คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : สู่ทะเลที่แข็งแกร่งที่สุด
@@@@@@
เรือซันนี่ลอยไปด้วยฟองสบู่โดยมีเมกาโล่ลากเรือให้
"ทำไมหนีออกจากลานมาแบบนั้นละค่ะ"ชิราโฮชิถาม พวกหมวกฟางจากไปไม่นานหลังลูฟี่อาการดีขึ้น
“อย่าโง่นักเซ่ พวกเราพึ่งสู้ในที่โจ่งแจ้งไปเองนะ ถ้ายังอยู่ในลานกลางมีหวังถูกมองเป็นฮีโร่กันพอดี”
“ไม่อยากเป็นฮีโร่เหรอคะ”
“แค่คิดก็ปวดหัวแล้ว”เขามองเธอราวกับพูดกับเด็กทารก”รู้รึเปล่า ฮีโร่คือคนที่ต้องแบ่งเหล้ากับคนอื่น ฉันอยากดื่มเหล้าทั้งหมด”
เท็ดแค่ยิ้มให้กับจุดร่วมของกัปตันและลูกเรือคนแรก คนอื่นพยักหน้าเข้าใจนโยบาย
"ทำไมต้องปฎิเสธด้วยล่ะจินเบ ไปผจญภัยด้วยกันเถอะ"ลูฟี่ตะโกนขัดจังหวะบทสนทนาของโซโล
อุซปพูดเสริม"ใช่แล้ว มาเป็นพวกเดียวกันเถอะลูกพี่"
“คงจะดีถ้ามีคนใช้คาราเต้เงือกได้อีกคนในทีม”เท็ดกล่าว
"ถ้าได้อดีตเจ็ดเทพมาเป็นพวกคงใจชื้นขึ้นเยอะ"ช็อปเปอร์พูดและเสริม”ลูฟี่ นายต้องพักผ่อนนะ”
เท็ดยิ้มและชู2นิ้วให้ช็อปเปอร์ จริงๆแล้วพวกเขามี2คน
"ข้าบอกแล้วไงว่าสำหรับตอนนี้ยังไม่ได้”จินเบอธิบาย”ที่จริงข้าดีใจมากที่พวกเจ้าชวนข้า การได้ออกทะเลไปพร้อมกับพวกเจ้าน่ะต้องสนุกมากแน่ๆเลย แต่ข้ายังมีเรื่องต้องทำอยู่อีก"
“บิ๊กมัม?”เท็ดถาม เขาทราบดี นั่นไม่ใช่จักรพรรดิที่เป็นเป้าหมายของเขา ตอนนี้หลีกเลี่ยงเธอไปก่อนดีกว่า
จินเบพยักหน้า พวกเขาคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้เล็กน้อย
“ข้าขอให้สัญญาว่าจะต้องไปพบพวกเจ้าอีกแน่ ถ้าในตอนนั้นพวกเจ้าอยากให้ข้าเข้าร่วม ขอให้ชวนข้าอีกครั้งเพื่อให้เข้ากลุ่มหมวกฟางได้เลย”
“มันก็แหงอยู่แล้ว”ลูฟี่ตะโกน
เท็ดพยักหน้ารู้ว่าความแข็งแกร่งและประสบการณ์เขาเหนือกว่าแฮนค็อกในนิวเวิร์ลจะช่วยลูฟี่ให้เป็นราชาโจรสลัด แฮนค็อกไม่ได้เดินทางมากนักและเพียงแค่เพื่อแสดงความแข็งแกร่งของเธอเท่านั้น
นามิยิ้มอย่างมีความสุข
“แล้วไงต่อไปนิวเวิร์ลเลนไหม”โซโลถาม
ก่อนเท็ดจะตอบชิราโฮชิแทรก”เอ๋ จะไปกันแล้วเหรอคะ ทั้งที่ดิฉันอยากจะขอบคุณแล้วก็คุยให้มากกว่านี้แท้ๆ”
“ได้เลยครับ ไปอยู่เมอร์เมดคาเฟ่สักอาทิตย์แล้วกัน”ซันจิเห็นด้วย
“มีแต่เอ็งสิว๊อยที่อยากไป แต่ก็เอานะ”อุซปตีหัวซันจิ
ตอนนั้นทหารเนปจูนขี่ปลาบินเข้ามา”ขอโทษครับกลุ่มหมวกฟาง ราชาเนปจูนเราตามเรือทันแล้ว”เขาบอกราชาผ่านทากสื่อสาร
“งั้นรึ ลูฟี่คุง พวกเรามีงานเลี้ยงให้พวกเธอน่ะ”
ทุกคนยิ้มเมื่อรู้ว่าไม่มีทางปฏิเสธปาร์ตี้
@@@@@@@@@
ต้องอ้อมเล็กน้อยไปรับเคย์มี่ ปั๊กปากุและฮาจิ กลุ่มหมวกฟางจอดเรือไว้นอกวังริวงู มีปลาบินสองตัวที่ราชาให้ใช้ขี่ไปร่วมงานเลี้ยง
ประตูห้องจัดเลี้ยงเปิดออกและพวกเขาเข้าไปในห้องมืด
“จะดีเหรอให้พวกเรามาเนี่ย กังวลจังแฮะ”เคย์มี่กล่าว
“นิว พึ่งเคยมาวังริวงูครั้งแรก”
“ที่นี่มันอะไรเนี่ย แล้วเนื้ออยู่ไหน”
“ฉันจะส่องไฟให้เอง หัวนม…”
“ทำแบบนั้นทำไม”อุซปตบหลังแฟรงกี้
ทันใดนั้นก็มีสปอร์ตไลท์ฉายบนปลาแบน
“โอ้ว ฮีโร่ของพวกเรามาแล้ว
เสียงจากข้างล่าง กลุ่มหมวกฟางโน้มตัวลงไปเห็นทหารนับพันข้างล่างห้อง
“ฮีโร่ๆๆๆ”
“หุบปาก อย่ามาเรียกพวกเราว่าฮีโร่นะ พวกเราจะเอาเนื้อว้อย”
“ใช่ ฉันอยากดื่มเหล้า”
“เจ้าพวกบ้า”
ไม่ช้างานเลี้ยงก็เริ่มขึ้น มีเพลงไพเราะของมาเรีย นาโปเล่พร้อมวงสวิงแจ๊ส เหล่าแดนเซอร์จากเมอร์เมดคาเฟ่เต้นบนเวทีและบางส่วนก็เสิร์ฟอาหารและเครื่องดื่ม
“นางเงือกสวยจริงๆ”ซันจิส่งเสียงเชียร์เอาหน้าชนฟองสบู่
“ซันจิ ควบคุมตัวเองหน่อย”ช็อปเปอร์ร้อง
ลูฟี่กับจินเบกำลังกินและหัวเราะกับนางเงือกอีกสองคน โซโล แฟรงกี้และฮาจิดื่มเหล้า ซันจิกลายเป็นหิน สาวๆจับบรู๊คและหอมแก้ม
เท็ดนั่งอยู่โดยมีโรบินกับโคโค่ขนาบซ้ายขวาและมีแดนเซอร์นางเงือก อิชลี่คอยบริการ แชนเดียร์สาวเห็นสายตาที่นางเงือกมองแฟนหนุ่ม
“อ๊ะ”ฟูกะทำอาหารหกใส่เมอริล”ฉันขอโทษ”
“ยัยบ้า เธอจงใจใช่มั้ย”โคโค่โกรธ แต่เท็ดหยุดเธอ
“มันเป็นแค่อุบัติเหตุ เธอบอกแล้วไงว่าขอโทษ”เท็ดตอบ โคโค่จ้องเขา
“อย่ามองฉันแบบนั้น ไปเปลี่ยนชุดที่ฉันซื้อให้เถอะ”เขากระซิบที่หู
“ได้ โรบิน คอยเฝ้าเท็ดให้ดี อย่าเพิ่งไปไหน”โคโค่พูดจ้องอิชลี่ก่อนออกไป
“ไปสิ เท็ด สนุกกันให้พอ”โรบินชินกับเรื่องที่แฟนมีผู้หญิงหลายคนแล้ว เธอมีเรื่องต้องถามเนปจูนด้วย
“ขอบคุณ”เท็ดจูบโรบินและออกไปกับอิชลี่
@@@@@@@@
งานฉลองดำเนินต่อไป ก่อนที่จินเบจะเรียกลูฟี่ไปคุยเป็นการส่วนตัวเรื่องสถานการณ์โลกในตอนนี้ ลูฟี่ตามไปก็เห็นช็อปเปอร์ นามิ โคโค่ อุซป
โซโลกำลังงีบหลับและซันจิยังเพ้อถึงนางเงือก
"เอ๋? อาคาอินุสู้กับอาโอคิยิอย่างงั้นเหรอ?"
"กะแล้วเชียว ข่าวใหญ่ขนาดนี้เจ้ายังไม่รู้อีกงั้นเหรอเนี่ย"จินเบแสดงความเห็น
"แต่ว่าเรื่องนั้นฉันรู้นะ ฉันรู้"ช็อปเปอร์ยกมือขึ้นอย่างน่ารัก
"2ปีก่อนทันทีที่สงครามจบลง จอมพลเซ็นโงคุก็ลงจากตำแหน่ง เซ็นโงคุตั้งใจจะให้อาโอคิยิ ลูกน้องที่ตนเชื่อใจรับตำแหน่งจอมพลต่อ แต่พวกระดับสูงในรัฐบาลหลายคนผลักดันอาคาอินุ ทั้งคู่เลยต้องชิงตำแหน่งกัน อาโอคิยิไม่ได้สนใจตำแหน่งสักเท่าไหร่ แต่เขาคัดค้านเรื่องที่จะให้อาคาอินุขึ้นเป็นจอมพลอย่างรุนแรง การเผชิญหน้าระหว่างพลเอกเป็นเรื่องไม่เคยมีมาก่อน การตัดสินของทั้งคู่เกิดขึ้นบนเกาะแห่งหนึ่ง คนตายไม่มีสิทธิ คนแพ้ไม่มีปากเสียงใดๆ อำนาจสั่งการกองทัพจะตกเป็นของผู้ชนะในครั้งนั้นการต่อสู้นาน10วันได้กลายเป็นที่โจษจันของโลก แม้พลังจะไม่ได้ด้อยไปกว่ากัน แต่ในที่สุดก็รู้ผล…ผู้ชนะคืออาคาอินุ จอมพลใหม่ของกองทัพเรือจึงเป็นซาคาสึกิ"
"อาคาอินุ"ลูฟี่จับแผลที่หน้าอก"อาโอคิยิตายอย่างงั้นเหรอ?"
"ทั้งคู่ต่างบาดเจ็บสาหัส แต่เมื่อเห็นเพื่อนทหารด้วยกันล้มอยู่ตรงหน้า อาคาอินุจึงพอจะปราณีอยู่บ้าง อาโอคิยิไม่ต้องการเป็นลูกน้องของอาคาอินุ จึงลาออกจากกองทัพไป"
"เอ๋?"อุซปอุทาน
"งั้นอาโอคิยิก็ไม่ใช่ทหารเรือแล้วน่ะสิ"ลูฟี่ถามแปลกใจ
"อา...ไม่รู้ว่าเขาทำอะไรอยู่ที่ไหน งานนี้นับว่ารัฐบาลเสียกำลังรบไปมากพอดูเลย แผนที่รัฐบาลใช้เพื่ออุดช่องว่างกำลังรบนั่นทำให้กองทัพได้พลังที่พวกเขาไม่คาดคิดมา พวกเจ้าฟังให้ดี 2ปีนี้มีเรื่องเกิดขึ้นในนิวเวิร์ลมากมาย แต่ขอให้จำเรื่องสำคัญ2เรื่องนี้ไว้ด้วย"
กลุ่มหมวกฟางต่างมองจินเบตั้งใจฟัง
"เรื่องแรกคือศูนย์ใหญ่ฯที่นำโดยจอมพลซาคาสึกิทำให้กองทัพแห่งความเที่ยงธรรมยิ่งแข็งแกร่งขึ้นไปอีก ส่วนอีกเรื่องคือความก้าวหน้าของกลุ่มโจรสลัดหนวดดำ"
"พวกที่เจอในม็อคทาวน์สินะ"นามิกล่าว
"คนที่ทำลายบ้านเกิดของฉันน่ะ"ช็อปเปอร์พูดเสียงโกรธ
"เดิมทีมันเคยอยู่กับกลุ่มหนวดขาว มันเลยรู้จักอาณาเขตของกลุ่ม หลังพ่อหนวดขาวตายแค่แป๊บเดียวมันก็ไปยึดเป็นอาณาเขตของตัวเอง แถมยังใช้พลังผลกุระกุระที่ชิงมาจากพ่อหนวดขาวอีกด้วย ตอนนี้ทั่วโลกจึงยกให้มันเป็น1ใน4จักรพรรดิเทียบเท่าผมแดง ไคโดและบิ๊กมัม เจ้าผู้ชายน่ารังเกียจนั้น!!"
"เหมือนเข้าแทนที่หนวดขาวเลยสินะ ขี้โกงชะมัด"นามิกล่าว
"ฟังจากที่คนลือ ตอนนี้พวกมันกำลังล่าผู้มีพลังพิเศษ ไม่รู้ว่ามันทำได้ยังไง แต่มันคงมีวิธีชิงพลังมาหลังจากฆ่าเหยื่อทิ้งไป เป้าหมายของพวกมันคือผู้มีพลังผลปีศาจที่แข็งแกร่ง ระวังไว้ด้วยล่ะ"
"ซวยแล้วไงฉัน!!!"ช็อปเปอร์ร้อง
"เขาไม่เอาผลฮิโตะฮิโตะหรอก"อุซปพูด
"นั่นสินะ ดีจังเลย...ว่าไงนะ!!!"
"และลูฟี่คุงเคยมีเรื่องกับทีชมาไม่น้อย คงมากพอที่...."
"งั้มๆๆๆ"แต่ลูฟี่เอาแต่กิน
"ลูฟี่ ได้ฟังข้าบ้างไหมเนี่ย!!!!!"
"หือ?"ลูฟี่หันมามอง
"เจ้าเป็นกัปตันนะ อย่างน้อยก็จำเรื่องสำคัญๆเอาไว้บ้างสิ"
"ช่างเถอะจินเบ พวกฉันฟังไว้แล้วล่ะ"นามิกล่าว
"เอ๋? นึกว่ากัปตันคือคนที่ไม่ต้องฟังอะไรซะอีก"ช็อปเปอร์ถาม
"กัปตันไม่ใช่แบบนั้นช็อปเปอร์ แต่...ลูฟี่เป็นข้อยกเว้น"โคโค่ถอนหายใจ
"คนเป็นกัปตันน่ะคือคนรับผิดชอบชีวิตของลูกเรือไม่ใช่เหรอลูฟี่"จินเบถาม
"เอาน่าจินเบอย่าซีเรียสเลย ฉันชอบปล่อยไปตามดวงน่ะ"ลูฟี่กล่าว
"พวกเจ้าคงลำบากกันน่าดู"จินเบคอตก
"ถูกต้องเลย"กลุ่มหมวกฟางพยักหน้าพร้อมเพรียงกัน
ตอนนั้นลูฟี่ลุกขึ้นยืนขณะที่เคย์มี่ว่ายเข้ามา
“ความรู้สึกนี้”เขาไปพร้อมซันจิและโซโล
@@@@@@@@
คาริบูหัวเราะอย่างมีชัย โคลนของเขาห่อหุ้มร่างเจ้าหญิงเงือกไว้
“เคี๊ยก ไม่ต้องกลัวหรอกน่าเจ้าหญิง ฉันไม่ทำร้ายเธอหรอก พอฉันได้รับสายจากน้องชายเราก็จะออกเดินทางไปที่นิวเวิร์ลด้วยกัน”
เขาหยุดหัวเราะหันไปเห็นลูฟี่ ขนาบข้างด้วยโซโลกับซันจิ
“หมวกฟาง”
คาริบูโดนส่งกระเด็นออกไปนอกวังริวงู
"แง!!!!"ชิราโฮชิร้องไห้"ท่านลูฟี่ เรากลัวแทบตายแน่ะคะ!!!!"
"ฮึ้ย น่าอิจฉาจังโว๊ย ลูฟี่ รู้งี้เตะเองซะดีกว่า"ซันจิทรุดทุบพื้นร้องไห้
เวลาต่อมาเสนาขวามาถึงและได้ขอบคุณพวกเขา อธิบายว่าหมอนั้นเป็นโจรขโมยสมบัติในวัง
“สมบัติเหรอ?”นามิเข้ามาในห้องและมองเสนาฝ่ายขวา เนปจูนเข้ามาและบอกว่าพวกเขาเอาสมบัติไปได้
นามิพุ่งเข้ามาหาลูฟี่ยิ้มให้เขา
"ลูฟี่"นามิพูดอ้อนจับหน้าอกเขย่าระยะประชิดทำให้ลูฟี่หน้าแดง"ที่รักช่วยไปเอาสมบัติกลับมาได้มั้ย"
นามิปล่อยมือให้หน้าอกสั่นๆเล็กน้อย
"พรวด!!!"คนที่เลือดกำเดาพุ่งคือซันจิ
“แต่…ทำไมถึงปล่อยมันไปแต่แรก”นามิส่งพวกเขาร่วงลงจากวังริวงู
@@@@@@@@@@
ลูฟี่ โซโล และซันจิกำลังแบกสมบัติกลับไปที่วัง ระหว่างทางผ่านโรงงานขนมหวานที่ฝูงชนจำนวนมากรวมตัว เมื่อเห็นฝูงชน ลูฟี่ขอบคุณคิดว่าเป็นคนของโรงงาน
"อ๊ะ ที่นี่โรงงานทำขนมนี่นา กินอิ่มแปล้แล้วล่ะ ว่าเนื้ออร่อยแล้วนะ แต่ขนมของเกาะมนุษย์เงือกเนี่ยสุดยอดเลย!!!!"
ทุกคนได้ยินแล้วตกตะลึง
"ว่าไงนะ!!!"
"พูดถึงขนมเหรอ? ไอ้หมอนั่นมันเป็นใคร?"สิงโตเผ่ามิ้งค์ถามเขาหยิบใบค่าหัวขึ้นมาดู"โอ้ หมวกฟางลูฟี่ ไม่ผิดตัวแน่ โจรสลัดที่คนลือกันมาทำอะไรที่นี่?"
"เอ่อ คือว่า..."เสนาซ้ายจะพูด แต่เพคอมส์หันไปถามลูฟี่
"เฮ้ย ไอ้หนู!! ที่แกพูดถึงขนมน่ะมันอะไร!!!"
"คุณเพคอมส์คือเรื่องนั้น..."เสนาซ้ายจะพูดแต่ลูฟี่แทรกขึ้น
"นายเป็นใครเหรอ? ไม่ใช่เงือกนี่มาซื้อขนมรึไง แย่หน่อยนะฉันพึ่งกินไปหมดเกลี้ยงเมื่อกี้เอง"
"นี่มันยังไงห๊ะ?"เพคอมส์มองเสนาฝ่ายซ้าย"หมายความว่ายังไงที่มันบอกว่ากินจนหมด"
"เอ่อ คือว่ามันมีเหตุผลน่ะ"เสนาซ้ายกล่าว
"สิงโตพูดได้ด้วยแฮะ แต่กลุ่มฉันก็มีคล้ายๆงี้เหมือนกัน"ลูฟี่กล่าว
"ว่าไงนะ อย่ามาหยามกันนะโว๊ย!!!"เพคอมส์พูดถอดแว่นกันแดดให้เห็นลูกตา
"เพคอมส์"เสียงหนึ่งดังขึ้น"ถึงขู่แรงๆไปก็ไม่ได้ขนมอยู่ดีแหละน่า"
พวกเขาหันไปเห็นชายวัยกลางคนที่มี ใบหน้าคางอ้วน หนวดยาวหนา สวมแว่นกันแดดที่ตาซ้ายมีรอยแผลเป็น สวมหมวกชมพูประหลาด แต่ที่จริงมันเป็นหมวกจานกับถ้วยชาใบใหญ่และเสื้อสูทสีชมพูถือไม้เท้า แต่ที่เด่นคือขาที่ยาวกว่ามนุษย์2เท่า
เขาคือบารอนทามาโกะ หนึ่งในนักสู้กลุ่มบิ๊กมัมและเป็นเผ่าขายาว
"มาตกลงกันอย่างสันติเถอะซัวร์ อีก4วันจะถึงงานเลี้ยงน้ำชาบอง ถ้าไม่ออกเรือภายในเช้าพรุ่งนี้เราจะไม่ทันชูร์"
เขายกชาที่วางไว้บนจานที่หัวดื่ม
"นี่ก็ตัวพิลึกอีกแล้ว"ลูฟี่กล่าว
"บอง ยินดีที่ได้รู้จักเหล่าโจรสลัดเด็กใหม่ กระผมมีชื่อว่าบารอนทามาโกะซัวร์"
บารอนทามาโกะลุกขึ้นทำให้เห็นว่าเขาตัวสูงใหญ่มาก
"อย่างน้อยก็จดจำชื่อไว้หน่อยนะซิลวูเปล"เขาดื่มชาและวางบนจานที่หัว"ขอถามหน่อยนะหนูๆ เมื่อกี้นายพูดว่ากินขนมที่โรงงานนี่ทำไปสินะเซวิลปอง?"
แม้ฝูงชนจะส่งสัญญาณให้ลูฟี่เงียบ แต่เขาตอบไปว่า"ใช่แล้ว ยังอยากกินอยู่เลย"
บารอนทามาโกะอธิบายสัญญาเกาะเงือกกับกลุ่มโจรสลัดบิ๊กมัม เพื่อแลกกับการคุ้มครอง เกาะเงือกต้องส่งขนม10ตันทุกเดือน ถ้าไม่…สัตว์ประหลาดกลุ่มโจรสลัดบิ๊กมัมจะทำลายประเทศ
ในตอนนั้นทากสื่อสารดังขึ้น เพคอมส์กับบารอนทามาโกะกลัวที่จะรับ…และลูฟี่รับสายซะเอง
"ฮัลโหล"
"เฮ้ย!!!"เพคอมส์และทามาโกะร้อง
"แกคือบิ๊กมัมเหรอ?"ลูฟี่ถาม
"เฮ้ๆๆๆ"เพคอมส์กับทามาโกะดึงถุงด้านหลังพยายามดึงให้ลูฟี่ถอยมา
"ไม่ใช่ทั้งทามาโกะแล้วก็พีคอมส์ แกเป็นใคร?"
"ฉันคือมังกี้ D ลูฟี่ ชายที่จะเป็นราชาโจรสลัด!!"
"เดี๋ยวๆๆ หยุดนะหยุด"เพคอมส์กับทามาโกะร้อง
เสนาฝ่ายซ้ายและชาวเมืองมองอย่างตกใจ
"มังกี้ D? หลานของการ์ปเหรอ นึกออกแล้ว ไอ้หนูที่บุกเข้าไปกลางสงครามเมื่อ2ปีก่อนงั้นสินะ"
"ไม่มีขนมแล้ว"
"หา?"
"ฉันกินไปหมดแล้ว!!!"
"มันจะเป็นไปได้ยังไง มันตั้ง10ตันเชียวนะ"
"ฉันกินหมด10ตันนั่นแหละ!!!!"
"พอเถอะครับคุณหมวกฟาง!!!"ชาวเมืองร้อง
"มันคิดว่าทำอะไรลงไปเนี่ย!!!"ทามาโกะร้อง
"กาโอ!!"เพคอมส์ร้อง
"พูดบ้าๆแกไม่ต้องมาโกหก แกคิดจะปกป้องมนุษย์เงือกละสิท่าใช่มั้ย?"
"แต่ว่าฉันน่ะกินไปแล้วจริงๆ ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นขนมที่ต้องส่งให้"
ลูฟี่ยกถุงสมบัติขึ้นมา
"ตอนนี้พวกฉันมีสมบัติอยู่เยอะพวกฉันจะยกให้ ถือว่าเป็นค่าชดเชยก็แล้วกัน"
"สมบัติเหรอ?"เพคอมส์กับทามาโกะกล่าว
"สมบัติมันกินได้ที่ไหน ฉันอยากหินขนมหวานต่างหากเล่า"
"ขอถามอะไรหน่อย นั่นเป็นสมบัติทั้งหมดเลยเหรอ?"ทามาโกะถาม
"ก็ใช่น่ะสิ"ลูฟี่ตอบ
ทามาโกะแย่งโทรศัพย์จากลูฟี่
"มาม๊า นี่ทามาโกะพูดนะครับ ใจเย็นก่อนนะครับ หลายวันก่อนไอ้เด็กกัปตันคิดมันจมเรือโจรสลัดที่แยู่ใต้อาณัติเราไป2ลำเชียวนะครับบอง"
"คิดเหรอ?"ลูฟี่ถาม
"เราเสียหายหนักอยู่ อันที่จริงตอนนี้จะเงินเล็กเงินน้อก็จำเป็นนะครับบอง ขอแค่ครั้งนี้เองนะครับ สู้เรารออีก2อาทิตย์ก็จะได้กินขนมและรับสมบัตินี่ไว้แทนคำขอโทษก็นับว่าเป็นทางเลือกที่ดีนะครับซัวร์ ส่วนเรื่องขนม กระผมจะหาขนมที่หวานอร่อยมากๆกลับไปฝากเองครับ"
"อย่ามาล้อเล่นนะทามาโกะ พูดอะไรไร้ศักดิ์ศรีแบบนี้ได้ยังไง โจรสลัดที่ไหนรับค่าชดเชยแทนของที่อยากกันล่ะห๊ะ!!!!"
"ขอโทษครับซัวร์"
"ยังไงก็เถอะ ฮะๆๆ ไอ้เด็กที่กล้าเถียงฉันฉอดๆก็น่าสนใจอยู่หรอก เอาตามนั้นก็ได้ เรื่องในครั้งนี้ฉันจะเปลี่ยนเป้าจากเกาะมนุษย์เงือกไปที่พวกแกแทน!!!!"
ชาวเมืองพากันตกตะลึง
"มังกี้ D ลูฟี่ ฉันจะจำแกไว้ จงมาที่นิวเวิลด์ซะ!!!"
"เออ รอได้เลย ฉันอยากมีเรื่องกับแกอยู่เหมือนกัน"ลูฟี่กล่าว
"หือ?"
"อย่างแกน่ะมันอันตรายจนไว้ใจไม่ได้"ลูฟี่พูดต่อ"ฉันจะไปนิวเวิลด์แล้วซัดแกให้ปลิว จากนั้นจะยึดเกาะมนุษย์เงือกมาเป็นอาณาเขตของฉัน!!"
@@@@@@@@@@
พระราชวัง
"เอาสมบัติทั้งหมดให้กับบิ๊กมัมไปแล้งเหรอ!!?"เนปจูน เสนาฝ่ายขวาและนามิตะโกน
"มันพูดว่าถ้าไม่มีของหวานจะทำลายเกาะมนุษย์เงือก"ลูฟี่บอกเหตุผล"ประสาทแหงๆ ถ้าเป็นเนื้อยังพอเข้าใจว่ามั้ย แต่สบายใจได้เพราะฉันบอกว่าจะตามไปเอาเรื่องกับมันแน่"
"กับ4จักรพรรดิเนี่ยนะ!!?"ลูกเรือทุกคนยกเว้นนามิ เท็ดและโรบินตะโกน เท็ดยังมีการคุยส่วนตัวกับแฮนค็อก โรบินเข้าใจว่าลูฟี่จะปกป้องคนที่เขาถูกใจ
ราชาเนปจูนและเสนาฝ่ายขวามองหน้ากันเหงื่อตก ขณะที่นามิเดินมาหาแฟนหนุ่มและคนอื่นๆด้วยรอยยิ้ม
นามิถอนหายใจ"เขาแรงมาก็ต้องแรงกลับไป คงเลี่ยงการทะเลาะไม่ได้แหละนะ"เป็นหนึ่งในเหตุผลที่เธอรักเขา
“อื้อ ไม่สนหรอกว่าจะเป็นใคร…”
หมัดทุบหัวกัปตันและไอ้โง่สองตัว"ทำไมถึงให้สมบัติไปหมดยะ!!!!!"
“ห่วงเรื่องนั้นหรอกเร้อ!!”ลูกเรือยกเว้นโรบินตะโกน
ในที่สุดเท็ดออกมาหาลูกเรือที่ห้องโถง เขามองลูฟี่ โซโลและซันจิโดนทุบก็ถอนหายใจ”ฉันพลาดอะไรไป?”บางทีเขาไม่ควรคุยกับแฮนค็อกเป็นเวลา2ชั่วโมง
นามิร้องไห้กอดเท็ด”ลูฟี่มอบสมบัติของเราให้บิ๊กมัม”
เท็ดมองด้วยความตกใจ ลูกเรือบิ๊กมัมมาที่นี่? สมบัติอะไร?
ก่อนที่นามิจะอธิบาย คนอื่นตะโกน”นั่นไม่ใช่ประเด็น!!”
“ลูฟี่หาเรื่องบิ๊กมัม”
“4จักรพรรดิจะฆ่าเรา”
เท็ดตะโกนด้วยความหงุดหงิดและคร่ำครวญ”นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อฉันไม่คอยจับตาดูพวกนาย”เขาล้มลงกับพื้นโวยวาย เมื่อคิดว่าสามารถคุยกับแฮนค็อกได้โดยไม่ต้องกังวล พวกเขาก็เข้าไปพัวพันกับปัญหาอีกครั้ง
เขามีแผนการที่จะโค่นไคโดกับโดฟลามิงโก้อย่างลับๆ และพวกเขาน่าจะจับมือเป็นพันธมิตรกับพวกซูเปอร์โนวาร์คนอื่นสักรายที่ไม่ได้เข้าไปอยู่ใต้สังกัด4จักรพรรดิ
ถ้าพวกเขาสามารถทำลายโรงงานสไมล์ได้ ไคโดที่โกรธแค้นจะต้องเอาเรื่องโดฟลามิงโก้แน่นอน พวกเขาแค่นั่งดูเสือกัดกัน การปะทะของทั้งคู่จะทำให้กำลังของไคโดอ่อนแอลง
เท็ดเล็งไคโดไว้เพราะไคโดมักจะอยู่ที่วาโนะและอย่างมากแค่ส่งดาราเด่นออกไป บิ๊กมัมน่ากลัวกว่าเพราะเธอจะมาพร้อมกองทัพ พวกเขาไม่มีพันธมิตรหรืออำนาจเพียงพอจะสู้กับเธอตรงๆ
“เท็ด”โคโค่ดึงแขนเสื้อแฟน”เราจะเปลี่ยนแผนไหม”
นามิขัดจังหวะ”ไม่ เราจะไปที่นั่น ตามล่าเจ้าโง่พวกนั้น”เธอกุมมือด้วยความโกรธอยากได้สมบัติคืน
เท็ดพยักหน้าเห็นด้วยเงียบๆ”มันสำคัญที่เราต้องไปที่นั่นเป็นที่แรก”
มันยังเป็นก้าวสำคัญเพื่อช่วยให้ลูฟี่เป็นราชาโจรสลัด
“แต่แบบนั้นจะไม่…”
เท็ดรู้ความหมายนั้น มันอาจดึงดูดความสนใจไคโดมาที่พวกเขา เขามองแฟรงกี้กับเมอริลอย่างเคร่งขรึม แฟรงกี้พยักหน้าเริ่มไปทำงาน เมอริลถอนหายใจและตามไปรู้ว่าแฟรงกี้ต้องการความช่วยเหลือแค่ไหน
โซโลกับซันจิสงสัยว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น”ลูฟี่ นายรู้ไหม”
เขายักไหล่”เท็ดบอกว่ามีสถานที่แห่งหนี่งที่เขาอยากไปน่ะ”
เท็ดยิ้ม เขาไม่ต้องบอกแผนกับลูฟี่ เพราะเขามักจะทำลายโดยไม่ตั้งใจ
“เราจะไปเมื่อไหร่”คนอื่นถาม เท็ดถือบีเบิ้ลการ์ด
“พรุ่งนี้”
@@@@@@@@@
กลุ่มหมวกฟางขึ้นเรือซันนี่เตรียมเดินทางไปยังนิวเวิร์ล
อย่างไรก็ตามมีบางคนไม่ยอมปล่อยพวกเขาไป
“แงงงงง!!! จะไปจริงๆเหรอคะท่านลูฟี่ พึ่งได้เป็นเพื่อนกันเองนะคะ ขอร้องล่ะค่ะ ช่วยอยู่ต่ออีกหนึ่งวัน ไม่สิ อีกหนึ่งสัปดาห์ ไม่สิ อีกหนึ่งปีเลย”
“เธอนี่เอาแต่ร้องไห้จริงๆนะยัยอ่อนโฮชิ”
“เจ้าหญิงแห่งเกาะมนุษย์เงือกที่เห็นแม้แต่ในความฝันร้องไก้ส่งเราแบบนี้อยากอยู่ต่ออีกสักปีจัง”
“ก็ดีนะ ฉันเห็นด้วยที่แกจะอยู่ที่นี่มิสเตอร์เลือดกำเดา”
“แกเรียกใครนะไอ้หัวมอส”ซันจิถามไฟลุกโชนยกขาเตะ”อาหารมื้อต่อไปแกระวังไว้เลย ฉันจะสอนให้รู้ว่าอย่ามากวนโอ๊ยกับกุ๊กเรือตัวเอง”
“ก็สวยสิ จะพิษหรืออะไรก็จะย่อยให้ดู”โซโลป้องกันด้วยดาบ
ใกล้ๆเนปจูนกับเสนาฝ่ายขวาคุยกันเรื่องกล่องทาบาเตะ ขณะที่โคโค่ ช็อปเปอร์และอุซปกำลังร้องไห้ต่อชะตากรรมของพวกเขา
เสนาฝ่ายซ้ายได้มอบล็อคโพสอันใหม่ที่มี3เข็มให้นามิ เขาอธิบายว่าเกาะนี้ใช้เวลาครึ่งวันในการล็อค ในนิวเวิร์ลมีหลายเกาะมีการเปลี่ยนแปลงคลื่นแม่เหล็กหรือบางเกาะไม่มีคลื่นแม่เหล็ก
“เข็มทิศทั้งสามจะบันทึกคลื่นจากเกาะที่ต่างกันไป…ต้นหนเรือเก่งๆจะแยกเส้นทางที่ปลอดภัยได้จากการขยับของเข็ม ง่ายๆก็คือถ้าเข็มมันหมุนแปลกๆ เกาะที่กำลังจะไปก็คงอันตรายแน่นอน”
“เอ๋? ไม่เอานะ ถ้าไม่รู้ยังจะดีกว่าอีก”
“ทำไมล่ะ ถ้ารู้เส้นทางที่ปลอดภัยมันน่าจะดีกว่านี่นา”เสนาฝ่ายซ้ายถาม
“ไม่ได้แล้วรีบทำลายล็อคโพสนั่นซะ”
“ขอดูหน่อยสิ”
ลูฟี่พันรอบตัวนามิเหมือนงูมองล็อคโพสใหม่
“ดูอันตรงกลางสิสั่นไปมาเลย ไปเกาะนั่นกันเหอะ”
“ม่ายยยยย”นามิกรีดร้องทั้งน้ำตา
“หมอนี้ได้ยินซะแล้ว”
นามิคว้าคอลูฟี่แล้วเริ่มบีบ
“ลูฟี่ นายน่ะเงียบไปเลยนะ จากนี้ไปฉันจะเป็นคนเลือกเองว่าจะไปเส้นทางไหน”
“พูดบ้าๆฉันเป็นกัปตันนะ”
“ฉันจะเป็นคนเลือกเส้นทางเอง…เข้าใจไหม”
“ใช่ แมวเหมียว ฉันรักเธอ”
“ฉันก็รักนายเหมือนกัน”นามิหอมแก้มลูฟี่
“ฉันว่าที่คนพูดมันจริง ความรักทำให้คนตาบอด”เท็ดคิดในใจ
“ขอบคุณนามิ”อุซปกับช็อปเปอร์คร่ำครวญ
“โอเค พวกนาย เตรียมออกเรือเสร็จเรียบร้อยแล้ว”แฟรงกี้เรียก”เรียนวิธีนำเรือลอยขึ้นจากคุณเด็นแล้ว ไปกันเลยไหม”
“ฮิๆๆ ดีล่ะ ไปกันเลย”ลูฟี่ตะโกน
“นิว ฉันจะอยู่ที่เกาะช่วยซ่อมโรงงาน ไม่ได้นำทางให้คงไม่เป็นไรนะ”
“ไม่เป็นไร ตอนผจญภัยขามาก็สนุกดี”ลูฟี่กล่าว
“ใช่แล้วๆ นำทางอะไรไม่ต้องการหรอก การเดินทางของลูกผู้ชายต้องดิ่งไปสู่นรกอยู่แล้ว”อุซปตะโกน
“ใช่แล้วๆ พวกเราต้องการสงคราม จัดมา”ช็อปเปอร์ตะโกน
“เครียดจนเพี้ยนแล้วเนี่ย”โรบินกล่าว
“ทุกคนไว้มาเยี่ยมอีกนะ”เหล่านางเงือกตะโกน
“ต้องมาอีกแน่ครับ ออลบลูในหัวใจของผม”ซันจิตอบกลับ
“เป็นความฝันที่กระจอกชะมัด”โซโลกล่าว
“ว่าไงนะ”ซันจิโกรธ
“เราคงมีแค่คำพูด ขอบใจนะ เราจะภาวนาให้เจ้าปลอดภัย”ฟุคาโบชิจับมือลูฟี่
“ไว้เจอกันคราวหน้า เราจะนำทัพที่แกร่งที่สุดในทะเลให้ดู มัมโบ”
“ฮะๆๆ จะรอดูนะ”
“จินเบ”ลูฟี่เรียก ยิ้มให้กันอย่างมั่นใจ”โอเค กางใบเรือได้ ออกเดินทางกันเลย”
ต่อมาเรือซันนี่แล่นเรือออกไป ชิราโฮชิโผล่ขึ้นจากทะเลคว้าเรือไว้
“ท่านลูฟี่ค่ะ ถ้าพวกเรา…ถ้าพวกเราเจอกันอีก…ฉันสัญญาว่าจะไม่ขี้แยอีกแล้ว เพราะงั้นพาฉันไปเที่ยวด้วยนะคะ”
“ไปเที่ยว เธออยากไปที่หลุมศพแม่อีกงั้นเหรอ”
“ครั้งหน้าดิฉันอยากไปไกลกว่านั้น ไปบนบกเห็นผืนป่าจริงๆ”
ทุกคนเกี่ยวก้อยสัญญายกเว้นโซโลกับแฟรงกี้แต่ก็ยิ้มให้
@@@@@@@@@
หลังออกจากเกาะเงือก นามิเข้าไปอาบน้ำและชวนช็อปเปอร์มาอาบด้วยกัน เขาบอกว่าตัวเองอาบน้ำมาแล้ว
“สายไหมนั่นน่าอร่อยจัง”ช็อปเปอร์มองสายไหม(?)สีดำที่ลอยอยู่
“ช็อปเปอร์อย่าแตะมันนะ”นามิเตือน
เมฆลอยผ่านไปช็อตซันจิกับบรู๊คที่แอบดู
“ชักไม่อยากกินแล้ว”
ขณะเดียวกันข้างนอกพวกลูฟี่จับปลายักษ์ได้ แล้วเจอกระแสน้ำเข้า นามิรีบออกมา
“แย่แล้ว นั่นกระแสน้ำขาวงั้นเหรอ”นามิร้อง
“พวกเรือถูกกระแสของมันพัดไปทะเลอันแสนไกลโพ้นและเหลือแค่เรือ”โรบินอธิบาย
“ทุกคนรีบหนีจากกระแสน้ำนั้นเร็ว”
“ฟังที่ต้นหนพูดเซ่ หนีกันเร็วเจ้าพวกบ้า”
ตอนนั้นเองนามิสังเกตปลายักษ์ถัดจากเรือ”กรี๊ด ปลาอะไรกันน่ะ”
“อ้อ พึ่งจับได้น่ะ”ลูฟี่ตอบ
“ทำอะไรกันเนี่ย แบบนี้เรือก็ขยับไม่ได้น่ะสิ”นามิตะโกนลั่น
“ดูสิ ปลานั้นจะถูกดูดเข้าไปแล้ว”เท็ดชี้เจ้าทะเลโดนดูด
“แย่แล้ว ลากมันมาเร็ว”
“ไม่ใช่น่ะ ตัดมันทิ้งไปต่างหากเล่า”
“ว่าไงน๊า!!!!”ลูฟี่ โซโล โคโค่ ซันจิและอุซปถามด้วยความตกใจ
“ชีวิตของพวกแกกับปลานั้นจะเลือกอันไหนยะ ละสายตาไปแค่10นาทีทำให้พวกเราต้องเป็นแบบนี้เลยเรอะ”
“มันเข้ากันดีกับซอสบาร์บีคิวนะ”เท็ดพึมพำ
“แฟรงกี้ใช้คู เดอ เบิร์ส”นามิสั่ง
“โทษทีนะมันสายไปแล้ว”แฟรงกี้โพสท่าชี้ว่าปลากำลังลากเราเข้าไป
กลุ่มหมวกฟางหาที่จับขณะกระแสน้ำขาวดูดซันนี่เข้าไป
“แม่จ๋า!!!”
“ว๊ากกกก”ลูฟี่ร้อง
“ช่วยด้วย”ช็อปเปอร์จับคอเท็ดแน่นมาก…ทำให้เขาหายใจไม่ออก
ซันนี่โดนส่งออกมาในที่สุด แต่การหมุนทั้งหมดทำให้รู้สึกเมาเรือ
“ฉันรู้สึกไม่ดีเลย”
“ฉันด้วย”
โคโค่ล้มทับซันจิที่ตาเป็นรูปหัวใจ เธอคร่ำครวญไม่สบายก่อนจะเริ่มปิดปากและสะอึก
“โคโค่จัง เป็นไรเหรอครับ”ซันจิถามตาหวาน เท็ดจะเข้ามาดึงแฟนสาวแต่สังเกตบางอย่างและยิ้มเยาะ
“พรวด!!”สาวผมแดงอ๊วกใส่หน้าซันจิ
อยู่ดีๆเรือก็เหมือนชนอะไรเข้า
“เราชนอะไรเข้า”
“เอ๋?”
กลุ่มหมวกฟางเห็นฝูงปลาวาฬใหญ่…พวกมันมีแผลที่จมูกเหมือนกับ…
“ลาบูน”ลูฟี่ร้อง
“ลาบูน นายโตขึ้นมากเลยนะ”บรู๊คร้อง
“พูดบ้าๆน่า ลาบูนอยู่อีกครึ่งหนึ่งของแกรนไลน์นะ ใหญ่ขนาดนี้ผ่านรูในเรดไลน์ไม่ได้หรอก”อุซปตะโกน
“ปาฏิหาริย์จริงๆ ที่เราไปรวมกับกลุ่มวาฬยักษ์ได้แบบนี้”โรบินกล่าว
“มีตัวที่หัวเป็นแผลแบบเดียวกับลาบูนด้วย”โซโลกล่าว
“คล้ายกันจนน่าตกใจเลยนะ”เท็ดกล่าวขณะที่บรู๊คเริ่มร้องเพลง
“มันใช่เวลามายืนดูอย่างซาบซึ้งเหรอ ถึงจะออกจากน้ำวนมาได้ก็ยังอันตราย รีบเช็คซิว่ามีใครหายไปกับน้ำวนบ้าง จะขานชื่อนะ คุณนามิ”
“จ๊ะ”
“โรบินจัง”
“อยู่นี่”
“โคโค่จัง”
“ไอ้ลามก”โคโค่ตะโกน
“โอเค รีบไปจากที่นี่ด่วนเลย”
“ขานชื่อพวกฉันบ้างสิขานแต่ผู้หญิง”ช็อปเปอร์ร้อง
“ซันจิคุง ถึงจะน่าอายแต่คนอื่นๆอีก7คนก็ยังอยู่นะ”อุซปร้อง
“คุณนามิขอคำสั่งด้วย”
“ปล่อยไปแบบนี้แหละ”
“ใช่ ปล่อยไปแบบนี้แหละไอ้พวกบ้า รีบส่องวาฬต่อได้”
“อะไรของแกฟะ”เท็ด อุซปและช็อปเปอร์ตะโกน
“พอมีวาฬว่ายเป็นฝูงแบบนี้ก็จะเกิดดระแสน้ำทะเล ยิ่งไปต้านกระแสจะยิ่งอันตราย กางใบเรือให้มั่นแล้วแล่นไปทางเดียวกับฝูงวาฬเลย”นามิสั่งการ
“โอ้ววว”
“จริงสิ ที่นี่คือบ้านเกิดของลาบูน มีญาติพี่น้องของลาบูนบ้างไหมครับ”บรู๊คร้องถาม
“อันตรายนะบรู๊ค”โรบินเตือนแต่นักดนตรีไม่สน
“ถ้ามีคุณคนไหนตามหาลูกวาฬตัวเล็กๆเมื่อ50ปีก่อนอยู่ขอให้สบายใจได้ เขายังอยู่ดีที่อีกฟากของทะเลครับ ตามที่คุณลูฟี่เล่าให้ฟังเขาเติบโตขึ้นอย่างแข็งแรงดีครับ วางใจได้เลยครับ ลาบูนยังอยู่ดี”
“ไปกับกระแสน้ำ”
“โอ้ว”
ขณะเราไหลไปตาสกระแสน้ำ บรู๊คร้องเพลงเหล้าบิ๊งและวาฬตัวหนึ่งฟังเอาซันนี่ขึ้นมาบนตัวมันว่ายไปกับฝูง
“จะให้พวกเราขี่หลังไปด้วยเหรอ”
“ให้พวกเขาพาเราไปส่งแบบนี้เถอะ ดูแล้วน่าจะเป็นทางขึ้นไปเหนือน้ำแหละ”
พวกเราขึ้นไปเรื่อยๆจนเห็นแสงไฟจากผิวน้ำ
“10…9…8…….3…2…1”
“โบร๋วววว!!!”เราและปลาวาฬโผล่ในทะเลที่คลื่นซัด ฟ้าร้อง เมฆดำ และฟ้าผ่า
“อากาศเลวร้ายสุดๆ”อุซปร้องหวาดกลัว
“โยโฮ่ๆๆ ฟ้าคะนองใหญ่เลย”บรู๊คหัวเราะ
“ลมก็แรงเชียวนะ”โรบินพูดด้วยรอยยิ้ม
“ทะเลก็คลั่งซะ”แฟรงกี้ตะโกน
“เข็มทิศสายใหญ่เลย”นามิอุทาน
“ทะเลสีแดง”ช็อปเปอร์ร้อง
“คลื่นทะเลเพลิงสินะ”ซันจิกล่าวเสริม
“ยังกับทางเข้านรกเลยแฮะ”โซโลยิ้ม
“น่าสนุกจังเลย”โคโค่ยิ้มเยาะ
“กลิ่นอันตรายและความตายอยู่ทั่วไปหมด”เท็ดตะโกน
“แจ๋วเลย”ลูฟี่ตะโกน
พวกเรามาถึงแล้ว…นิวเวิร์ล
ความคิดเห็น