คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : การทดสอบตำแหน่ง 02
ฉันมาทานอาหารเช้าซึ่งต้องจ่ายด้วยคะแนน ขณะที่ฉันทานอาหาร ชิบิสึกับหนุ่มนักดาบเดินเข้ามาหาฉัน
“เฮ้ สาวสวย ฉันชื่อชิบิสึ ฉันแข็งแกร่งมากเลยนะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งแกร่งพอจะปกป้องเธอได้”เขาเน้นคำสุดท้ายขยิบตาให้ แล้วชายผมดำก็ทุบหัวเขา
“หยุดทำให้เราขายหน้าได้แล้ว”หนุ่มหล่อตะโกนและเขินอายเล็กน้อย
เขาน่ารัก ฉันหัวเราะ ทุกคนรวมทั้งแบมและคูนมองมาที่ฉันด้วยความประหลาดใจ ฉันหยุดหัวเราะและกระพริบตา
“อะไร?”
ทุกคนได้สติและมองออกไป ยกเว้นแบมที่ยิ้มและพูดว่า
“เพราะเสียงของคุณน่ารักเกินไป”
เช้าวันรุ่งขึ้นฉันมาที่ห้องเรียนหมายเลข7พบแบมยืนอยู่หน้าห้อง
“ไง แบม”ฉันโบกมือ
“อรุณสวัสดิ์ครับยูราเซียซัง”เขาตอบกลับ
เราเข้าไปในห้องเรียน ทุกสายตามองมาที่เรา ฉันเดินไปนั่งแถวสองระหว่างเลาโรกับสาวผมแดง แบมเลือกแถวหน้าใกล้จอมนอนหลับ
อาจารย์ของเราเดินเข้ามา เขาดูเหมือนมาร์ชเมลโล่ขนปุย
“ชินซูนั้นเป็นสสารลึกลับที่สามารถควบคุมได้ทุกสิ่งเฉกเช่นพระเจ้าตามชื่อของมัน เพราะงั้นแล้วตอนที่สามารถใช้ชินซูได้ระดับหนึ่ง คุณจำเป็นต้องทำสัญญาในแต่ละชั้นครับ…อ้าว คุณเลาโรกับเจ้าหญิงเชอรี่ดูเหมือนจะทำสัญญาเสร็จไปแล้วระหว่างหลับอยู่สินะครับ”
“จริงดิ?”เลาโรเงยหน้าขึ้น
“ส่วนคนอื่นๆดูจะยังไม่ได้ทำสัญญากัน โปรดทำให้พ็อกเก็ตให้มองเห็นได้แล้วหลับตาลง”
ทุกคนยกเว้นเลาโรทำตามที่บอก
"พ็อกเก็ตระดับEที่ให้ไปตอนพวกคุณเข้ามายังหอคอยชั้นในตอนแรกสุด สามารถทำสัญญากับผุ้คุมชั้นต่างๆจนถึงชั้นที่40 ถ้าพวกคุณต้องการทำสัญญากับผู้คุมชั้นที่สูงกว่านั้น พวกคุณจำเป็นต้องซื้อพ็อกเก็ตระดับที่สูงกว่า"
"และตอนนี้ให้สั่งพ็อคเก็ตว่าทำสัญญากับผู้คุม"
แบมหลับตาแล้วพูดว่า"ทำสัญญากับผู้คุม"
@@@@@@@
รอบตัวแบมมืดไป เขาลอยตัวอยู่ถูกล้อมรอบด้วยความมืด จากนั้นเขาก็เห็นสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่คล้ายปลาไหลข้างหน้า
"ข้าเป็นผู้คุมของชั้นนี้ เจ้ามาที่นี่เพื่อทำสัญญารึ?"
"อ๊ะ ใช่แล้วละครับ"แบมพยักหน้า
"จริงรึ ช่างน่าเสียดายเพราะสหายเจ้าแข็งแกร่งมาก"
แบมยิ้มให้ปลาไหลและพยายามไม่มองข้างหลังที่เขาอาจเป็นมังกรวารุโดกัน
"ได้ งั้นขอข้าดูสิว่าเจ้ามีคุณสมบัติที่จะควบคุมชินซูหรือไม่"
สัตว์ประหลาดจ้องมองแบม
"เจ้า....ดูน่าอร่อยดี"สัตว์ประหลาดยิ้มเยาะ
"ฮะๆๆ ขอบคุณครับ ผมได้ยินยังงั้นบ่อยเลยช่วงนี้"แบมยิ้มแห้งๆ
"เดี๋ยวนะ มีกลิ่นหอมบางอย่างจากตัวเจ้า"ผู้คุมมองแบมใกล้ชิด
แบมรู้สึกไม่สบายใจกับเรื่องนี้แต่เพียงแค่ยืนมองผู้คุม
"ดูเหมือนเธอจะมาหาเจ้าแล้ว"
"เธอ?"แบมถามกลับ
"ใช่ จิ๊กซอสำคัญของปริศนาโชคชะตาเจ้า"
แบมงงหนัก นี่มันเรื่องอะไร
"คุณหมายถึงราเชล?"
"ราเชล นั่นชื่อเธอเหรอ? ข้าได้ยินชื่ออื่นนะ ไม่ว่าหล่อนจะชื่ออะไรก็ตาม เธอเป็นคนที่จะตามเจ้าไปถึงนรกขุมลึกที่สุด เธอเกิดมามีโชคชะตาเกี่ยวพันกับเจ้า เมื่อเธออยู่เจ้าเป็นอะไรก็ได้ที่เจ้าต้องการ แม้แต่ราชาของหอคอยนี้หรือผู้ทำลายล้าง ข้ารอคอยที่จะพบเธอแม้จะมันจะไม่มาเยือนในเร็วๆนี้ เจ้าพิเศษมากหนุ่มน้อย เอาล่ะ มาทำสัญญากัน"
"ขอบคุณครับ"แบมยิ้มให้ผู้คุมหลังได้รับอนุญาติ
สายลมพัดใส่แบมพร้อมขนนกสีขาว แบมหลับตาและยกมือบังหน้า
"แต่จงจำไว้นะนักปีนหอคอย สำหรับเจ้าแล้วนี่ไม่ใช่พละกำลัง แต่มันคือเครื่องพันธนาการ ให้จำเอาไว้เสมอ"
และการทำสัญญาก็เสร็จสิ้น
@@@@@@@@
หลังทำสัญญาแล้ว ฉันมองไปรอบๆเห็นแบมหอบหายใจเล็กน้อย
“การทำสัญญาสูญเสียพละกำลังมากกว่าที่คุณคิดครับ กรุณาพักให้เต็มที่เตรียมตัวสำหรับวันพรุ่งนี้”เขาแนะนำและจากไป ฉันอยากทำอย่างนั้นแต่มีคลาสฟิชเชอร์แมนหลังจากนี้
@@@@@@@
POV แบม
“ในที่สุดก็จบสักที”
ฉันมองไปเห็นเชอรี่ซังยืนขึ้น เธอหาวก่อนจะยิ้มหันมาสบตาฉัน เธอน่ารักมาก เดี๋ยว ชั้นคิดอะไรอยู่ ฉันสลัดความคิดออกจากหัว หันไปเห็นสาวผมแดง
“คือว่า…ขอโทษนะครับ ตานั่นเป็นเพราะผม”
“ไม่จำเป็นต้องขอโทษ นายเองก็บาดเจ็บเหมือนกัน”เธอพูดแล้วจากไป
“ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปขอฝากตัวด้วยนะครับ แบมซัง”
“เอ่อ…”
“ขออภัย ยังไม่ได้แนะนำตัวกันเลยสินะครับ ผมชื่อโฮครับ ทางนี้ชื่อเลาโรอยู่ทีมเดียวกัน”โฮแนะนำเลาโรที่หาวหวอด
“เรื่องเรียนชินซูมมันยากสินะ”
“อืม ใช่ อันที่จริงผมไม่รู้เรื่องเลยล่ะ”แบมเกาหัว
“แรกๆก็เป็นยังงี้ทั้งนั้นแหละ”เสียงใหม่ดังขึ้นจากข้างหลัง เชอรี่นั่งอยู่ที่โต๊ะ
“ฉันคิดว่าเธอมีพรสวรรค์เพราะงั้นเดี๋ยวเธอก็ควบคุมมันได้ดีแล้วละ”
“ผมเหรอมีพรสวรรค์? ว่าแต่คุณดูเหมือนรู้วิธีคุมชินซูแล้ว”
ในมือโฮปรากฏลูกบอลแสงสองลูก”ก็นะ ฉันทำแบบนี้ได้น่ะ”
“ว้าว สุดยอด”
“ไม่เลยสักนิด นี่เป็นขีดจำกัดของพรสวรรค์ฉันแล้ว มันอ่อนด้อยเกินไปที่จะใช้ในการต่อสู้ ฉันเลยไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมฉันถึงถูกจัดให้อยู่ในตำแหน่งเวฟคอนโทรลเลอร์ ไม่เห็นด้วยเหรอ คุณเลาโร”
เลาโรฝุบนอนบนโต๊ะ”ฮ้าว ก็จริงอะ”
“ผมไม่คิดงั้นนะครับ คุณต้องมีพรสวรรค์ขั้นเทพใน…”
“ไม่มี”
“คุณเลาโร ไม่พูดแรงไปหน่อยเหรอครับ”
เลาโรลุกขึ้นหันมาหาแบม”เฮ้ เจ้าหนู ขอมือนายหน่อย”
เลาโรขอให้แบมเปิดฝ่ามือเพื่อแสดงอะไรบางอย่าง
“แล้วจินตนาการ…ว่าทั้งโลก มารวมกันอยู่ในมือนายกลายเป็นวงกลม”แล้วแสงเล็กๆปรากฏบนฝ่ามือของแบม
โฮกับแบมตกตะลึง ฉันประหลาดใจแต่ภูมิใจมากกว่า
“นั่นคือสิ่งที่เรียกว่าพรสวรรค์ยังไงล่ะ เจ้าหนูน้อย”เลาโรพูดเดินออกจากห้องไป
@@@@@@@@
คืนนั้นคูน ฉันและแบมอยู่ที่ห้องของแบม
คูนล้มนอนบนเตียง”อ๊าา เซ็งสุดๆ”
“ใช่ เหมือนเรียนทุกสิ่งที่ฉันได้รับการสอนอีกครั้ง”
“ว่าแต่คุณเร็คอยู่ไหนเหรอครับ”แบมถาม
“ฉันเจอหมอนั่นระหว่างทาง หมอนั่นโกรธจัดเลยล่ะ ข้าจะกลับไปเป็นสัตว์ป่า ลาก่อนเจ้าเต่า”คูนพูดเลียนแบบจระเข้”มันพูดออกมาแบบนั้น แล้วก็หายไปไหนไม่รู้”
“มีไฟน่าดูเลยนะครับ”
“ก็ต้องติดไฟอยู่แล้วล่ะ เพื่อให้ได้ปีนหอคอย”
“ผมเองก็ต้องพยายามบ้างแล้วจนกว่าจะได้คุยกับราเชล”เขายุ่งอยู่กับผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง ฉันถอนหายใจ เธอมีกลิ่นอายที่ฉันไม่ชอบ
เราได้ยินเสียงฟองสบู่แตกหมายความว่ามีคนกดกริ่ง ใครมาดึกขนาดนี้ หน้าจอแสดงภาพชิบิสึกับฮัทส์
“โย่”
“มีเรื่องอยากขอร้องพวกเจ้า”
แบทให้เข้ามา
“เจ้าชุดวอร์มกับนายนักดาบเองเหรอ มานี่มีธุระอะไร?”
“คือ…มันน่าอายที่มาถามพวกนายแบบนี้…แต่ว่านายอยากเป็นเพื่อนกับพวกเรามั้ย”
“หา?”
...
....
.....
......
“หาเพื่อนให้ได้10คนใน1สัปดาห์ งี่เง่า”ฉันพูด
“สเคาท์เนี่ยได้การบ้านแปลกๆนะ”คูนเสริม”แล้ว…นายเลยขอให้ฉันเป็นเพื่อนกับนาย? ไม่อยากเลย”
“อะไรกัน? ได้ยินว่านายชอบหาเพื่อนซะอีก”
“ใครบอกล่ะ”
“ก็เจ้าจระเข้ไง”
“ไอ้งี่เง่านั่น…อย่างแรกสุด นายอยู่ทีมเดียวกับยัยกิ้งก่าที่ขโมยแบล็คมาร์ชจากแบมไป แล้วคิดว่าพวกเราจะช่วยนายรึไง”
“ถูกอย่างว่า มันเป็นการกระทำที่ขัดต่อวิถีนักรบ พวกเรายุลทีมและตัดสัมพันธ์กับอานัคไปแล้ว”
“จะบอกให้เราเป็นเพื่อนกับคนที่มันถีบหัวส่งคนที่เคยเป็นเพื่อนกันแม้จะไม่นานก็ตามงั้นเหรอ? ไอ้เจ้าวิถีนักรบ”
“อ่า ใช่แล้ว ไอ้เจ้าต่างหูเฉิ่ม”ฉันกลอกตาขณะพวกเขาจ้องตากัน ผู้ชาย
ชิบิสึหัวเราะประหม่าห้ามทั้งคู่”แหะๆ อย่าทะเลาะกันสิ ทำไมเราไม่มาทำความรู้จักกันก่อนล่ะ”
“แจ๋วเลย ฉันคูน เป็นลูกชายตระกูลคูน หนึ่งในสิบตระกูลใหญ่ ชื่อเต็มคูน อาเกโร่ อักเนส พูดสั้นๆฉันมาจากตระกูลขุนนางไม่เหมือนพวกนาย”
ฉันกลอกตา”ไม่จริงน่า ฉันนึกว่านายมาจากตระกูลทูเพเรีย”คูนส่งสายตาเยาะเย้ยให้ฉัน ฉันยิ้มอย่างไร้เดียงสา
“เราถามเกี่ยวกับตัวนาย ไม่ใช่พ่อนายสักหน่อย เลิกชูหางตัวเองเหมือนต่างหูพวกนั้นซะที แล้วบอกเกี่ยวกับตัวนายจริงๆมาซะ”
“เฉิ่ม!? เป็นคำพูดไม่เหมาะกับฉันที่สุดเลยนะ”
“มันเป็นตบะอะไรกันที่ถึงต้องห้อยของแบบนั้นจากหู”
“ฮัทส์ หยุดนะเฟ้ย รู้ไหมว่าที่ผ่านมาฉันถูกคนเขาไล่กี่คนแล้วเพราะนายน่ะ”
“ฉันขอโทษที่พูดแรงไป ฉันชื่อฮัทส์อายุ18ปี พ่อของฉันเป็นช่างตีดาบ ฉันก็เลยชอบดาบมาตั้งแต่เด็กๆ ฉันโตมากับวิถีนักรบ”
“วิถีนักรบๆ บ้านแกเค้าคว้านท้องตลอดเวลาเลยรีไง เชยจัง”
คราวนี้ถึงตาฮัทส์หน้าบึ้งและพุ่งไปข้างหน้า ชิบิสึแทรกกลางระหว่างทั้งคู่อีกครั้ง”แกกล้าล้อเลียนวิถีนักรบของพวกฉันเชียวเรอะ คว้านท้องน่ะสง่างามและสมเป็นชายชาตรี มีอะไรน่าตลกรึไงฟะ”
“ฮัทส์ ใจเย็น”
“คว้านท้องเนี่ยนะสมชายชาตรี งี่เง่าวะ”คูนพูดเติมเชื้อไฟ”ฉันขอเดานะ ถ้าพ่อแกให้แกสั่งพิสซ่าไซด์กลาง1ถาดแต่แกกลับสั่งไซด์ใหญ่มา พ่อแกคงบอกให้แกคว้านท้องแหงเลย”
“มันแหงอยู่แล้ว คว้านท้องเป็นวิถีหนึ่งเดียวของลูกผู้ชาย แล้วแกล่ะ ผู้คนในเมืองที่แกอยู่ไม่นินทาลับหลังแกมั่งเลยรึไง เรื่องที่แกใส่ต่างหูเป็นแต๋วแตกเนี่ย”
“ไม่เลย ในเมืองฉันเขาฮิตกันเฟ้ย ทุกคนใส่ต่างหูไม่ต่ำกว่า5-6คู่ แล้วไม่ใช่แค่คนนะ สัตว์กับสิ่งของก็ใส่ต่างหูกันด้วย มันอินเทรนเฟ้ย”เขาบลัฟฟ์
“งั้นมาเป็นเพื่อนกันนะ”ฮะ? เราทุกคนประหลาดใจ”ผมชื่อแบมที่25 เรียกผมแบมเฉยๆก็ได้”คูนพยายามห้ามไม่ให้เป็นเพื่อนแต่ถูกเมิน”ที่จะแนะนำเกี่ยวกับตัวผมก็ไม่มีอะไรมาก ผมไม่มีครอบครัวแล้วก็ไม่มีบ้าน สิ่งเดียวที่ผมมีคือเสื้อสกปรกตัวเดียว ผมจึงคิดว่าตัวเองคงจะตายที่นั่น อย่างโดดเดี่ยว ไม่มีอะไรทำซะอีก แต่ตอนนี้…ผมก็มีเพื่อนแล้วล่ะ ขอบคุณนะครับ”เขายิ้มสดใส
“แบม”ฉันกอดเขาแน่นก่อนผละออกปัดแก้มสีชมพู
“ก็ได้ เรามาเป็นเพื่อนกัน”
“โอ้ ฉันด้วย”
“จริงๆนะ ขอบใจนะแบม แล้วก็ต่างหูด้วย”
“เรียกฉันว่าต่างหูทำไมฟะ อยากตายเรอะ”
“คุณคูนพูดเหมือนคุณเร็คเลย”แบมชี้ ฉันอดหัวเราะไม่ได้”
“ว้อย ทั้งหมดเป็นเพราะแกไอ้คว้านท้อง”
“ฉันไม่ใช่นักดาบคว้านท้อง ฉันชื่อฮัทส์”
@@@@@@@@
เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันไปที่โรงอาหารเพื่อซื้ออาหารก่อนเข้าเรียน พอไปถึงก็เห็นคูนกับแบมนั่งอยู่กับคนอื่นๆ น่าแปลกที่แอนโดรซี่เข้าร่วมวงด้วย
“ข้าวยำเกาหลีที่หนึ่ง”ฉันสั่ง ดีใจที่มีแต้มเยอะเพราะต้องใช้ซื้ออาหาร
เมื่อเขานำอาหารมา ฉันก็ไปนั่งที่ว่างข้างๆเลาโร
“กำลังคุยเรื่องอะไรกันอยู่เหรอ”
“เราบอกแอนโดรซี่ซังเรื่องการทดสอบของสเคาท์”แบมกล่าว
ฉันกินข้าว ชิบิสึอธิบายเรื่องเมื่อคืนนี้ รวมถึงที่คูนกับฮัตซ์ทะเลาะกันด้วย
“เพราะงั้นสองคนนี้ถึงจะเป็นเพื่อนกันแล้วแต่ก็ยังเขม่นกันอยู่สินะ”
“เขาบอกว่ายิ่งทะเลาะกันยิ่งสนิทกันนะครับ”
“อย่าล้อเล่นน่ะ”คูนกับฮัตซ์พูดพร้อมกันก่อนจะจ้องเขม็งกัน
“นั่นไง ใจตรงกันเป๊ะ ดูสมกันดีนะ”ฉันพูดและพวกเขาหันมาจ้องฉัน
“จริงด้วย คุณแอนโดรซี่ก็ช่วยมาเป็นเพื่อนด้วยได้ไหมครับ”
“จริงด้วยนะ ได้สนิทกับหนุ่มหล่อทางนี้ก็ฟังดูมีเสน่ห์อยู่เหมือนกัน”
“ครับๆ ตรงนี้มีชิบิสึคุงที่ใจหล่ออันดับหนึ่งอยู่ครับ"ชิบิสึพูด
“ฝันเหอะ”ฉันพูด
“ขอโทษนะ แต่ขอปฏิเสธ”แอนโดรซี่ผลักชิบิสึออกไป”บ้านของฉันห้ามมีความรักน่ะ”
“เอ่อ ผมคุยเรื่องเป็นเพื่อน”
“ฉันไม่เชื่อเรื่องมิตรภาพชายหญิงน่ะ”
“เฮ้ย กำลังทำอะไรอยู่ตรงนั้น”อานัคพูดขัดจังหวะ”ไม่นึกเลยว่าจะลดตัวมาคุยเล่นกับเจ้าพวกนี้ เจ้าหญิงแห่งซาฮาร์ทก็ตกต่ำลงน่าดูเลยนะ”
“เอ๋? เจ้าหญิงแห่งจาฉาด”
“งั้นเจ้าหญิงก็อยู่ในสนามสอบนี้สองคนเลยงั้นเหรอ?“เอาจริงดิ? ไม่มีใครสังเกตตอนเราได้รับมอบหมายตำแหน่งเรอะ
“มีแต่เจ้าพวกฝั่งที่ถูกควบคุมทั้งนั้นเลยนะ”คูนกล่าว
“ช่างจ้อซะเหลือเกินนะ”
อานัคเห็นแบมจ้องแบล็คมาร์ช“อะไร ถึงมองด้วยตาแบบนั้นฉันก็ไม่คืนแบล็คมาร์ชให้หรอกนะ”
“ไม่หรอกครับ คนที่ตกลงเดิมพันด้วยคือผมเอง”เขาพูดอย่างถ่อมตัว”จะขอโทษตอนเจอกับคุณยูริครับ ถึงไม่รู้ว่าเธอจะยกโทษให้ไหมก็เถอะ”
“ยืนคุยก็ยังไงอยู่ ทำไมไม่นั่งซะล่ะ”แอนโดรซี่ถาม อานัคเดินจากไป
“อ้าว งั้นก็แปลว่าคุณแอนโดรซี่กับกิ้งก่าเป็นพี่น้องกับคุณยูริงั้นเหรอครับ”
“ก็นะ ถึงจะไม่ใช่พี่น้องจริงๆก็เถอะ”แบมทำหน้างงๆ
“เจ้าหญิงแห่งจาฮาดถูกรวบรวมมาจากตัวแทนของเผ่าพันธุ์หรือตระกูลที่มีความสามารถน่ะ”
“พูดง่ายๆ เราเป็นรองเท้าในตู้โชว์ของซาฮาร์ทละมั้ง”แอนโดรซี่ชี้ บทสนทนาดำเนินต่อไปขณะฉันสังเกตหญิงน่าสงสัยกำลังซื้อแอปเปิ้ล
@@@@@@@@
POV อัลเทร่า
คลาสฟิชเชอร์แมน แฮ็กซ์ เธอสอนวิธีเสริมพลังกายโดยใช้ชินซูและทักษะต่อสู้พื้นฐาน บางอย่างที่ไม่จำเป็นสำหรับฉัน
และวันสำคัญของคลาสก็มาถึง การทดสอบ
เราอยู่บนเสาที่ด้านล่างเป็นเหว มีช่องว่างระหว่างเสาที่โดดข้ามง่าย บททดสอบง่ายมาก ถ้าโดนกระแทกตกเสาก็ตกรอบและเสียคะแนน เราได้รับอนุญาติให้ใช้เข็มเท่านั้น แต่เธอไม่ได้พูดอะไรเกี่ยวกับชินซู
ฉันสังเกตว่าอานัคกับแอนโดรซี่เริ่มสู้กันทันที
ฉันตัดสินใจสู้กับพวกปกติคนอื่นโดนหวังจะสู้กับเจ้าหญิงจาฮาดทีหลัง
ผู้ชายบางคนพยายามโจมตีฉัน แต่ฉันหันกลับมาเตะพวกเขาร่วงตกไปด้านล่าง
ฉันจับเข็มแน่นเมื่อพวกปกติหลายคนวิ่งเข้าหาฉัน
“ไม่ชินกับการใช้เข็มเลยแฮะ”ฉันคิดในใจขณะโดดสูงแทงข้างหลัง
ฉันหมุนตัวกลางอากาศเลี่ยงเข็มบินที่ส่งมาจากผู้หญิงด้านล่าง ฉันส่งปังไปทางเธอแต่แฮ็กซ์เรียกฉัน
“อัล ฉันประทับใจในชินซูของเธอ แต่นี่คือคลาสฟิชเชอร์แมนไม่ใช่เวฟคอนโทรลเลอร์”
ฉันถอนหายใจจับเข็มฟาดไปส่งพวกปกติถอยหลังและเตะเขาที่หน้า ฉันยกเข็มขึ้นเสริมพลังชินซู
ทักษะชินซูนีดเดิ้ล : กระหน่ำแทง100ครั้ง
ฉันแทงด้วยความเร็วสูงทำให้เกิดภาพเบลอ
เจ้าหัวล้านล้มลงกับพื้นและพวกปกติคนอื่นยืนอึ้งถอยหลังไป
“ถ้าไม่บุกเข้ามา ฉันจะบุกเข้าไปเอง”ฉันวิ่งเข้าไปหาชายผู้โชคร้าย
อัลเทร่าสไตล์ : วิโทล พันช์
กำปั้นของฉันฟาดลงบนท่อนแขนของเขา พื้นใต้เท้าแตกเป็นเสี่ยงๆและหมัดฉันส่งเขากระเด็นไป
ฉันหันมามองพวกปกติคนอื่นที่ส่วนใหญ่ไปที่เสาอื่นแล้ว
ฉันจะไล่ตามไปเมื่อมีเสียงดัง
อานัคและแอนโดรซี่ลงมาที่เสานี้ระหว่างต่อสู้
“ทำไมคนอื่นอ่อนแอจัง”ฉันถามด้วยใบหน้าว่างเปล่ามองซาฮาร์ททั้งสองสู้กัน
ฉันกระโจนจากเสาหนึ่งไปเสาหนึ่งกระทืบพวกปกติด้วยความเบื่อหน่าย
“เสร็จยัง?”ฉันถามมองทั้งคู่ร่วงลงไป”ปัดโธ่ ไม่นะ”
ฉันกระแทกหัวลงพื้นด้วยความโกรธ
เดาว่าฉันจะไม่ได้สู้กับพวกเธอ
@@@@@@@@
ความคิดเห็น