คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : สาวน้อยปริศนา
โกอิ้ง แมรี่ล่องลอยไปในทะเลขณะลูกเรือกำลังพักผ่อนอยู่ด้านหน้าเรือ ลูฟี่นั่งที่นั่งพิเศษของเขา อุซปอยู่ที่หอคอยส่องกล้อง โซโลงีบหลับ นามินั่งพิงราวกั้นดูแผนที่ ฝั่งตรงข้าม เท็ดคิดเรื่องเจริซ
“นามิ นี่ยังไม่ถึงแกรนไลน์อีกเหรอ”
“นี่เราเพิ่งจะออกจากโล๊กทาวน์มาได้แค่2วันเองนะ ยังต้องใช้เวลาอีกหลายวัน รออีกหน่อยน่า”
“จ้า”
“วันนี้อากาศดีจริงๆเลยน่า พายุนั่นก็พัดหายไปแล้วด้วย”ซันจิกล่าว
“นี่ ฉันเห็นฝูงนกทางด้านขวาของเรือ!!“อุซปตะโกน
“ฝูงนกเหรอ”
“อื้อ บินอยู่เหนือผิวน้ำนิดหน่อยเอง แต่ว่ามองเห็นไม่ค่อยชัดเลยแฮะ อะไรกันน่า”
“ปลาเรอะ”
“ถ้าเป็นปลาตัวใหญ่ๆก็ต้องมองเห็นสิ”
“ได้ยินว่าทางฟากโน้นของทะเลมีปลาอยู่เยอะนี่นา”
“ปลาเรอะ”
“ลูฟี่ ตกให้หน่อยซิ”
“ได้เลย แขนตกปลายางยืด”ลูฟี่ยืดแขนไปในทะเลคว้าปลา
“โอ้โห ยืดไปเลยยืดไปเลย”
“สะดวกดีนี่”
”จับได้แล้ว”ลูฟี่ดึงแขนกลับมา
“เฮ้ย เดี๋ยวสิ มาทางนี้แล้ว”ซันจิเห็นมันตรงมาที่เขาก้มหลบทัน และมันไปชนโซโลกระเด็นออกไปตกลงทะเล
“แย่จังนะโซโล”ลูฟี่หดแขนกลับ
“นายแหละที่แย่”ซันจิตะโกน
“เจ้านั่น…สักวันฉันจะฆ่ามัน”โซโลถูกอุซปดึงตัวขึ้นมาด้วยเชือก
ทุกคนมองสิ่งที่ลูฟี่ดึงมาคือเด็กผู้หญิง
“นี่มันไม่ใช่ปลานี่นา”
“เด็กผู้หญิงไม่ใช่เหรอ”
“อายุแค่8-9เอง”
“นางเงือกเหรอ พังพืดอยู่ไหน”
“แกนี่ ไม่ว่าดูตรงไหนก็ไม่ใช่เงือกเลยนะ”อุซปกล่าว
“แล้วทำไมเด็กคนนี้ถึงไปอยู่ในเรือพายนั่นได้ล่ะ”
@@@@@@@@
ทุกคนนั่งในครัวขณะสาวน้อยนอนห่มผ้า ซันจิกำลังทำอาหารอยู่ กลิ่นหอมโชยแตะจมูก จู่ๆเด็กสาวยกหัวขึ้นมากระแทกคางอุซป พลซุ่มยิงหงายหลัง
“เจ็บ”
“รู้สึกตัวแล้วเหรอ”นามิพูดด้วยรอยยิ้ม สาวน้อยมองที่เธอ”รู้สึกว่าแข็งแรงกว่าที่คิดไว้ซะอีกนะ เธอไปบาดเจ็บมาจากไหนเหรอ”
“หิวแล้วใช่ไหมล่ะ”
“ฉันกำลังทำซุปไปให้นะ”ซันจิกล่าว
“ลั๊คกี้”สาวน้อยยิ้ม
“เรือของเธอคงจะประสบภัยสินะ อันตรายจังเลยนะ ชื่อของเธอล่ะจ๊ะ”
ใบหน้าของสาวน้อยเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม
“เวลาจะถามชื่อคนอื่นน่ะต้องบอกชื่อตัวเองก่อนไม่ใช่รึไง”เธอพูดทำให้นามิหัวเราะคิกคัก
“นั่นสินะ ฉันชื่อนามิ ส่วนคนที่ทำซุปอยู่ในครัวชื่อซันจิจ๊ะ”
“โย่”
“คนที่ทำหน้าน่ากลัวเหมือนปวดท้องนั่นชื่อโซโล”
“หนวกหูน่า”
“ส่วนคนที่สลบอยู่ตรงนั้นชื่ออุซปจ๊ะ”นามิมองไปที่พลซุ่มยิง”แล้วก็…”
“ฉันชื่อลูฟี่ เป็นกัปตันของเรือโจรสลัดลำนี้”
ใบหน้าสาวน้อยซีดเมื่อได้ยินว่าเป็นโจรสลัด ก็ถือเป็นเรื่องปกติ
“เอ๋ โจรสลัดเหรอ!?”
“พวกเรากำลังมุ่งหน้าไปแกรนไลน์กัน”
“เป็นอะไรไปเหรอ”
อาปิสช็อคสลบไปทั้งที่ยังนั่งอยู่
“ไม่ขยับเลย”
“แล้วเราจะทำยังไงกับเด็กคนนี้ดี”
“นั่นสินะ ทำยังไงดีนะ พรุ่งนี้ค่อยคิดแล้วกัน”
@@@@@@@@
ช่วงกลางคืนเท็ดทำหน้าที่เฝ้ายาม พวกเขาไม่ได้แล่นเรือจึงจอดสมอในทะเล เท็ดมองไปรอบๆแต่ไม่พบอะไร
“เด็กคนนั้นเป็นยังไงบ้าง ฉันน่าจะไปตรวจดูสักหน่อย”
เท็ดออกจากหอเฝ้าระวังไปที่ห้องครัว เขาเข้าไปก็พบสาวน้อยห่มผ้าห่ม
อาปิสกำลังหวาดกลัวพวกเขาซึ่งก็ควรอยู่เพราะพวกเขาเป็นโจรสลัด
“สายันต์สวัสดิ์ นอนไม่หลับเหรอ”สาวน้อยหันมาทำหน้าบึ้ง เท็ดเดินเข้าไปหา
“ที่ไม่ยอมคุยเพราะเราเป็นโจรสลัดเหรอ”สาวน้อยยังส่ายหน้า
“ก็ได้ ถ้าพร้อมแล้วค่อยคุย”
มีเสียงโครกครากดังขึ้น ทำให้เธอหน้าแดงด้วยควาทเขินอาย
“คงหิวแล้วสินะ”เท็ดหัวเราะ ขณะที่เธอยืนขึ้นเดินไปที่ตู้เย็น เธอไม่รู้ว่ามีคนอื่นนอกจากเธอกับเท็ด ข้างในมีกับดักอยู่
กับดักเปิดใช้งาน สาวน้อยและคนนั้นกรีดร้องพร้อมกัน ไฟในหัองเปิดทำให้เห็นซันจิ
“นายอีกแล้วเหรอเนี่ย ลูฟี่ บอกไปตั้งไม่รู้กี่ทีแล้ว ไม่รู้จักจำสักที”
ลูฟี่ติดอยู่ในกับดักหนูยักษ์
“ทำอะไรอยู่น่ะ”กุ๊กหันมามองสาวน้อยที่หัวเราะแห้งๆ
“เธอมาหาอะไรกินเหมือนกัปตันของเรา”เท็ดยิ้ม ทำให้กุ๊กรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่
“แล้วนายมาทำอะไรที่นี่”
“ฉันแค่มาตรวจดูเด็ก”เท็ดกล่าว
หลังจากนั้นไม่นานลูฟี่กินเนื้ออย่างมีความสุข เท็ดนั่งโต๊ะกับสาวน้อยคนนั้น
“อร่อย”
“ฉันทำก็ต้องอร่อยสิ นายน่ะเลิกแอบมากินตอนดึกได้ไหม”
“ก็หิวอ๊ะ”ลูฟี่พูด ท้องสาวน้อยร้องอีกครั้ง
“หิวเหมือนกันเรอะ เธอไม่ได้กินข้าวกลางวันนี่นา ทำไมไม่กินล่ะ”
“เธอไม่ไว้ใจเพราะเราเป็นโจรสลัด”เท็ดตอบ
“คนอย่างฉันไม่วางยาเธอหรอกน่า ขืนมัวชักช้าเจ้านั่นจะกินหมดเอานะ”
“ถ้าเธอไม่กินฉันขอนะ”ลูฟี่พูดถือชามซุป
“ไม่ได้”สาวน้อยคว้าชามไปดื่มเอง
“อร่อยจังเลย”สาวน้อยยิ้มกว้าง ทำให้เท็ดกับซันจิยิ้ม
“มันแน่อยู่แล้ว ซันจิน่ะเป็นพ่อครัวที่ฉันเลือกมากับมือ”
“เพิ่งจะเคยกินของอร่อยขนาดนี้เป็นครั้งแรก”
“ในที่สุดก็หัวเราะจนได้นะ”นามิพูด อุซปกับโซโลยืนอยู่ที่ประตูด้วย
“คุณนามิ”
“ลูฟี่ นายกินข้าวอีกแล้วเหรอ”
“ก็ท้องมันร้อง”
“อย่างนายกินเท่าไหร่ก็ไม่พอหรอก”อุซปกล่าว
“พอโดนโจรสลัดถามก็เลยเสียขวัญล่ะสิ”
“มันก็…”
“นั่นสิน่า เดี๋ยวนี้พอโดนโจรสลัดถามเข้าหน่อยใครๆก็เป็นแบบนี้ทั้งนั้นแหละ”
“แล้วเธอไม่โกรธเหรอ”
“ไม่หรอกน่า”อุซปกล่าว
“ก็พวกเรามันพวกคนเลวทั้งนั้นนี่นา”โซโลพูด
“พูดงี้หมายความว่าไงโซโล”อุซปดึงแก้มโซโล แล้วทั้งสองเริ่มทะเลาะกัน
“นี่ หยุดซะทีได้ไหม”นามิบ่น สาวน้อยหัวเราะที่พลซุ่มยิงกับนักดาบเถียงกัน
“เอาอีกชามมั้ยจ๊ะ คุณหนูคนสวย”
“นี่ไม่ต้องกลัวหรอกนะ เรือลำนี้ไม่ใช่เรือโจรสลัดในแบบที่เธอกำลังคิดอยู่หรอกน่า วางใจเถอะน่า”
“ขออีกชามค่า”
“ได้เลยขอรับ”
“ฉันด้วย”
“นายน่ะไปทำเองไป”
“ใจร้าย”
พวกเขาถอนสมอออกเรือและกางใบเรือ ทันใดนั้นก็มีเสียงระเบิด
“ห๊ะ?”
“อะไรเหรอ”
ทุกคนที่กำลังทำกิจวัตรตอนเช้าแปลกใจ
@@@@@@@
ประตูห้องครัวเปิดให้เห็นสาวน้อยที่เสื้อผ้าและใบหน้าสกปรกและห้องครัวมีควันลอยออกมา ซันจิมองลงมาจากหอเฝ้าระวัง
“นี่ เธอจะทำอะไรน่ะ”
“ก็จัดเตรียมอาหารไงค่ะ”
“หา?”
“ทุกคน ข้าวเสร็จแล้วค่า”
ทุกคนนั่งที่โต๊ะ ซันจิยืนอยู่ข้างสาวน้อย พวกเขามองของสีดำไหม้เกรียมที่เรียกว่าอาหาร
“นี่…เธอทำเองเหรอ”นามิพยายามพูดดีๆ
“อื้อ”
“ดูเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวดีนะ”อุซปกล่าว
“กินล่ะนะครับ”
“นอกจากพวกเธอจะช่วยฉันไว้แล้วยังเลี้ยงอาหารอีกนี่นา ถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกได้เลยนะค่ะ”
“เอ่อ ขอบใจนะจ๊ะที่ช่วยทำน่ะ”นามิพูดยิ้มแย้ม
“เราซาบซึ้งใจจริงๆ”เท็ดกล่าวด้วยรอยยิ้มอึดอัด
“จะให้กินไอ้นี่จริงๆเหรอเนี่ย”
“สาวน้อยอุตส่าห์ทำให้นะ กินเข้าไปซะ”ซันจิบังคับ
ทุกคนก็กินเข้าไปและต้องดื่มน้ำล้างปาก
“ของแบบนี้…แกกินเข้าไปเองเถอะ”เท็ดจับหัวซันจิเอาก้อนดำๆยัดเข้าปาก
“เหวอ ทำอะไรของแกฟะ!!!…อุ๊บ”ซันจิกำลังจะคายของเก่าเพราะรสชาติ
“กุ๊กห้ามทิ้งอาหารไม่ใช่เหรอ กินให้หมดด้วยล่ะ”เท็ดยิ้มเลศนัย
ซันจิกัดฟันกรอดจำใจกินไม่อยากทำร้ายจิตใจเลดี้
โซโลหน้าเปลี่ยนเป็นสีฟ้า…เท็ดกับอุซปไม่แตะอาหาร
“ไอ้นี่ก็อร่อยดีนะ”
ลูฟี่เป็นคนเดียวที่อร่อยกับอาหาร
“นายนี่มัน…!!”
“ว่าแต่เธอมาจากไหนเหรอ”
“หนูเป็นคนของเกาะเรือรบ”
“เกาะเรือรบ?”นามิไม่คุ้นชื่อจึงลองตรวจสอบดู
“แล้วทำไมถึงเรียกว่าเกาะเรือรบ”
“เพราะรูปร่างของมันคล้ายกับเรือรบน่ะสิค่ะก็เลยเรียกตามนั้น”
“ตรงนี้”นามิชี้เกาะที่อยู่ใกล้กับแกรนไลน์
“ตอนนี้อยู่แถวนี้….ไม่ไกลเท่าไหร่ แล้วเธอยะทำยะงไงต่อไปล่ะ อยากกลับไปที่เกาะรึเปล่า ตอนนี้พวกเรากำลังมุ่งหน้าไปที่แกรนไลน์อยู่นะ”
“หนูรบกวนพวกคุณมากอยู่แล้ว…หนูอยากกลับไปที่เกาะนั่น ขอโทษนะคะที่เอาแต่ใจไปหน่อย ระหว่างนี้ถ้าคุณมีอะไรให้ช่วย ถ้าหนูทำได้จะทำให้ทุกอย่างเลย”
“แต่ว่ามันก็ไม่ไกลจากเป้าหมายของเราเท่าไหร่ และเราก็ไม่ได้รีบด้วย ไม่เป็นการรบกวนหรอก ว่าไงล่ะกัปตัน”
“ก็ได้ไม่ใช่เหรอ”ลูฟี่ยิ้ม
“อยู่ใกล้แกรนไลน์นิดเดียวเองนี่”
“จริงเหรอคะ จะพาหนูกลับไปจริงเหรอ”
“อื้อ”
“ดีจังเลย ขอบคุณมากเลยนะคะทุกๆคน จากนี้ไปหนูจะทำอาหารให้เป็นการตอบแทนทุกวันเลยนะคะ”
“ไม่ต้องเลย!!!”
“ทำไมเล่า?”ลูฟี่ถาม
@@@@@@@@
“ขอรายงาน มีเค้าของเรืออยู่ที่3นาฬิกา ดูจากสัญลักษณ์น่าจะเป็นเรือโจรสลัดครับ”
“โจรสลัดเหรอ? เราลาดตระเวณในพื้นที่ที่เนลสันประจำอยู่แล้ว แต่ยังไม่ทราบข้อมูลแน่ชัด แค่เรือลำเล็กนิดเดียวทำไมหาไม่เจอ”
“ไม่ใช่หรอก เพราะว่านั่นไม่ใช่เรือลำเล็กๆแน่ นั่นคงเป็นสัญลักษณ์ของลูฟี่ที่มีค่าหัว30ล้านไม่ผิดแน่”
คนที่พูดเป็นชายผมม่วงทรงม้วนๆสวมแว่นกันแดด เขาเป็นทหารรับจ้างชื่อเอริค
“มีความเป็นไปได้ว่าจะมีสักคนได้ตัวหล่อนไปแล้ว ถ้าคนที่ได้ไปเป็นโจรสลัดละก็ เราจะมัวเสียเวลาเจรจาทำไมให้เมื่อวปากท่านร้อยตรี…ลบพวกมันไปเลยดีกว่า”
@@@@@@@
“นี่ ฉันเห็นเรือจากด้านซ้าย…อะไรกันเนี่ย นี่มันเรือพวกทหารนี่นา”อุซปส่องกล้องจากเสากระโดง
ทุกคนออกมาดู
“ทหารเหรอ?”เท็ดถาม
“ไม่ใช่แค่ลำสองลำนะ มากันเยอะแยะเลย”อุซปกล่าว
“จริงด้วย กองทัพเรือมาทำอะไรในที่แบบนี้”นามิกล่าว
“จะมาล่าค่าหัวฉันเหรอเนี่ย”ลูฟี่ยิ้ม
อาปิสผงะถอย“นั่นคือเรือของกองทัพหมายเลข8 หนูน่ะหนีมาจากเรือลำนั้นแหละค่ะ”
ทหารเรือส่องกล้องดูเรือแมรี่“อยู่ครับ เธออยู่ที่นั่น ผมมองเห็นเธอที่ดาดฟ้าครับ”
“อะไรนะ”
“เป็นไปตามที่คิดไว้เลยท่านร้อยตรี เจ้านั่นทำให้เกียรติของฉันต้องมัวหมอง แต่ว่านั่นเป็นความซวยของมันแล้วที่เก็บเด็กนั่นไว้ ยาอมตะฟุโรกุชิ ถ้าเงื่อนงำแห่งกระดูกมังกรหายไปละก็ผู้พันเนลสันจะโกรธขนาดไหนกันนะ”
“เตรียมปืนใหญ่ จับเรือโจรสลัดนั่นไว้”
กองทัพเรือยิงปืนใหญ่”โจมตีมาแล้ว”อุซปร้องจากบันไดเชือก แต่ยิงโดนแค่น้ำรอบๆ
“นี่คือการเตือน เรือโจรสลัดนั่นจงหยุดเรือเดี๋ยวนี้”
“เอายังไงดีล่ะลูฟี่”โซโลถามกัปตัน ซันจิจับอาปิสที่กำลังกลัว
“ลุยกันเลย”
“เดี๋ยวก่อน ทำไมพวกนายถึงได้เป็นแบบนี้อยู่เรื่อย ฝ่ายนั้นเป็นถึงพวกกองทัพเรือเชียวนะ”
“เลิกพูดมากสักที ยิงปืนใหญ่คุ้มกันเรือ”
“อะไรนะคุ้มกันเรือเหรอ ดีล่ะฉันจัดการเอง”
ซันจิเห็นอาปิสจ้องไปยังนกนางนวลตัวหนึ่งที่เกาะบนดาดฟ้าเรือ”เฮ้ อาปิส มีอะไรเหรอ”
“ลมมาแล้วล่ะ ลมแรงมากเลย”
“โซโล หันใบเรือไปทางใต้ เท็ด หันหางเสือไปทางขวาเร็วเข้า”
“ครับ”
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ”
“ลมมาแล้วล่ะ ตอนนี้แหละเราต้องหนีไป ถ้าต้องสู้ขึ้นมาจริงๆถึงมีอีกกี่ชีวิตก็ไม่พอหรอก”
“คนเอาอุตส่าห์มีใจจะสู้”
ต้นหนหันกลับไปมองอาปิส”เด็กคนนี้”
“ไม่มีวี่แววจะหยุดเรือเลยครับ”
“ดูถูกกันนัก”
ลมะพัดมาตามที่คาดไว้ เรือโกอิ้งแมรี่แล่นไปด้วยความเร็วสูง
“เรือโจรสลัดนั่นเร็วขึ้นแล้วก็เปลี่ยนเส้นทางครับ”
“อะไรนะ”
“มุ่งหน้าไปทางใต้ครับ”
“ทางใต้เหรอ จะบ้าไปแล้วรึไง พวกมันไม่รู้รึไงว่าทางนั้นมีอะไรอยู่”ร้อยตรีตะโกน
“มัวทำอะไรอยู่เล่า ไล่ตามไปเดี๋ยวนี้ ไล่ตามไป”เอริคสั่ง
“ยะฮู้ เร็วอีกๆลมแรงดีจริงๆเลย”
เราทิ้งห่างจากพวกทหารแล้วล่ะ”อุซปชี้
“ไม่ได้ครับ ไล่ตามไม่ทันเลยครับ”
“กองทัพเรือไล่ตามเรือเล็กๆอย่างนั้นไม่ทัน น่าขายหน้าจริงๆ”
“ก็เรือลำเล็กช่วยให้แล่นได้ไวขึ้นนี่ครับ”
“ฉันไม่อยากฟังเหตุผล”
“ท่านร้อยตรี เรือจากศูนย์ใหญ่กำลังจะมาแล้วครับ”
“เรือรบทั้งหมดเตรียมตัวกลับลำ”
“เดี๋ยวก่อนท่านร้อยตรี ทำไมถึงรีบตัดไปซะล่ะ”เอริคถาม
“ไม่งั้นจะหลงเข้าไปในคาร์มเบลน่ะสิ”
“เรื่องนั้นน่ะช่างมันสิไล่ตามไป”เอริคย้ำอีกครั้ง
“ไม่ได้”
“เจ้าบ้า แกไม่เข้าใจความสำคัญของงานนี้รึไง เราจะเสียเด็กนั่นไปไม่ได้ นายจะรายงานอะไรกับผู้พันเนลสันกัน”
“ฉันรู้ตัวว่าต้องถูกลงโทษ แต่ว่าการให้กองทหารไปเสี่ยงฉันทำไม่ได้หรอก ไม่ว่านายจะว่ายังไง การไล่ตามก็ต้องสิ้นสุดลงที่นี่”
“แกนี่มันโง่จริงๆ โง่ที่สุด”เอริคกัดฟัน
@@@@@@@
“ฮ่าๆๆ เจ้าพวกทหารเรือมันตามเรามาไม่ได้แล้ว กลัวกัปตันอุซปคนนี้จนหัวหดแล้วรึไง”
“ยอดเลยๆ”
“สมกับเป็นคุณนามิ รู้ล่วงหน้าเรื่องลมด้วย”
“ไม่หรอก มันก็แค่การเดาเท่านั้นเอง”
“โอ้ คุณนามิตอนถ่อมตัวก็ช่างสวยงามจริงๆเลย”
“ถ้างั้นเราเดินทางไปเกาะเรือรบกันเถอะ”
“จริงเหรอ”
“ก็จริงน่ะสิ”
“มุ่งหน้าไปเกาะเรือรบกันเลย”
เท็ดที่เฝ้าดูอยู่เงียบๆรู้สึกถึงบางอย่าง…ใบเรือไม่ขยับเลย
“เป็นอะไรไปเหรอเท็ด? ทำหน้าไม่สบายใจตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”
“เปล่า ถ้าฉันเดาผิดก็คงจะดีหรอก”
“อะไรเหรอ”
“ก็ตั้งแต่เมื่อกี้นี่แล้วที่เรือมันไม่ขยับไปไหนเลย”
พวกเขาเงียบชั่วคราว”เอ๋?….จะว่าไปแถวนี้มันไม่มีลมเลยนี่นา”
เสียงกรีดร้องของนามิดังขึ้นมา
“มีอะไรเหรอนามิ”ลูฟี่ถาม
ต้นหนหน้าซีด”แย่แล้ว เราดันหลงเข้ามาในคาร์มเบล”
“เรือไม่ยอมไปไหนเลย ทำไงดี”อุซป
“เราก็รอจนกว่าลมจะมา”ลูฟี่เสนอ
“จะบ้าเหรอ น่านน้ำนี่ไม่ว่าจะรอเท่าไหร่ลมก็ไม่พัดมาหรอก และที่สำคัญที่บอกว่าเขตนี้เป็นน่านน้ำอันตรายน่ะ มันมีอีกสาเหตุหนึ่ง”
เกิดแรงสั่นสะเทือนที่รุนแรงกว่าเดิม
ทันใดนั้นทะเลก็พุ่งขึ้นมาเหมือนกับภูเขา
“นั่นอะไรน่ะ”ลูฟี่ถาม
ภูเขาเหล่านั้นคือเหล่าเจ้าทะเล ตอนนี้เรืออยู่บนหัวของมัน
“ยอดไปเลย”ลูฟี่อุทาน ทุกคนมองด้วยความกลัว
“คามเบลส์เป็นรังของพวกเจ้าสมุทรน่ะสิ เพราะอย่างงั้นเราถึงไม่ควรล่วงล้ำเข้ามาเลย”
“สภาพอย่างนี้จะทำยังไงดีเนี่ย”
“ทุกคนอย่าขยับ”เท็ดสั่ง”รอให้พวกมันกลับลงทะเลไปแล้วเราค่อยใช้เรือพายกลับเส้นทางเดิม”
“อย่าเข้ามาใกล้นะ”อุซปจับเสาเรือแน่น
“อุ๊บ”มือปิดปากเขาไว้
น่าเสียดายมันดึงความสนใจเจ้าทะเลที่เหมือนกบ”ขอโทษ”
“กบมาแล้ว!!!”
เรือเริ่มเอียงไปทางปากยักษ์”ม่ายยย”อุซปร้อง
“กรี๊ดดดด”อาปิสร่วงจากเรือ
ลูฟี่ยืดมือคว้าเธอไว้ได้ก่อนกบกลับลงทะเล
อาปิสลืมตาขึ้นและต้องตกใจเมื่อแขนที่ยืดของลูฟี่ก่อนเขาพาเธอกลับขึ้นเรือ”มะ มือยืดได้ด้วย ลูฟี่ เธอคือคนที่กินผลปีศาจเข้าไปเหรอเนี่ย”
“ใช่แล้ว”
อาปิสมองไปที่จมูกของเจ้าทะเลและเกิดความคิด”ลูฟี่ ดึงแขนลงไปข้างล่างหน่อย
“ลูฟี่”อุซปตะโกน
“จะทำอะไรน่ะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน”
“อาปิส”นามิร้องเรียกเด็กผู้หญิงด้วยความกังวล
“จะเอาละนะ”อาปิสเข้าไปในจมูกและดึงขนจมูกมันก่อนบินออกมา
“นี่นายทำอะไรลงไปเนี่ย”โซโลถาม
“ดึงขนจมูก”
เจ้าทะเลน้ำตาไหล”เดี๋ยวก่อน”อุซปพึมพำ
“ถ้าทำอย่างนั้นละก็…”
“พวกเราแย่แน่คราวนี้”
อาปิสร่อนลงบนดาดฟ้าถือขนจมูกไว้และโซโลรับตัวไว้
“ยอดเลย ขนเส้นใหญ่ชะมัด”
เธอยกนิ้วโป้งจากตักโซโลที่สับสน เท็ดมองด้วยสีหน้าบึ้ง”ไม่ต้องจับมัน”เขาเตะมันลงทะเล
“ดีล่ะ งั้นเราก็กลับกันเถอะ
เจ้าทะเลจามและส่งเรือกับลูกเรือลอยไป
“ไปเลย”
“จะบ้าตาย”อุซปเบิกตากว้างด้วยความกลัว”เรือบินได้จริงๆด้วย”
เรือลงน้ำซาดกระเซ็นกลับเส้นทางเดิม”ดูเหมือนเราจะกลับมาทะเลเดิมได้แล้วนะ”นามิชี้
“ไม่มีวี่แววพวกทหารด้วย”
“นึกว่าจะตายซะแล้วสิ”อุซปยังนอนกับพื้น
“เธอไม่เป็นไรนะ”
“สบายมาก”
“ดีล่ะ กางใบกันเลย เป้าหมายก็คือเกาะเรือรบ!!”
ความคิดเห็น