นสิ มีอะไรอยู่ด้วยล่ะ"จิมนี่กล่าว
     
    "มีอะไรงั้นเหรอ?"นามิเดินเข้าไปหา
     
    "พูดอะไรตั้งแต่เมื่อกี้แล้วล่ะเนี่ยจิมนี่"โคโรโระมองหลาน
     
    "เดี๋ยวสิ!!!"นามิวิ่งไปนั่งบนกำแพงดูทะเลแห้งๆ"ทะเลที่แห้งขอดนี่มันอะไรกันเนี่ย"
     
    คิรัวร์เดินเจ้ามาและมองไปที่2ตึก เขาเห็นลูฟี่ที่ติดหนึบ
     
    "ลูฟี่"คิรัวร์กล่าว
     
    "ว่าไงนะ!!?"นามิร้องมองดูดีๆ"อยู่จริงๆด้วย"
     
    "นั่นมันเจ้าหมวกฟาง ราชาโจรสลัดของพวกเธอไม่ใช่เรอะ?"โคโรโระถาม
     
    "เนอะ"จิมนี่กล่าว
     
    "ตาบ้านั่น"นามิกล่าว
     
    "ฉันไปเอง เธอรออยู่ที่นี่"คิรัวร์บอกนามิ เขาจูบแก้มเธอแล้ววิ่งออกไป
     
    "นี่เจ้าหนุ่มนักดาบ จะไปไหนน่ะ ไปหลังเมืองไม่ได้นะ"โคโรโระร้องห้าม
     
    "หลังเมืองงั้นเรอะ?"ช่างหันไปเห็นคิรัวร์วิ่งลงบันได"ใครก็ได้ หยุดเด็กนั่นที"
     
    คิรัวร์ยืนอยู่บนขอบบันไดมองไปตึกที่ลูฟี่อยู่
     
    "ไม่รักชีวิตแล้วรึไง อควาลากูน่ากำลังจะมาแล้วนะ กลับมาสิ"โคโรโระตะโกน
     
    "เดินชมจันทร์!!!"
     
    คิรัวร์ใช้เดินชมจันทร์เหยียบบนอากาศไปหาลูฟี่
     
    "รีบกลับมาเดี๋ยวนี้!!!"
     
    "เดี๋ยวก็โดนคลื่นดูดลงไปหรอก"
     
    ขณะนั้นช็อปเปอร์กับวีวี่มองไปทางอื่น
     
    "ฉันเห็นสัตว์ทะเลบนปล่องควันด้วย"ช็อปเปอร์กล่าว
     
    "หือ?"วีวี่เอากล้องส่องของเธอลงมาดูและเห็นขาคุ้นๆติดบนปล่องควัน"นั่นมันโซโล"
     
    "เร็วเข้าช็อปเปอร์"วีวี่ขึ้นนั่งบนหลังเรนเดียร์
     
    "โซโล!!!!"ช็อปเปอร์วิ่งลงบันไดไป
     
    "เดี๋ยวก่อน นี่พวกเธอก็เอากับเขาด้วยเรอะ เจ้าหญิง เจ้ากวาง!!!"
     
    "พวกแกอย่าตามไปนะ"
     
    "คุณพาวลีย์"
     
    "แห่กันไปก็ช่วยอะไรเขาไม่ได้หรอกน่า อีกฝ่ายเป็นทะเลนะ ตามไปก็เป็นเหยื่อด้วยกันเท่านั้นเอง หากเกิดอะไรขึ้นฉันจะเป็นคนลงมือเอง พวกแกไม่ต้องมายุ่งเลย"
     
    คิรัวร์ลงพื้นมาแล้วใช้เดินชมจันทร์ต่อไปอีก
     
    "พี่ชายนักดาบโจรสลัดยอดไปเลย"จิมนี่ร้อง
     
    "เมี้ยวๆๆ"
     
    "ทำอะไรโง่ๆมันสายไปแล้ว ดูชายฝั่งสิ คลื่นมันมาตรงนั้นแล้วเห็นมั้ย"โคโรโระกล่าว
     
    "แย่แล้ว เจ้าพวกนั้นตายแหงๆ"
     
    "ช่วยไม่ได้แล้วล่ะ"
     
    วีวี่กับช็อปเปอร์มาถึงหลังคาที่โซโลติดในปล่องควัน
     
    "โซโล โซโลได้ยินรึเปล่านี่ฉันเองนะ"ช็อปเปอร์ตะโกน
     
    "เดี๋ยวจะดึงออกมาให้นะคะ"วีวี่กล่าว
     
    "ช็อปเปอร์ วีวี่"โซโลพูด
     
    "ลูฟี่เจ้างี่เง่า นายมัวทำอะไรอยู่!!!"คิรัวร์ตะโกน
     
    "อ๋อ คิรัวร์"ลูฟี่มองจากตึก"ฟังก่อนนะ ฉันถูกเจ้านกพิราบซัดปลิวมาน่ะ แล้วก็มาติดตรงนี้อย่างที่นายเห็นนั่นแหละ"
     
    "ยังจะทำเป็นเล่นอยู่อีกเรอะ ระหว่างที่นายมัวแต่ยืดยาดโรบินถูกพาตัวไปแล้วนะ โรบินน่ะตั้งใจจะตายเพื่อพวกเราเลยเชียวนะ ที่โรบินเสียสละตัวเองน่ะ ก็เพื่อปกป้องเรานากการโจมตีของรัฐบาลนะ"
     
    "ฉันไม่มีที่ที่จะไปหรือกลับไปหรอกนะ"
     
    "แสดงว่าโรบินแค่โกหกเราสินะ?"ลูฟี่ถาม
     
    "ใช่"
     
    "ดีจังเลย"ลูฟี่กล่าว"วางใจเถอะ ฉันไม่ยอมให้โรบินตายหรอก"
     
    ในขณะเดียวกันอควาลากูน่ากำลังพุ่งมาจากเส้นขอบฟ้า
     
    "อะไรกันเนี่ยดูคลื่นนั่นสิ ใหญ่กว่าหลายเท่าเลยนะเนี่ย"
     
    "อารูเซียตัดใจซะแล้วหนีเถอะ"
     
    "เรนเดียร์ เจ้าหญิงโจรสลัด"
     
    ทางด้านวีวี่กำลังพยายามดึงโซโลออกจากปล่องควัน เธอใช้โซ่ไม่ได้เพราะจะเผลอฟันโซโลไปด้วย
     
    "ไม่ขยับเลยแฮะ นายเข้าไปได้ยังไงเนี่ย"วีวี่กล่าว
     
    "ฉันไม่รู้"โซโลตอบ
     
    "ฉันจะ
     
    "นั่นจะฆ่าเขานะ"ช็อปเปอร์ร้อง
     
    "แล้วไง?"วีวี่ถาม”อย่างหมอนี้ไม่ตายหรอก”
     
    "เธอมันปีศาจ!!!"ช็อปเปอร์ตะโกน

    เธอก็อดแปลกใจกับคำพูดตัวเอง ตั้งแต่ไม่ได้เป็นเจ้าหญิงแล้ว เธอก็เริ่มพูดหรือทำอะไรตามใจอยากง่ายขึ้น ซึ่งเธอชอบมาก
     
    "เดี๋ยวสิ ช็อปเปอร์ นี่นายเอาคิเทซึมาด้วยรึเปล่า?"โซโลถาม
     
    "ดาบเหรอ อื้อเอามาสิ"ช็อปเปอร์ตอบ"ทำไมถึงรู้ล่ะ?"
     
    "ก็แหลอยู่แล้ว มันเป็นดาบภูตินี่ ขอบใจมากเอามาวางที่มือฉันเร็วเข้า"โซโลยื่นมือนึงจากปล่องควัน
     
    "หนีเร็ว หนีขึ้นที่สูงซะ"
     
    "ไม่ไหวแล้ว ไม่ทันเวลาแน่ๆ"
     
    "อารูเซีย!!!"
     
    คลื่นสึนามิขนาดมหึมาพุ่งเข้าหาเกาะจากรอบด้าน
     
    "อควลากูน่ามาแล้ว!!!!"
     
    "อะไรกันเนี่ย?"นามิมองด้วยความตกตะลึง
     
    "ย๊ากกกกก!!!!!"ลูฟี่ใช้แรงเต็มกำลังผลักตึกดันออกไปทำให้มันพังตึกแถวนั้นถล่มไปด้วย
     
    "อะไรกันเนี่ย ตึกพังไปแล้ว!!!!"
     
    ลูฟี่ยืดตัวไปยังยอดตึกสูง
     
    "เดินชมจันทร์"คิรัวร์ใช้เดินชมจันทร์โดดหนีคลื่น
     
    "ไปกันเถอะคิรัวร์"ลูฟี่กล่าว
     
    ด้านช็อปเปอร์ส่งดาบคิเทซึให้โซโล เขากับวีวี่ถอยห่างไป
     
    "เพลงดาบเดี่ยว พร36ประการ!!!"
     
    "ฉัวะ!!!!"โซโลผ่าตึกแยกเป็นสองซีกถล่มไป
     
    "อะไรเนี่ยเจ้าพวกนั้น!!!!!"
     
    "หา นี่มันอะไรกันเนี่ย!!!"โซโลสังเกตเห็นอควาลากูน่า
     
    "รัมเบิ้ล!!!"ช็อปเปอร์กินรัมเบิ้ลบิลเข้าไป"กลายร่างจัมปิ้งพอยน์ต"
     
    ช็อปเปอร์จับโซโลกับวีวี่ไว้พาโดดหนีไปที่บันได
     
    "ซูม!!!!!"ในตอนนั้นเองซากเรือกาเลออนก็พุ่งออกมาจากคลื่นพุ่งเข้าหาคิรัวร์
     
    "คิรัวร์คุง!!!"นามิตะโกน
     
    "อันตราย!!!!!"
     
    "แย่แล้ว!!!!"
     
    แต่คิรัวร์ไม่ตื่นตระหนกจับดาบสองเล่มไว้และหมุนดาบพร้อมทั้งยกเท้าเตะใช้เท้าวายุ
     
    เพลงดาบ4เล่ม พร1080ประการ
     
    "เฟี้ยว.....ฉัวะ!!!!!!!!"
     
    คลื่นอากาศพุ่งไปฟันซากเรือกาเลออนผ่าโดยกลายครั้ง ทำให้มันหลุดเป็นชิ้นๆตกลงใส่ตึกหลังเมือง
     
    "เหวอ พวกนั้นใช่คนรึเปล่าเนี่ย!!!!"
     
    ทั้ง5คนต่างโดดลงมาบนทางขึ้นบันไดเวลาเดียวกัน
     
    "ยอดเลย สำเร็จแล้ว"
     
    "มาถึงสะพานใหญ่ได้ก็ปลอดภัยแล้วล่ะ"
     
    "ใช่ ตรงนั้นน่ะคลื่นซัดมาไม่ถึงหรอก"
     
    แต่แล้วทันใดนั้นคลื่นยักษ์ก็พุ่งเข้ามากลืนพวกเขาหายไป
     
    "พวกเจ้าหมวกฟางล่ะ"
     
    "ถูกอควาลากูน่ากลืนไปแล้วเหรอน่ะ"
     
    "ยังดูนั่นสิ!!!"
     
    พาวลีย์ใช้เชือกพุ่งไปคว้ากลุ่มหมวกฟางทั้ง5คนไม่ให้โดนทะเลกลืนไปและดึงพวกเขากลับมาได้ แต่คลื่นลูกใหม่ก็กำลังเข้ามา
     
    "ยังไม่ปลอดภัย วิ่งเร็ว วิ่งไปให้ถึงเกาะอู่ต่อเรือ"
     
    ลูฟี่ โซโล คิรัวร์ วีวี่รีบวิ่งโดยที่ช็อปเปอร์ในร่างเบรนพอยน์ตเกาะหัวโซโลไว้ พวกเขาวิ่งตามพาวลีย์ โดดขึ้นมาจากสะพานมาถึงเกาะอู่ต่อเรือได้ทันเฉียดฉิว ขณะที่สะพานโดนคลื่นถล่มไป
     
    "คลื่นอะไรกันเนี่ย
     
    "ไม่น่าเชื่อ ที่นี่คือเกาะอู่ต่อเรือนะ"
     
    "ขณะอยู่ที่นี่ยังจะแย่เลย"
     
    "ดูสิ น้ำลดลงไปอีกแล้ว"
     
    "มันแหงอยู่แล้ว เดี๋ยวจะมีมาอีกเรื่อยๆ ทั้งลูกที่2ลูกที่3 พวกเราก็หนีขึ้นไปที่สูงกว่านี้ดีกว่าเร็ว"
     
    "ให้ตายสิ ทำอะไรเสี่ยงตายจริงๆ"พาวลีย์กล่าว
     
    "ขอบใจมาก นายช่วยเราไว้จริงๆเจ้าเชือก"ลูฟี่กล่าว
     
    "ตกใจหมดเลย นั่นเหรออควาลากูน่า ตัวยังไม่หายสั่นเลย"นามิกล่าว
     
    "ถ้ามีคลื่นยักษ์แบบนั้นซัดมาทุกปีล่ะก็เกาะนี้คงหายวับไปแล้วละนะ ปีนี้ถือว่าพิเศษมาก"พาวลีย์กล่าว
     
    "พวกเธอนี่จริงๆเลย"โคโรโระเดินเข้ามา"ยังอุตส่าห์รอดมาได้อีกนะ"
     
    "อ้าว ป้าสัตว์ประหลาดนี่ อยู่บนเกาะนี่ด้วยเหรอ?"ลูฟี่ถาม
     
    "มันก็แหงล่ะ ขืนอยู่กลางทะเลแบบนั้นป่านนี้จมทะเลไปแล้วล่ะ"
     
    "พี่ชายโจรสลัดยอดมากๆเลย"
     
    "แค่นี้จิ๊บๆ"ลูฟี่กล่าว
     
    ด้านโซโลดึงช็อปเปอร์ที่กอดหน้าเขา
     
    "จะให้ฉันขาดใจตายรึไงเนี่ย เจ้านี่หมดสติไปทั้งที่กอดแน่นแบบนี้เลย"โซโลกล่าว
     
    "เอ๋ จะว่าไปโซโล ทำไมนายถึงถูกคลื่นไล่ซัดด้วยล่ะเนี่ย อยู่ในเมืองด้วยเรอะ?"ลูฟี่ถาม
     
    "ปะ...เปล่า.."โซโลจะแก้ตัว
     
    "ก็ติดอยู่ในปล่องควันไฟไง"ช็อปเปอร์ตอบ
     
    "งี่เง่า"วีวี่พูดสั้น
     
    "อ๊อก!!"ช็อปเปอร์โดนโซโลบีบคอ
     
    "ติดอยู่ในปล่องควันเรอะ ฮ่าๆๆ โซโลนี่เซ่อซ่าจริงๆเลย ไปทำอีท่าไหนกัน"ลูฟี่ตรบมือหัวเราะ
     
    "นายยังมีหน้าว่าคนอื่นอีกเรอะ มันก็เซอซ่าพอกันแหละ"
     
    "อ้าว แล้วซันจิล่ะ?"ลูฟี่ถาม
     
    "จริงสิ มีเรื่องต้องเล่าเยอะเลย ทุกคนก็มาฟังด้วย"คิรัวร์บอก
     
    _______________________
     
    ที่เอนิเอส ล็อบบี้ ในห้องของผู้บัญชาการCP9สแปนดั้ม เขาสวมหน้ากากเหล็กทับส่วนที่มีแผลจากฝีมือแฟรงหี้เมื่อหลายปีก่อน มีผมสีม่วง รูปร่างดูผอมและกระจอก กำลังกินข้าวอยู่
     
    "ฮะๆๆๆ โอกาสครั้งใหญ่กลับมาอีกครั้งแล้ว พลโท5คนของกองบัญชาการทัพเรือ และยังเรียกเรือรบมารวมตัวฉุกเฉินได้อีก10ลำ บัสเตอร์คอล สิทธิในการใช้คำสั่งนี้ อาโอคิยิเป็นคนมอบคพสั่งนั้นให้กับพวกเราCP9เอง คิดเหมือนกันใช่มั้ยล่ะแฟรงฟรีด"
     
    "แปร๊น!!!"ช้างที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะสแปนดั้มร้อง
     
    "ผู้หญิงที่รัฐบาลโลกไล่ตามตัวมาตลอด10ปี นิโค โรบิน กลับมาอยู่ในมือพวกเราCP9ได้อย่างง่ายดายขนาดนี้  แถมยังได้ตัวลูกศิษย์ของทอมที่มีแบบแปลนพลูตัน คาตี้ แฟลมที่น่าชิงชังมาด้วยอีก ถึงโลกจะกว้างใหญ่ยังไง  ทั้งสองคนซ่งเป็นกุญแจคืนชีพอาวุธโบราณ ตอนนี้นั่งอยู่บนขบวนรถทะเลแล้ว และมุ่งหน้ามาหาฉัน กำลังรบที่ขนาดทำลายโลกได้จะตกอยู่ในมือฉัน หึหึ ฮ่าๆๆๆ"
     
    _____________________
     
    "ตูม!!!!"เจ้าหน้าที่รัฐบาลโลกโดนเซียร์อัดกระเด็นใส่กำแพง
     
    "ผัวะ!!!"ซันจิเตะเจ้าหน้าที่คนสุดท้ายล้มลงพื้น
     
    "เอาล่ะ รอหน่อยนะโรบินจัง เจ้าชายขี่ม้าขาวกำลังจะไปหาเดี๋ยวนี้แหละ"ซันจิวิ่งไปที่ประตู
     
    "เฮ้อ"เซียร์ถอนหายใจตามเขาไป
     
    ________________
     
    กลุ่มหมวกฟางได้ฟังความจริงจากคิรัวร์และนามิ
     
    "นิโค โรบินยอมเสียสละเพื่อพวกเราอย่างงั้นรึ?"โซโลถาม
     
    "ใช่แล้ว"คิรัวร์ตอบ
     
    "เฮ้อ ทั้งเจ้ากุ๊ก เซียร์และอุซป ว่าไงล่ะกัปตัน?"โซโลหันไปถามลูฟี่
     
    "ไม่เห็นต้องถามเลยนี่ รีบออกเรือไล่ตามกันเลย"ลูฟี่ประกาศ
     
    "คงไม่มีทางอื่นแล้วละนะ"โซโลกล่าว
     
    "ของมันแหงอยู่แล้ว"วีวี่กล่าว 
     
    "นี่เจ้าเชือกขอยืมเรือหน่อย ไม่สิ แทนที่จะเป็นเรือใหัขบวนรถทะเลออกทีได้มั้ย?"ลูฟี่หันไปถามพาวลีย์
     
    "ขบวนรถทะเลในโลกนี้มีแค่พัพฟิ่งทอมขบวนเดียวเท่านั้น มันเป็นเรือแห่งปาฏิหาริย์ที่ทีมช่างต่อเรือแห่งตำนานในอดีตร่วมใจกันสร้างจนเสสร็จสมบูรณ์เชียวนะ"พาวลีย์กล่าว
     
    "งั้นก็ขอยืมเรือหน่อย เรือที่แกร่งและก็แล่นได้เร็วที่สุดของเมืองนี้"ลูฟี่กล่าว
     
    "พวกนายเลิกเพ้อเจ้อกันได้แล้ว เมื่อกี้น่ะได้เห็นอะไรจากทะเลกัน เกือบจะถูกคลื่นซัดหายกันไปแล้วนะ แล้วพูดอะไรเนี่ย"พาวลีย์ตะโกน
     
    "ใช่แล้ว ตอนนี้จะออกไปในทะเลได้ยังไงกันเล่า"
     
    "บ้าเปล่า"
     
    "งี่เง่า"
     
    "ถึงจะเป็นอควาลากูน่าที่มาทุกปี ก็ยังไม่มีเรือที่ฝ่ามันไปได้ จะให้ออกเรือไปทั้งๆที่รู้ว่าต้องตายแน่ได้ยังไงกันเล่า รอจนถึงเช้า จนกว่าพายุจะผ่านไปแล้วจะให้ยืมเรือก็แล้วกัน" 
     
    "เรารอไม่ได้แล้ว!!!"คิรัวร์ตะโกน
     
    "หือ?"พาวลีย์มองเขา
     
    "เอนิเอสล็อบบี้น่ะฉันรู้จักดี ที่นั่นน่ะมีประตูแห่งความถูกต้องอยู่ไม่ใช่เรอะ สำหรับโรบินที่มีค่าหัวก็น่าจะรู้ว่าจะถูกส่งไปไหน ถ้าเธอเข้าไปฉันจะไม่ได้พบเธออีก แล้วใครจะทนรอจนถึงเช้าได้เล่า!!!!"นักดาบตะโกน
     
    "ในเมื่อรู้ถึงขนาดนั้นแล้วก็จะบอกให้รู้อีกอย่างก็แล้วกัน ถึงเวลาจะสงบจนออกเรือได้ก็ตาม ก็ไม่ควรไปที่นั้นอยู่ดีนั่นแหละ อย่าลืมสิว่าพวกนายเองก็เป็นโจรสลัดเหมือนกัน พวกนายน่ะคิดจะมีเรื่องกับแกนหลักของรัฐบาลโลกรึไง!!!!"พาวลีตะโกน
     
    "ใช่ พวกนายตัดใจซะเถอะ"
     
    "มีอควาลากูน่าแบบนี้ออกเรือไม่ได้หรอก"
     
    "ถึงตามไปทันก็ถูกฆ่าอยู่ดี"
     
    "พวกนายน่ะโอกาสที่จะช่วยมันเป็นศูนย์แล้วนะ"
     
    "ถ้างั้นเรือน่ะจะแย่งมาเอง พวกเราจะออกทะเลตอนนี้"ลูฟี่ตะโกน วีวี่ นามิ คิรัวร์ โซโลและช็อปเปอร์เตรียมสู้ชิงเรือ
     
    "เหวอ!!!!"คลื่นน้ำซัดขึ้นมาทำให้หลายคนกระเด็นขึ้นฟ้า
     
    "พรรคพวกเรากำลังรออยู่ อย่ามาขวางนะ"ลูฟี่ตะโกน
     
    "ขนาดคลื่นยังโมโหเลย"จิมนี่กล่าว
     
    "เมี้ยวๆๆ"กอนเบร้อง
     
    "จะเอาจริงเรอะ"
     
    "น่าตกใจจริงๆ"
     
    "ก็ได้ ฉันจะเป็นคู่ต่อสู้ให้"พาวลีย์ถือเชือกเตรียมสู้
     
    กลุ่มหมวกฟางต่างเตรียมพร้อมสู้ชิงเอาเรือ
     
    "พวกนายน่ะหยุดเลย!!!"โคโคโระตะโกนห้ามศึกไว้"ที่ผิดน่ะคือพวกเธอนะเจ้าหมวกฟาง มันเป็นอย่างที่พาวลีย์พูดนั่นแหละบ้าจริงๆ"
     
    "หนวกหูน่า ป้าน่ะไม่เกี่ยวเลย"
     
    "ป้าจะขวางทางเราอีกคนเรอะ?"วีวี่ถาม
     
    "ไม่เกี่ยวเลยเหรอ เฮ้อ ขืนปล่อยไปได้ตายกันแน่ ฟังนะ เรือที่จะผ่านขบวนรถทะเลที่ชายในตำนานเป็นผู้สร้างมันขึ้นมาเท่านั้นเอง"
     
    "แต่ว่าตอนนี้สิ่งนั้นมันไม่อยู่ที่นี่แล้วนี่ พวกเราถึงจะไปด้วยเรือยังไงเล่า"ลูฟี่กล่าว
     
    "ถ้าเตรียมใจตายไว้แล้วล่ะก็ตามมาสิ"โคโคโระหันหลัง"ฉันจะให้ยืมเอง ขบวนรถทะเลน่ะ"
     
    _________________
     
    บรขบวนรถทะเลทัฟฟิ่งทอม ซันจิกับเซียร์เปิดประตูเข้ามาในขบวนรถตู้ที่6
     
    พวกรัฐบาลหันไปมองชายหญิงสองคนที่เดินเข้ามา ซันจิกับเซียร์เดินผ่านไปเงียบๆ
     
    "ใครน่ะ?"
     
    "ไม่รู้สิ"
     
    "เจ้าโง่ มัวทำอะไรกันอยู่ ที่อยู่ที่นี่น่ะนอกจากผู้ต้องหาแล้วก็แต่งเครื่องแบบกันทั้งนั้น"เจ้าหน้าที่รัฐบาลคนนึงพูด
     
    "ผัวะ!!!!!"เขาคนนั้นโดนซันจิเตะกระเด็นล้มลง
     
    "พวกเราลุยเลย"พวกรัฐบาลหยิบดาบและปืนขึ้นมา
     
    "ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้ผล"เซียร์ยกฝ่ามือขึ้นมาและพุ่งไปกระแทก
     
    "อ๊ากกกก!!!!"พวกรัฐบาลต่างโดนอัดกระเด็นใส่กำแพงด้านหลังตู้

    "เฮ้ย เป็นอะไรของพวกแกน่ะ? อ๊าก!!!!"คนนึงพูดไม่ทันไรโดนผลักตกทะเล
     
    "ผัวะๆๆๆตุบตับๆๆๆ จ๋อมๆๆ...."
     
    "นึกว่าเป็นแผนที่ดีแล้วนะเนี่ย แผนเดินทางดื้อๆ"ซันจิกล่าว
     
    พวกเขาไปเห็นแฟรงกี้กับอุซปที่ติดอยู่ในถุง อุซปโผล่หน้ามองพวกเขา
     
    "เซียร์ ซันจิ ทำไมพวกนายถึงอยู่บนขบวนรถทะเลกันล่ะ?"อุซปถาม
     
    "เรื่องนั้นทางฉันต่างหากล่ะที่อยากถาม ที่อยู่ตรงนั้นน่ะก็ไม่รู้จักชื่อหรอกนะ นายที่อยู่ตรงนั้น"ซันจิกล่าว
     
    "จงใจสินะเนี่ยนายน่ะ"อุซปกล่าว ขณะที่แฟรงกี้โผล่หน้ามาให้เห็น
     
    "เจอแล้วหอยทากสื่อสาร"เซียร์เดินไปที่โต๊ะที่มีแมลงสื่อสารหลายเครื่อง"ที่นี่ก็ติดต่อทุกคนได้แล้ว"
     
    "พวกแกน่ะตกลงว่าเป็นโจรสลัดพวกเดียวกันงั้นเรอะ?"แฟรงกี้ถาม
     
    "เคยเป็น"ทั้งสามตอบ
     
    "แกเป็นใครล่ะเนี่ย?"ซันจิถาม
     
    "ฉันเป็นโฉมหน้าเบื้องหลังของวอเตอร์เซเว่น นักแยกชิ้นส่วนเรือแฟรงกี้"
     
    "พลั๊ก!!!"ซันจิยกขาทุบใส่หน้าแฟรงกี้ทันที เซียร์พุ่งมาต่อยหน้าคอแทบหัก
     
    "แกเองเหรอแฟรงกี้ เจ้าบ้านี่ตอนนั้นบังอาจมาซัดเจ้าจมูกยาวของเราซะน่วมได้ แบบนี้ต้องจับมาแล่เป็นชิ้นๆ"ซันจิกล่าว
     
    "เอ่อ เดี๋ยวๆ พวกนาย เดี๋ยวก่อนนะ หลังจากนั้นมันยังมีอะไรๆอีกหลายๆเรื่องแน่ะ"อุซปกล่าว
     
    "หนอยแก ถ้าฉันหลุดไปได้คอยดูเถอะ"แฟรงกี้ตะโกน
     
    "เจ้านี้น่ะช่วยเรือแมรี่ไว้ด้วยนะ"อุซปพูดก่อนจะทำหน้าเศร้า"จริงสิ เรือแมรี่น่ะ"
     
    "นี่ๆเดี๋ยวก่อนสิ นี่ใช่เวลามาซึมที่ไหนกันเล่า ยังไงก็ตามพี่ชายพี่สาวขอร้องล่ะ แก้มัดให้หน่อยเร็วเข้า"แฟรงกี้กล่าว
     
    "ใครจะยอมแก้เชือกให้นาย ถูกมัดแบบนี้ไปชั่วชีวิตเถอะ"เซียร์กล่าว
     
    "เห็นฉันอ่อนให้หน่อยทำได้ใจใหญ่เชียวนะยัยหนูนี้"แฟรงกี้กล่าว
     
    "พอแล้ว!!!"อุซปตะโกนห้าม"ขืนมัวแต่ชักช้าอยู่แบบนี้เดี๋ยวก็ถูกพบเข้าจนได้หรอก"
     
    _______________
     
    ในขบวนตู้ที่5พวกทหารเรือได้ยินเสียงดังมาจากตู้หลัง
     
    ชายร่างผอมสูงสวมชุดนาวาเอกลุกขึ้นยืน
     
    "พันเอกทีโบน"ทหารเรือคนนึงกล่าว
     
    __________________
     
    ใต้ดินไอซ์เบิร์กกำลังซ่อมท่ออะไรบางอย่าง นึกถึงข่าวที่ลูกน้องบอก
     
    "แฟรงกี้ด้วยอย่างงั้นเรอะ?"
     
    "ครับ แต่ว่าขบวนรถทะเลมันออกไปซะก่อน"
     
    "พวกหมวกฟางเองก็รวมพวกช่างออกตามหากัน แต่มันก็..."
     
    "เมื่อรู้ว่าไปช่วยได้แล้วล่ะก็ความแข็งแกร่งของพวกเราก็ไม่มีขีดจำกัดหรอก"
     
    ไอซ์เบิร์กหมุนล้อ
     
    __________________
     
    ตอนนี้กลุ่มหมวกฟางและโคโระโระกำลังอยู่หน้าบ้านทางลงใต้ดิน
     
    "เอ๋ ห้องใต้ดินเหรอ?"จิมนี่ถาม
     
    "โกดังเนี่ยถูกปล่อยร้างไว้กว่า8ปี ถ้านับจากมีขบวนรถทะเลก็ไม่มีใครมาแตะกว่า12ปีแล้ว"
     
    "ไปกันเถอะช็อปเปอร์"ลูฟี่วิ่งลงบันไดไปก่อน
     
    "อื้อ"ช็อปเปอร์ตามไป
     
    "อาจจะวิ่งไม่ไหวแล้วก็ได้นะ"โคโคโระเตือน
     
    "แบบนี้ก็แย่สิ"ลูฟี่กล่าว
     
    "ฮะๆๆๆ"
     
    พวกเขาเริ่มเดินลงไปโดยมีลูฟี่กับช็อปเปอร์วิ่งนำ
     
    "นี่ๆ รอเดี๋ยวสิ ถึงรีบแบบนั้นแต่ไม่มีกุญแจก็ผ่านไปไม่ได้หรอกนะ เอ๋!?"
     
    โคโคโระแปลกใจเมื่อประตูทางเข้าโดนเปิดแง้มไว้เล็กน้อยก่อนแล้ว ลูฟี่พยายามเปิดมัน
     
    "อะไรกัน เปิดอยู่หรอกเหรอ?"
     
    ลูฟี่เปิดประตูออกและเห็นขบวนรถทะเล
     
    "ว้าว เท่จริงๆ"ลูฟี่ตะโกน
     
    "สุดยอด"ช็อปเปอร์ร้อง
     
    ที่อยู่ตรงหน้าคือขบวนรถทะเลที่ส่วนหน้าถูกออกแบบให้เป็นทรงแหลม และมีตาสีเหลืองกับปากฟันปลาฉลามวาดไว้
     
    "ขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่ามันไม่ได้ดีเด่อะไรนักหนา เจ้านี่มันชื่อร็อคเกตแมน เป็นของไม่ได้ความที่ไม่ยอมให้แขกได้นั่งน่ะ"
     
    "ร็อคเกตแมน"ลูฟี่ตาเป็นประกาย
     
    "เจ๋งสุดๆ"ช็อปเปอร์เป็นไปอีกคน
     
    "หัวขบวนนั่นมันอะไรกันแน่เนี่ย?"คิรัวร์ถาม
     
    "ทรงหัวฉลามติดเอาไว้แท้ๆน่ะ"โคโคโระตอบ
     
    ประตูเปิดและไอซ์เบิร์กที่สวมชุดช่างและผ้าโพกหัวพร้อมกล่องดครื่องมือเดินออกมา
     
    "ลุงไอซ์"
     
    "เจ้าหมวกฟาง ปลอดภัยดีสินะ อย่างที่อารูเซียบอกเลย คุณโคโคโระพามาเหรอเนี่ย"
     
    "ดูเหมือนว่าจะรอดมาได้สินะไอซ์เบิร์ก"โคโคโระถาม"เธอต่างหากที่ทำอะไรอยู่เหรอ?"
     
    "ที่เห็นอยู่ตรงนี้ก็หมายความว่าคิดแบบเดียวกับคุณนั่นแหละ ยังไงก็ทิ้งเจ้าพวกบ้าไปไม่ได้"ไอซ์เบิร์กกล่าว
     
    "ฮ่าๆๆๆๆ"โคโคโระหัวเราะใหญ่
     
    ไอซ์เบิร์กเดินไปนั่งบนกล่องไม้
     
    "ใช้มันสิ ทั้งน้ำทั้งถ่านหินก็เติมให้แล้ว ตอนนี้กำลังสะสมไอน้ำอยู่"
     
    "ลุงอุตส่าห์เตรียมไว้ให้เหรอเนี่ย โฮ่"ลูฟี่กล่าว
     
    "จะดีใจก็เอาไว้หลังมีชีวิตรอดกลับมาเถอะ ยังไงซะ ไม่ว่าจะปรับร็อกเกตแมนนี่ยังไง ก็คุมความเร็วของเครื่องจักรไอน้ำไม่ได้อยู่ดี มันเป็นผลงานที่ผิดพลาดก่อนสร้างพัพฟิ่งทอมเสร็จสมบูรณ์ ยังไงก็ไม่รับประกันเรื่องชีวิตหรอกนะ"
     
    "ได้เลย ขอบคุณมากครับลุงไอซ์"ลูฟี่กล่าว
     
    "ดีล่ะไปกันเลย พวกนายขึ้นรถเลย"ลูฟี่เอาบันไดมาวางไว้ตรงประตูทางเข้า"ป้า พอนามิมาก็ออกรถได้เลย หยึ๋ย!!"
     
    ลูฟี่เกือบพลัดตกแต่จับประตูไว้ทัน
     
    "ลูฟี่ไม่เป็นไรแน่นะ?"ช็อปเปอร์ถาม"ดูแข่งขาอ่อนตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนายน่ะ"
     
    "เพราะเสียเลือดมากเกินไปล่ะสิ"โซโลกล่าว
     
    "มันไม่ค่อยจะมีแรงเลยน่ะนะ ถ้ามีเนื้อหน่อยล่ะก็"
     
    "รีบหน่อย"
     
    "ไม่เห็นต้องไปถึงที่นั่นเลย กินซะแถวนี้ก็ได้นี่นา"
     
    "จริงด้วย ก็หิวไม่ใช่เรอะ"
     
    "ฉันกินมากขนาดนั้นที่ไหนกันเล่า"
     
    "เอ๋!!!?"
     
    "ขอโทษนะที่มาช้า"นามิวิ่งเข้ามาในโรงเก็บ
     
    "นี่มัวทำอะไรอยู่น่ะเธอ รีบขึ้นรถซะทีสิยัยบ้า"ลูฟี่กล่าว
     
    "ว้าว ยอดเลย นี่ก็เป็นขบวนรถทะเลเหรอ?"นามิมองร็อคเกตแมน
     
    "แหม่ ไม่นึกเลยว่าในที่แบบนี้จะมีอีกขบวน"
     
    "น่าตกใจจริง"
     
    "ไปไหนมากันล่ะเนี่ยนามิ?"ลูฟี่ถาม"แล้วของนั่นมันอะไร?"
     
    "เนื้อกับเครื่องดื่ม"
     
    "ขอโทษนะที่บ่น"ลูฟี่พูด เขา โซโลและวีวี่ต่างเข้าไปกิน 
     
    "เอาล่ะ"
     
    "พุ่งไปตามทางน้ำลงทะเลและไปจับกับรางได้ล่ะก็ถือว่าสำเร็จไปเปราะนึงแล้ว แต่ว่า...."ไอซ์เบิร์กกล่าว
     
    "ไม่เป็นไรหรอกน่า เรื่องคุมรถน่ะฉันเป็นมืออาชีพนะ เธอน่ะอยู่ที่นี่พักฟื้นร่างกายไปเถอะนะ"โคโคโระกล่าว
     
    "โทษทีนะครับ"ไอซ์เบิร์กกล่าว
     
    "พวกจิมนี่นั่นน่ะเล่นกันอยู่แถวนั้น ฝากดูแลเด็กๆด้วยนะ"โคโคโระกล่าว
     
    "ครับ"ไอซ์เบิร์กตอบรับ แต่มีสีหน้ากังวล
     
    "อะไรกันถ้าเจ้านั่นล่ะก็ต้องไม่เป็นไรแน่ เพราะขนาดถูกขบวนรถทะเลชนปลิวก็ยังมีชีวิตรอดมาได้นี่นา และอีกอย่างทางนี้ยังมีพวกราชาโจรสลัดอยู่ด้วย"
     
    "งั่มๆๆ"ลูฟี่ โซโลและวีวี่ยังกินไม่หยุด
     
    "งั่ม!!"คิรัวร์ก็หยิบเนื้อมากิน
     
    "เจ้าหมวกฟาง!!!!"เสียงตะโกนดังขึ้น พวกเขามองตระกูลแฟรงกี้ที่เข้ามา
     
    "นั่นเจ้าพวกนั้นนี่"ลูฟี่กล่าว
     
    "ตระกูลแฟรงกี้"นามิกล่าว
     
    "จะมาแก้แค้นเรอะ"วีวี่เตรียมขว้างโซ่
     
    "เวลาแบบนี้ยังจะ..."โซโลเตรียมชักดาบ
     
    "เดี๋ยวก่อน!!"คิรัวร์ห้ามไว้ก่อน
     
    "ขอร้องล่ะ พาพวกเราไปด้วยเถอะ เราได้ยินจากพวกกาเลราว่าพวกนายจะไปที่เอนิเอส ล็อบบี้ใช่มั้ย ลูกพี่แฟรงกี้ถูกรัฐบาลคุมตัวไป พวกเราอยากจะตามไปด้วย แต่ลำพังพวกเราฝ่าอควาลากูน่าไปไม่ได้"ซันไบกล่าว
     
    "อีกฝ่ายนึงเป็นรัฐบาลโลกเชียวนะ"โคโคโระกล่าว
     
    "จะหน้าไหนก็ไม่สนทั้งนั้นแหละ"ซันไบกล่าว
     
    "ต้องเอาตัวลูกพี่กลับมาให้ได้"
     
    "ถ้าเพื่อลูกพี่แล้วพวกเราไม่เสียดายชีวิตหรอกนะ"กีวีกล่าว
     
    "ขอร้องละนะ ขอแรงหน่อยเถอะนะคุณหมวกฟางขา"มอสกล่าว
     
    "อย่ามาล้อเล่นน่า ที่ผ่านมาน่ะพวกนายรู้ตัวรึเปล่าว่าทำอะไรเอาไว้"นามิตะโกน
     
    "ก็รู้อยู่ เรายอมบากหน้ามาขอร้อง เพราะอยากช่วยลูกพี่น่ะ"ซันไบกล่าวทั้งร้องไห้
     
    ลูฟี่เดินขึ้นบันไดเข้าขบวนรถ
     
    "ขึ้นมาสิ"เขากล่าว"เร็วเข้า"
     
    "เย้ ดีใจ!!!!"ตระกูลแฟรงกี้ร้อง
     
    "เจ้าหมวกฟาง"ซันไบกล่าว
     
    "เดี๋ยวก่อนสิลูฟี่"นามิไม่เห็นด้วย
     
    "ไม่เป็นไรหรอกน่า 
     
    "ขอบคุณมาก เป็นพระคุณยิ่ง"ซันไบก้มหัวลงพื้น
     
    "เร็วเข้า"ลูฟี่บอก
     
    "แต่ไม่ต้องเป็นตู้ขบวนนั้นก็ได้ พวกเราน่ะจะกระโดดลงทะเลพร้อมกับพวกนายด้วยคิงบลู ขอแค่ได้เกาะหลังตู้ขบวนก็พอแล้วล่ะ"
     
    "คิงบลูเหรอ?"โซโลกล่าว
     
    "รบกวนด้วยนะ แล้วเจอกันนะจ๊ะ ไปกันเลย"พวกตระกูลแฟรงกี้วิ่งจากไป
     
    พวกเขาวิ่งขึ้นไปด้านนอกทางเข้าโกดัง
     
    "สำเร็จแล้ว ไปช่วยลูกพี่ได้แล้ว"ซันไบตะโกน พวกเขาวิ่งไปหาคิงบลู
     
    ด้านในรถขบวนร็อคเกตแมน ช็อปเปอร์กำลังเติมถ่านหินลงไป
     
    "เป็นไง?"ช็อปเปอร์ถามโคโคโระ
     
    "เอาล่ะ ถ้างั้นก็ไปกันเลย"โคโคโระดึงคันโยกบนลงมา
     
    "ฉึกฉักๆๆๆ"ร็อคเกตแมนเริ่มเคลื่อนไปข้างหน้า
     
    ลูฟี่ยืดแขนขึ้นไปนั่งด้านบนหัวหน้ารถ
     
    พาวลีย์แอบซ่อนอยู่ใต้ผ้าท้ายขบวน
     
    "เอาล่ะเจ้าพวกโจรสลัด อย่าถูกสะบัดปลิวไปก่อนซะล่ะ ขบวนรถทะเลจากวอเตอร์เซเว่นไปเอนิเอส ล็อบบี้ ร็อคเกตแมน"
     
    "เอาล่ะ ออกเดินทาง ไปเลย ไปชิงทุกอย่างกลับคืนมากัน"
     
    ร็อคเกตแมนพุ่งไปตามทางน้ำใต้ดินและเริ่มเอียงหัวลงไป
     
    "เฮ้ยๆ ป้าสัตว์ประหลาด นี่ไม่ใช่ว่ากำลังร่วงเหรอเนี่ย"ลูฟี่ร้อง
     
    "ฮะๆๆ ใกล้ทางออกแล้ว เดี๋ยวจะดิ่งลงไปในชั่วอึดใจละนะ"โคโคโระกล่าว
     
    "เอ๋?"นามิร้อง
     
    ขบวนรถทะเลพุ่งลงไปและออกจากอุโมงค์มต้ดินพุ่งออกจากวอเตอร์เซเว่น
     
    "ดีล่ะ ขบวนรถทะเลออกมาแล้ว พวกเราเองก็ออกเดินทางกันเลย"
     
    "โอ้"
     
    "กระโดดเลย โซดอม โกโมลา!!!"
     
    สัตว์ใหญ่สองตัวพุ่งออกมา ตระกูลแฟรงกี้ทั้งหมดอยู่ในรถม้าขนาดใหญ่ที่อยู่บนหลังของคิงบลูสีเหลืองและสีชมพูลาย
     
    "คุณหมวกฟาง ตระกูลแฟรงกี้ทั้งหมดขอฝากตัวด้วย ปืนล่ามโซ่ยิงได้"
     
    "ตูม!!!!!"ฉมวกเหล็กติดโซ่พุ่งไปข้างหน้า
     
    "กึง!!"มันเข้าแทงใส่ท้ายขบวนเกาะติดด้านหลังไปด้วย แต่ก็ทำให้คนด้านในตู้เกือบเป็นอันตราย
     
    "โห สุดยอดเลย"ลูฟี่กล่าว
     
    "นั่นมันคิงบลูระดับสุดยอดเลยนี่นา"
     
    "ใช้ได้นี่"
     
    "หนอยแน่ ไอ้พวกบ้านั้น"โซโลโผล่หน้าไปทางหน้าต่าง"พวกแกอย่าทำอะไรแบบนี้สิ"
     
    "ฝากตัวด้วย"
     
    "ฮะๆๆ เป็นพวกที่ครื้นเครงจังเลยนะ"โคโคโระกล่าว
     
    "นี่ ป้าสัตว์ประหลาด นี่เร็วที่สุดแล้วเหรอ?"ลูฟี่ถาม"ไม่เห็นจะเร็วเท่าไหร่เลย"
     
    "รอเดี๋ยว สิเดี๋ยวขึ้นรางก็รู้เองแหละ"โคโคโระกล่าว
     
    "รางเหรอ? ไอ้ของแบบนั้นมันอยู่ไหนกันล่ะ?"ลูฟี่มองดูทะเล
     
    "ถูกพัดไปไกลน่าดูเลยนะ แต่ว่าอย่ามาดูถูกฉันที่เฝ้ามองดูขบวนรถทะเลตั้งแต่ตอนคิดค้นเชียวนะ...เห็นแล้ว!!!!!"
     
    โคโคโระเห็นรางอยู่ใต้ทะเล
     
    "ประกาศฉุกเฉิน จากนี้ไปจะเข้าเกาะรางเพื่อเพิ่มความเร็วอย่างเร่งด่วน คอยหาที่จับเอาไว้เพื่อให้เจ็บตัวน้อยที่สุดด้วยนะ"
     
    "ยังไงก็ต้องเจ็บตัวอย่างงั้นสินะ"นามิกล่าว
     
    ร็อคเกตแมนพุ่งเข้าเกาะรางแต่พลาดไป
     
    "ชิ พลาดเหรอเนี่ย แต่ว่ายังหรอก"โคโคโระพยายามทำให้ขบวนรถขึ้นบนราง
     
    "น่าเสียดายนะน่าเสียดาย ทางขวาอีกนิดนึงสิ"จิมนี่พูดจากด้านบนร็อคเกตแมนด้านหลังคนขับ
     
    "เมี้ยวๆ"กอนเบร้อง
     
    "คอยดูเถอะ คราวนี้แหละ...เอ๋ จิมนี่ กอนเบ นี่พวกเธอตามมาด้วยเหรอเนี่ย ตามมาได้ไงอีหนู"
     
    "ฮะๆๆ ก็ตามมาซะแล้วอ๊ะ"จิมนี่โบกมือให้
     
    "อะไรกันเนี่ย รีบเข้ามาข้างในสิเดี๋ยวก็ปลิวไปหรอกจิมนี่"
     
    "ไม่ยอมหรอก ไม่เป็นไรหรอก"จิมนี่พูดไม่ทันไรก็พลัดจะตกแต่เกาะราวไว้ทัน กอนเบก็เกาะตัวเธอไว้"จะตกแล้ว!!!!!"
     
    "อย่าปล่อยมือเชียวนะ รอเดี๋ยวนะ"โคโคโระใช้เบรค แต่มันไม่ทำงาน
     
    "จริงสิ เจ้านี่ใช้เบรคไม่ได้นี่นา"โคโคโระร้อง
     
    "อะไรกันเนี่ย ท่าทางน่าสนุกดีนะ"ลูฟี่มายืนเหนือจิมนี่กับกอนเบ
     
    "พี่หมวกฟางนี่"
     
    "เจ้าหมวกฟาง รีบจับตัวพวกจิมนี่เอาไว้เร็วๆ ถ้าหากตอนนี้เกิดขึ้นรางไปแล้วได้ปลิวกระเด็นแน่"โคโคโระกล่าว
     
    แต่แล้วตอนนั้นเองร็อคเกตแมนก็ขึ้นรางได้พอดี
     
    ลูฟี่ จิมนี่และกอนเบปลิวกระเด็นไป แต่โชคดีไปติดร่างใหญ่ของตระกูลแฟรงกี้ที่ท้ายขบวน
     
    เวลาต่อมาทุกคนมานั่งอยู่ในตู้ร็อคเกตแมนแล้ว
     
    "นึกว่าต้องตายแล้วซะอีก"ลูฟี่กับจิมนี่กล่าว
     
    "มันก็แหงอยู่แล้วล่ะ ให้ตายเถอะก็บอกอยู่นี่ว่าต้องปลิวน่ะ"โคโคโระกลาว
     
    "ว่าแต่เร็วมากเลยนะเนี่ย"ลูฟี่กล่าว
     
    "ให้ตายสิ"
     
    "แหม่ๆ เล่นเอาตกใจเลย"ไทลุสตั้นกล่าว
     
    "เจ็บเอวจัง"ลูลูกล่าว
     
    "เดี๋ยวก่อนซิ ในตู้นี้มีพวกประหลาดอยู่ด้วยนะ"
     
    "อะไรนะ ใครน่ะ?"ไทลุสตั้นกับลูลูถาม
     
    "ก็พวกแกยังไงเล่า!!!!"
     
    "แกก็ด้วย!!!"
     
    "ฉันขอไปด้วยคนนึง พวกนายน่ะห้ามยังไงก็ห้ามไม่อยู่ ศัตรูที่ไม่ว่ายังไงก็อยากจะชิงพรรคพวกกลับมาน่ะ สำหรับฉันแล้วเป็นคนร้ายที่หมายชีวิตของคุณไอซ์เบิร์ก นอกจากนั้นแล้วฉันก็ยังมีเรื่องอยากพูดกับเจ้าพวกนั้นอยู่อีกเยอะด้วย"พาวลีย์กล่าว
     
    "ฮะๆๆๆ พาวลีย์ ฉันไม่ปล่อยให้ไปคนเดียวหรอก ถ้าพวกเราคอยติดตามนายไปก็จะได้เจอกับศัตรูคู่แค้นของคุณไอซ์เบิร์ก ก็เลยไปซ่อนอยู่ในตู้ขนถ่านหินด้วย"ไทลุสตั้นกล่าว
     
    "เรื่องมันก็เป็นอย่างที่พูดนั้นแหละ การต่อสู้นี้พวกเราขอร่วมวงด้วย"ลูลู่กล่าว
     
    "แน่นอนว่าศัตรูคู่แค้นนั้นก็เป็นพวกที่พาตัวลูกพี่แฟรงกี้ไปด้วย"ซันไบกล่าว
     
    "ถูกต้องเลย พวกเรารู้ดีว่าเจ้าพวกนั้นเป็นใครกัน"มอสกล่าว
     
    "นี่กาเลรา ถ้าหากว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกพี่ล่ะก็จะรับผิดชอบยังไง"กีวี่ถาม
     
    "หุบปากน่า ที่ทุกข์ใจที่สุดก็คือคุณไอซ์เบิร์กนั่นแหละ"พาวลีย์กล่าว
     
    "พวกเธอพูดเรื่องอะไรกันเนี่ย พาวลีย์ก่อนอื่นเลยอธิบายซิว่ามันเกิดอะไรขึ้น"ไทลุสตั้นถาม
     
    "ถูกต้องเลยพาวลีย์ นายรู้ตัวคนร้ายตัวจริงสินะ นายบอกมาตรงๆเลย พวกเราเองก็พอจะรู้ตัวอยู่บ้างแหละแล้วก็จับตาดูกันอยู่ ยังไงก็ไม่ตกใจหรอก"
     
    "นึกว่าหายไปไหนที่แท้ก็จับตาดูอยู่งั้นรึ งั้นก็บอกตรงๆเลยก็แล้วกัน ตัวจริงของพวกที่ใส่หน้ากากก็คือ ลุจจิ คาคุ แคลิเฟอร์ ชิโระพ่อค้าอาวุธเถื่อนแล้วก็บรูโน่ร้านเหล้า เจ้าพวกนั้นคิดฆ่าคุณไอซ์เบิร์กไงล่ะ"
     
    ไทลุสตั้นกับลูลูอ้าปากค้างคาดไม่ถึง
     
    "ไหนบอกว่ารู้แล้วยังไงเล่า!!!!"พาวลีย์ตะโกน
     
    "แต่ว่าพวกนั้นกลับบ้านไปไม่ใช่เหรอ?"ลูลู่ถาม
     
    "ใครจะกลับเวลาแบบนี้กัน!!!"พาวลีย์ตะโกน"แล้วคิดว่าเป็นใครฟะ"
     
    "พวกเรานึกว่านะเป็นไมเคิลกับฮอยเดลประมาณเนี้ย"ไทลุสตั้นกล่าว
     
    "ใช่ๆๆ"ลูลูเสริม
     
    "นั่นใครฟะ!!!"พาวลีย์ถาม เขาไม่เคยได้ยินชื่อ
     
    "เอาล่ะ อิ่มแล้วๆ"ลูฟี่ที่กินเสร็จลุกขึ้นยืน"งั้นก็ไม่ว่าจะเป็นตระกูลแฟรงกี้หรือพวกกาเลรา ถึงที่เมืองจะต่างไม่ถูกกันก็ตาม แต่จากนี้ไปทุกคนที่อยู่ตรงนี้ก็มีศัตรูร่วมกัน"
     
    "ในการต่อสู้จากนี้ไปคนที่แข็งแกร่งที่สุดก็คือลุจจิ"คิรัวร์กล่าว ขณะที่ช็อปเปอร์ช่วยรักษาแผลบนหน้าอกที่โดนมันทำไว้"ปล่อยเจ้านั้นให้ฉันจัดการเอง ห้ามใครลงมือเด็ดขาด มันเป็นเหยื่อของฉัน ไม่มีปัญหานะกัปตัน"
     
    "ฮี่ๆๆ ไม่มี"ลูฟี่ตอบ
     
    "นั่นสินะ การต่อสู้นี้เป็นการต่อสู้เพื่อชิงสิ่งที่ถูก5คนนั้นชิงไปกลับคืนมา แต่ถ้าหากไล่ตามเจ้าพวกนั้นไม่ทันมันก็จบเรื่องไม่ลง"โซโลกล่าว
     
    "ป้าๆ อควาลากูน่ามาแล้วล่ะ"
     
    "โห มาแล้วเรอะ"
     
    "จิมนี่ขอดูหน่อยซิ"นามิเปิดหน้าต่างดูคลื่นยักษ์"แย่แล้วล่ะ คุณโคโคโระไม่อยู่ห้องควบคุมจะดีเรอะ ทำอะไรสักอย่างจะได้หลบคลื่นสูงได้"
     
    "ฮะๆๆๆ ก็บอกแล้วไงว่าร็อคเกตแมนน่ะบังคับอะไรไม่ได้ ไม่ว่าจะทิศทางหรือเบรคก็ทำอะไรไม่ได้เลย งานของฉันก็มีแค่จนถึงตอนขึ้นรางเท่านั้นแหละ ด้วยเหตุนี้ขบวนรถมันจะอยู่ในความเร็วเต็มกำลัง ไม่ว่าใครก็หยุดมันไม่ได้หรอก"
     
    "ไม่จริงน่า ลูฟี่ ขืนปล่อยไว้แบบนี้ได้ชนกับคลื่นยักษ์แน่ ฟังอยู่รึเปล่า?"
     
    ลูฟี่ยื่นมือออกมา
     
    "อุตส่าห์มุ่งหน้าไปทางเดียวกันแล้วทั้งที ถ้าสู้กันอย่างสะเปะสะปะมันก็ไม่มีความหมาย"
     
    "อื้อ"
     
    "นั่นสินะ"
     
    หัวหน้าแต่ละกลุ่มยื่นมือจับกัน
     
    "เข้าใจแล้วนะพวกเราเป็นพวกเดียวกัน ขบวนรถที่ออกไปก่อนนั้นมีพรรคพวกของคนนั่งอยู่ด้วย แรงลมจะยิ่งบ้าคลั่งขึ้นไปอีก พวกนายอย่าถูกคลื่นยักษ์ซัดไปซะล่ะ ทุกคนต้องบรรลุเป้าหมายให้ได้ ลุยกันเลย"
     
    "โอ้!!!!"

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×