คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ออกจากโล๊กทาวน์
@@@@@@@@@
"ทะเลมันอยู่ทางไหนกันแน่เนี่ย"
"ฝนตกแรงจริงๆเลย มองไม่เห็นทางเลย"
"เร็ว จับให้ได้"
"พวกนี้ตื้อจริงๆเลย"เท็ดมองทหารเรือที่ไล่ตาม
"สู้พวกมันก่อนดีไหม"โซโลเสนอ
"เราไม่มีเวลาขนาดนั้นหรอกน่า โอ้....เลดี้สาวสวย!!!"
เท็ดสงสัยว่าอะไรทำให้กุ๊กตื่นเต้น เห็นหญิงคนหนึ่งไกลออกไปและเป็นหญิงผมฟ้าคนเดียวกับร้านขายดาบตอนเขาอยู่กับโซโล
“ดูซิใคร ผู้หญิงเมื่อตอนนั้น”เท็ดพูด
“เยี่ยม”โซโลพึมพำ หญิงสาวก้มศีรษะผมของเธอเปียกโชกบังตา
"เธอคือโจรสลัดโรโรโนอา โซโลใช่ไหม"หญิงสาวกล่าว"และเขาก็เป็นโจรสลัดด้วย นาย...พวกนายหลอกฉัน!!"
"อะไรน่ะ นายทำอะไรเธอหา!!?"ซันจิตะโกน
"ก็เธอไม่ได้ถามชื่อฉันเองนี่นา ฉันไม่ได้หลอกลวงเธอสักหน่อย"โซโลก้าวไปข้างหน้า
"คนเลวๆอย่างพวกนายน่ะไม่คู่ควรกับดาบเล่มนั้นหรอก ยกโทษให้ไม่ได้ ส่งดาบวาโด อิจิมอนจิมาเดี๋ยวนี้"โซโลจับดาบสีขาว นี่เป็นครั้งแรกที่เท็ดได้ยินชื่อดาบของโซโล
"ทำได้ก็เอาสิ"โซโลท้าทาย
หญิงสาวชักดาบและโซโลก็ชักดาบออกมาสู้กัน
"แก กล้าลงมือกับเลดี้เชียวเรอะ"
"อย่ามายุ่งได้ไหมค่ะ"
"เอ๋?"
"นี่คือการตัดสินของโรโรโนอากับฉัน อย่ายื่นมือมาสอดเลยค่ะ"
"ถูกต้อง ไปกันก่อนเถอะ"
"ได้ยินเธอพูดแล้วนี่ ไปกันเถอะ"เท็ดวิ่งไปข้างหน้าลากซันจิที่ขู่โซโลไม่ให้ทำร้ายเธอ
เท็ด ลูฟี่และซันจิหลังแยกกับโซโลก็วิ่งไปตามถนน
"เราใกล้จะถึงท่าเรือแล้ว ใกล้ได้ไปแกรนไลน์แล้ว กัปตัน”
“รอไม่ไหวแล้ว”ลูฟี่ยิ้ม
"อย่าเพิ่งฉลอง เราต้องออกจากเมืองก่อน"ซันจิอ้าปากค้างตาเป็นรูปหัวใจ"โอ้ สาวสวยอีกคนมาหาฉันแล้ว"
“อะไร”เท็ดสงสัยว่าหญิงคนไหนทำให้เขาตื่นเต้นขนาดนี้ เท็ดมองข้างหน้าเห็นว่าไม่ใช่ใครนอกจากเพื่อนสมัยเด็กของเขา
"นายบอกฉันว่าเป็นลูกเรือ เท็ด..."เจริซเริ่มพูดขณะเท็ดหยุดวิ่ง ลูฟี่กับซันจิก็หยุดข้างๆเขา"แต่นายไม่เคยบอกฉันเลยว่าอยู่บนเรือโจรสลัด!!!"
เท็ดเจอสายตาวาวโรจน์จากเจริซ ไม่มีความจำเป็นต้องปกปิดอีกต่อไป
"ก่อนอื่นก็ไอ้หัวมอส ตอนนี้แกด้วยเหรอ"ซันจิอุทานด้วยความโกรธ เท็ดไม่สนใจกุ๊กและมองเจริซ
"เธอไม่ได้ถามว่าฉันอยู่บนเรือแบบไหน"
"ฉันไม่เคยคิดว่ามันเป็นเรือโจรสลัด"เจริซตะโกนขณะที่สายฟ้าก็ผ่าลงมา"หลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อ10ปีก่อน นายตัดสินใจเข้ากลุ่มโจรสลัด"เธอหันไปมองลูฟี่"และกัปตันเรือคือหมวกฟางลูฟี่”
"เท็ด รู้จักเธอเหรอ"
"ลูฟี่ ซันจิ....ไปที่เรือก่อน ฉันจะตามไป"
"ไปกันเถอะซันจิ"ลูฟี่วิ่งผ่านเจริซ เธอไม่ได้ทำอะไรเพื่อหยุดลูฟี่ เธอเฝ้ามองแต่เท็ดเท่านั้น มือของซันจิจับไหล่เขา
"ฉันขอเตือน ถ้าแกทำร้ายเธอ..."ซันจิต้องหุบปากเมื่อเจอสายตาวาวโรจน์
"รีบไปซะเจ้ากุ๊กลามก นี่เป็นเรื่องระหว่างฉันกับเพื่อนเก่า"
ซันจิวิ่งไล่ตามลูฟี่ไปทิ้งเท็ดกับเจริซไว้ตามลำพัง ฟ้าร้องขณะพวกเขาจ้องตากันต่อไป เท็ดรู้ว่าเจริซกำลังโกรธมากๆ
"ฉันไม่แน่ใจว่านายเห็นมันหรือยัง"เจริซล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าหยิบโปสเตอร์เขาออกมา"นายอยากอธิบายเรื่องนี้ไหมนักรบอสูร เท็ด!!"เธอพูดโยนโปสเตอร์ที่ลอยลงพื้นระหว่างพวกเขา
"ฉายานั่นก็เหมาะสมแล้วนี่"เท็ดหัวเราะเบาๆคลายความตึงเครียด แม้มันไม่ได้ช่วยอะไรเลย"เจริซ ฉันไม่ได้ตั้งใจ--"
"ฉันได้ยินบางอย่างเกี่ยวกับนาย"
"เธอได้ยินอะไร"
"นายบุกเข้าไปในอาณาเขตของไคโดเพียงคนเดียวเพื่อต่อสู้กับไคโด 1ใน4จักรพรรดิ”
“เขาปกครองประเทศนั่นมา20ปีโดยกำจัดผู้ปกครองและแทนที่ด้วยผู้นำหุ่นเชิด”
“อะไร?”เจริซประหลาดใจแต่ก็ส่ายหัว”ถ้าเรารู้ว่าโจรสลัดทำแบบนั้น กองทัพเรือจะไม่อยู่เฉย”
“กองทัพเรือ?”เท็ดขมวดคิ้วและหัวเราะ”กองทัพเรือเป็นเพียงฉากหน้าของรัฐบาลที่คอยเลียขาพวกมังกรฟ้า และพวกนั้นไม่สนใจประเทศที่ไม่ใช่สมาชิกของรัฐบาลโลก กัปตันของเธอเป็นพวกความยุติธรรมสุดโต่งด้วยรึไง”
เจริซไม่เข้าใจว่าที่เท็ดพูดถึงอะไร แต่เหมือนเขากำลังประชด
“กัปตันสโม๊คเกอร์เป็นคนที่สุดยอดมาก เขาไม่มีวันรับสินบนจากโจรสลัด เขามีความยุติธรรมที่แน่วแน่และมีเกียรติที่ได้เป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของเขา แต่เราไม่ได้พูดถึงเขา ฉันพูดถึงนาย ทำไมนายถึงได้สู้กับไคโด”
“เขาทำร้ายเพื่อนของฉัน คนที่ฉันแคร์”เท็ดนึกถึงที่หญิงโอนิที่ร้องไห้”นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันสู้กับไคโด”
เจริซรู้สึกเจ็บที่หน้าอกแปลกๆ
“เจริซ ไม่ว่าเธอคิดยังไงกับฉันตอนนี้ แต่ฉันอยากให้รู้ว่ากลุ่มโจรสลัดนี้เพิ่งก่อตั้ง ฉันไม่อยากเข้าร่วมจนกระทั่งพบกับลูฟี่”
“ยอมจำนนซะ”
“อะไรนะ”
“มอบตัวซะเถอะ”
“อยากให้ฉันยอมแพ้งั้นเหรอ”
“ใช่ ฟังนะ เท็ด ฉันรู้เรื่องชาติกำเนิดของนาย นายไม่จำเป็นต้องเป็นโจรสลัดที่ถูกออกหมายจับ”
“แล้วลูกเรือฉันจะเป็นยังไง เธอจะจับพวกเขาเหรอ”เท็ดถาม
“ถ้ามันจำเป็นก็ใช่ ระหว่างที่เราคุยกันอยู่ตอนนี้สโม๊คเกอร์น่าจะจับหมวกฟางได้แล้ว ไม่มีใครหนีผู้พันได้ นายก็เหมือนกัน”
เจริซเริ่มเข้าใกล้แต่เท็ดถอยกลับ”คิดว่ากำลังทำอะไรอยู่”
“ฉันทำอย่างนั้นไม่ได้ เจริซ”
“อย่าทำให้มันยุ่งยาก”เจริซคร้ำครวญด้วยความโกรธ”ทำไม…ทำไมนายต้องกลายไปเป็นโจรสลัด นายคิดว่าฉันจะรู้สึกยังไง”
“ฉันไม่รู้ว่าเธออยู่ที่โล๊กทาวน์ด้วยซ้ำ”เท็ดโต้กลับ”ฉันจะไปรู้ได้ไง”
“แต่นายก็ตัดสินใจเป็นโจรสลัดอยู่ดี”เจริซตะโกน”หลังทุกสิ่งที่โจรสลัดทำกับหมู่บ้านเมื่อ10ปีก่อน นายจำได้ใช่ไหม”
“แน่นอน ฉันจำได้”เท็ดกล่าว”แต่ใช่ว่าโจรสลัดทั้งหมดจะเหมือนพวกนั้น”
“โจรสลัดก็เหมือนกันหมด พวกเขาปล้นและไล่ล่าผู้คน โจรสลัดทำให้แม่ของนายตาย ถ้าเบ็คกี้ยังอยู่เธอต้องละอายใจแน่”
เท็ดถอนหายใจและรู้ว่าเจริซไม่ผิด โจรสลัดเป็นต้นเหตุที่ทำให้แม่ของเขาจากไป แต่เธอไม่รู้เรื่องทั้งหมด เจริซไม่รู้ว่าแม่เค้าเคยเป็นโจรสลัด ทำให้เท็ดคิดว่าไม่ใช่โจรสลัดทั้งหมดที่ชั่วร้าย การพบลูฟี่เป็นข้อพิสูจน์ แน่นอนเป้าหมายเขาคือการเป็นราชาโจรสลัด เขาต้องการแค่นั้นและเขาจะช่วยเหลือผู้คนเช่นกัน
“โจรสลัดทุกคนเป็นสวะ”เจริซกล่าว”หมวกฟางลูฟี่ก็ไม่ต่างกัน”
ความคิดของเจริซทำให้เท็ดหรี่ตาลง
“สำหรับเธอแล้วลูฟี่เป็นแค่โจรสลัดอีกคน แต่เขาเป็นมากกว่านั้น เขาไม่เหมือนใครที่ฉันเคยเห็นมาก่อน ฉันจะไปแกรนไลน์เพื่อไล่ตามความฝันตัวเอง และช่วยให้ฝันเขาเป็นจริงด้วย ลูฟี่ตั้งใจจะเป็นราชาโจรสลัด และฉันตั้งใจจะอยู่เคียงข้างเขาเจริซ ถ้าเธอคิดต่างจากฉันเพราะฉันเป็นโจรสลัด ไม่เป็นไร แต่ไม่มีอะไรหยุดฉันไม่ให้ไปแกรนไลน์”
“ดูเหมือนหมวกฟางจะมีอิทธิพลต่อนายมาก”เจริซกล่าว“เดาว่านั่นหมายความว่าจะไม่ให้ฉันจับนาย”
“ใช่แล้ว”
“ดีมาก”เจริซเอื้อมมือไปจับดาบโคดาจิ(ดาบสั้น)
“ได้ อาโคร”เท็ดสร้างกรงเล็บน้ำขึ้นมา เสียงฟ้าร้องดังขึ้นมา”ยังไงก็ตาม รองเท้าที่เธอให้มาไม่เลวเลย ฉันว่าเธออยากได้มันคืนแล้ว”
“ฉันจะเอาคืนมาทันทีที่จับนายได้”เจริซกล่าว”จริงสิ ฉันไม่เคยบอกยศ นายกำลังเผชิญหน้ากับร้อยโท”
“ร้อยโท?”เท็ดรู้สึกภูมิใจเล็กน้อย”ขอแสดงความยินดีด้วย”
เจริซเย้ยหยันและพุ่งเข้าใส่พร้อมดาบ2เล่ม เธอฟันเขาแนวนอน เท็ดโดดถอยตีลังกากลับมายืน เจริซพุ่งฟันใส่อีกครั้ง เท็ดหลบไปด้านข้างและชกหมัด เจริซโดดถอยเลี่ยง เท็ดได้โอกาสยกเท้าฟาดไปที่ขาทำให้เจริซเสียหลักล้มลงพื้น
เท็ดรีบคว้าอาวุธโคดาจิทำให้เธอประหลาดใจ ลุกขึ้นวิ่งเข้ามาด้วยอีกเล่มที่เหลือ เท็ดหายตัวมาโผล่ที่ด้านหลัง เธอหันกลับมาฟันเพื่อให้เท็ดแย่งอาวุธจากมือเธออีกครั้ง
ตอนนี้เจริซหมดทางสู้ เธอไม่มีทางสู้แรงของมนุษย์เงือกได้ ตอนนี้เขาเร็วกว่าเมื่อก่อนอีก เจริซคุกเข่ามองไปที่เท็ด
“ลงมือสิ”
“ไม่”
“ทำไมล่ะ”
“เธอเป็นนักสู้ที่ยอดเยี่ยมเจริซ เธอแข็งแกร่งขึ้น แต่ฉันก็แข็งแกร่งขึ้นมาก ถ้ามีเวลามากกว่านี้ฉันอยากรู้ว่าการต่อสู้จะไปได้ไกลแค่ไหน แต่ฉันมีที่ที่ต้องไป”เท็ดพูดจบแล้วเดินจากไป เขาไม่รู้จะพูดอะไรกับเพื่อนที่โตมาด้วยกัน
“เดี๋ยว”เจริซเรียกให้เท็ดหันกลับมา”อย่าคิดว่าเรื่องมันจบแค่นี้ เท็ด ถ้าเส้นทางโจรสลัดเป็นชีวิตที่นายเลือก ก็เป็นหน้าที่ของฉันในฐานะทหารเรือที่จะจับนาย”
เท็ดแค่ยิ้ม”เราจะได้เจอกันอีก เจริซ”
“นายนี่มัน…”เจริซโกรธที่เขายังยิ้มหน้าระรื่น ตอนนี้เขากลายเป็นศัตรู มันทำให้เธอเจ็บปวดและรู้ว่าเขาจะจากไปในไม่ช้า
“เท็ด ฉันน่ะ…”
“ร้อยโทเจริซ”
ทหารเรือวิ่งมาหาพวกเขา เท็ดเฝ้ามองเพื่อนครั้งสุดท้ายและวิ่งหนีไป
@@@@@@@@@
เท็ดวิ่งไล่ตามไปและพบลูฟี่กับซันจิเล่นงาน
เมื่อเท็ดเตะสโม๊คเกอร์ก็ปล่อยผ่านไป นั่นเป็นความผิดพลาด
เท็ดจับอาวุธไว้ทำให้สโม๊คเกอร์ดึงกลับไม่ได้ เขาต้องปล่อยมือจากลูฟี่
ลูฟี่ที่หลุดออกมาพยายามโจมตีสโม๊คเกอร์อย่างไร้ผล เนื่องจากฉันอยู่ด้านหลังสโม๊คเกอร์จึงลงเอยด้วยการต่อยทอนฟา
เท็ดร้องออกมา สโม๊คเกอร์ใช้โอกาสนี้ดึงอาวุธกลับไป เขาผลักฉันกลับด้วยพลังควัน
เท็ดสบถ เขาห่างหายจากการสู้รบไปนานจนฝีมือขึ้นสนิม ปกติเขาตื่นตัวกับเรื่องแบบนี้
สโม๊คเกอร์จ้องมาที่ฉัน”แกเป็นใคร มีไม่กี่คนที่รู้เรื่องทอนฟาของฉัน”
ฉันยักไหล่ไม่จำเป็นต้องตอบกลับ ด้วยความโกรธเขาจะโจมตีลูฟี่
ทันใดนั้นก็มีมือของชายปริศนาจับแขนสโม๊คเกอร์ไม่ให้ทำร้ายลูฟี่
เมื่อฉันเห็นใบหน้าชายคนนั้น….ทำไมอาชญากรที่ชั่วร้ายที่สุดในโลกถึงช่วยเรา
โซโลและซันจิวิ่งเข้ามาขัดจังหวะความคิด
ตอนนั้นเองก็มีพายุรุนแรงสีเขียวไหลพัดไปทั่วเมือง ทำให้พวกบากี้กระเด็นหลุดจากตาข่าย พวกทหารเรือลอยกระเด็นไป ลูฟี่ โซโล ซันจิ เท็ด ต่างโดนพัดไป สโม๊คเกอร์ก็กระเด็นไปอีกทาง นามิกับอุซปต้องเกาะเรือเอาไว้ พวกป้อมปืนริมชายฝั่งต่างโดนทำลาย
"ทุกคน!!!!!"นามิตะโกนเรียก ทุกคนรู้ว่าต้องขึ้นเรือก่อน
"ขืนไม่รีบล่ะก็เรือออกห่างไปก่อนแน่"โซโลกล่าว
"แล้วจะไปยังไง"ซันจิถาม
"ฉันรู้แล้ว"ลูฟี่วิ่งไปที่ราวแล้วจับยืดตัวออกไป
"อย่าบอกนะว่า"เท็ดกล่าว
"หนังสติ๊กยางยืด!!!!"ลูฟี่พุ่งมาทางนี้
พวกเขาต่างลอยกระเด็นจากท่าเรือมาถึงเรือ ใบเรือช่วยหยุดพวกเขาไว้และตกลงมาบนพื้น นามิวิ่งมาหาเพื่อนๆเธอ
“ทุกคน”
@@@@@@@@
สโม๊คเกอร์และทหารเรือมองเรือโกอิ้ง แมรี่ หลบหนีจากโล๊กทาวน์ไปได้ท่ามกลางพายุ พวกเขาไม่มีทางไล่ตามไปได้
"หมอนั้นหนีไปได้"สโม๊คเกอร์กล่าว"ลมนั่นมันอะไรกัน 22ปีก่อน วันที่โกลด์ โรเจอร์ถูกสำเร็จโทษ ก็เกิดฟ้าผ่าเหมือนกับวันนี้ ชายคนนั้นที่ตายไปแล้ว นี่มันอะไรกัน"
"ฉันคือ ชายที่จะเป็นราชาโจรสลัด"ลูฟี่ร้องบนแท่นประหาร
และต้นเหตุที่ทำให้พวกเขาหลบหนีไปได้ก็ยืนอยู่บนตึกข้างๆนี้
"หึหึหึ ไปเลย ถ้านั่นคือวิถีทางของนายละก็นะ"ชายในผ้าคลุมหัวเราะ
"ทำไม ทำไมนายถึงยื่นมือมาช่วยเจ้านั้นดราก้อน?"สโม๊คเกอร์ถาม
"แล้วมันเรื่องอะไรที่จะไปขัดขวางการเดินทางของคนอื่นล่ะ"ดราก้อนโต้กลับ
สโม๊คเกอร์รู้ว่าไม่อาจทำอะไรกับอาชญากรอันดับ1ของโลกได้
"ออกเรือ ไล่ตามพวกมันไป"สโม๊คเกอร์สั่งทหารเรือ
"เอ๋?"ทหารเรือร่างใหญ่ไม่เข้าใจ
"มุ่งสู่แกรนไลน์"เขาสั่ง
"ตะ...แต่ว่าท่านพันเอก ท่านประจำอยู่ที่เกาะนี้ ถ้าออกไปเบื้องบนจะว่าเอาได้นะครับ"
"นายก็บอกไปสิว่าอย่ามาชี้นิ้วสั่งฉัน"สโม๊คเกอร์กล่าว
"ฉันขอไปด้วยค่ะ"ทาชิงิเดินเข้ามาพร้อมดาบชิงุเระในมือ"ฉันน่ะให้อภัยโรโรโนอาไม่ได้หรอก จะต้องจัดการหมอนั้นด้วยมือคู่นี้ให้ได้เลย"
"ชั้นก็ไปด้วยค่ะ"เจริซเดินเข้ามาด้วยสภาพที่มีแผลฟกช้ำ"มีสมาชิกในกลุ่มหมวกฟางที่ชั้นต้องจับให้ได้”
@@@@@@@@@
บาโธโลมีโอมองใบค่าหัวของมังกี้ D ลูฟี่และเท็ด เขาจ้องมองมันเงียบๆด้วยรอยยิ้ม
"เฮ้ บอส คุณดูใบค่าหัวนี่มาสักพักแล้ว"
"หนึ่งในนั้นคือคนที่อยู่กับทหารเรือหญิง เดาว่าเขาคงไม่ใช่สุนัขกองทัพเรือแน่ๆ เขาไปทำอะไรที่นั่นนะ"
"ใครสน"บาโธโลมีโอถ่มน้ำลาย"ไม่แปลกใจเขาที่เขาแข็งแกร่งมาก เขาอัดเราเละ....เลวร้ายจริงๆ"
บาโธโลมีโออยู่ในฝูงชนเมื่อลูฟี่ประกาศ เขาไม่เคยเห็นใครพูดแบบนั้นตอนที่ความตายมาเยือน…และสายฟ้าจากสวรรค์ช่วยชีวิตไว้ บาโธโลมีโอเข้าใจแล้ว มังกี้ D ลูฟี่คนนี้แหละจะเป็นราชาโจรสลัดคนต่อไป
"ถ้าเขาพูดแบบนั้น ลูฟี่ต้องแข็งแกร่งมากแน่ๆ"บาโธโลมีโอเต็มไปด้วยความตื่นเต้น"และเขาคือรองกัปตัน แซ็ค ช่างน่าทึ่งจริงๆ ตั้งแต่วันนี้ไปฉันจะเป็นแฟนคลับพวกเขา จากนี้ไปฉันจะทุ่มเททุกอย่างให้พวกเขา"
และมีแฟนคลับโดยไม่รู้ตัว
@@@@@@@@@
ความคิดเห็น