ลำดับตอนที่ #113
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #113 : บุกถล่มแฟรงกี้เฮาส์(RE2)
"ขอโทษนะซันจิ ฉันดังสนใจหนังสือมากไปน่ะ"ช็อปเปอร์กล่าว
"ฉันก็ด้วยคะ"วีวี่กล่าว
"ไม่ใช่เรื่องที่คุณต้องขอโทษหรอกครับ"ซันจิยิ้มหวานให้วีวี่หันไปมองเรนเดียร์"นายด้วยช็อปเปอร์ ฉันน่ะนึกว่าคนที่อยู่กับโรบินจัง ก็คือนายที่อยู่ในร่างคน ถ้างั้นเจ้าคนที่สวมหน้ากากนั่นเป็นใครกันแน่ นอกจากนั้นยังแปลกที่หายตัวไปดื้อๆ"
"กลิ่นของโรบินก็หายไปตรงนั้นด้วย"ช็อปเปอร์กล่าว
"อาจเป็นความสามารถพิเศษบางอย่าง"วีวี่กล่าว"แต่โรบินก็ไม่น่าทิ้งเราตามคนแปลกหน้าไปง่ายๆ"
"หวังว่าคงไม่เกิดอะไรขึ้นหรอกนะ มันรู้สึกไม่ค่อยดีเลย"ซันจิกล่าว
"ฉันตรวจให้เอามั้ย?"ช็อปเปอร์ถาม
"ป่วยที่ไหนกันเล่า คำพูดของเจ้าอาโอคิยินั่นแหละที่กวนใจฉันอยู่"
"เขาพูดว่าไงเหรอ?"ช็อปเปอร์ถาม
"พูดเสียดแทงเรื่องในอดีตของโรบินน่ะ นอกจากนั้นยังบอกว่า สักวันพวกเราจะต้องเสียใจภายหลัง"ซันจิกล่าว
"จะว่าไปแล้ว แต่ว่าเรื่องนั้นมันเกี่ยวกับที่โรบินหายตัวไปด้วยเหรอ?"ช็อปเปอร์ถาม
"ไม่รู้เหมือนกัน ยังไงก็ตามอยู่แบบนี้มันคงไม่ดีแน่ กลับไปที่เรือแมรี่กันก่อนเถอะ ถ้าไม่มีอะไรเดี๋ยวเธอก็กลับมาเองแหละ"ซันจิกล่าว
"เธอควรอยู่นะคะ เพราะถ้าเธอไม่อยู่คิรัวร์อาละวาดแน่"วีวี่กล่าว เธอรู้ว่าแฟนเธอหลงเสน่ห์โรบินมาก
"โรบินจังควรจะสนใจผมมากกว่าเจ้าหัวกระต่ายนั่น"ซันจิบ่น
"ฉันอาจยังเด็ก แต่ฉันบอกได้ว่าโรบินสนใจคิรัวร์ตั้งแต่ขึ้นเรือมา"ช็อปเปอร์เสริม"บางทีพวกเขาอาจจะทำกัน--"
วีวี่เงียบเพราะเธอเองก็ทำไปแล้ว
"เราจะกลับเรือเดี๋ยวนี้ เร่งความเร็วเต็มที่"กุ๊กไม่พอใจสั่งยางาร่า
____________________
"ซ่อมแมรี่ไม่ได้งั้นเหรอ? ทำไมล่ะ? พวกนายเป็นช่างต่อเรือฝีมือเยี่ยมไม่ใช่หรือไง ถ้าเรื่องเงินล่ะก็นี่ไง มีตั้งเยอะแยะ"ลูฟี่ตบกระเป๋า
"มันไม่เกี่ยวกับเรื่องเงินหรอก ไม่ว่าจะจ่ายเงินสักเท่าไหร่ เรือลำนั้นกไม่มีทางกลับมาเหมือนเดิมได้ ในทางกลับกัน ยังอุตส่าห์มาถึงที่นี่ในสภาพแบบนั้นได้ ก็ต้องถือว่าน่าชื่นชมแล้วล่ะ"คาคุกล่าว
"หมายความว่ายังไงกัน?"นามิถามบ้าง"มันเกิดอะไรขึ้นกับแมรี่เหรอ?"
"คงรู้จักกระดูกมังกรสินะแม่สาวไร้ยางอาย"พาวลีย์พูดพร้อมตั้งฉายาเธอ
"ที่อยู่ใต้ท้องเรือเหรอ"นามิกล่าว
"ใช่ มันเป็นตัวยึดตั้งแต่หัวเรือไปจนถึงท้ายเรือ สำหรับเรือแล้วถือว่าเป็นไม้ที่มีความสำคัญมาก ในการต่อเรือจะต้องเริ่มจากจุดนั้นก่อน ส่วนหัวเรือ ส่วนท้ายเรือ ส่วนท้องเรือ ขึ้นไม้ค้ำ โครงเรือ แล้วก็ปูดาดฟ้าเรือ ไม้ทั้งหมดจะถูกประกอบขึ้น โดยมีกระดูกมังกรเป็นแกนกลางอย่างละเอียดอ่อน จนเป็นเรือขึ้นมา กระดูกมังกรซึ่งเป็นฐานของส่วนอื่นๆทั้งหมดนั้นเป็นชีวิตของเรือ เมื่อยอกว่าตรงส่วนนั้นเสียหายหนัก ก็หมายความว่าไม่อาจเปลี่ยนมันได้นั่นเอง ดังนั้น มันก็เท่ากับว่าต้องสร้างเรือตั้งแต่หนึ่งใหม่นั่นเอง เพราะฉะนั้น ไม่มีใครซ่อมมันได้หรอก เรือของพวกนายมีจุดจบแค่รอความตายเท่านั้นเอง"
"เดี๋ยวก่อนสิ พูดแบบนั้นได้ไงกัน!!!"นามิไม่พอใจมาก
"จะไปรู้เรอะ ก็มันเรื่องจริงนี่"พาวลีย์กล่าว
"ถ้าอย่างงั้นก็ต่อเรือตั้งแต่หนึ่งอีกครั้งซะสิ"ลูฟี่กล่าว"ช่วยสร้างโกอิ้งแมรี่ที"
"เป็นไปไม่ได้หรอก"นกพิราบคัดค้าน
"ทำไมล่ะ?"ลูฟี่ถาม
"ถึงจะสร้างเรือที่เหมือนกันขึ้นมาได้ แต่ก็ไม่มีใครสร้างเรือที่เหมือนกันเปี๊ยบได้หรอก ในโลกนี้ไม่มีเรือ2ลำที่เหมือนกันอยู่หรอก"นกพิราบกล่าว
"หมายความว่าไงน่ะ?"นามิถาม
"ในโลกนี้มีต้นไม้ที่โตขึ้นมาเหมือนกันอยู่ด้วยงั้นเหรอ? เพราะเรือทำมาจากไม้เกือบทั้งลำ ดังนั้นทั้งขนาดของเรือ แนวโค้ง ทุกอย่างจะถูกกำหนดด้วยรูปทรงของไม้ เพราะฉะนั้นถึงจะใช้แบเดียวกันก็ตาม ก็ไม่มีทางสร้างเรือที่เหมือนกันขึ้นมาได้อีกเป็นครั้งที่2 ถึงสมมุติว่าสร้างเรือแบบนั้นขึ้นมาได้ คนที่จะรับรู้ว่ามันเป็นเรือคนละลำได้ดีที่สุดก็คือ ตัวของพวกนายเองนั่นแหละ"
"อะไรกัน ถ้างั้นเรือโกอิ้งแมรี่จะไม่สามารถออกทะเลได้อีกแล้วงั้นเหรอ?"คิรัวร์ถาม
"ตามนั้นแหละเน้อ"คาคุยืนยัน"มีแต่จะปล่อยให้มันจมลงไปแบบนี้ หรือไม่ก็แยกส่วนมันซะ"
"เรือคาราเวล"
"โอ้ เป็นเรือที่ดีจังเลยนะ"
"เอาล่ะเรียบร้อย เท่านี้เรือโกอิ้งแมรี่ก็สมบูรณ์แบบแล้ว"
"แหม เรือมันถึงอายุขัยแล้วละนะ ก็เป็นโอกาสดีแล้วนี่ ตัดใจแล้วซื้อเรือลำใหม่ซะเถอะ เงินก็มีแล้วนี่? เท่าที่ฟังมาเป็นเรือคาราเวลสินะ เดิมทีเรือแบบเก่าอย่างนั้น จะเดินเรือต่อจากนี้ไปก็คงลำบากล่ะนะ"ไอซ์เบิร์กกล่าว
"ไม่ ฉันไม่คิดจะเปลี่ยนเรือ"ลูฟี่ปฎิเสธ
"ลูฟี่"นามิกล่าว
"เรือของพวกเราคือโกอิ้งแมรี่ ถ้าซ่อมมันล่ะก็ต้องออกทะเลได้อย่างแน่นอน ไม่เป็นไรหรอก ขนาดวันนี้ก็ยังแล่นได้ฉิวเลยนี่ แล้วอยู่ๆมาบอกว่าแล่นต่อไปไม่ได้แล้วงั้นรึ"ลูฟี่ตะโกน
"ลูฟี่ พวกเขาเป็นช่างต่อเรือ พวกเขารู้ดีกว่าเรา มันยากจะเชื่อแต่เราควรฟังพวกเขา"คิรัวร์บอกกัปตัน
"ใครจะไปยอมเชื่อกัน พวกนายไม่รู้หรอกว่าเรือลำนั้นมันแข็งแกร่งแค่ไหน ถึงได้พูดแบบนั้นออกมา!!!"ลูฟี่ไม่สนใจ
"ต้องรอจนกว่าจะจมถึงจะพอใจเหรอ"ไอซ์เบิร์กกล่าวขึ้น"น่าเบื่อจริงๆ นี่นาย ใช่กัปตันเรือจริงหรือเปล่าเนี่ย"
ลูฟี่แข็งทื่อไป คำพูดนั้นแทงใจดำลูฟี่มาก
"เรื่องที่ควรพูดก็พูดหมดแล้ว ไปคิดดูแล้วกัน ถ้าคิดจะซื้อเรือเมื่อไหร่ก็มาได้เลย ฉันจะจัดการให้ ถ้ามี500ล้านล่ะก็ต่อเรือรุ่นใหม่ล่าสุดได้สบาย แคลิเฟอร์"
"ค่ะ"แคลิเฟอร์หยิบแป่นกระดาษออกมา"เชิญรับไปดูได้เลยค่ะ นี่เป็นแคตตาล็อกที่มีตั้งแต่เรือรุ่นใหม่ไปจนถึงเรือมือสอง รวมถึงราคาด้วย"
"คุณไอซ์เบิร์ก"ลูลูเดินเข้ามา"มีแขกมาหาที่หน้าประตูน่ะครับ"
"ไม่มีอยู่ในนัดขอเข้าพบเลยนี่ค่ะ"แคลิเฟอร์กล่าว
"ดูเหมือนจะเป็นคนของรัฐบาลโลกน่ะ ให้ไล่กลับมั้ยครับ?"ลูลูถาม
"แหม นั่นสินะ บอกไปว่าฉันไม่อยู่"ไอซ์เบิร์กตัดสินใจ"ว่าแต่ผมนายตั้งขึ้นมาอีกแล้วนะลูลู"
"แย่จริง ขอโทษด้วยครับ งั้นจะไปบอกให้กลับไปแล้วกัน"ลูลูยกมือกดให้ผมตั้งหายไป แต่ก็ไปโผล่อีกด้านแทน
"ตามนั้นแหละ"ไอซ์เบิร์กกล่าว
"เดี๋ยวก่อนสิไอซ์เบิร์กคุง"เสียงนึงดังขึ้น พวกเขาเห็นชายสามดำในชุดสูทดำสวมหมวกสีเดียวกัน นำโดยชายมีเคราสีเทาเตี้ยสุดในกลุ่มนำ"หึหึหึ ก็อยู่นี่นา"
"นี่ พวกนายไปซ่อนตัวซะ!!!"พาวลีย์บอกโจรสลัดทั้งสาม"คนของรัฐบาลโลกแน่ะ"
พวกลูฟี่รีบไปซ่อน คนของรัฐบาลโลกเดินเข้ามาใกล้
"แหม โคกี้เองรึเนี่ย"ไอซ์เบิร์กพูดทักทายชายร่างเตี้ยที่มีแผลบริเวณตา"วันนี้ฉันไม่อยู่นะ"
"ใครว่า ก็อยู่ตรงนี้ไง ให้ตายสิ อุตส่าห์นั่งขบวนรถทะเลมาซะไกลเชียวนะ อย่ามารังเกียจกันนักสิ"โคกี้พูดก่อนจมูกจะเริ่มดมกลิ่น"รู้สึกเหมือนกับได้กลิ่นโจรสลัดเลยนะ ช่างเถอะ ยังไงก็ขอคุยกับนายก่อนล่ะ"
"ฉันเกลียดนาย กลับไปซะ"ไอซ์เบิร์กไล่
"เป็นเด็กหรือไง"
"ฉันเป็นผู้ใหญ่แล้ว"ไอซ์เบิร์กกล่าว
"อย่าทำตัวดื้อด้านแบบนั้นสิ วันนี้ฉันนำเรื่องพิเศษมาเสนอนะ อย่างน้อยก็คุยกันหน่อยเถอะ"โคดี้กล่าว"เอาล่ะ ไปที่ที่ลับตาคนก่อนเถอะ"
ไอซ์เบิร์กกับแคลิเฟอร์เดินตามคนของรัฐบาลโลกไป ขณะที่พวกหัวหน้าช่างนั่งคุยกัน
"มาแล้วมาอีก"พาวลีย์บ่น"เจ้านั่นเองก็ตื้อจริงๆเลยนะ มีธุระอะไรกับคุณไอซ์เบิร์กกันเนี่ย"
"มันไม่เกี่ยวกับพวกเราหรอก คงเป็นเรื่องสิทธิอำนาจล่ะมั้ง"นกพิราบกล่าว
"ซัดให้หมอบเลยดีมั้ย"ลูลูกล่าว
"อย่าดีกว่า เจ้านั่นเป็นคนของรัฐบาลโลกนะ"คาคุกล่าว
กลุ่มหมวกฟางฟังอยู่หลังกองไม้
"อืม..."ลูฟี่จับที่จับกระเป๋าเงิน
"อะไร? เป็นอะไรเหรอ?"นามิหันมาถาม
"ฉันเพิ่งมารู้สึกตอนที่ยกกระเป๋ามาซ่อนน่ะ มันเบาจัง"ลูฟี่กล่าว
"อย่าล้อเล่นน่า"คิรัวร์กล่าว คงไม่ใช่อย่างที่คิด
"มันมีเงินอัดอยู่ข้างในจะเบาได้ยังไง"นามิดูดแล้วเปิดกระเป๋า
"กรี๊ดดดดดดด!!!!!!"
"เจ้าบ้า โวยวายทำไมกัน!!!!"พาวลีย์วิ่งเข้ามา"นี่เธอ อย่านั่งท่าหวาดเสียวแบบนั้นสิ"
"400ล้านเบรีหายไปแล้ว!!!!!!"นามิร้อง
"มองดูดีๆแล้วพวกนี้ไม่ใช่กระเป๋าพวกเราด้วย"คิรัวร์กล่าว
"นี่ พวกนายส่งเสียงดังกันอีกแล้ว"ลุจจิเดินเข้ามาและพิราบพูดแทน"เกิดอะไรขึ้น?"
"เงินมันไม่อยู่แล้ว"ลูฟี่กล่าว
"ไม่เหลือเลยสักนิด"นามิกล่าว
"โดนขโมยไปแล้ว"คิรัวร์กล่าว
"ว่าไงนะ!!!"พาวลีย์ตกใจ
"พาวลีย์ นายอีกแล้วเรอะ"นกพิราบพูดขึ้น
"ใช่ฉันที่ไหนเล่า?"
"จริงเรอะ?"ลุจจิไม่เชื่อ
"ฉันจะโกหกไปทำไมเล่า"พาวลีย์ยืนยัน
"เสียงดังกันจริง"ลูลูบ่น"ว่าแต่คาคุ เมื่อกี้ไม่ใช่ว่านายอยู่กับตระกูลแฟรงกี้หรอกเหรอ?"
"พูดอะไรกันน่ะ วันนี้ฉันยังไม่ได้เห็นพวกตระกูลแฟรงกี้สักครั้งเลย"คาคุกล่าว
"แปลกจัง ก็เห็นจมูกยาวๆของนายชัดเจนเลยนี่นา"ลูลูกล่าว
"นั่นมัน....อุซป!!!"คิรัวร์กล่าว
"อยู่กับตระกูลแฟรงกี้งั้นเหรอ"นามิกล่าว
"แทนที่จะเรียกว่าอยู่ด้วยกัน น่าจะเรียกว่าถูกหิ้วไปด้วยมากกว่าล่ะนะ"ลูลูกล่าว
"นั่นมันลักพาตัวนี่!!!"นามิตวาดใส่หันไปสั่ง"ลูฟี่ คิรัวร์รีบตามหาเร็วเข้า"
"โอ้!!!!"ลูฟี่วิ่งไปด้วยความเร็วสูง
"เดี๋ยวก่อนสิ!!"นามิร้อง"แล้วจะไปหาที่ไหนน่ะ!!"
"รอกทอนนะอุซป เงิน!!!!"ลูฟี่ยังวิ่งต่อไป
"นี่ รังของตระกูลแฟรงกี้อยู่ที่ไหนน่ะ?"นามิถาม
"รังงั้นเหรอ ที่ทำงานของเจ้าพวกนั้นน่ะ ถ้าจากแหลมโขกลดหินที่พวกเธอจอดเรืออยู่ล่ะก็ ให้มุ่งหน้าไปที่ชายฝั่งทิศตะวันออกเฉียงเหนือก็จะเจอแฟรงกี้เฮาส์
_______________
คิรัวร์กับนามิขี่ยางาร่าบลูมาตามลำคลอง
"ลูฟี่"นามิร้องเรียกแต่ไม่มีใครตอบ"ให้ตายสิทั้งที่พวกนั้นตามหาไม่ไหวแท้ๆ ไม่มีเวลาตามหาพวกนั้นแล้วล่ะ ยังไงก็ต้องเอาเงินนี้ไปไว้ที่เรือก่อน ถ้าแบกเงิน100ล้านเบรีไปทวง400ล้านล่ะก็ มันก็เหมือนกับเชิญให้มาเอาเงินที่เหลือไปนั่นแหละ ยังไงก็รบกวนด้วยนะ ยางาร่าจัง ให้หาทางที่เร็วที่สุดกลับร้านเช่าบลูที"
"ฮี้!!!!"ยางาร่าพุ่งไปข้างหน้า
"พวกมันเจอดีแน่”คิรัวร์กล่าว
ตระกูลแฟรงกี้ คิดขโมยของจากโจรสลัดเรอะ เลวที่สุด"นามิกล่าว
ยางาร่าลงหอคอยลิฟท์มาที่ชั้น1 ย่านการค้าหลังเมือง ยางาร่าพุ่งไปข้างหน้า ยางาร่ากำลังข้ามสะพาน ขณะที่ด้านล่างมีคนมุงดูบางอย่าง
"โหดจริงๆ"
"เป็นใครจากไหนกันล่ะเนี่ย?"
"นี่ มีใครรู้จักเขาบ้างมั้ย?"
"กลุ่มคน...ยางาร่าจัง เดี๋ยวก่อน สต็อปๆ"นามิบอกให้ยางาร่าหยุด
คิรัวร์กับนามิมองลงไปเห็นคนมุงดูอุซปที่โดนอัดน่วม
"อุซป!!!"นามิตะโกน
พวกเขารีบวิ่งลงสะพานผ่านฝูงชนเข้าไปดูอุซป
"อุซป ทำใจดีๆไว้ เดี๋ยวสิ ไม่เป็นไรนะ นี่ๆอุซป!!"
"นี่ หรือว่าพวกเธอจะเป็นโจรสลัดงั้นเหรอ?"
"ไม่ต้องมามุงดู!!!!"คิรัวร์ตวาดชักดาบขู่ไล่ไป
"อุซปเป็นฝีมือตระกูลแฟรงกี้สินะ เจ้าพวกนั้นล่ะ?"นามิถาม
"ใช่แล้ว เพราะฉันมันอ่อนแอ...เงินทั้งหมด...เลยถูกแย่งไปหมด คิรัวร์ นามิ ฉันไม่มีหน้าจะไปพบทุกคนแล้ว"อุซปพูดอย่างยากลำบากทั้งร้องไห้"ทั้งที่ในที่สุดก็จะได้ซ่อมแมรี่แล้วแท้ๆ ขอโทษด้วย โธ่เว้ย"
"อุซป รู้แล้วล่ะ เรื่องเงินไม่ต้องห่วงหรอก รับรองว่าทุกคนต้องเอาคืนมาได้แน่"นามิกล่าว
"ถูกเล่นงานมาซะอ่วมเลย ไม่ขยับตัวจะดีกว่า"คิรัวร์กล่าว
"อุซป รออยู่ตรงนี้แป๊บนะ ฉันกับคิรัวร์จะรีบกลับไปที่เรือแล้วเรียกทุกคนมา จะเรียกช็อปเปอร์มาช่วยรักษาด้วย ไม่ต้องห่วงเรื่องเงินที่ถูกชิงไปนะ ดูเหมือนรังของเจ้าพวกนั้นจะอยู่ข้างหน้านี้เอง ไปถล่มมันซะก็จบเรื่องแล้ว"
"ซ่า!!!!"ยางาร่าแล่นไปต่อ
"เร็วกว่านี้เจ้าม้าน้ำ!!!!"คิรัวร์ตะโกนเสียงขู่
"เฟี้ยว!!!"ยางาร่าพุ่งเร็วกว่าเดิมทำให้น้ำกระเดื่อมถึงร้านค้าและยางาร่าบลูอื่น
"พวกซิ่งบลูนี่!!!"
คิรัวร์นึกถึงอุซป
"ทั้งที่ในที่สุดก็จะได้ซ่อมเรือแมรี่แล้วแท้ๆ"
"ไม่ว่าจะจ่ายเงินสักเท่าไหร่ เรือลำนั้นก็ไม่มีทางกลับมาเหมือนเดิมได้"
“โธ่เว้ย”คิรัวร์กล่าว เขารู้ว่าอุซปต้องรู้ความจริงในไม่ช้า
"ถึงจะตัดสินใจซื้อเรือลำใหม่ก็ตาม หรือจะฝืนจ้างให้คนอื่นซ่อมปรับปรุงก็ตาม ถ้าหากไม่ทุ่มเงินทั้งหมด500ล้านเพื่อยกระดับเรือแล้วล่ะก็ การเดินเรือต่อจากนี้ไปต้องลำบากแน่ ไม่ว่ายังไงเงินพวกนั้นก็จำเป็น ยังไงก็ต้องเอากลับคืนมาให้ได้"นามิกล่าว
___________________
"จริงเรอะ!!?"ซันจิถาม
"เจ้าช่างเรือนั่นมันบอกว่าอย่างนั้นนี่"โซโลยืนยัน
"ฉัน...ไม่อยากจะเชื่อคะ"วีวี่กล่าว
"ยอมรับเถอะวีวี่ ช่างต่อเรือไม่โกหกและไม่มีเหตุผลต้องทำด้วย"เซียร์กล่าว
"เรือลำนี้..."
"ซ่อมไม่ได้แล้ว ถึงจะมีเงินก็ตาม ถ้างั้นแมรี่จะเป็นยังไงกันล่ะ?"ช็อปเปอร์ถาม
"ไม่รู้สิ สุดท้ายแล้วก็เหลือแค่ว่าพอพวกลูฟี่ฟังผลการตรวจแล้วจะตัดสินยังไงเท่านั้นเอง"เซียร์กล่าว
"ทั้ง4คนไปที่อู่ต่อเรือคงให้คำตอบอะไรสักอย่างได้ล่ะนะ"โซโลกล่าวเสริม
"แต่ว่าเรื่องมันจะพลิกโผเกินไปแล้วนะ นี่พวกนายมองดูสิ เรือก็ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยสักนิด แล้วก็ยังเดินทางมาจากอีสต์บลูมาจนถึงที่นี่ด้วยกันไม่ใช่เรอะ"ซันจิกล่าว
"ก็เพราะมาจนถึงที่นี่นั่นแหละ คนน่ะยิ่งผ่านอุปสรรคไปก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้น แต่เรือน่ะมันผิดกัน มีแต่จะสะสมความเสียหายมากขึ้นเท่านั้นเอง"โซโลกล่าว
"ไม่สบอารมณ์เอาซะเลย ที่สำคัญถ้าหากอุซปได้ยินเข้าจะว่ายังไงกันล่ะเนี่ย"ซันจิกังวล
"ฉันชอบเรือแมรี่นะ"ช็อปเปอร์กล่าว
"ฉันด้วยค่ะ"วีวี่กล่าว
"ทุกคนก็เหมือนกันนั่นแหละ แต่ว่ารอยแผลมันหนักเกินไปจนหมดหนทางแล้ว"โซโลกล่าว
"น่าเป็นห่วงทั้งเรือแมรี่แล้วก็โรบินจัง เป็นช่วงบ่ายที่สงบใจได้ยากจริงๆ"ซันจิกล่าว
"ทุกคน!!!"เสียงนามิดังขึ้น ทุกคนหันไปมองเธอวิ่งมาพร้อมคิรัวร์
"คิรัวร์กับนามิกลับมาแล้วล่ะ"ช็อปเปอร์กล่าว
"กลับมาสองคนเหรอ? แล้วลูฟี่กับอุซปล่ะ?"ซันจิถาม
โซโลกับเซียร์หันมาสบตากัน พวกเขารู้สึกได้ว่ามีเรื่องไม่ดีขึ้นอีก
"เฮ้ คิรัวร์ เกิดอะไรขึ้นเหรอ?"ซันจิถาม
______________
ภายในบ้านของตระกูลแฟรงกี้ ชายตัวใหญ่สวมหน้ากากรูปดาวและสวมผ้าคลุมนั่งอยู่บนแท่นสูง ขนาบข้างด้วยหญิงสาวฝาแฝดหน้าตาเหมือนกัน จมูกยาวแหลม และมีผมแบนทรง4เหลี่ยม
"เป็นไงบ้างครับลูกพี่"
"เยี่ยม ทำได้เจ๋งจริงๆเลยพวกแก ถ้ามีเงินขนาดนี้ก็จะได้ของนั้นที่ต้องการแล้ว แถมแบบใหญ่พิเศษด้วย"ลูกพี่ของตระกูลแฟรงกี้กำลังหยิบเงินมาดู
"สำเร็จแล้วนะครับลูกพี่ ลำบากมาตั้ง3ปี หลังจากที่พูดว่าถ้าได้สิ่งนั้นมาล่ะก็..."ซันไบกล่าว
"ช่างนานจริงๆ"ชายคนนึงเสริม
"พอได้เงินมาก็เอาไปเล่นยางาร่าเรซซะหมด"
"จนไม่เหลือสักแดง!!!!"ตระกูลแฟรงกี้ตะโกน
"พอได้เงินค่าหัวมาก็ดื่มเฮฮากัน..."
"จนไม่เหลือสักแดง!!!!"ตระกูลแฟรงกี้ตะโกน
"จนไม่อาจเก็บเงิน200ล้านเบรีที่จำเป็นได้สักที แต่ในที่สุดก็ได้มาจนได้แล้วนะครับ แถมมากกว่าตั้ง2เท่า"
"ใช่แล้วพวกแก ทำได้ดีมาก"แฟรงกี้กล่าว
"โอ้!!!"ตระกูลแฟรงกี้โห่ร้อง
"ถ้างั้น ถึงจะน้อยไปหน่อย แต่...10ล้านเบรีนี้ เป็นคำขอบคุณจากฉัน เอาไปดื่มกินได้ตามใจชอบ"
แฟรงกี้โยนปึกเงินโปรยให้ลูกน้องเขาเอาไปซื้อของดื่มกิน
"สมแล้วที่เป็นลูกพี่"
"จัดงานเลี้ยง"
"บรึ้ม!!!!!!"ประตูหน้าบ้านโดนระเบิดพังเข้ามา หลายคนปลิวไป
"อะไรน่ะ"
"โธ่เว้ย!!"
"ใครกันที่บังอาจมาแหย่หนวดเสือตระกูลแฟรงกี้"
กลุ่มควันเริ่มจางทำให้เห็นว่าเป็นอุซป
"แกมันเจ้าคนอ่อนแอเมื่อกี้นี้"
"อะไรกัน ยังยืนไหวอีกรึเนี่ย"
"เอาเงินคืนมา"อุซปสั่ง
"เอาเงินคืนมางั้นเหรอ?"แฟรงกี้ทวน"หมายความว่าพี่ชายเป็นลูกน้องของเจ้าหมวกฟางสินะ?"
"ใช่แล้วครับลูกพี่ เห็นว่าอยู่กับเจ้าหมวกฟางลูฟี่ ยังคิดอยู่เลยว่าจะเก่งขนาดไหนกันแต่ว่า ฮะๆๆ"
"มันกลับกระจอกอย่างคิดไม่ถึงเลย"
"มันเรื่องของฉัน"อุซปวิ่งไปคว้ากระเป๋า แต่แฟรงกี้หยิบกระเป๋าขึ้นทำให้เขาคว้าแต่อากาศไปชนกำแพง
"ฮ่าๆๆ ทำอะไรน่ะ"ตระกูลแฟรงกี้หัวเราะเยาะ
"ก็ขอนับถือนะที่มาชิงเงินคืนตัวคนเดียว แต่คงคืนให้ไม่ได้หรอก"แฟรงกี้กล่าว
"คืนมานะ นั่นเป็นเงินก้อนสำคัญ...สำหรับซ่อมเรือของพวกเรา เงินก้อนนั้น...ต้องใช้มันซ่อมเรือแมรี่ให้ได้"อุซปลุกขึ้นจ้องแฟรงกี้"ใครจะยอมยกเงินนั่นให้พวกแกกัน"
"หัวเสียขนาดนี้เชียว ท่าจะรักเรือน่าดูเลยนะ เอาเถอะ เรือของพวกนายจะเป็นยังไงก็ช่าง แต่เงินก้อนนี้น่ะเป็นของพวกเราแล้ว"
"แฮ่กๆๆ"อุซปหอบคุกเข่ากับพื้น
"เสียใจด้วยนะแต่อย่างว่าแหละ จะขโมยอะไรมาจากโจรสลัดก็ถือว่าไม่มีความผิด ยังไงซะมันก็คงเป็นเงินสกปรกที่แย่งเลิงมาจากที่ไหนสักแห่งใช่มั้ยล่ะ?"แฟรงกี้ถาม"ฮะๆๆ ขอเถอะนะ หรือจะไปร้องไห้หากองทัพเรือล่ะ ที่ถูกจับก็ต้องเป็นพวกแกนั่นแหละ"
"ฮ่าๆๆ"ตระกูลแฟรงกี้หัวเราะเยาะ
"ที่โชคร้ายก็คือเจ้าหมวกฟางล่ะนะ ที่ให้ลูกน้องไม่เอาไหนและใช้การไม่ได้ถือเงินเอาไว้แบบนี้"
"พลั๊ก!!!"แฟรงกี้ยกเท้าเตะอุซปกระอักเลือดกระเด็นกลิ้งไป
"พวกแกดูแลมันตามความเหมาะสมแล้วกัน ฉันขอเอาเงินนี้ไปซื้อของก่อนแล้วกัน"แฟรงกี้เดินออกทางประตูหลังพร้อมสาวฝาแฝด
"หยุดนะ"อุซปลุกขึ้นมาดึงหนังสติ๊ก"ท่าไม้ตาย กระสุนดินระเบิด"
"บรึ้ม!!!"แฟรงกี้หันมาใช้หมัดชกรับกระสุนง่ายๆ
"จำไว้ให้ดีล่ะเจ้าจมูกยาว ชื่อของฉันคือแฟรงกี้ เป็นคนที่ห้ามต่อกรด้วย หากต้องการออกจากเมืองนี้ไปอย่างมีชีวิต"แฟรงกี้กล่าว
"หมับ!!"พวกตระกูลแฟรงกี้จับแขนอุซปไว้
"จะทำอะไรน่ะ ปล่อยเซ่!!!"อุซปร้องพยายามดิ้นให้หลุด
"ปึ้ก!!!"คนนึงยกเท้าตีให้หนังสติ๊กหลุดมือ อีกคนเก็บขึ้นมา
"อาวุธเด็กๆแบบนี้ มันจะใช้ได้ผลที่ไหนกัน"
"ไปก่อนล่ะนะเจ้าจมูกยาว ขอบใจสำหรับ400ล้านเบรี"แฟรงกี้เดินออกประตูโบกมือลา
"หยุดนะ เอาคืนมา เอาเงินนั่นคืนมา!!!"อุซปตะโกน
"ผัวะ!!!"ซันไบต่อยท้องอุซปล้มลงพื้น
"เอาคืนมา..."อุซปพยายามพูดมองแฟรงกี้เดินออกไปพร้อมประตูปิดลง
"ตุบตับๆๆๆ"ตระกูลแฟรงกี้รุมอัดและกระทืบอุซป
________________
เรือโกอิ้งแมรี่ตอนนี้นามิอยู่คนเดียวพร้อมปืนพกรอบๆพื้น
"อดทนไว้จนกว่าโรบินจะกลับมา"นามิหันปืนในมือไปรอบๆ"ถึงฉันจะไปด้วยก็มีแต่จะเกะกะเปล่าๆ แล้วก็กลัวด้วย ยังไงก็ตาม ฉันต้องปกป้องเรือลำนี้กับ400ล้านเบรี ฝากด้วยล่ะทุกคน"
____________
"สต็อปๆ"ซันจิบอกแล้วยางาร่าหยุด"ตามที่คุณนามิบอกต้องเป็นที่ตรงนี้แน่ๆ"
"อุซป!!!"ช็อปเปอร์ตะโกนเรียก
"นายอยู่ไหนคะ?"มิรุร้องเรียก
"อุซปไม่อยู่นี่ คงไม่ใช่ว่ามาผิดที่หรอกนะ?"โซโลถาม
"นายน่ะไม่ต้องพูดเลย!!!"คิรัวร์ตะโกน
"ดูสิ เลือด"ช็อปเปอร์แตะเลือดที่พื้นขึ้นมา มันไหลเป็นทางไป
"เจ้านั่นฝืนขยับตัวสินะ คิดบ้าอะไรอยู่"เซียร์กล่าว
"หรือว่าเจ้านั่น...”คิรัวร์กล่าว
ในตอนนั้นเองลูฟี่ก็พุ่งลงมาจากฟ้ากระแทกกำแพงเด้งตกน้ำไป
"ลูฟี่!!!"เสียงตะโกนดังขึ้น เซียร์วิ่งมาทางนี้
"ช่วยด้วย"ลูฟี่ร้อง
พวกเขาช่วยดึงลูฟี่มาขึ้นฝั่ง
"พวกเธอสอบคนทำอะไรเนี่ย?"คิรัวร์ถามมองลูฟี่"แล้วตกลงมาจากที่ไหนกัน"
"อู่ต่อเรือ ฉันกระโดดไปมา เลียนแบบช่างต่อเรือเพื่อหาอุซปน่ะ"ลูฟี่ตอบ
"เป็นอะไรรึเปล่า?"ช็อปเปอร์ถาม
"จริงสิพวกนาย แย่แล้วล่ะ อุซปกับเงินถูกชิงไปแล้ว"ลูฟี่กล่าว
"รู้แล้วล่ะ มาสิ ตอนนี้กำลังจะไปที่รังของเจ้าพวกนั้นนี่แหละ"ซันจิกล่าว
"บางทีเจ้านั่นอาจรู้สึกว่าต้องรับผิดชอบก็เลยไปหาเรื่องตระกูลแฟรงกี้ตามลำพังก็ได้"โซโลกล่าว
___________________
ที่ห้องทำงานของไอซ์เบิร์ก เขากับโคดี้คุยธุระกันเสร็จ
"ถ้างั้นวันนี้ก็ขอตัวก่อนล่ะ"โคดี้และอีกสองคนเดินออกจากห้องไป
"จิ๊ๆๆ"หนูร้องขึ้น ไอซ์เบิร์กลูบหัวมัน
"ให้ตายสิเป็นผู้ชายที่ใจแข็งจริงๆ"โคดี้บ่น"แต่ว่ายังไม่รู้เลยว่ามีหรือไม่มีกันแน่ อยากให้ลองมาเป็นตัวฉันที่ต้องถ่อมาถึงนี่หนแล้วหนเล่าจริงๆเชียว"
ไอซ์เบิร์กมองคนของรัฐบาลโลกเดินออกไปจากหน้าต่าง
"ก็อกๆๆ"มีคนเคาะประตู"แคลิเฟอร์คะ"
"แหม เข้ามาสิ"ไอซ์เบิร์กพูด แคลิเฟอร์เปิดประตูเข้ามา
"เหนื่อยหน่อยนะคะคุณไอซ์เบิร์ก รับเครื่องดื่มมั้ยคะ?"เธอถาม
"นั่นสินะ วันนี้ขอน้ำชาแล้วกัน"
"เตรียมมาให้แล้วคะ"แคลิเฟอร์วางน้ำชาที่โต๊ะ
"แหม สมเป็นแคลิเฟอร์จริงๆ"
"ไม่หรอกคะ"แคลิเฟอร์เทน้ำชาใส่แก้ว"คุณโคกี้โมโหแล้วก็กลับไปทุกที เลย มาปรึกษาเรื่องอะไรเหรอคะ?"
"อ้อ ก็อยากได้ของที่ฉันมีอยู่ ก็เลยยื่นข้อเสนอหลายๆอย่างน่ะ"
"คงเป็นของที่สำคัญมากสินะคะ"แคลิเฟอร์กล่าว
"ก็นะ ก็ตอบกลับไปทุกทีว่าไม่รู้จักของแบบนั้น ช่างเป็นพวกที่น่ารำคาญจริงๆ"ไอซเบิร์กกล่าว
บนผนังห้องของไอซ์เบิร์กมีใบค่าหัวของโรบินอยู่
__________________
กลุ่มหมวกฟางมาพบอุซปนอนบาดเจ็บสาหัสปางตาย
"ยังหายใจอยู่หรือเปล่าช็อปเปอร์?"ลูฟี่ถาม
"ถึงจะหมดสติไปก็เถอะ แต่ก็ยังไม่ตาย ไม่ต้องห่วงยังรักษาได้"ช็อปเปอร์กล่าว
"รอหน่อยนะอุซป พวกเราจะไปถล่มบ้านพวกมัน"คิรัวร์กล่าว
กลุ่มหมวกฟางทุกคนเดินไปที่แฟรงกี้เฮาส์
__________________
ภายในแฟรงกี้เฮาส์ พวกตระกูลแฟรงกี้กำลังฉลองกันใหญ่
"เฮ้ย ไปขนอาหารมาอีกซิ"
"เงินน่ะมีเพียบ"
"วันนี้เหล้าอร่อยจริงๆ"
____________________
"เงินทั้งหมดเลยถูกแย่งไปหมด นามิ ฉันไม่มีหน้าจะไปพบทุกคนแล้ว"
"จัดการให้หมดอย่าให้เหลือแม้แต่คนเดียวล่ะทุกคน"นามิกล่าว
__________________
"เฮ้ย แกแพ้แล้วนะ"ชายคนนึงบอกชายร่างใหญ่ที่เล่นไพ่แพ้
"เอ้า ไปซื้อของมาซะดีๆ"
"ไปซื้ออาหารมาให้หมดร้านเลย"
"เงินน่ะมีเพียบ!!"
"หนอยแน่ะ จำเอาไว้เลยนะ ครั้งหน้าแกได้แพ้บ้างแน่"ชายร่างยักษ์เดินออกประตูไปแล้วเจอกลุ่มหมวกฟาง
"ตูม!!"ลูฟี่ยกหมัดชกเข้าใส่ ชายร่างยักษ์กระเด็นกลับเข้าบ้าน
"อะไรกัน เกิดอะไรขึ้น?"
"มีใครอยู่ตรงนั้นด้วย"
"พวกแกเป็นใครกัน?"
พวกตระกูลแฟรงกี้มองทั้ง7คนที่ยืนอยู่หน้าประตูบ้าน โดยเฉพาะชายที่สวมหมวกฟาง
"นั่นมัน....หมวกฟางลูฟี่!!!"
"เนตรแดง คิรัวร์!!"
“เจ้าหญิงโจรสลัด วีวี่”
"นักล่าโจรสลัดโซโลกับแม่มดขาว ทีอาเน่ด้วย"
"ฮ่าๆๆ มาทวงเงินคืนอย่างนั้นสินะ เจ้าพวกโง่ ดูจำนวนคนซะก่อน พวกแก7คนจะมาทำอะไรได้ แต่ว่านะในเมื่อมาแล้วก็ขอรับค่าหัวของพวกแกไปก็แล้วกัน"
"ฮ่าๆๆ เป็นกัปตันของเจ้าจมูกยาวกระจอกนั่นนี่นะ"ซันไบกล่าว
"จะแสดงฝีมือแท้จริงให้เห็นเอง"
ชายร่างใหญ่สวมเกราะมายืนตรงหน้ากลุ่มหมวกฟาง
"เข้ามาเลยเจ้าจิ๋ว"เขาล้อเลียน
"ปืนใหญ่....."ลูฟี่ชกหมัดไปข้างหน้าความเร็วสูง แต่ยังไม่ชกโดนทันที
"ทำอะไรน่ะ?"
"ต่อยเหรอ? ใส่เกราะเหล็กกล้าที่แม้แต่ลูกปืนใหญ่ยังยิงไม่เข้าเนี่ยนะ"
"น่าขำจริงๆ"
"ย๊ากกกก!!!!"ลูฟี่ชกหมัดเร็วมากขึ้น
"ถ้าอยากเล่นนักล่ะก็ ฉันจะอัดให้แหลกไปเลยก็ได้"ชายร่างยักษ์ยกขวานขึ้น
"ยางยืด!!!"ลูฟี่ตะโกน
"ตูมมมม!!!!!"หมัดอัดเข้ากลางเกราะเหล็กทะลุส่งชายร่างยักษ์ลอยกระเด็นขึ้นฟ้าตกลงกระแทกพื้น
"เหวอ!!!!!!"ตระกูลแฟรงกี้ร้องด้วยความหวาดกลัว
"ทะลุเกราะเหล็กกล้าเลย!!!"
"นี่ เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนสิพวกนาย มาคุยกันก่อน คุยกัน....ยิงปืนใหญ่ใส่มันเลย!!"ซันไบสั่ง
"ตูม!!!!"ปืนใหญ่5กระบอกถูกยิงใส่
"วิชา2เดียว...."คิรัวร์วิ่งไปข้างหน้าถือดาบชินโซริวกับอามาเทราสุ"เขี้ยวหมาป่า"
"ฉัวะๆๆ..."คิรัวร์ผ่ากระสุนปืนใหญ่ กระเด็นลอยผ่านกลุ่มหมวกฟางระเบิดด้านหลัง"บรึ้มๆๆ"
ตระกูลแฟรงกี้ตกตะลึง แต่แค่นั้นยังไม่หมด
"ลูกปืนใหญ่ทำมาจากเหล็กนะ"ตระกูลแฟรงกี้ร้อง
"ฉับ!!!!!"โซโลตวัดดาบฟันปืนใหญ่ขาดครึ่ง
"จ๊าก!!! ปืนใหญ่ด้วยเรอะ!!!!"
"แย่แล้ว เจ้าพวกนี้มันอันตรายจริงๆ!!!!"
"หนีกันเถอะ หนีออกทางประตูหลังเร็ว!!!"
พวกตระกูลแฟรงกี้วิ่งหนีไปแต่ซันจิโดดข้ามหัวมาเอามือจับหน้าชายคนนึงยันไว้
"มาหาเรื่องชาวบ้านแล้ว อย่าทำตัวปอดแหกสิ ปาตี้เทเบิ้ล คิกคอส!!!!"ซันจิเหวี่ยงขาเป็นวงกลมเตะพวกตระกูลแฟรงกี้กระเด็น
พวกตระกูลแฟรงกี้จำนวนนึงวิ่งไปถึงประตูได้
"ตุบ!!!"แต่เซียร์โดดสูงมาดักด้านหน้า
"ฮึ่ม หลบไปนะ ยิงมันเลย"
"ปังๆๆๆ"
"กระจกกลับตาลปัตร!!!!”เซียร์ใช้เวทสร้างกระจกกระสุนพุ่งทะลุเข้าไปในกระจก
จากนั้นปืนใหญ่ก็พุ่งออกมากลับไปทางเก่า
“บรึ้มๆๆๆ”พวกแฟรงกี้โดนไปหลายคน
เซียร์ยกธนูเล็งยิงขึ้นฟ้าและกลายเป็นลูกธนูแสงจำนวนมาก
“ฉึกๆๆๆบรึ้มๆๆๆ”
"ประตูหลังไปไม่ได้ก็ออกทางหน้าต่าง"
พวกตระกูลแฟรงกี้เริ่มวิ่งไปที่หน้าต่าง วีวี่โดดขึ้นมาเหนือหัว
"เซนสแลช!!!!"วีวี่ตวัดโซ่ฟาดใส่ตระกูลแฟรงกี้ลงไปนอน
"รัมเบิ้ล"ช็อปเปอร์กินรัมเบิ้ลบอล"ฮอร์นพอยต์ โรเซโอ"
"เปรี้ยงๆๆๆ"เขายาวพุ่งกระแทกพวกตระกูลแฟรงกี้ที่คิดหนี
"วิชา3ดาบ....ดาบสลาตัน!!!!"โซโลสะบัดดาบสร้างเป็นพายุส่งพวกตระกูลแฟรงกี้กระเด็น
"เดี๋ยว...เดี๋ยวก่อน พวกแกอยากจะให้พวกเราคืนเงินให้ใช่มั้ย เงินที่เจ้าจมูกยาวนั่นถือไว้ทั้งหมด400ล้านเบรีสินะ!? แต่เสียใจที่ต้องบอกว่าเงินนั่นไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว ลูกพี่แฟรงกี้หัวหน้าของพวกเราเอาเงินนั่นออกไปซื้อของแล้ว คิดว่าตอนนี้น่าจะอยู่บนขบวนรถทะเลน่ะนะ คือเค้าเอาเงินไปเจรจาธุรกิจมืดนอกเกาะ ซึ่งพวกเราเองก็ไม่มีใครรู้จัก สรุปคือถึงจะอาละวาดที่นี่แค่ไหน ก็ไม่มีวันได้เงิน400ล้านเบรีคืนหรอก...."
"ผัวะ!!!!!"ลูฟี่ชกซันไบกระเด็นไป
"เหวอ ซันไบ!!!!"
"ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว"ซันจิกล่าว
"ปัญหาไม่ใช่เรื่องเงิน"คิรัวร์กล่าว
"ใช่ ทุกอย่างมันสายเกินไปแล้ว"โซโลกล่าว
"ขอให้รู้ไว้เลยนะ พวกแกต้องแหลกจนไม่เหลือแม้แต่ซาก"ลูฟี่กล่าว
"ไม่เหลือแม้แต่ซาก!!!"
"ไม่ต้องไปกลัวพวกมัน ที่พวกมันบอกว่าไม่เหลือแม้แต่ซากหมายถึงแฟรงกี้เฮาส์อู่แยกชิ้นส่วนเรือนี่ต่างหาก"ชายคนนึงพยายามพูดปลุกใจ
"จะแสดงการจู่โจมอันเลื่องชื่อของเราให้พวกมันดู กระสุนปืนสารพัดอาวุธ"ตระกูลแฟรงกี้ยิงอาวุธทั้งดาบ หอก ระเบิด ฯลฯ ใส่กลุ่มหมวกฟาง
ทั้ง7คนต่างหลบอาวุธและพุ่งใส่ตระกูลแฟรงกี้
"มากันแล้ว!!! เข้ามาเลยเดี๋ยวจะช่วยสับเป็นชิ้นๆเอง พวกมันมีแค่7คนไม่ต้องกลัว"
"พวกแกคิดว่าเราต้องใช้ถึง7คนเพื่อจัดการตระกูลแฟรงกี้เหรอ?"คิรัวร์เอ่ยถาม ดวงตาเขาส่องแสงสีทอง"พวกเราแค่คนเดียวก็จัดการพวกแกทั้งหมดได้”
คิรัวร์ยกดาบชินโซริวที่ลุกโชน
“มังกรเพลิง!!!!”เขาตวัดดาบ
"โซ่งู!!!"วีวี่ตะโกน
"พร36ประการ!!!"โซโลตะโกน
"เขี้ยวราชสีห์!!!!!"เซียร์ตะโกน
"หมัดปืนยางยืด!!!"ลูฟี่ตะโกน
“ตูมๆๆๆบรึ้มๆๆๆ”
_________________
แฟรงกี้ฟังเสียงที่ดังจากบ้านแฟรงกี้เฮาส์
"แหมๆ จะคึกกันเกินไปแล้วละนะ"
"จริงๆเลยเจ้าพวกนั้น ไม่รู้จักบันยะบันยังกันบ้างเลย"
"วันนี้เป็นวันดีออก ฮ่าๆๆ"แฟรงกี้หัวเราะเดินเข้าขบวนรถทะเลไป
ขบวนรถทะเลวิ่งออกจากวอเตอร์เซเวนพร้อมเงิน400ล้านเบรี
__________________
กลุ่มหมวกฟางยืนหรือนั่งบนเศษซากของแฟรงกี้เฮาส์ ช็อปเปอร์ไปพยาบาลอุซป ลูฟี่มองออกไปที่ทะเล
"จะไล่ตามแฟรงกี้ไปมั้ย?"ซันจิถาม
"แล้วจะให้ตามไปที่ไหนล่ะ?"โซโลถาม
"พวกนั้นไม่รู้อะไรเลย"วีวี่กล่าว"เราต้องรอจนหมอนั้นกลับมา"
"กว่าจะถึงตอนนั้นเจ้านั้นคงผลาญเงินเราหมดแล้ว"เซียร์พูดอย่างโกรธเกรี้ยว
"เฮ้ ปฐมพยาบาลเสร็จแล้ว มาช่วยกันแบกเค้าหน่อยสิ"ช็อปเปอร์ตะโกน
"พาอุซปกลับไปที่เรือก่อนเถอะ ทิ้งคุณนามิไว้ที่เรือตามลำพังนานแล้ว"ซันจิกล่าว
"เราต้องหาตัวโรบินที่หายไปด้วย หวังว่าเธอจะไม่เป็นไร"คิรัวร์กล่าว
"เฮ้ ลูฟี่!!!"ซันจิตะโกนเรียก
"เรื่องเรือฉันตัดสินใจแล้ว พวกเราจะแยกทางกับโกอิ้งแมรี่ที่นี่"ลูฟี่ตัดสินใจ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น