คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : พบกับลูกเรือ
POV อาโซก้า
ฉันอ้าปากค้างลืมตาตื่นขึ้นมามองไปรอบๆเห็นว่ามันมืด ฉันยกแขนขึ้นรู้สึกเจ็บแปล๊บที่แขนขวา ฉันมองไปรอบๆเห็นสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย
ฉันอยู่ที่ไหน แล้วฉันตายแล้วหรือยัง….จากนั้นฉันก็จำได้ ฉันโดนจับ
ฉันลุกจากเตียงอย่างเงียบๆและลมเย็นพัดใส่ร่างกาย ฉันหน้าแดงเมื่อรู้ว่าตัวเองเปลื่อยเปล่า ฉันคลุมตัวเองด้วยผ้าห่มและพยายามหาเสื้อผ้าและเจอสวิตซ์เปิดไฟ
ห้องนี้ใหญ่กว่าห้องของฉัน มีโต๊ะทำงาน วิวโฮโล โซฟา และห้องน้ำ บนโต๊ะมีเสื้อผ้าของฉัน ไลท์เซเบอร์หายไป คนที่ลักพาตัวฉันเอามันไป ฉันคว้าเสื้อและประหลาดใจที่มันนุ่ม เหมือนมีคนเอาไปซักให้สะอาด สิ่งที่ฉันไม่ได้คาดหวังจากผู้ลักพาตัว
ฉันใส่เสื้อผ้าและพยายามเปิดประตูซึ่งมันล็อค แน่นอน ฉันใช้พลัง แต่มันทำให้ฉันโดนช็อต ฉันมองกระจกเห็นปลอกคอบางอย่างที่ทำให้ฉันใช้พลังไม่ได้
ฉันมองขึ้นไปเห็นท่อระบายอากาศ ฉันโดดเปิดฝาช่องและเข้าไป เมื่อไปถึงอีกฝั่งฉันออกจากช่องอย่างระมัดระวังไม่ส่งเสียงใดๆ โถงทางเดินที่ยังสว่างอยู่ ฉันเดินไปเงียบๆพยายามหาทางออก
ฉันพบบันไดเดินขึ้นไปพบโถงทางเดินอีก แล้วฉันก็ได้ยินเสียงดังใกล้ๆ ฉันเดินไปอย่างระมัดระวัง ดูเหมือนมีมากกว่า1คน ฉันเห็นท่อเหล็กและยกมันมาถือไว้ขณะเดินไปห้องแก๊งลักพาตัว ข้างในมีอย่างน้อย9คน แต่ละคนมีสายพันธุ์ต่างกัน
สองคนเป็นฝาแฝดโทกรูต้าอายุ12ปี ตาสีเขียวและเครื่องหมายเหมือนกัน อีกสองคนคือบาซิลิสและมนุษย์ร่างสูงที่ฉันพบ คนต่อมาเป็นมนุษย์อายุ18ปี เขามีผมสั้นสีดำและตาสีฟ้า ผิวสีแทน ต่อมาเป็นทไวเลคสีฟ้า ซาบรักที่มีผมยาวสีดำ ตาสีเหลือง และกำลังโต้เถียงกับมนุษย์ที่ฉันจำได้
“นายมันโง่จาริก ทำไมต้องพาเจไดขึ้นยานเราด้วย”ซาบรักกล่าวโต้เถียงกัปตันและหัวหน้ากลุ่ม จาริก
“ฉันเห็นด้วย ฉันว่าเราควรซ่อมยานเธอและส่งเธอออกไป”มาร์คัสกล่าวเห็นด้วยกับเพื่อนของเขา
“เพราะว่า1 เธอช่วยชีวิตฉันไว้ ฉันต้องตอบแทนเธอเอริค 2 มาร์คัส เราส่งเธอไปไม่ได้เพราะมีคนทำให้ยานเสียหายระหว่างหลบหนี”พวกเขาหันไปชายที่อยู่ใกล้สาวผมน้ำเงิน”อดัม”
“โอ้ ไม่เอาน่า นั่นไม่ใช่ความผิดฉัน…โคร่ากับคาร่าไม่ยอมซ่อมยานเอง”อดัมชี้ฝาแฝดโทกรูต้า
ผู้หญิงทั้งสองลุกขึ้นพร้อมกัน”เฮ้ เราบอกเจ้าแล้วว่าเราซ่อมไม่ได้ถ้าไม่มีอุปกรณ์พร้อม ซึ่งคงไม่จำเป็นถ้าใครหยุดทำเยลลี่ใส่เครื่อง”พวกเขาหันไปหายักษ์ทั้งสอง
“นั่นแค่ครั้งเดียว เลิกโทษเราได้แล้ว”เคนกล่าวปกป้องตัวเองและเพื่อนของเขา
“ใช่ เราคงไม่ต้องไปกินข้าวในห้องเครื่อง ถ้าเอริคกับโรสเลิกซัมติ้งกันเหมือนกระต่ายทั่วยาน”มาร์คัสพูดขณะที่โรสเอาปืนจ่อหัวชายสองคนด้วยปืนไรเฟิล
“พูดอีกครั้งและข้าจะใช้พวกเจ้าเป็นเป้าซ้อมยิง”โรสพูดนั่งลงข้างเอริค
“ขอบคุณที่รักและจาริก ฉันเข้าใจนะ นายมีกฏแห่งเกียรติยศของแมนดาโลเรี่ยน แต่การให้นางอยู่ที่นี่มีแต่จะทำให้พวกเราอยู่ในอันตรายเท่านั้น”เอริคพูดหันไปหากัปตัน
“ข้ารู้เอริค แต่ตอนนี้เราส่งนางออกไปไม่ได้ เครื่องยนต์ของยานเสียหายจนกว่าฝาแฝดจะซ่อมมันได้ จนกว่าจะถึงตอนนั้นสหายเจไดจะเป็นแขกของเรา”จาริกพูดหันไปหาฝาแฝด”แล้วสาวๆ การซ่อมแซมเป็นยังไงบ้าง”
โคร่าพูด”การซ่อมเป็นไปได้ด้วยดี ปัญหาคือ…”
“จะใช้เวลาหลายวัน อาจจะ1-2สัปดาห์”
“แต่นั่นเพื่อให้บินเข้าสู่ไฮเปอร์สเปซ เรายังต้องซ่อม…”
“ส่วนที่เหลือของยานก่อนเราจะไปที่อื่น จากนั้น…”
สองสาวพูดพร้อมกัน”เราวิ่งไปรอบๆได้เหมือนเมื่อก่อน”
“แม้จะไม่มีการซ่อมแซมเรายังดำน้ำได้ ในกรณีที่ยานสาธารณรัฐหรือยานฝ่ายแบ่งแยกเข้ามาใกล้”อีฟกล่าว
แดริลยิ้มและหันไปหาลูกทีม”เอาล่ะ ได้ยินแล้วนะสาวๆ เรามีเวลา1-2สัปดาห์จนกว่าจะกลับขึ้นอวกาศ จนกว่าจะถึงตอนนั้นเราจะดำใต้น้ำ”
ลูกเรือทั้งหมดพยักหน้าเห็นด้วยและกลับไปทำธุระตัวเองจนกระทั่งได้ยินเสียงข้างนอก
“เราไม่ได้อยู่คนเดียว”อดัมพูดได้ยินเสียงคนวิ่ง
“ให้ตายสิ อีฟ ล็อคห้องทั้งหมดและหาเธอให้เจอ ทุกคนแยกย้ายไป แต่อย่าทำร้ายเธอ”แดริลวิ่งออกไป ทุกคนออกไปยกเว้นอีฟและอดัมยังอยู่
“พร้อมมั้ยพี่”อดัมถือสายเคเบิ้ล
“ใช่ เสียบเข้ามาเลย”อีฟดึงผมของเธอออก และคอของเธอมีปลั๊กที่อดัมเสียบเข้าไปและร่างอีฟก็ชา
อดัมจับร่างและเห็นคอมพิวเตอร์ใกล้ๆฉายภาพขึ้น”หาตัวนางพี่สาว”
@@@@@@@@
POV อาโซก้า
ฉันสาปแช่งตัวเองที่ทำให้พวกเขารู้ว่าฉันอยู่ที่นั่น ฉันวิ่งไปตามทางเดินพยายามหาทางออก ฉันพยายามเปิดประตูบางห้องแต่มันล็อคอยู่ ฉันพยายามปีนเข้าช่องระบายอากาศ แต่ไอน้ำพุ่งออกมาทำให้ฉันไม่สามารถเข้าไปได้ แต่ฉันพบบันไดปีนขึ้นไปข้างบน
ฉันออกมาที่ดาดฟ้ายานได้และวิ่งต่อไป ยานลำนี้ยาวกว่า200ฟุต(60เมตร)และลอยอยู่กลางมหาสมุทร
ฉันได้ยินเสียงปืนข้างหลังและหันไปเห็นทไวเลคเล็งปืนมาที่ฉัน เธอแสยะยิ้ม
“ข้ายิงแขนอีกข้างของเจ้าได้ แต่ถ้าข้าทำอย่างนั้นจาริกจะโกรธข้า เจ้ามี2ทางเลือก 1 กลับมาที่ยาน หรือ2 ข้ายิงเจ้าตกทะเลและข้าพาเจ้ากลับขึ้นมาก่อนฉลามฟิราซานงาบไปแดก”
ฉันมองลงไปในน้ำเมื่อเธอพูดถึงฉลาม
“ข้าเคยได้ยินเรื่องพวกมัน หมายความว่าข้าอยู่ดาวมานาอันใช่ไหม”
“ถูกต้อง”จาริกออกมาจากยานและยกมือเพื่อไม่ให้ทไวเลคยิงมาที่ฉัน”ยานเราได้รับความเสียหายขณะพยายามช่วยเธอ เราลงจอดที่นี่เพื่อซ่อมยาน มีคนอาศัยอยู่ที่นี่ แต่ไม่มีใครช่วยเจ้าได้”
ฉันจ้องจาริกอย่างโกรธจัดถือท่อเหล็ก”เจ้าลักพาตัวข้า”
“ข้าช่วยชีวิตเจ้า เหมือนที่เจ้าช่วยชีวิตข้า”
“ข้าเริ่มเสียใจที่ตัดสินใจแบบนั้น”ฉันพูดพลางมองไปข้างหลังเผื่อมีคนลอบเข้ามา
“ทำไมถึงช่วยข้าไว้”
“เพราะข้าเป็นหนี้เจ้าสหายเก่า”
สหายเก่า? เขาพูดเรื่องอะไร
“เจ้าจำข้าไม่ได้เหรออาโซก้า”
ฉันได้ยินแล้วครุ่นคิดหนัก ผิวสีแทนและผมสีดำสั้น เขาเป็นไฮบริด….ไม่จริงน่า
“จาริก…จาริก ชาน”
อดีตเพื่อนแคลนเมาส์ของฉันที่ออกจากนิกายไปเมื่อ5ปีก่อน
“อย่างที่เจ้าเห็นยานเราเสียหายก่อนที่เราจะไปส่งเจ้าบนดาวของสาธารณรัฐ”
“นั่นหมายความว่าเจ้าจะเป็นแขกของยานลำนี้จนกว่าเราจะไปยังดาวของสาธารณรัฐ”หญิงทไวเลคกล่าว
“ข้าจะรู้ได้ยังไงว่าพวกเจ้าจะไม่ขายข้าเป็นทาส”ฉันถามอย่างสงสัย
โรสลุกขึ้นยิงท่อเหล็กในมือ
“อย่าเปรียบเทียบเรากับพ่อค้าทาส ไม่อย่างงั้นจะยิงสมองเจ้าซะ”
“โรส พอแล้ว”โรสหยุดและหันไปหาจาริก”เข้าไปข้างในเดี๋ยวนี้”โรสลังเลแต่พยักหน้าเข้าไปข้างใน
“นางเคยเป็นทาสเหรอ”
“นางถูกลักพาตัวไปตอนนางอายุ4ขวบและเป็นทาสกามจนถึงอายุ13 ข้าไปพบและปล่อยนาง เราต่างเกลียดการเป็นทาส ข้ามองนางเหมือนพี่สาว ดังนั้นเจ้าอย่าดูถูกว่าเราเป็นเหมือนพ่อค้าทาส”
ฉันพยักหน้า”ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้ตั้งใจจะดูหมิ่นพวกเจ้า ข้าไม่รู้”
“ไม่เป็นไร ฟังนะ ข้ารู้ว่าเจ้าเคยสู้กับนักล่าค่าหัว โจรสลัดและทาส แต่เราไม่เหมือนพวกนั้น เชื่อสิ ข้าสัญญาว่าพอยานซ่อมเสร็จเราจะไปส่งเจ้าที่ดาวของสาธารณรัฐ ถ้าเจ้าสัญญาว่าจะไม่ก่อปัญหา”
ไม่ใช่ว่าฉันมีทางเลือก ถ้าฉันต่อต้านพวกเขา พวกเขาอาจโยนฉันลงทะเลให้ฉลามกิน แต่นี่เป็นโอกาสที่ฉันจะเรียนรู้เกี่ยวกับพวกเขาและสืบว่าพวกเขาเป็นใคร
“หากจะให้ข้าไว้ใจก็ช่วยปฏิบัติข้าเหมือนแขกหน่อย”
จาริกพยักหน้าเดินมาหาฉัน ฉันคอยระวังขณะเขาขยับมือรอบคอ ปลอกคอถูกปลด
“พอใจหรือยัง”
“ขอบคุณมากเพื่อนเก่า”
“ไม่เป็นไร…เจ้าหิวไหม”
ความคิดเห็น