คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : โถ่คุณชายใหญ่ของแม่
บทที่ 31 โธ่คุณชายใหญ่ของแม่
พอรู้ค่าเงินของโลกนี้แล้ว ฟางเหนียงก็มานั่งคิดว่าต้องสู้ให้มากกว่าเดิม ความขยันที่เป็นอยู่ตอนนี้ยังไม่มากพอ คงต้องทำงานถวายชีวิตแลกเงิน แต่ถวายชีวิตแค่อย่างเดียวไม่พอเขา น่าจะต้องถวายจิตวิญญาณไปด้วยเลยดีกว่า
ชาติที่แล้วเงินหนึ่งล้านบาทหาง่ายมาก แค่ยกหูโทรหาพ่อแม่กริ๊งเดียวก็ได้มาแล้ว แต่ตอนนี้ไม่มีพ่อแม่ให้พึ่งพิง นอกจากลงมือทำงานหาเงินเอง ก็ไม่มีเงินหล่นลงมาจากฟ้าให้หรอก แค่คิดก็ปวดหัว
เช้าวันใหม่ร่างอวบอ้วนลุกขึ้นนั่งบิดขี้เกียจ นางขมวดคิ้วมุ่นรู้สึกหนักตัวจนแทบจะไม่มีแรงลุกขึ้นนั่ง ร่างกายโงนเงนวิงเวียนศีรษะ แต่พอจะแยกออกว่าที่หนักตัวไม่ได้เป็นเพราะไขมันหรอก เหมือนเป็นไข้มากกว่า
รู้ทั้งรู้ว่าอาการที่เป็นอยู่มันไม่ปกติ แต่หญิงสาวก็ยังไม่สนใจตัวเองมากพอ นางเข้าไปอาบน้ำในมิติให้สดชื่น แล้วกลับออกมาห่มผ้าให้กับลูกน้อยทั้งสองที่นอนน้ำลายยืด ก่อนจะเดินไปเตรียมของขายในครัว
เช้านี้ก็คิดจะขายโจ๊กเหมือนเคย ขั้นตอนทำอาหารก็ทำทุกอย่างตามเดิมหมด แตกต่างตรงที่วันนี้เพิ่มปริมาณมากขึ้นหลายเท่า
ฟางเหนียงเตรียมโจ๊กไว้ถึงยี่สิบหม้อ ตั้งใจว่าจะขายจนถึงเที่ยง มั่นใจว่าอย่างไรก็ต้องขายหมด ทันกลับมาเตรียมของขายต่อรอบบ่ายแน่นอน
อาหารขายรอบบ่ายก็เตรียมไปจากบ้านเลย มีข้าวไก่ทอดหนึ่งอย่าง และขนมจีนสามน้ำยา มีทั้งน้ำยากะทิ น้ำยาป่า และน้ำยาถั่ว กินคู่กับสารพัดผักลวกที่ตักได้ไม่อั้น
ทว่าเส้นขนมจีนทำสด จะกินได้หรือไม่ต้องมาลุ้นกันอีกทีหนึ่ง
เสี่ยวไป่เสือขาวตัวน้อยมีหน้าที่ช่วยเจ้านายดูแลครัวในมิติ มันเป็นคนหุงข้าวทำโจ๊ก และช่วยนายหญิงดูงานเกษตรที่ปลูกทิ้งไว้ อีกหนึ่งอาทิตย์พวกมันคงเก็บเกี่ยวได้แล้ว
ฟางเหนียงยังไม่คิดที่จะขายผลไม้ที่ปลูกไว้ในมิติ นางคิดแผนใหม่จะนำไปดองเหล้าทั้งหมดเพื่อเพิ่มมูลค่า คงดีกว่าขายผลไม้สด แต่ต้องดูอีกทีว่าผลผลิตที่ได้จะเก็บได้มากน้อยเท่าไหร่ ถ้ามีเหลือมากก็อาจนำมาแบ่งขายบ้าง
เหล้าที่ถูกดองในมิติหนึ่งวัน ก็เหมือนถูกดองไปแล้วหนึ่งเดือน ดองไว้จนกว่าหิมะตกค่อยนำมาขาย ช่วงเวลานั้นคงมีชาวบ้านไม่น้อย ที่ออกมาหาซื้อสุรากลับไปดื่มที่บ้าน เพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้ร่างกาย
มืออวบเปิดฝาหม้อดูปลาที่ต้มไว้ว่าสุกรึยัง จะได้นำมาแกะเนื้อตำพริกแกงต่อ ดูงานยุ่งจนมือเป็นระวิง เพราะเด็กน้อยที่อาสาช่วยงานแม่ป่านนี้ยังไม่ตื่นเลย
“เสี่ยวไป่ช่วยเตรียมกระบอกไม้ไผ่ใส่โจ๊กของลูกค้าให้ข้าที ข้างานยุ่งมากทำเองไม่ทันแล้วช่วยหน่อยนะ ขอโทษด้วยที่ต้องรบกวนเจ้าอีกแล้ว”
[รับทราบเจ้าค่ะ นายหญิงไม่ต้องเกรงใจไป หน้าที่ของข้าคือการช่วยงานท่านอยู่แล้ว]
เสี่ยวไป่ที่ยุ่งกับงานในมิติตอบรับเสียงแข็ง แม้มันจะอยากปฏิเสธแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะหน้าที่ของมันคือช่วยงานฟางเหนียง
เจ้าเสือขาวรับปากแล้วร่ายมนตร์ไปยังที่ที่หนึ่ง ที่ตรงนั้นคือดงไผ่บนภูเขามีเสียงดังเหมือนคนกำลังฟันต้นไผ่
ไม่นานก็มีกระบอกไม้ไผ่มีหูหิ้ว ที่ทำจากเถาวัลย์เส้นเล็กแข็งแรง มันหิ้วเรียงแถวกระโดดลงมาจากภูเขา ลงไปนอนอยู่ในตะกร้าอย่างเป็นระเบียบ ไม่จำเป็นต้องมีคนมาคอยยืนกำกับพวกมันก็รู้หน้าที่ดี
[เสร็จไปอีกหนึ่งงาน นายหญิงนะนายหญิง หากไม่มีข้าชีวิตของท่านคงยุ่งยากมากเป็นแน่ ท่านต้องกลับมาตอบแทนเสี่ยวไป่ด้วย]
แน่นอนว่าเสือขาวตัวน้อยทำดีหวังผล มันอยากออกไปเฉิดฉายที่โลกภายนอกบ้าง ไม่อยากอยู่ในมิติแล้ว!
ทำงานจนฟ้าเริ่มสว่างฟางเหนียงก็ถอนหายใจยาว มองไปที่เรือนของบุตรชายคนโตที่ป่านนี้ยังไม่ตื่นมาช่วยงานอีก
ขี้เซาจริง ๆ ขนาดเข้านอนก่อนข้านะเนี่ย ขี้เกียจใหญ่แล้ว
ทำน้ำแกงหม้อสุดท้ายเสร็จ ร่างท้วมก็วักน้ำในโอ่งล้างมือ ล้างหน้า แล้วเดินตรงไปที่เรือนเขา เข้าไปปลุกเจ้าเด็กขี้เซาให้ลุกขึ้นมาช่วยงานได้แล้ว
หน้าที่เขาคือทำความสะอาดห้องครัว และทำข้าวเที่ยงให้น้อง ๆ วันนี้นางคงอยู่ที่ร้านทั้งวันไม่แวะกลับจวนอีก จะกลับทีเดียวตอนค่ำ
“แม่เตรียมของเสร็จหมดแล้ว อีกครึ่งชั่วยามจะออกเดินทาง เราต้องไปเปิดร้านก่อนที่ประตูใหญ่จะเปิด หากทำอาหารเสร็จก็ไปอาบน้ำเสีย อย่าลืมปลุกเจ้ารองด้วยเล่า”
“ขอรับท่านแม่”
เซี่ยเหิงอ้าปากหาวหวอด ๆ เดินหาวัตถุดิบในครัว ดูว่ามีอะไรพอจะทำกินได้บ้าง เขามีหน้าที่ทำอาหารไว้ให้น้อย ๆ ส่วนข้าวก็ให้น้องชายจัดการหุงหากินเอง
อาหารก็ทำง่าย ๆ อย่างพวกหมูทอด ไข่เจียว ไข่ลูกเขย อาจเสริมด้วยต้มจืดแตงกวายัดไส้ไว้ซดน้ำสักหน่อย
ฟางเหนียงเตรียมตัวเสร็จแล้ว ยังเห็นบุตรชายยืนทำอาหารอยู่เลย นางกลอกตามองบน แล้วเดินเข้าครัวไปช่วยเขาจะได้เสร็จไว ๆ
ข้าก็บอกไปแล้วนะว่าให้รีบ แล้วรายการอาหารแต่ละอย่างที่เขาเลือกทำ ใช้เวลาน้อยเสียที่ไหน
เฮ้อ~ ชีวิตหนอชีวิต
ความคิดเห็น