คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ใต้ห้วงทะเลลึก Re
โกรฟ46 สถานที่รวมตัวของกลุ่มหมวกฟางตัวปลอม ทหารเรือมารวมกันและนำแปติฟิสต้าไปซ่อมแซม เซนโตมารุกำลังยุ่งกับการรายงาน
“ก็บอกแล้วไงว่ามันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ไม่เข้าใจเหรอ คนที่มาขวางไว้คือราชานรกเรย์ลี่ เขาเคยชนะตาลุงคิซารุด้วยนะ แล้วพวกฉันจะทำอะไรได้ ไอ้พวกที่หายไปจากลานนี้ได้คือพี่น้องคาลิบูกับกลุ่มหมวกฟางปลอมอีกหลายคน นอกนั้นพวกฉันจับไว้หมดแล้ว แต่เพราะฝีมือของหมวกฟางตัวจริง แปติฟิสต้า3ตัวเลยเสียหายยับ
“นี่เป็นหุ่นโปรโตไทป์ที่ไล่ต้อนพวกนั้นได้เมื่อ2ปีก่อน แน่นอนแปติฟิสต้ายังเก่งเท่าเดิม แต่ฝ่ายที่เปลี่ยนไปคือเจ้าพวกนั้น ในช่วง2ปีที่หายไป พวกมันเก่งขึ้นจนน่าตะลึง”
“ฝากบอกศูนย์ใหญ่ที่นิวเวิร์ลให้ชัดๆเลยว่ากลุ่มหมวกฟางมันฟื้นกลับขึ้นมาแล้ว”
@@@@@@
โกรฟ42 เรย์ลี่นั่งอยู่ที่นั่งมองทะเล
“ไม่ทันไรก็ไปซะแล้วนะ”
แช็กกี้จุดบุหรี่พ่นควันออกมา
“ทั้งมังกี้จังกับคนอื่นๆเก่งขึ้นเยอะเลย”
“เห็นด้วยงั้นเหรอ”
“ใช่ ฉันเป็นแฟนพวกเขานี่ เห็นแล้วนึกถึงอะไรขึ้นมาบ้างไหมล่ะ คุณเรย์”
“ก็คงงั้นมั้ง”
ย้อนอดีต
“โอ้โห เรือเจ๋งจังเลยนะ”
เรย์ลี่เงยหน้าเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งในเสื้อแจ็กเก็ตสีแดง ถือกระเป๋าเป้สะพายไหล่ บนหัวเขา…สวมหมวกฟาง
“เรือขโมยมาน่ะ บ้านฉันโดนไฟไหม้ก็เลยต้องมาอยู่บนนี้”เรย์ลี่วัยกลุ่มกล่าว
“งั้นเหรอ แล้วนายชื่ออะไร”คนแปลกหน้าถาม
“เรย์ลี่”
“ส่วนฉันโรเจอร์ การพบกันครั้งนี้คงเป็นชะตานะเรย์ลี่”
“ชะตาเหรอ”
“ไม่มาพลิกโลกใบนี้กับฉันหน่อยเหรอ”
“เอ๋? โลกเหรอ ฮะๆๆ นายคิดว่าตัวเองเป็นใคร ไปให้พ้นไป”
“ถึงเรือลำนี้จะเล็กนะ ถ้าบังคับดีๆก็น่าจะฝ่าพายุได้แทบทุกรูปแบบ เหมาะที่พวกเราจะใช้ออกทะเลเลยนะว่าไหม
“พวกเราเหรอ? ออกทะเลเหรอ? อย่าตู่เอาเองได้ไหม ทำไมฉันต้องทำงั้นด้วย”
“ก็บอกแล้วไงว่าจะพลิกโลก เอาล่ะ ออกเรือได้เลยเรย์ลี่”
เรย์ลี่เช็ดน้ำตา
“บางทีโลกนี้อาจจะไม่มีความบังเอิญก็ได้ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นต่างมีเหตุผล ชะตาปั้นแต่งทุกอย่างขึ้นมาอย่างรอบคอบ ยังไงซะ ลูฟี่ก็กลายเป็นผู้ชายที่เหมาะกับหมวกใบนั้นขึ้นอีกก้าวหนึ่งแล้ว ถ้ามีชีวิตอยู่ต่ออีกนิด ก็คงจะไม่เลวเหมือนกัน”
@@@@@@@
เรือซันนี่ค่อยๆจมลงไปที่เกาะเงือก
“ผิวน้ำอยู่ตั้งไกลขนาดนั้นแน่ะ”โรบินแหงนมองปลาที่แหวกว่ายเหนือพวกเขา
“วิวสุดยอด ต่อให้เป็นเรือดำน้ำก็เห็นวิวผ่านหน้าต่างไม่ได้กว้างขนาดนี้หรอก”แฟรงกี้พูดขณะที่เท็ดเดินไปที่ราวบันไดและยิ้มเมื่อมีสัมผัสนุ่มที่หลัง
เท็ดยิ้มกับซิฟเกาะเขาแจ“ฉันคิดถึงสัมผัสของเธอ”เขาพูดพลางลูบหัวและเธอหัวเราะจูบเขา
คนอื่นตกตะลึงกับต้นโกงกาง
”ฉันเคยเห็นมาแล้ว”โซโลพูด
“ก็แกขึ้นเรือผิดลำนี่หวา อย่าทำลายบรรยากาศได้ไหมคนกำลังซาบซึ้ง”ซันจิตะโกน
พวกเขายังมองดูปลา และปลาวาฬก็ว่ายผ่านไป
โซโลคิดจะจับปลา ลูฟี่ร่วมด้วย
ช็อปเปอร์กับอุซปทุบทั้งคู่
“ให้ตายสิ ก่อนที่พวกนี้จะทำเรื่องงี่เง่า คุณนามิช่วยอธิบายเรื่องฟองอากาศ…“เพียงแค่ซันจิหันไปมองนามิเขาก็เลือดกำเดาพุ่ง
ซันจิพุ่งไปชนเข้ากับฟองอากาศทะลุไปด้านนอก
“ซันจิ!!!”ลูฟี่ยืดแขนไปคว้าตัว
แต่แขนอยู่ในทะเลไม่มีแรง คนอื่นต้องช่วยกันดึงพาซันจิกลับมา
ช็อปเปอร์รีบเอาถุงเลือดมาถ่ายเลือดให้กุ๊ก
เท็ดนั่งโต๊ะที่ว่างบนดาดฟ้าโดยมีโรบินกับซิฟขนาบซ้ายขวา
“พอถึงเกาะเงือกต้องถ่ายเลือดให้เขาเพิ่ม เลือดของมนุษย์เงือกกับนางเงือกจะเหมือนกับเลือดของคนไหมนะ”ช็อปเปอร์พูด
นามิยังอธิบายต่อว่าเรือที่เคลือบมีความยืดหยุ่นระดับหนึ่งให้พวกเขาโจมตีเจ้าทะเลได้
แต่ถ้ามีรูหลายแห่งพร้อมกันมันก็แตกได้”เรือ70%ที่แล่นไปที่เกาะเงือกถูกทำลาย”
“มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย!!”
ลูฟี่กับโซโลจะแข่งจับปลาอีกครั้ง
ช็อปเปอร์กับอุซปทุบพวกเขาที่ไม่ฟังนามิพูด
ลูพี่ลุกขึ้นและยกเป้”ฉันมีข้าวกล่องที่แฮนค็อกเตรียมไว้ให้”
ขณะที่พวกเขากินแฟรงกี้บอกว่าเขามีบางอย่างจะพูด
แฟรงกี้อธิบายว่าฮาจิกับดูวัลปกป้องซันนี่จนได้รับบาดเจ็บสาหัสและต้องพักรักษาตัว
“แล้วทำไมเรือถึงปลอดภัยมาจนถึงตอนนี้”อุซปถาม
“นั่นก็เพราะมีนักรบอีกคนไงล่ะ”แฟรงกี้กล่าว
“นักรบอีกคน”นามิไม่เข้าใจ
“ก็คนที่ส่งพวกเราลอยกระเด็นไปเมื่อ2ปีก่อน คุมะยังไงล่ะ”แฟรงกี้ตอบทำให้หลายคนประหลาดใจ
แต่บางคนไม่ได้ตกใจเช่นโรบินกับเท็ด
“พวกนายก็น่าจะเอะใจอยู่แล้ว ตอนนั้นน่ะพวกเราถูกช่วยเอาไว้”
ย้อนกลับไป ตอนที่แฟรงกี้มาถึงเรือซันนี่ก็พบคุมะ
“กำลังรออยู่เลย”
“นี่แกไปทำอะไรอยู่ตรงนั้น”แฟรงกี้เล็งปืน
“ภารกิจเสร็จสิ้น”
คุมะที่บาดเจ็บหรือเสียหายหนักขยับร่างที่ทรุดโทรมเดินจากไป
แฟรงกี้ได้ไปถามเรย์ลี่ ก็รู้ว่าหลังจากคุมะส่งพวกเขาลอยไปแล้วก็ไปหาเขา
“ฉันไม่มีเวลาเหลืออีกแล้ว”
“ไม่รู้หรอกนะว่าโดนรัฐบาลกำจุดอ่อนอะไรไว้ เขาให้กองทัพดัดแปลงทำให้ร่างกายกลายเป็นไซบอร์ทไปทีละน้อย จนกลายเป็นอาวุธมนุษย์ในสงครามมารีนฟอร์ต”
“แต่ว่าถึงจะสูญเสียบุคลิกไปแต่ก็ยังเฝ้ารอพวกเราเหรอ”อุซปถาม
ดูเหมือนจะมีสัญญาระหว่างเขากับเวก้าพังค์ที่ให้ตั้งโปรแกรมปกป้องเรือซันนี่ไว้จนกว่าสมาชิกกลุ่มหมวกฟางคนหนึ่งจะกลับมา
“ทำอะไรบ้าบอสิ้นดี ทำไมต้องเพื่อพวกเราขนาดนั้น”โซโลถาม
“คุมะ”โรบินได้ฟังเรื่องคุมะจากดราก้อน
“เขาเป็นคณะปฏิวัติ…อาจจะเกี่ยวข้องกับพ่อของลูฟี่”อุซปกล่าว
“เราเป็นหนี้เขาเหรอ”ซันจิฟื้นขึ้นมา
“โอ ซันจิตื่นแล้ว กินข้าวกล่องสิ ฉันได้มาจากแฮนค็อกจังที่เกาะสตรี”เท็ดพูดแต่ที่จริงกำลังเยาะเย้ยเขา
“เกาะสตรี….ใช่ ที่ๆคุมะส่งแกไป”
“เขาส่งลูฟี่ไปที่นั่น”เท็ดขัดจังหวะกุ๊ก”ฉันแค่ตามลูฟี่ไปหลังสงครามมารีนฟอร์ต และได้ฝึกกับสาวฮ็อตที่สวมแต่บิกินี่”
ผู้ชายในกลุ่มอิจฉา แต่โรบินเห็นว่าขาดรายละเอียดบางอย่าง
“ทำไมฉันต้องขอบคุณมันด้วย? แกรู้ไหมว่าฉันไปอยู่ที่ไหนในช่วง2ปีนี้”ซันจิถามขณะคนอื่นกิน
“เธอถูกส่งไปไหนเท็ด”โรบินถาม
“คุมะไม่ได้ส่งฉันไปไหน แต่เขาก็ทำให้ฉันพบกับแฮนจังและมากาเร็ต”
“มากาเร็ต ใคร?”ซิฟถาม
“ผู้หญิงเผ่าคุจาอีกคนที่เพิ่งได้เป็นสมาชิกโจรสลัดคุจา”
ขณะที่พวกเขาคุยกันมีเรือลำหนึ่งไล่ตามมา
โรบินจับแขนเท็ดกระซิบชวนไปที่ห้อง
“เธอต้องบอกฉันว่าโดนส่งไปไหน”
เท็ดถอนหายใจเมื่อรู้ว่าไม่มีทางปิดบังนักโบราณคดีสาวที่ชาญฉลาดได้
เท็ดสารภาพเรื่องที่เขาไม่ได้โดนส่งแต่ถูกกองทัพจับกุมไปที่อิมเพลดาวและทดลองเปลี่ยนเขาเป็นไซบอร์ก
ลูฟี่บุกอิมเพลดาวและช่วยเขาออกมาได้ หลังจากนั้นเขาก็ไปร่วมสงครามมารีนฟอร์ตและไปเกาะสตรี
“ฉันดีใจที่เธอปลอดภัย”
“ฉันก็เหมือนกัน”
ทั้งสองเริ่มกอดจูบเตรียมจะเข้าสู่บทรัก แต่ทันใดนั้นเรือสั่นสะเทือนพวกเขาจึงออกมาข้างนอก
เรือลำหนึ่งแล่นเข้ามาเบียดเรือซันนี่หมายจะทำลายฟองสบู่ เท็ดจำชายสองคนได้จากกลุ่มที่ร่วมชุมนุมกับกลุ่มหมวกฟางตัวปลอม ผมเปียก คาริบูและเลือดสาดโคริบู
แต่นามิเจอบางอย่างที่คุ้นเคย
“มอมู นายคือมอมูจากกลุ่มอารอนใช่ไหม”นามิวิ่งไปด้านข้างเรือถามวัวทะเล
“เจ้านั่นมัน…”
มอมูเห็นลูฟี่กับซันจิก็หวาดกลัวถึงเรื่องเมื่อ2ปีก่อน
ขณะที่คาริบูโดดขึ้นมาบนเรือซันนี่…แล้วมันก็ว่ายน้ำหนีไป
“เพื่อเป็นการทักทาย ยิงปืนกลเป่ามันให้กระจุยเลย”เขาพูดก่อนจะรู้ว่าอยู่คนเดียวบนเรือศัตรู
แฟรงกี้เดินเข้าไปจับคาลิบูยกขึ้น
เขากรีดร้องออกมาว่าไม่อยากถูกโยนลงทะเล ในที่สุดก็ถูกปล่อยลงพื้น
“แกเป็นกัปตันเรือลำนั้นใช่มั้ย”โซโลถามขณะเขา เท็ดและซันจิเดินมาหาเขา
“โรโรโนอา โซโล! นักรบอสูร เท็ด!!”
ชายคนนั้นเริ่มพูดโกหกว่าโดนบังคับให้ทำงานบนเรือ
“ฉันว่าหมอนี่ดูน่าสงสารนะ”ช็อปเปอร์หลงเชื่อ
“ซะที่ไหนกันเล่า มันโกหกทุกคำเลยต่างหาก”อุซปบอกความจริง
“เอ๋!!!!!?”
นามิเดินเข้ามาถามเรื่องมอมู
“โอ น่ารักจังเลย เธอคือแมวขโมย นามิใช่มั้ย”
“อย่าไปจ้องต้นหนสุดสวยของเราด้วยสายตาแทะโลมนะเฟ้ย”ซันจิเตะมัน เมื่อเขาหันไปมองนามิก็เลือดกำเดาพุ่งไปชนฟองสบู่
“ขี้เกียจช่วยแล้วนะเฟ้ย!!”อุซปร้อง
คาลิบูอธิบายว่าการนำเจ้าทะเลมาลากจูงเป็นวิธีง่ายในการเดินทางไปยังเกาะเงือก
“เอ๋ จริงเหรอ!?”ลูฟี่ยิ้ม
เราดำลงไปลึกเรื่อยๆบวกกับนักโทษที่น่ารำคาญและอากาศเริ่มเย็นลง ลูฟี่วิ่งไปคว้าเสื้อกันหนาวจากห้องของเขาใส่ให้นามิ
“นี่นามิ ใส่ไว้ซะ”
“ขอบใจลูฟี่”เธอยิ้มสวมใส่
นามิอธิบายวิธีเกี่ยวกับกระแสน้ำใต้ทะเลแต่หยุดเมื่อเรือซันนี่ลอยไปถึงน้ำตกใต้ทะเล ทุกคนกำลังดื่มด่ำกับความวิเศษของธรรมชาติ
“นี่ พวกหมวกฟาง นี่มันไม่ค่อยดีแล้วหันหัวเรือกลับเดี๋ยวนี้”คาริบูตะโกน
“อะไรของมันฟะ ลืมไปเลยว่ามีไอ้หมอนี่อยู่ด้วย”โซโลพึมพำ
“ดูข้างล่างนั่นสิ มีสัตว์ประหลาดอยู่ด้วย ชั้นไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่าจะมีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ ฆ่าคนโดยไม่รู้จักพอ นั่นเป็นตำนานของปีศาจแห่งท้องทะเลลึกและคำสวดของเหล่าคนเดินเรือทั้งหลาย มันคือศัตรูตัวฉกาจของคนที่ออกเดินทางสู่ท้องทะเล”
ทันใดนั้นปลาหมึกยักษ์สีเหลืองก็โผล่มาจากน้ำตกใต้ทะเล มันใหญ่กว่าซันนี่อย่างน้อย50เท่า อุซปกับช็อปเปอร์น้ำลายฟูมปากกลัวเรือถูกขยี้ด้วยหนวดของมัน
“ขอร้องล่ะ ฉันยังไม่อยากตายหันเรือกลับเถอะ ถ้าพวกนายรออีก2-3วัน ฉันเชื่อว่าสัตว์ประหลาดต้อง…”
“น่ารำคาญจริง หุบปากไปเลยแกน่ะ”ลูฟี่ตะโกนใส่เขาแล้วมีรอยยิ้มคุ้นเคย”ฉันมีความคิดดีๆแล้ว เรามาทำให้มันเชื่องดีกว่า”
เอาอีกแล้ว…
“เมื่อกี้นายพูดอะไรนะลูฟี่?”อุซปถาม
“ชั้นจะทำให้เจ้าคราเคนนั่นเชื่อง แล้วก็ใช้มันลากเรือเราไง”ลูฟี่ตอบอย่างมีความสุข
“นายบ้าไปแล้วรึไงห๊า!!”อุซปบีบหน้าลูฟี่ให้มองสัตว์ประหลาด”ดูให้ดีๆสิ อ๊ะไม่สิ ตัวใหญ่ขนาดนี้ไม่ต้องเบิ่งตาดูก็เห็นชัดๆกันอยู่แล้ว”
ช็อปเปอร์ร้องไห้“คราเคนเป็นสิ่งมีชีวิตที่ถูกคิดว่าเป็นสัตว์ในตำนานเรื่องเล่าทั่วโลก จะมีใครรู้บ้างว่ามีชีวิตอยู่มานานแค่ไหนแล้ว”
“สิ่งมีชีวิตไม่มีกระดูก โครงกระดูกไม่มีเนื้อ ชั้นรู้สึกว่าเราช่างต่างกันเหมือนหน้ามือกับหลังเท้า”บรู๊คเล่นดนตรี
“ใครสนกันเล่า!!”อุซปตะโกนเมื่อเห็นเขาชิวเกินไป
“โฮ่ ดูน่าอร่อยเหมือนกันนี่”แฟรงกี้มองภาพคราเคนที่โรบินวาดออกมา
“แถมไม่ใช่ของที่จะหาดูได้ง่ายๆเลย”โรบินพูด
“นี่พวกเธอวาดภาพมันอยู่เรอะ อะไรจะใจเย็นขนาดนั้น”ช็อปเปอร์ร้อง
“มอออ!!!!”
เสียงวัว....
“พี่ครับ”เสียงโคริบูดังขึ้น เรือกลุ่มโจรสลัดคาริบูกลับมาช่วยกัปตัน
“พวกแก”คาริบูวิ่งไปด้านข้างเรือด้วยความยินดี
แคร็ก!!!!!
เรือถูกหนวดคราเคนขยี้ขณะที่มอมูว่ายน้ำหนีไป
ร่างของลูกน้องคาริบูลอยขึ้นไปด้านบน
"เหมือนแมงกะพรุนเลย"โซโลกล่าว
"หุบปากน่าโรโรโนอา!!"คาริบูตะโกน
คราเคนว่ายเข้าหาพวกเขา
“เกียร์3”ลูฟี่กัดนิ้วโป้งขณะที่โซโลชักดาบออกมา
“หยุดนะ”อุซปดึงมนุษย์ยางและนักดาบกลับมา”ถ้าโจมตีไปล่ะก็ฟองอากาศแตกแน่”
เท็ดดึงคันโยกพวงมาลัยและซันนี่ก็ถอยหลังหลบการโจมตีแรก
“ถ้าอยากจะสู้ฉันก็พอมีความคิดดีๆอยู่”คาริบูพูดและนำฟองสบู่บนดาดฟ้าครอบลูฟี่ โซโลและซันจิไว้
”นี่คือการครอบแบบตีขาได้ เป็นเหมือนชุดดำน้ำแบบเร่งด่วนไงล่ะ”
ลูฟี่ โซโลและซันจิออกจากฟองไปสู้กับคราเคนขณะที่คราเคนพยายามโจมตีเรือซันนี่ แฟรงกี้ยิงจรวดจากไหล่”แฟรงกี้ร็อกเก็ตลันเชอร์”
คราเคนใช้หนวดอีกข้าง ช็อปเปอร์ใช้การ์ดพ้อยต์
เรือกระเด็นไปทางหน้าผาหินและ
โรบินไขว้มือ”มิลเฟลอร์ กิกันเทสโต้มาโน่”
มือใหญ่ปกป้องเรือจากก้อนหิน
“แทบรอไม่ไหวแล้วที่จะเห็นขาของเธอ”เท็ดพูดก่อนมุ่งความสนใจไปที่คราเคน
“เกียร์3”แขนขวาลูฟี่ขยายใหญ่กลายเป็นสีดำ
“บลูวอร์ค”เท็ดประหลาดใจเมื่อเห็นซันจิใช้เดินชมจันทร์ก้าวออกจากฟองสบู่ไปหาคราเคน”เดียเบิ้ลจัมป์”ขาขวาซันจิเรืองแสงสีแดงส้มก่อนโจมตี”ลูกเตะตัดเนื้อย่าง”ทิ้งรอยไหม้ที่หนวด
“วิชา3ดาบทางแยก6วิถี”โซโลคำรามหั่นหนวดอีกข้างเป็นชิ้นๆ
“ปืนช้างยางยืด”ลูฟี่ชกเข้าที่หัวคราเคนทำให้ฉลามใส่เสื้อหลุดออกมา
ทันใดนั้นกระแสน้ำวนก็ดูดพวกเขาหายไปในความมืด
เท็ดและคนอื่นตื่นขึ้นพบว่ารอบข้างแทบมืดสนิท ปลาตัวใหญ่ว่ายอยู่ใกล้พวกเขา “เราตายแล้วเหรอ?”เขาเกาหัวก่อนลุกขึ้นยืน
พวกเราแล่นเรือตามหาลูฟี่ โซโลและซันจิ
“มืดขนาดนี้หายังไงก็ไม่เจอหรอก”อุซปกล่าว
“ตอนนี้เราน่าจะลงมาลึกประมาณ7000เมตรละนะ”แฟรงกี้พูดบังคับพวงมาลัย
โรบินเอนกายอยู่ที่กราบขวายืดตัวและส่ายหัว”เราหาพวกลูฟี่ไม่เจอ ดูเหมือนพวกนั้นจะคลาดกันกับเราซะแล้ว หวังว่าคงจะไม่ถูกพวกสัตว์ประหลาดจับฉีกเป็นชิ้นๆไปแล้วนะ”
“อย่าคิดอะไรน่ากลัวแบบนั้นเซ่”อุซปร้อง”สามคนนั้นอยู่ในฟองอากาศบางๆเอง ถึงแม้จะมีชีวิตอยู่ แต่ว่าอากาศคงเหลือน้อยเต็มทีแล้ว พวกนั้นกำลังตกอยู่ในอันตราย”
“ถึงได้บอกไงว่าให้เอาเชือกชูชีพไปด้วย”นามิบ่นรวบผมด้วยความหงุดหงิด
แฟรงกี้จำบางอย่างได้”จริงสิฉันส่องไฟฉายได้”
“มันจะทำอะไรได้!!”ซิฟร้องขณะที่อุซปกับช็อปเปอร์ตาเป็นประกาย
“ซิฟ แต่แสง…”
“ไม่ใช่ไฟฉายอย่างที่เธอคิด”เธอส่ายหัว
“แฟรงกี้ ไฟฉายหัวนม”
แสงสีเหลืองส่องจากหัวนมของไซบอร์ก
“ไปฉายอะไรตรงนั้นฟะ”อุซปตีแขนแฟรงกี้
“ปิดเครื่อง”เท็ดพูดอย่างขุ่นเคือง”ซันนี่มีไฟฉายอยู่แล้ว เราไม่ต้องใช้ไฟฉายของนาย”
พวกเขาค้นหาต่อไปและฝูงแมงกะพรุนยักษ์ผ่านมา มีตัวหนึ่งยืดหนวดผ่านฟองสบู่ไปหากวางเรนเดียร์
“ว้าว มันยื่นมือเข้ามาด้วย สงสัยมันอยากจะเป็นเพื่อนกับพวกเรา”
“ช็อปเปอร์อย่าจับนะ”โรบินเตือน”มันอาจจะมีพิษก็ได้”
ปลาตัวใหญ่งับแมงกะพรุนไปช็อปเปอร์โดดถอยด้วยความตกใจ ขณะที่ปลาตัวใหญ่ว่ายเข้ามาหาพวกเขา
“ลิตเติ้ลคูโดวัง”เท็ดดึงคันโยกซันนี่พุ่งไปข้างหน้าขณะปลายักษ์กินแมงกะพรุนและฟองอากาศหดลงเล็กน้อย
“ผมไม่ชอบเลยครับ”บรู๊คพูด แฟรงกี้เตือนเท็ดว่าคูโดวังจะลดอากาศไปเรื่อยๆ
เจ้าปลานั้นปล่อยแมงกะพรุนและพลิกคว่ำตายสนิท
“มันมีพิษจริงๆด้วย”โรบินรำพึง
ขณะแล่นเรือบรู๊คสังเกตเห็นเชือกบนดาดฟ้าหยิบขึ้นมา
“ทุกคนครับ รู้รึเปล่าว่าสุภาพบุรุษโจรสลัดคนนั้นไปไหน”
ทุกคนช่วยกันตามหา ขณะที่ถังเหล้าเปิดออกหัวคาริบูที่กลายเป็นโคลนโผล่มา เท็ดมองกลับมาจากพวงมาลัยและถอนหายใจก่อนพุ่งไปในพริบตา มือซ้ายเท็ดกลายเป็นสีดำจับคอคาลิบูขณะที่แฟรงกี้เข้ามา
เท็ดบีบคอคาลิบูทำให้มันส่งเสียงร้องอ้อนวอนขณะที่แฟรงกี้ทำการปิดปากถังแล้วมัดเชือกไว้รอบๆ ซิฟเดินเข้ามายกรองเท้าบู๊ตเตะทำให้เชลยร้อง
“มันคงเป็นพวกใช้พลังผลปีศาจสายโรเกีย ตอนนั้นมันคงตั้งใจให้เราโจมตีโดนมันและแกล้งทำเป็นถูกจับไว้”
เชลยเงียบไปนาน ซิฟนั่งอยู่บนถัง”ถ้าแกไม่พูดก็ไม่เป็นไร ตอนนี้แกคงรู้สึกเหมือนไม่มีแรง แกคงคิดว่าถังนี้ทำจากหินไคโร แต่ไม่ใช่ ชั้นทำให้นายรู้สึกอย่างนั้น ชั้นไม่บอกหรอกทำได้ยังไง…สิ่งที่แกต้องรู้คือไม่มีหินไคโร และแกจะออกมาเมื่อไหร่ก็ได้ แต่เมื่อแกทำจะต้องเจอกับฉัน”
กลุ่มหมวกฟางคิดว่าเป็นไปไม่ได้ แต่ถังเริ่มมีเหงื่อไหล และซิฟยิ้มเยาะขณะลุกขึ้นปิดแป้นหมุนในถุงมือและเตะถังทำให้กลิ้งไปทางเสากระโดงเรือ
“ซิฟ เธอทำอะไรเหรอ”อุซปถาม
“จำพลเอกคิซารุได้ไหม”
อุซปพยักหน้า
“ชั้นค้นพบวิธีควบคุมความถี่ของหินไคโร…และพบวิธีที่จะไม่ทำร้ายพวกเรา”
“แล้วไม่มีผลข้างเคียง”
“ไม่มีผลข้างเคียง”ซิฟชี้ไปที่สวนดอกไม้ของโรบิน”ตราบใดที่ไม่ไปทำร้ายผึ้งของฉัน”
เท็ดกลับมาขับพวงมาลัยค้นหาพวกลูฟี่ต่อ พวกเขามาถึงภูเขาไฟและเจ้าทะเลมากมายล้อมรอบ ทำให้ลูกเรือประหม่า เขาใช้คู เดอ เบิร์สแบบเบาถึง4ครั้งหนีจากพวกมัน แต่ต้องหยุดเพราะฟองหดทุกครั้งที่ใช้หลังแทบไม่รอดจากปลายักษ์ หมัดกระแทกปลาก่อนได้ยินเสียงแหลมสูง
พวกเขามองขึ้นไปเห็นเงือกขนาดมหึมาใหญ่เท่าคราเคน มีใบหน้ากลมโต ปากใหญ่มีฟันที่ค่อนข้างห่างกัน และตาเหมือนเด็ก
เรือลำใหญ่ที่ไม่ได้เคลือบเรือลอยมาหาพวกเขา ใบเรือขาดและตะไคร่งอกตามจุดต่างๆของเรือ ที่ใบเรือมีชื่อฟลายอิ้ง ดัชแมน
ลูกเรือยกเว้นเท็ดกับโรบินแตกตื่น วาดาสึมิพยายามโจมตีพวกเขาก่อนถูกคราเคนโจมตี หลังจัดการได้ คราเคนยิ้มขณะที่ลูฟี่ โซโลและซันจิที่อยู่ในฟองอากาศเดียวกันลอยเข้ามา เมื่อขึ้นมาบนดาดฟ้าพวกเขาอธิบายว่าลูฟี่ทำให้คราเคนเชื่องได้ ตอนนี้มันชื่อสุรุเมะ สุรุเมะวางซันนี่ไว้บนหัวแล้วว่ายไปที่เกาะเงือก
ทันใดนั้นภูเขาไฟปะทุ น้ำกลายเป็นสีแดง วาดาสึมิลากเรือหนี สุรุเมะโดดลงร่องลึกก่อนลาวาออกจากพื้นสมุทรและหินถล่มลงมา
อุซปยิงเมล็ดด้วยหนังสติ๊กระเบิดเป็นสาหร่ายยักษ์หยุดหินไว้”มิโดริโบชิ ซากันโซ่”
สุรุเมะว่ายออกจากโขดหินแล้วค่อยๆลอยลงไปขณะคนอื่นเชียร์เขา แต่แล้วหินก้อนนึงโดนหัวคราเคนหมดสติ
@@@@@@@
เท็ดตื่นขึ้นมาโดยหัวซุกหน้าอกนามิค่อยๆลุกขึ้น ยกมือป้องกันจากแสงจ้าที่ไม่น่าจะมีใต้ทะเลลึก คนอื่นๆเริ่มตื่นขึ้นมา แล้วไม่นานพวกเขาจ้องทรงกลมขนาดใหญ่ที่อยู่ห่างไกลออกไป มันเป็นฟองอากาศขนาดมหึมา ครึ่งหนึ่งเต็มไปด้วยน้ำและปะการัง
“ถึงแล้ว ไม่ผิดแน่ๆ เข็มกำลังชี้ไปที่เกาะนั่น…เกาะเงือก!!!”นามิมองล็อคโพส
“เย้ เราทำสำเร็จแล้ว”
“เกาะที่เต็มไปด้วยเหล่านางเงือก…สถานที่ที่ฉันโหยหามาตั้งแต่เด็ก!!“ซันจิร้องแล้วเลือดพุ่งอีกครั้ง
ช็อปเปอร์รีบวิ่งเข้ามาดูอาการ”ฉันเสียใจจริงๆซันจิ การบำบัดช่วยอะไรไม่ได้เลย ฉันว่ามันคงดีกว่าถ้านายไม่ไปเจอนางเงือกตัวจริง”
“มันเป็นความฝันของหมอนั่นที่จะมาเจอเหล่านางเงือกบนเกาะนี้”อุซปกล่าว
“แทนที่จะมีชีวิตยืนยาวโดยที่ฝันไม่เป็นจริง…ฉันขอแอบตายตอนมองเหล่านางเงือกด้วยความลามกดีกว่า”
ทันใดนั้นพวกเขาถูกล้อมรอบด้วยเจ้าทะเล
ซุรุเมะหวาดกลัวเมื่อเห็นพวกมนุษย์เงือกและหนีไป
“ซุรุเมะ”ลูฟี่เรียกแต่มันไม่กลับมา
ผู้เป็นหัวหน้ากลุ่มชื่อแฮมมอนและเห็นรอยสักฉลามที่คุ้นเคยของกลุ่มอารอน แต่ยังมีอีกรอยสักที่เป็นมนุษย์หัวขาดขีดฆ่า
“พวกแกคือกลุ่มหมวกฟางใช่ไหม”
“ถ้าใช่แล้วทำไม”
“พวกนายมีชื่อเสียงมากสำหรับพวกรุกกี้…ทำลายแผนการของอารอน แต่เมื่อ2ปีก่อนก็ได้ช่วยคุณฮาจิและอัดเผ่ามังกรฟ้า ยังกับฟิชเชอร์ไทเกอร์ วีรบุรุษแห่งเกาะมนุษย์เงือกที่พวกฉันนับถือไม่มีผิด ฉันจะให้ตัวเลือกกับพวกแกละกัน จะมาอยู่ใต้สังกัดมนุษย์เงือกรุ่นใหม่หรือจะปฏิเสธ ถ้าปฏิเสธฉันจะจมเรือพวกแก”
นามิบอกให้แฟรงกี้ใช้คูเดอเบิร์สเต็มกำลังพุ่งเข้าเกาะเงือกหนีศัตรู แฟรงกี้ทำตามที่ต้นหนบอก
“คู โด เบิร์ส!!!”ซันนี่พุ่งผ่านฟองเกาะเงือก
เมื่อฟองถูกดูดออกไปทำให้พวกเขาแทบจะโดนบี้แบน
ฟองสบู่แตกเมื่อเข้าไปในเกาะเงือกและกลุ่มหมวกฟางถูกกระแสน้ำพัดไป ทุกคนหมดสติไปทีละคน คนสุดท้ายคือเท็ดที่พยายามคว้าตัวโรบิน แต่ต้านกระแสน้ำไม่ไหว
@@@@@@@
ความคิดเห็น