คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Phase 7 : Fading Light
เฟส 7 : ประกายแสง
2 กุมภาพันธ์ , CE71
อาร์คแองเจิ้ล
เด็กสาววัยรุ่นสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวแขนกุดเปิดไหล่ กระโปรงยาวสีม่วงและผมสีชมพูยาวสลวย กิ๊บติดผมสีทองและตาสีฟ้า
ในบรรดาคนทั้งหมดที่เซ็ตสึนะช่วยได้ คนที่อยู่ในยานกู้ภัยไม่ใช่ใครนอกจากไอดอลชื่อดังและลูกสาวของประธานสภาแพลนท์ ลักซ์ ไคลน์
เพื่อนคนหนึ่งจากเฮลิโอโปลิสเคยพูดไว้ว่าวิดีโอไม่สามารถจับภาพความงามที่แท้จริงของหญิงสาวได้ ในเวลานั้น เซ็ตสึนะปฎิเสธคำกล่าวอ้างนี้ว่าเป็นการเสียดสี แต่การได้เห็นลักซ์ด้วยตาตัวเองพิสูจน์ว่าคำกล่าวอ้างนี้เกินกว่าที่คิดไว้อีก
ไอดอลน่ารักมากในวิดีโอ แต่โดยส่วนตัวแล้ว เธอมีความสดใสที่แม้แต่สาวยอดนิยมทั่วไปอย่างเฟรย์(แต่นิสัยเสีย)ก็ไม่อาจเทียบได้ เซ็ตสึนะรู้ดีว่าลักซ์สวย แต่เมื่อเห็นเธอใกล้ๆ เธอดูสมเป็นเทพธิดาหรือนางฟ้า ไม่ก็เหนือกว่า
เด็กสาววัยรุ่นแสนสวยลอยออกมาจากไลฟ์พ็อด ท่าทางสนุกสนานและดวงตาสีฟ้าสดใสของเธอดึงดูดคิระ ผู้ซึ่งจับเธอไว้อย่างโง่เขลา
"ขอบคุณมากนะค่ะ"เธอพูดพร้อมยิ้มอย่างสุภาพ คิระหน้าแดงเมื่อเห็นความงามอันเงียบสงบ
"เอ่อ....ไม่เป็นไรครับ"เขาตอบ เด็กสาวมองตรากองทัพโลกบนไหล่เครื่องแบบคิระอย่างสงสัย และเหลือบมองเจ้าหน้าที่กองทัพโลกคนอื่นๆอย่างไม่แน่ใจ
"โอ้...นี่ไม่ใช่ยานของซาฟท์สินะค่ะเนี่ย"
ฝูงชนที่รวมตัวจ้องมองเธอด้วยความตกใจอย่างที่สุด เกือบ...
"คุณ....คุณคือ....ลักซ์ ไคลน์"ลิซพูดอย่างตกตะลึง
คริสมองน้องสาวของเขา ดวงตาเธอเบิกกว้างเมื่อเห็นลักซ์ เธอเป็นแฟนพันธุ์แท้ของลักซ์ ไคลน์ที่ใหญ่ที่สุดที่เขาเคยพบ
"ใช่แล้วค่ะ"
"คุณหญิงไคล์คือ..."เธอพูดติดอ่างเดินไปหาลักซ์"คะ คือ...ยินดีที่ได้รู้จัก! ขอลายเซ็นหน่อยได้ไหม"
คริสส่ายหัวและถอนหายใจ
"ลิซ...คุณไคลน์ผ่านอะไรมามากหลังเหตุการณ์ที่ผ่านพ้นไป อย่ารบกวนเธอเหมือนแฟนเกิร์ลที่บ้าคลั่ง อย่างน้อยจนกว่าเธอจะได้พักผ่อน"
หลังจากบอกแฟนคลับ เธอมองไปรอบๆราวกับกำลังพิจารณาลูกเรือก่อนจะพูด
"เอ่อ ขอโทษนะ ขอถามได้ไหมว่าคุณคนไหนคือเซ็ตสึนะ เอฟ เซย์เอย์"
"คุณมีโอกาสพบเขาทีหลัง แต่สำหรับตอนนี้ฉันอยากให้คุณและเขามากับเรา และบอกว่าไปทำอะไรในยานกู้ภัย"
"ค่ะ"
มูยิ้ม"ถึงอย่างนั้น อย่างน้อยถ้าคุณอยากเห็นหน้าคนที่ช่วยคุณไว้ เขาอยู่ตรงนั้น ร่างคนแคระคงทำให้คุณไม่คิดว่าเป็นเขา"
ลักซ์หันไปมองเซ็ตสึนะอย่างประหลาดใจครู่นึงและยิ้ม
"ฉันรู้ว่าฉันพูดไปแล้ว แต่ฉันขอบคุณจริงๆที่คุณช่วยชีวิตฉันไว้"
"เอ่อ ใช่ นั่นเป็นสิ่งที่ควรทำ ดังนั้น...ผมก็เลยทำ"เซ็ตสึนะพูดเกาหัวตัวเอง
"เป็นเรื่องดีที่ได้รู้ว่าผู้ช่วยชีวิตฉันมีจิตใจดี"ลักซ์ยิ้มเอื้อมมือลูบหัวอย่างอดไม่ได้"และ...คุณก็น่ารักมากด้วย"
"อืม ขอบคุณ"เซ็ตสึนะหน้าแดง
"แล้วไหนหุ่นยนต์ของคุณล่ะ"ลักซ์ถามยกฮาโล่"นี่คือพิ้งจัง"
จากนั้นลักซ์เห็นกระรอกบินสีเหลืองร่อนลงบนหัวเซ็ตสึนะ
"ชาชาๆๆๆ"กระรอกร้อง
"ว้าว มันน่ารักมาก"ลักซ์ยิ้ม
"แฟนเกิร์ล! ฮาโล่! แฟนเกิร์ล"พิ้งจังตะโกน
ขณะเดียวกันคริสมองทั้งคู่สนทนาเรื่องหุ่นยนต์สัตว์เลี้ยง
"คนที่สร้างสิ่งนี้หวังว่าเขาจะไม่มาเจอหน้าฉัน ฉันอยากจะเตะตูดซาล่าที่สร้างไอ้สิ่งบ้าๆนี้กับโทริและชาช่า"
ราวกับมีเวทมนตร์ โทริตกลงมาบนศีรษะของเขาและหุ่นกระรอกชาช่าก็วิ่งไต่ขึ้นตัวคริส
"โทริๆๆ"
"ช่าๆๆๆ
"ฮาโล่ๆๆๆ"พิ้งจังตอบกลับ
"ใครก็ได้เอาไอ้3ตัวนี้ออกไปจากฉัน ก่อนที่ฉันจะโยนมันเข้าแอร์ล็อคออกไป"เขาตะโกน"ทำไมหุ่นยนต์น่ารำคาญพวกนี้มักจะเกาะติดฉัน? ฉันเป็นแม่เหล็กดึงดูดพวกนี้เหรอ"
เกือบทุกคนหัวเราะเยาะ คิระรับโทริและพิ้งจังไว้ในมือ ขณะที่ชาช่าวิ่งกลับมาหาเซ็ตสึนะ
"ขอบคุณค่ะ"ลักซ์พูดขณะคิระมอบหุ่นยนต์เธอคืนให้"ฉันยินดีที่จะให้ลายเซ็นเธอ และโปรดเรียกฉันว่าลักซ์"
"จริงเหรอ! ใครก็ได้เอาปากกากับกระดาษมาให้ฉันที เร็วเข้า"ลิซตะโกนด้วยความดีใจ
"อืม สิ่งต่างๆเริ่มน่าสนใจขึ้นเรื่อยๆ"มูยิ้ม
@@@@@@@@@@@
อาร์คแองเจิ้ล
ห้องกัปตัน
“เธอรู้ไหมว่าอาจทำอันตรายทุกคนบนยานด้วยการเล่นเป็นอัศวินในโมบิลสูทส่องแสง”นาทาลถาม
“ฉันปล่อยให้เธอตายไม่ได้”
เซ็ตสึนะและลักซ์เพิ่งอธิบายเสร็จว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเดินทางไปยังยูนิอุสเซเว่นและเซ็ตสึนะช่วยชีวิต การที่เซ็ตสึนะพบศัตรูที่หลบหนีหลังการสู้รบไม่ใช่ลางดีสำหรับเจ้าหน้าที่ยานทั้ง3
ตอนนี้นาทาลกับเซ็ตสึนะจึงโต้เถียงกัน
“แล้วเธอจะให้ทุกคนบนยานตกอยู่ในอันตรายเพราะผู้หญิงเพียงคนเดียว”
“ถ้าผมไม่ก้าวเข้าไป เธอจะถูกฆ่าตายแน่”
“ชีวิตไอดอลคนนึงมีค่าอะไรเมื่อเทียบกับชีวิตผู้โดยสารทั้งหมดของอาร์คแองเจิ้ล”
“บอกตามตรงผมไม่รู้ แต่ผมรู้ว่าไม่ควรมีใครถูกฆ่าโดยไม่จำเป็น”
นาทาลกำลังจะตอบ แต่เมอริวพูดก่อน
“เซ็ตสึนะ ตามที่ร้อยตรีบาจิรูลพูด เธออาจนำอันตรายมาสู่ยานของเราหากสิ่งที่ลักซ์บอกเป็นความจริง อาจมีคนอื่นๆที่เกี่ยวข้องกับนักบินCGUEที่เธอโจมตี พวกเขาอาจเข้าโจมตีเราเพราะตามล่าลักซ์”
“ถ้าอย่างนั้นผมจะจัดการเองเมื่อพวกเขามา”
“เซ็ตสึนะ ความมุ่งมั่นที่จะปกป้องเจ้าหญิงสีชมพูนั้นน่าน่าชื่นชม แต่ถ้าเราเผชิญหน้ากับกลุ่มทหารรับจ้างที่เชี่ยวชาญการซุ่มโจมตี เธอไม่ควรคิดว่าจะเผชิญหน้าได้ด้วยตัวเอง”มูกล่าว
“ด้วยทิศทางการสนทนานี้ฉันไม่มีทางเลือกอื่น”
“เธอหมายความว่ายังไง”
“จากมุมมองของฉัน ดูเหมือนคุณอยากปล่อยให้กลุ่มทหารรับจ้างฆ่าเธอเพื่อเลี่ยงการต่อสู้”
“ระวังปาก…”นาทาลจะพูด
“ไม่มีใครพูดถึงการปล่อยให้คุณไคลน์ถูกฆ่า แต่เธอต้องคำนึงถึงความปลอดภัยของทุกคนบนยาน เช่น เพื่อนๆของคุณ”
“….”
“ช่วยระวังคำพูดของเธอด้วย คราวนี้ฉันจะปล่อยผ่านไป”
“ครับ”เซ็ตสึนะไม่กังวลมากเกี่ยวกับคำเตือนที่ได้รับ
“เรายังต้องหาห้องให้มิสไคลน”นาทาลพูด
“ฉันคิดว่ามีวิธีแก้ปัญหานี้”มูยิ้มทำให้เซ็ตสึนะเบิกตากว้าง
เซ็ตสึนะรู้อยู่แล้วว่ามูต้องการนำทางการสนทนาไปทิศทางไหน
“ห้องพันเอกของเซ็ตสึนะแทบจะว่างเปล่า ทำไมไม่ให้เธออยู่ในห้องเขาล่ะ”
“ฉันไม่มีปัญหาเรื่องนั้น”เมอริวกล่าว
และเท่าที่กันดั้มไมสเตอร์เซ็ตสึนะหรือเออร์เนสตี้เกลียดที่จะยอมรับ เขารู้สึกดีใจและตื่นเต้น
@@@@@@@@@@@
อัสรันไปขึ้นยานและเห็นพ่อของเขาคุยกับผู้บัญชาการครูเซ่ เขาทักทายและผ่านไปแต่พ่อเรียกให้กลับมาคุย
"คงรู้เรื่องลักซ์แล้วใช่มั้ย?"แพทริคถาม
"ครับ"เขาพูดหันไปหาครูเซ่"แต่ว่าท่านครับ เวอซาเรียสคงจะไม่...."
"เฮ้ๆ เธอนี่ใจดำจริงๆนะ แน่นอนว่าพวกเราจะไปค้นหาตัวหล่อนนั่นแหละ"ราอูลพูดและเสริม"และฉันได้ยินว่าเจ้าหญิงกระหายเลือดจะกลับมาวันพรุ่งนี้และฉันไม่อยากอยู่ที่นี่รอเจอเธอ"
"เข้าใจแล้วครับ"อัสรันหวังว่าเขาจะเจอเธอก่อนออกไปอีกครั้ง โดยหวังว่าเธอจะรู้เรื่องลักซ์ แต่เห็นชัดว่าราอูลต้องการหลีกเลี่ยงเธอ เนื่องจากเขาเป็นผู้สั่งโจมตีเฮลิโอโปลิส
"เรื่องที่แกกับคุณหนูลักซ์เป็นคู่หมั้นกันน่ะรู้กันไปทั่วทั้งแพลนท์แล้ว เพราะงั้นหน่วยครูเซ่ที่แกสังกัดอยู่จะมัวพักผ่อนไม่ได้หรอก"
"แต่ว่า..."
"หล่อนเป็นไอดอลของเรานะ ฝากด้วยล่ะครูเซ่"แพทริคตัดบท
"ครับ"ทั้งสองทำความเคารพและแพทริคก็จากไป
"งั้นแสดงว่าจะให้ผมช่วยพวกหล่อนกลับมาสินะครับ"อัสรันกล่าว
"ก็คงงั้น ไม่ก็ร้องไห้กอดศพกลับมาให้ได้ละมั้งนะ"ราอูลกล่าว ทำให้อัสรันมองด้วยความตกใจ"ไม่ว่าจะทางไหน ฉันคิดว่ายังไงซะผู้บัญชาการซาล่าคงบังคับให้เธอไปอยู่ดีนั่นแหละ เชื่อสิ"
@@@@@@@@@@@
เมื่อตัดสินว่าลักซ์อยู่ในห้องของเซ็ตสึนะ นักบินกันดั้มตัดสินใจไปเยี่ยมพ่อบุญธรรมของเขาที่ศูนย์แพทย์
“ทุกอย่างเรียบร้อยดี”หุ่นกระรอกพูดไต่ขึ้นมาที่มือ
“ขอบคุณ”เซ็ตสึนะปล่อยมันโดดจากมือ
“พ่อ ผมรู้ว่าพ่อแค่อยากปกป้องฉัน แต่ฉันเป็นคนเดียวที่ควรตกอยู่ในอันตรายที่อาร์เทมิส”
“คุณดูไม่เหมือนคนที่ทำอะไรบางอย่างให้ตัวเองได้รับอันตราย”อีกเสียงหนึ่งดังจากด้านหลัง เขาหันไปดูลักซ์
“โอ้ ลักซ์ ผมคิดว่าคุณอยู่ที่ห้องผม”
“ขอโทษค่ะ แต่ฉันถามว่าออกไปได้ไหม แต่ไม่มีใครตอบเลย ฉันเลยออกมาเอง”
“แต่ประตูล็อคไว้นะครับ”เขาไม่ชอบความคิดที่ขังเธอไว้ แต่กัปตันสั่งว่าเธอห้ามออกจากห้อง เขาเห็นด้วยเพราะหน้าตาเป็นที่รู้จักเกินไป
“พิ้งจังปลดล็อคประตูได้ค่ะ”ลักซ์ยกฮาโล่สีชมพูขึ้น
“ไม่เป็นไร ผมแค่แปลกใจเท่านั้น”
จากนั้นลักซ์หันมามองรัมบา ราล
“ชายคนนี้คือพ่อของคุณเหรอค่ะ”
“จริงๆแล้วก็พ่อบุญธรรม”
“เข้าใจแล้วค่ะ เกิดอะไรขึ้นกับเขา”
“เขาถูกยิงเพราะพยายามปกป้องผม”
“เสียใจด้วยนะค่ะ แต่ฉันไม่คิดว่าคุณควรจะรู้สึก…“ท้องลักซ์ร้องขึ้นมา
เซ็ตสึนะยิ้มกลั้นหัวเราะไว้
“มาเถอะ ผมจะพาไปที่โรงอาหาร”
ทั้งสองเดินไปที่โรงอาหาร ระหว่างทางลักซ์ถามขึ้นมา
“ฉันสงสัยตั้งแต่ขึ้นยานแล้วค่ะ เซ็ตสึนะไม่ใช่ชื่อจริงของคุณสินะ”เด็กสาวดูไม่พอใจเล็กน้อย
“เป็นโค้ดเนมในฐานะนักบินกันดั้มไมสเตอร์”
“กันดั้มไมสเตอร์”ลักซ์ขมวดคิ้วสงสัย เซ็ตสึนะรู้ตัวว่าพูดมากไป
“ต้องขอโทษด้วยครับที่ให้ชื่อปลอม แต่มันจำเป็น”
“เพราะอะไรค่ะ”
“ผมเป็นหลานชายของสมาชิกวุฒิสภาแพลนท์เอซาเลีย จูลด์”
นัยน์ตาของลักซ์เบิกกว้างราวกับตกใจ เธอยกมือจับใบหน้าของเขาไว้
“เอลคุง”
เซ็ตสึนะชะงัก ทำไมเธอรู้ชื่อจริงของเขาได้
ก่อนเขาจะถามพวกเขาได้ยินเสียงโต้เถียงดังมาแต่ไกล…มันเกิดอะไรขึ้น พวกเขาเข้ามาดูสาวๆทะเลาะกัน สาวผมแดงปฎิเสธอย่างดื้อรั้น เฟลท์ถามว่าทำไม เมื่อคิระถามคาสึอิ เขาถอนหายใจบอกว่าอาหารของผู้หญิงคนนั้น มิลี่กับลิซอยากให้เฟรย์เอาไปให้
“ออกแรงซะบ้างอัลตาร์”คริสพูด
“ฉันไม่เอาหรอกนะ เรื่องอะไรจะไปหายัยโคออดิเนเตอร์คนนั้นล่ะ น่ากลัวจะตาย”
“เฟรย์”เด็กสาวผมน้ำตาลกระซิบเหลือบมองโคออดิเนเตอร์2คนในห้องสังเกตปฎิกิริยาของคิระ แม้เขาพยายามปกปิดว่ามันทำร้ายความรู้สึกเขายังไง ลิซยังใจเย็นอยู่ นี่คือเฟรย์
เฟรย์สังเกตเห็นพวกเขารีบขอโทษอย่างน่ารักและแก้ตัว
“ตะ แต่ว่าไม่นับคิระกับคริสนะจ๊ะ”เธอหันไปหามิลี่”ฉันรู้อยู่แล้วละน่า แต่เด็กนั่นเป็นคนของแพลนท์ใช่ไหม โคออดิเนเตอร์ไม่ใช่แค่ฉลาดกว่าแต่ยังแข็งแรงอีกด้วย เกิดอะไรขึ้นมาจะทำยังไง เนอะ”เธอหันไปหาคิระหวังว่าจะได้รับความเห็นใจจากเขา เด็กชายหันหน้าออกไป ไม่รู้ว่าต้องทำอะไรหรือพูดอะไร
“เฟรย์”มิลี่ดุ
“เธอแค่ดูถูกคนอื่นทุกครั้งที่อ้าปากใช่ไหม”ลิซถามอย่างประชดประชัน
“แต่ฉันว่าหล่อนคงไม่โดดเข้ามาเล่นงานเธอทันทีหรอกน่า”คาสึอิพูด
“ใครจะรู้ได้ล่ะ ความสามารถของโคออดิเนเตอร์น่ะดูเผินๆไม่มีใครดูออกหรอกนะ”เฟรย์กล่าว
“ตายแล้วใครแข็งแรงมากๆล่ะค่ะ”
ทุกคนเห็นเซ็ตสึนะเดินเข้ามากับลักซ์ ฮาโล่โดดเด้งอยู่ข้างๆ
“นายพาเธอมาที่นี่ทำไม”เฟรย์ตะโกนอย่างฉุนเฉียวที่เซ็ตสึนะไปยุ่งกับลักซ์
“เพราะฉันจะเอาอาหารไปให้”เซ็ตสึนะตอบอย่างเฉยเมย ซ่อนความรำคาญของเขาไว้
“เธอไม่ควรได้รับอนุญาติให้ทำอะไรเลย เพราะเธอเป็นโคออดิเนเตอร์”
“แล้วไง”เซ็ตสึนะถามอย่างไม่ใส่ใจ
“เธอเป็นพวกซาฟท์ เธอเป็นศัตรู เราควรปล่อยให้เธออดตาย ไม่ใช่ให้อาหารเธอ”
“ไม่ใช่นะค่ะ จริงอยู่ฉันเป็นพลเมืองของแพลนท์ แต่ไม่ใช่ซาฟท์ คุณเองก็ไม่ใช่คนของกองทัพโลกใช่ไหม ถ้างั้นเราก็เหมือนกันสิ”ลักซ์ยื่นมือออกมา”ฉันว่าเราน่าจะเป็นเพื่อนกันได้”
“อย่าล้อเล่นนะ เป็นโคออดิเนเตอร์แท้ๆ อย่ามาทำตีสนิทนะ”
คิระฟังเงียบๆรู้สึกแน่นหน้าอกขณะความโศกเศร้าครอบงำ
“พวกเธอโคออดิเนเตอร์เป็นศัตรูของมนุษย์ชาติ สัตว์ประหลาดที่คล้ายเรา สมควรตายให้หมด”
หนุ่มผมเงินโกรธเฟรย์มากกว่าทุกที เนื่องจากการตะโกนเรื่องเผ่าพันธุ์ คิระได้รับบาดเจ็บทางจิตใจและอาจกลั้นน้ำตาเมื่อหญิงสาวในฝันของเขาพูดถึงอคติต่อโคออดิเนเตอร์
ลักซ์ยังกังวลว่าสถานการณ์จะคลี่คลาย แม้เอลจะนิ่งเงียบและค่อนข้างสงบ เธอบอกได้เพื่อนผมเงินของเธอโกรธมาก แม้จะซ่อนความโกรธไว้ แต่ยังปรากฎในแววตาและมือกำหมัดแน่น
ทุกคนเห็นได้ชัดว่าเซ็ตสึนะอยากรัดคอเฟรย์ซะตอนนี้ หากเฟรย์ยังพูดต่อ แต่เหมือนเธอจะไม่กล้าพูดอะไรแล้ว
ในที่สุดเซ็ตสึนะผละจากเฟรย์ไปที่เคาเตอร์ซึ่งพ่อครัวกำลังแจกจ่ายอาหาร หลายคนโล่งใจ ลักซ์ตามเขาไป
“เธอรู้ว่ามีการจำกัดอาหาร เราให้ได้ถาดเดียวเท่านั้น เธอต้องแบ่งกับเธอ อย่าถือสาล่ะเธอไม่ใช่คนเดียว”พนักงานเสิร์ฟคนหนึ่งกล่าว
เด็กหนุ่มมองไปรอบๆและเห็นว่าพนักงานเสิร์ฟหมายถึงอะไร หลายคนใช้ถาดร่วมกัน เมื่อเห็นสิ่งนี้ เอลจินตนาการถึงการร่วมทาอาหารจานเดียวกับลักซ์โดยไม่ตั้งใจและต่อสู้กับหน้าแดง
“ไม่เป็นไร ถาดที่ผมจะเอาไปเป็นของเธอเท่านั้น”เซ็ตสึนะพูด ทำให้ลักซ์ขมวดคิ้ว
“แต่เอลคุง แล้วเธอล่ะ คุณต้องกินด้วยจะได้โตไวๆ”
“ไม่เป็นไร คุณต้องการมันมากกว่าผม”เซ็ตสึนะพูดยื่นถาดอาหารให้
“สัตว์ประหลาดอวกาศที่ถูกรับเลี้ยงตกหลุมรักเจ้าหญิงสัตว์ประหลาดอวกาศหรือไม่ มันสมเหตุสมผลเพราะพวกเธอดูเหมาะสมกัน”เฟรย์ตะโกนขึ้น
เซ็ตสึนะคว้าถาดแน่นขึ้นและอาจเดินไปหาเฟรย์เพื่อตบหน้า ถ้าลักซ์ไม่วางมือบนไหล่และดึงเขาเบาๆไปที่ทางเข้าโรงอาหาร
เมื่อทั้งสองออกจากโรงอาหารไปแล้วเสียงมิริอาเรียจากด้านหลัง
“เฟรย์ ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ”
เซ็ตสึนะตัดสินใจเพิกเฉยข้อโต้แย้ง รู้สึกขอบคุณมิริอาเรียที่พูดแทนเขาและในนามของลักซ์ เขาไม่ต้องการฟังสิ่งที่เฟรย์พูด เพราะนั่นมีแต่ทำให้เขาอยากชกเธอเท่านั้น
@@@@@@@@@@@
"แล้วจะทำยังไงกับเจ้าหญิงสีชมพูดีล่ะ"
"เด็กคนนั้นน่ะเราคงจะต้องพาถึงฐานทัพดวงจันทร์แล้ว"บาจิรูลกล่าว"เธอเป็นพลเรือนไม่น่าจะไม่มีอันตรายใดๆเกิดขึ้น"
"แน่นอนว่าไม่มีอันตรายร้อยตรี"มูพูดด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ยถากถาง"เธอเป็นลูกสาวของซีเกล ไคลน์ ประธานสภาของแพลนท์ กองบัญชาการคงจะยินดีตายชัก เพราะใช้ประโยชน์ได้เยอะแยะ"
"ร้อยเอกฟลาก้า ฉันไม่ชอบมันไปมากกว่าคุณ"เมอริวพูดอย่างอดทน"แต่มันไม่มีทางเลือกจริงไหม"
“จริงๆแล้วอาจมีวิธีอื่น”โจแอนนากล่าว”เราสามารถซ่อนเธอไว้ท่ามกลางพลเรือนเฮลิโอโปลิส เธอจะถูกส่งไปที่ออร์บ จากนั้นรัฐบาลของออร์บจะส่งเธอไปยังฐานทัพซาฟท์ใกล้ๆและพวกเขาจะส่งเธอกลับไปที่แพลนท์”
“อืม…มันจะใช้ได้จริงเหรอ”เมอริวถาม
“ถ้าทุกคนบนยานเห็นด้วย ใช่”โจแอนนาตอบ
@@@@@@@@@@@
กลับมาที่ห้องนอนของเซ็ตสึนะ กันดั้มไมสเตอร์และไอดอลนั่งเตียงฝั่งตรงข้ามกัน คนหลังมีถาดอาหารที่เธอกินอยู่
“แน่ใจนะว่าไม่จำเป็น”ลักซ์ถามถึงอาหารที่เซ็ตสึนะมอบให้เธอ
“ไม่เป็นไร คุณต้องการมันมากกว่าผม”
“ฉันยอมรับว่าฉันต้องกินนิดหน่อย แต่ฉันต้องยืนกรานว่าคุณต้องกินด้วย”จากนั้นลักซ์ทำสิ่งที่เอลไม่(และคงไม่มีใคร)คาดหวัง ใช้ส้อมจิ้มอาหารยื่นให้เอลกิน
เมื่อรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ใบหน้าเซ็ตสึนะแดงระเรื่อเมื่อเขารู้ว่าลักซ์พยายามป้อนเขาด้วยส้อมที่เธอใช้อยู่ ถ้าคริสเห็น เซ็ตสึนะมั่นใจว่าเขาไม่มีวันเห็นตอนจบของเรื่อง
“เอ่อ…ลักซ์ ผมขอบคุณสำหรับข้อเสนอ แต่ผมเกรงใจ”
“แต่เป็นสิ่งที่ฉันทำได้อย่างน้อยที่สุด หลังสิ่งที่คุณทำเพื่อฉัน ทั้งที่มันสร้างปัญหาให้คุณ”
“ปัญหาอะไร”
ลักซ์วางส้อมลงบนถาด
“คุณพยายามดูแลฉันอย่างเต็มที่ แม้มันจะสร้างอันตรายกับยานได้ และคุณทำดีกับฉันแม้ฉันจะเป็นโคออดิเนเตอร์ แม้ว่าคนอื่นๆจะสับสนกับการปรากฏตัวของฉัน นี่เป็นสิ่งเดียวที่ฉันทำได้เพื่อตอบแทนความเมตตาที่คุณมอบให้”
เซ็ตสึนะประหลาดใจ ตอนแรกลักซ์ให้ความรู้สึกเหมือนสาวน้อยไร้เดียงสา แต่ตอนนี้เธอดูช่างสังเกตกว่าที่เอลคิดไว้มาก
“ลักซ์ ไม่ต้องขอบคุณผมสำหรับอะไรทั้งนั้น ผมไม่ได้ช่วยคุณโดยหวังได้อะไรตอบแทน ผมทำเพราะมันเป็นสิ่งที่ถูกต้อง ผมไม่สนใจยีนของคุณ”
“ฉันดีใจที่รู้ว่าคุณไม่ได้โทษฉันเรื่องนี้”
“ไม่แน่นอน ไม่สำคัญหรอกว่าคุณเป็นเนเชอรัลหรือโคออดิเนเตอร์ คุณยังเป็นมนุษย์และเพื่อนของผมก็รู้เช่นกัน นอกจากนี้ ฉันมีพี่สาวคนหนึ่งที่เป็นโคออดิเนเตอร์”
“จริงเหรอ แล้วคุณล่ะ”
“ไม่ พ่อแม่ของฉันตัดสินใจให้เธอเป็นโคออดิเนเตอร์ พวกท่านตายตั้งแต่ผมเล็ก และจากผลการตรวจยีน ผมเป็นเนเชอรัล”
“เข้าใจแล้วค่ะ ขอโทษสำหรับความสูญเสียของคุณ”
“ไม่เป็นไร ผมไม่ได้พยายามทำลายอารมณ์ด้วยความเศร้า ผมแค่ต้องการบอกให้ชัดว่าไม่โทษที่คุณเป็นโคออดิเนเตอร์ ไม่ว่าคุณเป็นอะไร ผมยังเห็นคุณเป็นคนคนหนึ่ง”
“งั้นคุณยอมรับฉันเป็นเพื่อนไหม”
“แน่นอน”
ฮาโล่สีชมพูในห้องเริ่มร้อง”เพื่อนใหม่ๆๆๆๆ”ไม่นานนักชาช่าก็เข้าร่วมกับเขา
“ดูเหมือนหุ่นยนต์ของเราทั้งคู่มีความสุขมาก”
เซ็ตสึนะและลักซ์ยอมรับกันและกันโดยธรรมชาติ…และบทสนทนาที่เหลือของพวกเขา
“ขอทราบชื่อจริงหน่อยได้ไหมค่ะ”
เซ็ตสึนะตะกุกตะกัก หน้าแดงและเกาหัวด้วยความเขินอาย
“เออร์เนสตี้ ราล อิสมาอิล ครับ”
“ขอบคุณนะค่ะเอลคุง”ลักซ์พูดและทำสิ่งที่เขาไม่คาดคิดอีกครั้งด้วยการลูบหัวเขาอย่างเอ็นดู
“ผมไม่ชอบที่ทำเหมือนผมเป็นเด็ก”เอลประท้วง
“ช่วยไม่ได้นี่ค่ะ ต้องโทษที่คุณน่ารักเกินไป”ลักซ์ยิ้มและเอลแก้มแดง
@@@@@@@@@@@
ย้อนอดีต แอพิลิอุส
8ปีก่อน
อันธพาล3คนกำลังทุบตีเด็กสาวที่อายุน้อยกว่าที่สวนสาธารณะ
"ช่างน่าสมเพชอะไรขนาดนี้"
"ใช่ ใครจะคิดว่าเนเชอรัลเท่าเทียบกับโคออดิเนเตอร์
"เราจะทำให้ยัยขี้เหร่นี้รู้ว่าหล่อนคิดผิดแค่ไหน"
"เฮ้ ยัยอ้วน"เอลตะโกนเตะเด็กที่โตกว่าคนหนึ่งไปข้างหลัง"แม่นายไม่ได้สอนให้สู้กับคนที่ขนาดเท่ากันเหรอ"
เด็กผู้หญิงหัวโจกก้าวขึ้นมา
"ทำอะไรน่ะ!?"
"ทำไมนายถึงปกป้องคนทรยศต่อคนของเขา"
"คนทรยศต่อพวกตัวเองเหรอ"เอลพูดด้วยความสงสัย
"ใช่แล้ว"สาวไฮโซบอก"ยัยคนทรยศนี้อ้างว่าเนเชอรัลน่ารังเกียจเท่าเทียมกับเราโคออดิเนเตอร์ ดังนั้นเราจึงสอนบทเรียนให้เธอ"
เอลมองไปที่เด็กสาว เด็กสาวอายุราวๆเขาดูหวาดกลัวและมีแผลตามตัว
"ในกรณีนั้น...ฉันต้องเห็นด้วยกับเธอ พวกเธอมันโง่และบ้าพอๆกับพวกบลูคอสมอส"
"ว่าไงนะไอ้ตัวเล็ก"นักเลงคนหนึ่งตะโกนเหวี่ยงหมัดใส่เขา
เอลอาจจะตัวเล็กและอายุน้อยกว่าสองคนนี้ แต่เขาก็มีข้อได้เปรียบ เขาได้รับการ"สั่งสอน"ศิลปะการต่อสู้และการใช้อาวุธมาจาก"ห้องเรียนพิเศษ" ผู้สอนของเขาบอกว่าปีหน้าเขาพร้อมแล้วจะเข้าสู่สเตจต่อไป
เอลยกแขนป้องกันหมัด เขาถอยกลับและเตะท้องให้แรงที่สุด เขากุมท้องส่งเสียงครวญคราง อันธพาลอีกคนกลัวและวิ่งหนีไปกับสาวไฮโซที่หวาดกลัว อันธพาลที่โดนเขาซัดก็ลุกขึ้นรีบตามไปเช่นกัน พวกเขาเป็นคนขี้ขลาด รังแกสาวน้อยตัวเล็กๆที่ไม่โต้กลับ แต่ทันทีที่มีคนโต้กลับ พวกเขาวิ่งหนีเหมือนคนขี้ขลาด
เอลเดินไปหาเด็กสาวที่โดนรังแกซึ่งมีผมสีชมพู
"เธอโอเคมั้ย?"เขาถามคุกเข่าลง
"ค่ะ"เด็กสาวพูด"ขอบคุณที่ช่วยนะค่ะ"
เด็กชายจับมือของเธอและเอลช่วยให้เธอลุกขึ้นยืน เด็กสาวมีรูปร่างค่อนข้างสะบักสะบอม เธอมีรอยฟกช้ำและรอยแดง แต่ดูเหมือนไม่ได้เจ็บหนักอะไร
"ไปเถอะ ฉันจะพาเธอไปหาป้ากับลุง"เขาพูดช่วยเด็กสาวที่บาดเจ็บไปบ้านตระกูลจูลด์"ฉันชื่อเออร์เนส ราล อิสมาอิล"
"ฉัน--"
@@@@@@@@@@@
ลักซ์แนะนำตัวด้วยชื่อปลอม พวกเขาเป็นเพื่อนเล่นสมัยเด็กกัน ก่อนที่เอลจะกลับไปที่โลกหายไปนานถึง4ปีและกลับมาแพลนท์ทำงานวิจัยพลังงานแสงอาทิตย์อย่างลับๆ
ลักซ์มีความสนใจและได้ปลอมตัวเป็นเด็กสาวที่ชื่อชาล็อตเข้าไปร่วมโครงการและเป็นผู้ช่วยเขา เธอดีใจที่ได้ใกล้ชิดเพื่อนสมัยเด็กแม้เขาจำเธอไม่ได้
เธอไม่เคยเปิดเผยแต่ ลักซ์รู้ตัวว่าตกหลุมรักเขาเข้าให้แล้ว
ต่อมาเกิดอุบัติเหตุในห้องวิจัยทำให้เกิดระเบิดและตัวเขาถูกระบุว่าเสียชีวิตทำให้เธอเสียใจมาก
จนกระทั่งเธอได้พบเขาอีกครั้ง
@@@@@@@@@@@
สะพานเดินเรือ
ไดอาน่าถอนหายใจ เธอเกลียดที่ต้องรับคำสั่งชายคนนั้น แต่คำสั่งคือคำสั่ง จนกว่ายานมีขากับยานสีดำจะถูกจับหรือถูกทำลายเธอก็ติดอยู่กับมัน
@@@@@@@@@@@@
เซ็ตสึนะออกจากห้องของลักซ์ เขาเดินไปตามทางเดิน แต่ไม่ทันไรก็เจอกับไซ
“เฮ้ เซ็ตสึนะ”
“มีอะไร?”เซ็ตสึนะไม่เต็มใจจะคุยกันแฟนของเฟรย์ในตอนนี้
“มิลี่เล่าให้ฉันฟังแล้ว อย่าห่วงเลยฉันจะไปดุเฟรย์ให้เอง”ไซตบไหล่เซ็ตสึนะ
“แล้วนายก็รู้ว่าถ้านายพยายามทำร้ายฉัน ฉันจะส่งนายไปห้องพยาบาล”เซ็ตสึนะพูดอย่างจริงจังแต่ไซหัวเราะอยู่ดี
หูทั้งสองกระตุกกระหันหันเมื่อได้ยินเสียงที่ไพเราะที่สุดที่พวกเขาเคยได้ยิน ลักซ์ ไคลน์เป็นที่รู้จักด้วยเสียงร้องของเธอในแพลนท์ แม้ในสถานการณ์นี้ก็ไม่ส่งผลกระทบต่อเธอ เท้าของเซ็ตสึนะเดินตบเท้าตามท่วงทำนอง
“เด็กผู้หญิงคนนั้นเหรอ เสียงเพราะจังเลย”ไซพูดและครั้งหนึ่งเซ็ตสึนะพยักหน้าเห็นด้วย”แต่ที่เสียงดีน่ะมาจากการตัดต่อยีนมาแหงๆเลย”
ความตึงเครียดถูกแทนที่ด้วยความอิ่มเอมใจอย่างกระตือรือร้น โดยเฉพาะเฟรย์ที่รู้จากคู่หมั้นเธอว่าพ่อของเธอมากับกองยานด้วย เธอร้องไห้ด้วยความโล่งอก คิระยิ้มเมื่อเห็นสีหน้ามีความสุขของเฟรย์ รอบยิ้มเธอทำให้เขานึกถึงสาเหตุที่เขาปกป้องยาน ไม่ใช่เพื่อนที่เขาถูกบังคับให้สู้
@@@@@@@@@@@
“เอาล่ะ พวกนายรู้การซ้อมแล้ว”ฮิลด้าพูดกับสหายขณะเข้าใกล้ยานรบ”พิการ”
“มันไม่สนุกเลย พวกนั้นไม่มีโอกาสชนะพวกเรา”มาร์สกล่าว
“แต่มันไม่ให้เกียรติถ้าหากออมมือ”เฮลเบิร์ตตอบ
“เลิกคุยได้แล้ว เรามีงานต้องทำ”ฮิลด้าบอก
โมบิลอาเมอร์ของกองยานคงคิดว่าสามารถรับมือจินน์3ตัวได้ แต่นั่นจะเปลี่ยนไปเมื่อพวกเขาเห็นสีดำและสีม่วง แล้วความกลัวก็มาเยือน ความกลัวเป็นอาวุธที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของกองยานที่11 แบล็คฮอว์คได้รวบรวมพวกเขาทั้งหมด ผู้ไม่ฝักใฝฝ่ายใดและไม่พึงปรารถนาของกองทัพซาฟท์ทั้งหมด เขาได้หล่อหลอมพวกเขาให้เป็นกองกำลังชั้นยอด กองกำลังต่อสู้ที่ดีและน่ากลัวที่สุดของซาฟท์
พวกเขาไม่คิดชะลอ ความเร็วเป็นอาวุธที่ยิ่งใหญ่อันดับ2
“เพื่อแบล็คฮอว์ค”
“เพื่อแบล็คฮอว์ค”
@@@@@@@@@
อาร์คแองเจิ้ล สะพานเดินเรือ
หน้าจอของพาลมีสัญญาณปรากฎขึ้นมา
"เรดาห์จับสัญญาณยานรบได้3ลำครับ ยานคุ้มกัน มอนต์โกเมอรี่ เบอนาร์ด และลอว์ครับ"พาลกล่าว
ทุกคนโห่ร้องดีใจและตื่นเต้น ราเมียสถอนหายใจเพราะโล่งอก
ทันใดนั้นเสียงจากหน้าจอเรดาห์ ทำให้พาลหันไปมองแล้วตกใจ
"นี่มัน..."
"มีอะไรเหรอ"ราเมียสถาม
"คลื่นรบกวนครับ มันครอบคลุมเขตนี้หมดเลยครับ"พาลตอบ
ลูกเรือทุกคนตกตะลึง ซาฟท์หาพวกเขาเจออีกครั้ง
@@@@@@@@@
ยานเรือธงชั้นเนลสัน มอนต์โกเมอรี่ก็ตรวจพบยานและโมบิลสูทของซาฟท์ที่ใกล้เข้ามา พันตรีค็อปแมนเริ่มสั่งการ
"รีบส่งโมบิลอาเมอร์ออกไปสิ มิสไซล์กับระเบิดแอนตี้บีม ยิงออกไปให้หมด"
"นี่มันอะไรกันเนี่ย ทำไมคุณถึงไม่รู้ว่ามียานศัตรูตามมาล่ะ"อัสตาร์ถาม แต่ค็อปแมนไม่มีเวลาสนใจเขา
"ลดระดับลง ทำมุม30องศา หักไปทางซ้าย20องศา รีบส่งสัญญาณให้อาร์คแองเจิ้ลหนีไปก่อนเร็วเข้า"
"ว่าไงนะ ถ้าอย่างงั้น..."
"สถานการณ์แบบเนี่ย จะให้ทำอะไรได้ละครับ"ค็อปแมนกล่าว
"ถ้ามาสมทบกันไม่ได้ ที่มาสมทบนี่ก็เสียเวลาเปล่าสิ"อัสตาร์กล่าว
"ถ้าหากว่ายานลำนั้นถูกทำลายไปละก็ ยิ่งเสียเปล่ากว่านี้อีกนะครับ"ค็อปแมนกล่าว
@@@@@@@@@@
อาร์คแองเจิ้ล
"ข้างหน้ามีกลุ่มความร้อน ดูเหมือนจะเกิดการต่อสู้ขึ้นครับ คิดว่าเป็นกองยานของเรา"แชนโดร่ากล่าว
"ต่อสู้กันเหรอ?"ไซถาม
"มีสัญญาณจากมอนต์โกเมอรี่ ยกเลิกการสมทบ ขอให้อาร์คแองเจิ้ลหนีไปซะ"พาลกล่าว
"กัปตัน จะทำยังไงดีค่ะ?"นาทาลถาม
"กำลังรบของข้าศึกล่ะ"ราเมียสถาม
"นาสก้า3ลำ จิน6ตัว แล้วก็นี่มัน อีจิสกับเซนติเนล ครับ"
ทุกคนตกใจเมื่อรู้ว่าศัตรูเป็นใคร ยานเวอซาเรียสของราอูล เลอ ครูเซ่
"กัปตันค่ะ?"นาทาลถามซ้ำ การสู้รบในตอนนี้ไม่ดีแน่สำหรับกองทัพโลก พวกเขาไม่มีทางรับมือพวกนั้นได้
"แต่ว่ายานลำนั้นน่ะ..."ทอลล์พูดหันมามองดูราเมียส ทุกคนรอฟังคำสั่งจากเธอ
"ถึงจะกลับลำตอนนี้ ก็ไม่รับรองว่าจะหนีพวกมันพ้น เข้าสู่สภาวะพร้อมรบระดับ1 อาร์คแองเจิ้ลจะมุ่งหน้าไปช่วยกองยานของเราทันที"เมอริวสั่ง
"ลูกเรือทุกคน เข้าสู่สถาวะพร้อมรบระดับ1ๆ..."เสียงประกาศดังไปทั่วยาน
คิระรีบวิ่งออกจากห้องพักของเขาไปที่โรงเก็บโมบิลสูท
"ทำไมพวกเขาปล่อยเราไปไม่ได้"คิระพูด ทันใดนั้นประตูห้องเปิดและลักซ์โผล่ออกมา
"อะไรกันเหรอค่ะ อยู่ๆก็วุ่นวายกันใหญ่เลย"ลักซ์ถาม
"อย่าบอกนะเซ็ตสึนะคุยกับคุณและลืมล็อคประตู"คริสพูดด้วยน้ำเสียงรำคาญ
"จริงๆแล้วน้องสาวคุณมาเยี่ยมฉันกับเอลคุง"เธอตอบ คิระขมวดคิ้วที่ลักซ์เรียกชื่อจริงของเพื่อนสนิท
ใช่...แต่นั่นไม่อธิบายประตูไม่ล็อค...เซ็ตสึนะจะไม่ลืม
"ภาวะพร้อมรบน่ะครับ"คิระอธิบายดันเธอกลับเข้าห้อง"เอาล่ะกลับเข้าไปในห้องซะ"
"คุณยามาโตะและคุณดันเต้ก็ต้องออกไปต่อสู้ด้วยเหรอค่ะ?"ลักซ์ถาม
"ใช่"คริสพูด"ฟังคิระและกลับเข้าห้อง"
"ฉันไม่ยอมหรอกนะๆๆ"ฮาโล่ตัวน้อยส่งเสียงน่ารำคาญเด้งไปมา
"แย่มาก"คริสพูดคว้าหุ่นยนต์ตัวน้อย"เพราะนายจะกลับเข้าไป"
เขาโยนลูกบอลกลับเข้าไปในห้อง ไม่ได้คิดมาก เขาไม่ได้อยากทำลายหุ่นยนต์สัตว์เลี้ยงตัวน้อยของลักซ์ แม้เขาจะเกลียดมันก็ตาม คุณไคลน์เข้าไปในห้องและปิดประตู
พวกเขาวิ่งต่อไปที่โรงเก็บ
@@@@@@@@@@@
โรงเก็บอาร์คแองเจิ้ล
"หมายความว่ายังไงที่ยังไม่ให้ฉันออกไป! ฉันไม่จำเป็นต้องได้รับการปกป้อง"ลิซพูดโกรธจัดเมื่อคิระกับคริสปีนเข้าห้องนักบินของสไตรค์กับเรเวน โมเบียสซีโร่พึ่งปล่อยตัว และเอ็กเซียอยู่ในช่องดีดตัวแล้ว
"ศัตรูไม่รู้ว่าเรายังใช้การ์เดี้ยนได้"เซ็ตสึนะพูดเย็นชา ทำให้เด็กชายทั้งสองกระพริบตาด้วยความประหลาดใจ เซ็ตสึนะกับลิซเข้ากันได้ดีตั้งแต่ขึ้นยานมา ตอนนี้เซ็ตสึนะดูเย็นชากับลิซมากกว่าที่เฮลิโอโปลิส และลิซไม่เคยโกรธหนุ่มผมเงินมาก่อน"นี่ไม่ใช่การปกป้องเธอลิซ มันเกี่ยวกับการปกป้องยาน และด้วยการโจมตีไม่คาดฝัน เธอมีโอกาสจะสร้างความเสียหายให้ศัตรูก่อนพวกเขาจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ซึ่งเพิ่มโอกาสสำหรับเราและกองยานที่จะรอดพ้นหายนะนี้"
"ก็ได้ ในเมื่อเธอพูดแบบนั้น"ลิซยังดูโกรธ"ยังไงนายก็เป็นทหารนี่"
"ถูกต้อง"เซ็ตสึนะตอบเสียงแข็งกระด้าง"ดังนั้นแค่รอโอกาสเหมาะ เข้าใจนะ"
"อืม"ลิซพยักหน้า
"ศัตรูมียานนาสก้ากับจิน6ตัวและอีจิสกับเซนติเนล ระวังตัวด้วยนะ"มิลลี่รายงานกำลังรบ คิระรู้ว่าเขาต้องสู้กับอัสรันอีกครั้ง
"คิระ คริส เซ็ตสึนะ"เสียงของเฟรย์ดังขึ้น"ฟังนะ พ่อฉันมากับกองยานด้วย ได้โปรด...สัญญาว่าเขาจะไม่เป็นไร"
"ฉันสัญญาเฟรย์"คิระพูดโดยไม่ลังเล"ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย ไม่ต้องห่วง"
คริสมองโลกในแง่ร้ายมากขึ้นเล็กน้อย
"พวกเราจะทำให้ดีที่สุด"คริสกล่าว เขาไม่อาจให้สัญญาเรื่องที่ไม่แน่นอนไม่ได้
ในตอนนั้นเสียงนักบินเอ็กเซียร์ดังขึ้น
“เตรียมลันเชอร์แพ็คด้วย”
มิลลี่กำลังประกาศว่าไอน์สไตรค์ติดตั้งดูประหลาดใจ
“ลันเชอร์เหรอ?”คิระถามกันดั้มไมสเตอร์
“นอกจากเล่นงานยานแม่แล้ว เราไม่มีทางอื่นที่จะหันเหความสนใจพวกนั้นมาที่เราได้”เซ็ตสึนะตอบ“เดรกและเนลสันไม่สามารถต้านโมบิลสูทศัตรูได้ และเราต้องการพลังการยิงด้วยเช่นกัน”
“เซ็นสึนะพูดถูก เราจัดการจินน์ได้ แต่นาสก้าเป็นเป้าหมายที่ยากเกินไปเว้นแต่ฉันจะซุ่มโจมตี แต่คิระรับมืออีจิสโดยไม่มีไอน์สไตรค์ได้มั้ย”คริสถาม
“ฉันจะซื้อเวลาให้ ถ้าความเสียหายมากพอ เราจะให้คิระเปลี่ยนไปใช้ไอล์สไตรค์อีกครั้งถ้าศัตรูยังสู้ต่อ”เซ็ตสึนะพูดให้มั่นใจ
“ตราบใดที่ฉันไม่ให้อีจิสเข้ามาใกล้ ฉันจะทำทุกอย่างที่ทำได้”คิระตอบพยักหน้าให้เซ็ตสึนะ
“มอบลันเชอร์ให้เขา”เซ็ตสึนะพูดก่อนปรับแต่งชั้นสุดท้ายเสร็จ”เซ็ตสึนะ เอฟ เซย์เอย์ เอ็กเซีย ออกตัวได้”
“คิระ ยามาโตะ กันดั้ม ไปล่ะครับ”
"คริส ดันเต้ เรเวน ไปล่ะนะ"
@@@@@@@@
ในเวลาเดียวกับที่พวกคิระออกมา โมบิลสูทรุ่นใหม่ทั้ง2ตัว ซีคสีแดงและจินน์กำลังถล่มยานรบสหพันธ์โลกไปเรื่อยๆ
แดเนียลขับเบลดพุ่งเข้ามาใกล้ยานรบเดร็ก - เจม ที่โมเบียสโดนจัดการไปหมดแล้ว และตวัดดาบใส่สะพานเดินเรือ
"เรือมีขาจะมาช่วยรึเปล่านะ"แดเนียลรู้ดีว่านี่เป็นแผนล้อให้ยานลำนั้นเข้ามา"รีบมาเร็วสิเจ้าตัวสีน้ำเงิน"
โมเบียสลำนึงยิงมิสไซล์ใส่อีจิส แต่อัสรันหลบมันอย่างง่ายดาย และยิงบีมไรเฟิลทำลายโมเบียส2ลำที่เข้ามาหาเขา ก่อนจะเปลี่ยนเป็นโมบิลอาเมอร์ เข้าไปใกล้ยานเดร็ก - เบอนาร์ด และยิงสคิวล่าเจาะกลางลำตัวยานทะลุ
"บรึ้มมมมม!!!!"
"เบอนาร์ดถูกทำลายแล้วครับ อีจิสกำลังมุ่งหน้าไปที่ลอว์แล้วครับ"
"โดนทำลายด้วยของที่ตัวเองสร้างมางั้นเหรอ มีเรื่องบ้าๆแบบนี้ได้ยังไงกัน"จอร์จ อัสตาร์ตะโกน
@@@@@@@@@
สภาพการรบแย่ลงสำหรับกองยานคุ้มกันและเบอนาร์ดถูกจมไปแล้ว
"เตรียมพร้อมก็อดฟรีตและอิเกลชเตลลุงก์ เราต้องปกป้องมอนต์โกเมอรี่ให้ได้"ราเมียสสั่ง
"แวเรียต เบอร์1 เบอร์2 ยิงได้!!!"นาทาลสั่ง
จินน์ตัวนึงที่ถือบาซูก้ากำลังพุ่งเข้ามาใกล้สะพานเดินเรือ กระสุนบีมปืนใหญ่พุ่งเข้าไปโดนจินน์ตัวนั้นระเบิดไป
"มาช่วยเราเหรอเนี่ย"จอร์จ อัสตาร์โล่งอก ในขณะที่ค็อปแมนเอามือทุบใส่ที่วางแขนเก้าอี้
"บ้าที่สุด พวกเขาไม่ควรมา!!!!"
@@@@@@@@@
ยานโอดิน
"กัปตัน ข้อความทีมแบล็คสตาร์ เรือมีขาได้เข้าสู่การรบ"
ไดอาน่ายิ้ม แผนเรียบง่ายเหมือนที่เคยทำ
"ดี ทีมแบล็คสตาร์คให้กำจัดโมบิลอาเมอร์ที่เหลือและทำลายยานคุ้มกันด้วยปืนหลักของโอดิน ริชชี่และชไนเดอร์"เธอสั่งปิดฝาครอบหมวก"อ้อ อีกอย่างนึง โมเบียส ซีโร่เป็นของฉัน"
"แต่เรายังไม่ได้รับพิกัดของเนลสัน"
"เราจะส่งพิกัดไปให้หรือทำลายให้นาย"
"ทราบแล้วครับ"
ไดอาน่าเงยหน้ามองบอร์ตจอภาพเปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีเขียว
"ไดอาน่า เคสเซล, CGUE ไปล่ะนะ!!"
ซี้ดและจินน์ที่เหลือของหน่วยอโลบัสถูกส่งออกมา
ขณะเดียวกัน อีจิส เซนติเนล CGUEสีแดงและจินน์3ตัวก็ออกมาเช่นกัน
@@@@@@@@@@
"ถ้างั้นอัสรัน เอเลน่า พวกนายจะเลือกโมบิลสูทตัวไหน สไตรค์ เรเวน หรือการ์เดี้ยน?"สเลนถามเมื่อพวกเขาเห็นอาร์คแองเจิ้ลส่งโมบิลสูทออกมา
สเลนรู้ว่าอัสรันจะพูดอะไร มันชัดเจนว่าเขาจะไล่ล่าสไตรค์และปลดอาวุธเพื่อเอาเพื่อนคืน เอเลน่าจะทำแบบเดียวกันกับเอ็กเซีย ช่างน่าสมเพช สำหรับเขาคนทรยศได้เลือกแล้ว สิ่งที่ต้องทำคือทำลายสไตรค์และเรเวน
"ฉันจะจัดการสไตรค์"อัสรันกล่าว
"เอ็กเซียเป็นของฉัน"เอเลน่าตอบ
"หึๆ โง่เงาเหลือเกิน เหมือนกับพ่อแม่ของพวกเขา"
สเลนมุ่งความสนใจไปที่เรเวน มีความรู้สึกแปลกๆในใจแต่เขาตัดมันทิ้งไป
@@@@@@@@@@@@
มูแทบหลบกระสุนไม่ทันมองซี้ดสีเทาดำที่เหมือนจินน์ตัวที่5ที่เขาจัดการได้ที่เอนดีเบี่ยน
"ไม่ได้เจอกันนานนะมู ลา ฟลาก้า"เสียงหญิงสาวจากซี้ดดังขึ้น"ฉันจะล้างแค้นความพ่ายแพ้และอัปยศที่เอนดีเบี่ยน!!"
"นี่คือบาปกรรมที่ฉันหลีหญิงตอนยังเด็กใช่มั้ย"
มูเลี้ยวหลบหลีกรอบๆซี้ดและยิงใส่ซี้ด ไดอาน่าหลบด้วยความประหลาดใจเมื่นมันเป็นบีมกับมิสไซล์
"ดูเหมือนต้องขอบคุณเจ้าหนูกับเมอรด็อก"เขาบ่น เป็นความคิดของคิระที่ติดตั้งกันบาเรลสไตรค์เกอร์ลงบนซีโร่
@@@@@@@@@
CGUEของฟอร์คเนอร์พร้อมจินน์ครึ่งโหล่ของทีมอลาริคเข้าใกล้ยานมีขา แต่ประหลาดใจเมื่อเห็นประตูยานเปิด พวกเขาลังเล
"อะไร? ฉันคิดว่าพวกเขาไม่มีโมบิลสูทแล้ว"
ดวงตาของฟอล์คเนอร์หรี่ลงครุ่นคิดชั่วครู่ ก่อนจะเบิกตากว้างด้วยความตื่นตระหนก
"กระจายตัว"เขาตะโกน แต่สายไปแล้ว ลำแสงสามอันพุ่งออกจากช่องดีดตัว ลำแสงขนาดเล็กสองอันเจาะจินน์ในขณะที่ลำแสงใหญ่เข้ากลืนจินน์อีกตัวระหายกลายเป็นไอทันที
จากช่องดีดตัว โมบิลอาเมอร์ที่ปราดเปรียวเหมือนเครื่องบินรบพุ่งออกมาจากช่องดีดตัว แม้มันเปลี่ยนสีเกราะเป็นสีม่วงเขาก็จำมันได้ทันที
"เครื่องสุดท้าย"เขาพึมพำ
โมบิลอาเมอร์พุ่งไปหาจินน์ตัวหนึ่งซึ่งประมาทมาก นักบินจินน์ถอยไปเตรียมกระสุนคาตัส เขาเล็งและยิง แต่การ์เดี้ยนหลบได้อย่างง่ายดายและเข้ามาใกล้ แทนที่จะยิง มันกางปีกออก บีมเบลดพุ่งออกไปเฉือนจินน์แยกส่วน
รอยยิ้มดุร้ายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฟอล์คเนอร์
"ไม่เลวเลย มือใหม่...แม้เครื่องของแกจะแข็งแกร่งกว่าเรา"เขาแสดงความเห็น"ฉันหวังว่าอย่างน้อยแกจะตามฉันได้สักพัก"
นักบินโมบิลสูทโชคดีที่ลอบโจมตีได้ แต่เมื่อความประหลาดใจหายไป ในสายตาของฟอล์คเนอร์ การ์เดี้ยนไม่ได้เป็นมากกว่าเหยื่อในอุ้งมือเขา
@@@@@@@@@
ที่อื่น
คริสกับเรเวนในโหมดโมบิลอาเมอร์โดดหลบกระสุนจากCGUEสีแดงเลือดที่เขาเผชิญอยู่ แม้เรเวนจะเร็วมากแต่กระสุนหลายนัดยังโดนเรเวน มันไม่มีผลกับเกราะเฟสชิฟ แต่นักบินCGUEทำได้ดี ไม่เท่าราอูล เลอ ครูเซ่ แต่ยังดีมาก โชคดีที่คริสไม่ใช่นักบินมือใหม่ที่เพิ่งโดดเข้าเรเวน
เรเวนเคลื่อนตัวว่องไวผ่านกระสุนเปลี่ยนเป็นโมบิลสูท และหันกลับมายิงปืนใหญ่ความเร็วสูงที่CGUE
"ชิ เจ้าเล่ห์นักนะ"เขาพึมพำหลบกระสุนที่พุ่งกลับมาของเรเวน"เอานี่ไป"
เขายิงปืนไรเฟิลและวัลแคนของเขา แต่แม้กระสุนโดนเรเวนมันก็ไม่ส่งผลอะไรแม้แต่น้อย เขาสาปแช่งเก็บปืนไรเฟิลก่อนยิงมิสไซล์
เมื่อโมบิลสูทสีน้ำเงินอมดำฟุ้งซ่าน สเลนควบคุมเรลกันที่ไหล่ขวา เขาเล็งและเหนี่ยวไก แต่เขาเบิกตากว้างประหลาดใจเมื่ออาวุธระเบิด
สเลนสาปแช่งความโง่เขลา เขายืนกรานว่าเรลกันไม่ต้องบำรุงรักษา เพราะมันจะถูกแทนที่ด้วยอาวุธใหม่และทรงพลังกว่าในไม่ช้า เขาไม่คิดว่าต้องใช้ปืนเรลกินจริงๆก่อนมันโดนเปลี่ยน ผลที่ได้คือปืนเรลกันติดขัดทำให้กระสุนระเบิด
คริสไม่สนใจที่จะถามถึงความโชคดีของเขา เขาจะทำทุกอย่างที่จะทำให้เขามีชีวิตรอด
CGUEชักดาบออกมา คริสยกโล่ขึ้นและชักบีมเซเบอร์ออกมาฟันใส่CGUE แต่เครื่องจักรหลบและเตะเรเวนเข้าที่หน้าอก ทำให้มันร่วงไปในอวกาศ
"ไอ้บ้า"คริสฮึดฮัด"เขาเก่ง"
@@@@@@@@@
คิระยกอัคนีขึ้นสู่ตำแหน่งและเริ่มกำหนดขอบเขตการสู้รบ หน่วยโมเบียสของกองหนุนถูกเล่นงานจนเหลือโมเบียสเครื่องเดียว ขณะที่เรเวนของคริสบินโฉบลงมาที่จินน์ยิงเรลกัน และเซ็ตสึนะ00ไรเซอร์ยิงจินน์2ตัวด้วยซอร์ตIIขณะป้องกันกระสุนให้โมเบียสที่ยังสู้อยู่
โมบิลสูทซาฟท์หลบไปทางซ้าย ปืนเรลกันของมูหายไปอย่างหวุดหวิด แต่ช่องว่างเปิดโอกาสให้คิระยิงอัคนี ลำแสงสีแดงขาวพุ่งหลอมละลาสจินน์ที่เสียหาย
เอลฟันจินน์อีกตัวหนึ่งขณะหลบปืนกลจำนวนนับไม่ถ้วนที่พุ่งใส่อย่างต่อเนื่อง การเพิ่มความเร็วเอ็กเซียด้วยไรเซอร์ใช้กลยุทธ์โจมตีและหนีทำให้โคออดิเนเตอร์ลำบาก
“บัดซบ”นักบินจินน์สาปแช่งขณะพยายามตามหุ่นที่ติดอุปกรณ์แปลกๆ”คราวนี้สัตว์ประหลาดเนเชอรัลส่งอะไรมาให้เรา”
“ฉันอ่านไม่ออก…อ๊าก!!”หนึ่งในจินน์ระเบิดเมื่อดาบของGNซอร์ตIIฟันทะลุห้องนักบิน
ขณะเดียวกันคิระยิงอีกนัดใส่จินน์ระยะไกล เขาดึงไกปืนแล้วสไตรค์สั่นสะเทือนจากแรงกระแทกเกราะของมัน คิระแก้ไขอย่างรวดเร็ว แต่เขาทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้ เมื่ออีจิสพุ่งลงตวัดบีมเซเบอร์ คิระถอยกลับรวดเร็วไม่ให้แขนโดนฟัน แต่เขาโดนฟันปืนวัลแคนต่อต้านเรือรบ
“อัสรัน”คิระตะโกนแทบจะหลบดาบสีเหลืองของอีจิสไม่ทัน
คิระยิงปืนอัคนีที่อีจิสแผดเผาเกราะของเขาตามด้วยหนึ่งในทรัสเตอร์ อัสรันยังโจมตีอย่างไม่หยุดยั้ง ดูเหมือนว่าอุปกรณ์ที่คิระเลือกใช้ทำให้อัสรันเห็นโอกาสจับสไตรค์ คิระหลบอีจิสที่พยายามฟันแขนขาเขา
“หยุดสู้ได้แล้วคิระ ฉันไม่อยากทำร้ายนาย”
เมื่อเห็นทั้งสองสู้กัน เซ็ตสึนะก็ร้องเรียกคิระ
“คิระ รับไป”เขาโยนหนึ่งในGNซอร์ตIIของ00ไปให้สไตรค์ และใช้ดาบฟันดาบสีเหลืองของอีจิส แม้เขาไม่สามารถใช้โหมดปืนไรเฟิลของอาวุธได้ แต่ดาบก็เพียงพอจะปัดป้องบีมเซเบอร์ศัตรู
คิระได้ยินเสียงครวญครางทางวิทยุขณะอีจิสขยับกลับ แขนข้างหนึ่งเกิดประกายไฟจากความเสียหาย และสไตรค์โยนดาบคืนให้00ไรเซอร์ แต่นั่นไม่ได้หยุดอัสรัน เขาเปลี่ยนมาใช้บีมไรเฟิลของเขา ตอนนี้คิระเต้นอยู่รอบลำแสง คิระเริ่มเหงื่อออก เขาไม่ได้มีโอกาสมากที่จะแพ้การต่อสู้ครั้งนี้…ไม่ใช่ด้วยประสบการณ์ทั้งหมดที่เขามีต่ออัสรันในตอนนี้ แต่…ยิ่งเขาสู้นานเท่าไหร่นาสก้าก็เข้าใกล้สนามรบมากขึ้น
“ถอยไปนะอัสรัน”คิระตะโกนยิงปืนอัคนี
ลูกแรกพลาดเมื่ออัสรันหลบ แต่ลูกที่สองเฉือนขาของอีจิส เมื่อสัญญาณเตือนดังขึ้นในห้องนักบิน อัสรันก็เบิกตากว้างอย่างตกตะลึง คิระ...ยังไง? เขาไม่เคยสร้างความเสียหายให้กับอีจิสมาก่อน และนั่นมันกันไอน์? เขาทำมากขนาดนี้ในลันเชอร์ได้ยังไง? แถมในระยะใกล้ด้วย?
“แต่ว่าถ้าเป็นเอลล่ะก็...”อัสรันคิดถอยห่างจากสไตรค์กลับไปที่เวอซาเรียส ผู้บัญชาการครูเซ่คงตำหนิที่ปล่อยให้คิระตีเขา แต่อัสรันจะไม่พยายามสู้กับสไตรค์ในสภาพแขนขาขาด
คิระปล่อยให้อีจิสหนีไป เขาเห็นแสงรวมตัวที่ปากกระบอกยานนาสก้า
ไม่
เวอซาเรียสได้ยิงลำแสงไปที่มอนโกเมอรี่
ครู่หนึ่งนักบินสไตรค์นึกถึงที่ไซบอกพ่อของเฟรย์อยู่บนยานลำหนึ่ง
“ยานของพ่อจะไม่ถูกทำลายใช่ไหม”
เขาจำคำพูดของเธอได้ เธอกลัวว่าจะมีสิ่งเลวร้ายเกิดขึ้นกับพ่อของเธอ และเขาสัญญากับเธอว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย
เขาทำให้เธอผิดหวัง
@@@@@@@@@
เวลาเหมือนจะหยุดไหลสำหรับทุกคนบนมอนต์โกเมอรี่ เมื่อลำแสงปืนใหญ่ยิงเข้ามาใกล้สะพาน ก่อนหน้านี้พวกเขาพัวพันกับจินน์ เซนติเนลและอีจิส ไม่ได้สังเกตนาสก้าเข้ามาในระยะยิง ทุกคนบนสะพานรวมทั้งรัฐมนตรีได้แต่จ้องไปที่ลำแสงที่ยิงเข้ามาด้วยความสยดสยองและคาดว่าจะเกิดเหตุการณ์เลวร้ายที่สุด
แต่ทว่า...
ทันใดนั้นภาพเบลอสีฟ้าและขาวก็ปรากฏหน้าพวกเขา
“เอล!!!”คิระตะโกน ลูกเรือของอาร์คแองเจิ้ลตกใจกับการเคลื่อนไหวกระทันหันของนักบิน
ปืนใหญ่เวอซาเรียสยิงเป้าหมาย แต่พวกเขาไม่ได้ยิงมอนโกเมอรี่แต่กลับชนกับบาเรียสีเขียวที่สร้างจากอนุภาคของโมบิลสูท ลำแสงหายไป เช่นเดียวกับบาเรียจาก00ไรเซอร์ เซ็ตสึนะถอนหายใจด้วบความโล่งอกขณะGNฟิลด์หยุดทำงาน
คิระไม่สามารถบอกได้ว่าเขาโล่งใจหรือประหลาดใจกับกันดั้มของเพื่อนสนิทในเวลาเดียวกัน
“เอาเลยคิระ”
คิระได้สติเล็งยิงปืนอัคนีใส่ยานอีกลำ มันโดนหัวยานซาฟท์ทำลายอาวุธที่เหลือ และยานนาสก้าก็ถอยกลับด้วยจินน์ที่เสียหายและอีจิสที่คอยคุ้มกัน
ลูกเรือทั้งหมดรวมทั้งอัลตาร์ไม่อยากเชื่อสิ่งที่เห็น โมบิลสูทอาวุธGที่พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อน ได้ช่วยชีวิตพวกเขาจากความตาย
“ท่านครับ อันโนวโมบิลสูทพยายามติดต่อเรา”
“ส่งเข้ามา”กัปตันสั่ง หน้าจอขนาดเล็กปรากฏที่หน้าต่างซึ่งมีแต่เสียงเท่านั้น
“นี่คือเซ็ตสึนะ เอฟ เซย์เอย์ จากอาร์คแองเจิ้ล”เขากล่าว”สถานะคุณเป็นยังไง”
“เราเสียยานคุ้มกันเบอนาร์ตและเหลือโมบิลอาเมอร์เครื่องเดียว”
“เข้าใจแล้ว ผมจะคุ้มกันจนกว่าจะพบอาร์คแองเจิ้ล”
เขาพูดจบแล้วหน้าจอดับลง
“แจ้งลอว์ให้เรียกโมเบียสที่เหลือกลับ เราจะไปสมทบที่จุดนัดพบกับอาร์คแองเจิ้ล”
@@@@@@@@@
ความคิดเห็น