คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ลูกเรือ
เมื่อเรากำลังจะออกเดินทาง ฉันรีบไปที่โรงแรมเพื่อหยิบเป้สัมภาระ ฉันต้องการมันสำหรับการเดินทาง
ถุงมือของฉัน ตะขอเกี่ยว แว่นมองกลางคืน หน้ากาก อุปกรณ์ปลอมตัว ปืน และสมุดบันทึก
ฉันสวมถุงมือไว้เสมอ เพราะมันมีกรงเล็บหินไคโรแบบยืดหดได้ รวมทั้งข้อนิ้วและฝ่ามือไคโร ช่วยจัดการสายโรเกียที่ฉันอาจต้องสู้
งานหลักของฉันเป็นบอดี้การ์ด แต่บางครั้งงานก็เป็นการค้นหาของ เจ้านายของฉันเอาแต่ใจมาก เขาคิดว่าตัวเองเป็นจ้าวโลก
หลายครั้งที่ฉันได้นำภาพวาด สิ่งประดิษฐ์ แม้กระทั่งคน มีหลายครั้งที่ฉันตกเป็นเชลยและช่วยคน แม้ฉันไม่ชอบเป็นโจร แต่ก็เป็นหนึ่งในผู้เชี่ยวชาญการปล้น พวกตำรวจเรียกฉันว่าจิ้งจอก เพราะฉันใส่หน้ากากจิ้งจอก
ฉันถามกัปตันว่าเขาต้องการให้ฉันขโมยอะไรไหม ได้ยินว่าโจรสลัดต่อสู้เพื่อแย่งชิงโพเนกลีฟ
ฉันใช้คาราเต้เงือกเพราะกฏที่แมรี่จัวร์ซึ่งไม่อนุญาติให้พกอาวุธ
ฉันเก็บของและจ่ายเงินให้เจ้าของโรงแรม แล้วฉันก็วิ่งไปด้วยความเร็วสูงจนเจ้าของอ้าปากค้าง
แมรี่แล่นออกมาได้สักพักแล้ว ลูฟี่กำลังโวยวายเรื่องสมาชิกใหม่ที่หายไป
แต่แล้วฉันก็โดดขึ้นมาจากทะเลขึ้นมาบนเรือได้
“นายหายไปไหนมา”ลูฟี่ถาม
“ขอโทษ…ฉันต้องไปเอาข้าวของของฉัน”
สาวผมส้มตะโกน”ครั้งต่อไปที่มาสายฉันจะเรียกเก็บเงิน10000เบรี”
ฉันหัวเราะมองลูกเรือ2คนที่ฉันไม่เคยเจอ
สาวผมส้มสั้นและดวงตาสีน้ำตาล กำลังย่างเข้าวัยผู้ใหญ่ เธอมีหน้าอกใหญ่กว่าปกติซ่อนอยู่ใต้เสื้อเชิ้ต ฉันสงสัยว่าเธอจะหน้าตาเป็นไงเมื่อโตขึ้น
ฉันถอนหายใจ ฉันควรหยุดคิดแบบนี้แต่ฉันก็เป็นผู้ชาย ฉันมั่นใจว่าเธอต้องมีเสน่ห์เมื่อโตเป็นผู้ใหญ่ แต่เธอไม่ใช่สเป็คฉัน สาวในอุดมคติของฉันต้องเป็นคนเงียบๆ
เด็กหนุ่มจมูกยาวโดดเด่น
“ซอเยอร์ D เท็ด ฝากตัวด้วยครับ”ฉันโค้งคำนับ
“ฉันกัปตันอุซป”จมูกยาวพูดทำให้ฉันสับสน
“เขาเป็นพลซุ่มยิง”สาวผมส้มทุบหัวเขา
“โอ๊ย…นามิ”จมูกยาวคร่ำครวญ
“นี่แหละนามิซัง ต้นหนเรือที่สวยงามของเรา เธอบอกเราว่าพายุกำลังจะมา”ซันจิตะโกนตาเป็นรูปหัวใจ
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอดูเครียด เธอรู้ว่าพายุกำลังจะมาและต้องรีบออกไป ฉันไม่เคยเจอคนที่ทำนายสภาพอากาศได้ ลูฟี่อาจตาดีกว่าที่คิด
“เราจะไปไหน”
“แกรนไลน์”
นามิชี้ทิศทาง”มุ่งหน้าไปที่ริเวิร์สเมาเท่น”
@@@@@@@@
ขณะเรือโกอิ้ง แมรี่กำลังแล่นไป ลูกเรือเริ่มแนะนำตัว
ลูฟี่ เด็กหนุ่มที่กินผลโกมุโกมุ
โซโลเป็นนักดาบที่ใช้วิชา3ดาบและเหมือนเป็นรองกัปตันอย่างไม่เป็นทางการ เขาอยากเป็นนักดาบอันดับ1ของโลก
นามิคือนักเดินเรือที่ทำนายสภาพอากาศได้แม่นยำ เธอยังเป็นหัวขโมยและโลภเงินที่สุด ซันจิเป็นคนเดียวที่บูชาเธอเหมือนนางฟ้า
อุซปเป็นพลซุ่มยิงแต่ใช้หนังสติ๊ก เขาเล่าเรื่องที่มีลูกน้อง8000คนแต่เห็นชัดว่าโกหก
ซันจิเป็นกุ๊กที่ใช้ขาในการต่อสู้ ความฝันเขาคือการตามหาออลบลู ลูฟี่บอกว่าเขาทำอาหารได้อร่อยที่สุด โซโลบอกว่าเขาเจ้าชู้ที่สุดในโลก
ฉันมองลูฟี่ เขาห่วงใยพรรคพวกของเขาจริงๆและประทับใจในตัวลูกเรือ
ลูฟี่ช่วยพวกเขาไม่ทางใดทางหนึ่ง ทำให้พวกเขาภักดี เขามีเสน่ห์ที่ทำให้เป็นที่ชื่นชอบ ทำให้คนอยากช่วยเขา
ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนั้น โดยปกติบอดี้การ์ดจะทำงานร่วมกันแต่ก็ยากจะใกล้ชิดกับคนที่ทำงานด้วย ชีวิตของเราตกอยู่ในอันตรายจากโจรสลัดหรือนักฆ่า
“ฉันเติบโตในแกรนไลน์ครึ่งหลังที่เรียกว่านิวเวิร์ล ฉันเป็นอดีตบอดี้การ์ด ฉันชอบเรียนรู้และฝึกฝนศิลปะต่อสู้ประเภทต่างๆ งานอดิเรกคือฝึกฝน อ่านหนังสือพิมพ์และสเก็ตรูปภาพ ฉันมีพลังพิเศษในการใช้เสียงโจมตี”
“เสียง?”
ฉันเปิดประตูเดินออกไปและจากนั้นอ้าปาก คลื่นโซนิคยิงออกไปเป็นกระสุน กลุ่มหมวกฟางบอกได้ว่ามันรุนแรงไม่เบา
“นายเป็นผู้กินผลปีศาจ”อุซปตกใจ
“ไม่ใช่ เขาว่ายน้ำได้ไม่ใช่เหรอ”นามิพูดโต้แย้ง
“ฉันมีพรสวรรค์ใช้เสียงโจมตี เพิ่มความเร็วและยังทำให้เกิดภาพติดตาหลอกศัตรู คนที่เห็นความสามารถนี้มักจะเชื่อว่าฉันกินผลปีศาจ มันช่วยให้งานฉันง่ายขึ้นเพราะศัตรูจะกลัวจนหนีไปหรือซัดฉันตกทะเล”
“นายไม่ได้กินผลปีศาจจริงเหรอ”โซโลถามอีกครั้ง
“ไม่มีทางที่ฉันจะกินผลปีศาจ ฉันว่ายน้ำเก่งมาก และถ้ากัปตันเราตกทะเลต้องมีคนช่วยไปพาขึ้นมา”
นามิหรี่ตาลงกับคำพูดนั้น ทักษะพิเศษที่ได้มาโดยไม่ต้องกินผลปีศาจ…
“ฉันน่ะได้ชื่อว่านักดำน้ำ”อุซปพูดและโดนทุบหัว
“ความสามารถแฝงฉันคือหัวขโมย แต่ฉันชอบเรียกตัวเองว่านักดึงข้อมูลมากกว่า ฉันใช้ฮาคิสังเกตได้ด้วย”
คำพูดของฉันทำให้เกิดคำถาม
“โจรเหรอ”
ฉันพยักหน้าหยิบกระเป๋าเงินของอุซปและไฟแช็คของซันจิ
อุซปร้องอุทาน ซันจิก็ร้องดังๆ เมื่อฉันทำแบบนั้น โซโลยิ้มขณะที่นามิส่ายหัว
“ว้าว ยอดเลย”
“ฉันบอกแล้วว่าเร็วมากกัปตัน”จากนั้นฉันคืนหมวกฟางของลูฟี่ให้
ทุกคนตกใจมาก พวกเขาไม่สังเกตว่าหมวกฟางของลูฟี่หายไป
“อย่าแตะหมวกฉัน”ลูฟี่โกรธมาก ดูเหมือนหมวกใบนี้สำคัญกับเขา แต่เขาถามอย่างรวดเร็ว”นายทำงั้นได้ไง ฉันแน่ใจว่าตอนนั่งลงหมวกฟางยังอยู่”
ฉันหัวเราะและพูดติดตลก”เวทมนตร์”
การขโมยง่ายมากเมื่อเป้าหมายเพ่งความสนใจไปที่สิ่งอื่น เมื่อทุกคนประหลาดใจที่ฉันขโมยของจากอุซปกับซันจิ
ลูฟี่ตอบรับด้วยคำชื่นชม อุซปปรบมือ นามิกับโซโลถอนหายใจ ซันจิยิ้ม”เหมือนนายจะคิดเร็วนะ”
“เหมือนตอนที่นายจับอาวุธสโม๊คเกอร์เมื่อผ่านเขาไป”
“ฉันฟันมันได้แน่
ซันจิเถียงทันที”ไม่เจ้าหัวมอส ลูกเตะของฉันกับหมัดของลูฟี่พุ่งผ่านเขาไปหมด
“แกเรียกฉันว่าอะไรนะ”
ฉันยกมือห้าม เหมือนทั้งสองจะเข้ากันไม่ได้”ใจเย็นๆ…”
นามิถอนหายใจ”ดีใจจัง ฉันไม่ใช่เพียงคนเดียวบนเรือที่รู้จักใช้หัว
ฉันเหงื่อตก นี่เป็นเหตุการณ์ปกติใช่ไหม
“ซันจิพูดถูก พอแตะอาวุธนั้นฉันก็รู้สึกไม่มีแรง”
“เพราะมันทาด้วยหินไคโร”
“หินไคโร”
ฉันเริ่มสงสัยว่าคนพวกนี้ไม่รู้อะไร”หินไคโรเป็นหินที่มีคุณสมบัติเหมือนน้ำทะเล ผู้มีพลังสัมผัสหินนี้จะหมดแรง มันแข็งดุจเพรช สามารถอยู่ในรูปแบบของอาวุธ กระสุน กุญแจมือ อาคาร หรือเรือ การติดหินไว้ที่ใต้ท้องเรือทำให้ผ่านคามเบลได้อย่างปลอดภัย”
“คามเบลคืออะไร”
นามิอธิบาย”คามเบลเป็นอีกเส้นทางในการเข้าสู่แกรนไลน์ ที่นั่นไม่มีลม เป็นที่อยู่ของอสูรยักษ์”
“อสูรยักษ์น่ากลัวขนาดนั้น”โซโลถาม
“มันคือเหล่าเจ้าทะเล มีพวกมันนับพันตัวในคามเบล”
เจ้าทะเลไมาได้น่ากลัว แต่ถ้าต้องจัดการ10ตัวทุกนาทีมันน่ารำคาญ
อุซปร้องไห้ขาสั่น”ไม่มีทางที่ปลอดภัยกว่านี้”
“อีกวิธีในการเข้าสู่แกรนไลน์คือผ่านแมรี่จัวร์แต่ต้องเจอทหารเรือ”
อุซปส่ายหัว นามิร้องไห้ ลูฟี่ โซโลและซันจิยักไหล่
เมื่อบรรยากาศตึงเครียดฉันก็ผ่อนคลาย
“ต้นหนเรือของเราต้องเป็นคนเลือกว่าเส้นทางไหนดีที่สุด”
“ขอบคุณเท็ด”
เท็ดยิ้มกลับ”ก็…อย่างที่บอกฉันเกิดที่แกรนไลน์”
“แล้วที่นายว่ามาจากแกรนไลน์ ที่นั่นเป็นไงบ้าง? มีคนแข็งแกร่งเยอะมั้ย”โซโลถาม ยิ้มเกี่ยวกับการหาคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่ง
“มีคนแข็งแกร่งอยู่ทั่วแกรนไลน์”ฉันมองพวกเขาเห็น2อารมณ์ หวาดกลัวและตื่นเต้น
ฉันนึกเรื่องสำคัญออก
“ใช่ ผู้แข็งแกร่งจะใช้พลังฮาคิ”
อุซปถาม”นายบอกว่าใช้ฮาคิสังเกตได้ ว่าแต่นั่นมันอะไร”
“ฉันบอกได้ว่ามันเป็นพลังงานภายใน ฮาคิมี3ประเภท ฮาคิเกราะและฮาคิสังเกต”
“แสดงให้เราดูหน่อย”
“ฉันยังไม่ชำนาญนัก ขอเวลาหน่อย”ฉันหลับตาชั่วคราวตั้งสมาธิ”ซันจิ ไปยืนข้างหลังฉันหน่อย ฉันจะสาธิต”
ซันจิทำตามขณะที่ฉันสวมผ้าปิดตา
“ตอนนี้ฉันมองไม่เห็นแล้ว ซันจิ เตะฉันเลย”
นามิกับอุซปร้องด้วยความกลัว โซโลกับลูฟี่มองอย่างสนใจ
“โอเค”เขาเตรียมเตะฉัน
“เตะกวาดต่ำ”ฉันกระโดดและซันจิเตะวืด ซันจิปิดความตั้งใจไม่ได้ทำให้เดาง่ายมาก
ฉันลงพื้น”ต่อเลย”ฉันรู้สึกว่าซันจิพยักหน้า”เตะที่ไหล่ซ้าย”ฉันหลบได้ ซันจิเริ่มเตะเร็วขึ้น
“กระแทกหลัง”ฉันหลบไปทางขวา
“สะโพก”ซันจิพยายามเตะสะโพกถูกฉันบล็อกไว้ แต่การ์ดเกือบพัง”นี่แหละคือฮาคิสังเกต”ฉันถอดผ้าปิดตา
“เธอหลบการโจมตีได้ทั้งที่ปิดตาอยู่”นามิถาม
“ฉันรู้ว่าเขาโจมตีมาจากทางไหน”ฉันตอบ
ซันจิประทับใจ”นายพูดก่อนฉันจะเตะด้วยซ้ำ”
โซโลเข้าใจได้”นายมองเห็นอนาคตได้”
ฉันหัวเราะ”ไม่เชิง”มีเรื่องราวของโจรสลัดคนนึงที่ฝึกฮาคิสังเกตชำนาญจนเห็นอนาคตได้เสี้ยวนึง ฉันกลับไปนั่ง”ฮาคิเป็นพลังที่สถิตในทุกสิ่งมีชีวิต พืช สัตว์และมนุษย์ต่างก็มีฮาคิ นายแค่ต้องปลุกมันให้ตื่น”
ฉันมองไปและได้รับความสนใจจากทุกคน
“อย่างที่บอกไป ฮาคิเป็นเหมือนเจตนารมณ์ของคนคนนั้น สามารถเพ่งสมาธิเพื่อรับรู้ความตั้งใจของคนอื่น ฉันฝึกใช้มันจนรู้ว่าคนอื่นอยู่ไหน”
“เจ๋งมาก”ลูฟี่อุทาน
“ฮาคิที่พบมากที่สุดเรียกว่าฮาคิเกราะ สามารถใส่ลงไปที่มือหรืออาวุธเพื่อโจมตี พลังนี้สำคัญเพราะสามารถใช้ต่อกรกับผู้มีพลังผลปีศาจอย่างสโม๊คเกอร์ได้”
ฉันชี้ที่ซันจิกับลูฟี่”จำคนที่หยุดสโม๊คเกอร์ไม่ให้โจมตีลูฟี่ได้ไหม เขาใช้ฮาคิเกราะ”
ลูฟี่กับซันจิตกใจมาก ดราก้อนคว้ามือของสโม๊คเกอร์ พวกเขารู้สึกไร้พลังเมื่อแตะต้องเขาไม่ได้
“รู้วิธีปลดมันไหม”
ฉันส่ายหัว”มันค่อนข้างครุมเครือ ฉันแค่คิดว่าต้องมีความตั้งใจแรงกล้า ฉันไม่ได้ซ้อมมา6เดือนแล้ว”
ลูฟี่กับซันจิจมอยู่ในความคิด นามิกับอุซปไม่สนใจนัก
“คิดแบบนี้…มันเป็นความสามารถที่เราใช้ทำร้ายลูฟี่ได้เพราะเขาเป็นยาง การต่อยหรือเตะไม่ได้ผลเว้นแต่มีหินไคโร”
ทุกคนหัวเราะขณะลูฟี่ทำหน้าบึ้ง”อา นั่นเป็นสาเหตุที่หมัดของปู่เจ็บมาก เขาใช้ฮาคิเกราะ”
ทุกคนสับสนว่าใครคือปู่ของลูฟี่
อุซปพูดขึ้น”ถ้าคนในแกรนไลน์มีพลังแข็งแกร่งแบบนี้จะฝ่าฟันไปได้ยังไง”
ฉันหัวเราะ”นั่นไม่จริง ฮาคิมีจุดอ่อน ฮาคิเป็นพลังงานที่หมดได้และต้องพักฟื้น สอง ฮาคิต้องแข็งแกร่งกว่าศัตรู 3 ฮาคิเกราะเป็นเครื่องป้องกันแต่มันก็แตกได้ 4 ฮาคิไม่ได้ผลเสมอไป”ฉันพักหายใจ ซันจิเอาน้ำให้ ฉันรับไป
ฉันเกือบลืมอันสุดท้ายไป
“และชนิดที่3 ฮาคิราชัน”
“นั่นฟังดูแกร่ง”ซันจิกล่าว”มันทำอะไรได้”
“ผู้ใช้ความตั้งใจตัวเองเพื่อปราบผู้คน ฉันเคยเห็นคนใช้มันทำให้คนนับร้อยล้มเพียงแค่จ้องมอง และยังทำใหเคนอื่นรู้สึกกดดัน”
โซโลพูดขึ้น”จะใช้มันได้ยังไง”
ฉันยิ้มพูดสิ่งที่น่าผิดหวัง”ฮาคิประเภทนี้ไม่สามารถฝึกฝนได้ มีเพียง1ในล้านคนที่มีฮาคิชนิดนี้ติดตัวแต่กำเนิด ผู้ที่มีคือผู้มีคุณสมบัติราชา จริงๆฉันคิดว่าลูฟี่มีสิ่งนี้ เขาคล้ายกับคนที่ฉันเคยเจอ”ฉันไม่บอกว่านั่นคือเอส
“ฉันด้วย ฉันคิดว่าฉันก็มีเหมือนกัน”อุซปยกมือ
ฉันหัวเราะ”ถ้านายมีมันนะอุซป ฉันจะเรียกนายว่าGOD อุซป”
ทุกคนหัวเราะ
แต่แล้วทันใดนั้นเรือก็เกิดการสั่นไหว เมื่อออกมาข้างนอกก็พบ
“คลื่นสึนามิข้างหน้า”
นามิรีบออกไปที่ดาดฟ้า พบกำแพงน้ำใหญ่
“เราไม่สามารถหนีมันพ้นได้”นามิกำหมัดกระแทกกับราวบันได”ลูฟี่ โซโล ไปปลดเชือก อุซป ซันจิ ถือหางเสือเรือตามที่ฉันสั่ง”
เนื่องจากนามิไม่รู้ว่าเท็ดมีทักษะใดนอกจากการต่อสู้ เธอจึงไม่สั่งงานใดๆกับเด็กใหม่ และที่สำคัญ….เขาเป็นมนุษย์เงือก
พายุเข้าโจมตีทำให้ดาดฟ้าและลูกเรือเปียกโชก เรือปีนฝ่าคลื่นยักษ์ เกิดภาวะไร้น้ำหนักก่อนที่แมรี่จะตกลงไปในทะเลเบื้องล่าง
“อุซป หันไปทางขวา”นามิร้องท่ามกลางลมที่พัดแรง
“พยายามอยู่”พลซุ่มยิงตอบกลับเธอ”คลื่นแรงเกินไป เราไม่สามารถขยับหางเสือได้เร็วพอ”
“มาอีกแล้ว”ซันจิตะโกน
คลื่นลูกใหม่กำลังมา ทั้งสองพยายามขยับหางเสือ
“อุซป อย่าดึงเรือไปหาคลื่น”นามิเตือนเมื่อเรือสั่นอีกครั้ง
กุ๊กและนายจมูกยาวพยายามดึงหางเสือตามคำสั่งต้นหน
พลั๊ก
ฉันคว้ามือชายทั้งสองผลักพวกเขาออกจากไม้หัวแกะ ทั้งสองเงยหน้าตกใจ ฉันถือหางเสือเรือ
มือจับท่อนไม้ไว้ เขาจ้องมองผ่านประตูที่เปิดอยู่ของห้องครัวและตั้งสมาธิจดจ่อกับคลื่นที่ซัดเข้ามา นามิที่ระเบียงไม่ได้สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลง”คลื่นกำลังมา เลี้ยวขวา”
คลื่นเข้ามายกแมรี่ไปใกล้ยอด ฉันเมินคำสั่งต้นหน หันเรือไปตามทิศทางลมเพื่อให้เคลื่อนตัวลงผ่านคลื่น แทนที่จะเป็นมุมตรง ขณะเรือแล่นผ่านคลื่น ฉันเปลี่ยนเส้นทางอีกครั้ง
อุซปและซันจิกรีดร้องตื่นตระหนกพยายามแย่งที่คุมหางเสือคืน แต่ไม่มีทางสู้แรงเงือกได้ เขามุ่งความสนใจไปที่คลื่นต่อไป
พลซุ่มยิงและกุ๊กมองด้วยความตกตะลึงขณะที่เด็กใหม่นำเรือแมรี่ให้เหาะเหินผ่านคลื่นอย่างชำนาญ
ในที่สุดพวกเขาก็ฝ่าพายุมาได้และท้องฟ้าก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีฟ้า ด้วยการโยกครั้งสุดท้ายแมรี่ก็แล่นไปตามทะเลสงบ มีเสียงไชโยบนดาดฟ้า และนามิก็ทรุดด้วยความโล่งใจ
“ทำได้ดีมากอุซป”เธอยิ้มหันกลับมาที่ห้องครัว”ไม่นึกว่านายจะ…”
เท็ดนอนทรุดพิงหางเสือ อุซปกับซันจิยืนอยู่ด้านข้าง ต้นหนเรือประมวลผลครู่นึงและเข้าใจ
“เดี๋ยวก่อน เขาเป็นคนพาเราฝ่าพายุ”
“เขาทำคุณนามิ”ซันจิพูดตรวจสอบเด็กหนุ่มที่เหนื่อยล้า
“เธอน่าจะได้เห็นมัน”อุซปยังแช่แข็งกับที่”เขาไม่สะดุ้งเลย แย่งหางเสือจากมือเราและคุมเอง เขายังปล่อยหางเสือและให้แมรี่ไหลไปเอง”
“อุซป ช่วยฉันพาเขากลับไปนอนหน่อย เขาเหนื่อยแล้ว”ซันจิชวนเพื่อนพาออกไป
เท็ดยังมีสติแต่รู้สึกอ่อนล้ามาก
“ไม่ได้ทำแบบนี้มานานแล้ว…”
ขณะเดียวกันด้านต้นหน นามินึกย้อนไปถึงพายุและวิเคราะห์สภาพอากาศ ถ้าไปตามทางที่เธอสั่ง โอกาสจะเจอคลื่นเล่นงานเพิ่มขึ้น10เท่า เรียกได้ว่าเท็ดช่วยพวกเธอไว้
“มีอะไรเหรอนามิ”ลูฟี่ถามเห็นต้นหนใช้ความคิด
นามิจ้องมองกัปตัน และพยายามอธิบายถึงคุมหางเสือช่วงที่เกิดพายุมีความสำคัญมากเพราะชี้เป็นชี้ตายเรือและชีวิตคนบนเรือได้ แต่การทำด้วยตัวคนเดียว เขาต้องเข้าใจเรือและให้เรือแล่นตามคลื่น ชายคนนี้อยู่บนเรือไม่กี่ชั่วโมง เขาคุ้นเคยกับการเคลื่อนไหวของแมรี่ได้ขนาดนั้น ทักษะทั้งหมดที่นำมาใช้ร่วมกันมีความหมายเดียว
“คนถือหางเสือ”นามิพึมพำ
ลูฟี่มองเธอและยิ้ม ไม่นานนักเท็ดก็ฟื้นและเดินออกมาที่ระเบียง
“ตั้งแต่นี่ไปนายเป็นคนถือหางเสือ”
“ด้วยความยินดีกัปตัน”
เท็ดมีตำแหน่งเป็นทางการบนเรือ
"ดูแสงนั่นสิ"นามิตะโกน มองแสงไฟจากประภาคาร"มันคือแสงนำทาง สุดแสงนั่นคือปากทางเข้าแกรนไลน์ล่ะ"
"สุดแสงนั่นคือแกรนไลน์เหรอ"ลูฟี่มองด้วยรอยยิ้ม
"จะเอาไงล่ะ?"นามิถาม
"อยู่ท่ามกลางพายุแบบนี้พวดนายไม่รู้สึกอะไรเลยรึ!!!"อุซปตะโกนขณะกำลังเกาะเสากระโดงเรือแน่น
"ไม่นี่"เท็ดตอบ คนอื่นแค่ยิ้มเป็นคำตอบว่าไม่กังวล
"ดีล่ะมาทำพิธีออกสู่มหาสมุทรอันกว้างใหญ่กันมั้ย"ซันจิเสนอ
"นี่!!!!"อุซปร้องที่ไม่มีใครสนใจ
"ดีเลย!!"
"มาทำกันเถอะ!"
"เอาด้วย!!!"
ซันจิเอาถังไม้มาวางไว้ เขายกขาวางไว้บนถังไม้
"สำหรับฉันเพื่อการค้นหาออลบลู"
ลูฟี่ยกขาขึ้นบนถังคนต่อมา"ฉันจะเป็นราชาโจรสลัด"
"ฉันจะเป็นยอดนักดาบ"
"ส่วนฉันเพื่อการเขียนแผนที่รอบโลก"
ต่อไปตาฉัน”ฉันจะเป็นสุดยอดนักล่าสมบัติ”
อุซปเป็นคนสุดท้าย"ฉะ…ฉัน เพื่อเป็นนักรบแห่งท้องทะเลที่กล้าหาญ"
"มุ่งสู่แกรนไลน์!!!!!!"ลูฟี่ตะโกน ทุกคนยกเท้าทุบถัง
การผจญภัยได้เริ่มขึ้น
ความคิดเห็น