ทะลุมิติเพื่อความร่ำรวย มีE-BOOK

ลำดับตอนที่ #5 : มิติร้านค้า 1

ตอนที่ 3 มิติร้านค้า

ส้มแจ่มมองอิโมจิหน้ายิ้มที่ดูแล้ว อย่างไรก็ไม่เข้ากับยุคสมัยนี้เลยสักนิด หน้าต่างระบบดูทันสมัยกว่าโลกที่เธอเคยอยู่เสียอีก

แต่ดันมาใช้คำพูดโบราณเสียอย่างนั้น

…ถ้าอย่างนั้นขอรถเข็นขายของหนึ่งคัน ถ้าขอมอ’ไซค์พ่วงข้างคงจะไม่ได้สินะ ถ้าอย่างนั้นเอาแค่รถเข็นพอ แล้วก็อุปกรณ์ทำส้มตำ ครก หม้อ ไห จานชาม เอาทุกอย่างที่อยู่ในร้านฉันทั้งหมด ยกทั้งร้านไปไว้ที่บ้านได้ยิ่งดี…

[ได้เจ้าค่ะนายท่าน ระบบส่งร้านของนายท่านไปไว้ให้ที่บ้านแล้วเจ้าค่ะ ของทุกอย่างที่นายท่านสั่ง ทางเราส่งตรงไปเก็บไว้ที่บ้านของนายท่านเรียบร้อยแล้ว นายท่านต้องการอะไรอีกหรือไม่เจ้าคะ?]

…แล้วของที่ให้มา มันมีวันหมดไหมอะ หรือว่าเติมเองได้ไหม…

[ของมีวันหมดเจ้าค่ะนายท่าน]

ส้มแจ่มกลอกตามองบนหลังฟังจบ แต่ก็มิวายเลือกน้ำโซดายกโรงงานเพิ่มเติม ขอของชนิดที่ว่าระบบมีกัดฟันกรอดเลยทีเดียว

พวกเครื่องดื่มน้ำอัดลม ส้มแจ่มเลือกซื้อมาหมดแล้ว เมื่อเห็นว่าราคาต่อขวดสิบแค่อีแปะ ด้วยความที่ยังไม่รู้ค่าเงินของที่นี่ จึงคิดว่ามันถูกมากเลยสั่งมาอย่างละห้าแสนขวด

ซึ่งนอกจากน้ำอัดลมแล้ว ยังมีเหล้าห้าสิบดีกรีอีก เอามาเท่าจำนวนของน้ำอัดลม ก็ของมันขาดไม่ได้เนอะ ต้องกินแกล้มกับส้มตำคอหมูย่าง

อู๊ย~ เป็นตาแซ่บขนาด

…ขอชาตากแห้งด้วยสิ เอาทุกสีทุกกลิ่นมาอย่างละห้าร้อยกระสอบเลย ไม่สิ ๆ ขอหนึ่งหมื่นกระสอบเท่าขนาดกระสอบใส่ถ่านนะ เมล็ดผักก็จำเป็น ไม่เอา ๆ ขอเป็นต้นกล้าเลยดีกว่า เอามาปลูกเองน่าจะคุ้มกว่านะ เครื่องส้มตำมีแล้ว น้ำดื่มให้ลูกค้ามีแล้ว ขาดอะไรนะ…จริงด้วย! ยุคนี้มีหมูมีไก่ขายไหม…

[…มีเจ้าค่ะนายท่าน]

น้ำเสียงของระบบตอนนี้ฟังดูโกรธเล็กน้อย คงคิดไม่ถึงมาก่อนล่ะสิว่า ส้มแจ่มจะสั่งของมากมายขนาดนี้

อีกอย่างของที่เธอสั่งมา ต่อให้เช่าเหมาโกดังเป็นร้อยก็เก็บไม่หมด

ส้มแจ่มผู้ไม่สนใจระบบ กำลังนั่งคิด นอนคิด พยายามคิดว่าขาดอะไรอีก เพราะอีกเดี๋ยวมิติร้านค้าก็จะหายไปแล้ว อย่างนั้นถ้าเธอลืมซื้อของตอนนี้ ต่อไปงานก็งอกน่ะสิ ต้องคิดให้รอบคอบ!

…ขอวัวนมด้วย คิดออกแล้ว! ฉันขอของในห้างสีแดงทุกอย่าง เอาทุกอย่างที่อยู่ในนั้นมาอย่างละสิบโกดัง ของในตลาดปลาด้วย เอามาให้หมดอย่างละสิบโกดังเหมือนกัน แล้วก็...

ส้มแจ่มยังสั่งอีกหลายรายการ เธอใช้เวลานึกซื้อของอยู่หนึ่งชั่วโมง หากระบบมีมือคงยกมือมาปาดเหงื่อที่หน้าจอออกแล้ว

…พอแค่นี้แหละ ซื้อครอบคลุมหมดแล้วนี่เนอะ ไม่รู้ว่าบ้านมีพื้นที่เก็บของพอรึเปล่า…

หญิงสาวยิ้มหน้าบานที่ได้ใช้เงินที่ทั้งชาติก็ไม่มีวันหาได้ เธอลืมไปแล้วว่าราคาของทุกอย่าง เธอต้องหาเงินมาจ่ายคืนให้ครบ ยังไม่รวมกับเงินอีกสามแสนตำลึงแยกต่างหาก

ระบบเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกลับมาใหม่พร้อมกับรอยยิ้มอันเหี้ยมเกรียม

[เบื้องบนกำลังด่าทอนายท่านอย่างดุเดือด ที่นายท่านไม่รู้จักพออยู่เจ้าค่ะ ราคาของที่นายท่านซื้อไว้ คิดตามค่าเงินของโลกเดิมที่นายท่านเคยอยู่ คือสามพันล้านบาท]

[ทางเบื้องบนคิดเห็นตรงกันว่า นายท่านไม่น่าจะหาเงินใช้คืนได้หมดภายในเร็ว ๆ นี้ จึงลดให้เหลือสามล้านตำลึงทอง กับสามแสนตำลึงเงินเจ้าค่ะ]

[นายท่านเดินมุ่งหน้าไปตามทางที่มีแสงสว่างจะเจอกับถนน ให้นายท่านเดินตามเกวียนไปจะเจอกับหมู่บ้าน บ้านของนายท่านอยู่ท้ายสุด มีดอกเหมยสีขาวปลูกอยู่ริมรั้ว ลาก่อนเจ้าค่ะ ระบบจะได้เจอกับนายท่านอีกครั้งก็ต่อเมื่อนายท่านใช้หนี้หมดแล้ว อ้อ ในบ้านจะมีกล่องไม้วางอยู่ หากนายท่านต้องการใช้หนี้ ให้นำเงินใส่ลงไป วันใดที่หนี้หมดแล้ว หีบจะเปิดออกนำทางนายท่านกลับบ้านเจ้าค่ะ]

ระบบหายวับไปต่อหน้าต่อตา ทิ้งให้ส้มแจ่มนั่งกะพริบตาปริบ ๆ อยู่คนเดียว

เอาเข้าจริงเธอยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่า ที่ระบบพูดมามันจะเป็นเรื่องจริงรึเปล่า ในเมื่อตอนนี้ตัวเธอยังไม่ได้อะไรมาเลย

“หายไปแล้วเนี่ย? หายไปดื้อ ๆ แบบนี้เลยเหรอ เฮ้ย! กลับมาก่อน ทำแบบนี้เหมือนถูกโจรเอาขนมมาล่อชวนขึ้นรถตู้ แล้วทิ้งไว้กลางทางเลยนี่หว่า”

“เอาฉันมาส่งยุคสมัยที่ไม่คุ้นเคย อย่างน้อยก็อยู่เป็นเพื่อนกันสักหกเจ็ดวันให้ปรับตัวได้ก็ยังดี ไม่ใช่มาทิ้งกันแบบนี้ พระเจ้า พระพุทธเจ้า เบื้องบนที่ระบบพูดถึง ถ้าฟังอยู่ช่วยส่งระบบนั่นกลับมาอยู่เป็นเพื่อนก่อนได้ไหม”

ตอนนี้ส้มแจ่มสติแตกแล้ว ทำได้แค่ดึงทึ้งผมตัวเองเรียกสติกลับมา หันมองซ้ายขวาพบว่าป่าที่มืดทึบทางด้านหนึ่งมีแสงส่องเป็นทางอยู่จริง ๆ

หญิงสาวตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปตามแสง กลัวว่าฟ้ามืดแล้วแสงจะหายไป เธอออกเดินทางอย่างไร้จุดหมายลึก ๆ ในใจสั่งให้เดินต่อไปแล้วจะพบกับทางสว่างเอง

พึ่บ

ส้มแจ่มรู้สึกเหมือนมีอะไรผลักหลัง จนทำให้เธอเซล้มตัวลงนอนอยู่กลางถนนจนได้เลือด

“อูย~ ใครผลักมาเนี่ยเจ็บสุด ๆ เมื่อกี้ได้ขอยาทำแผลไปรึเปล่านะ เวลากระชั้นชิดเกินอะเลยคิดอะไรไม่ค่อยออก คิดแต่ซื้อของทำเงิน แต่ในห้างสีแดงน่าจะมียาขายอยู่หรอกมั้ง”