คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : การทดสอบที่ 4 คราวน์เกม(2)
รอบนี้มี4ทีมออกมา
“พอเจ้ากิ้งก่าหายไปก็เริ่มออกมากันเยอะแยะเลยแฮะ”คูนพูดหยิบมีดขึ้นมา
เกมส์นี้ไม่มีใครครองมงกุฎ ใครขึ้นไปสวมมงกุฎก่อนเป็นผู้ชนะ รอบนี้เป็นเกมแข่งความเร็ว 3คนจากทีมคู่แข่งจึงพุ่งเข้าหาบัลลังก์
พวกเขาถูกหยุดด้วยกระแสชินซู คูนยืนอยู่หน้าบัลลังก์ถือมงกุฎไว้
....
.....
......
"ตระกูลคูนอีกแล้ว"โอล่าบ่น
"เธอมีอคติกับพวกเรารึเปล่า"อัลเทร่าถามด้วยรอยยิ้ม เมื่อเห็นน้องชายต่างแม่พุ่งไปที่บัลลังก์ทำให้ทุกคนตกใจ เขายิ้มอย่างภูมิใจ
ผู้นำตระกูล คูน เอดาน มีชื่อเสียงว่ามีภรรยาและลูกหลานมากมาย ไม่แปลกที่จะพบลูกหลานหลายคนบนชั้นที่2
"ฉันไม่ได้มีความแค้นอะไรกับพวกแก"โอล่ากล่าว"แต่ถ้าให้เปรียบเทียบ คนข้างนอกดูมีประโยชน์มากกว่า"
"อืม เขามีมันสมองที่ยอดเยี่ยม"อัลเทร่ายอมรับ"ฉันไม่รู้ว่าเขากินอะไร แต่ฉันไม่ได้พูดเล่นถ้าจะบอกว่าเขาสามารถหลอกแรงเกอร์ได้"
"มันเป็นความพิเศษของตระกูลคูน เล่ห์เหลี่ยม"โอล่าพูดประชดประชัน
"ฉันจะถือว่าเป็นคำชม"
เขาหลับตาข้างหนึ่ง ยกเข่าขึ้นและวางมือไว้บนนั้น
"ไม่ว่าจะเห็นกี่ครั้ง ทุกคนก็บอกได้ว่าเขาค่อนข้างพิเศษและมีพรสวรรค์"เขาคิดมองดูคูนยั่วพวกปกติคนอื่น
"ถ้าฉันนั่งบนบัลลังก์พร้อมกับคราวน์เกมนี้จะจบลงสินะ?"คูนพูดขณะมองทีมอื่นๆ
ทีมอื่นกำลังกรีดร้องว่า"ไม่"ในหัวของพวกเขา
"แต่แบบนั้นมันก็หมดสนุกพอดี"คูนถามและทีมอื่นก็พยักหน้ารวดเร็ว
"ฉันจะให้โอกาสพวกนาย"คูนพูดใส่มงกุฏลงในกระเป๋าและถือมีดมองพวกเขา
"เข้ามาสิ ถ้าชนะได้ฉันจะให้มงกุฎ"คูนยิ้มเยาะ
เร็คไม่เข้าใจว่าคูนคิดอะไรอยู่ถึงกระตุ้นให้ทีมอื่นโกรธ
"ฉันรู้ว่านี่เป็นแผนของเขาที่จะให้แบมนั่งบัลลังก์ ฉันดีใจที่เป็นเพื่อนร่วมทีมของเขา ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าเขา เขาน่ารำคาญมาก"ฉันพึมพำ
รอยโกรธปรากฏ และพวกนั้นคนนึงยิงใส่คูนซึ่งป้องกันด้วยกระเป๋าของเขาอย่างเกียจคร้าน
"นึกดูดีๆแล้ว เปลี่ยนใจดีกว่า"คูนพูดสอดมือเข้าไปในกระเป๋าโยนมงกุฎทิ้งลงกลางห้อง
"ทำอะไรของนายน่ะ"
ทุกคนงงงวยกับการกระทำของคูน
"พวกแกสู้กันไปเองเลยและใครที่ชนะก็ค่อยมาสู้กับฉัน"คูนนั่งบนบัลลังก์
"ว้าว เขาเป็นคนหยิ่งผยองที่สุดเท่าที่ฉันเคยเจอมา"ฉันส่ายหัวมองคูนเล่นเกม
แม้ทีมอื่นจะหงุดหงิดกับความอวดดีของคูน แต่พวกเขาเริ่มสู้ก้น ไม่นานหลังจากเรามาอยู่ข้างคูน คูนดึงมงกุฎอีกอันจากกระเป๋า และให้แบมนั่งบัลลังก์
“มงกุฎมีสองชิ้น”
“ให้เต่าน้ำเงินสนุกอยู่คนเดียว ข้าเบื่อ”
“ฉันด้วย”
“โทษทีๆ”คูนโบกมือ
คูนโยนมงกุฎไปให้แบมที่จับอย่างงุ่มง่าม จากนั้นเขาก็เปิดกระเป๋าออกมงกุฎจำนวนมากหล่นลงมา และมงกุฎปลอมก็หายไป
“นายแหย่พวกเราสินะ”
“กวนประสาทจริงๆ”
“ยกโทษให้ไม่ได้ครับ เฮ้ พวกนาย คงรู้อยู่แล้วสินะ ทุกคนไปฆ่าเจ้าผมน้ำเงินคนนั้นก่อน”พวกนั้นวิ่งเข้ามา แต่เร็คสกัดพวกเขาและผลักออกไป
“อย่ามาแตะเหยื่อของข้า”พวกเขาลองอีกครั้ง เร็คขว้างออกไปทำให้เกิดคลื่นกระแทกพวกเขาลงพื้นลุกขึ้นยืนไม่ได้ แต่ก่อนหน้านั้นมือปืนยิงกระสุนมาทางเรา ก่อนที่ฉันจะหยุดกระสุนคนอื่นทำก่อน
“นั่นฝีมือเธอเหรอ”คูนถาม
“ไม่ใช่”เธอมองแบม”ฉันไม่นึกว่านายจะเป็นผู้ใช้ชินซู แบม”
“ผมทำเหรอ”เด็กชายไร้เดียงสายังอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ฉันคว้ามงกุฎมาจากมือของเขาและสวมลงบนหัว
“ท่านดูสมเป็นราชา ฝ่าบาท”ฉันหัวเราะอย่างสนุกสนาน ใบหน้าไร้เดียงสายิ้มน่ารัก คูนเองก็อดจะยิ้มไม่ได้
ระหว่างนั่งพักเร็คกินช็อคโกบาร์จำนวนมาก
“แต่ว่าเจ้าเต่าน้ำเงินก็เด็กจริงๆนะ คงอยากอวดกระเป๋านั่นน่าดูเลยสินะ”
“เจ้าบ้า ไม่ใช่ ฉันแค่อยากบอกเจ้ากิ้งก่านั่นว่าอย่าดูถูกพวกเราให้มากนักเท่านั้น”
แล้วเสียงกริ่งดังขึ้น แบมนั่งประหม่าบนบัลลังก์
“โห แค่3ทีมเท่านั้นรึ ข้าจะล่าภายในพริบตาให้เอง”
“ไม่ได้ ฉันบอกให้พักไงล่ะ ศึกรอบสุดท้ายจะต้องมีศัตรูที่แข็งแกร่งโผล่ออกมาเพียบ เราจำเป็นต้องเตรียมตัวให้พร้อม”คูนเอนตัวพิงแบมที่ตกใจ เป็นภาพที่น่ารักมาก
“หมายความว่าไง จะหยุดไม่ให้พวกเราสนุกอีกแล้วเหรอ”ฉันถาม เร็คยังอ้าปากค้างสับสน
“เดี๋ยวก็รู้”ฉันกลอกตา เขาไม่ให้คำตอบที่ชัดเจน
และจากนั้นพวกคู่แข่งก็เริ่มคุยกัน
“ฉันมีข้อเสนอ”
“ข้อเสนอ”
“ก่อนอื่นมารวมพลังกันลากพวกมันลงมาก่อนเอาไหม”
“เขาพูดแบบนั้นด้วยนะครับ”แบมกล่าว
“แค่ดูก็รู้แล้วละน่า”คูนเปลี่ยนมาหนุนตักแบมและวางขาไว้บนตักของฉัน ฉันอยากจะผลักเขาออกไป แต่ใบหน้าที่น่ารักของเขาก็หยุดฉันไว้ ฉันถอนหายใจและมองดูทีมอื่น
“ครับ…”แบมยังประหม่า
“จะสู้กันอย่างยุติธรรมหลังจากแย่งมงกุฎมาได้แล้ว ว่าไง?”
“เป็นความคิดที่ดี ฉันไม่อยากเสียแรงเปล่า…”เจ้าตัวเขียวพูดไม่ทันจบโดนชกกระเด็น เขาและทีมเริ่มทุบตีทุกคน ฉันต้องยอมรับว่าพวกเขาเก่ง
“เห็นไหม ฉันบอกแล้วไงว่าไม่จำเป็นต้องสู้”
“คุณคูนรู้อยู่แล้วว่าจะเป็นแบบนี้เหรอครับ”
“เจ้าพวกนั้นเป็นพวกเรา ยังจำการทดสอบแรกได้ไหม ที่ว่าให้ลดจำนวน400ให้เหลือ200คน ฉันคิดว่ากฎแบบนั้นมันเฮงซวยสิ้นดี เพราะงั้นเลยรวบรวมพวกพ้องมาด้วยกระเป๋าใบนี้แหละ"คูนเอาขาและหัวออกจากตักพวกเขา"เรื่องที่พบพวกนายที่ทุ่งนากับการทดสอบหาพวกพ้องหลังจากนั้นอยู่นอกเหนือความคาดหมายของฉัน แต่เจ้าพวกในกระเป๋าก็มีกันครบ3คนพอดี ถูกหัวหน้าผู้คุมสอบรู้ด้วยเหมือนกัน"
"ของในกระเป๋าดูท่าจะหนักนะ"
"ตอนพักหลังจบการทดสอบรอบที่3 ฉันเอาพวกนั้นออกจากกระเป๋าแล้วบอกรายละเอียดให้ฟังไว้แล้ว ถ้าฉันเอาผ้าพันคอนี้มัดผมเป็นสัญญาณให้ฉันยืมกำลังหน่อย"
"ผมไม่รู้ตัวสักนิดว่าคุณทำแบบนั้น"แบมกล่าว
"มันก็แน่อยู่แล้ว ถ้าไพ่ตายถูกรู้เข้าก็จบเห่กันพอดีน่ะสิ"
"ฉลาดมากคูน นายหลอกฉัน"เชอรี่ยอมรับยิ้มจากใจจริง
ฉันยิ้มออกมาเบาๆ ฉันเป็นอะไรเนี่ย ฉันไม่คิดว่าเคยเจอใครที่ทำให้ฉันยิ้มได้มากเท่าเชอรี่กับแบม ฉันอยากเชื่อใจพวกเขาแต่ไม่รู้ว่าควรไหม เชอรี่เป็นคนลึกลับ เวลาเท่านั้นที่จะบอกได้ว่าเธอเชื่อใจได้ไหม
"เต่าเจ้าเล่ห์ ข้าอยากล่าแท้ๆ"จระเข้บ่น
"ไอ้เข้ ไว้ค่อยอาละวาดจนหนำใจ"ฉันโยนช็อกโกแลตไปให้ร่างใหญ่"จริงๆฉันไม่อยากใช้พวกนั้นหรอก แต่ว่า..."
"เราต้องชนะเกมนี้ให้ได้"เชอรี่กล่าว ฉันเห็นเธอมองไปทางห้องของเจ้ากิ้งก่า
"ขอโทษครับ เป็นเพราะผม"แบมขอโทษ
"ก็บอกว่าไม่ใช่ไง ฉันอยากชนะเองต่างหาก อยากชนะและปีนหอคอยไปพร้อมกับพวกนาย"
"และข้าก็จะล่าเจ้าเต่าดำที่แข็งแกร่งขึ้น"
"เอ๋!? ยังคิดเรื่องนั้นอีกเหรอครับ"แบมร้อง
"นายทำลายบรรยากาศ"เชอรี่พึมพำ
"ผู้ท้าชิงหมดสภาพต่อสู้หรือถูกตัดสิทธิไปทั้งหมดแล้วครับ เพราะงั้นเกมรอบที่4 ทีมแบม คูน เชอรี่ เร็ค เป็นฝ่ายชนะ"
…
….
…..
……
รอบสุดท้าย4ทีมออกมาและเร็คบอกว่าได้กลิ่นเต่าที่ท่าทางแข็งแกร่ง แบมนั่งบัลลังก์จ้องมองสาวผมบลอนด์ที่สวมเสื้อคลุม
“แบม เป็นไรไป”
“ขอโทษครับเหม่อไปหน่อย”
“พวกที่มาจากสนามสอบอื่นงั้นเหรอ คนอื่นๆฉันพอรู้ฝีมือระดับหนึ่ง แต่เจ้าพวกนี้เป็นปริศนา”
“เริ่มเกมได้แล้ว
“เอาล่ะ เจ้าพวกเต่าเข้ามา-“เร็คถูกขัดเมื่อคนสวมชุดรัดรูปโจมตีด้วยไม้เท้า
เธอวิ่งเข้าหาเร็คเลี่ยงการโจมตีของเขาและพยายามโจมตีแบมแต่เจอหอกน้ำแข็งหลายอันจากเชอรี่
พวกปกติจากสนามสอบอื่นโจมตีคนถือไม้เท้าและแสดงความเห็นเรื่องเสื้อผ้าของเธอ
“เชอรี่ จระเข้ อยู่ใกล้แบมไว้-“คูนถูกขัดด้วยนักดาบคู่ที่เริ่มโจมตีเขา เชอรี่คอยหนุนทั้งคูนและสาวผมส้ม และเห็นคนในทีมเธอคอยคุ้มกันแบม คนผมบลอนด์ในเสื้อคลุมก่อนหน้านี้พยักหน้าเมื่อสบตาเธอ
“ก็ไม่รู้หรอกนะว่าทำไมถึงช่วยพวกเรา แต่ตอนนี้ชัดเจนแล้ว เกมนี้…พวกเราเป็นฝ่ายชนะ”
….
…..
……
“ดูเหมือนจะได้ผู้ชนะแล้ว”เซเลสเทียกล่าว
“ยังไม่แน่”อัลกล่าว
“เจ้าคนน่ารำคาญพูดถูก”โอล่าเห็นด้วยกับอัล ดวงตาสีแดงมองแบมที่เหมือนจะจดจ่ออยู่กับสาวผมบลอนด์ในชุดคลุม”อะไรก็เกิดขึ้นได้ในรอบสุดท้าย”
“บ้าเหรอ”
“ก็ใช่น่ะสิ”
….
…..
……
แบมมองสาวผมบลอนด์ที่ยืนยันว่าไม่สนใจคราวน์ เขารู้สึกว่าเสียงคุ้นเคยและถามว่าเธอคือราเชลใช่ไหม
หญิงชุดรัดรูปโดดข้ามยักษ์มุ่งหน้าไปหาเวฟคอนโทรลเลอร์
“เชอรี่”
เชอรี่เปิดอินเวนทอรี่หยิบเข็มขึ้นมาต่อสู้กับสาวชุดรัดรูป เข็มปล่อยสายลมและเพิ่มพลังด้วยหอกน้ำแข็ง
หญิงสวมหน้ากากพยายามไปหาแบมแต่เท้าเธอโดนตรึงไว้กับน้ำแข็ง
“ฉันไม่ได้ยิงมั่วๆนะ”เชอรี่ถาม แค่คทาของหญิงหน้ากากเรืองแสงและกระแทกพื้นน้ำแข็งแตก
“ไม่จริงน่า เธอ…”เชอรี่ตกใจเมื่ออีกฝ่ายก็เป็นเวฟคอนโทรลเลอร์
หญิงคนนั้นวิ่งไปที่บัลลังก์น่าจะโจมตีแบม แต่ประหลาดใจเมื่อหญิงคนนั้นโจมตีสาวผมบลอนด์ หมวกคลุมเปิดเผยให้เห็นใบหน้าสาวหน้าเป็นกระ ผู้หญิงคนนี้ไม่สวย แต่สำหรับแบมเธอเป็นคนสำคัญ
“ราเชล?”
ตอนนี้มันชัดเจนแล้วว่าเธอเป็นใคร และเนื่องจากเขารู้ว่าเธอเป็นใคร สิ่งเดียวที่แบมคิดได้คือโดดไปปกป้องเธอ
“ไม่ได้นะแบม”
“เจ้าเต่า”
“เขาออกห่างจากบัลลังก์แล้ว”คูนและเชอรี่คิด แบมรับการโจมตีแทนราเชล
แม้ทีมเขาจะแพ้แล้ว แต่หญิงชุดรัดรูปไม่สนใจ ยกไม้เท้าตีเขา
“แบม”
“บ้าเอ๊ย”
“เจ้าเต่าดำ”
“ขอโทษครับ คูนซัง…เร็คซัง…เชอรี่…แต่ว่าผมต้องปกป้องราเชล”
แสงสีทองไหลออกมาจากร่างปกคลุมตัวเขาและราเชลและไหลไปกระทบสาวชุดรัดรูปอย่างรวดเร็ว
“นี่มันชินซูเหรอ”คูนถาม เชอรี่ยกมือปิดตาจากแสงจ้า พวกปกติคนอื่นในห้องต่างตกใจกับแสงไฟ
แสงหายไปและหน้ากากของสาวรัดรูปหลุดเผยผมสีแดง เลือดไหลออกมาจากดวงตา แบมยืนขึ้นและพยายามโจมตีเธอคนนั้น เวลาหยุดลงโดยมีสาวผมบลอนด์หยุดแบมไว้
“โอ้ ดูเหมือนเจ้าจะไม่ได้รับผลกระทบ”หญิงผมบลอนด์มองเลอรี่ยิ้มให้เธอ เธอเริ่มคุยกับแบมที่ถูกแช่แข็งและหอมแก้มทำให้เขาทรุดลง ทุกอย่างกลับเป็นปกติและราเชลเรียกชื่อแบม
เมื่อคราวน์เกมจบลง อัลเทร่าได้วิ่งออกจากห้องไปหาเชอรี่
“เชอรี่!!”
“อัล!!”
เชอรี่มองอัลเทร่าด้วยความประหลาดใจ และคูนก็เดินเข้ามา
“รู้จักกันเหรอ”
“เธอเป็นน้องสาวฝาแฝดฉัน”อัลตอบ
“ว่าไงนะ”คูนจะถามรายละเอียดแต่เชอรี่ไปแล้ว
บุตรแห่งตระกูลคูนทั้งสองมองเชอรี่เดินตรงไปหาหญิงที่เรียกชื่อแบมด้วยความกังวล แล้วเธอก็มองเชอรี่ ดวงตาสีเหลืองเต็มไปด้วยความกลัว ขณะที่เธอไม่รู้สึกอะไรเลยเมื่อมองราเชล เธอไม่สวย ไม่แข็งแกร่งและดูไม่ฉลาดนัก แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้แบมเสี่ยงทุกอย่างคืออดีตของทั้งคู่
“เธอคือ….เชอรี่”
แต่เธอไม่สนใจ ในหัวเธอพยายามประมวลผลและสับสน
“คุณรู้”ในที่สุดเธอก็พูดออกมา เธอนั่งลงข้างๆและคว้าตัวแบมมาจากราเชลที่ไม่เต็มใจ แต่เรี่ยวแรงทั้งคู่ต่างกันเกินไป
เธอตรวจดูเขาและมองราเชล”ถ้าเธอรู้ว่าตัวเองสู้ไม่ได้ก็ควรไปหาที่ปลอดภัยหลบซ่อน แม้ฉันไม่อยู่ในฐานะที่จะตำหนิใครได้”
เชอรี่อุ้มแบมไว้ในอ้อมแขนเดินจากไปไม่สนใจราเชล
“เชอรี่”
“ไปกันเถอะ”
การทรยศของแบมทำให้พวกเขาแพ้ ถูกตัดสิทธิ เสียแบล็คมาร์ช และเชอรี่ใช้ดอกบัวทำให้ทุกคนสงบ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก และเขาไม่มีคำพูดเหมาะสมที่จะอธิบายสถานการณ์นี้
มงกุฏหายไปแล้ว เกมจบลงโดยไม่มีผู้ชนะ พวกปกติได้รับเวลาพักผ่อน3วัน
ความคิดเห็น