คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #60 : Phase Final : Between the Star
14 ตุลาคม , CE96
หมู่เกาะมาร์แชล
1เดือนครึ่งหลังศึกยาคินดูเอ้ครั้งที่2
คิระ ยามาโตะนั่งอยู่ระเบียงบ้านเด็กกำพร้าของบาทหลวงมาคิโอ้มองพระอาทิตย์ตกดิน
เสียงเด็กๆกำลังเล่นดังในอากาศ แต่มีอีกเสียงหนึ่งดังขึ้น มันเป็นเสียงเฮลิคอปเตอร์ นีลเงยหน้าขึ้น ยานสำหรับ2คนร่อนลงจอดที่ท่าเรือใกล้สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
คิระลุกขึ้นยืนขณะที่อัสรันและคางาริออกจากเครื่องบิน
“ลักซ์ พวกเขามาถึงแล้ว”คิระตะโกนเรียกเข้าไปในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
“จะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”ลักซ์ตอบกลับ
อัสรันกับคางาริมาถึงระเบียง คางาริกอดน้องชายไว้ในอ้อมแขน
“คิระเป็นไงบ้าง?”คางาริถาม
“ฉันสบายดี”คิระกล่าว”เธอเป็นยังไงบ้าง?”
“การซ่อมแซมความเสียหายที่ออร์บได้รับในช่วงสงครามยาวนานและลำบาก ทุกคนพยายามอย่างหนักเพื่อฟื้นฟูออร์บให้กลับสู่สภาพเดิม”
@@@@@@@
คืนนั้น
เสียงพูดคุยและรับประทานอาหารดังในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ขณะที่คิระ , ลักซ์ , อัสรัน, คางาริ มาคิโอและเด็กๆรับประทานอาหารเย็น ขณะที่เด็กๆคุยกันเรื่องเด็กๆ วัยรุ่นทั้ง4คุยเรื่องของผู้ใหญ่
"ให้ตายสิ ออร์บเองก็เป็นประเทศที่เคราะห์ร้ายเพราะภัยสงคราม เพราะงั้นเรื่องที่ว่าความสงบสุขสำคัญแค่ไหน"เจ้าหญิงออร์บพูดขณะกิน"แต่มีหลายประเทศที่ไม่เป็นแบบนั้น"
"ถ้าไม่เชื่อใจในฝ่ายตรงข้ามก็ไม่มีทางวางปืนลงได้หรอกนะ คงเป็นอย่างงั้นสินะ"ลักซ์กล่าว
"ทั้งๆที่น่าจะรู้อยู่แล้วแท้ๆ ก็คงไม่มีใครโง่หรอกนะ"คางาริกล่าว
“พวกเราทุกคนต้องลดปืนลงไม่เช่นนั้นจะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง”ลักซ์กล่าว
คางาริถอนหายใจ“แม้เราจะเข้าใจเรื่องนั้นอยู่แล้ว...แต่ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่พวกนั้นไม่สามารถเข้าใจได้”
“นักบิน3คนนั้นเป็นยังไงบ้าง”ลักซ์ถาม ต้องการเปลี่ยนเรื่อง
ลักซ์แสดงความกังวลต่อนักบิน3คนที่พวกเขาจับได้ที่ยาคินดูเอ้ แม้ทั้งสามจะเป็นหนึ่งในคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดที่พวกเขาเคยสู้มาและเกือบฆ่าพวกเขาในสนามรบหลายครั้ง
สถานะปัจจุบันพวกเขามันยากจะเชื่อว่าเป็นนักบินอันตรายคนเดียวกับที่พวกเขาเคยสู้ด้วยที่ออร์บ เมนเดลและยาคินดูเอ้ พวกเขาแทบไม่สามารถขยับร่างกายตัวเองได้เลยในตอนนี้
“สามคนนั้นหมอบอกว่าพวกเขาจะผ่านไปได้ แต่ต้องใช้เวลาอีกหลายสัปดาห์ก่อนพวกเขาจะเคลื่อนไหวได้ด้วยตัวเอง”คางาริตอบ”ไม่ว่ากองทัพโลกทำอะไรกับพวกเขามันก็รุนแรง แต่เมื่อพวกเขาฟื้นตัวเราจะทำยังไงกับพวกเขา เราไม่สามารถคืนพวกเขาให้กองทัพโลกได้ใช่มั้ย?“
“ไม่แน่นอน”ลักซ์กล่าว”พวกเขาเป็นเหยื่อมากพอๆกับคนอื่นๆในช่วงสงคราม และการส่งกลับไปหาคนที่ทำแบบนั้นกับพวกเขามีแต่จะทำให้ทุกอย่างเลวร้ายขึ้น”
“ใช่ เป็นไปได้ว่าคนในกองกำลังโลกจะสั่งทำการทดลองเพิ่มหรือกำจัดพวกเขาทิ้งเพื่อไม่ให้การมีอยู่ของพวกเขารู้ถึงสาธารณะ”อัสรันพูด”แต่ถึงอย่างนั้นทั้งสามก็ดุร้ายและป่าเถื่อน ร่างกายและจิตใจพวกเขาเปลี่ยนแปลงหนัก พวกเขาไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากสู้”
“ฉันไม่เชื่ออย่างนั้นค่ะ พวกเขาเคยเป็นคนปกติมาก่อน”ลักซ์กล่าว
“แต่เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกเขาเป็นใคร”อัสรันแย้ง”พวกเขาอาจเป็นอาชญากรใช้ความรุนแรงก่อนจะถูกทดลอง”
“ถ้าเป็นเช่นนั้นเราจะเผชิญมันและข้ามสะพานนั้น ระหว่างนั้นเราควรพยายามเต็มที่เพื่อช่วยพวกเขา”ลักซ์กล่าว
อัสรันถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้าและเกาหัว“เข้าใจแล้ว”เขายอมแพ้
@@@@@@@@
หลังมื้อเย็นเสร็จแล้วเด็กๆออกไปเล่นข้างนอก แต่บางคนก็ช่วยสาวๆล้างจาน อัสรันเดินออกไป ท้องฟ้าเต็มด้วยดาวตก ช่างเป็นคืนที่เงียบสงบ…คิระออกไปก่อนใครยืนอยู่ที่ชายหาด
"มันแปลกจังเลยนะ ทำไมฉันถึงยังมีชีวิตอยู่ อะไรที่ทำให้ฉันพิเศษ ทำไมฉันยังได้อยู่กับคนที่ฉันรักขณะที่คนอื่นไม่ได้ ทำไมฉันได้อยู่กับเฟรย์ ขณะที่ลักซ์จะไม่ได้เจอน็อคอีกแล้ว”
"พวกเราก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันคิระ”อัสรันกล่าว”ฉันตอบไม่ได้ว่าทำไมเราถึงรอดขณะที่คนอื่นไม่รอด บางทีเราอาจรอดเพื่อให้แน่ใจว่าโศกนาฎกรรมนี่ไม่เกิดขึ้นอีก”
@@@@@@@@
ที่อื่น ลักซ์ และคางาริยืนอยู่ที่ระเบียงมองคิระกับอัสรันคุยกัน
“รู้ไหม ฉันประหลาดใจมากที่เธอเข้าสนามรบ”คางาริบอกเด็กสางผมชมพู
“จริงเหรอ”
“ใช่ แต่การอยู่ข้างนอกนั้นเหมือนจะเหมาะกับเธอ”
“อย่างนั้นเหรอ?”เธอถาม”ฉันแค่พยายามยุติการต่อสู้ให้ดีที่สุดเท่าที่ทำได้”
“ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่จำเป็นต้องออกไปในสนามรบ”
“ฉันจะไม่ไปได้ไงเมื่อคิระ อัสรัน คุณและคนอื่นๆยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อให้ได้สันติภาพมาขณะฉันหลบอยู่ในที่ปลอดภัย”
คางาริพยักหน้า”ฉันเข้าใจที่เธอพูด วันหนึ่งจะไม่มีใครต้องเข้าสู่สนามรบอีก”
@@@@@@@@
คฤหาสน์อัลสตาร์
เฟรย์พิงราวระเบียงคฤหาสน์ของครอบครัวเธอในออร์บ มันบังเอิญรอดจากการโจมตีออร์บโดยเสียหายเพียงเล็กน้อย เธอสวมชุดสีฟ้าเรียบง่ายปกปิดร่องรอยการตั้งครรย์ของเธอได้เล็กน้อย
เธอสูญเสียไปมากในสงคราม บ้านของเธอที่เฮลิโอโปลิส และพ่อของเธอ แต่มีสิ่งหนึ่งที่เธอได้รับจากสงครามนี้ ลูกของเธอ ลูกของเธอกับคิระที่ไปเยี่ยมลักซ์
“ชาได้แล้ว”เมอริวเรียกจากในคฤหาสน์
เฟรย์หันหลังเข้าไปในบ้าน หลังเธอมาอาศัยที่คฤหาสน์ของครอบครัว เธอได้ให้ลูกเรืออาร์คแองเจิ้ลคนใดก็ได้ที่ต้องการที่พัก มันใหญ่เกินกว่าเธอจะอยู่คนเดียว เมอริว จูเลีย จอห์น และแอนดี้รับข้อเสนอนั้น
เฟรย์นั่งลงบนเก้าอี้ขณะที่เมอริวเข้ามาในห้องและรินชาให้พวกเธอ พวกเธอดื่มชาอย่างเงียบๆ กัปตันยังเสียใจกับการสูญเสียชายที่เธอรัก
“อร่อยจัง”
“ขอบใจจ๊ะ”เมอริวพูดก่อนจะหยุดคิด”อืม...เลือกชื่อแล้วหรือยัง?”
เฟรย์กุมหน้าท้องของเธอเบาๆ
“ไม่ ฉันไม่รู้จริงๆว่าจะเลือกชื่อยังไง ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเป็นชายหรือหญิง”
“เลือกเลยดีกว่า”เมอริวกล่าว”ฉันมีเพื่อนก่อนสงครามที่ตั้งครรย์และขอคำแนะนำจากเพื่อนและครอบครัวของเธอ มันเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่ ทุกคนต่างแนะนำชื่อลูกเธอเป็นสัปดาห์ก่อนเธอจะบอกให้พวกเขาทุกคนหุบปาก”
“ฉันจะจำไว้ค่ะ”
“แม่”เด็กสาววัย10ขวบวิ่งเข้ามาขัดจังหวะ
มายุ เด็กสาวที่เสียครอบครัวและจำอะไรไม่ได้ เมอริวรับเลี้ยงเธอเป็นลูกบุญธรรม
@@@@@@@@
กองบัญชาการซาฟท์
ซาอูล เคสเซลถอนหายใจมองไปที่ยานชั้นนาสก้าที่พึ่งสร้างเสร็จและได้รับการปรับปรุงใหม่พร้อมจะออกจากท่าเรือ
ยานลำนี้ชื่อกัวแตร์ จะเข้ามาแทนที่ยานอลาริคที่หายไปของหน่วยเคสเซล ยานลำนี้ซาอูลและชิโฮะจะควบคุมภายใต้การบัญชาของพี่สาวเขา ไดอาน่า เคสเซล
“มันเป็นการเตือนความทรงจำว่าเสียอะไรไปใช่ไหม”ชิโฮะถามยืนอยู่ข้างๆซาอูล
“อิซาค , เอมิเลีย , ซายะ , ไอน์เฮอร์จาร์ และคนอื่นตั้งมากมาย”เขาพูดเบาๆ”ฉันได้ยินว่าพ่อฉันให้พวกเขาได้เหรียญตราเนบิวล่า”
“ฉันดีใจ”ชิโฮะกล่าว”แต่ฉันหวังว่าพวกเขาจะอยู่ที่นี่”
“เราทุกคนคิด แต่...”
“การมองอดีตไม่มีความหมาย”ชิโฮะกล่าว”เราต้องมองไปในอนาคต”
@@@@@@@@
โรงงานมอเก้นเรท
จอห์น , ทีฟาและโจแอนนาเข้าไปในโรงเก็บ ทันทีที่เขาเข้าไปสายตาจอห์นก็ถูกดึงไปที่วัตถุขนาดใหญ่กลางโรงเก็บ
“นี่คือโปรเจ็กต์ที่เรากำลังทำอยู่”เขาพูดพลางจิบกาแฟ”ผมนึกว่าเรากำลังทำโปรเจ็กต์มุราซาเมะ”
โจแอนนาพยักหน้าขณะพวกเขาเดินไปข้างหน้า
“ไม่ เรากำลังดำเนินโครงการนี้เป็นคำขอพิเศษ ไม่ใช่โครงการปกติของออร์บ”
“ไม่แปลกใจเลย นี่คือการสร้างใหม่หรือออกแบบใหม่หมด”
“อืม...เราสร้างมันขึ้นมาใหม่ได้”ลิซกล่าว”แต่ดูเหมือนจะไม่ได้สร้างขึ้นมาใหม่ซะทีเดียว”
“ไม่จริง”ซามูเอลกล่าว เขากับแอนดี้เข้ามาในโรงเก็บ
“ฉันไม่คิดเลยว่าจะได้เจอเขาอีก”
“ใช่ ร่างกายถูกทำลายแต่ส่วนหัวรอดได้ เราถูกขอให้กู้ศีรษะและวางไว้บนโมบิลสูท เรากำลังตัดสินใจว่าควรสร้างใหม่เหมือนเดิมหรือสร้างโมบิลสูทตัวใหม่สำหรับมัน”
ซามูเอลวางแผ่น
“มันไม่สำคัญหรอก สัตว์ร้ายแห่งความเป็นไปได้จะกลับมาอีกครั้ง”
.
.
.
2เดือนต่อมา 22 ธันวาคม
โรงพยาบาลทหารของZAFT
“เขาฟื้นแล้ว”
“ฉันอยู่…ที่ไหน”เด็กหนุ่มที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผล
“เธออยู่ที่โรงพยาบาลทหารของZAFT เราพบเธอกลางซากยานรบ…ปาฏิหาริย์จริงๆที่ยังไม่ตาย”
“ขอบคุณที่ช่วยผมครับ”
“ว่าแต่เธอชื่ออะไร”
เด็กหนุ่มจำไม่ได้ เขามองชุดนักบินZAFTสีเขียวที่เขาสวมอยู่มีชื่อสลักไว้
“นาซ่า อัคคาแมน”
ความคิดเห็น