คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : คนคุ้นเคย
ตอนที่ 5 คนคุ้นเคย
วิจิตรายืนจ้องคนที่อยู่บนเตียงผ่านผ้าบางด้วยสายตาดูแคลน ฟังจากที่สาวใช้พูดคงจะเป็นความจริงสินะ มีแม่ดี ๆ ที่ไหนด่าลูกว่ามารหัวขนบ้างแหละเด็กเนรคุณบ้างแหละ
โถ่...แม่ชงโค สวยมากมั้งคงคิดว่าตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางของจักรวาลหรือไง เด็กมันถึงเวลาที่จะเกิดมันก็ต้องเกิดจะไปขัดขวางทำไม ขอดูหน้าคนใจดำให้ชัด ๆ หน่อยเถอะ เผื่อเวลาที่ได้ไปเกิดใหม่แล้วบังเอิญเจอกันจะได้แก้แค้นให้เด็กคนนี้
หญิงสาวเดินทะลุม่านบาง ๆ เข้าไปข้างใน วิจิตราเบิกตากว้างเพื่อจะดูหน้าคนที่อยู่บนเตียงให้เต็มตา
"ไม่จริงน่า!...เอาจริงดิยาดาเหรอ"
ให้ตายเถอะ...ไม่ว่าจะชาติไหนเธอคงจะหนีคน ๆ นี้ไม่พ้นจริง ๆ พอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมถึงได้ไม่รักลูกของตัวเอง ผู้หญิงที่เห็นแก่ตัวแบบนี้นอกจากเงินแล้วอะไรก็หยุดไม่อยู่หรอก ต่อให้ผู้ชายอายุคราวพ่อหรือเป็นผัวของเพื่อน ถ้าผู้ชายคนนั้นรวยมากนางก็พร้อมเสมอที่จะแย่งมาเป็นของตัวเอง...ศีลธรรมต่ำตมเสียไม่มี
วิจิตราพุ่งเข้าไปหมายจะจิกหัวตบฮูหยินรองผู้นั้น ที่หน้าตาช่างเหมือนคนที่เธอเกลียดจนเข้ากระดูกดำเสียจริง อยากจะตบแล้วเอาเลือดมาล้างเท้าแก้แค้นแทนแม่ แต่มือเจ้ากรรมกลับทะลุผ่านตัวคนไปจับต้องไม่ได้
"โชคดีไปนะแม่คุณ...รอก่อนเถอะ มีโอกาสได้เจอกันอีกแม่จะตบให้ฟันหลุดเลย"
ดวงจิตของหญิงสาวจากโลกปัจจุบันเดินออกมาข้างนอกด้วยอารมณ์โกรธพุ่งสูงปรี๊ด หากหัวลุกเป็นไฟได้ผมของเธอตอนนี้คงไหม้ไปทั้งหัวแล้ว
"น่ารำคาญชะมัดทำไมต้องมาเห็นหนังหน้าด้าน ๆ ของมันอีกนะ"
แม้ปากจะบ่นออกไปแบบนั้น ทว่านับตั้งแต่วันนั้นวิจิตราก็คอยมองดูการเติบโตของเด็กที่คลอดมาโดยตลอด ถึงแม้จะเดินเล่นอยู่ในตลาดหรือบ้านคนอื่นอยู่ วิญญาณของเธอก็มักจะถูกดูดกลับมายืนข้างเด็กสาวทุกครั้งเมื่อถึงเวลา
"โถ่...เจ้าหนูน้อย การที่คนเราเกิดมาเป็นผู้หญิงไม่ใช่เรื่องผิดหรอกนะ อย่าร้องไห้เลย"
วิญญาณของวิจิตรานั่งชันเข่าปลอบเด็กสาวที่นั่งร้องไห้ใต้ต้นไม้ใหญ่ ถึงแม้ว่าเด็กสาวผู้นั้นจะไม่เห็นตัวเองก็ตาม มือบางพยายามเอื้อมไปลูบหัวปลอบประโลมแม้มือของเธอจะทะลุผ่านตัวเด็กสาวก็ตาม ในใจพลางนึกไปถึงเรื่องราววันที่เด็กคนนี้เกิดขึ้นมา
หลังเสนาบดีกรมคลังกลับมาจากประชุม เขารีบมาหาฮูหยินรองทันทีทว่าพอรู้ว่าเด็กที่คลอดออกมาเป็นสตรี เขากลับสะบัดมือฮูหยินรองทิ้งอย่างแรง แล้วเดินออกจากเรือนของนางไปไม่กลับมาอีกเลย
ฮูหยินรองหันไปมองเด็กน้อยตัวแดงที่ถูกห่อผ้าวางไว้ข้างกายด้วยสายตารังเกียจไม่ปิดบัง
"ไอ้เด็กเนรคุณทำไมถึงไม่เกิดเป็นผู้ชายฮะ ดูสิท่านพี่พาลเกลียดข้าไปด้วยทุกอย่างมันเป็นเพราะเจ้า!..เอาตัวมันออกไป!"
แม่นมที่ถูกจ้างมาก่อนที่จะคลอดเข้ามาอุ้มตัวเด็กสาวออกไป ส่วนพ่อบ้านของจวนก็ทำหน้าที่พานางเดินไปที่เรือนท้ายจวนที่อยู่ห่างไกลจากผู้คน แม่นมผู้นี้เพิ่งจะสูญเสียลูกของตนเองไป นางเห็นว่าจวนตระกูลหวังต้องการแม่นมจึงมาสมัครหวังว่าน้ำนมของนางจะช่วยเลี้ยงดูเด็กคนหนึ่งให้เติบใหญ่แทนบุตรของนางที่ตายไปได้บ้าง
วิจิตรายืนมองเด็กตัวน้อยในห่อผ้าน้ำตาซึมเจียนจะไหลออกมาอยู่รอมร่อ
"ไม่เป็นไรนะเด็กน้อย ยังดีที่มีคนเขารักเธออยู่บ้าง"
แม่นมรู้ชะตากรรมของเด็กสาวที่ตนต้องเลี้ยงดูอยู่แล้วว่า นางคงไม่เป็นที่ต้องการของใคร ไม่รู้ว่านับเป็นโชคดีได้หรือไม่ที่คุณหนูผู้นี้ไม่ถูกนายท่านใหญ่ของจวนสั่งฆ่าตั้งแต่ลืมตาดูโลก
"คุณหนู...นมจะเลี้ยงดูคุณหนูให้ดีที่สุดเปรียบเสมือนลูกในไส้เลยเจ้าค่ะ"
เสียงหวานเอ่ยออกมาอย่างอ่อนโยน เด็กน้อยที่ยังไม่ประสีประสากำมือแบไปมาตาก็ยังไม่ทันเปิดดี แต่เหมือนจะรับรู้สิ่งที่นางพูดได้ แม่นมเห็นเช่นนั้นน้ำตาก็ไหลพรากสวมกอดเด็กน้อยแน่น แล้วมุ่งหน้าเดินตรงไปยังเรือนพักอาศัยท้ายจวนใหญ่
ความคิดเห็น