คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ภรรยาเปลี่ยนไป
บทที่ 3 ภรรยาเปลี่ยนไป
กลับมาที่ปัจจุบัน...วิญญาณสาวในกายเนื้อของสตรีอื่นกำลังสำรวจสิ่งต่าง ๆ ภายในห้อง นอกจากฟูกที่กำลังนอนอยู่ ก็เห็นมีหีบสองใบสำหรับเก็บเสื้อผ้าตั้งอยู่มุมห้อง แล้วก็...ไม่มีอะไรอีกเลย ไม่มีจริง ๆ ตู้ เตียงนอน ม่านหน้าต่าง ของที่ควรจะมีทุกบ้านกลับไม่มีในบ้านหลังนี้!
พอแหงนหน้ามองขึ้นดูหลังคา ก็เห็นเลยว่าหลังคาที่ทำจากฟางกับคานไม้นั้นดูท่าแล้วไม่น่าจะอยู่พ้นฤดูหนาว แค่หายใจแรง ๆ ใส่ยังมีสิทธิ์ทำหลังคาปลิวสูงมาก
เช่นนั้นก่อนซื้อของเข้าบ้าน ควรมาคิดสร้างบ้านใหม่ก่อนดีกว่า!
“เฮ้อ เข้าใจแล้วว่าเหตุใดตัวข้าในอดีตถึงได้ทำตัวร้ายกาจเช่นนั้น บ้านนี้ยากจนจริง ๆ ด้วย”
เหลียนฮวาถอนหายใจอย่างปลงตกกับชีวิตใหม่ ทว่าได้มีโอกาสกลับมามีชีวิตทั้งทีย่อมต้องสู้ต่อ ยังดีที่มีรูปทรัพย์เป็นเลิศ
หญิงสาวอายุสิบห้าปี แต่แต่งงานออกเรือนมาได้สองเดือนแล้ว กายเล็กสวมใส่เสื้อผ้าเรียบง่ายตามฐานะ ใบหน้าจิ้มลิ้ม ดวงตากลมโต เรือนร่างงดงามสมส่วน เอวคอดสะโพกกลมกลึง หน้าท้องแบนราบมีกล้ามเนื้อเล็กน้อย เอาเป็นว่าร่างนี้งดงามจนหาตัวจับได้ยาก ทว่าปากของนางช่างร้ายกาจนัก ไม่เหมือนสตรีที่ควรจะพูดจาอ่อนหวานเอาใจสามี
“นมใหญ่ดีจริง ๆ” ว่าแล้วมือบางก็กอบกุมอกอวบแสนนุ่มนิ่ม ที่แลดูจะใหญ่ล้นทะลักมือพอสมควร บีบ ๆ นวด ๆ อยู่เช่นนั้น ในใจกำลังนึกภูมิใจมากที่มีของดีติดตัวกับเขาบ้างแล้ว
ทว่าเสียงอึกทึกครึกโครมจากด้านบนหลังคา กลับเรียกความสนใจให้นางเลิกบีบอกอวบของตนเองเล่นเสียที หญิงสาวถึงได้สติว่าควรออกไปคุยกับสามีที่กำลังซ่อมหลังคาเสียก่อน จะว่าไปสามีก็ดูแสบสันต์ไม่เบา ไม่ได้ดูอ่อนแอเหมือนรูปลักษณ์ภายนอกสักนิด
มู่เฉินกำลังท้าทายอำนาจมืดด้วยการปีนไปซ่อมหลังคา ทั้งที่รู้ว่าภรรยากำลังนอนหลับอยู่
เหลียนฮวาลุกขึ้นเดินออกไปยืนอยู่ที่ลานหน้าบ้าน แหงนหน้ามองหาสามีของตนที่กำลังซ่อมหลังคาท่ามกลางแดดร้อนจัด มือเรียวยกมือบังแดดหรี่ตามองหน้าสามีชัด ๆ หลังจากมองเขาผ่านความเบลอมาตลอดสองเดือน เป็นลูกรักพระเจ้าหรือ? ถึงได้ถูกปิดหน้าไม่ให้เห็นเช่นนั้น
ร่างสูงนั่งยอง ๆ อยู่บนที่สูง เขาก้มหน้ามองภรรยาสาวอยู่ คล้ายกำลังเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริง ดวงตาคู่คมจ้องมองภรรยานิ่ง เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะปรับสีหน้าเป็นไร้เดียงสา แล้วโบกมือทักทายภรรยา
“ภรรยา...เจ้าตื่นแล้วหรือ”
“โอ๊ย!” แทนที่จะได้เห็นหน้าสามี แต่จังหวะที่เขาหันหน้ามาหา แสงจากดวงอาทิตย์ดันส่องเข้าตาเหลียนฮวาเต็ม ๆ จนนางต้องก้มหน้าหลบแดดวิ่งไปนั่งพักที่ระแนงไม้หน้าบ้าน
“ท่านพี่ลงมาก่อนเจ้าค่ะ”
แค่จะเห็นหน้าสามีเหตุใดอุปสรรคจึงมากนัก! นี่ข้ากำลังผ่านด่านเคราะห์กรรมตั้งแต่วันแรกหรือ จริงด้วย! ตาย ๆ ๆ ตื่นมาหน้าก็ยังไม่ได้ล้าง ดันไปมั่นหน้ายืนท้าแดดอวดหน้ามันให้บุรุษเห็นเสียได้
โอ๊ย~ เสียชื่อหมด
เหลียนฮวากระโดดเด้งไปที่โอ่งน้ำใบโต แล้วตักน้ำล้างหน้าล้างตาก่อนที่สามีจะเห็น นางกำลังปลอบใจตัวเองว่า เขาคงไม่ทันเห็นใบหน้ายามที่เพิ่งตื่นของนางหรอก อีกอย่างแดดจ้าเสียถึงเพียงนี้คงเห็นอะไรไม่ชัด
มู่เฉินยังคงซ่อมหลังคาต่อไป ไม่ยอมลงมาตามที่ภรรยาร้องขอ จนคนตัวเล็กที่จัดระเบียบร่างกายใหม่จนมั่นใจแล้ว ต้องมายืนตากแดดร้องเรียกเขาอยู่ที่ลานหน้าบ้านเหมือนเดิม
“ท่านพี่ลงมาพักก่อนเถอะเจ้าค่ะ หลังคานี่...เดี๋ยวข้าเรียกพี่ใหญ่มาช่วยซ่อมให้ก็ได้ คืนนี้ลมหนาวคงไม่พัดหลังคาบ้านเราไปหรอกเจ้าค่ะ ร่างกายท่านยิ่งไม่แข็งแรงอยู่ด้วย อย่าหักโหมนักสิเจ้าคะ”
ทางฝ่ายสามีตัวโตหัวเราะในลำคอเบา ๆ นึกสงสัยว่าเหตุใดวันนี้ภรรยาตัวน้อยที่พยศมาหลายวันถึงได้พูดจาดีนักเล่า?
เขาผู้นี้เป็นบุรุษวัยยี่สิบปี มีใบหน้าหล่อเหลาปนหวานหยดย้อยคล้ายสตรี แม้มีผิวขาวซีด ทว่ารูปร่างกลับกำยำและสูงใหญ่ หล่อเหลาดั่งเทพเซียน หากสังเกตดูดี ๆ แล้วนัยน์ตาของเขาดูคล้ายนักล่า มากกว่าภาพของบุรุษอ่อนแอผู้ยอมภรรยาที่เขาแสดงออกมาก่อนหน้านี้
“ลงมาเร็วเข้า ถ้าท่านไม่ลงมา ข้าจะยืนตากแดดอยู่เช่นนี้ อะ...โอ๊ย ปวดหัวจัง เหมือนจะเป็นละ...”
ร่างผอมบางแสร้งเอนเอียงคล้ายจะล้มอยู่รอมร่อ แน่นอนว่าเป็นการแสดงให้เขาเห็นว่านางไม่ไหวแล้ว สามีรีบลงมาเสียที อยู่บนนั้นมันมองไม่เห็นหน้า!
ชายหนุ่มตกหลุมพรางแล้วก็พลันชะงักไป เขาเลิกเล่นตัวก่อนจะกระโดดลงจากหลังคาสูงพอ ๆ กับต้นไม้ใหญ่หน้าบ้านมาอุ้มภรรยาเข้าไปนั่งหลบแดดด้านในบ้าน มือใหญ่ลูบปอยผมที่ปรกใบหน้าหวานออก พลางสำรวจหาความผิดปกติ ก็เห็นว่าใบหน้าของนางแดงก่ำคล้ายคนเป็นลมแดดจริง ๆ
“ภรรยาเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”
เหลียนฮวาขมวดคิ้วเข้าหากัน เอ๊ะ เหตุใดใบหน้าของเขายังเบลออยู่อีกเล่า! มือบางจึงค่อย ๆ ยกมือจับแก้มตอบคืน นางค่อย ๆ ปรับสายตาจ้องมองหน้าเขาที่ชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ
หล่อโฮก!
“ท่านพี่...ข้ารักท่านเจ้าค่ะ”
เมื่อเห็นใบหน้าสามีผู้หล่อเหลาชัด ๆ เหลียนฮวาก็ไม่คิดจะปล่อยเขาให้หลุดมือจึงชิงบอกรักก่อน นางต้องทำลายภาพลักษณ์สตรีปากจัดในความทรงจำของเขาออกไปจนสิ้น ให้เหลือแต่โหมดคลั่งรักเขาเท่านั้น!
ชายหนุ่มดีใจมาก ในที่สุดภรรยาก็ยอมรับเขาแล้ว!
“ภรรยาเจ้าไม่เกลียดข้าแล้วหรือ?”
“โธ่ ใครว่าข้าเกลียดท่านเล่า ข้ารักท่านต่างหาก แต่ที่ผ่านมาข้ายังปรับตัวไม่ค่อยได้ ถึงได้เผลอทำนิสัยไม่ดีกับท่านไปบ้าง ภรรยาขอโทษสามีจากใจ แต่เรามาเริ่มต้นใหม่กันดีหรือไม่เจ้าคะ”
เหลียนฮวาส่งยิ้มหวานให้สามี นางอยากเริ่มต้นใหม่กับเขาจริง ๆ ครั้งนี้จะไม่ทำให้ต้องเสียใจอีกซ้ำสอง สามีข้าจะต้องมีแต่ความสุขเท่านั้น!
มู่เฉินดีใจมาก เขาดึงภรรยาเข้ามากอดจูบไม่หยุด เหลียนฮวาเองก็ไม่ปฏิเสธยอมอยู่นิ่ง ๆ ในอ้อมกอดให้สามีจูบแตะปากย้ำ ๆ อย่างรักใคร่ แม้ไม่ใช่จูบดูดดื่มแล้วยังต้องค้างอยู่ท่าเดิมจนเหน็บกินก็ยอม...
‘ข้าควรสอดลิ้นเข้าไปก่อนหรือไม่ ไอ้เราก็ดันมีประสบการณ์มาก่อนอยู่แล้ว แต่เกรงว่าหากออกตัวแรง สามีจะหาว่าข้าสวมหมวกเขียวให้น่ะสิ เอาว่าปากแตะปากเฉย ๆ ไปก่อนก็ได้ แต่ว่าจะนั่งแตะปากกันทั้งวันก็ไม่ไหว เช่นนั้นขอแกล้งทำเป็นขยับหน่อยแล้วกัน '
อีกอย่างแถวนี้ไม่มีใครอยู่นอกจากบ้านของนาง โดยรอบมีแต่ป่าเขาเช่นนั้นหากมีใครผ่านมาเห็นเข้า ก็เป็นพวกเขาที่ผิดเอง ผิดที่ไม่หลบไปทางอื่น คนเขาจะพลอดรักกันอย่ามาขัดจังหวะสิ!
รสจูบแรกที่ไม่ได้เรื่องของสามี ไม่ได้ทำให้หญิงสาวโกรธสักนิด ชาติที่แล้วตอนเป็นนับดาวก็ใช่ว่าจะไม่เคยทำเรื่องอย่างว่า นางจึงเป็นฝ่ายสอนเขาเอง และเพียงแค่ครั้งเดียวเท่านั้น มู่เฉินก็เรียนรู้อย่างรวดเร็ว ดันร่างภรรยาถอยไปด้านหลัง มือแกร่งช้อนอุ้มนางนั่งบนตัก แล้วบดจูบกลืนกินน้ำหวานอย่างตะกรุมตะกราม
เหลียนฮวาหายใจไม่ทัน จนต้องทุบอกสามีให้หยุดจูบได้แล้ว ฟ้าสว่างโร่เช่นนี้จะไม่ทำอะไรนอกจากจูบเลยหรือ เหอะ ๆ เข้าใจอยู่หรอกว่าข้าวใหม่ปลามัน แต่รอให้ฟ้ามืดก่อนเถอะ อย่ามาร้องขอชีวิตทีหลังเล่า!
“นึกว่าจะขาดใจตายเสียแล้ว ท่านพี่หยุดก่อนเถอะเจ้าค่ะ คืนนี้ท่านเข้ามานอนในบ้านแล้วเราค่อยว่ากัน ตอนนี้ข้าหิวแล้วมีอะไรกินบ้าง”
มู่เฉินหน้าแดง เขาจ้องมองริมฝีปากบวมเจ่อของภรรยา และเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตนทำเรื่องไม่สมควรในยามกลางวันแสก ๆ เขารู้สึกอายมากจนต้องคุกเข่าซบหน้าบนตักภรรยา ไม่กล้าเงยหน้ามองนางอีกต่อไป
เหลียนฮวาเลียริมฝีปากพลางก้มมองสามียิ้ม ๆ มือเรียวยกขึ้นลูบหัวเขาอย่างปลอบใจ เหตุใดข้าถึงรู้สึกเหมือนกำลังสลับบทบาทกับเขาอยู่นะ ภรรยาต้องเป็นฝ่ายเขินอายสามีไม่ใช่หรือ?
หญิงสาวเห็นใบหูของสามีขึ้นสี นางอมยิ้มแกล้งเขา พลางยกมือลูบมันเบา ๆ จนมู่เฉินต้องคว้าข้อมือบางให้หยุดการกระทำชวนสุ่มเสี่ยงเอาไว้ ทันทีที่สามียอมเงยหน้าขึ้น สายตาของเหลียนฮวากลับไม่ได้มองใบหน้าเขาเลยสักนิด ทว่านางกลับไล่สายตามองต่ำกว่านั้น
โอ้โห! มังกรยักษ์ชัด ๆ
ความคิดเห็น