สาวน้อยผู้มั่งคั่ง (จบแล้ว) มี E-BOOK

ลำดับตอนที่ #31 : เหมือนเดิม

ตอนที่ 31 เหมือนเดิม

อาเยี่ยนยามนี้กลับมาเป็นเด็กน้อยพัฒนาการปรกติแล้ว เขารู้สึกเสียใจที่พี่สาวที่เคยปกป้องเขาได้จากไปแล้ว ถึงพี่สาวคนใหม่จะดูแลเขาอย่างดีเหมือนเขาเป็นน้องชายแท้ ๆ ของนาง แต่ความรู้สึกด้านในมันย่อมแทนกันไม่ได้ ถึงแม้จะใช้ร่างกายเดียวกันก็ตาม

ฉินฉินเข้าใจผิดว่าอาเยี่ยนน้อยสื่อสารกับสัตว์ไม่ได้แล้ว แลกกับการที่เขากลับมาเป็นปรกติในครั้งนั้น ทว่าแท้จริงแล้วความสามารถพิเศษนั้นยังอยู่ หญิงสาวเพียงไม่รู้เท่านั้น

อาเยี่ยนเองก็มีกฎและข้อสัญญากับท่านเทพที่เขาต้องรักษาไว้เช่นกัน

ช่วงเวลาที่เด็กน้อยสลบไป เขาได้ฝันถึงอดีตของตนเองเมื่อครั้งก่อนที่บิดามารดาจะจากไปตลอดกาล

ยามนั้นที่บิดามารดายังมีชีวิตอยู่ พวกเขาต่างเลี้ยงดูอุ้มชูพวกตนสองพี่น้องอย่างดี เป็นช่วงเวลาความสุขในวัยเยาว์ที่ได้สลายหายไปครั้งหนึ่ง

อาเยี่ยนนั่งเล่นม้าไม้แกะสลักที่บิดาทำให้กับมือ ตากลมโตกำลังนั่งจ้องมองบิดามารดาจูงพี่สาวเดินจากไปไกลขึ้นเรื่อย ๆ ท่ามกลางความมืด

"ท่านพ่อ..ท่านแม่..พี่ใหญ่ อย่าทิ้งอาเยี่ยนไปขอรับ"

เด็กชายตัวน้อยใช้ขาป้อม ๆ พยายามวิ่งตาม ทว่าเพียงเขาลุกยืนขึ้นก็คล้ายมีแรงกดดันมหาศาลกดให้เขาต้องนั่งลงกับที่และมองทุกคนเดินจากไป

อาเยี่ยนร้องไห้แทบขาดใจ เขาก้มหน้าทุบพื้นสะอึกสะอื้นตัวโยน รอบกายยังคงหลงเหลือไอหมอกสีดำวนเวียนอยู่ไม่ห่าง

"เจ้าหนูปล่อยวางเสียเถิด พวกเขาไปดีแล้ว ส่วนเจ้าเองยามนี้ก็ได้พบกับครอบครัวใหม่ที่ดีแล้วเช่นกัน จงใช้ชีวิตในโลกนี้ให้ดีที่สุด ข้าเชื่อมั่นว่าพวกเจ้าทั้งครอบครัวจะได้กลับมาเจอกันอีกไม่วันใดก็วันหนึ่งแน่นอน"

ท่ามกลางความเงียบชายชราผู้หนึ่งเดินฝ่าความมืดเข้ามา รัศมีรอบกายของเขาเปล่งประกายสีขาวกลืนกินไอหมอกสีดำเข้าไปจนหมด ฉับพลันก็มีแสงอาทิตย์สาดส่องขึ้นมาแทนที่

จากที่รอบกายเด็กชายตัวน้อยเป็นสีดำ กลับกลายเป็นสรวงสวรรค์ที่รายล้อมไปด้วยธรรมชาติอันงดงาม

ภูเขาสูงใหญ่ตั้งตระหง่านล้อมรอบตัวเด็กชาย มีน้ำตกขนาดใหญ่ไหลลงมาจากภูเขาสูง ละอองน้ำเย็นสบายตกกระทบบนผิวกายยามเข้าไปใกล้

อาเยี่ยนรู้สึกอุ่นวาบขึ้นในอก จึงเงยหน้าขึ้นมองชายชราที่กำลังส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ตน เด็กชายพลันน้ำตาคลอเบ้าส่งเสียงถามด้วยความไร้เดียงสา

"ท่านตาพวกเขาไปไหนกันหมดหรือ เหตุใดถึงทิ้งอาเยี่ยนคนเดียวเล่า"

ชายชราย่อตัวเหยียดขาลงนั่งบนพื้นหญ้าข้างกายเด็กน้อย พลางหันข้างไปยกมือลูบหัวกลมเบา ๆ

"อยู่อีกฝั่งของภูเขานี้ หากเจ้าสิ้นอายุขัยก็จะได้ไปอยู่ที่แห่งนั้นเช่นกัน เจ้าชื่ออะไรกันหรือเด็กน้อย"

น้ำเสียงอบอุ่นเอ่ยถาม อาเยี่ยนไม่รู้สึกกลัวชายชราหน้าตาใจดีคนนี้แม้แต่น้อย ถึงแม้ว่าพี่สาวจะเคยสอนเอาไว้ว่า ห้ามคุยกับชายแปลกหน้าก็ตาม

"ข้าชื่อจางอ้ายเยี่ยนขอรับ แต่ทุกคนชอบเรียกข้าว่าอาเยี่ยนน้อย ปีนี้อายุแปดปีแล้ว"

ชายชราหัวเราะด้วยความเอ็นดู เขาเห็นแล้วว่าชะตาชีวิตของเด็กคนนี้น่าสงสารยิ่งนัก ต้องเสียครอบครัวไปตั้งแต่ยังเด็ก อีกทั้งเส้นทางชีวิตยังต้องพบเจอกับความยากลำบากอีกมากมาย

ถึงแม้จะมีหญิงสาวจากต่างโลกยื่นมือให้ความช่วยเหลือ แต่กรรมของผู้ใดคนนั้นต้องชดใช้เอง จะให้รับแทนย่อมเป็นไปไม่ได้

อาเยี่ยนน้อยนั่งเงียบ ๆ พลันเหลือบไปเห็นครอบครัวกระต่ายสีขาวกำลังกินน้ำอยู่ใต้น้ำตก เด็กชายตัวน้อยรีบวิ่งเข้าไปหาพวกมันทันที

"พวกเจ้าหิวน้ำหรือ น้ำนี่อร่อยหรือไม่"

ชายชราแอบเดินตามหลังเจ้าตัวน้อยมาเงียบ ๆ

"เจ้าชอบสัตว์หรืออาเยี่ยน"

เด็กชายหันกลับมาโบกไม้โบกมือ พลางอธิบายด้วยท่าทางเลียนแบบสัตว์น้อยใหญ่

"ขอรับ อาเยี่ยนชอบมากทุกครั้งที่พี่สาวพาเข้าป่า อาเยี่ยนเคยเจอเสือตัวใหญ่มันร้องโฮก...มันถามว่าเห็นลูกของมันไหม แต่อาเยี่ยนส่ายหน้าบอกว่าไม่รู้มันจึงเดินผ่านไป สัตว์ที่อาเยี่ยนชอบมากที่สุดคือกระต่ายสีขาวขนปุกปุย พวกมันน่ารักมากขอรับ"

ชายชราใช้ไม้เท้าจิ้มไปที่หน้าผากเด็กชาย แล้วเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง

"ข้านั้นได้สัญญากับพี่สาวเจ้าเอาไว้ แต่ข้าอยากถามความเห็นของเจ้าก่อน เจ้ายังต้องการความสามารถนี้อยู่หรือไม่ ตอบข้ามาเด็กน้อย"

อาเยี่ยนน้อยไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่แต่ก็พยักหน้ารับ

"อาเยี่ยนอยากคุยกับพี่กระต่ายขอรับ"

"ดี! ถ้าเช่นนั้นข้าจะไม่เอามันกลับคืน แต่เจ้าต้องสัญญากับข้า ห้ามให้ใครรู้ว่าเจ้ามีความสามารถนี้ มิเช่นนั้นคนผู้นั้นจะพบเจอแต่เรื่องเลวร้ายในชีวิต"

"อาเยี่ยนตกลงขอรับ"

"เช่นนั้นเจ้ากลับไปได้แล้ว"

......

หลังตื่นจากความฝันอาเยี่ยนก็ค้นพบว่า ตนเองได้หายป่วยแล้ว เขาไม่เหม่อลอยอีกต่อไป สมองสั่งการดีคิดไวแล่นฉิวเหมือนเด็กคนอื่น ๆ

อาเยี่ยนไม่ใช่เด็กน้อยโง่เง่าที่เด็ก ๆ ในหมู่บ้านเคยล้อเลียนอีกต่อไป หลังจากได้สติคืนมาเด็กชายก็ขอให้พี่รองช่วยซื้อตำรามาให้เสมอ ๆ และขอให้พี่ใหญ่คอยช่วยสอนวรยุทธให้กับตนทั้งที่อายุเพียงแปดปีเท่านั้น

บางครั้งเขาต้องติดตามพี่รองไปตามสถานที่เลี้ยงสัตว์ต่าง ๆ และทุกครั้งพี่รองมักจะแอบสังเกตอาการเขา ด้วยกลัวว่าเขาจะรู้สึกแย่หากได้ยินเสียงสัตว์ร้องขอความช่วยเหลืออีก

"พี่รองมองอาเยี่ยนทำไมหรือขอรับ"

ฉินฉินรู้สึกว่าน้องชายโตขึ้นมาก นางแปลกใจเล็กน้อยตอนที่เขาขอให้ซื้อตำรามาฝาก ร่างกายของอาเยี่ยนก็เติบโตไวยิ่งนัก ใช้เวลาไม่ถึงเดือนร่างเล็กนี้ก็เติบโตแซงหน้าเด็กรุ่นเดียวกันไปไกลแล้ว

"เจ้าไม่ได้ยินเสียงแปลก ๆ แล้วหรือ"

อาเยี่ยนเข้าไปกอดพี่สาวพลางส่ายหน้าปฏิเสธเบา ๆ

"ไม่ได้ยินแล้วขอรับ"

ข้าขอโทษพี่รองที่โกหกท่าน...ข้าแค่ไม่อยากให้ท่านต้องเจอเรื่องราวไม่ดีในชีวิตอีก

ฉินฉินยกมือลูบหัวน้องชาย พลันโล่งอกที่เขาไม่ได้ยินเสียงสัตว์พูดคุยกันอีกแล้ว อีกทั้งเขายังโตขึ้นมากอีกด้วย

ดีจริง ๆ ขอบคุณท่านมากเจ้าค่ะท่านเทพ

 ลับหลังพี่สาวอาเยี่ยนมักจะออกไปแสวงหาวิชาความรู้ใหม่ ๆ รอบตัวอยู่เสมอ เขารู้สึกสนใจทุกสิ่งที่เห็นผ่านตา จนพี่ชายต้องหาองครักษ์ฝีมือดีไว้คอยคุ้มกันน้องชายเพิ่มอีกสามคน

ฉินฉินไม่เคยชินกับการที่ต้องมาเห็นเด็กอายุไม่ถึงสิบขวบไปทำงานเป็นเด็กฝึกงานตามร้านต่าง ๆ บางวันไม่กลับบ้านก็มี แต่นานวันเข้าเมื่อนางเห็นน้องชายมีความสุขก็กลับกลายเป็นชินไปเอง

อาเยี่ยนเรียนรู้ทุกอย่างเร็วมาก จนเถ้าแก่ทุกร้านที่เขาเคยไปขอวิชาความรู้ชมจนเด็กชายตัวลอย

ในเมืองหลิงหลงนี้ไม่มีอะไรให้เด็กชายเรียนรู้อีกต่อไปแล้ว อาเยี่ยนน้อยเข้าไปขออนุญาตบิดา ปากน้อย ๆ พร่ำบอกความต้องการในใจว่า อยากไปร่ำเรียนวิชาอื่น ๆ ต่อที่เมืองหลวง

อี้เทียนก็สนับสนุนเต็มที่ ทั้งยังช่วยเกลี้ยกล่อมบุตรสาวที่เป็นห่วงน้องชายกลัวว่าเขาจะไปเจออันตรายให้ยอมใจอ่อน

นางไม่อยากให้เขาไปไกลหูไกลตาเลยแม้แต่น้อย

"พี่รองอาเยี่ยนจะกลับมาเยี่ยมท่านบ่อย ๆ ข้าสัญญาว่าจะดูแลตนเองให้ดีไม่ให้เจ็บป่วยหรือได้รับบาดเจ็บ แม้แต่รอยยุงกัดก็จะไม่ให้มี ท่านอย่าได้ห่วงกังวลไปเลยขอรับ"

"แต่เจ้ายังเด็ก"

"ปล่อยให้น้องเล็กเรียนรู้ด้วยตนเองเถิด ตอนข้าอายุได้เพียงห้าปีท่านพ่อก็พาข้าไปปล่อยกลางตลาดคนเดียว พร้อมกับเงินห้าอีแปะให้เอาชีวิตรอดด้วยตนเอง ข้ายังผ่านวันเวลาเหล่านั้นมาได้เลย"

สุดท่านฉินฉินต้องจำใจยอมตกลง

อาเยี่ยนออกเดินทางเช้ามืดวันรุ่งขึ้นทันทีโดยไม่บอกให้ใครรู้ แต่ไม่วายถูกพี่ใหญ่จับได้อยู่ดี ชายหนุ่มเดินออกมาส่งน้องชายถึงหน้าทางเข้าหมู่บ้าน

"ดูแลตนเองดี ๆ เล่า แล้วมาเยี่ยมพี่สาวเจ้าบ่อย ๆ ด้วยนะ รู้ใช่หรือไม่ว่านางเป็นห่วงเจ้ามากเพียงใด"

"ขอรับ...ข้าจะจดจำเอาไว้ ข้าลาขอรับพี่ใหญ่ ฝากท่านดูแลพี่รองด้วย"

นับแต่นั้นมาอาเยี่ยนมักกลับมาหาครอบครัวเฉพาะวันสำคัญเท่านั้น

ภายในหนึ่งปีเขากลับจวนแทบนับครั้งได้ง แต่ฉินฉินไม่เคยลืมนึกถึงน้องชายเลยแม้แต่วันเดียว

---