คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : อัญเชิญ(รอแก้ไข)
“โทซากะ หลับในชั่วโมงเรียนอีกแล้วนะ”
ครูดุใส่นักเรียนที่แอบหลับในคาบเรียนหน้าห้อง
“ขอโทษครับ จะไม่ทำอีกแล้ว"เขาพูดอย่างไม่ใส่ใจ
“เด็กที่ไม่มีพ่อแม่สั่งสอนมันก็เป็นแบบนี้แหละ ถ้าจะทำอย่ามาทำในชั่วโมงเรียนของฉัน”
อาจารย์บ่นแล้วกลับไปสอนต่อ นักเรียนบางคนก็พูดเยาะเย้ยฉันอย่างดูถูกว่า"เด็กกำพร้า"
ใช่ ฉัน โทซากะ ไอเนะ นักเรียนม.ปลายปี2โรงเรียนโกเบย์ สถานะทางบ้าน พ่อแม่หย่าร้างกัน แม่ไปมีสามีใหม่ ส่วนพ่อก็หายสาบสูญ ฉันจึงเป็นเด็กถูกทิ้ง
และการอยู่คนเดียวก็มีข้อดี เพราะแม้ฉันจะหลับในห้องเรียนและทางโรงเรียนต้องเรียกผู้ปกครองไปพบ ซึ่งแน่นอนว่าพวกเขาต้องแจ้งไปทางแม่ของฉัน แต่เธอไม่สนใจ ซึ่งดีสำหรับฉัน
ระหว่างที่คาบเรียนดำเนินไปประตูเลื่อนก็เปิดออก
ไอน์มองไปที่ทางเข้า เห็นชายรูปร่างผอมเพรียวถือกระเป๋าสะพาย ผมยาวสีทองปรกหน้าผากปิดตาข้างหนึ่ง แต่เส้นผมไม่อาจปกปิดใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาได้
“เข้ามาเลย”
ครูกล่าวด้วยรอยยิ้ม
เขาเป็นนักเรียนที่ดังที่สุดในโรงเรียน ผลการเรียนดีเด่นและเก่งกีฬา เป็นประธานนักเรียน และชนะการแข่งเคนโด้ระดับประเทศ เขาได้รับเชิญให้เข้ามหาลัยด้วย
แม้เขาจะมาสายแต่ครูก็ไม่ว่าอะไร
ครูประจำชั้นซาคุโรกิ เกนโซ
ครูสอนวิชาประวัติศาสตร์ ใจดีกับนักเรียนหญิงแต่เข้มงวดกับนักเรียนชาย ไม่สิ ขอแก้หน่อย ใจดีเฉพาะกับนักเรียนหญิงน่ารัก
ซาคุโรกิจะสนใจนักเรียนชายเฉพาะพวกกลุ่มวรรณะสูงของห้องเท่านั้น หรือสนใจพวกที่ทำให้ตัวเองมีหน้ามีตา พูดอีกแง่คือสนใจเฉพาะตัวหมากที่ใช้ได้เท่านั้น
ดังนั้นก็เลยปฏิบัติกับนักเรียนแต่ละคนต่างกันราวฟ้ากับเหว
หนุ่มหล่อเดินเข้ามาท่ามกลางสายตาเคลิ้มของสาวๆ
"มินาโตะคุง"
"เขาหล่อกว่าดาราอีก"
"ถึงมาสายก็ยังหล่อ"
มิยาโมโตะ ชินจิ เป็นหนุ่มหล่อมากเพราะมีเชื้ออเมริกัน ผมสีบลอนด์โดดเด่น ผิวขาวผิดกับคนญี่ปุ่นและรูปร่างสมเป็นนักกีฬา แถมยังเป็นประธานนักเรียน
“เขาไม่เพียงแต่หล่อเท่านั้น แถมยังฉลาดสุดๆ เขาได้คะแนนดีสุดในทุกการสอบ ที่น่าโมโหคือเขาไม่เคยเรียนหนังสือเลย เขาสามารถใช้เวลาทั้งคืนเล่นDotaและได้เกรดA“
“เขายังลงทีมเบสบอลของโรงเรียนอีก เชียร์ลีดเดอร์สาวๆน่ารักทั้งนั้น แต่พวกเธอชอบแต่เขาแล้วก็จูมอนจิ”
”โชคดีที่เขาชอบคาเรนและหญิงทุกคนก็รู้ดี ไม่งั้นเราคงไม่มีโอกาสกับผู้หญิงคนไหน”
คาเรนเป็นสาวผมสีดำและตาสีแดง เธอมีรูปร่างงดงามและได้ชื่อว่าเป็นสาวสวยที่สุดในโรงเรียน
“เธอคิดยังไงกับมิยาโมโตะคุง”นักเรียนหญิงข้างๆคาเรนถาม
“ฉันไม่เห็นว่าเขาจะพิเศษตรงไหนเลย”
ในที่สุดฉันก็กลับไปหลับต่อ
เสียงโห่ร้องของนักเรียนดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าถึงเวลาพักเที่ยง
ไอน์เงยหน้าขึ้นจากโต๊ะหยิบข้าวกล่อง นักเรียนบางคนวิ่งออกจากห้องไปที่โรงอาหารเพื่อซื้อข้าวกลางวัน ถึงกระนั้นนักเรียนส่วนใหญ่มีข้าวกล่องมาด้วย และยังมีนักเรียนจากห้องอื่นมากินด้วยกันกับเพื่อน
“ไอน์คุงก็โดนเพื่อนทิ้งเหรอ….ขอกินข้าวกลางวันด้วยได้ไหม"
คนที่เข้ามาทักทายคือเด็กสาวผมสีน้ำตาลแดง และความจริงคือเธอมีหน้าอกไซด์มหึมา…ใหญ่กว่าคาเรนอีก
ไซโจ ยุยกะ น้องสาวของคาเรนอยู่ปี1 ส่วนใหญ่เธอจะชอบหลับในห้องเรียน ปกติถ้านักเรียนหลับอาจารย์จะเข้ามาเตือน แต่ยุยกะเป็นกรณีพิเศษ
“ก็พวกผู้ชายในห้องเรียนอยากจะเห็นหน้าไอดอลตอนหลับมากกว่าจะปลุกนี่นา”เธอพูดเองเออเองและยิ้มน่ารัก
ยุยกะทำงานเป็นนางแบบพวกกราเวียไอดอล ลงนิตยสารโรงเรียน มีหนุ่มๆมากมายซื้อหนังสือของเธอ และผมก็เป็นหนึ่งในนั้น
“อย่าไปรบกวนโทซากะคุงสิยุยกะ นี่ข้าวกล่องเธอ”
“โย่ว เพื่อนรัก”
มีคนทุบหลังศีรษะฉัน ทาเคนากะ ยูมะ…เขาไม่ใช่เพื่อนรักอย่างที่กล่าวอ้าง หมอนี่เป็นพวกที่แกล้งทำตัวเป็นเพื่อน คนในห้องไม่ค่อยชอบเขาเท่าไหร่
เมื่อไหร่ที่มีโอกาส เขาจะใส่หน้ากากเพื่อนและให้คำสั่งสอนฉัน ฉันเป็นเป้าหมายกลั่นแกล้งของเขา
”คาเรน ไปกินข้าวกลางวันด้วยกันเถอะ อย่าไปสนใจเจ้าห่วยนี่เลย”
ทาเคนากะเผยรอยยิ้มพราวเสน่ห์และพ่นคำพูดที่น่าขยะแขยงออกมา แต่มันไม่มีผลต่อคาเรน
”ฉันจะกินข้าวเที่ยงกับใครก็ไม่ใช่เรื่องของนายทาเคนากะ?”คาเรนปฏิเสธอย่างเย็นชา
ความเงียบเข้าปกคลุมขณะที่คนรอบข้างอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
“หืม คาเรนจังพูดตลกจังนะ”ทาเคนากะพยายามทำให้เป็นเรื่องตลก แต่ไม่มีใครตลกด้วย
คาเรนดูเหมือนไม่ชอบทาเคนากะเท่าไหร่ เธอจึงพูดตัดบทไล่เขาไป แต่ทาเคนากะไม่รู้หรือรู้แต่ยังหน้าด้านชวนคุยต่อ
“เสาร์นี้ฉันว่าจะไปดูหนังดิสนีย์ล่ะ น่าสนใจมากเลย คาเรนอยากไปดูด้วยกันไหม”
ยุยกะพูดขึ้นมา"นี่ทาเคนากะ พี่สาวปฏิเสธแล้วยังจะอยู่ทำซากอะไรค่ะ"
”ยุยกะ”คาเรนร้องเมื่อยุยกะพูดจาหยาบคาย แต่เธอไม่ได้ห้ามเพราะอยากไล่หนุ่มน่ารำคาญคนนี้ไปเหมือนกัน
ไอน์ถอนหายใจเมื่อทุกสายตาจับจ้องมาที่พวกเขา“ปิ๊บๆๆ”เสียงเมลเข้าดังขึ้น เขาหยิบขึ้นมาดูLINEห้องเรียน
“ทาเคนากะนี่มันเหี้ยจริงวะ”
“คาเรนซังน่าสงสาร”
“Yes”
นักเรียนรอบข้างมีบางคนหลุดปากหัวเราะ แม้แต่ฉันก็ยิ้ม
ยูมะเหมือนจะรู้ตัวแล้ว“ขำอะไรวะ”
“หา ขำไรอ่ะ”
“แกมองมาทางนี้แล้วขำคิดว่าฉันไม่รู้เหรอไงวะ”
“เอ่อ ก็แค่ดูเหมือนแกอยากได้คาเรนจังเป็นแฟนไม่ใช่เหรอ”
นักเรียนชายในห้องนี้ต่างก็ฝันอยากได้คาเรนเป็นแฟนทั้งนั้น…ก็นะ แต่คนที่เป็นแฟนเธอคือฉัน
“หา นี่แกล้อฉันเล่นเหรอ!!!”ยูมะลุกพรวดเมื่อโดนพูดแทงใจดำ
“เฮ้ย แกโกรธอะไรวะ”
“ฟังนะ สิ่งที่ฉันเกลียดที่สุดในโลกคือการถูกไอ้พวกขยะดูถูก ฮ่าๆๆ ฉันต้องจัดการทุกคนที่มันบังอาจมาหัวเราะเยาะฉัน”
“แกก็หัวเราะด้วยใช่มั้ยโทซากะ”ยูมะหันมาหาเขา
“เปล่านี่”
“ตอแหลก็ไม่ช่วยหรอกวะ ทำไมฉันต้องถูกขยะอย่างแกหัวเราะเยาะใส่ด้วย แกไม่คิดว่ามันมากเกินไปหน่อยเหรอ”
ยูมะจับไหล่ไอน์ด้วยความโกรธ
ทั้งห้องก็ปกคลุมด้วยแสง
"ห๊ะ?"
"เกิดอะไรขึ้น!?"
นักเรียนคนหนึ่งพยายามหนีออกทางประตู แต่เหมือนจะเปิดไม่ได้
"มันไม่เปิด"
นักเรียนคนอื่นพยายามเปิดหน้าต่างแต่ไม่ขยับเหมือนกัน
นักเรียนคนหนึ่งเหมือนจะร่าเริงและพูดว่า"ในที่สุดมันก็เกิดขึ้นแล้ว" แต่นักเรียนส่วนใหญ่ตื่นตระหนก นี่คือสิ่งที่ฉันคิดใช่ไหม ฉันไม่เคยคิดว่าจะตกอยู่ในสถานการณ์นี้
"ไม่เป็นไร ฉันจะปกป้องไอน์เอง"
ขณะที่ฉันกำลังคิด คาเรนก็ดึงฉันไปไว้ในอ้อมแขน ฉันก็ถูกผลักเข้าไปในหน้าอกแตงโม….อะแฮ่ม ฉันหมายถึงว่าเธอกอดฉันไว้เพื่อปกป้องฉัน
แสงสว่างปกคลุมทั้งห้องและทุกคนก็หายไปทิ้งไว้แต่ข้าวของ เหตุการณ์หายสาบสูญอย่างลึกลับนี้ทำให้เกิดความโกลาหล แต่นั่นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง
ความคิดเห็น