คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : นักโทษหลบหนี
@@@@@@@@@
ความมั่งคั่ง ชื่อเสียง และอำนาจ ชายที่ครอบครองทุกอย่างบนโลกใบนี้ก็คือราชาโจรสลัดโกลด์ โรเจอร์ คำคำหนึ่งที่เขาพูดไว้ก่อนตายทำให้ทุกคนมุ่งสู่ท้องทะเล
“สมบัติของฉันน่ะรึ อยากได้ก็เอาไปสิ ไปหาเอาเลย ฉันเอาทุกอย่างบนโลกไปไว้ที่นั่นหมดแล้ว”
ผู้ชายทั้งหลายมุ่งหน้าไปยังแกรนไลน์เพื่อไล่ตามความฝัน
โลกเข้าสู่ยุคสมัยของโจรสลัด
@@@@@@@@
แคว้นวาโนะ
อาณาจักรที่ตั้งอยู่บนยอดน้ำตก สถานที่ที่สงบสุขและรุ่งเรือง…เคยเป็น 20ปีก่อน กลุ่มโจรสลัดร้อยอสูรได้เข้ายึดครองประเทศวาโนะ
วาโนะกลายเป็นดินแดนแห้งแล้งและแหล่งน้ำปนเปื้อน พวกโจรสลัดจะจับชาวเมืองไปที่ค่ายใช้เป็นแรงงานทาส
ค่ายแรงงานที่ชื่อว่าอุด้ง ที่นี่เป็นเหมือง เสียงเหล็กดังไปทั่วค่ายขณะที่นักโทษกำลังแบกหิน
ใต้ค่ายที่เป็นห้องขังพวกนักโทษ ไม่มีใครรู้ว่ามันมีห้องขังสำหรับนักโทษเพียงคนเดียว
ห้องขังถูกเฝ้าโดยยาม2คน คนหนึ่งเป็นเด็กใหม่
“ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเราต้องมาเฝ้านักโทษด้วย”
รุ่นพี่ดุเขา”เพราะมันเป็นงาน”
“ในนั้นมีอะไรสำคัญ”
“แกเป็นเด็กใหม่เลยไม่รู้ ประมาณ2ปีก่อน ชายคนหนึ่งมาที่โอนิงาชิมะบอกว่ามาเพื่อฆ่าไคโด เขาเริ่มโค่นล้มพวกเรา ฉันอยู่ที่นั่น มันราวกับสัตว์ร้าย ชายคนนี้ทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางทางจนถึงตัวท่านไคโด ในการต่อสู้ท่านไคโดเอาชนะเขาได้ ท่านสั่งให้ขังชายคนนี้ไว้และให้เขาอดอยาก”
เด็กใหม่มองเข้าไปในความมืด”หมายความว่าเขา…”
มือพุ่งมาที่ลูกกรงและคว้ายามเกิดเสียงดัง”เคร้ง”กระแทกกรง ยามดิ้นรนให้ตัวเองถูกปล่อย ก่อนจะมีเสียง”กร้วมฎเนื้อถูกฉีกกระชากและยามก็ล้มลง
“อะไรวะ”เด็กใหม่ถอยมาจับท้องที่โดนฟันแหลมคมกัด
“นั่นเป็นสาเหตุที่เราเฝ้า”เขาเยาะเย้ย
“เขาไม่ได้กินอะไรมา2ปี ยังมีชีวิตอยู่ได้ไง”
“นั่นคือสิ่งที่ไม่มีใครคาดคิด เรารอคอยให้มันตายมากกว่า2ปี แต่มันยังรอดชีวิตและโจมตีคนที่เข้าใกล้”
“ไม่ว่ามันเป็นอะไรก็ตามถ้ามันหนีไปได้…ฉันไม่อยากคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น”
@@@@@@@@
6เดือนต่อมา อีสต์บลู โล๊กทาวน์
เท็ดถอนหายใจและเอนหลังพิงกำแพง ตอนนั้นเขาได้ยินเสียงดังนอกร้านและออกไปดู เห็นฝูงชนมุงดูการต่อสู้
เป็นชายร่างสูงที่น่าจะเป็นโจรสลัดกับสาวผมสีเหลืองออกส้มยาวสลวยถึงกระโปรง ดวงตาสีฟ้าโต
"สีผมเธอดูคุ้นเคย แต่ใช่เธอไหม"
"กัปตันของเธอกับยัยจ่าแว่นต้องชดใช้"โจรสลัดพูดถือดาบ"ฉันจะหั่นแกเป็นชิ้นๆส่งไปให้กัปตัน"
"ก็ลองดูสิ"
เสียงของหญิงสาวทำให้เท็ดตระหนักได้
"เป็นเธอนั่นเอง"
"ข้าจะฆ่าเจ้า"โจรสลัดตวัดดาบ เด็กสาวยกมือที่กลายสภาพเป็นดาบอัญมณีสีเขียว
"แก..."โจรสลัดเจอบาทาเต็มหน้า เธอฟันที่หน้าอกชนะเขา ทำให้ฝูงชนรอบๆปรบมือ เท็ดมองไปรอบๆฝูงชนและหันไปมองหญิงสาว
"เจริซ"
"ร้อยโท เป็นไรไหมครับ"ทหารเรือหยุดตรงหน้าราน่าทำความเคารพ
"ฉันสบายดี"เธอตอบพวกเขา"พาชายคนนี้ไปที่ฐานทัพและขังไว้
"ครับจ่า"ทหารเรือคว้าตัวโจรสลัดลากออกไป
เมื่อฝูงชนแยกย้าย เจริซถอนหายใจวางมือที่สะโพก
"น่าประทับใจ"เสียงคุ้นเคยดังขึ้น"เธอเร็วกว่าที่ฉันจำได้"
เธอเงยหน้าและหันกลับมาเห็นเท็ด
"เท็ด!!!"
"หวัดดี"
เธอวิ่งเข้ามาโผกอดและเท็ดก็ทำแบบเดียวกันโอบเอวเธอ
“เท็ด”เจริซกล่าว”ไม่ได้พบกันนานเลย”
“ฉันก็เหมือนกัน”เท็ดกล่าวผละจากอ้อมกอด ตอนนี้เขาสังเกตว่าเธอใส่ชุดอะไร เธอสวมเสื้อกั๊กสีแดง เสื้อยืดแขนสั้นยาว กางเกงยีนสีฟ้าอ่อนรัดรูปและรองเท้าบู๊ตสีน้ำตาล”ยินดีที่พบเธอ”
“เช่นกัน”เจริซยิ้ม”ได้ยินว่านายลาออกจากงานเก่าแล้ว"
“ใช้....แล้วตอนนี้เธอเป็นทหารเรือแล้วเหรอ”
“ใช่"เจริซพยักหน้า”ตอนนี้ฉันเป็นทหารเรือเต็มตัวแล้ว”
“ยินดีด้วย”
“ขอบคุณ”เจริซกล่าว”อะไรนำเธอมาที่โล๊กทาวน์ นายมานี่คนเดียวเหรอ”
“ใช่ กลุ่มของฉันเพิ่งสลายตัว”
ฉันไม่ได้โกหก กลุ่มโจรสลัดSPADสลายตัวแล้วเมื่อเข้าไปอยู่ใต้ธงของหนวดขาว
“แล้วนายเป็นกัปตันเหรอ”
“จริงๆแล้วฉันเป็นรองกัปตัน"
“ก็เหมาะสมดี นายยังถือกล้องดูดาวที่แม่ให้”เจริซอ้าปากค้างยกมือปิดปาก”ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ…”
“สบายใจได้”เท็ดให้ความมั่นใจเธอ”ฉันคิดถึงแม่และจะไม่ลืม เธอไม่ต้องขอโทษ”
“ฉันรู้ ขอบคุณ”
เท็ดเก็บกล้องดูดาวและยิ้มให้เจริซซึ่งยิ้มกลับ
“ขอโทษนะ”
“มีอะไรเหรอค่ะ”
“เจ้าบาร์โธ”
“คุณหมายถึงบาร์โธโลมีโอ? ไอ้โง่นั่นไม่เคยเรียนรู้เลย”เธอถอนหายใจ”ฉันจะจัดการเอง เขาอยู่ที่ไหน”ชายคนนั้นชี้ไปทิศตรงข้าม”
“ขอโทษที่ติดงาน เท็ด”
“ดูเหมือนเธอต้องการความช่วยเหลือนะ”
“นายรู้ใช่ไหมนี่เป็นปัญหาของฉัน”
“ฉันเป็นเพื่อนแบบไหนถ้าปล่อยให้เธอไปคนเดียว”
“ก็ได้ ไม่เป็นไร ฉันจะให้นายช่วย ปกติ ฉันให้พลเรือนมาเกี่ยวข้องไม่ได้ แต่เนื่องจากฉันรู้ว่านายดูแลตัวเองได้”เจริซพูดและแซ็คตามเธอไป
“แล้วคนนั้นชื่ออะไรนะ บาร์ติ…”
“บาร์โธโลมีโอ เป็นหัวหน้าแก๊งในเมืองโล๊กทาวน์ เขาและพวกอันธพาลเป็นตัวสร้างความรำคาญและปัญหา ขโมย ลวนลาม ทำร้ายร่างกาย และอีกหลายอย่าง”
“เขาเป็นตัวปัญหาจริงๆ ฟังดูเหมือนเขาพยายามจะเป็นโจรสลัด”
“ฉันจะไม่พูดแบบนั้น บาร์โธโลมีโอเป็นแค่อันธพาล โจรสลัดแย่กว่านั้นมาก”เท็ดสังเกตสีหน้าเจริซ รู้ว่าเธอเกลียดโจรสลัดมาก เท็ดสงสัยว่าเธอจะเกลียดเขามากพอกันไหมถ้าเธอรู้ว่าเขาเป็นโจรสลัด”
“นั่นแหละเขา”
บาร์โธโลมีโอเป็นชายสวมเสื้อโค๊ทสีแดงเลือดหมูและมีสัญลักษณ์หัวกะโหลกตลกๆอยู่
“บาร์โธโลมีโอ”เจริซเรียก บาร์โธโลมีโอลืมตาและเห็นทหารเรือสาว
“โอ เจริซ ยัยสุนัขกองทัพเรือ”
“ฉันได้ยินว่านายก่อปัญหา อีกแล้ว”เธอเสริมด้วยความขุ่นเคือง”คราวนี้ทำอะไร”
“ไม่อยากรู้เหรอ”
“ต้องทำยังไงแกถึงจะเลิก”เจริซถาม”ไม่ว่าแกทำอะไร แกโชคดีที่ไม่มีค่าหัว ทหารเรือไม่อยากเสียเวลาด้วยซ้ำ”
“โอ ฉันไม่มีค่าให้เสียเวลาใช่ไหม”บาร์โธสอดนิ้วเข้าปากเป่านกหวีด กลุ่มชาย5คนเดินเข้ามาในตรอก บาร์โธแสยะยิ้ม
“นี่ไม่ใช่ทั้งแก๊งของเขาใช่ไหม”
“ไม่เลย เขาให้ไอ้พวกนี้รอเผื่อฉันมา”
“ฉันพร้อมล้มพวกมันแล้วถ้าเธอพร้อม”เท็ดพูดหักนิ้วมือ
“อย่าทำรุนแรงไป นอกนั้นจะทำอะไรก็ได้”
“ความสนุกกำลังจะเริ่ม”
“เตะตูดพวกมันเลย”
เท็ดหมุนโซ่เป็นวงกว้างกระแทกบาร์โธและอันธพาลล้มครืนไป เจริซก้มศีรษะเธอก่อนโซ่ฟาด คนอื่นเหมือนจะลุกไม่ขึ้นแต่บาร์โธยังมีสติ
“ยังไม่พอเหรอบาร์โธโลมีโอ”
“นายบอกว่าชื่อเท็ดใช่ไหม”บาร์โธโลมีโอถาม”ฉันคิดว่าแกเป็นทหารเรือเหมือนเจริซ แต่ท่าทางจะไม่ใช่”
เท็ดยิ้มเยาะและไม่อยากพูดถึงว่าเขาเป็นโจรสลัด นั่นไม่ใช่สิ่งที่เจริซอยากได้ยิน
“ฉันเป็นแค่นักเดินทาง”
“แกจะเป็นใครไม่สำคัญ ฉันเป็นหัวหน้าแก๊งมาเฟียในเมืองนี้”
“ฉันไม่สนแม้นายครองโลก มาสะสางให้จบดีกว่า”
“เชิญ”เจริซก้าวถอยหลังให้พื้นที่แซ็ค
บาร์โธโลมีโอวิ่งเข้ามาต่อยแต่เท็ดหลบง่ายๆมือเขากลายเป็นสีดำ
"แบล็ตเลเยอร์ ลาเรียต!!!"
เท็ดกระโดดตีลังกาตีหัวบาร์โธโลมีโอ โยนเขาขึ้นจากพื้นอัดกำแพง
“บ้าเอ๋ย มันยังไม่จบ…”เขาเลื่อนออกจากกำแพงและล้มลง
“เยี่ยม”เจริซยกนิ้วให้”การฝึกของเบ็คกี้ได้ผลจริงๆเหรอ นายแข็งแกร่งขึ้นแล้ว”
“แน่นอน ดีใจที่เรายังเป็นทีมที่ดี”
“ไปจากที่นี่กันเถอะ ฉันว่าพวกนี้ได้รับบทเรียนแล้ว”
เท็ดกับเจริซเดินออกจากตรอก
“นายแข็งแกร่งจริงๆ มีทางไหนที่ฉันจะกล่อมให้นายทิ้งเรือไปเป็นทหารเรือ?“
“นั่นจะไม่เกิดขึ้น”
“ฉันแค่ล้อเล่น ไม่คิดขโมยนายจากกลุ่มนายหรอก”
“ใช่ ฉันชอบพวกเขามาก พวกเขาบ้าบอ แต่ก็เป็นคนดี”ฉันคิดถึงลูกเรือเก่า
“ฉันอยากเจอพวกเขา”
“จริงเหรอ?”
“แหงสิ ถ้านายชอบพวกเขา ทำไมฉันจะไม่ชอบ”เจริซกล่าว เท็ดกังวลจริงๆว่าถ้าเจริซพบลูกเรือ เธอจะมีปฏิกิริยายังไงถ้ารู้ว่าพวกเขาเป็นโจรสลัด
“เจริซ ดีใจที่เจอกันอีก”เท็ดพูดตามความจริง”ฉันกำลังจะไปแกรนไลน์และไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ ฉันแค่หวังว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เธอจะยังถือว่าฉันเป็นเพื่อน”
“นายพูดเหลวไหลจริงๆ แน่นอนสิเรายังเป็นเพื่อนกัน ก่อนที่ฉันจะปล่อยนายไปฉันมีของจะมอบให้ ตามไปที่ฐานทัพได้ไหม”
เท็ดสงสัยว่าเธอหมายถึงอะไรที่มองบางอย่างให้เขา เขาเข้าไปในฐานทัพเรือไม่ได้ แต่จะไปดูว่าเธอมีอะไรให้เขา
“ได้สิ”
เจริซนำทางเขาไปถึงฐานทัพเรือ
“อยากเข้าไปข้างในไหม”
“ไม่ล่ะ”เท็ดส่ายหัวอย่างรวดเร็ว”ถ้าเธอไม่ว่าอะไรฉันขอรออยู่ตรงนี้”
“ได้ เดี๋ยวฉันกลับมา”เจริซเดินเข้าไปในฐานทัพ
@@@@@@@@@
เจริซยิ้มขณะเดินเข้ามาในฐานทัพเรือ เธอมีความสุขที่ได้เจอเท็ดอีกครั้งหลังผ่านไป4ปี เขาโตขึ้นมากตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่เธอพบเขา แต่เขายังเหมือนเดิม เธอจำความทรงจำที่พวกเขาเคยอยู่ด้วยกัน เจริซออกเดินทางเพื่อความฝันในการเป็นทหารเรือ จับโจรสลัดและไม่ให้ใครต้องสูญเสียคนสำคัญไป และในที่สุดเท็ดก็ออกจากงานของเขาในการรับใช้ชนชั้นสูง
“ขอโทษครับร้อยโท”ทหารเรือเรียกเธอออกจากความทรงจำ ทหารเรือทำความเคารพ”มีเรื่องสำคัญต้องรายงาน”
“เดินไปพูดมาทหาร ฉันกำลังรีบ”
เจริซเดินต่อจนถึงที่พักของเธอ เธอเปิดประตูคว้ากล่องสี่เหลี่ยมแล้วออกมา ทหารเรือตามมา
“มีเรื่องอะไรก็พูดมา ฉันต้องไปพบเพื่อน”
“ครับจ่า เห็นใบค่าหัวใหม่รึยังครับ”
“ยังเลย”
“ดูนี่สิครับ”ทหารเรือแสดงใบค่าหัว”มังกี้ ดี ลูฟี่ 30ล้านเบรี”
“มังกี้ ดี”เจริซทวนซ้ำมองรูปหนุ่มหมวกฟางยิ้มกว้าง
“ครับ ร้อยโท”
“มังกี้ ดี เขาเกี่ยวข้องกับเขาหรือไม่ ไม่มีทาง เขาไม่มีทางปล่อยให้ญาติตัวเองไปเป็นโจรสลัด”
“30ล้าน พวกนักล่าค่าหัวต้องตามล่าเด็กนี่แน่”
“เขาถูกพบเห็นในเมืองโล๊กทาวน์ครับ”ทหารเรือเสริม เจริซส่งรูปให้
“เขาหนีไปไหนไม่ได้หรอกเมื่อพันเอกสโม๊คเกอร์อยู่ในเมือง โจรสลัดทุกคนที่เข้ามาถูกจับกุมหมด ฉันจะไปเดี๋ยวนี้”
“เดี๋ยวก่อนครับ มีใบค่าหัวอีกใบ…”
“เอาไว้ทีหลัง”เจริซโบกมือลา
“แต่อันนี้”ทหารเรือพึมพำขณะมองใบหมายจับของเท็ด
@@@@@@@@@
เท็ดรอให้เจริซกลับมา ทหารเรือมุ่งหน้าไปนอกฐาน เท็ดเริ่มกระวนกระวายใจแต่ก็ใจเย็นรอให้เจริซกลับมา ไม่ว่าเธอมีของขวัญอะไรก็ตามเขาไม่คู่ควรกับมัน
ตอนนี้สายไปแล้วที่จะรู้สึกผิด
“โทษทีที่ให้รอ”เจริซวิ่งมาหาเขาด้วยรอยยิ้ม เท็ดสังเกตเห็นกล่องในมือเธอ
“ไปซะตั้งนานเชียว”เท็ดตั้งข้อสังเกต”นี่คือของที่จะให้ฉัน”
“ใช่แล้ว”เจริซพยักหน้าวางกล่องไว้ในมือ”เอาล่ะ เปิดดูสิ”เท็ดวางกล่องบนพื้นและพบห่อผ้า เขาแกะออกและพบถุงมือสีดำคู่หนึ่ง มันคล้ายอันที่เขาสวมอยู่ แต่มีที่ต่างกัน มันมีโลหะบางอย่างฝังไว้เหมือนเครื่องประดับ
”หินไคโร"
"นายจะได้เอาไว้จัดการผู้มีพลังพิเศษไงล่ะ"
ถุงมือนี่เป็นของขวัญที่ดีมาก เขาต้องแน่ใจว่าลูฟี่ไม่แตะต้องมัน”เจริซ มันราคาเท่าไหร่?”เขารู้ว่ามันไม่ใช่ถูกๆ
“เธอถามทำไม”
“บอกมาเถอะ”
“อันที่จริง…ฉันจ่ายไปเยอะ โดยเฉพาะเมื่อเป็นของสั่งทำพิเศษ”
“ถ้าอย่างนั้นฉันก็รับไว้ไม่ได้”
เจริซคุกเข่าและจับมือเท็ด
“ได้โปรดรับไว้เถอะ ฉันคิดถึงนายตอนที่สั่งทำ”
เท็ดจ้องมือของเธอ เธอดึงกลับอย่างรวดเร็วด้วยความเขินอาย เท็ดตัดสินใจไม่แสดงความเห็น
“แกรนไลน์เต็มไปด้วยอันตราย เหล่าผู้มีพลังจากผลปีศาจ ฉันคิดว่าของพวกนี้ทำให้เธอได้เปรียบ ฉันมีของฉันเองด้วย ได้โปรดรับไว้เถอะ”
เท็ดจ้องถุงมือที่เจริซขอร้องและใส่มันไว้
“เป็นไงบ้าง”
“ต้องทำให้ชินบ้าง แต่ฉันแน่ใจว่ามันจะช่วยฉันได้ ขอบคุณมากเจริซ”เท็ดกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ไม่เป็นไร”เจริซยิ้มตอบ”ฉันว่าพวกเธอจะออกจากโล๊กทาวน์แล้ว”
“ยังหรอก ลูกเรือฉันยุ่งกับการซื้อของ แย่จัง ฉันยังซื้อของตัวเองไม่เสร็จด้วย”
“งั้นเดี๋ยวฉันไปหาตอนนายออกเดินทาง”เจริซพยักหน้า”แล้วเจอกัน”
“ใช่ ไว้คราวหน้า”เท็ดโบกมือลามองเจริซจากไป เขาจะไม่ลืมความใจดีของราน่า เท็ดรู้สึกแย่โดยหวังว่าเธอจะไม่รู้เกี่ยวกับวิถีชีวิตใหม่ที่เขาเลือก
เท็ดนึกถึงโคบี้ที่เขาอยากเป็นทหารเรือ และเขายังคงเป็นเพื่อนกับลูฟี่ บางทีเท็ดกับเจริซอาจเป็นอย่างนั้นได้ถ้าเธอไม่เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีต เขาจะกังวลเรื่องนี้ภายหลังหรือเร็วๆนี้
@@@@@@@
ความคิดเห็น