คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ผู้กล้ามาเยือนกิลด์นักผจญภัย
@@@@@@
@@@@@@
หลังการฟังบรรยายที่น่าเบื่อ3วัน ในที่สุดเหล่าครูฝึกศิลปะการต่อสู้ก็เดินทางมาถึง
“ผู้กล้าที่ต้องการเดินตามเส้นทางแห่งดาบเชิญมาทางผมได้เลย หากคุณไม่เหมาะกับมันสามารถเปลี่ยนได้ตลอดเวลา”
คนที่พูดคือเจ้าชายอาซัสแห่งจักรวรรดิซามาฟอร์ส ครูสอนวิชาดาบ
“เจ้าชาย แล้วคลาสเวทล่ะ เราจะไปเรียนเวทมนตร์ได้ที่ไหน”
“ผมคิดว่าคุณอาสึนะมาสายไปหน่อย เธอเป็นคนตรงต่อเวลา เพราะงั้นเธอคงมาถึงที่นี่เร็วๆนี้”
ผู้กล้าที่ต้องการเรียนเวทมนตร์ยังอยู่ และคนที่ต้องการเรียนวิชาดาบตามเจ้าชายอาซัสไป
มีนักเรียนชายคนนึงที่ไม่อยู่กลุ่มไหนเลยกำลังไปอีกทาง
“ฉันรู้แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้”
ทาเคนากะ ยูมะ เลเวล1
แรงค์ 4ดาว
สกิล ไม่มี
ยูนีคสกิล พิเศษ F
มีผู้กล้าจำนวนมากถูกอัญเชิญมา แต่มีผู้กล้าที่แท้จริงเพียงหนึ่งเดียวที่โค่นจอมมารได้
สกิล พิเศษ
คุณคือตัวเอกที่มีโชคชะตาพิเศษที่สุดในโลก
มีเพียงคุณเท่านั้นที่เห็นและได้รับพรพิเศษนี้
เขาคือตัวเอกของโลกนี้
“มิยาโมโตะช่างไม่รู้อะไรเลย เขาคิดว่าตัวเองเป็นคนที่สุดยอดที่สุดหรือยังไง? นายพยายามให้ถึงที่สุดแล้วกัน พวกนายอาจได้ขึ้นมาเป็นคู่แข่งกับตัวเอกก็ได้ ฮ่าๆๆ”
@@@@@@@@
พระอาทิตย์เริ่มตกดินเผยให้เห็นท้องฟ้ายามค่ำคืน พระจันทร์ของโลกนี้เป็นสีแดง หรืออย่างน้อยก็ดูคล้ายพระจันทร์
ไอน์มองผู้คนที่เดินผ่านไปมาตามถนน ไม่ได้มีแค่มนุษย์ ยังมีคนที่มีหูและหางสัตว์ และยังมีหญิงสาวผมเงินที่มีเขาสีดำแต่งตัวเซ็กซี่ยั่วยวนผู้ชายที่ผ่านไปมา ฉันคิดว่าเธอคงเป็นซัคคิวบัส
"นี่คือต่างโลกของจริง"
"สุดท้ายก็มีแค่พวกเรา6คนที่ออกมา"
"ฉันไม่ใกล้ชิดกับม็อบ"ยูมะพึมพำขณะเดินไปเร็วกว่าคนอื่น
"เฮ้ ยูมะ อย่าเดินเร็วสิ"
"อย่ามาสั่งฉันไอ้พวกโง่....ถ้าไม่ใช่เพราะชั้นพวกนายคงถูกใช้เป็นเครื่องมือไปแล้ว และในที่สุดก็ต้องกลายเป็นม็อบNPC"
ผู้ชายคนนี้ก่อปัญหาไม่เลิกจริงๆ
"พวกตัวประกอบอย่างพวกนายไม่มีสิทธิออกความเห็นกับพระเอกอย่างฉัน"
"หา ว่าไงนะไอ้จิตวิปริต"
"แกพูดกับหัวหน้าของพวกแกได้ไง"
"ใครตั้งแกวะ"
"เดี๋ยว อดทนไว้ เราออกมาเพื่อทำความเข้าใจโลกนี้ถูกไหม"
ไอน์ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องรับหน้าที่ไกล่เกลี่ยด้วย
"ตอนที่อยู่ในปราสาท รุ่นพี่บอกว่าเราไปไหนมาไหนได้อิสระ ในช่วง3เดือนที่ยังพักอยู่ในวิหารเราควรหาทางปรับตัวและหางานทำให้ได้"
"อย่างน้อยก็ไม่ใช่งานฆ่ามอนสเตอร์"
หลายคนไม่อยากสู้กับมอนสเตอร์เพราะค่าสเตตัสที่ต่ำ ไอน์ก็เป็นหนึ่งในนั้น เขารู้ว่าตัวเองอ่อนแอ ดังนั้นจึงต้องการพรรคพวกที่แข็งแกร่ง
"ก่อนอื่นเราต้องไปลงทะเบียนที่กิลด์นักผจญภัยก่อน"
ใช่ ยูมะพูดมีประเด็น
สำหรับเด็กม.ปลายญี่ปุ่น ถ้าเคยอ่านการ์ตูนหรือนิยายก็ต้องผ่านหูผ่านตามาบ้าง
"แล้วมันอยู่ที่ไหนล่ะ"
"กิลด์นักผจญภัยมักเป็นตึกที่ใหญ่และหรูหรา นั่นไง"
ยูมะพูดแล้ว....เขาตรงไปยังตึกที่ดูเหมือนโรงแรม5ดาว
ขณะเราตามยูมะไป ชายร่างใหญ่ที่มีร่างกายกำยำก็จับคอเสื้อโยนเขาออกไป
"อย่ามาแตะตัวฉัน แกคิดว่าตัวเองเป็นใคร"
"นี่ไม่ใช่ที่สำหรับพวกยาจกอย่างแก ไสหัวไปซะ"
ถ้างั้นที่นี่คือโรงแรมสินะ
"พวกเธออยู่กับเขามั้ย"
ดวงตาแหลมคมจ้องมาที่พวกเรา
"ขอโทษ เรามาจากต่างประเทศเลยไม่รู้ทาง ขอโทษครับ"
เราไม่ควรเปิดเผยตัวและทำตัวเหมือนคนบ้านนอก ถ้าบอกคนอื่นว่ามาจากอีกโลกหนึ่ง เรื่องนี้อาจถูกส่งไปยังวิหาร และอาจทำให้เราไม่ได้ออกมาอีกตลอด3เดือน
"เฮ้ แกต้องขอโทษฉันด้วย"
"หุบปาก ฉันไม่ก้มหัวให้ใครทั้งนั้น"
หยุดบ้าได้แล้วยูมะ
เมื่อเห็นท่าทีของยูมะ ชายร่างยักษ์ถอนหายใจ
"ถ้าพวกเธอมองหาที่พักราคาถูก ออกไปที่สลัมนอกเมือง"
เยี่ยม นั่นเป็นจุดเริ่มต้นการสนทนาที่ดี แม้ฉันไม่ใช่คนคุยเก่งสุด แต่ดีกว่าไปโดยไม่รู้อะไร
"ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ คือว่า....เรากำลังมองหากิลด์นักผจญภัย"
"มือใหม่เหรอเนี่ย....พวกเธอเดินไปตามถนนจะเห็นทางขวามือ"
ทุกคนจ้องมองยูมะเมื่อได้ยินคำตอบของชายกำยำ
"ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือครับ"
"ขอบคุณ"
ทุกคนยกเว้นยูมะเดินออกไปพร้อมกับขอบคุณชายคนนั้น หลังจากนั้นเขาก็กลับเข้าไปในโรงแรมโดยไม่สนใจพวกเราอีก
ทุกคนหันกลับไปมองยูมะอีกครั้งด้วยสายตาเย็นชา
ไอ้ที่ว่า"กิลด์อยู่ตรงนั้น"มันอะไรวะ
"ข้อห้ามของต่างโลก พวกชาวเมืองโง่ๆ"ยูมะบ่น
"แกมันโง่ แกไปผิดที่เอง"
"เงียบซะ พวกนั้นควรทำตึกให้ชัดเจนกว่านี้"
เขาเสียงดังเกินไป เราเลยไม่สนใจเขา
เมื่อเดินจากโรงแรมไปประมาณ2บล็อกก็ถึงอาคารที่เป็นเป้าหมายของเรา
"ฮ่าๆๆ นี่มันเหมือนที่ฉันจินตนาการไว้เลย"
ยูมะกระโดดโลดเต้นราวกับเขาไม่ได้เรียนรู้บทเรียนครั้งก่อนแล้วเดินตรงไปที่เคาเตอร์
เนื่องจากนี่เป็นช่วงเวลาเย็น นักผจญภัยส่วนใหญ่กลับมาจากการทำเควสและพักผ่อน จึงมีคนอยู่เต็มห้องโถง
คนในกิลด์ชี้ไปที่ยูมะและยิ้มเยาะ
"ฉันอยากสมัครเป็นนักผจญภัย"
ขณะที่เขาพูด พวกเรารู้สึกอับอายกันหมด
หญิงสาวพนักงานกิลด์มองด้วยความสับสน
"ก่อนอื่นฉันขอถามก่อนว่าพวกคุณแต่ละคนรู้ว่าขั้นตอนของการเป็นนักผจญภัยหรือไหม"
"หลังจากตัดสินว่ามีความสามารถหรือไม่"
ยูมะตอบทันที
หยุดทำตัวเย่อหยิ่งว่าตัวเองถูกไปหมดสักที
"ขอโทษนะคะ แต่คุณคิดผิดแล้ว"
"ว่าไงนะ"
ยูมะขมวดคิ้วด้วยความโกรธเมื่อได้ยินคำตอบที่คาดไม่ถึง
ไอน์รู้ดีว่าเขาเป็นคนโกรธง่ายมากเวลาทุกอย่างไม่เป็นไปตามต้องการ
ตอนนี้ทุกคนถอยห่างจากยูมะ ประเด็นคือไอ้โง่นี่มันตีความทุกอย่างผิดหมด
"ข้อแรกคุณต้องมีจดหมายแนะนำ ซึ่งทำได้หลายวิธี เช่น จากขุนนางหรือนักผจญภัยแรงค์สูงคนอื่น"
เหมือนบัตรประชาชน....ไม่รู้จะจัดการเรื่องนี้ยังไง
"หมายความว่าไง!?"ยูมะไม่เข้าใจ
"อย่างที่ฉันบอกไปแล้ว จดหมายแนะนำเหล่านี้ส่วนใหญ่ได้จากผู้มีอิทธิพล ขุนนางและอื่นๆ"
หมายความว่านายต้องมีคอนเนคชั่นกับคนที่มีอิทธิพล
ใครสักคนจากปราสาทเขียนจดหมายแนะนำให้เราได้ไหม
"นี่มันอะไรกัน ทำไมถึงต้องมีเอกสารยืนยันตัวตนด้วย"
"ป่าและดันเจี้ยนเต็มไปด้วยมอนสเตอร์ ลองคิดดูว่าถ้าใครเข้าไปโดยไม่ได้รับอนุญาติ"
"อันตราย"
"ใช่ค่ะ คนที่เข้าไปเสี่ยงอันตรายถึงชีวิต สมมุติว่าเขาสามารถฝ่าอันตรายไปถึงสมบัติได้...แล้วจะเกิดอะไรขึ้น เจ้าของดินแดนนี่คือขุนนาง
ต้องอย่าลืมว่าต่างโลกนี้เป็นสังคมศักดินา
"ปล้น"
"ใช่ค่ะ นักผจญภัยต้องมีเอกสารยืนยันว่าเป็นพลเมืองของประเทศ และได้รับอนุญาติให้ครอบครองสิ่งที่พวกเขาเอามาจากดันเจี้ยน ไม่ว่าขายหรือซื้อไป"
"จำนวนโจรที่ลักลอบเข้าไปขโมยของในดันเจี้ยนมีนับไม่ถ้วน แต่นั่นไม่ได้ลดกฏเกณฑ์ที่ตั้งไว้"
ถ้าอยากเป็นนักผจญภัยให้ได้....เขาควรผูกมิตรกับนักผจญภัยแรงค์สูง บางทีในอาจารย์ที่มาสอนในวิหารอาจมีคนแบบนั้น
"ยังมีเรื่องที่อันตรายกว่านั้น รู้ไหมมันคืออะไรกันค่ะ"
รู้สึกเหมือนกำลังฟังบรรยาย แต่ไอน์ก็ตั้งใจฟัง
"ดันเจี้ยนอาจมีมอนสเตอร์ที่ถูกผนึกไว้ ถ้าพวกมันหลุดออกมาได้จะเกิดอันตรายแก่เมืองใกล้เคียง เราไม่สามารถให้คนแปลกหน้าเข้าไปในดันเจี้ยนได้ ดังนั้นจึงกำหนดว่าคุณต้องมีเอกสารยืนยันตัวตน"
ปฏิเสธสิ่งที่เธอพูดไม่ได้เลย
"สำหรับนักผจญภัยที่จะลงดันเจี้ยนต้องแจ้งให้กิลด์ทราบ เพื่อทีมกู้ภัยจะได้ถูกส่งไปในกรณีที่เกิดเหตุไม่คาดฝัน หรือพวกเขาหายสาบสูญไป"
นั่นเป็นเรื่องที่พบได้ทั่วไปในมังงะต่างโลก
"แล้วเรา..."
ตอนนี้เราควรกลับไปที่วิหารเพื่อขอเอกสารยืนยันตัวตน
"นอกจากนี้ไม่ว่าคุณพิสูจน์ตัวตนได้หรือไม่ก็ตาม คุณต้องรับราชการทหารอย่างน้อย2ปี ซึ่งจะทำให้คุณได้รับความไว้วางใจจากประเทศของคุณได้"
"งั้นคุณบอกว่าเราต้องใช้เวลา2ปีถึงจะสามารถเป็นนักผจญภัย"
"มีทางเลือกอื่น เช่นทำหน้าที่เป็นเด็กถือกระเป๋าให้ปาร์ตี้นักผจญภัย แต่ว่า...งานนี้ก็เสี่ยงหน่อยนะค่ะ"
ไอน์รู้ดีว่าพนักงานกำลังพูดอะไร คนถือกระเป๋าอาจโดนใช้เป็นเหยื่อล่อมอนสเตอร์ได้....แต่สำหรับเขาตัวเลือกนี้ดีกว่ารับราชการทหาร2ปีเยอะ
"ฟัคคคคคค!!!"
ยูมะตะโกนหยาบคายอีกแล้ว
"ข้อห้ามของต่างโลก ระบบแปลกประหลาดและล้าหลัง นั่นเป็นแค่งานชั่วคราว ฉันไม่ทำหรอก"
แกหุบปากซะทีเถอะน่า
"ฉันได้มายังต่างโลกเหมือนที่ฝันไว้ แต่มาบอกว่าฉันไม่สามารถเป็นนักผจญภัยได้"
"อย่าทำตัวเป็นเด็ก นายเป็นพวก4ดาวไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่ไปรับราชการ"
การต่อสู้เพื่อประเทศหรือรับใช้ในกองทัพนานพอจะสามารถเป็นนักผจญภัยได้ และไม่ต่างจากการเป็นผู้กล้าที่ยูมะต้องการนัก
"เงียบซะ ฉันไม่ต้องการการเทศนาจากแก"
ยูมะตะโกนพ่นคำด่าใส่พวกเรา
"ไม่มีใครสั่งนาย สิ่งเดียวที่เราต้องการคือให้นายสงบสติอารมณ์"
ใช่แล้ว....ดูเหมือนเขาพยายามหลอกตัวเองว่าเขาคือ"ตัวเอกของโลกนี้"
นายไม่สามารถทำอะไรตามใจชอบได้รู้ไหม เราอยู่ในโลกปริศนาที่ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเป็นยังไง
"คุณไม่จำเป็นต้องเป็นนักผจญภัยเพื่อรับเควส แต่ค่าตอบแทนจะน้อยกว่ามาก"
เจ้าหน้าที่ชี้ไปที่กระดานบอร์ดเควส สรุปคือมันเป็นงานพาร์ทไทม์
"ฉันไม่จำเป็นต้องเป็นนักผจญภัยเพื่อเอาชีวิตรอดในโลกนี้หรอก ฉันจะทำตามที่ตัวเองต้องการ!!"
จากนั้นยูมะก็เดินออกจากกิลด์ด้วยความหงุดหงิด
ฟังดูเหมือนเดธแฟล็ก
ถ้านี่เป็นนิยายสืบสวน เขาคงโดนฆ่าในบทต่อไป
"ทุกคน ฉันจะไปตามยูมะกลับมา"
"ปล่อยไปเถอะน่า"นักเรียนที่เหลือรำคาญเขา
"มันอันตรายที่จะทิ้งเขาไว้คนเดียว ฉันจะกลับมา"
ไอน์เดินออกจากกิลด์พยายามหาตัวยูมะ
"หมอนั่นหายไปไหนนะ"
แต่ทันใดนั้น ก็มีมือพุ่งเข้ามาคว้าตัวไอน์เข้าไปในตรอกมืด
ไอน์โดนจับโยนลงกับพื้นเจ็บไม่น้อย เขาเงยหน้าขึ้นเห็นชายสวมเสื้อสกปรกและอาวุธ ท่าทางเหมือนพวกอันธพาลในโลกเดิม
"มีเด็กน้อยมาเดินเตร่คนเดียวตอนกลางคืนด้วยวะ ดูจากชุดแปลกๆที่แกสวมแล้วคงเป็นลูกคนมีเงินไม่น้อย ไม่แบ่งให้พี่ๆใช้หน่อยล่ะ"
"เอ่อ....คือว่าผมไม่มีเงินหรอกครับ"
พวกโจรยกบาทากระแทกท้องส่งไอน์ลอยกระเด็นไปกระแทกผนัง
"ดูเหมือนแกอยากตายนักใช่ไหม"
โจรพูดแล้วยกมัดฟันแขนเขาเลือดไหล
"พอกันที ฆ่าเจ้าเด็กนี้แล้วค่อยค้นตัวมัน"
ไอน์สะดุ้งพยายามคลานหนีแต่โดนพวกโจรกดไว้
"ใครก็ได้ช่วยด้วย"
ฉันคิดว่าต้องตายแน่
แต่มันไม่เกิดขึ้น
ของเหลวอุ่นๆสาดลงใบหน้าของฉัน
“…..”
“เธอไม่เป็นไรใช่มั้ย”
ฉันลืมตาขึ้นด้วยความกลัว
เบื้องหน้าฉันมีหัวโจรปลิวตกพื้น เป็นสาวอายุไล่เลี่ยกับฉัน ถือดาบแบบตะวันตก สวมชุดเกราะสีขาว ผมบลอนด์ยาวเกือบถึงเอวผูกด้วยโบสีฟ้าเป็นทรงโพนี่เทล ผิวขาวใส รูปร่างเพรียว
“เธอไม่เป็นไรนะ เมื่อกี้เกือบไปแล้ว”
“คุณคือ…?”
ฉันตอบขณะกำลังเช็ดหน้า สาวคนนั้นตอบด้วยเสียงหัวเราะเล็กน้อย
“ฉันชื่ออาสึนะ เธอชื่ออะไร”
“ผมชื่อโทซากะ ไอเนะ ขอบคุณนะครับที่ช่วยผมไว้"
“โทซากะ ไอเนะ? ไม่ใช่ชื่อคนแถวนี้ มาจากไหนเหรอ"
ฉันมาจากไหน....เป็นคำถามที่ยากจะตอบ
การบอกว่าตัวเขาเป็นผู้มาจากต่างโลกคงไม่ดีนัก
"ผมกับเพื่อนๆเดินทางร่อนเร่มาถึงเมืองนี้ครับ"
"ดูจากใบหน้าแล้วฉันว่าเธอมาจากดินแดนตะวันออก....แต่ฉันไม่เคยเห็นชุดแบบนั้นมาก่อน"
ตอนนี้ฉันใส่ชุดนักเรียน
ที่นี่เป็นโลกแฟนตาซีคงจะไม่มีชุดนักเรียน
"แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่"
"ผมออกมาหาเพื่อนคนนึงและโดนพวกโจรคว้าตัวเข้ามาในตรอก"
"ที่นี่อันตรายนะ ตามฉันกลับไปที่กิลด์ก่อนดีกว่า"
อาสึนะยื่นมือมาให้ฉันที่หมอบอยู่
"ขอบคุณครับ"
หลังจากนั้นไอน์ก็ตามอัศวินสาวมาถึงกิลด์นักผจญภัย เมื่อทุกคนเห็นเธอต่างก็พากันแตกตื่นเรียกชื่อเธอ"อาสึนะ/อัศวินสีขาว" เธอขอตัวไอน์ไปคุยกับพนักงานกิลด์คนเดิม พวกเธอคุยกันมองมาทางเหล่าผู้กล้า
เพื่อนของไอน์ก็ไม่แตกต่างกัน ลากตัวไอน์เข้ามาคุย
"เฮ้ ไอน์ ไหนบอกว่าจะไปหาตัวยูมะ ไหงกลับมาพร้อมสาวสวยวะ"
"นายนี่มีโชคด้านผู้หญิงจริงๆ"นักเรียนอีกคนพูดอย่างอิจฉา
"ว่าไงพวกท่านผู้กล้า"
อาสึนะเดินเข้ามาหาเรา ทำให้ทุกคนรู้สึกประหม่า
"ฉันขอแนะนำให้พวกเธอรีบกลับไปวิหารซะ เพราะฉันจะมาเป็นครูฝึกพวกเธอตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป"
ดังนั้นพวกเราจึงกลับไปที่วิหาร
เราพบตัวยูมะด้วย ดูเหมือนเขาจะพยายามขโมยของที่ร้านขายอาวุธและทหารที่วิหารก็พาตัวกลับไป
ความคิดเห็น