คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ประตูสีทอง
แบม
นั่นเป็นชื่อของเด็กชายที่นั่งอยู่ใต้แสงไฟเพียงดวงเดียวในถ้ำมืดเพื่อรอใครบางคนนำเขาออกจากที่นั่น
เขาไม่รู้ว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เขาไม่รู้ใครขังเขาไว้ที่นั่น
เขาไม่รู้มันอยู่ที่ไหน
เขาไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร
เขาแค่....ไม่รู้อะไรเลย
เขาอยู่ที่นั่นมาตั้งแต่วินาทีที่เขาลืมตาขึ้นมา
เชอรี่ไปที่นั่นหลังจากใครบางคน เธอไปที่นั่นเพื่อเด็กชายผู้โดดเดี่ยว ดวงตาสีทองบริสุทธิ์ไร้เดียงสา ทำลายกำแพงในถ้ำที่มืดมิดและให้แสงสว่างเล็กน้อยแก่เขา
เธอคนนั้นชื่อราเชล
ไม่ได้สนิทกันแต่ถือว่าเป็นเพื่อน เมื่อใดที่ประตูสีทองปรากฏ เธอจะมาพบแบม นานๆครั้งเธอจะพบราเชล นับนิ้วดูก็แค่5ครั้ง
ราเชลไม่ได้สวยเลย ผมสีทองตัวเตี้ยๆหน้าเป็นกระ มีดวงตาสีเหลืองที่ดูอ่อนโยน....พร้อมสิ่งที่เธออธิบายไม่ได้ เธอไม่รู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร แต่เธอแน่ใจว่ามีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับราเชล
เชอรี่สูงกว่าราเชล รูปร่างของเธอผอมเพรียว ร่างเธออยู่ช่วงวัยรุ่นแต่หน้าอกโตเกินวัย ผมสีชมพูยาวจรดไหล่ถูกรวบเป็นทรงทวิลเทล นัยน์ตาสีเหลืองสะท้อนถึงความไร้เดียงสาและซุกซน แต่งกายด้วยชุดเดรสสีดำแขนยาวและผ้าพันคอสีแดงล้อมรอบเธอ
เมื่อไหร่ก็ตามที่เธอมองดูแบมที่เธอดูแลมาตลอด เธอก็สงสัยอยู่เสมอ เขามักพูดว่าอยากออกไปจากที่นี่
"แบม"
เด็กผมสีน้ำตาลมองเธอ
"นายไม่อยากไปจากที่นี่เหรอ ทำไมตอนที่ฉันอยากพานายออกไป....นายปฏิเสธฉัน"
แบมมองที่เธอ
เชอรี่รู้ว่าเธอมีพฤติกรรมยังไงกับแบม เธอแกล้งเขาเสมอ เธอทำให้เขารู้สึกรำคาญและเมื่อเขารับไม่ได้ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพยายามแกล้งเธอกลับ แต่ไม่ว่าเขาจะวิ่งเร็วแค่ไหน เขาไม่สามารถแตะแม้แต่ปลายเส้นผมได้
เธอไม่เคยจริงจัง ดังนั้นเมื่อเธอถามอย่างจริงจัง เขาประหลาดใจ
เมื่อเห็นท่าทางประหลาดใจของเขา เธอรีบพูด"ไม่ต้องตกใจขนาดนั้น ฉันแค่สงสัย ฉันถามคำถามเดิมกับนายมากกว่า5ครั้งแล้ว แต่เธอปฏิเสธจะตอบฉันเสมอ หัวใจดวงน้อยของฉันถูกแขวนบนเส้นด้ายตลอด ทนไม่ไหวจริงๆ"
แบมมองเธออย่างสงสัย"เธอมีหัวใจเหรอ"
"แล้วนายจะบอกเหตุผลที่ปฏิเสธฉันซ้ำซากไหม"เธอมองเขาด้วยรอยยิ้ม
"ก็เพราะว่า....ราเชลบอกว่ามันเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับฉันที่จะอยู่ที่นี่ แม้ผมอยากจะออกไป ถ้าไม่มีราเชลอยู่ข้างๆ ท้องฟ้า ดวงดาว พระอาทิตย์ สิ่งเหล่านั้นไม่มีค่า"
เธอเอียงคอและกระพริบตาปริบๆ
"ราเชล....เธอสำคัญกันนายมากใช่มั้ย"
"เธอคือแสงสว่างของฉัน ก่อนคุณจะมาเธอก็อยู่กับผมแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างที่ผมเห็น ได้ยิน รู้สึก ทุกอย่างมีไว้เพื่อเธอ"
ดวงตาสีทองมองไปที่แหล่งกำเนิดแสงเพียงหนึ่งเดียว
"ดวงตานั้นเต็มไปด้วยความจริงใจ"
นั่นคือสิ่งที่เธอคิดเมื่อมองตาและรอยยิ้มของเขา
เธอรู้อยู่แล้ว บางทีเธออาจคาดหวังบางสิ่งที่เห็นแก่ตัวมากกว่านี้จากเขา ทุกสิ่งที่เขามีเป็นของราเชล แล้วมีอะไรเป็นของเขา
"ช่างมันเถอะ เขาไม่รังเกียจจะเสียสละทุกอย่างเพื่อราเชล ทำไมคนนอกอย่างฉันต้องสนด้วย"เธอคิดขณะเอามือไขว้หลังศีรษะนอนลงในถ้ำ มองแหล่งที่มาแสงไฟดวงเดียว
เธอถามโดยไม่มองแบม"เธอเคยคิดถึงพ่อแม่บ้างไหม"
"อื้อ"
"นายสงสัยไหมว่าทำไมพวกเขาทิ้งนายไป"
"ใช่ แน่นอน แต่เมื่อผมติดอยู่ที่นี่ ไม่ว่าความจริงจะเป็นยังไง ผมได้แต่จินตนาการ"
"......"
"เธออยากรู้เรื่องพ่อแม่ตัวเองรึเปล่า เชอรี่"
เชอรี่บอกเขาว่าเธออาศัยอยู่กับอาของเธอ พ่อแม่ของเธอ เธอไม่อยากพูดถึงเขาจริงๆ ทั้งคู่ไม่ใช่คนดี ทอดทิ้งลูกตั้งแต่ยังเด็กและไม่สนใจใยดี
"ไม่แน่ใจ"
"ไม่แน่ใจ"
"บางทีก็อยากรู้ บางทีก็ไม่"
"ทำไม?"
"เพราะฉันเป็นคนที่ตอบแทนน้ำใจด้วยความเมตตา ความชั่วด้วยความชั่ว ทำไมฉันต้องดีกับคนที่ทอดทิ้งฉัน"เธอมองไปที่แบม เธอชะงักครู่หนึ่งมองออกไป ครุ่นคิดแล้วเสริม"แต่ใช่ ฉันอยากรู้ว่าทำไมพวกเขาถึงทิ้งฉัน ฉันหมายถึง..."
เธอเอามือแตะแก้มแล้วพูดด้วยสีหน้ารำคาญ"ดูสิ ฉันช่างน่ารักจริงๆ แบม ฉันน่ารักใช่มั้ย ฉันทั้งสวยและน่ารัก"
"คะ คุณคือที่หนึ่งอย่างแน่นอน"
"พวกเขาเมินเฉยลูกสาวที่สวยเปล่งประกายขนาดนี้ได้ไง"เธอพูดอย่างขี้เล่น
"ดวงดาวของผมคือราเชล"
"แบม นายแย่มาก โตขึ้นนายต้องทำให้หญิงหลายคนเสียน้ำตาแน่!!!"
เธอแกล้งแบมหนักและจากไปด้วยความโกรธ
@@@@@@@@@@
ยูราเซีย คุโระมองหลานสาวของเขา
ชายผมดำตระหนักว่าตั้งแต่ประตูสีทองปรากฏขึ้น สาวน้อยของเขาหายไป2-3ชั่วโมงก่อนจะกลับมา เมื่อใดก็ตามที่เธอกลับมา สิ่งแรกที่เธอทำคืออ่านหนังสือทำอาหาร ทำเครื่องหมายทุกอย่างที่ต้องทำวันพรุ่งนี้
เธอยุ่งและมีความสุขมากเมื่อได้เจอเด็กชายที่ชื่อแบม
มีชายคนหนึ่งสูงกว่าเขา สวมเสื้อคลุมสีน้ำเงินปิดบังใบหน้า เดินมาข้างหลังคุโระ
"เขาพูดกันว่าเมื่อสาวน้อยตกหลุมรัก เธอจะมีพฤติกรรมที่ต่างไปจากปกติ ระวังหลานสาวนายโดนคนอื่นขโมยไป เพราะฉันจะไม่ช่วยถ้าจู่ๆหลานสาวนายแต่งกับตระกูลอื่น"
"........"
ทุกครั้งที่เขาถามหลานสาวเกี่ยวกับแบม เธออธิบายว่าเขาเป็นเพื่อน
"แน่ใจเหรอว่าชายคนนั้นไว้ใจได้"คุโระถามเธอ พยายามจะจับช็อกโกแลตที่เธอทำขึ้นแล้วโดนปัดมือ"เขาดูเอาแต่ใจ"
"เขาเป็นเด็กขี้เหงาที่ไม่มีครอบครัว ฉันมั่นใจว่าเขาไม่มีแรงจูงใจซ่อนเร้นหรือน่าสงสัยและอันตราย....เพราะเขาแค่ต้องการหาเทวดาเพิ่ม"
"หมายความว่าเขาอยากพบเทวดา?"
เทวดาที่เขาพูดหมายถึงคนดีที่ยินดีเป็นเพื่อนกับเขา เขาต้องการหาเพื่อนเพิ่ม คุโระพูดตรงไปตรงมาและทำให้เชอรี่โกรธ เธอเหยียบเท้าของลุง คุโระหลบมันและขโมยของหวานของเธอไปชิ้นหนึ่ง
"เจ้ากล้าเหยียบเท้าลุงตัวเองเหรอ"
"คุณหลบได้ นั่นไม่นับ"
"เธอพยายามแล้ว"
"อย่าขี้งกและใจแคบ คุณกินขนมที่ฉันทำไว้ให้แบม"
หลังลุงออกไป เธอไปที่ห้องสมุด มีแค่ห้องสมุดตอนเธออยู่คนเดียวเท่านั้นที่ประตูสีทองจะปรากฏขึ้น
แต่สักพักเธอเบื่อ ประตูสีทองโผล่มาช้ากว่าปกติ เธอยืนขึ้นและเริ่มหยิบหนังสืออ่าน
ประตูสีทองปรากฏขึ้นทุกวัน แม้จะช้า แต่อย่างมากสุดก็30นาที เชอรี่รู้สึกเบื่อและอ่านหนังสือมากไปก็ผล็อยหลับไป
หลังจากนั้นไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน เธอลืมตาขึ้นและเห็นแสง
เธอประหลาดใจเมื่อเห็นประตู
แต่มันไม่ใช่ประตูสีทอง ประตูที่ปรากฏขึ้นเป็นสีแดง
ประตูสีแดงทำให้เธอรู้สึกถึงแรงกดดัน อันตรายและเลือด ทำให้เธอรู้สึกแย่และไม่สบายใจ เมื่อเห็นประตูสีแดงนั้น ความทรงจำเลวร้ายผุดขึ้นมาในใจ
มีเงาคนคุกเข่ากลางกองไฟ ดวงตาสีเหลืองของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ รอบตัวเธอมีศพมากมายถูกไฟเผา
เธอผลักความทรงจำนั้นออกไปและยืนขึ้น จากนั้นเธอเดินไปที่ประตูและหายวับไป
@@@@@@@@
ข้างนอกบ้าน
คุโระสัมผัสได้ถึงบางอย่างจากห้องสมุด เขามองไปยังร่างที่สวมเสื้อคลุมน้ำเงินกำลังมองดูบ้าน
"ถึงเวลาแล้ว"
คุโระกำลังกวาดใบไม้อยู่นอกบ้าน เมื่อได้ยินคำพูดไม่แยแสของชายที่สวมเสื้อคลุม เขาไม่พูดอะไรนอกจากกำไม้แน่น
"เชอรี่"
ความคิดเห็น