คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : การทดสอบที่ 2 เหล่าผู้ถูกคัดเลือก
เทเลพอร์ตมายังชั้น2 นรกของอีวานเฮลด์
เชอรี่ลืมตาขึ้น เธอลุกขึ้นมองไปรอบๆที่เป็นทุ่งหญ้าสีเหลือง
กลิ่นเลือดโชยมาตามลม
จู่ๆก็ได้ยินเสียงใครบางคนวิ่งมาหาฉัน ฉันตกใจก้าวเท้าถอยสะดุดล้ม
“ตายซะ!!!”
ฉันสร้างชินซูในฝ่ามือยิงไปและบึ้ม เขาโดนระเบิดแสงฉีกเป็นชิ้นๆ
“ตายจริงๆนั่นแหละ”เชอรี่ถอนหายใจออกมาดังๆ”ไปต่อดีกว่า”
ไม่นานฉันได้ยินเสียงผิวปากและลูกศรชี้มาที่ฉัน ฉันโดดและหลบกระสุนที่โดนพื้น
ฉันเกลียดนักแม่นปืน
อย่างไรก็ตาม นักแม่นปืนคนนั้นโดนจระเข้ยักษ์โผล่มาด้านหลังและเขวี้ยงมือปืนทิ้งไป ฉันหัวเราะ”เก่งมากจระเข้”
ทันใดนั้นดวงตาจระเข้มองไปรอบๆและจ้องมาที่ฉัน ไม่ใช่ฉันแน่ๆแต่เป็นอาวุธของฉัน
หญิงคนหนึ่งพุ่งเข้ามาหาฉันแทงด้วยกริช แต่ฉันแทงเธอด้วยเข็มของฉัน เธอล้มลงและฉันไล่ล่าพวกปกติไปอีกสักพักจนออกมาจากทุ่งมาพื้นที่โล่งและข้างหน้าฉันเป็นเด็กผู้ชายถือดาบสีดำบางๆ
"นั่นแบล็คมาชรึเปล่า?"
ฉันสังเกตเด็กคนนั้นและไม่มีอะไรพิเศษเกี่ยวกับเขา แต่เขามีแบล็คมาชได้ยังไง ด้านหน้าเขาคือเผ่าหลายตา เด็กชายยืนและเตรียมโจมตี
"เดี๋ยวก่อน"
เขาสะดุ้งและมองมาที่ฉันอย่างตกใจ
"เชอรี่"
"กำลังทำอะไรอยู่น่ะ"ฉันถามเขา"เขาอ่อนแบบนั้นกระต่ายสักตัวก็อย่าหวังเลย"
เขาแค่จ้องมาที่ฉัน
"ถึงเป็นสถานการณ์แบบนี้แต่เผ่าหลายตาเขามีอัธยาศัยดีนะ เขาแค่อยากหาที่นอนกลางวัน"ฉันบอกเขา
ดวงตาเขาเริ่มผ่อนคลายหลังได้ยินคำอธิบายของฉัน
"นายเข้ามาทำอะไรที่หอคอยแบม?"
"ผม....ตามราเชลมา เธอบอกว่าจะปีนหอคอย...ขอให้ลืมเธอซะ"
"นายน่าจะทำอย่างนั้น"ฉันคิดในใจ
ในตอนนั้นฉันสัมผัสได้ว่ามีคนที่แข็งแกร่งเข้ามาใกล้
"เฮ้ เธอน่ะ"เด็กชายผมฟ้าเดินมา
"นั่นคนตระกูลคูน ไม่นะ ฉันไม่ควรเข้าใกล้พวกเจ้าเล่ห์นั่น"
ฉันเตรียมตัวสู้และแบมหันมายกดาบใส่
"พวกนายไม่ควรหันไปหาคนข้างหลังรึไง"
ฉันหันไปและเห็นจระเข้ยักษ์ตัวเมื่อกี้นี่มันยกหอกชี้ลงมาที่พวกเรา....ถ้าให้ถูกก็ที่แบม
"ยอมจำนนซะเจ้าเต่าดำ"
"ตะ เต่า?"
"เห...."ผู้ชายผมฟ้าโอบแขนรอบแบม"จระเข้พูดได้เรอะ จะขายได้กี่ตังค์กันนะ"
ฉันรีบดึงแบมถอยมาให้ห่างจากคูน
"นี่สัตว์เลี้ยงของนายใช่ไหม"
"หา?"
จระเข้ยักษ์นั่นเริ่มกระทืบเท้า"ข้าไม่ใช่จระเข้ ข้าคือเร็ค เวธไรเซอร์"
"แนะนำตัวได้ด้วยงั้นเหรอ?"
แบมมองเจ้าผมฟ้า"คือว่าคนคนนี้"
"รู้อยู่แล้วล่ะ"
จระเข้ชี้หอกมาที่ฉันกับหนุ่มผมฟ้า"เจ้าเต่าน้ำเงิน เต่าชมพู ข้าไม่มีธุระกับพวกเจ้า"
คูนลุกขึ้นยืน"คิดจะทำอะไรกับหมอนี่"
"ล่าไงล่ะ"จระเข้ตอบ
"ล่า?"ฉันถาม"แกเป็นจระเข้จริงๆสินะ"
"ข้าจะแข็งแกร่งขึ้นด้วยการล่า"
เจ้าผมฟ้าถอนหายใจ"หมอนี่เองก็เป็นฝั่งที่ถูกควบคุมงั้นเรอะ พอถูกเบื้องบนสั่งให้ฆ่า200คน เจ้าพวกโง่ก็ทำตามกันอย่างไม่นึกกังขา"
"เฮ้ ฉันเปล่า"เชอรี่ประท้วง"แม้ฉันเกลียดที่ต้องยอมรับว่าเราเห็นตรงกัน คูน!"
"ข้าไม่คิดจะเล่นคำถามอะไรเอ่ยกับเจ้า"จระเข้หมุนหอกฟาดลงมา หนุ่มผมฟ้าโดดทัน
"เป็นเรื่องที่ยากเกินไปสำหรับจระเข้งั้นเหรอ"
หนุ่มผมฟ้าโดดข้ามหัวจระเข้ลงพื้น"งั้นฉันไปก่อนนะ"
"เอ๊ะ"
"ฉันต้องตามหาคนน่ะ พวกพ้องที่แข็งแกร่งและน่าสนใจที่จะปีนหอคอยไปด้วยกัน"เขาโบกแขนอำลา
จระเข้กลับมาสนใจพวกเราที่เตรียมตัวสู้
เจ้าผมฟ้าหยุดและหันกลับมา สายตาเขาจ้องไปที่สัญลักษณ์3ตาของแบล็คมาร์ช เขาเบิกตากว้างและถอนหายใจ"เผลอคาใจเข้าจนได้"
"เอ้า มาดวลกัน-"
จระเข้โดนคูนยกผ้าคลุมปิดหน้าและเตะขาล้มลง
"ไปกันได้แล้ว"เขาพาแบมวิ่งไป ฉันต้องตามไป
"ไอ้พวกเต่าบัดซบ ข้าจะถลกกระดองกับหนังของพวกแกซะ"
@@@@@@@@@
หญิงผมดำมือเปื้อนเลือด บนผมสีดำมีเส้นผมสีแดงไม่กี่เส้น เธอมีกิ๊บติดผมสามตาสีแดงเหมือนยูริ ดวงตาของเธอเป็นสีแดง ส่วนสูงของเธอเท่ากับเชอรี่ เธอสวมชุดลำลองสีฟ้า รองเท้าบู๊ตสีน้ำตาล หูเธอมีต่างหูกุหลาบสีแดง
มือของเธอมีเลือดของคนที่เธอฆ่า
หญิงผมดำทราบดีว่าถึงเธอจะไม่ทำอะไร การทดสอบแรกจะจบลงในไม่ช้า แต่การรอน่าเบื่อเกินไป เป็นการดีกว่าที่จะกำจัดคู่แข่งให้มากขึ้น
หูเธอได้ยินอะไรบางอย่าง เธอดึงกริชออกมาขว้างไป
คนที่หลบคือชายผมสีฟ้าที่มีดวงตาสีน้ำเงิน
“ว่าไง”
“นายต้องการอะไร”
“ฉันแค่อยากคุยกับเพื่อนของเพื่อนเก่าฉัน ผิดด้วยเหรอ”อัลเทร่าถามทำให้เธอสะดุ้ง
“คนพวกนี้…เธอเป็นคนฆ่าเหรอ”อัลถามด้วยแววตาไร้เดียงสา เธอไม่ตอบคำถามและมองเขา”ยังไงก็เถอะ เธออยากได้เพื่อนร่วมทีมไหม”
“ฉันชอบฉายเดี่ยวมากกว่า”
“ฉันจะไม่พูดอย่างนั้นถ้าเป็นเธอ ตามที่คนรู้จักของฉันบอกมา เราจะต้องมีเพื่อนร่วมทีมเพื่อผ่านการทดสอบ”
เธอไม่เข้าใจที่เขาพูด”อะไรนะ?”
“ฉันพูดจริงนะ”อัลเทร่ายืนยัน”เพราะแบบนั้นฉันเลยมองหาเพื่อนร่วมทีมที่แข็งแกร่ง ถ้าเธอไม่เชื่อ ทำไมเธอไม่ให้ฉันร่วมทางไปด้วย แล้วเราจะได้เห็นกัน”
หญิงผมดำครุ่นคิด
“ถ้าฉันโกหก เธอฆ่าฉันได้ แต่ถ้าถูกเธอต้องสัญญาว่าจะร่วมทีมฉัน”
“ทำไมฉันต้องยอมรับเงื่อนไขนาย ถ้าพิจารณาความแข็งแกร่งของเราแล้ว นายไม่มีสิทธิมาเจรจากับฉัน”
“เพราะฉันมีบางอย่างที่คนอื่นไม่มี สิ่งที่เธอได้ประโยชน์แน่นอนเจ้าหญิงจาฮาด ฉันแค่อยากผ่านชั้นที่2อย่างง่ายดาย ถ้าฉันพูดถูก เธอไม่ต้องร่วมทีมกับฉันก็ได้แต่ปล่อยฉันไปโดยไม่โจมตี ฟังดูเป็นไง”
ตระกูลคูนเป็นพวกเจ้าเล่ห์ แต่พิจารณาช่องว่างความแข็งแกร่งของเรา ไม่ว่าเขาจะวางแผนอะไร ฉันก็แค่หักคอเขา”
“ตกลง งั้นไปกันเลย”
“หมายความว่าเธอยอมรับเงื่อนไข”
“ฉันให้นายมากับฉันเท่านั้น ไม่ได้ยอมรับเงื่อนไขของนาย และถ้ามันผิดนายตายแน่”
“ไม่ต้องห่วง”อัลเทร่ายิ้ม
ผ่านไปจนการทดสอบแรกจบลงและผู้คุมให้ตั้งทีม3คน
ระหว่างทางก่อนหน้านี่พวกเขาพบหญิงผมขาวและดวงตาสีขาว มือขวาถือดาบสีเงินเปื้อนเลือดที่มีเครื่องหมายผีเสื้อ อัลเทร่าประหลาดใจเมื่อเห็นเธอ โดยเฉพาะเมื่อพวกเขาสบตากัน ขณะที่หญิงผมดำมีท่าทีเย็นชา
“ต่อไปเราเป็นเพื่อนร่วมทีมกัน”
“น่าเบื่อ”
เซลิสเทียร์ดูเหมือนไม่สนใจเขา คำปฏิเสธที่เย็นชาทำให้เขาแข็งเป็นหินพูดไม่ออก
@@@@@@@@@
กลับมาด้านพวกแบมที่ซ่อนตัวจากจระเข้ เมื่อเหลือ200คนและให้หาเพื่อนร่วมทีม3คน
"โชคดีเรามี3คนพอดี"
"ฉันมีความคิดดีๆ"เชอรี่พูดทำให้สองหนุ่มสนใจ"ทำไมไม่เอาแบมซ่อนในกระเป๋าและพวกนายจับจระเข้นั่นมาเป็นเพื่อนร่วมทีมล่ะ"
"กระเป๋านี้ทำแบบนั้นได้เหรอครับ"
คูนหงุดหงิดที่ยูราเซียมองออกก่อนพยักหน้า
จากนั้นแบมโดนส่งเข้าไปในกระเป๋า
"ฉันจะเบี่ยงเบนความสนใจ"ฉันเสนอโผล่มาหน้าจระเข้โบกมือให้"ทางนี้เจ้าจระเข้ ล่าฉันสนุกกว่าแบมอีก"
"อะไร?"
ฉันตะโกน"ตอนนี้"
เราสองคนจับตัวจระเข้ทันทีที่เวลาหมดลง
"ไอ้พวกเต่าบัดซบ"
ความคิดเห็น